Tizanor 2 mg tabletki

1 tabl. zawiera 2 mg lub 4 mg tyzanidyny w postaci chlorowodorku. Preparat zawiera laktozę.

Lek o ośrodkowym działaniu zmniejszającym napięcie mięśni szkieletowych. Głównym miejscem jej działania jest rdzeń kręgowy, gdzie hamuje uwalnianie aminokwasów pobudzających receptory N-metylo-D-asparaginianu (NMDA) poprzez stymulację presynaptycznych receptorów α₂. Zahamowanie odpowiedzialnego za nadmierne napięcie mięśni przewodnictwa sygnałów polisynaptycznych na poziomie rdzeniowych neuronów wstawkowych prowadzi do zmniejszenia wzmożonego napięcia mięśni. Poza właściwościami zwiotczającymi mięśnie, tyzanidyna wywiera również umiarkowane, ośrodkowe działanie przeciwbólowe. Tyzanidyna zmniejsza opór mięśni towarzyszący ruchom biernym, zmniejsza wzmożone napięcie mięśni i klonus, a także może zwiększyć siłę mięśni zależną od woli. Szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając C_max po ok. 1 h. Biodostępność wynosi ok. 34%. Wiąże się z białkami osocza w ok. 30%. Lek ulega szybkiemu i intensywnemu metabolizmowi w wątrobie. Wydalana jest głównie przez nerki (ok. 70% podanej dawki) w postaci metabolitów, ok. 4,5% w postaci niezmienionej. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 2-4 h.

Bolesne skurcze mięśni: związane ze statycznymi i czynnościowymi schorzeniami kręgosłupa (zespoły szyjne i lędźwiowe); w następstwie zabiegu chirurgicznego, np. przepukliny jądra miażdżystego lub zapalenia stawu biodrowego. Zwiększone napięcie mięśni w chorobach neurologicznych, np. w stwardnieniu rozsianym, przewlekłych chorobach rdzenia kręgowego, chorobach zwyrodnieniowych rdzenia kręgowego, w następstwie udaru mózgu oraz w mózgowym porażeniu (u dorosłych, u których wcześniej rozpoznano porażenie mózgowe dziecięce).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenie czynności wątroby, trwałe zwiększenie aktywności aminotransferaz 3 razy powyżej górnej granicy normy. Jednoczesne stosowanie z silnymi inhibitorami CYP1A2, takimi jak fluwoksamina lub cyprofloksacyna (ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych, w tym ciężkiego niedociśnienia tętniczego).

Nie należy stosować tyzanidyny w okresie ciąży, chyba że korzyści terapeutyczne wyraźnie przewyższają ryzyko. Tyzanidyny nie należy podawać kobietom karmiącym piersią. Zaleca się, aby aktywne seksualnie kobiety w wieku rozrodczym wykonały test ciążowy przed rozpoczęciem leczenia tyzanidyną. Należy poinformować kobiety w wieku rozrodczym, że badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ tyzanidyny na rozwijający się płód. Zaleca się, by aktywne seksualnie kobiety w wieku rozrodczym stosowały skuteczną antykoncepcję (metodą o wskaźniku poczęć wynoszącym mniej niż 1%) podczas leczenia tyzanidyną i przez 1 dzień po zakończeniu jego stosowania. Brak danych dotyczących wpływu tyzanidyny na płodność u ludzi. Nie stwierdzono zaburzeń płodności u samców szczurów po zastosowaniu dawki 10 mg/kg mc. na dobę oraz u samic szczurów po zastosowaniu dawki 3 mg/kg mc. na dobę. Płodność została zmniejszona u samców szczurów otrzymujących dawkę 30 mg/kg mc. na dobę oraz u samic szczurów otrzymujących dawkę 10 mg/kg mc. na dobę. W przeliczeniu na masę ciała, dawki te stanowiły 6,7- oraz 2,2-krotność maksymalnej dawki zalecanej u ludzi, wynoszącej 0,72 mg/kg mc. na dobę. Po podaniu tych dawek, zaobserwowano wpływ na zachowanie samic szczurów oraz objawy kliniczne, w tym wyraźne działanie uspokajające, utratę masy ciała oraz ataksję.  

Doustnie. Tyzanidyna charakteryzuje się wąskim indeksem terapeutycznym oraz dużą zmiennością międzyosobniczą pod względem stężenia tyzanidyny w osoczu, dlatego ważne jest dostosowywanie dawki do potrzeb pacjenta. Mała dawka początkowa 2 mg 3 razy na dobę może zminimalizować ryzyko działań niepożądanych. Dawkę należy ostrożnie zwiększać, dostosowując ją do indywidualnych potrzeb pacjenta. Łagodzenie bolesnych skurczów mięśni: zwykle zaleca się 2-4 mg 3 razy na dobę, w ciężkich przypadkach można przyjąć dodatkową dawkę 2 mg lub 4 mg przed snem w celu zminimalizowania działania uspokajającego. Zwiększone napięcie mięśni w chorobach neurologicznych: początkowo nie należy podawać więcej niż 6 mg/dobę, dawkę dobową podawać w 3 dawkach podzielonych. Dawka dobowa może być stopniowo zwiększana o 2-4 mg w odstępach półtygodniowych lub tygodniowych. Optymalną reakcję pacjenta uzyskuje się zwykle po podaniu dawki dobowej wynoszącej 12-24 mg, podawanej w 3 lub 4 równych dawkach. Nie należy stosować dawki dobowej większej niż 36 mg. Przerwanie leczenia. Jeśli konieczne jest przerwanie stosowania tyzanidyny, dawkę należy zmniejszać stopniowo, szczególnie u pacjentów, którzy długotrwale otrzymywali duże dawki leku, w celu uniknięcia lub zminimalizowania ryzyka wystąpienia nadciśnienia tętniczego lub tachykardii z odbicia. Szczególne grupy pacjentów. Doświadczenie ze stosowaniem tyzanidyny u pacjentów <18 lat jest ograniczone, dlatego nie zaleca się jej podawania w tej grupie pacjentów. Doświadczenie ze stosowaniem tyzanidyny u osób w podeszłym wieku (≥65 lat) jest ograniczone, dlatego zaleca się rozpoczęcie leczenia od najmniejszej dawki i stopniowe jej zwiększanie w zależności od tolerancji oraz skuteczności tyzanidyny. U pacjentów z niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <25 ml/min) leczenie należy rozpocząć od dawki 2 mg raz na dobę, dawkę należy zwiększać powoli, w zależności od tolerancji i skuteczności leku (w celu poprawy skuteczności, zaleca się powolne zwiększanie dawki podawanej raz na dobę przed zwiększeniem częstości podawania leku); u tych pacjentów należy odpowiednio kontrolować czynność nerek. Stosowanie tyzanidyny jest przeciwwskazane u pacjentów z istotnym zaburzeniem czynności wątroby. Tyzanidynę należy stosować, zachowując ostrożność u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby, a podczas rozpoczynania leczenia stosować najmniejszą dawkę, następnie należy zwiększać dawkę ostrożnie, w zależności od tolerancji pacjenta. Sposób podania. Linia podziału na tabletce ułatwia tylko jej rozkruszenie, w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania tyzanidyny z lekami powodującymi wydłużenie odstępu QT. Równoczesne stosowanie tyzanidyny z umiarkowanymi inhibitorami CYP1A2 nie jest zalecane. Należy zachować ostrożność podczas stosowania tyzanidyny łącznie z inhibitorami CYP1A2. Stosowanie tyzanidyny łącznie z fluwoksaminą lub cyprofloksacyną jest przeciwwskazane. W trakcie leczenia tyzanidyną, a także w wyniku interakcji z inhibitorami CYP1A2 i (lub) lekami obniżającymi ciśnienie krwi może wystąpić nadciśnienie tętnicze; obserwowano ostre objawy niedociśnienia tętniczego, w tym utratę przytomności i zapaść naczyniową. Po nagłym odstawieniu tyzanidyny stosowanej przewlekle i (lub) w dużych dobowych dawkach, i (lub) jednocześnie z lekami obniżającymi ciśnienie krwi obserwowano nadciśnienie tętnicze i tachykardię z odbicia. W skrajnych przypadkach nadciśnienie z odbicia może prowadzić do udaru mózgu. Leczenia tyzanidyną nie należy przerywać nagle, lek należy odstawiać stopniowo. Opisywano przypadki zaburzenia czynności wątroby w związku z podawaniem tyzanidyny, ale rzadko w przypadku dawek dobowych <12 mg. Z tego względu, zaleca się kontrolowanie czynności wątroby co miesiąc, w okresie pierwszych czterech mies. leczenia u wszystkich pacjentów otrzymujących dawki ≥12 mg, a także u pacjentów, u których pojawią się objawy sugerujące zaburzenia czynności wątroby, takie jak niewyjaśnione nudności, jadłowstręt lub zmęczenie. Leczenie tyzanidyną należy przerwać w przypadku utrzymywania się aktywności AlAT i (lub) AspAT w surowicy krwi na poziomie przekraczającym ponad 3 razy górną granicę normy. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <25 ml/min) ogólnoustrojowa ekspozycja na tyzanidynę może zwiększyć się nawet 6-krotnie w porównaniu z pacjentami z prawidłową czynnością nerek, dlatego zaleca się rozpoczynanie leczenia od dawki 2 mg raz na dobę. Dawkę należy zwiększać powoli, w zależności od tolerancji i skuteczności leku. W celu poprawy skuteczności tyzanidyny zaleca się zwiększenie jednorazowej dawki dobowej, a następnie zwiększenie częstości podawania leku. W związku ze stosowaniem tyzanidyny zgłaszano występowanie reakcji nadwrażliwości, w tym anafilaksji, obrzęku naczynioruchowego, zapalenia skóry, wysypki, pokrzywki, świądu i rumienia. Zaleca się uważną obserwację pacjenta przez 1-2 dni po podaniu 1. dawki. Jeśli wystąpi anafilaksja lub obrzęk naczynioruchowy ze wstrząsem anafilaktycznym lub trudnościami w oddychaniu, leczenie tyzanidyną należy natychmiast przerwać i wdrożyć odpowiednie leczenie. Ze względu na zawartość laktozy, lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Po zastosowaniu mniejszych dawek, zalecanych w celu złagodzenia bolesnych skurczów mięśni,
zgłaszano takie działania niepożądane jak: uczucie senności, zmęczenie, zawroty głowy, suchość
błony śluzowej jamy ustnej, zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, nudności, zaburzenia
żołądkowo-jelitowe, zwiększenie aktywności aminotransferaz. Były one zwykle łagodne
i przemijające.

Po podaniu większych dawek, zalecanych w celu leczenia wzmożonego napięcia mięśni, działania
niepożądane, które notowano po zastosowaniu małych dawek występowały częściej i były bardziej
nasilone. Rzadko jednak miały na tyle ciężki przebieg, aby konieczne było odstawienie leku. Ponadto,
mogą wystąpić następujące działania niepożądane: wydłużenie odcinka QT i torsade de pointes,
niedociśnienie tętnicze, bradykardia, osłabienie mięśni, bezsenność, zaburzenia snu, omamy i ostre
zapalenie wątroby.

W przypadku wystąpienia któregokolwiek z wyżej wymienionych objawów lub jakichkolwiek innych
działań niepożądanych należy poinformować o nich lekarza.

Niektóre działania niepożądane mogą być ciężkie:
- Zapalenie wątroby, niewydolność wątroby (objawy uszkodzenia wątroby, np. ciemne
  zabarwienie moczu lub zażółcenie oczu lub skóry)
- Omamy, stan splątania
- Ciężkie reakcje alergiczne, w tym trudności w oddychaniu, zawroty głowy (anafilaksja)
  i obrzęk, głównie twarzy i gardła (obrzęk naczynioruchowy), pokrzywka.
  Jeśli wystąpi którekolwiek z tych działań niepożądanych, należy natychmiast skontaktować się
  z lekarzem.

Do innych działań niepożądanych należą:
Inne działania niepożądane są wymienione poniżej. Jeśli nasili się jakiekolwiek z działań
niepożądanych, należy powiedzieć o tym lekarzowi.

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- Senność, zmęczenie, zawroty głowy, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, suchość błony śluzowej
  jamy ustnej, osłabienie mięśni.

Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- Trudności w zasypianiu, zaburzenia snu, niskie ciśnienie tętnicze, nudności
- Zwiększenie aktywności aminotransferaz.

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów):
- Zwolnienie czynności serca.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- Omdlenie, nieostre widzenie, wysypka, zaczerwienienie skóry (rumień), zapalenie skóry,
  osłabienie, objawy odstawienne po nagłym przerwaniu leczenia (takie, jak nadciśnienie tętnicze
  i przyspieszenie rytmu serca - tzw. tachykardia), ból brzucha, wymioty, świąd, zaburzenia
  mowy.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do podmiotu odpowiedzialnego lub do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa,
Tel.: +48 22 49 21 301, Faks: + 48 22 49 21 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Równoczesne podawanie leków, o których wiadomo że są inhibitorami CYP1A2 może zwiększać stężenie tyzanidyny w osoczu krwi. Zwiększone stężenie tyzanidyny w osoczu może powodować objawy przedawkowania takie, jak wydłużenie odstępu QT. Równoczesne podawanie leków indukujących aktywność cytochromu CYP1A2 może powodować zmniejszenie stężenia tyzanidyny w osoczu i obniżenie działania terapeutycznego leku. Jednoczesne stosowanie tyzanidyny z fluwoksaminą lub cyprofloksacyną (inhibitory CYP4501A2) jest przeciwwskazane; jednoczesne stosowanie spowodowało odpowiednio 33-krotne i 10-krotne zwiększenie pola pod krzywą AUC tyzanidyny; klinicznie znaczące i przedłużające się niedociśnienie tętnicze może wywołać senność, zawroty głowy i zaburzenie czynności psychomotorycznych, łącznie ze śpiączką. Równoczesne podawanie tyzanidyny z innymi inhibitorami CYP1A2, takimi jak niektóre leki przeciwarytmiczne (amiodaron, meksyletyna, propafenon), cymetydyna, niektóre fluorochinolony (enoksacyna, pefloksacyna, norfloksacyna), rofekoksyb, doustne leki antykoncepcyjne oraz tyklopidyna nie jest zalecane. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania tyzanidyny (w dużych dawkach) z innymi lekami, które mogą powodować wydłużenie odcinka QT(c) (np. cyzapryd, amitryptylina i azytromycyna). Jednoczesne stosowanie tyzanidyny i leków hipotensyjnych, w tym leków moczopędnych, może bardzo rzadko wywołać niedociśnienie tętnicze i bradykardię. U niektórych pacjentów, po nagłym odstawieniu tyzanidyny stosowanej równocześnie z lekami hipotensyjnymi, obserwowano występowanie nadciśnienia tętniczego i tachykardii z odbicia. W skrajnych przypadkach, nadciśnienie tętnicze z odbicia może prowadzić do udaru mózgu. Jednoczesne stosowanie tyzanidyny z ryfampicyną powoduje 50% zmniejszenie stężenia tyzanidyny. W związku z tym, leczenie ryfampicyną może spowodować zmniejszenie działania terapeutycznego tyzanidyny, co u niektórych pacjentów może mieć znaczenie kliniczne. Należy unikać długotrwałego, jednoczesnego leczenia tyzanidyną i ryfampicyną lub ostrożnie dostosować (zwiększyć) dawkę leku. Stosowanie tyzanidyny u mężczyzn palących papierosy (>10 papierosów na dobę) powodowało 30% zmniejszenie ogólnoustrojowej ekspozycji na tyzanidynę. Długotrwałe leczenie tyzanidyną u palących mężczyzn może wymagać stosowania większych dawek niż zwykle stosowane. Podczas leczenia tyzanidyną należy ograniczyć lub unikać spożywania alkoholu, ponieważ alkohol może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (np. działanie uspokajające i niedociśnienie tętnicze). Alkohol może nasilać działanie hamujące tyzanidyny na OUN. Leki uspokajające, nasenne (np. benzodiazepiny, baklofen) oraz inne substancje takie, jak leki przeciwhistaminowe mogą także nasilać uspokajające działanie tyzanidyny. Nie należy stosować tyzanidyny podczas przyjmowania innych agonistów receptorów alfa-2 adrenergicznych (takich jak klonidyna) z powodu potencjalnego addytywnego działania hipotensyjnego.

Orion Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Fabryczna 5A
00-446 Warszawa
22-833-31-77
[email protected]
www.orionpharma.info.pl