Thyrosan 50 mg tabletki

1 tabl. zawiera 50 mg propylotiouracylu.

Pochodna tiouracylu o działaniu tyreostatycznym (przeciwtarczycowym). Hamuje biosyntezę hormonów tarczycy (trójjodotyroniny - T3 i tyroksyny - T4) przez hamowanie aktywności peroksydazy, uniemożliwiając wbudowanie jodu w reszty tyrozolowe tyreoglobuliny oraz łączenie się jodowanych pochodnych tyrozyny w jodotyroniny (T3 i T4). Hamuje również obwodową dejodynację (odjodowanie) T4 do T3, dzięki temu uznaje się propylotiouracyl za lek z wyboru w bardzo ciężkich przypadkach nadczynności tarczycy, zwłaszcza w przełomach tarczycowych. W czasie leczenia choroby Gravesa-Basedowa przy pomocy propylotiouracylu często dochodzi do zmniejszenia w osoczu stężeń immunoglobulin pobudzających tarczycę. Prawdopodobnie zahamowanie nadczynności i przywrócenie stanu eutyreozy normalizuje humoralny stan immunologiczny. Po podaniu doustnym propylotiouracyl szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, biodostępność wynosi ok. 80% % (50-95% u pacjentów z eutyreozą; do ok. 75% u pacjentów z hipotyreozą). Maksymalne działanie występuje po 20-30 min od podania. T_0,5 w osoczu krwi jest stosunkowo krótki (T_0,5 α do 7-7,5 min, T_0,5 β ok. 70-75 min, ale według niektórych danych wynosi on 240 min). T_0,5 ulega wydłużeniu w znacznej niewydolności nerek (do ok. 8,5 h) i w hipotyreozie (8-8,6 h). Wiąże się z białkami osocza w ok. 75-80%. Objętość dystrybucji wynosi 0,2-0,4 dm³/kg mc., u pacjentów z hipotyreozą 0,87 dm³/kg mc. Większe niż przeciętne stężenia występują w szpiku, nadnerczach, wątrobie i śledzionie. Jest metabolizowany w wątrobie. Wydalany z moczem głównie w postaci glukuronianu i w ok. 10% w postaci niezmienionej. Działanie przeciwtarczycowe nie jest skorelowane ze stężeniem w surowicy (zależy ono od stężeń uzyskiwanych w gruczole tarczowym). Po podaniu pojedynczej dawki 100 mg działanie zaczyna zanikać po 2-3 h, a po dawce 500 mg utrzymuje się przez 6-8 h.

Nadczynność tarczycy, w tym choroba Gravesa-Basedowa oraz autonomiczny toksyczny gruczolak gruczołu tarczowego. Przygotowanie do wycięcia gruczołu tarczowego lub leczenia jodem radioaktywnym (¹³¹I) w przypadku nadczynności tarczycy. Przełom tarczycowy.

Nadwrażliwość na substancję czynną, pochodne tiouracylu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadczynność z wolem zamostkowym, zwłaszcza przy współistnieniu ucisku na tarczycę. Niewydolność wątroby. Zaburzenia hematologiczne (agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość).

Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o możliwym ryzyku związanym ze stosowaniem propylotiouracylu w czasie ciąży. Należy odpowiednio leczyć nadczynność tarczycy u kobiet w ciąży, aby zapobiec poważnym powikłaniom u matki i płodu. Propylotiouracyl jest lekiem z wyboru u pacjentek w ciąży z nadczynnością tarczycy, u których stosowanie radioaktywnego jodu jest jednoznacznie przeciwwskazane, a stosowanie tiamazolu – w związku z jego znacznie większym przenikaniem przez łożysko - względnie przeciwwskazane, oraz u których nie można (np. wskutek braku zgody) dokonać subtotalnego usunięcia tarczycy. U ludzi propylotiouracyl może przenikać przez łożysko, w mniejszym jednak stopniu niż tiamazol. Stężenia propylotiouracylu w krążeniu płodowym są bardzo niewielkie w porównaniu ze stężeniami we krwi matki. Badania na zwierzętach dotyczące szkodliwego wpływu na rozrodczość są niewystarczające. Badania epidemiologiczne dają sprzeczne wyniki w zakresie ryzyka wad wrodzonych. Przed rozpoczęciem leczenia propylotiouracylem w czasie ciąży należy przeprowadzić indywidualną ocenę stosunku korzyści do ryzyka. Podczas ciąży należy stosować propylotiouracyl w najmniejszej możliwej dawce, bez dodatkowego podawania hormonów tarczycy, w oparciu o wskaźnik wolnej tyroksyny w surowicy krwi, który powinien znajdować się w górnej połowie normy, zapewniającej eutyreozę lub nawet dopuszczającej nieznaczną (łagodną) nadczynność. Jeśli propylotiouracyl stosuje się w czasie ciąży, zaleca się ścisłe kontrolowanie stanu matki, płodu i noworodka. Noworodki powinny być starannie badane w kierunku zaburzeń czynności tarczycy (niedoczynność, rzadziej nadczynność). U noworodków urodzonych przez matki leczone propylotiouracylem może występować hipotyroksynemia (zmniejszone stężenia wolnej frakcji T4 w osoczu) oraz zwiększone stężenia TSH we krwi; parametry te ulegają szybkiej normalizacji w czasie karmienia piersią. Propylotiouracyl jest lekiem z wyboru w tyreotoksykozie kobiet karmiących piersią. Lek w niewielkim stopniu przenika do mleka ludzkiego. Niemniej jednak należy uważnie monitorować rozwój noworodka i czynność jego tarczycy, ze względu na możliwość wystąpienia niedoczynności tarczycy u noworodka - należy stosować najmniejsze skuteczne dawki propylotiouracylu.

Doustnie. Dorośli: dawka początkowa wynosi 300 mg w 3 dawkach podzielonych (100 mg co 8 h). U pacjentów z ciężką nadczynnością tarczycy i (lub) znacznym przerostem gruczołu tarczowego dawka ta wynosi 400 mg na dobę w dawkach podzielonych. Po uzyskaniu eutyreozy (zazwyczaj po 6-8 tyg. leczenia) dawkę należy zmniejszać o ¹/₃ lub ¹/₂ w odstępach tygodniowych, do dawki podtrzymującej wynoszącej 100-150 mg na dobę. Leczenie kontynuuje się zazwyczaj przez okres 1-2 lat, choć u części chorych zdecydowana normalizacja czynności tarczycy występuje już po 3 miesiącach. Przełom tarczycowy: propylotiouracyl podaje się u dorosłych w dawkach 200-300 mg co 6 h do czasu opanowania stanu ostrego (zazwyczaj 6 dawek). U niektórych pacjentów, wskutek niemożności doustnego przyjęcia leku, musi być on podawany zgłębnikiem donosowym lub we wlewkach doodbytniczych. Ze względu na brak postaci leku nadających się do tego celu, roztwory olejowe lub roztwory wodne z dodatkiem fosforanu sodu są sporządzane doraźnie z rozkruszonych tabletek. Dzieci i młodzież. U dzieci w wieku od 6 do 10 lat dawka początkowa wynosi 5-7 mg/kg mc. (50-150 mg/dobę) i jest podawana w 3 dawkach podzielonych co 8 h. U dzieci >10 lat dawka początkowa wynosi także 5-7 mg/kg mc. (150-300 mg/dobę) i jest podawana w 3 dawkach podzielonych co 8 h. Dawki podtrzymujące stosowane u dzieci wynoszą ¹/₃ do ²/₃ dawki początkowej i są podawane w jednej (50 mg) lub dwu (2 razy 50 mg) dawkach na dobę. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci <6 lat. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: GFR >50 ml/min: bez modyfikacji dawkowania; GFR 10- 50 ml/min: dawkę należy zmniejszyć o ¹/₄; GFR <10 ml/min: dawkę należy zmniejszyć do połowy. W czasie hemodializy usunięta zostaje tylko niewielka część leku (około 5%). Przy stałym dawkowaniu (np. 200 mg/dobę) stężenia we krwi utrzymują się u osób poddawanych dializie w zakresie stężeń leczniczych, choć można oczekiwać nieznacznego ich zmniejszenia w dniach wykonywania dializy. Sposób podania. Lek należy przyjmować w trakcie posiłków w celu zmniejszenia działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego.

W trakcie leczenia należy regularnie kontrolować obraz krwi ze zwróceniem szczególnej uwagi na wzór białokrwinkowy. Należy zalecić pacjentowi zgłaszanie wszelkich przypadków złego samopoczucia, bólu gardła czy gorączki - w każdym takim przypadku należy wykonać badanie krwi. Pacjent musi zostać również pouczony o konieczności ścisłego przestrzegania zaleceń lekarskich, w szczególności nieprzekraczania przepisanych dawek leku i czasu leczenia, sumiennego zgłaszania się na okresowe badania i nieprzyjmowania żadnych dodatkowych leków bez porozumienia z lekarzem prowadzącym. Szczególną ostrożność zachować u osób uprzednio leczonych którymkolwiek z tioamidów, u których stwierdzono w przeszłości działania niepożądane. Zachować ostrożność u pacjentów przygotowywanych do operacji; otrzymujących leki przeciwzakrzepowe z grupy pochodnych kumaryny; z niewydolnością nerek (wskazana modyfikacja dawkowania); z zaburzeniami czynności wątroby. W przypadku leczenia za pomocą ¹³¹I, propylotiouracyl jest stosowany przed podaniem jodu (należy go odstawić przed podaniem radioaktywnego jodu) oraz po jego podaniu, aby zapobiec możliwemu przejściowemu nasileniu tyreotoksykozy oraz w celu przyspieszenia uzyskania eutyreozy. Jeżeli w trakcie leczenia propylotiouracylem wystąpi zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy natychmiast przerwać stosowanie preparatu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Niezbyt często (mogą dotyczyć do 1 na 100 osób)
Bóle i zawroty głowy, gorączka, ból gardła, mrowienia odczuwane w obrębie rąk i nóg, wysypka,
świąd, pokrzywka, zapalenie skóry oraz zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, takie jak
nudności, wymioty, brak łaknienia i biegunka, zaburzenia wydzielania podwzgórzowo-przysadkowo-
tarczycowego (m.in. zwiększenie wydzielania TSH), zmniejszenie liczby niektórych rodzajów
komórek krwi, co może być przyczyną pogorszenia samopoczucia (osłabienie, zmęczenie).

Rzadko (mogą dotyczyć do 1 na 1 000 osób)
Zaburzenia widzenia, słuchu, uszkodzenie wątroby, zażółcenie skóry i oczu (żółtaczka), zmiany
czynności wątroby mogą objawiać się zwiększeniem aktywności enzymów wątrobowych oraz
zwiększeniem stężenia bilirubiny w surowicy.

Bardzo rzadko (mogą dotyczyć mniej niż 1 na 10 000 osób)
Bóle stawów, zapalenie stawów, wypadanie włosów oraz przedwczesne dojrzewanie płciowe, objawy
zespołu tocznia rumieniowatego (np. gorączka, bóle mięśni, zmiany skórne).

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Zapalenie wątroby, niewydolność wątroby.

Niektóre działania niepożądane ujawniają się wyłącznie w wynikach badania krwi. Do działań tych
należy zmniejszenie liczby niektórych rodzajów komórek krwi, co może być przyczyną pogorszenia
samopoczucia (osłabienie, zmęczenie).

Agranulocytoza, zagrażający życiu ciężki niedobór białych krwinek, może wystąpić w początkowym
okresie leczenia (1 – 3 miesiące), ale i w okresie późniejszym. Może wystąpić nagle, bez objawów
zwiastunowych. Okresowe badania obrazu białokrwinkowego nie zawsze pozwalają zapobiec
agranulocytozie, dlatego pacjent powinien natychmiast zgłaszać lekarzowi wszelkie objawy
niepożądane, a zwłaszcza ból gardła lub gorączkę.

Odnotowano zapalenie naczyń związane z obecnością w płynach ustrojowych specyficznego rodzaju
białek wytwarzanych przez układ odpornościowy organizmu, nazywanych przeciwciałami przeciwko
cytoplazmie neutrofili (ang. anti-neutrophilic cytoplasmic antibodies – ANCA). Zapalenie naczyń
związane z obecnością ANCA może ujawniać się w postaci chorób nerek, niekiedy prowadzących do
ostrej niewydolności nerek, zmianami w obrębie płuc, skóry i naczyń krwionośnych.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301
fax.: +48 22 49 21 309
e-mail: [email protected]

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Propylotiouracyl może wpływać na stężenie leków hamujących receptory β-adrenergiczne (propranolol) - konieczne może być dostosowanie dawki. Propylotiouracyl może zaburzać przeciwzakrzepowe działanie pochodnych kumaryny poprzez zmniejszenie metabolizmu czynników krzepnięcia (w hipertyreozie metabolizm tych czynników jest zwiększony, stąd działanie pochodnych kumaryny silniejsze); w leczeniu skojarzonym należy rozważyć okresową kontrolę współczynnika INR i ewentualnie dostosować dawkowanie leku przeciwzakrzepowego. Jednoczesne podawanie tyroksyny zmniejsza wychwytywanie leku przez tarczycę, osłabiając jego działanie. Przeciwtarczycowe działanie propylotiouracylu może być osłabione w wyniku jednoczesnego podawania jodu lub uprzedniego skażenia organizmu lekami zawierającymi jod lub środkami kontrastowymi do rentgenodiagnostyki. Może to opóźniać normalizację czynności tarczycy. Jednocześnie stosowane leki działające depresyjnie na szpik kostny, leki o działaniu toksycznym na wątrobę czy zawierające lit mogą potęgować działania niepożądane propylotiouracylu. Leki o działaniu tyreostatycznym, w tym propylotiouracyl, mogą zaburzać metabolizm teofiliny (nasilać w nadczynności tarczycy, osłabiać w jej niedoczynności) i dlatego konieczna może być modyfikacja dawki teofiliny. Pokarm może zarówno przyspieszać oraz zwiększać, jak i hamować wchłanianie propylotiouracylu, interakcja ta nie ma większego znaczenia klinicznego.

Sun-Farm Sp. z o.o.
ul. Dolna 21
05-092 Łomianki
22-350-66-69
[email protected]
www.sunfarm.pl