Tixteller 550 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 550 mg ryfaksyminy.

Ryfaksymina jest lekiem przeciwbakteryjnym należącym do grupy ryfamycyn, które nieodwracalnie wiążą się z podjednostką beta bakteryjnej DNA-zależnej polimerazy RNA i wskutek tego hamuje syntezę bakteryjnego RNA. Ryfaksymina wykazuje szerokie spektrum aktywności przeciwbakteryjnej, włączając w to większość bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, tlenowych i beztlenowych, w tym gatunków wytwarzających amoniak. Ryfaksymina może hamować namnażanie bakterii powodujących deaminację mocznika, ograniczając tym samym produkcję amoniaku i innych substancji uważanych za pełniące ważną rolę w patogenezie encefalopatii wątrobowej. Badania farmakokinetyki u szczurów, psów i ludzi wykazały, że po podaniu doustnym ryfaksymina w formie polimorficznej α jest słabo wchłaniana (poniżej 1 %). Po wielokrotnym podaniu dawki terapeutycznej ryfaksyminy zdrowym ochotnikom i pacjentom z uszkodzoną śluzówką jelit (nieswoiste zapalenia jelit), stężenia w osoczu były nieznaczne (poniżej 10 ng/ml). Klinicznie nieistotne zwiększenie ogólnoustrojowego wchłaniania ryfaksyminy obserwowano w przypadku podania jej w ciągu 30 minut od spożycia śniadania z dużą ilością tłuszczu. Wiąże się w umiarkowanym stopniu z białkami ludzkiego osocza (67,5% u zdrowych ochotników i 62% u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby). Ryfaksymina nie ulega rozpadowi ani nie jest metabolizowana podczas przejścia przez przewód pokarmowy. Jest niemal całkowicie i kompletnie wydalana z kałem (96,9% podanej dawki). W moczu wydalane jest do 0,4% podanej dawki.

Zmniejszenie częstości nawrotów epizodów jawnej encefalopatii wątrobowej u pacjentów w wieku ≥18 lat. Należy brać pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące odpowiedniego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na ryfaksyminę, pochodne ryfamycyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niedrożność jelit.

W celu zachowania ostrożności nie zaleca się stosowania ryfaksyminy w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy ryfaksymina i (lub) metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dziecka karmionego piersią. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie ryfaksyminy, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na płodność kobiet i mężczyzn.

Doustnie. Dorośli: zalecana dawka wynosi 550 mg 2 razy na dobę jako terapia długoterminowa stosowana w celu zmniejszenia częstości nawrotów epizodów jawnej encefalopatii wątrobowej. W kluczowym badaniu 91% pacjentów stosowało równocześnie laktulozę. Terapia skojarzona ryfaksyminy z laktulozą wykazała statystycznie znamienne obniżenie śmiertelności u pacjentów z encefalopatią wątrobową, w porównaniu do monoterapii laktulozą, w przeglądzie systematycznym oraz metaanalizie czterech badań klinicznych randomizowanych i trzech badań obserwacyjnych. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u dzieci (w wieku poniżej 18 lat). Nie jest wymagana modyfikacja dawki u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie zalecana jest zmiana dawkowania, ale należy zachować ostrożność stosując lek w tej grupie pacjentów. Sposób podania. Lek można przyjmować wraz z posiłkiem lub bez posiłku, popijając szklanką wody.

W związku z leczeniem ryfaksyminą zgłaszano (częstość nieznana) ciężkie reakcje skórne, w tym zespół Stevensa-Johnsona i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, które mogą stanowić zagrożenie życia lub być przyczyną śmierci. W momencie przepisywania leku pacjenta należy poinformować o objawach podmiotowych i przedmiotowych reakcji skórnych oraz ściśle monitorować pod kątem tych reakcji. Jeżeli wystąpią objawy podmiotowe lub przedmiotowe wskazujące na reakcję skórną, należy niezwłocznie odstawić ryfaksyminę oraz rozważyć leczenie alternatywne (w razie konieczności). Jeżeli u pacjenta rozwinęła się ciężka reakcja skórna, taka jak zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, podczas stosowania ryfaksyminy, nigdy nie należy powtarzać leczenia ryfaksyminą u tego pacjenta. Nie można wykluczyć potencjalnego związku pomiędzy leczeniem ryfaksyminą, a biegunką związaną z Clostridium difficile (CDAD) i rzekomobłoniastym zapaleniem okrężnicy (PMC). W związku z brakiem danych i potencjalnym ciężkim zaburzeniem flory jelitowej o nieznanych skutkach nie zaleca się jednoczesnego podawania ryfaksyminy z innymi pochodnymi ryfamycyny. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (C w skali Childa-Pugha) oraz u pacjentów z oceną MELD >25 (Model schyłkowej niewydolności wątroby). Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania ryfaksyminy i inhibitorów glikoproteiny P takich jak cyklosporyna. U pacjentów leczonych warfaryną, którym przepisano jednocześnie rifaksyminę, obserwowano przypadki zarówno obniżenia jak i podwyższenia (w niektórych przypadkach związane z incydentem krwotocznym) wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR). Jeżeli jednoczesne podawanie obu leków jest konieczne, INR powinien być starannie monitorowany, podczas włączania i po przerwaniu terapii rifaksyminą. Może być konieczne dostosowanie dawki doustnych antykoagulantów, w celu utrzymania parametrów krzepnięcia w wymaganym przedziale terapeutycznym. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w tabl., to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy przerwać stosowanie leku TIXTELLER i NATYCHMIAST powiedzieć lekarzowi, jeśli u
pacjenta wystąpi którekolwiek z poniższych działań niepożądanych:

Niezbyt często: może wystąpić u 1 pacjenta na 100
• Jeśli u pacjenta występuje krwawienie z obrzękniętego naczynia krwionośnego w gardle
  (żylaki przełyku).
• Jeśli u pacjenta wystąpiła ciężka biegunka podczas lub po zastosowaniu tego leku. Może to
  wynikać z zakażenia jelit.

Częstość jest nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
• Jeśli wystąpi reakcja uczuleniowa, nadwrażliwość lub obrzęk naczynioruchowy. Objawy
  obejmują:
  - puchnięcie twarzy, języka i gardła
  - trudności z przełykaniem
  - wysypkę i trudności z oddychaniem.
• Jeśli występuje niewyjaśnione lub nietypowe krwawienie lub wybroczyny. Może to wynikać ze
  zmniejszonej liczby płytek we krwi i może zwiększać ryzyko krwawień.

Inne działania niepożądane mogą obejmować

Do często występujących działań niepożądanych (mogą wystąpić u 1 pacjenta na 10) należy:
• Pogorszenie nastroju
• Zawroty głowy
• Ból głowy
• Skrócenie oddechu
• Nudności lub wymioty
• Ból żołądka lub wzdęcie/puchlina
• Biegunka
• Gromadzenie płynu w jamie brzusznej (wodobrzusze)
• Wysypka lub świąd
• Skurcze mięśni
• Ból stawów
• Obrzęk kostek, stóp lub palców

Do niezbyt często występujących działań niepożądanych (mogą wystąpić u 1 pacjenta na 100) należy
• Zakażenie grzybicze (takie jak pleśniawki)
• Zakażenie dróg moczowych (takie jak zapalenie pęcherza)
• Niedokrwistość (stan, w którym występuje obniżenie liczby erytrocytów, który może powodować
  bladość skóry, osłabienie lub zadyszkę)
• Utrata apetytu
• Hiperkaliemia (wysokie stężenie potasu we krwi)
• Stan splątania
• Lęk
• Uczucie senności
• Zaburzenia snu
• Uczucie braku równowagi
• Utrata pamięci lub problemy z pamięcią
• Brak koncentracji
• Zmniejszone odczuwanie dotyku
• Drgawki
• Nagłe zaczerwienienia twarzy
• Obecność płynu wokół płuc
• Ból brzucha
• Suchość w jamie ustnej
• Ból mięśni
• Potrzeba częstszego niż zwykle oddawania moczu
• Trudności lub ból podczas oddawania moczu
• Gorączka
• Obrzęk (obrzęk spowodowany nadmiarem płynu w organizmie)
• Upadki

Do rzadko występujących działań niepożądanych (mogą wystąpić u 1 pacjenta na 1 000) należy
• Zakażenia klatki piersiowej, w tym zapalenie płuc
• Zapalenie tkanki łącznej (celulitis)
• Zakażenie górnych dróg oddechowych (nos, jama ustna, gardło)
• Zapalenie błony śluzowej nosa
• Odwodnienie (utrata wody z organizmu)
• Zmiany ciśnienia krwi
• Stałe problemy z oddychaniem (takie jak przewlekłe zapalenie oskrzeli)
• Zaparcie
• Ból pleców
• Białko w moczu
• Uczucie osłabienia
• Siniaki
• Ból po zabiegu operacyjnym

Częstość jest nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
• Omdlenie lub uczucie omdlenia
• Podrażnienie skóry, egzema (świąd, zaczerwienienie, sucha skóra)
• Zmniejszenie ilości płytek krwi (widoczne w badaniach krwi)
• Zmiany czynności wątroby (widoczne w badaniach krwi)
• Zmiany w krzepliwości krwi (Znormalizowany Czas Protrombinowy- INR, widoczny w badaniach
  krwi)

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa;
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Brakuje doświadczenia w stosowaniu ryfaksyminy u pacjentów przyjmujących inny lek przeciwbakteryjny, będący pochodną ryfamycyny, w ogólnoustrojowym zakażeniu bakteryjnym. Dane z badań in vitro wykazują, że ryfaksymina nie hamowała głównych enzymów cytochromu P450 (CYP) metabolizujących leki (CYP 1A2, 2A6, 2B6, 2C8, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4). W badaniach indukcji in vitro ryfaksymina nie indukowała CYP1A2 i CYP 2B6, ale słabo indukowała CYP3A4. Chociaż badania klinicznych interakcji z innymi lekami, prowadzone u zdrowych ochotników, wykazały, że ryfaksymina nie wpływa istotnie na farmakokinetykę substratów CYP3A4, to jednak u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie można wykluczyć, że ryfaksymina (w związku z większym narażeniem ogólnoustrojowym niż u zdrowych ochotników) może obniżać ekspozycję na równocześnie podawane substraty CYP3A4 (np. warfaryna, leki przeciwpadaczkowe, leki przeciwarytmiczne). Badanie in vitro wskazuje na to, że ryfaksymina wiąże się w stopniu umiarkowanym z glikoproteiną P (P-gp) i jest metabolizowana przez CYP3A4. Nie wiadomo, czy równocześnie podawane leki hamujące P-gp i (lub) CYP3A4 mogą zwiększać ogólnoustrojowe narażenie na działanie ryfaksyminy. U pacjentów leczonych warfaryną, którym przepisano jednocześnie rifaksyminę, obserwowano przypadki zarówno obniżenia jak i podwyższenia wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego. Jeżeli jednoczesne podawanie obu leków jest konieczne, INR powinien być starannie monitorowany, podczas włączania i po przerwaniu terapii rifaksyminą. Może być konieczne dostosowanie dawki doustnych antykoagulantów. U zdrowych ochotników jednoczesne podanie cyklosporyny (600 mg), która jest silnym inhibitorem glikoproteiny P, z pojedynczą dawką rifaksyminy (550 mg) powodowało 83-krotny oraz 124-krotny wzrost średniego stężenia C_max oraz średniego AUC rifaksyminy. Znaczenie kliniczne takiego wzrostu narażenia ogólnoustrojowego na rifaksyminę jest nieznane. Badano in vitro wystąpienie możliwych interakcji z innymi lekami na poziomie układu transporterów. Wyniki ww. badań wskazują na to, że interakcje kliniczne pomiędzy ryfaksyminą i innymi substancjami czynnymi, które podlegają transportowi za pośrednictwem P-gp i innych białek transportowych, nie są prawdopodobne (MRP2, MRP4, BCRP i BSEP).

Alfasigma Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 96
00-807 Warszawa
22-824-03-64
[email protected]
pl.alfasigma.com