Symquel XR 400 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu

1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 50 mg, 200 mg, 300 mg lub 400 mg kwetiapiny (w postaci fumaranu). Preparat zawiera laktozę jednowodną i sód.

Atypowy lek przeciwpsychotyczny. Kwetiapina i jej czynny metabolit - norkwetiapina, działają na wiele receptorów neuroprzekaźników. Kwetiapina i norkwetiapina wykazują powinowactwo do receptorów serotoninowych (5HT₂) i dopaminowych D₁ i D₂ w mózgu. Uważa się, że taki rodzaj antagonizmu receptorowego z większą selektywnością wobec 5HT₂ względem receptorów D₂ jest odpowiedzialny za kliniczne właściwości przeciwpsychotyczne kwetiapiny oraz jej niewielki wpływ na powstawanie pozapiramidowych działań niepożądanych w porównaniu z typowymi lekami przeciwpsychotycznymi. Dodatkowo norkwetiapina ma duże powinowactwo do transportera noradrenaliny (NET). Kwetiapina i norkwetiapina mają również duże powinowactwo do receptorów histaminergicznych i adrenergicznych α₁, a mniejsze powinowactwo do receptorów adrenergicznych α₂ i receptorów serotoninowych 5HT_1A. Kwetiapina wykazuje nieznaczące powinowactwo do receptorów muskarynowych oraz benzodiazepinowych. Kwetiapina po podaniu doustnym jest dobrze wchłaniana. Po zastosowaniu preparatu C_max kwetiapiny i norkwetiapiny w osoczu jest osiągane po ok. 6 h. AUC dla preparatu Symquel XR podawanego raz na dobę i takiej samej dawki dobowej fumaranu kwetiapiny w postaci tabl. o natychmiastowym uwalnianiu podawanej 2 razy na dobę jest porównywalna, ale C_max jest o 13% mniejsze w stanie stacjonarnym. Pokarm bogaty w tłuszcze powoduje znaczące zwiększenie C_max i AUC preparatu (o odpowiednio 50% i 20%). Nie można wykluczyć, że wpływ posiłków wysokotłuszczowych w przypadku tej postaci leku może być większy (zaleca się, aby lek przyjmować raz na dobę bez pokarmua0. Kwetiapina wiąże się w ok. 83% z białkami osocza. Kwetiapina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie. Głównym izoenzymem biorącym udział w metabolizmie kwetiapiny jest CYP3A4. Norkwetiapina jest metabolizowana i eliminowana głównie przez CYP3A4. Średni T_0,5 w fazie eliminacji kwetiapiny i norkwetiapiny wynosi odpowiednio ok. 7 h i 12 h. Ok. 73% leku jest wydalane w moczu, a 21% w kale. Mniej niż 5% - w postaci niezmienionej.

Leczenie schizofrenii. Leczenie zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, w tym: umiarkowanych do ciężkich epizodów manii w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego; ciężkich epizodów ciężkiej depresji w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego; zapobieganie nawrotom epizodów maniakalnych lub depresyjnych w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym u pacjentów reagujących na wcześniejsze leczenie kwetiapiną. Leczenie skojarzone epizodów ciężkiej depresji u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi (MDD), u których monoterapia lekami przeciwdepresyjnymi nie przyniosła oczekiwanego efektu. Przed rozpoczęciem leczenia, lekarz powinien wziąć pod uwagę profil bezpieczeństwa leku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4, takich jak inhibitory proteazy HIV i HCV, azolowych leków przeciwgrzybiczych, erytromycyny, klarytromycyny lub nefazodonu.

Kwetiapina może być stosowana w ciąży tylko, jeżeli korzyści uzasadniają potencjalne ryzyko dla płodu. Dane dotyczące stosowania kwetiapiny w I trymestrze ciąży (ok. 300 do 1000 przypadków), w tym raporty indywidualne oraz niektóre badania obserwacyjne, nie wskazują na istnienie zwiększonego ryzyka wystąpienia wad u dziecka; jednakże, na podstawie wszystkich dostępnych danych nie można wyciągnąć ostatecznego wniosku na ten temat. U noworodków narażonych na działanie leków przeciwpsychotycznych (w tym kwetiapiny) w III trymestrze ciąży mogą wystąpić działania niepożądane o różnej ciężkości i czasie pojawienia się, w tym zespół pozapiramidowy i (lub) zespół odstawienia; opisywano pobudzenie, hipertonię, hipotonię, drżenie, senność, zaburzenia oddychania, zaburzenia karmienia - noworodki powinny być uważnie obserwowane. Ze względu na brak dobrze udokumentowanych danych dotyczących stopnia wydzielania kwetiapiny do mleka, decyzję o tym czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać leczenie kwetiapiną, należy podjąć uwzględniając korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety wynikające z leczenia kwetiapiną. U szczurów obserwowano działania wynikające ze zwiększonego stężenia prolaktyny, chociaż nie można ich bezpośrednio odnieść do ludzi.

Doustnie. Dorośli. Leczenie schizofrenii i epizodów maniakalnych o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, związanych z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym. Dawka dobowa rozpoczynająca terapię to 300 mg (dzień 1.) i 600 mg (dzień 2.) Zalecana dobowa dawka to 600 mg, jednak w klinicznie uzasadnionych przypadkach dawkę można zwiększyć do 800 mg na dobę. Dawkę należy ustalić w zakresie dawek skutecznych od 400 mg do 800 mg na dobę, zależnie od odpowiedzi klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenie. Nie ma konieczności zmiany dawkowania podczas leczenia podtrzymującego w schizofrenii. Lek podawać przynajmniej 1 h przed posiłkiem. Leczenie ciężkich epizodów depresji w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Całkowite dobowe dawki przez pierwsze 4 dni leczenia wynoszą odpowiednio: 50 mg (dzień 1.), 100 mg (dzień 2.), 200 mg (dzień 3.) i 300 mg (dzień 4.). Zalecana dawka dobowa wynosi 300 mg. W badaniach klinicznych nie zaobserwowano dodatkowych korzyści w grupie pacjentów otrzymujących dawkę 600 mg w porównaniu z grupą otrzymującą dawkę 300 mg. U niektórych pacjentów mogą wystąpić dodatkowe korzyści podczas stosowania dawki 600 mg. Rozpoczęcie leczenia dawką większą niż 300 mg powinno odbywać się pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Badania kliniczne wykazały, że w przypadku zaburzeń tolerancji u poszczególnych pacjentów, można rozważyć zmniejszenie dawki do dawki minimalnej 200 mg. Zapobieganie nawrotom w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym. W celu zapobiegania nawrotom epizodów maniakalnych, maniakalno-depresyjnych lub depresyjnych, u których wystąpiła odpowiedź na leczenie preparatem w leczeniu ostrych zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, należy kontynuować stosowanie leku w tej samej dawce przyjmowanej przed snem. Dawkę leku można indywidualnie dostosować, w zakresie od 300 do 800 mg na dobę. Ważne jest, aby stosować najmniejszą skuteczną dawkę w trakcie leczenia podtrzymującego. Leczenie wspomagające epizodów ciężkiej depresji u pacjentów z MDD. Dawka dobowa rozpoczynająca terapię wynosi 50 mg (dni 1. i 2.) i 150 mg (dni 3. i 4.) W krótkotrwałych badaniach klinicznych działanie przeciwdepresyjne obserwowano po zastosowaniu dawek 150 i 300 mg na dobę w terapii wspomagającej (łącznie z amitryptyliną, bupropionem, cytalopramem, duloksetyną, escytalopramem, fluoksetyną, paroksetyną, sertraliną i wenlafaksyną) i 50 mg na dobę w monoterapii w krótkoterminowych badaniach. Istnieje zwiększone ryzyko działań niepożądanych po zastosowaniu leku w większych dawkach. Dlatego lekarz powinien zapewnić stosowanie najmniejszej skutecznej dawki, rozpoczynając leczenie od dawki 50 mg na dobę. Potrzeba zwiększenia dawki ze 150 do 300 mg na dobę powinna być oparta na indywidualnej ocenie stanu pacjenta. Lek należy stosować przed snem. Zmiana leczenia z kwetiapiny w postaci tabl. o natychmiastowym uwalnianiu. W celu ułatwienia dawkowania pacjentom stosującym kwetiapinę, tabletki o natychmiastowym uwalnianiu w dawkach podzielonych, możliwa jest zmiana terapii na Symquel XR, tabletki o przedłużonym uwalnianiu, podając równoważność całkowitej dawki dobowej raz na dobę. Konieczne może być indywidualne dostosowanie dawki. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku lek należy stosować z dużą ostrożnością, szczególnie w początkowym okresie leczenia. Tempo zwiększania dawki może się okazać wolniejsze, a dobowe dawki terapeutyczne mniejsze niż stosowane u młodszych pacjentów. Średni klirens kwetiapiny był zmniejszony o 30-50% u osób w podeszłym wieku w porównaniu z młodszymi pacjentami. U pacjentów w podeszłym wieku leczenie należy rozpoczynać od dawki dobowej wynoszącej 50 mg. Następnie dawkę można zwiększać o 50 mg na dobę do dawki skutecznej, zależnie od indywidualnej odpowiedzi klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenie. U pacjentów w podeszłym wieku z epizodami ciężkiej depresji w przebiegu ciężkich zaburzeń depresyjnych (MDD) dawkowanie należy rozpoczynać od 50 mg na dobę w dniach od 1. do 3., zwiększając do 100 mg na dobę dnia 4. i do 150 mg na dobę dnia 8. Należy stosować najmniejszą dawkę skuteczną, rozpoczynając leczenie od 50 mg na dobę. Jeśli w oparciu o indywidualną ocenę stanu pacjenta trzeba zwiększyć dawkę do 300 mg na dobę, nie należy wprowadzać tej dawki przed 22. dniem leczenia. Nie badano skuteczności i bezpieczeństwa stosowania u pacjentów w wieku >65 lat z epizodami depresji w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat, ze względu na brak danych dotyczących stosowania leku w tej grupie wiekowej. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, szczególnie w początkowym okresie leczenia. Zalecana dawka początkowa u takich pacjentów wynosi 50 mg na dobę. Dawkę tę należy zwiększać o 50 mg na dobę, aż do osiągnięcia dawki skutecznej, w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia u indywidualnego pacjenta. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Sposób podania. Lek podawać raz na dobę, bez pokarmu (przynajmniej 1 h przed posiłkiem). Tabletki XR należy połykać w całości, nie należy ich dzielić, żuć ani kruszyć.

Ze względu na to, że istnieje kilka wskazań do stosowania preparatu, należy rozważyć profil bezpieczeństwa w odniesieniu do rozpoznania u danego pacjenta oraz stosowanej dawki. Nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci i młodzieży <18 lat ze względu na brak danych dotyczących stosowania leku w tej grupie wiekowej. Należy rozważyć ryzyko wystąpienia zdarzeń związanych z próbami samobójczymi po nagłym przerwaniu stosowania kwetiapiny. U pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia w znacznym stopniu skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia, szczególnie pacjentów <25 rż., przyjmujących leki przeciwdepresyjne. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawkowania, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, zachowania lub myśli samobójcze oraz nietypowe zmiany w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia - o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. Biorąc pod uwagę obserwowane ryzyko pogorszenia profilu metabolicznego, w tym zmiany masy ciała, stężenia glukozy i lipidów we krwi obserwowane w przebiegu badań klinicznych, należy kontrolować parametry metaboliczne pacjentów na początku leczenia i oceniać je regularnie w trakcie terapii. Jeśli wystąpi pogorszenie tych parametrów, należy wówczas wdrożyć odpowiednie postępowanie, zgodnie z przyjętą praktyką kliniczną. Stosowaniu kwetiapiny towarzyszy rozwój akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub niepokojącym uczuciem pobudzenia psychoruchowego i potrzebą bycia często w ruchu, czemu towarzyszy niemożliwość siedzenia lub stania w miejscu. Objawy te są bardziej prawdopodobne w pierwszych kilku tygodniach leczenia, w związku z tym u pacjentów, u których rozwiną się te objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe. Jeśli wystąpią oznaki i objawy późnych dyskinez, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania kwetiapiny. Objawy dyskinez późnych mogą się nasilić lub nawet pojawić się dopiero po zakończeniu leczenia. Leczenie kwetiapiną jest związane z występowaniem senności i podobnych objawów, takich jak uspokojenie (zazwyczaj w czasie pierwszych 3 dni leczenia) - pacjenci, u których występuje senność o ciężkim nasileniu, mogą wymagać częstszych wizyt przez okres minimum 2 tyg. od pojawienia się senności lub do czasu poprawy objawów; wskazane może być rozważenie przerwania leczenia. Leczeniu kwetiapiną towarzyszyło niedociśnienie ortostatyczne i związane z tym zawroty głowy, które podobnie jak senność występują zwykle w początkowej fazie zwiększania dawki. Może to zwiększyć częstość przypadkowych urazów (upadki), szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, dlatego należy poradzić pacjentom zachowanie ostrożności do czasu, aż zapoznają się z potencjalnym wpływem preparatu. Kwetiapinę należy ostrożnie stosować u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego, chorobą naczyniową mózgu, a także w przypadku innych stanów predysponujących do niskiego ciśnienia tętniczego. W przypadku wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego należy rozważyć podawanie mniejszej dawki lub wolniejsze jej zwiększanie, zwłaszcza u pacjentów z pierwotnymi chorobami układu sercowo-naczyniowego. Zespół bezdechu sennego opisywano u pacjentów leczonych kwetiapiną. U pacjentów, którzy przyjmują jednocześnie leki działające depresyjnie na OUN oraz którzy mieli w przeszłości bezdech senny lub są narażeni na wystąpienie bezdechu sennego, np. osoby z nadwagą/otyłością lub mężczyźni, kwetiapina powinna być stosowana z zachowaniem ostrożności. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z padaczką w wywiadzie; brak dostatecznych danych. Ze względu na możliwość wystąpienia złośliwego zespołu neuroleptycznego, którego objawy obejmują hipertermię, zaburzenia stanu psychicznego, sztywność mięśni, zaburzenia czynności układu autonomicznego i zwiększenie aktywności fotokinazy kreatynowej, w razie ich wystąpienia należy przerwać leczenie kwetiapiną i zastosować odpowiednie leczenie. Jednoczesne podawanie kwetiapiny i innych leków serotoninergicznych, takich jak inhibitory MAO, SSRI, SNRI lub trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne mogą powodować zespół serotoninowy, będący stanem mogącym zagrażać życiu. Jeśli leczenie w skojarzeniu z innymi lekami serotoninergicznym jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i podczas zwiększania dawki. Jeśli podejrzewa się wystąpienie zespołu serotoninowego, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie leku, w zależności od nasilenia objawów. W trakcie leczenia może wystąpić zagrażająca życiu neutropenia, która może wystąpić nawet kilka miesięcy po leczeniu. Należy przerwać leczenie kwetiapiną, jeśli liczba neutrofilów wynosi <1,0 x 10⁹/l. Należy obserwować pacjenta w celu wykrycia wczesnych objawów infekcji i kontrolować liczbę neutrofilów (aż ich liczba zwiększy się ponad 1,5 x 10⁹/l). Możliwość neutropenii należy brać pod uwagę u pacjentów, u których pojawiło się zakażenie lub gorączka, zwłaszcza jeśli nie stwierdza się u nich jawnego czynnika (czynników) predysponującego. Należy wówczas postępować zgodnie z przyjętą praktyką kliniczną. Pacjentom należy zalecić natychmiastowe zgłaszanie objawów przedmiotowych i (lub) podmiotowych wskazujących na agranulocytozę lub zakażenie (tj. gorączka, osłabienie, letarg lub ból gardła), występujących w dowolnym czasie trwania leczenia kwetiapiną. U tych pacjentów należy niezwłocznie oznaczyć liczbę krwinek białych i bezwzględną liczbę neutrofilów, zwłaszcza jeśli nie stwierdza się u nich czynników sprzyjających opisanym zaburzeniom. Kwetiapinę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących leki o działaniu antycholinergicznym (muskarynowym). Należy zachować ostrożność u pacjentów z występującym aktualnie lub w przeszłości zatrzymaniem moczu, z klinicznie istotnym przerostem gruczołu krokowego, niedrożnością jelit lub podobnymi schorzeniami, ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym lub jaskrą. Jednoczesne stosowanie kwetiapiny z silnymi induktorami enzymów wątrobowych, takimi jak karbamazepina lub fenytoina, znacząco zmniejsza stężenie kwetiapiny w osoczu, co może wpływać na skuteczność leczenia kwetiapiną. U pacjentów otrzymujących leki indukujące enzymy wątrobowe, leczenie kwetiapiną można rozpocząć tylko, gdy w opinii lekarza korzyści wynikające z leczenia kwetiapiną przewyższają ryzyko wynikające z przerwania leczenia lekiem indukującym aktywność enzymów wątrobowych. Ważne, aby zmiany leku indukującego enzymy wątrobowe dokonywać stopniowo i jeśli jest to konieczne, zastąpić go lekiem nie wpływającym na enzymy wątrobowe (np. walproinian sodu). U pacjentów przyjmujących kwetiapinę stwierdzano przyrost masy ciała. Należy monitorować tę zmianę i odpowiednio postępować, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi stosowania leków przeciwpsychotycznych. Rzadko zgłaszano przypadki hiperglikemii i/lub rozwoju lub nasilenia cukrzycy, której czasem towarzyszyła kwasica ketonowa lub śpiączka, w tym kilka przypadków śmiertelnych, niekiedy donoszono o wcześniejszym zwiększeniu mc., co mogło być czynnikiem predysponującym. Zaleca się odpowiedni monitoring kliniczny, zgodny z wytycznymi dotyczącymi stosowania leków przeciwpsychotycznych. Pacjenci powinni być obserwowani pod kątem wystąpienia oznak i objawów hiperglikemii (takich jak polidypsja, poliuria, polifagia i osłabienie), a pacjenci z cukrzycą lub wysokim ryzykiem wystąpienia cukrzycy powinni być regularnie kontrolowani pod kątem pogorszenia kontroli stężenia glukozy. Należy regularnie kontrolować masę ciała. W przypadku zwiększenia stężenia triglicerydów, cholesterolu LDL, cholesterolu całkowitego oraz zmniejszenia stężenia cholesterolu HDL, należy postępować zgodnie z przyjętą praktyką kliniczną. Należy zachować ostrożność, jeśli kwetiapina jest stosowana u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego lub wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym. Należy zachować ostrożność, jeśli kwetiapina jest stosowana jednocześnie z innymi lekami wydłużającymi odstęp QT, lekami neuroleptycznymi, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia serca, hipokaliemią lub hipomagnezemią. U pacjentów z podejrzeniem kardiomiopatii lub zapalenia mięśnia sercowego należy rozważyć przerwanie leczenia kwetiapiną. Podczas leczenia kwetiapiną rzadko występowały ciężkie skórne działania niepożądane (SCARs), w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN),  ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP) i wysypka z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS). SCARs występują zwykle pod postacią jednego lub więcej z następujących objawów: rozległej wysypki skórnej, która może być swędząca lub związana z krostkami, złuszczającego zapalenia skóry, gorączki, powiększenia węzłów chłonnych i możliwej eozynofilii lub neutrofilii. Większość z tych reakcji wystąpiła w ciągu 4 tyg. po rozpoczęciu terapii kwetiapiną, niektóre reakcje DRESS wystąpiły w ciągu 6 tyg. po rozpoczęciu terapii kwetiapiną. Jeśli objawy przedmiotowe i podmiotowe (rozległa wysypka skórna lub złuszczające zapalenie skóry, gorączka, powiększenie węzłów chłonnych i eozynofilia) sugerują wystąpienie ciężkich reakcji skórnych, należy natychmiast przerwać stosowanie kwetiapiny i rozważyć alternatywne leczenie. Po nagłym przerwaniu stosowania kwetiapiny opisywano ostre objawy odstawienia, takie jak nudności, wymioty, bezsenność, ból głowy, biegunka, zawroty głowy i rozdrażnienie; zaleca się stopniowe odstawienie leku, przez okres 1-2 tyg. Kwetiapina nie jest zatwierdzona do leczenia pacjentów w podeszłym wieku z objawami psychotycznymi w przebiegu chorób otępiennych. Ze względu na zwiększone ryzyko powikłań dotyczących układu naczyniowego mózgu w trakcie stosowania preparatu, należy zachować ostrożność podczas stosowania kwetiapiny u pacjentów z czynnikami ryzyka udaru mózgu. Badania dotyczące stosowania kwetiapiny w leczeniu pacjentów z ciężkim zaburzeniem depresyjnym (MDD) wykazały zwiększone ryzyko zgonu wśród pacjentów w wieku >65 lat; należy zachować ostrożność przepisując kwetiapinę pacjentom w podeszłym wieku z chorobą Parkinsona. Notowano przypadki zaburzeń połykania u pacjentów przyjmujących kwetiapinę, dlatego należy zachować ostrożność przy podawaniu kwetiapiny pacjentom z ryzykiem zachłystowego zapalenia płuc. Ze względu na ryzyko zaparć i niedrożności jelit, które mogą prowadzić do zgonu, u pacjentów z niedrożnością jelit należy wdrożyć odpowiednie, pilne postępowanie i uważnie kontrolować ich stan. Podczas leczenia zgłaszano incydenty żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, u pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi często występują nabyte czynniki ryzyka zakrzepicy z zatorami w układzie żylnym, z tego względu przed rozpoczęciem leczenia oraz w jego trakcie należy rozpoznać wszystkie możliwe czynniki ryzyka VTE oraz podjąć odpowiednie działania prewencyjne. Zwiększone ryzyko zapalenia trzustki podczas stosowania preparatu, szczególnie u pacjentów z czynnikami ryzyka, takimi jak: podwyższone stężenie triglicerydów, kamienie żółciowe i spożywanie alkoholu. Dane dotyczące stosowanych jednocześnie kwetiapiny i kwasu walproinowego lub litu w ostrych epizodach manii z umiarkowanym i ciężkim nasileniem są ograniczone, jednak terapia łączna była dobrze tolerowana, a w 3 tyg. występuje efekt addycyjny. Ze względu na zawartość laktozy, lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w tabl., to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Bardzo często występujące działania niepożądane (występują u więcej niż u 1 na 10 pacjentów):
− zawroty głowy (mogą prowadzić do upadków), ból głowy i suchość w jamie ustnej;
− senność (może ustąpić w trakcie dalszego stosowania leku Symquel XR) (może prowadzić do
  upadków);
− objawy odstawienia (objawy występujące po przerwaniu przyjmowania leku Symquel XR):
  trudności w zasypianiu (bezsenność), nudności, ból głowy, biegunka, wymioty, zawroty głowy
  i drażliwość. Zaleca się stopniowe odstawianie leku w czasie od 1 do 2 tygodni;
− zwiększenie masy ciała;
− nieprawidłowe ruchy mięśni, w tym trudności w rozpoczęciu zamierzonego ruchu, drżenia,
  niepokój ruchowy lub sztywność mięśni bez uczucia bólu;
− zmiany stężenia pewnych lipidów (triglicerydów i cholesterolu całkowitego).

Często występujące działania niepożądane (występują u mniej niż u 1 na 10 pacjentów):
− przyspieszenie czynności serca;
− uczucie kołatania serca, przyspieszania akcji lub niemiarowego bicia serca;
− zaparcia, dolegliwości żołądkowe (niestrawność);
− uczucie osłabienia;
− obrzęk rąk i nóg;
− obniżenie ciśnienia tętniczego krwi podczas wstawania. Może to być przyczyną zawrotów
  głowy i omdleń, co może prowadzić do upadków;
− zwiększone stężenie cukru we krwi;
− niewyraźne widzenie;
− nietypowe sny i koszmary senne;
− zwiększone uczucie głodu;
− uczucie rozdrażnienia;
− zaburzenia mowy i wysławiania się;
− myśli samobójcze i nasilenie depresji;
− spłycenie oddechu;
− wymioty (głównie u pacjentów w podeszłym wieku);
− gorączka;
− zmiany stężenia hormonów tarczycy we krwi;
− zmniejszenie liczby niektórych rodzajów krwinek we krwi;
− zwiększona aktywność enzymów wątrobowych we krwi;
− zwiększone stężenie hormonu prolaktyny we krwi, co rzadko może prowadzić do:
− obrzęku piersi u mężczyzn i kobiet i niespodziewanego wydzielania mleka;
− braku lub nieregularnego miesiączkowania u kobiet.

Niezbyt często występujące działania niepożądane (występują u mniej niż u 1 na 100 pacjentów):
− drgawki, napady padaczkowe;
− reakcje alergiczne, w tym powstawanie grudek i zmian na skórze, obrzęków skóry i obrzęków
  okolicy ust;
− nieprzyjemne odczucia w obrębie kończyn dolnych (nazywane także zespołem niespokojnych
  nóg);
− trudności w połykaniu;
− niekontrolowane ruchy, głównie mięśni twarzy lub języka;
− zaburzenia seksualne;
− cukrzyca;
− zmiana czynności elektrycznej serca widoczna w zapisie EKG (wydłużenie odstępu QT);
− wolniejsze niż zazwyczaj bicie serca, które może wystąpić na początku leczenia i być związane
  z niedociśnieniem i omdleniami;
− trudności w oddawaniu moczu;
− omdlenie (może być przyczyną upadku);
− niedrożność nosa;
− zmniejszenie liczby krwinek czerwonych;
− zmniejszenie stężenia sodu we krwi;
− pogorszenie kontroli istniejącej wcześniej cukrzycy.

Rzadko występujące działania niepożądane (występują u mniej niż u 1 na 1000 pacjentów):
− jednoczesne występowanie wysokiej temperatury ciała (gorączka), pocenia się, sztywności
  mięśni, uczucia senności lub omdlenia (zaburzenia zwane złośliwym zespołem
  neuroleptycznym);
− zażółcenie skóry i gałek ocznych (żółtaczka);
− zapalenie wątroby;
− długotrwały i bolesny wzwód (priapizm);
− obrzęk piersi oraz niespodziewane wydzielanie mleka (mlekotok);
− zaburzenia miesiączkowania;
− zakrzepy krwi, szczególnie w nogach (objawy obejmują obrzęk, ból i zaczerwienienie nogi),
  które mogą się przemieszczać naczyniami krwionośnymi do płuc, powodując ból w klatce
  piersiowej i trudności w oddychaniu. Jeśli wystąpi którykolwiek z objawów, należy natychmiast
  zgłosić się do lekarza;
− chodzenie, mówienie, jedzenie lub wykonywanie innych czynności w trakcie snu;
− zmniejszenie temperatury ciała (hipotermia);
− zapalenie trzustki;
− stan o nazwie „zespół metaboliczny”, w którym u pacjenta mogą łącznie wystąpić trzy lub
  więcej spośród następujących objawów: nagromadzenie tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha,
  zmniejszenie stężenia „dobrego” cholesterolu (cholesterolu HDL), zwiększenie stężenia
  pewnego rodzaju tłuszczu (triglicerydów) we krwi, wysokie ciśnienie tętnicze i zwiększenie
  stężenia cukru we krwi;
− jednoczesne wystąpienie gorączki z objawami przypominającymi grypę, bólem gardła lub
  innym zakażeniem, z bardzo małą liczbą krwinek białych (stan określany jako agranulocytoza).
− niedrożność jelit;
− zwiększenie aktywności we krwi kinazy kreatynowej (enzymu wytwarzanego m.in.
  w mięśniach).

Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (występują u mniej niż u 1 na 10 000
pacjentów):
− ciężka wysypka, pęcherze lub czerwone plamy na skórze;
− ciężkie reakcje (tzw. Reakcja anafilaktyczna), które mogą powodować trudności w oddychaniu
  lub wstrząs;
− nagły obrzęk skóry, zwłaszcza w okolicach oczu, warg i gardła (obrzęk naczynioruchowy);
− ciężki stan przebiegający z powstawaniem pęcherzy w obrębie skóry, jamy ustnej, oczu
  i narządów płciowych (zespół Stevensa-Johnsona);
− nieprawidłowe wydzielanie hormonu kontrolującego objętość moczu;
− rozpad włókien mięśniowych i ból mięśni (rabdomioliza).

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
− wysypka skórna z nieregularnymi czerwonymi plamami (rumień wielopostaciowy). Patrz punkt
  2;
− nagłe pojawienie się obszarów zaczerwienionej skóry z małymi krostami (małe pęcherze
  wypełnione biało-żółtym płynem zwanym ostrą uogólnioną osutką krostkową (AGEP). Patrz
  punkt 2
− ciężka, nagła reakcja alergiczna z objawami takimi, jak gorączka, rumień i pęcherze na skórze
  oraz złuszczanie się skóry (martwicze toksyczne oddzielanie się naskórka). Patrz punkt 2;
− wysypka z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS). Rozległa wysypka, wysoka
  temperatura ciała, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, zaburzenia krwi
  (eozynofilia), powiększenie węzłów chłonnych i zajęcie innych narządów (wysypka
  z eozynofilią i objawami układowymi jest znana również jako DRESS lub zespół
  nadwrażliwości na lek). Jeśli u pacjenta wystąpią te objawy, należy przerwać stosowanie leku
  Symquel XR i natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym lub zgłosić się po pomoc
  medyczną;
− objawy odstawienia u noworodków matek, które przyjmowały lek Symquel XR w czasie ciąży;
− udar;
− zaburzenia mięśnia sercowego (kardiomiopatia);
− zapalenie mięśnia sercowego;
− zapalenie naczyń krwionośnych (zapalenie naczyń), często z wysypką skórną z małymi,
  czerwonymi lub fioletowymi guzkami.

Grupa leków, do których należy lek Symquel XR, może powodować zaburzenia rytmu serca, które
bywają ciężkie, a w niektórych przypadkach mogą powodować zgon.

Niektóre działania niepożądane ujawniają się wyłącznie w wynikach badań krwi. Do działań tych
należą: zwiększenie stężeń niektórych tłuszczów (triglicerydów i cholesterolu całkowitego) lub cukru
we krwi, zmiany stężeń hormonów tarczycy we krwi, zmniejszenie liczby niektórych rodzajów
komórek krwi, zmniejszenie liczby czerwonych krwinek, zwiększenie aktywności fosfokinazy
kreatynowej (enzym występujący w mięśniach), zmniejszenie stężenia sodu we krwi oraz zwiększenie
stężenia prolaktyny we krwi. Zwiększenie stężenia prolaktyny we krwi może w rzadkich przypadkach
prowadzić do:
− obrzęku piersi oraz niespodziewanego wytwarzania mleka u kobiet, jak i u mężczyzn;
− braku lub nieregularnego miesiączkowania u kobiet.

Lekarz może zalecić okresowe wykonywanie badań krwi.

Działania niepożądane u dzieci i młodzieży
Takie same działania niepożądane, jak u osób dorosłych, mogą również występować u dzieci
i młodzieży.

Następujące działania niepożądane obserwowano częściej u dzieci i młodzieży lub nie notowano ich
u dorosłych:

Bardzo często występujące działania niepożądane (występują u więcej niż 1 na 10 pacjentów):
− zwiększenie stężenia hormonu zwanego prolaktyną we krwi, co może w rzadkich przypadkach
  prowadzić do:
  − obrzęku piersi oraz niespodziewanego wytwarzania mleka zarówno u chłopców, jak
    i u dziewczynek;
  − u dziewczynek może dojść do zatrzymania miesiączki lub może ona występować
    nieregularnie;
− zwiększony apetyt;
− wymioty;
− nieprawidłowe ruchy mięśni, w tym trudności z wykonaniem ruchu, drżenie, odczucie
  niepokoju lub sztywność mięśni bez towarzyszącego bólu;
− zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi.

Częste działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób):
− uczucie osłabienia, omdlenie (może prowadzić do upadków);
− niedrożność nosa;
− uczucie rozdrażnienia.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania kwetiapiny z innymi lekami działającymi ośrodkowo lub z alkoholem. Kwetiapinę należy stosować ostrożnie w skojarzeniu z lekami serotoninergicznymi, takimi jak inhibitory MAO, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) lub trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, ze względu na zwiększone ryzyko zespołu serotoninowego, będącego stanem mogącym zagrażać życiu. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów otrzymujących inne preparaty o działaniu cholinolitycznym (muskarynowym). CYP3A4 jest głównym enzymem odpowiedzialnym za metabolizm kwetiapiny. W badaniach interakcji u zdrowych ochotników, jednoczesne stosowanie kwetiapiny (25 mg) i ketokonazolu (inhibitor CYP3A4) prowadziło do zwiększenia AUC kwetiapiny 5-8 razy. Dlatego też jednoczesne stosowanie kwetiapiny z inhibitorami CYP3A4, takimi jak boceprewir lub indynawir, jest przeciwwskazane. Nie zaleca się picia soku grejpfrutowego w czasie leczenia kwetiapiną. Jednoczesne podawanie karbamazepiny znacząco zwiększało klirens kwetiapiny. Zwiększenie klirensu powodowało zmniejszenie dostępności układowej kwetiapiny (mierzonej jako AUC) do średnio 13% dostępności obserwowanej podczas stosowania samej kwetiapiny, chociaż u niektórych pacjentów obserwowano silniejszy efekt. W wyniku tej interakcji może dojść do zmniejszenia stężenia kwetiapiny w osoczu, co może wpłynąć na skuteczność leczenia kwetiapiną. Jednoczesne stosowanie kwetiapiny i fenytoiny (induktor enzymów mikrosomalnych) prowadziło do znacznego zwiększenia klirensu kwetiapiny (w przybliżeniu 450%). U pacjentów stosujących induktory enzymów wątrobowych leczenie kwetiapiną należy rozpoczynać tylko wtedy, gdy lekarz określi, że korzyści wynikające z terapii przewyższają ryzyko wynikające z przerwania leczenia induktorami enzymów wątrobowych. Jest ważne, aby jakiekolwiek zmiany w leczeniu induktorami enzymów wątrobowych były wprowadzane stopniowo i, jeśli jest to konieczne, należy je zastąpić substancją bez właściwości indukujących (np. walproinian sodu). Jednoczesne stosowanie kwetiapiny z przeciwdepresyjną imipraminą (inhibitorem CYP2D6) lub fluoksetyną (inhibitorem CYP3A4 i CYP2D6) nie wykazywało znaczącego wpływu na właściwości farmakokinetyczne kwetiapiny. Jednoczesne stosowanie kwetiapiny z przeciwpsychotycznym rysperydonem lub haloperydolem nie zmieniało znacząco parametrów farmakokinetycznych kwetiapiny. Jednakże jednoczesne stosowanie kwetiapiny i tiorydazyny zwiększało klirens kwetiapiny o ok. 70%. Jednoczesne podawanie kwetiapiny z cymetydyną nie wykazywało znaczącego wpływu na właściwości farmakokinetyczne kwetiapiny. Właściwości farmakokinetyczne soli litu nie ulegała zmianie podczas jednoczesnego stosowania z kwetiapiną. Jednoczesne stosowanie kwasu walproinowego i kwetiapiny nie zmieniało znacząco klinicznie właściwości farmakokinetycznych obu substancji. Retrospektywne badanie dzieci i młodzieży, którym podawano walproinian i kwetiapinę osobno lub w skojarzeniu, wykazało większą częstość występowania leukopenii i neutropenii w grupie leczenia skojarzonego w porównaniu do grup stosujących monoterapię. Nie prowadzono badań interakcji z lekami często stosowanymi w leczeniu chorób układu krążenia. Zalecana jest ostrożność podczas jednoczesnego stosowania kwetiapiny z lekami, które mogą powodować zaburzenia elektrolitowe lub wydłużać odstęp QT.

SymPhar Sp. z o.o.
ul. Koszykowa 65
00-667 Warszawa
22-822-93-06
www.symphar.com