Texibax 40 mg tabletki dojelitowe

1 tabl. dojelitowa zawiera 20 mg lub 40 mg ezomeprazolu (w postaci ezomeprazolu magnezowego amorficznego). Preparat zawiera sacharozę.

Ezomeprazol zmniejsza wydzielanie kwasu solnego w żołądku poprzez specyficzny ukierunkowany mechanizm działania. Ezomeprazol jest słabą zasadą o dużym stężeniu, przekształcaną do postaci czynnej w silnie kwaśnym środowisku kanalików wydzielniczych w komórkach okładzinowych błony śluzowej żołądka, gdzie hamuje aktywność enzymu pompy protonowej –H+K+-ATP-azy oraz hamuje zarówno podstawowe jak i stymulowane wydzielanie kwasu. Po doustnym podaniu ezomeprazolu w dawce 20 mg i 40 mg działanie występuje w ciągu 1 h. Wielokrotne podawanie ezomeprazolu w dawce 20 mg raz na dobę przez 5 dni zmniejsza maks. wydzielanie kwasu po stymulacji pentagastryną o 90%. Ezomeprazol jest wrażliwy na działanie kwasu, dlatego jest podawany w postaci peletek odpornych na jego działanie. Ezomeprazol jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego, a C_max w osoczu występuje po około 1-2 h jego podania. Całkowita biodostępność po jednorazowym podaniu 40 mg wynosi 64% i zwiększa się do 89% po wielokrotnym podaniu raz na dobę. Dla dawki 20 mg ezomeprazolu wartości te wynoszą odpowiednio 50% i 68%. Ezomeprazol wiąże się z białkami osocza w 97%. Jest całkowicie metabolizowany przez układ cytochromu P450, głównie za pośrednictwem polimorficznej postaci CYP2C19, odpowiedzialnego za przemianę ezomeprazolu do hydroksylowanych i demetylowanych metabolitów ezomeprazolu. Pozostała część leku jest metabolizowana przez CYP3A4, odpowiedzialny za powstawanie sulfonowej pochodnej ezomeprazolu, będącej głównym metabolitem w osoczu. Całkowity klirens wynosi około 17 l/h po jednorazowym podaniu i około 9 l/h po wielokrotnym podaniu. T_0,5 w fazie eliminacji w osoczu, po wielokrotnym podaniu raz na dobę wynosi ok. 1,3 h. Ezomeprazol podawany raz na dobę jest całkowicie wydalany z osocza między podaniem kolejnych dawek i nie obserwowano jego kumulacji. Główne metabolity ezomeprazolu nie wpływają na wydzielanie kwasu solnego w żołądku. Prawie 80% dawki ezomeprazolu podanego doustnie, wydalane jest w postaci metabolitów z moczem, a pozostała część z kałem. U pacjentów wolno metabolizujących (brak aktywności CYP2C19) śr. stężenie w osoczu jest większe o ok. 60%. U pacjentów z niewydolnością wątroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego, metabolizm ezomeprazolu może być spowolniony. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, szybkość metabolizmu zmniejsza się, czego skutkiem jest dwukrotne zwiększenie pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia ezomeprazolu w osoczu od czasu. Maksymalna dawka u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby nie powinna być większa niż 20 mg na dobę. U pacjentów z zburzeniem czynności nerek nie należy spodziewać się zmian w metabolizmie ezomeprazolu, ponieważ nerki są odpowiedzialne za wydalanie metabolitów ezomeprazolu, ale nie za wydalanie związku macierzystego. U pacjentów w podeszłym wieku (71 -80 lat) metabolizm ezomeprazolu nie zmienia się znacząco. U pacjentów w wieku od 12-18 lat w przypadku obu stosowanych dawek, całkowita ekspozycja na ezomeprazol (AUC) oraz T_max są zbliżone do wartości obserwowanych u osób dorosłych.

Dorośli. Choroba refluksowa przełyku (GERD): leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku; długotrwałe leczenie pacjentów z wyleczonym zapaleniem przełyku w celu zapobiegania nawrotom; leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku (GERD). W połączeniu z odpowiednim leczeniem przeciwbakteryjnym w celu eradykacji zakażeń Helicobacter pylori; leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy związanej z zakażeniem H. pylori; zapobieganie nawrotom wrzodów trawiennych u pacjentów z chorobą wrzodową związaną z zakażeniem H. pylori. U pacjentów, u których konieczne jest długotrwałe stosowanie leków z grupy NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych): leczenie wrzodów żołądka związanych z leczeniem NLPZ; zapobieganie owrzodzeniu żołądka i dwunastnicy związanej z leczeniem NLPZ u pacjentów z grupy ryzyka. W kontynuacji leczenia po podaniu dożylnym, rozpoczynającym leczenie zapobiegające ponownemu krwawieniu z wrzodów trawiennych. Leczenie zespołu Zollingera-Ellisona. Młodzież w wieku ≥12 lat. Choroba refluksowa przełyku (GERD): leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku; długotrwałe leczenie pacjentów z wyleczonym zapaleniem przełyku w celu zapobiegania nawrotom; leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku. W połączeniu z antybiotykami w leczeniu choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej zakażeniem Helicobacter pylori.

Nadwrażliwość na ezomeprazol, pochodne benzoimidazolu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ezomeprazolu nie należy podawać jednocześnie z nelfinawirem.

Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania leku kobietom w ciąży. Umiarkowana ilość danych dotyczących kobiet w ciąży (300-1000 zakończonych ciąż) nie wykazuje żadnego wpływu ezomeprazolu na powstawanie wad rozwojowych płodu lub toksycznego działania leku na płód lub noworodka. Dane dotyczące większej liczby ciąż z ekspozycją na omeprazol, pochodzące z badań epidemiologicznych, nie wykazują wpływu leku na występowanie wad rozwojowych ani toksycznego wpływu na płód. Nie wiadomo czy ezomeprazol przenika do mleka kobiet karmiących piersią - nie należy podawać leku kobietom karmiącym piersią. Wykonane na zwierzętach badania mieszaniny racemicznej omeprazolu, podawanej doustnie, nie wykazują jej szkodliwego wpływu na płodność.

Doustnie. Dorośli i młodzież w wieku 12 lat i starsza. Choroba refluksowa przełyku (GERD): leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku: 40 mg raz na dobę przez 4 tyg. U pacjentów, u których nie doszło do wyleczenia zapalenia przełyku lub u których utrzymują się objawy, zaleca się kontynuację leczenia przez kolejne 4 tyg. Długotrwałe leczenie pacjentów z wyleczonym zapaleniem przełyku w celu zapobiegania nawrotom: 20 mg raz na dobę. Leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku (GERD): 20 mg raz na dobę u pacjentów bez zapalenia przełyku. Pacjentów, u których objawy nie ustępują po 4 tyg. leczenia należy poddać dalszym badaniom. Po ustąpieniu objawów, w celu uzyskania dalszej kontroli objawów można stosować 20 mg raz na dobę. W razie potrzeby u dorosłych można doraźnie stosować dawkę 20 mg raz na dobę. U pacjentów otrzymujących leki z grupy NLPZ, z ryzykiem choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, nie zaleca się doraźnego stosowania w celu dalszego kontrolowania objawów. Dorośli. W połączeniu z odpowiednim leczeniem przeciwbakteryjnym w eradykacji zakażeń Helicobacter pylori oraz: leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej zakażeniem Helicobacter pylori oraz zapobieganie nawrotom wrzodów trawiennych u pacjentów z chorobą wrzodową wywołaną zakażeniem Helicobacter pylori: 20 mg w połączeniu z 1 g amoksycyliny i 500 mg klarytromycyny-wszystkie wymienione leki 2 razy na dobę przez 7 dni. Pacjenci, u których konieczne jest długotrwałe stosowanie leków z grupy NLPZ: 20 mg raz na dobę. Czas leczenia wynosi 4-8 tyg. Zapobieganie owrzodzeniu żołądka i dwunastnicy związanemu ze stosowaniem leków z grupy NLPZ, u pacjentów z grupy ryzyka: 20 mg raz na dobę. Kontynuacja leczenia po podaniu dożylnym, rozpoczynającym leczenie zapobiegające ponownemu krwawieniu z wrzodów trawiennych: 40 mg raz na dobę przez 4 tyg. po podaniu dożylnym, rozpoczynającym leczenie zapobiegające ponownemu krwawieniu z wrzodów trawiennych. Leczenie zespołu Zollingera-Ellisona: dawka początkowa: 1 tabl. 40 mg 2 razy na dobę. Następnie dawkę należy dostosować indywidualnie i kontynuować leczenie do czasu ustąpienia objawów klinicznych. U większości pacjentów dawki od 80 mg do 160 mg ezomeprazolu na dobę są wystarczające do kontrolowania objawów. Dawki powyżej 80 mg na dobę należy podawać w dawkach podzielonych 2 razy na dobę. Młodzież w wieku12 lat i starsza. Leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej zakażeniem Helicobacter pylori (skojarzenie z 2 antybiotykami): masa ciała 30-40 kg: 20 mg, amoksycylina 750 mg i klarytromycyna 7,5 mg/kg mc., podawane razem 2 razy na dobę przez 1 tydz.; > 40 kg: 20 mg, 1 g amoksycyliny i 500 mg klarytromycyny, podawane razem 2 razy na dobę przez 1 tydz. Szczególne grupy pacjentów. Nie należy stosować u dzieci młodszych niż 12 lat. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek nie ma konieczności dostosowania dawki. Ze względu na ograniczone doświadczenie u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, u tych pacjentów w trakcie leczenia należy zachować ostrożność. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego nie ma konieczności dostosowania dawki. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby nie należy stosować dawki leku większej niż 20 mg. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Sposób podania: tabl. należy połykać w całości popijając płynem. Tabl. nie należy żuć ani kruszyć. U pacjentów mających trudności z połykaniem, tabl. można również rozpuścić wodzie niegazowanej (pół szkl.). Nie należy stosować żadnych innych płynów, ponieważ otoczka zabezpieczająca przed działaniem soku żołądkowego może się rozpuścić. Należy mieszać do czasu, aż tabl. rozpuszczą się i wypić płyn z peletkami natychmiast lub w ciągu 30 min. Następnie należy przepłukać szklankę napełniając ją wodą do połowy i wypić płyn. Peletek nie należy żuć ani kruszyć. Jeżeli pacjent nie może samodzielnie połykać, tabl. można rozpuścić w wodzie niegazowanej i podać przez zgłębnik żołądkowy. Ważne jest, aby przed podaniem upewnić się, że wybrana strzykawka i zgłębnik są właściwe.

W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów (np.: znaczna niezamierzona utrata masy ciała, nawracające wymioty, zaburzenia połykania, wymioty z domieszką krwi lub smoliste stolce) oraz w razie podejrzenia lub rozpoznania choroby wrzodowej żołądka, należy wykluczyć nowotworowy charakter choroby, ponieważ leczenie preparatem może złagodzić objawy choroby nowotworowej i opóźnić jej rozpoznanie. Pacjenci leczeni długotrwale (szczególnie dłużej niż rok), powinni pozostawać pod regularną kontrolą lekarską. Pacjenci leczeni doraźne koniecznie powinni zgłosić się do lekarza, jeśli charakter objawów ulegnie zmianie. Przepisując ezomeprazol do leczenia mającego na celu eradykację zakażenia Helicobacter pylori, należy wziąć pod uwagę możliwe interakcje wszystkich 3 stosowanych leków. Klarytromycyna jest silnym inhibitorem CYP3A4, dlatego też należy wziąć pod uwagę możliwe przeciwwskazania i interakcje klarytromycyny stosując te 3 leki, jeżeli pacjent przyjmuje jednocześnie inne leki, zawierające substancje czynne metabolizowane przez CYP3A4, jak np. cyzapryd. Leczenie inhibitorami pompy protonowej może prowadzić do niewielkiego zwiększenia ryzyka zakażeń żołądkowo-jelitowych drobnoustrojami, takimi jak Salmonella i Campylobacter. Ezomeprazol może zmniejszać wchłanianie witaminy B₁₂ (cyjanokobalaminy) z powodu hipo-lub achlorhydrii. Należy to uwzględnić u pacjentów ze zmniejszonymi rezerwami ustrojowymi lub z czynnikami ryzyka sprzyjającymi zmniejszeniu wchłaniania witaminy B₁₂ podczas długotrwałego leczenia. U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej (PPI), przez co najmniej 3 mies. oraz u większości pacjentów leczonych przez rok odnotowano przypadki wstępowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii (takie jak: zmęczenie, tężyczka, majaczenie, drgawki, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone). U pacjentów najbardziej dotkniętych chorobą, hipomagnezemia zmniejsza się po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniu inhibitorów pompy protonowej. U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwałe lub przyjmujących inhibitory pompy protonowej łącznie z digoksyną lub innymi lekami mogącymi wywołać hipomagnezemię (np. diuretykami), należy rozważyć oznaczenie stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia IPP oraz okresowo w trakcie leczenia. Inhibitory pompy protonowej, szczególnie stosowane w dużych dawkach oraz długotrwale (≥1 roku), mogą zwiększać ryzyko (o 10-40%) złamań kości biodrowej, kości nadgarstka i kręgosłupa, szczególnie u osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z innymi rozpoznanymi czynnikami ryzyka. Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni otrzymać opiekę zgodnie z obecnymi wytycznymi klinicznymi oraz powinni przyjmować odpowiednią dawkę witaminy D oraz wapnia. Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane ze sporadycznym występowaniem podostrej postaci skórnej tocznia rumieniowatego (SCLE). Jeśli pojawią się zmiany skórne, zwłaszcza w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych, z jednoczesnym bólem stawów, pacjent powinien niezwłocznie poszukać pomocy medycznej, a lekarz powinien rozważyć możliwość przerwania stosowania leku. Wystąpienie SCLE w wyniku wcześniejszego leczenia IPP może zwiększyć ryzyko wystąpienia SCLE w wyniku leczenia innymi IPP. Ezomeprazolu nie należy podawać jednocześnie z atazanawirem. Jeśli jest to konieczne, pacjent powinien być poddany ścisłemu nadzorowi klinicznemu, w połączeniu ze zwiększeniem dawki atazanawiru do 400 mg podawanego ze 100 mg rytonawiru. Nie należy stosować dawki większej niż 20 mg ezomeprazolu na dobę. Ezomeprazol jest inhibitorem izoenzymu CYP2C19, należy brać pod uwagę możliwe interakcje z lekami metabolizowanymi przez ten izoenzym. Jednoczesne stosowanie ezomeprazolu i klopidogrelu nie jest zalecane. Przepisując ezomeprazol do stosowania doraźnego, należy zwrócić uwagę na zmienne stężenie ezomeprazolu w osoczu i związane z tym możliwe interakcje z innymi lekami. W związku z leczeniem esomeprazolem bardzo rzadko zgłaszano występowanie ciężkich skórnych reakcji niepożądanych (SCARs), takich jak rumień wielopostaciowy (EM) zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) i reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), które mogą zagrażać życiu. Pacjentów należy poinformować o podmiotowych i przedmiotowych objawach ciężkich reakcji skórnych takich jak EM, SJS, TEN lub DRESS i niezwłocznie zasięgnąć porady lekarza, gdy zaobserwują jakiekolwiek objawy podmiotowe i przedmiotowe. Esomeprazol należy odstawić natychmiast po wystąpieniu objawów podmiotowych i przedmiotowych ciężkich reakcji skórnych i w razie konieczności, należy zapewnić dodatkową opiekę medyczną/ścisłą obserwację. Jeśli u pacjenta wystąpiła reakcja, taka jak EM, SJS, TEN lub DRESS nie należy ponownie podawać leku. Zwiększenie stężenia chromograniny A (CgA) może zakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych. Aby tego uniknąć, należy przerwać leczenie esomeprazolem na co najmniej 5 dni przed pomiarem stężenia CgA. Jeżeli po pomiarze wstępnym wartości stężenia CgA i gastryny nadal wykraczają poza zakres referencyjny, pomiary należy powtórzyć po 14 dniach od zaprzestania leczenia IPP. Ze względu na zawartość sacharozy, preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy. Lek ten zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na tabl., czyli zasadniczo jest wolny od sodu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W razie wystąpienia jakiegokolwiek z poniższych ciężkich działań niepożądanych należy
przerwać przyjmowanie leku Texibax i natychmiast skontaktować się z lekarzem:
- Nagły świszczący oddech, obrzęk warg, języka i gardła lub ciała, wysypka, omdlenia lub
  trudności w połykaniu (ciężka reakcja alergiczna).
- Zaczerwienienie skóry z pęcherzami lub jej złuszczaniem. Mogą również pojawić się pęcherze
  i krwawienie z warg, oczu, jamy ustnej, nosa i narządów płciowych. Mogą to być objawy
  zespołu Stevensa-Johnsona lub martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka.
- Zażółcenie skóry, ciemne zabarwienie moczu i zmęczenie, które mogą być objawami choroby
  wątroby.

Te działania niepożądane są rzadkie i mogą wystąpić u 1 na 1 000 osób.

Inne działania niepożądane obejmują:

Często (mogą wystąpić u 1 na 10 osób)
- ból głowy,
- wpływ na żołądek lub jelita: biegunka, ból brzucha, zaparcia, wzdęcia,
- nudności lub wymioty,
- łagodne polipy żołądka.

Niezbyt często (mogą wystąpić u 1 na 100 osób)
- obrzęk stóp i kostek,
- zaburzenia snu (bezsenność),
- zawroty głowy, uczucie mrowienia, senność,
- uczucie wirowania (zawroty głowy pochodzenia błędnikowego),
- suchość w jamie ustnej,
- zmiany w wynikach badań krwi obrazujących czynność wątroby,
- wysypka, guzkowata wysypka (pokrzywka) i swędzenie skóry,
- złamania w obrębie stawu biodrowego, nadgarstka lub kręgosłupa (jeśli Texibax jest
  stosowany w wysokich dawkach i przez dłuższy okres czasu).

Rzadko (mogą wystąpić u 1 na 1 000 osób)
- zaburzenia dotyczące krwi, takie jak zmniejszenie liczby białych krwinek lub płytek krwi.
  Może to powodować osłabienie, powstawanie siniaków lub zwiększać podatność na
  zakażenia,
- niskie stężenie sodu we krwi. Może to powodować osłabienie, wymioty i kurcze mięśni,
- uczucie pobudzenia, splątania lub przygnębienia,
- zaburzenia smaku,
- zaburzenia wzroku, takie jak niewyraźne widzenie,
- nagły świszczący oddech lub zadyszka (skurcz oskrzeli),
- zapalenie błony śluzowej jamy ustnej,
- zakażenie nazywane grzybicą, które może obejmować jelita i jest wywoływane przez grzyby,
- choroby wątroby, w tym żółtaczka, która może powodować żółte zabarwienie skóry, ciemne
  zabarwienie moczu i zmęczenie,
- wypadanie włosów (łysienie),
- wysypka podczas ekspozycji na słońce,
- bóle stawów lub bóle mięśni,
- złe samopoczucie i brak energii,
- zwiększona potliwość.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u 1 na 10 000 osób)
- zaburzenia liczby krwinek, w tym agranulocytoza (niedobór białych krwinek),
- agresja,
- widzenie, czucie lub słyszenie rzeczy, które nie istnieją (omamy),
- ciężkie zaburzenia czynności wątroby prowadzące do niewydolności wątroby i zapalenia
  mózgu,
- nagłe pojawienie się ciężkiej wysypki lub pęcherzy, lub złuszczania skóry. Może temu
  towarzyszyć wysoka gorączka i bóle stawów [rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-
  Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, reakcja polekowa z eozynofilią i
  objawami ogólnymi (DRESS)],
- osłabienie mięśni,
- ciężkie zaburzenia czynności nerek,
- powiększenie piersi u mężczyzn.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- jeżeli pacjent przyjmował lek Texibax przez okres dłuższy niż trzy miesiące, istnieje
  możliwość zmniejszenia stężenia magnezu we krwi. Niskie stężenie magnezu może objawiać
  się zmęczeniem, mimowolnymi skurczami mięśni, dezorientacją, drgawkami, zawrotami
  głowy, przyspieszoną akcją serca. Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z powyższych
  objawów, należy niezwłocznie poinformować lekarza. Niskie stężenie magnezu może
  prowadzić do zmniejszenia stężenia potasu lub wapnia we krwi. Lekarz może zalecić
  regularne przeprowadzanie badań krwi w celu kontrolowania stężenia magnezu.
- zapalenie jelit (prowadzące do biegunki);
- wysypka mogąca przebiegać z bólem stawów.

Texibax w bardzo rzadkich przypadkach może wpływać na białe krwinki, prowadząc do osłabienia
odporności. Jeśli u pacjenta wystąpiło zakażenie z objawami, takimi jak gorączka z bardzo złym
samopoczuciem lub gorączka z objawami zakażenia miejscowego, takimi jak ból szyi, gardła lub jamy
ustnej, lub trudności z oddawaniem moczu, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem w celu
przeprowadzenia badań krwi wykluczających niedobór białych krwinek (agranulocytozę). Bardzo
ważne jest, aby poinformować lekarza o przyjmowanych obecnie lekach.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań
Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i
Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: 22 49-21-301, fax: 22 49-21-309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podczas przyjmowania omeprazolu podwyższone pH w układzie trawiennym może zmieniać wchłanianie inhibitorów proteazy. Inne możliwe mechanizmy interakcji polegają na hamowaniu CYP 2C19. Podczas jednoczesnego podawania atazanawiru i nelfinawiru z omeprazolem zaobserwowano zmniejszone stężenia atazanawiru i nelfinawiru w surowicy krwi i dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Podczas jednoczesnego podania sakwinawiru (z rytonawirem) razem z omeprazolem (40 mg na dobę) zaobserwowano podwyższenie stężeń w surowicy krwi (80-100%). Podawanie omeprazolu 20 mg każdego dnia nie miało wpływu na ekspozycję darunawiru (podawanego z rytonawirem), amprenawiru (podanego z rytonawirem lub bez niego). Podawanie omeprazolu 40 mg każdego dnia nie miało wpływu na ekspozycję lopinawiru (podanego z rytonawirem). Podczas podawania metotreksatu jednocześnie z lekami z grupy PPI, u niektórych pacjentów zgłaszano zwiększenie stężenia metotreksatu. W przypadku podawania dużych dawek metotreksatu może być konieczne rozważenie czasowego wstrzymania stosowania ezomeprazolu. Zgłaszano zwiększenie stężenia takrolimusa w surowicy podczas jednoczesnego stosowania z ezomeprazolem. Zaleca się dokładną kontrolę stężeń takrolimusa a także czynności nerek (klirensu kreatyniny), a dawkowanie takrolimusa powinno być dostosowywane zależnie od potrzeb. Zmniejszona kwaśność soku żołądkowego występująca w trakcie leczenia ezomeprazolem może zmniejszać lub zwiększać wchłanianie preparatów, których wchłanianie jest zależne od pH soku żołądkowego. W trakcie leczenia ezomeprazolem może zmniejszać się wchłanianie leków, takich jak: ketokonazol, itrakonazol i erlotynib, ale zwiększa się wchłanianie digoksyny. Należy zachować ostrożność podając duże dawki ezomeprazolu pacjentom w podeszłym wieku. Należy starannie kontrolować stężenie terapeutyczne digoksyny. Ezomeprazol hamuje aktywność CYP2C19, z tego względu podawanie ezomeprazolu w połączeniu z lekami metabolizowanymi przez CYP2C19, takimi jak: diazepam, cytalopram, imipramina, klomipramina, fenytoina itp., może powodować zwiększenie stężenia tych leków w osoczu i konieczne może być zmniejszenie dawek tych leków. Należy to wziąć pod uwagę zwłaszcza przepisując ezomeprazol do stosowania doraźnego. Jednoczesne podanie ezomeprazolu w dawce 30 mg powodowało zmniejszenie o 45% klirensu diazepamu –substratu CYP2C19. U pacjentów z padaczką leczonych fenytoiną, jednoczesne podanie ezomeprazolu w dawce 40 mg powoduje zwiększenie najniższego stężenia fenytoiny w osoczu o 13%. Zaleca się oznaczanie stężenia fenytoiny w osoczu zarówno w momencie rozpoczynania jak i po zakończeniu leczenia ezomeprazolem. Omeprazol (40 mg raz na dobę) zwiększał C_max i AUC_T worykonazolu (substratu CYP2C19) odpowiednio o 15% i 41%. Omeprazol oraz ezomeprazol są inhibitorami CYP2C19. Omeprazol, podawany w dawkach 40 mg zwiększał C_max i AUC cilostazolu o odpowiednio 18% i 26%, a jeden z jego aktywnych metabolitów o odpowiednio 29% i 69%. Podanie zdrowym ochotnikom ezomeprazolu w dawce 40 mg jednocześnie z cyzaprydem spowodowało zwiększenie AUC o 32% dla cyzaprydu oraz wydłużenie T_0,5 cyzaprydu o 31%. Nie zaobserwowano natomiast istotnego C_max cyzaprydu w surowicy. Nieznaczne wydłużenie odstępu QTc obserwowane po podaniu samego cyzaprydu nie podlegało dalszemu zwiększeniu podczas stosowania cyzaprydu łącznie z ezomeprazolem. U pacjentów leczonych warfaryną, po zastosowaniu ezomeprazolu, zaobserwowano kilka pojedynczych przypadków istotnego klinicznie zwiększenia wartości współczynnika INR. Zaleca się kontrolę w trakcie rozpoczynania i kończenia podawania ezomeprazolu pacjentom leczonym warfaryną lub innymi pochodnymi kumaryny. Zaobserwowano zmniejszenie ekspozycji na czynny metabolit klopidogrelu o ok. 40%, podczas skojarzonego podawania stałych dawek ezomeprazolu 20 mg i 81 mg kwasu acetylosalicylowego (ASA) jednocześnie z klopidogrelem, w porównaniu z ekspozycją tylko na sam klopidogrel. Maks. hamowanie wywołanej przez ADP agregacji płytek u tych pacjentów było jednak takie samo w obu grupach. Zarówno z badań obserwacyjnych oraz badań klinicznych otrzymano niespójne dane dotyczące następstw klinicznych interakcji PK/PD ezomeprazolu w zakresie poważnych incydentów krążeniowych. Ze względów bezpieczeństwa nie należy stosować ezomeprazolu i klopidogrelu jednocześnie. Ezomeprazol nie wykazuje istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę amoksycyliny ani chinidyny. Nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji z jednoczesnym zastosowaniem ezomeprazolu i naproksenu lub rofekoksybu. Jednoczesne podawanie ezomeprazolu z klarytromycyną powodowało dwukrotne zwiększenie ekspozycji (AUC) na ezomeprazol. Jednoczesne podawanie ezomeprazolu z lekami hamującymi jednocześnie CYP2C19 i CYP3A4, może powodować ponad dwukrotne zwiększenie ekspozycji na ezomeprazol. Jednoczesne stosowanie worykonazolu, inhibitora CYP2C19 i CYP3A4, zwiększało AUC_τ omeprazolu o 280%. Nie ma konieczności rutynowego dostosowania dawki ezomeprazolu w żadnej z opisanych sytuacji. Jednak należy rozważyć dostosowanie dawki u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, u których wskazane jest długotrwałe leczenie. Leki o znanym wpływie indukującym aktywność CYP2C19 lub CYP3A4 lub obu tych układów enzymatycznych (takie jak ryfampicyna oraz ziele dziurawca) mogą prowadzić do zmniejszenia stężenia ezomeprazolu w surowicy poprzez zwiększenie tempa jego metabolizmu.

Ranbaxy (Poland) Sp. z o.o. A SUN PHARMA company
ul. Idzikowskiego 16
00-710 Warszawa
22-642-07-75
[email protected]
www.sunpharma.com/poland