Tertens-AM 1,5 mg + 10 mg tabletki o zmodyfikowanym uwalnianiu

1 tabl. o zmodyf. uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu oraz 5 mg lub 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu). Preparat zawiera laktozę jednowodną.

Preparat o synergicznym działaniu dwóch substancji czynnych. Indapamid jest pochodną sulfonamidową o właściwościach farmakologicznych podobnych do tiazydowych leków moczopędnych. Działa poprzez hamowanie wchłaniania zwrotnego sodu w części korowej nerki. Powoduje to zwiększenie wydalania sodu i chlorków i w mniejszym stopniu potasu i magnezu, zwiększając w ten sposób objętość wydalanego moczu i wywołując działanie przeciwnadciśnieniowe. Amlodypina jest blokerem kanału wapniowego. Hamuje przezbłonowy przepływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i komórek błony mięśniowej naczyń. Mechanizm przeciwnadciśnieniowego działania amlodypiny wynika z bezpośredniego działania rozkurczającego na mięśnie gładkie naczyń. Jednoczesne podanie indapamidu i amlodypiny nie zmienia ich właściwości farmakokinetycznych w porównaniu do podania tych substancji oddzielnie. Indapamid jest dostarczany w postaci o zmodyfikowanym uwalnianiu, co zapewnia jego powolne uwalnianie. Maksymalne stężenie we krwi po podaniu pojedynczej dawki występuje po około 12 h. Wiąże się z białkami osocza w 79%. Jest wydalany głównie z moczem (70%) oraz z kałem (22%) w postaci nieczynnych metabolitów. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 14-24 h (średnio 18 h). Dawka amlodypiny jest dostępna w postaci o natychmiastowym uwalnianiu. Jest dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego, C_max występuje po 6-12 h po. Całkowita biodostępność wynosi 64-80%. Jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. 10% macierzystego leku i 60% metabolitów jest wydalane z moczem. T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosi około 35-50 h. Amlodypina nie ulega dializie. Pacjenci z niewydolnością wątroby mają zmniejszony klirens amlodypiny, czego wynikiem jest dłuższy okres półtrwania oraz zwiększenie wartości AUC o około 40-60%. U osób w podeszłym wieku klirens amlodypiny wykazuje tendencję do zmniejszania się, co powoduje zwiększenie wartości AUC i okresu półtrwania w fazie eliminacji.

Leczenie substytucyjne pacjentów z nadciśnieniem tętniczym samoistnym, którzy stosują indapamid i amlodypinę w takich samych dawkach w oddzielnych preparatach.

Nadwrażliwość na substancje czynne, inne sulfonamidy, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Encefalopatia wątrobowa lub ciężkie zaburzenie czynności wątroby. Hipokaliemia. Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Wstrząs, w tym wstrząs kardiogenny. Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca (np. zwężenie zastawki aorty dużego stopnia). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebyciu ostrego zawału serca.

Nie zaleca się stosowania leku złożonego w ciąży (przedłużone narażenie na lek tiazydowy podczas III trymestru ciąży może zmniejszyć objętość osocza u matki, jak również przepływ maciczno-łożyskowy krwi, co może powodować niedokrwienie łożyska i płodu oraz opóźnienie wzrostu; ponadto donoszono o przypadkach hipoglikemii i małopłytkowości u noworodków, które były narażone na indapamid w okresie okołoporodowym). Nie zaleca się stosowania leku w okresie karmienia piersią. Stosowanie tiazydowych i tiazydopodobnych leków moczopędnych podczas karmienia piersią jest związane ze zmniejszeniem a nawet zahamowaniem wydzielania mleka; może wystąpić nadwrażliwość na pochodne sulfonamidów i hipokaliemia u niemowląt. Badania toksycznego działania na rozrodczość nie wykazały wpływu indapamidu na płodność samic i samców szczurów. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami wapnia donoszono o przemijających zmianach biochemicznych w główkach plemników. W jednym badaniu z udziałem szczurów zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością u samców.

Doustnie. 1 tabl. na dobę, przyjmowana w pojedynczej dawce, najlepiej rano. Stosowanie leku złożonego nie jest odpowiednie do rozpoczynania leczenia. Jeżeli konieczna jest zmiana dawkowania, należy oddzielnie określić dawkę poszczególnych substancji czynnych. Szczególne grupy pacjentów. W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności nerek (CCr <30 ml/min) leczenie jest przeciwwskazane. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek, dostosowanie dawki nie jest konieczne. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być leczeni preparatem w zależności od czynności nerek. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby leczenie jest przeciwwskazane. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby, zalecenia dotyczące dawkowania amlodypiny nie zostały ustalone, z tego powodu należy ostrożnie określić dawkę oraz rozpocząć leczenie od najmniejszej dawki z zakresu dawkowania. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci oraz młodzieży (brak dostępnych danych). Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości, bez rozgryzania, popijając wodą.

U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby, zwłaszcza w przypadku występowania zaburzeń elektrolitowych, tiazydopodobne leki moczopędne mogą powodować encefalopatię wątrobową, która może powodować śpiączkę wątrobową. Jeśli pojawią się objawy encefalopatii, ze względu na zawartość indapamidu, należy natychmiast przerwać podawanie leku. Jeśli podczas leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwać terapię. Jeśli ponowne podanie leku moczopędnego jest uznane za konieczne, zaleca się ochronę powierzchni narażonych na działanie słońca lub sztucznych promieni UVA. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Ze względu na ryzyko hiponatremii przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu, a następnie oznaczać je w regularnych odstępach czasu. Zmniejszenie stężenia sodu może być początkowo bezobjawowe, dlatego konieczne jest regularne oznaczanie stężenia sodu w osoczu. Oznaczenie stężenia sodu należy wykonywać częściej u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów z marskością wątroby. Hiponatremia i hipowolemia mogą być odpowiedzialne za odwodnienie i niedociśnienie ortostatyczne. Jednoczesna utrata jonów chlorkowych może prowadzić do wtórnej kompensacyjnej zasadowicy metabolicznej: częstość występowania oraz nasilenie tego działania są niewielkie. Hipokaliemia może powodować zaburzenia dotyczące mięśni. Zgłaszano przypadki rabdomiolizy, głównie w związku z ciężką hipokaliemią. Należy zapobiegać ryzyku wystąpienia hipokaliemii (<3,4 mmol/l) u pacjentów z grup dużego ryzyka, takich jak: pacjenci w podeszłym wieku, niedożywieni i (lub) leczeni wieloma lekami, pacjenci z marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, pacjenci z chorobą naczyń wieńcowych i pacjenci z niewydolnością serca. W takich przypadkach hipokaliemia zwiększa toksyczność glikozydów nasercowych oraz ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca. Pacjenci, u których występuje wydłużony odstęp QT w zapisie EKG, bez względu na pochodzenie jatrogenne czy też wrodzone, znajdują się również w grupie ryzyka. Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, może predysponować do wystąpienia poważnych zaburzeń rytmu serca, szczególnie torsade de pointes, które mogą być zakończone zgonem. We wszystkich tych przypadkach konieczne jest częstsze oznaczanie stężenia potasu w osoczu. Pierwsze oznaczenie stężenia potasu w osoczu należy wykonać w 1. tyg. po rozpoczęciu leczenia. W razie wykrycia hipokaliemii należy wyrównać niedobór potasu. Hipokaliemia występująca w powiązaniu z małym stężeniem magnezu w surowicy może powodować oporność na leczenie, chyba że stężenie magnezu w surowicy zostanie skorygowane. Wykazano, że leki moczopędne z grupy tiazydów i ich analogi, w tym indapamid, zwiększają wydalanie magnezu z moczem, co może powodować hipomagnezemię. Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu. Hiperkalcemia może być związana z nierozpoznaną nadczynnością przytarczyc. Leczenie należy przerwać przed badaniem czynności przytarczyc. Ze względu na zawartość indapamidu, u pacjentów z cukrzycą istotne jest kontrolowanie stężenia glukozy we krwi, zwłaszcza w przypadku hipokaliemii. Pacjentów z niewydolnością serca należy leczyć z zachowaniem środków ostrożności. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca (III i IV klasa wg NYHA) stosujących amlodypinę istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia obrzęku płuc. Amlodypinę należy ostrożnie stosować u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ mogą zwiększać ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz zgonu. Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne u pacjentów z prawidłową lub tylko w niewielkim stopniu zaburzoną czynnością nerek (stężenie kreatyniny w osoczu poniżej 25 mg/l, tj. 220 μmol/l u osób dorosłych). U osób w podeszłym wieku stężenie kreatyniny w osoczu należy zweryfikować uwzględniając wiek, masę ciała oraz płeć. Hipowolemia, wtórna do utraty wody i sodu, indukowana przez leki moczopędne, na początku leczenia powoduje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego. Może to powodować zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w osoczu. Ta przemijająca czynnościowa niewydolność nerek nie powoduje żadnych następstw u osób z prawidłową czynnością nerek, natomiast może nasilić już istniejącą niewydolność nerek. U pacjentów z niewydolnością nerek amlodypina może być stosowana w zwykłych dawkach. Zmiany stężeń amlodypiny w osoczu nie korelują ze stopniem niewydolności nerek. Amlodypina nie ulega dializie. Wpływ preparatu Tertens-AM na zaburzenie czynności nerek nie był badany. W zaburzeniu czynności nerek dawki preparatu powinny być takie, jak w przypadku podawania oddzielnie poszczególnych składników. Ze względu na zawartość indapamidu, u pacjentów ze zwiększonym stężeniem kwasu moczowego we krwi istnieje zwiększone ryzyko napadów dny moczanowej. Preparat jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby oraz należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodnym i umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby stosowanie amlodypiny należy rozpoczynać od najmniejszej dawki z zakresu dawkowania i zachować ostrożność zarówno na początku leczenia jak i podczas zwiększania dawki. Sulfonamid lub pochodne sulfonamidu mogą powodować reakcję idiosynkrazji powodującą wysięk naczyniówkowy z ubytkiem pola widzenia, przemijającą krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują nagłe pogorszenie ostrości wzroku lub ból oka, zwykle występują w ciągu kilku godzin lub tygodni od rozpoczęcia stosowania leku. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowym sposobem leczenia jest jak najszybsze zaprzestanie podawania leku. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, konieczne może być rozważenie natychmiastowego leczenia farmakologicznego lub chirurgicznego. Czynniki ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta mogą obejmować alergię na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być leczeni preparatem w zależności od czynności nerek. Lek zawiera 104,5 mg laktozy jednowodnej - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w tabl., to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z następujących ciężkich objawów niepożądanych, należy
przerwać zażywanie leku i skontaktować się niezwłocznie z lekarzem:
- obrzęk powiek, twarzy lub warg (bardzo rzadko, może wystąpić u mniej niż 1 na 10 000
  pacjentów);
- obrzęk języka i gardła, powodujący znaczne trudności w oddychaniu (bardzo rzadko, może
  wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów);
- ciężkie reakcje skórne, w tym nasilona wysypka, pokrzywka, zaczerwienienie skóry całego
  ciała, nasilone swędzenie, pęcherze, łuszczenie i obrzęk skóry, zapalenie błon śluzowych
  (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) lub inne reakcje
  alergiczne (bardzo rzadko, może wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów);
- zawał mięśnia sercowego (bardzo rzadko, może wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów);
- nieprawidłowa czynność serca (niezbyt często, może wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów);
- zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca (torsade de pointes) (częstość nieznana);
- zapalenie trzustki, które może powodować silny ból brzucha i pleców oraz bardzo złe
  samopoczucie (bardzo rzadko, może wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów);
- osłabienie mięśni, kurcze, tkliwość lub ból mięśni, szczególnie, gdy w tym samym czasie
  pacjent źle się czuje lub ma wysoką temperaturę, co może być spowodowane przez
  nieprawidłowy rozpad mięśni (częstość nieznana).

Inne działania niepożądane, pogrupowane według zmniejszającej się częstości występowania, mogą
być następujące:

Bardzo częste działania niepożądane - mogą wystąpić u co najmniej 1 na 10 pacjentów:
- obrzęk (zatrzymanie płynów).

Częste działania niepożądane – mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 pacjentów:
- ból głowy, zawroty głowy, senność (zwłaszcza na początku leczenia);
- zaburzenie widzenia, podwójne widzenie;
- kołatanie serca (odczuwanie bicia serca), zaczerwienienie twarzy;
- duszność;
- ból brzucha, nudności, zmiana rytmu wypróżnień, biegunka, zaparcie, niestrawność;
- obrzęk okolicy kostek, zmęczenie, osłabienie, kurcze mięśni;
- małe stężenie potasu we krwi, co może powodować osłabienie mięśni;
- wysypki skórne.

Niezbyt częste działania niepożądane – mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów:
- zmieniony nastrój, niepokój, depresja, bezsenność;
- drżenie;
- zaburzenia smaku;
- uczucie drętwienia lub mrowienia w kończynach, nieodczuwanie bólu;
- dzwonienie w uszach;
- niskie ciśnienie tętnicze;
- małe stężenie sodu we krwi, co może powodować odwodnienie i obniżenie ciśnienia
  tętniczego;
- omdlenie;
- kichanie lub katar spowodowane przez zapalenie błony śluzowej nosa;
- kaszel;
- suchość błony śluzowej jamy ustnej, wymioty;
- wypadanie włosów, nasilone pocenie, swędząca skóra, czerwone plamy na skórze,
  odbarwienie skóry, pokrzywka;
- zaburzenie oddawania moczu, parcie na pęcherz moczowy w nocy, zwiększona częstość
  oddawania moczu;
- impotencja (niezdolność osiągnięcia lub utrzymania erekcji), dyskomfort lub powiększenie
  piersi u mężczyzn;
- ból, złe samopoczucie;
- ból mięśni lub stawów, ból pleców;
- zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała.

Rzadkie działania niepożądane – mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1 000 pacjentów:
- dezorientacja;
- uczucie zawrotów głowy;
- małe stężenie chlorków we krwi;
- małe stężenie magnezu we krwi.

Bardzo rzadkie działania niepożądane – mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów:
- zmiany obrazu krwi, takie jak małopłytkowość (zmniejszenie liczby płytek krwi, co powoduje
  łatwe tworzenie się siniaków oraz krwawienia z nosa), leukopenia (zmniejszenie liczby
  krwinek białych, co może powodować niewyjaśnioną gorączkę, ból gardła lub inne objawy
  grypopodobne – jeśli wystąpią takie objawy, należy skontaktować się z lekarzem) oraz
  niedokrwistość (zmniejszenie liczby krwinek czerwonych);
- nadmierne stężenie glukozy we krwi (hiperglikemia);
- zwiększenie stężenia wapnia we krwi;
- zaburzenia nerwów, mogące powodować osłabienie, mrowienie lub drętwienie;
- obrzęk dziąseł;
- wzdęcie brzucha (zapalenie żołądka);
- nieprawidłowa czynność wątroby, zapalenie wątroby, zażółcenie skóry (żółtaczka),
  zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, co może mieć wpływ na wyniki niektórych
  badań laboratoryjnych; w przypadku niewydolności wątroby istnieje możliwość powstania
  encefalopatii wątrobowej (zaburzenia czynności mózgu wywołanego chorobą wątroby);
- choroba nerek;
- zwiększenie napięcia mięśni;
- zapalenie naczyń krwionośnych, często z wysypką skórną;
- nadwrażliwość na światło.

Nieznana częstość (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- mogą wystąpić zmiany w wynikach badań laboratoryjnych i lekarz może zalecić badania krwi,
  aby monitorować stan zdrowia pacjenta. Mogą wystąpić następujące zmiany w wynikach badań
  laboratoryjnych:
- zwiększenie stężenia kwasu moczowego, substancji, która może spowodować lub nasilić
  napad dny moczanowej (bolesność w obrębie stawu (stawów), zwłaszcza stóp);
- zwiększenie stężenia glukozy we krwi u pacjentów z cukrzycą;
- nieprawidłowy zapis czynności serca w badaniu EKG;
- krótkowzroczność;
- zamazane widzenie;
- pogorszenie widzenia lub ból oczu z powodu wysokiego ciśnienia (możliwe objawy
  gromadzenia się płynu w warstwie naczyniowej oka (wysięk naczyniówkowy) lub ostrej
  jaskry zamkniętego kąta);
- drżenie, usztywnienie postawy, maskowatość twarzy, spowolnienie ruchów i powłóczenie
  nogami, chwiejny chód.

W przypadku występowania tocznia rumieniowatego układowego (rodzaj kolagenozy) może nastąpić
nasilenie się objawów.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interakcje związane z indapamidem. Nie stosować z litem - następuje zwiększenie stężenia litu w osoczu z objawami przedawkowania, tak jak w przypadku diety ubogosodowej (zmniejszone wydalanie litu z moczem); jednakże jeśli konieczne jest zastosowanie leków moczopędnych, należy uważnie monitorować stężenie litu w osoczu i jeśli jest to konieczne, odpowiednio dostosować dawkę. Zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z: lekami mogącymi powodować wystąpienie częstoskurczu torsade de pointes - leki przeciwarytmiczne (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid, amiodaron, dofetylid, ibutylid, sotalol, bretylium), chloropromazyna, cyjamemazyna, lewopromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna, amisulpryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd, droperydol, haloperydol, pimozyd, beprydyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna i.v., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina i.v., metadon, astemizol, terfenadyna (hipokaliemia po zastosowaniu indapamidu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu tych leków; zaleca się kontrolowanie i wyrównywanie stężenia potasu we krwi oraz wykonywanie badania EKG); glikozydami naparstnicy (hipokaliemia jest czynnikiem usposabiającym do wystąpienia objawów toksyczności glikozydów, należy monitorować stężenie potasu we krwi, wykonywać badania EKG, a w razie konieczności zmodyfikować leczenie); lekami zmniejszającymi stężenie potasu we krwi - amfoterycyna B i.v., gliko- i mineralokortykosteroidy podawane ogólnie, tetrakozaktyd, środki przeczyszczające pobudzające motorykę jelit (zwiększone ryzyko hipokaliemii, działanie addytywne; należy monitorować oraz korygować stężenie potasu w osoczu, zwłaszcza podczas jednoczesnego leczenia glikozydami naparstnicy; należy stosować leki przeczyszczające nie pobudzające perystaltyki); hipokaliemia i (lub) hipomagnezemia nasila toksyczne działanie glikozydów naparstnicy - należy monitorować stężenie potasu i magnezu w osoczu oraz zapis EKG i ponownie rozważyć sposób leczenia, jeżeli jest to konieczne; baklofenem (nasilenie działania hipotensyjnego, należy nawodnić pacjenta i kontrolować czynność nerek); NLPZ i kwasem acetylosalicylowym w dużych dawkach (osłabienie działania hipotensyjnego, ryzyko pogorszenia czynności nerek; należy uzupełniać niedobory płynów i monitorować czynność nerek); allopurynolem (zwiększenie częstości reakcji nadwrażliwości na allopurynol); inhibitorem ACE (ryzyko nagłego niedociśnienia tętniczego i (lub) ostrej niewydolności nerek, jeśli leczenie inhibitorami ACE rozpoczynane jest w sytuacji utrzymującego się niedoboru sodu, szczególnie u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej; u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym należy odstawić lek moczopędny na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE, a następnie, jeżeli to konieczne, powrócić do leczenia lekiem moczopędnym nieoszczędzającym potasu lub rozpocząć leczenie inhibitorem ACE w małych dawkach i stopniowo je zwiększać; u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca należy rozpocząć leczenie od bardzo małych dawek inhibitora ACE, jeżeli to możliwe po zmniejszeniu dawki leku moczopędnego nieoszczędzającego potasu; we wszystkich przypadkach należy monitorować czynność nerek, stężenie kreatyniny we krwi, przez pierwsze tygodnie leczenia inhibitorem ACE). Stosować ostrożnie z: lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas - amiloryd, spironolakton, triamteren (racjonalne skojarzenie tych leków, korzystne dla niektórych pacjentów, nie eliminuje ryzyka hipokaliemii, zwłaszcza w przypadku osób chorych na cukrzycę lub z niewydolnością nerek, lub hiperkaliemii; należy kontrolować stężenie potasu we krwi i EKG, a jeśli jest to konieczne, należy ponownie rozważyć sposób leczenia); metforminą (ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej; nie należy stosować metforminy, jeśli stężenie kreatyniny we krwi wynosi >15 mg/l u mężczyzn i >12 mg/l u kobiet); środkami kontrastowymi zawierającymi jod (ryzyko rozwoju ostrej niewydolności nerek; przed zastosowaniem jodowego środka cieniującego należy nawodnić pacjenta); solami wapnia (ryzyko hiperkalcemii); cyklosporyną, takrolimusem (ryzyko zwiększenia stężenia kreatyniny we krwi); TLP i neuroleptykami (nasilenie działania hipotensyjnego i ryzyko niedociśnienia ortostatycznego); tetrakozaktydem, kortykosteroidami (osłabienia działania hipotensyjnego). Interakcje związane z amlodypiną. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów kanału wapniowego u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej (dantrolen). Przyjmowanie amlodypiny z grejpfrutami lub z sokiem grejpfrutowym nie jest zalecane ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności, co u niektórych pacjentów może nasilać obniżenie ciśnienia tętniczego. Jednoczesne stosowanie amlodypiny z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy, takie jak erytromycyna lub klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie wpływu amlodypiny na organizm, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Może być konieczna kontrola kliniczna oraz dostosowanie dawki. Ze względu na zwiększone ryzyko niedociśnienia tętniczego, podczas jednoczesnego stosowania amlodypiny i klarytromycyny zaleca się ścisłą obserwację pacjentów. Jednoczesne stosowanie znanych induktorów CYP3A4 może powodować zmiany stężenia amlodypiny w osoczu. Dlatego też, zarówno podczas jednoczesnego stosowania, jak i po jego zakończeniu - szczególnie w przypadku silnych induktorów CYP3A4 np. ryfampicyna, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) - należy kontrolować ciśnienie tętnicze i rozważyć konieczność modyfikacji dawki. Działanie amlodypiny polegające na obniżaniu ciśnienia tętniczego sumuje się z działaniem obniżającym ciśnienie krwi innych leków o właściwościach przeciwnadciśnieniowych. Amlodypina nie wpływa na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny. Ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi, podczas stosowania amlodypiny u pacjenta leczonego takrolimusem należy monitorować stężenie takrolimusu we krwi oraz dostosować jego dawkę, jeśli jest to konieczne. Inhibitory mTOR, takie jak syrolimus, temsyrolimus i ewerolimus, są substratami CYP3A. Amlodypina jest słabym inhibitorem CYP3A. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów mTOR, amlodypina może zwiększyć ekspozycję na inhibitory mTOR. U pacjentów po przeszczepieniu nerki obserwowano zmienne zwiększenie stężeń minimalnych cyklosporyny (średnio o 0%-40%) przy jednoczesnym stosowaniu amlodypiny. Należy rozważyć monitorowanie stężenia cyklosporyny u pacjentów po przeszczepieniu nerki przyjmujących amlodypinę, a w razie konieczności należy zmniejszyć dawkę cyklosporyny. Wielokrotne, jednoczesne podawanie amlodypiny w dawce 10 mg i symwastatyny w dawce 80 mg powodowało zwiększenie o 77% narażenia na symwastatynę, w porównaniu do podawania symwastatyny w monoterapii. U pacjentów przyjmujących amlodypinę należy ograniczyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę.

Servier Polska Sp. z o.o.
ul. Burakowska 14
01-066 Warszawa