Thyrogen 0,9 mg proszek do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 0,9 mg tyreotropiny alfa.

Tyreotropina alfa (rekombinowany ludzki hormon tyreotropowy) to heterodimeryczna glikoproteina składająca się z dwóch niekowalencyjnie powiązanych podjednostek. Właściwości biochemiczne są porównywalne do ludzkiego hormonu tyreotropowego (TSH). Wiązanie tyreotropiny alfa z receptorami TSH na komórkach nabłonkowych tarczycy stymuluje wychwyt jodu, jego przemianę oraz syntezę i uwalnianie tyreoglobuliny, trijodotyroniny (T₃) i tyroksyny (T₄). U pacjentów z wysoko zróżnicowanym rakiem tarczycy wykonuje się prawie całkowite lub całkowite wycięcie tarczycy. W celu pobudzenia wychwytu radiojodu i (lub) uwalniania tyreoglobuliny dla optymalnego rozpoznania pozostałości tarczycy lub raka poprzez obrazowanie po podaniu radiojodu lub oznaczenia tyreoglobuliny oraz w celu przeprowadzenia leczenia uzupełniającego radiojodem, wymagane jest wysokie stężenie TSH w surowicy krwi. Standardowe postępowanie prowadzące do uzyskania podwyższonych stężeń TSH polega na odstawieniu supresji hormonami tarczycy (THST) u pacjentów, co zwykle prowadzi do pojawienia się u nich objawów przedmiotowych i podmiotowych niedoczynności tarczycy. Stosując preparat osiąga się stymulację TSH niezbędną do wychwytu radiojodu i uwalniania tyreoglobuliny w stanie eutyreozy przy zachowaniu THST, co pozwala na uniknięcie działań niepożądanych wynikających z niedoczynności tarczycy. T_0,5 eliminacji leku wynosi 22 ± 9 h. Drogą eliminacji tyreotropiny alfa z organizmu są głównie nerki, w mniejszym stopniu wątroba.

Lek jest wskazany do stosowania u pacjentów z dobrze zróżnicowanym rakiem tarczycy, po przebytej tyreoidektomii, poddawanych supresji hormonalnej (THST) przy oznaczaniu tyreoglobuliny (Tg) w surowicy krwi z obrazowaniem lub bez obrazowania, po podaniu radiojodu w celu ablacji pozostałości tkanki tarczycy. Pacjentom niskiego ryzyka z dobrze zróżnicowanym rakiem tarczycy o niewykrywalnych stężeniach tyreoglobuliny (Tg) w surowicy, poddawanych THST i nie wykazujących stymulowanego przez rhTSH wzrostu stężenia Tg można poddawać badaniom kontrolnym oznaczając stężenia tyreoglobuliny (Tg) po stymulacji rhTSH. Lek jest wskazany do stymulacji poprzedzającej leczenie metodą ablacji pozostałości tkanki tarczycy radiojodem w dawce od 30 mCi/1,1 GBq do 100 mCi/3,7 GBq u pacjentów z dobrze zróżnicowanym rakiem tarczycy, którzy wcześniej poddani byli niemal całkowitemu lub całkowitemu chirurgicznemu usunięciu tarczycy i których wyniki badań nie wykazują odległych przerzutów raka tarczycy.

Nadwrażliwość na bydlęcy lub ludzki hormon tyreotropowy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża.

Nie prowadzono badań na zwierzętach dotyczących wpływu preparatu na reprodukcję. Nie wiadomo, czy lek podawany kobiecie w ciąży może uszkodzić płód, ani czy może wpływać na zdolności rozrodcze. Ponieważ w celu diagnostycznej scyntygrafii całego ciała lek jest stosowany z radiojodem, z uwagi na ekspozycję płodu na wysoką dawkę preparatu radioaktywnego lek jest przeciwwskazany w ciąży. Nie wiadomo, czy tyreotropina alfa i (lub) jej metabolity przenikają do mleka matek karmiących. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Leku nie należy stosować w czasie karmienia piersią. Nie wiadomo, czy lek może wpływać na płodność u ludzi.

Domięśniowo. Leczenie powinno być nadzorowane przez lekarzy posiadających fachową wiedzę w zakresie leczenia raka tarczycy. Zalecany schemat dawkowania obejmuje dwie dawki tyreotropiny alfa 0,9 mg podanej w 24-godzinnych odstępach wyłącznie w postaci wstrzyknięć domięśniowych (preparatu nie wolno podawać dożylnie). Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku nie jest wymagana modyfikacja dawkowania. U pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek, wymagających dializoterapii eliminacja preparatu jest istotnie spowolniona, co powoduje przedłużone utrzymywanie się podwyższonych poziomów TSH przez kilka dni po zakończeniu leczenia oraz co może prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia bólu głowy i nudności (brak alternatywnych schematów dawkowania leku). U pacjentów ze znacznym zaburzeniem czynności nerek aktywność radiojodu powinien starannie dobrać lekarz specjalista medycyny nuklearnej. Stosowanie preparatu u pacjentów z upośledzeniem czynności wątroby nie wymaga szczególnej ostrożności. Z uwagi na brak danych dotyczących stosowania u dzieci, lek należy podawać dzieciom jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Sposób podania. Po rozpuszczeniu w wodzie do wstrzykiwań podaje się 1,0 ml roztworu (0,9 mg tyreotropiny alfa) we wstrzyknięciu domięśniowym w pośladek. W celu obrazowania radiojodem lub ablacji, radiojod należy podać 24 h po ostatnim wstrzyknięciu preparatu. Scyntygrafię diagnostyczną należy przeprowadzić od 48 do 72 h po podaniu radiojodu, natomiast scyntygrafię po ablacji można odroczyć o kilka dni, tak aby uległa zmniejszeniu aktywność tła. W celu kontrolnego diagnostycznego oznaczenia stężenia tyreoglobuliny (Tg) w surowicy krwi, próbkę krwi należy pobrać 72 h po ostatnim wstrzyknięciu preparatu. U pacjentów po tyreoidektomii z dobrze zróżnicowanym rakiem tarczycy stosowanie preparatu podczas kontrolnego oznaczania tyreoglobuliny (Tg) powinno być prowadzone zgodnie z obowiązującymi zaleceniami.

Leku nie wolno podawać dożylnie. Połączenie scyntygrafii całego ciała z oznaczaniem Tg po podaniu preparatu stosowane jako alternatywa dla odstawienia hormonów tarczycy zapewnia najwyższą czułość w wykrywaniu tkanki i raka tarczycy. Po zastosowaniu preparatu można otrzymać fałszywie ujemne wyniki. W przypadku wysokiego prawdopodobieństwa wystąpienia przerzutów należy rozważyć potwierdzającą scyntygrafię całego ciała (WBS) i oznaczenie stężenia Tg po odstawieniu. U 18-40% pacjentów ze zróżnicowanym rakiem tarczycy mogą powstać autoprzeciwciała przeciwko Tg, co może dawać fałszywie ujemne wyniki oznaczenia Tg w surowicy. Dlatego należy jednocześnie oznaczyć stężenie przeciwciał przeciwko Tg (TgAb) i tyreoglobuliny (Tg). Należy przeprowadzić wnikliwą ocenę korzyści/ryzyka stosowania preparatu u pacjentów w podeszłym wieku z grupy ryzyka z chorobą serca (np. wada zastawkowa, kardiomiopatia, choroba wieńcowa i uprzednio lub obecnie występująca tachyarytmia, w tym migotanie przedsionków), u których nie wykonano wycięcia tarczycy. Lek powoduje przejściowe, ale istotne zwiększenie hormonu tarczycy w surowicy po podaniu pacjentom, u których nadal jest obecna znaczna cześć tkanki tarczycy in situ. W związku z tym należy zachować ostrożność u pacjentów ze znaczącą pozostałością tkanki tarczycy. Wpływ na wzrost i (lub) rozmiar guza. U pacjentów z rakiem tarczycy odnotowano kilka przypadków pobudzenia wzrostu guza w trakcie odstawiania hormonów tarczycy w celu wykonania zabiegów diagnostycznych, co przypisuje się towarzyszącemu utrzymywaniu się podwyższonego stężenia TSH. Teoretycznie istnieje możliwość, że lek, podobnie jak odstawienie hormonów tarczycy, może prowadzić do pobudzenia wzrostu guza. W badaniach klinicznych nad tyreotropiną alfa, w których wystąpił krótkotrwały wzrost stężenia TSH w surowicy krwi, nie odnotowano żadnego przypadku wzrostu guza. Ze względu na wzrost stężenia TSH po podaniu leku, u pacjentów z przerzutami raka tarczycy zlokalizowanymi w ograniczonych przestrzeniach takich jak mózg, rdzeń kręgowy i oczodół lub w przypadku naciekania w obrębie szyi, mogą pojawić się miejscowe obrzęki lub krwotoki w miejscu przerzutów, prowadząc do powiększenia guza. Może to powodować wystąpienie poważnych objawów, które zależą od anatomicznego umiejscowienia nowotworu, np. u pacjentów z przerzutami do ośrodkowego układu nerwowego pojawił się niedowład połowiczy, porażenie połowicze i utrata wzroku. Po podaniu leku zgłaszano również obrzęk krtani, niewydolność oddechową wymagającą tracheotomii i ból w miejscu przerzutu. U pacjentów, u których miejscowy wzrost guza może mieć wpływ na ważne dla życia narządy, zaleca się rozważenie premedykacji kortykosteroidami. Sód. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu we wstrzyknięciu, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Po
zastosowaniu leku Thyrogen zgłaszano następujące działania niepożądane:

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów):
• nudności

Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów):
• wymioty
• zmęczenie
• zawroty głowy
• ból głowy
• osłabienie

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów):
• uczucie gorąca
• pokrzywka
• wysypka
• objawy grypy
• gorączka
• dreszcze
• ból pleców
• biegunka
• uczucie kłucia lub mrowienia (parestezje)
• ból szyi
• brak smaku
• zaburzenia smaku
• grypa

Nieznana (częstość występowania nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• obrzęk guza
• ból (w tym ból w miejscu przerzutu)
• drżenie
• udar
• kołatanie serca
• nagłe zaczerwienienie twarzy
• zadyszka
• swędzenie (świąd)
• nadmierne pocenie się
• ból mięśni lub stawów
• reakcja w miejscu wstrzyknięcia (w tym: zaczerwienienie, dyskomfort, świąd, miejscowy ból lub
  piekący ból i swędząca wysypka)
• małe stężenie TSH
• nadwrażliwość (reakcja alergiczna). Reakcje obejmują pokrzywkę, świąd (swędzenie), nagłe
  zaczerwienienie twarzy, trudności w oddychaniu i wysypkę.

Po podaniu leku Thyrogen pacjentom, u których nie wykonano całkowitego lub częściowego usunięcia gruczołu
tarczowego bardzo rzadko obserwowano przypadki nadczynności tarczycy (nadmierna aktywność gruczołu
tarczowego) lub migotania przedsionków.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce,
należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do
„krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych
można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono formalnych badań interakcji między preparatem a innymi lekami. W badaniach klinicznych nie zaobserwowano żadnych interakcji między preparatem a hormonami tarczycy: trijodotyroniną (T₃₎ i tyroksyną (T₄) podczas ich jednoczesnego podawania. U pacjentów poddawanych supresji hormonalnej stosowanie leku pozwala na wykonanie obrazowania po podaniu radiojodu w okresie eutyreozy. Dane kinetyki radiojodu wskazują, że klirens radiojodu jest wyższy o około 50% w stanie eutyreozy niż w stanie hipotyreozy, gdy następuje zaburzenie czynności nerek, co w rezultacie daje zmniejszenie retencji radiojodu w organizmie w momencie obrazowania. Czynnik ten należy rozważyć przy doborze aktywności stosowanego w obrazowaniu radiojodu.

Genzyme Polska
ul. Bonifraterska 17
04-028 Warszawa
22-246-09-00
www.sanofigenzyme.com