Truqap 160 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 160 mg lub 200 mg kapiwasertybu.

Capivasertib

Lek przeciwnowotworowy - silny, selektywny inhibitor aktywności kinazowej wszystkich 3 izoform kinazy serynowo-treoninowej AKT (AKT1, AKT2 i AKT3). AKT jest głównym przekaźnikiem sygnału w kaskadzie 3-kinazy fosfatydyloinozytolu (PI3K) regulującej liczne procesy komórkowe, w tym: przeżycie komórek, ich proliferację, cykl komórkowy, metabolizm, transkrypcję genów i migrację komórek. Aktywacja AKT w nowotworach jest skutkiem: aktywacji wyższych etapów przez inne szlaki sygnałowe, mutacji w genie AKT1, utraty funkcji homologu fosfatazy i tensyny (PTEN) oraz mutacji w podjednostce katalitycznej PI3K (PIK3CA). Kapiwasertyb zmniejsza wzrost linii komórkowych wywodzących się z guzów litych i zaburzeń hematologicznych, w tym linii komórkowych raka piersi z mutacjami PIK3CA lub AKT1 bądź bez tych mutacji lub ze zmianami w genie PTEN. Leczenie kapiwasertybem i fulwestrantem wykazywało odpowiedź przeciwnowotworową w szeregu modeli PDX ludzkiego raka piersi ER+ reprezentujących różne podtypy raka piersi. Obejmowały one modele z wykrywalnymi mutacjami lub zmianami w genach PIK3CA, PTEN lub AKT1 bądź bez tych mutacji i zmian. Po przerywanym podawaniu kapiwasertybu w dawce 400 mg 2 razy na dobę w schemacie: 4 dni leczenia i 3 dni przerwy, przewiduje się, że stężenia kapiwasertybu w stanie stacjonarnym zostaną osiągnięte w 3. i 4. dniu podawania leku w każdym tygodniu, począwszy od 2. tyg.  Kapiwasertyb jest szybko wchłaniany, a C_max obserwuje się po ok. 1-2 h. Średnia bezwzględna biodostępność wynosi 29%. Kapiwasertyb nie wiąże się w dużym stopniu z białkami osocza (odsetek leku w postaci niezwiązanej wynosi 22%), a stosunek stężenia w osoczu do stężenia we krwi wynosi 0,71. Kapiwasertyb jest metabolizowany głównie przez CYP3A4 i UGT2B7. Najważniejszym metabolitem występującym w osoczu ludzkim był glukuronid eteru (83%). Nie zidentyfikowano aktywnych metabolitów. Efektywny T_0,5 po podaniu pacjentom dawek wielokrotnych wyniósł 8,3 h. Po pojedynczym doustnym podaniu dawki 400 mg średni całkowity odzysk dawki radioaktywnej wyniósł 45% z moczu i 50% z kału. Lek wydalany jest głównie w drodze przemian metabolicznych.

W skojarzeniu z fulwestrantem w leczeniu dorosłych pacjentów z miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym rakiem piersi wykazującym ekspresję receptorów estrogenowych (ER-dodatnim), HER2-ujemnym z co najmniej jedną zmianą w genach PIK3CA/AKT1/PTEN, po nawrocie lub progresji, do których doszło w trakcie lub po terapii hormonalnej. U kobiet w wieku przed- lub okołomenopauzalnym kapiwasertyb z fulwestrantem należy stosować w skojarzeniu z agonistą hormonu uwalniającego hormon luteinizujący (LHRH). U mężczyzn należy rozważyć podawanie agonisty LHRH zgodnie z obecnie obowiązującymi standardami postępowania klinicznego.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Lek nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji. Należy doradzić kobietom w wieku rozrodczym, by unikały zajścia w ciążę podczas przyjmowania leku. U kobiet w wieku rozrodczym należy wykonać test ciążowy przed rozpoczęciem leczenia i zweryfikować jego wynik jako ujemny. Należy rozważyć powtarzanie testu ciążowego przez cały czas trwania leczenia. Należy doradzić pacjentom stosowanie skutecznej antykoncepcji podczas przyjmowania leku i przez pewien czas po zakończeniu leczenia: co najmniej 4 tyg. u kobiet i 16 tyg. u mężczyzn. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję. Nie wiadomo, czy kapiwasertyb lub jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Ekspozycję na kapiwasertyb potwierdzono u karmionych piersią młodych szczura, co może wskazywać na wydzielanie kapiwasertybu do mleka. Nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka karmionego piersią. Podczas leczenia kapiwasertybem należy przerwać karmienie piersią. W badaniach na zwierzętach nie obserwowano działań niepożądanych na żeńskie narządy rozrodcze, ale wpływ na płodność samic szczura nie był badany. Kapiwasertyb wywierał działanie toksyczne na jądra i może zaburzać płodność mężczyzn w wieku rozrodczym. Należy zapoznać się z informacją dot. stosowania w okresie ciąży i karmienia piersią w ChPL fulwestrantu.

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane i nadzorowane przez lekarza mającego doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Pacjenci z ER-dodatnim, HER2-ujemnym zaawansowanym rakiem piersi powinni zostać zakwalifikowani do leczenia kapiwasertybem na podstawie obecności co najmniej jednej zmiany w genach PIK3CA/AKT1/PTEN, które należy oceniać odpowiednio do tego celu przeznaczonym testem z certyfikatem CE-IVD. Jeżeli test z certyfikatem CE-IVD nie jest dostępny, należy stosować inny zwalidowany test. Zalecana dawka leku wynosi 400 mg (2 tabl. po 200 mg) 2 razy na dobę przyjmowane w odstępach ok. 12 h (całkowita dawka dobowa to 800 mg) przez 4 dni, po których następują 3 dni bez leczenia. Kapiwasertyb należy podawać jednocześnie z fulwestrantem. Zalecana dawka fulwestrantu to 500 mg podawane w 1., 15. i 29. dniu, a następnie raz na miesiąc. Aby uzyskać więcej informacji należy zapoznać się z ChPL fulwestrantu. Pominięcie dawki. W razie pominięcia dawki leku można ją przyjąć w ciągu 4 h od zwykłej pory przyjmowania. Po upływie ponad 4 h dawkę tę należy pominąć. Następną dawkę należy przyjąć o zwykłej porze. Należy zachować co najmniej 8 h przerwy pomiędzy dawkami. Wymioty. Jeśli u pacjenta wystąpią wymioty, nie należy przyjmować dodatkowej dawki. Następną dawkę leku należy przyjąć o zwykłej porze. Czas trwania leczenia. Leczenie kapiwasertybem należy kontynuować do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności. Dostosowanie dawki. Leczenie preparatem można przerwać w ramach postępowania z działaniami niepożądanymi i można rozważyć zmniejszenie dawki. Zmniejszenie dawki należy przeprowadzać zgodnie z poniższym schematem. Dawkę kapiwasertybu można zmniejszyć maksymalnie dwa razy. Wytyczne dotyczące zmniejszania dawki z powodu działań niepożądanych. Dawka początkowa: 400 mg (2 tabl. po 200 mg) 2 razy na dobę przez 4 dni, a następnie 3 dni przerwy. Pierwsze zmniejszenie dawki: 320 mg (2 tabl. po 160 mg) 2 razy na dobę przez 4 dni, a następnie 3 dni przerwy. Drugie zmniejszenie dawki: 200 mg (1 tabl. 200 mg) 2 razy na dobę przez 4 dni, a następnie 3 dni przerwy. Zalecana modyfikacja dawki w przypadku hiperglikemii. Stopień 1. (przed przyjęciem dawki kapiwasertybu) - >GGN-160 mg/dl lub >GGN-8,9 mmol/l lub HbA1c >7%: nie ma konieczności dostosowania dawki kapiwasertybu; rozważyć rozpoczęcie lub zintensyfikowanie doustnego leczenia przeciwcukrzycowego. Należy rozważyć konsultację z diabetologiem podczas dobierania leczenia przeciwcukrzycowego. Należy uwzględnić możliwość wystąpienia hipoglikemii po podaniu leku przeciwcukrzycowego w dniach bez podawania dawki kapiwasertybu. Pacjenci powinni także rozważyć konsultację z dietetykiem w celu wprowadzenia zmian w trybie życia, mogących zmniejszyć hiperglikemię. Metformina jest obecnie preferowanym doustnym lekiem przeciwcukrzycowym rekomendowanym w przypadku wystąpienia hiperglikemii pojawiającej się u pacjentów uczestniczących w badaniach z kapiwasertybem. Dawkowanie i leczenie pacjentów otrzymujących metforminę w kombinacji z kapiwasertybem wymaga zachowania ostrożności. Z uwagi na możliwość interakcji metforminy z kapiwasertybem (wywołanej inhibicją transporterów nerkowych [np. OCT2] zaangażowanych w wydalanie metforminy) w trakcie równoległego przyjmowania kapiwasertybu i metforminy należy cotygodniowo monitorować kreatyninę po rozpoczęciu leczenia metforminą aż do 3 tyg., a następnie pierwszego dnia każdego cyklu. Metforminę należy podawać wyłącznie w te dni, w które podaje się również kapiwasertyb (T_0,5 kapiwasertybu wynosi ok. 8 h) i należy ją odstawić, gdy odstawia się leczenie kapiwasertybem, z wyjątkiem innych wskazań klinicznych. Stopień 2. (przed przyjęciem dawki kapiwasertybu) - >160-250 mg/dl lub >8,9-13,9 mmol/l: wstrzymać podawanie kapiwasertybu i rozpocząć lub zintensyfikować doustne leczenie przeciwcukrzycowe; jeśli poprawa do wartości ≤160 mg/dl (lub ≤8,9 mmol/l) nastąpi w ciągu 28 dni, wznowić stosowanie kapiwasertybu w tej samej dawce i utrzymać rozpoczęte lub zintensyfikowane leczenie przeciwcukrzycowe; jeśli poprawa do wartości ≤160 mg/dl (lub ≤8,9 mmol/l) nastąpi po 28 dniach, wznowić leczenie kapiwasertybu w dawce o jeden poziom mniejszej oraz utrzymać rozpoczęte lub zintensyfikowane leczenie przeciwcukrzycowe. Stopień 3. (przed przyjęciem dawki kapiwasertybu) - >250-500 mg/dl lub >13,9-27,8 mmol/l: wstrzymać stosowanie kapiwasertybu i skonsultować się z diabetologiem; rozpocząć lub zintensyfikować doustne leczenie przeciwcukrzycowe; rozważyć podanie dodatkowych leków przeciwcukrzycowych, takich jak insulina, w zależności od wskazań klinicznych; rozważyć nawodnienie dożylne i wdrożyć odpowiednie postępowanie kliniczne zgodnie z lokalnie obowiązującymi wytycznymi; jeśli FG zmniejszy się do wartości ≤160 mg/dl (lub ≤8,9 mmol/l) w ciągu 28 dni, wznowić stosowanie kapiwasertybu w dawce o jeden poziom mniejszej i utrzymać rozpoczęte lub zintensyfikowane leczenie przeciwcukrzycowe; jeśli FG nie zmniejszy się do wartości ≤160 mg/dl (lub ≤ 8,9 mmol/l) w ciągu 28 dni po odpowiednim leczeniu, trwale zakończyć stosowanie kapiwasertybu. Stopień 4. (przed przyjęciem dawki kapiwasertybu) - >500 mg/dl lub >27,8 mmol/l: wstrzymać stosowanie kapiwasertybu i skonsultować się z diabetologiem; rozpocząć lub zintensyfikować odpowiednie leczenie przeciwcukrzycowe; rozważyć podawanie insuliny, (dawkowanie i czas trwania leczenia w zależności od wskazań klinicznych), nawadnianie dożylne i wdrożyć odpowiednie postępowanie kliniczne zgodnie z lokalnie obowiązującymi wytycznymi; jeśli FG zmniejszy się do wartości ≤500 mg/dl (lub ≤27,8 mmol/l) w ciągu 24 h, należy postępować zgodnie z wytycznymi podanymi w tej tabeli dla właściwego stopnia nasilenia; jeśli stężenie FG >500 mg/dl (lub >27,8 mmol/l) potwierdzi się po 24 h, trwale zakończyć stosowanie kapiwasertybu. Zalecana modyfikacja dawki w przypadku biegunki. Należy rozważyć wtórną profilaktykę u pacjentów z nawracającą biegunką. Stopień 1.: nie ma konieczności dostosowania dawki kapiwasertybu; rozpocząć odpowiednie leczenie przeciwbiegunkowe, zmaksymalizować leczenie wspomagające i monitorować w zależności od wskazań klinicznych. Stopień 2.: rozpocząć lub zintensyfikować odpowiednie leczenie przeciwbiegunkowe, monitorować pacjenta i w zależności od wskazań klinicznych przerwać stosowanie kapiwasertybu na maksymalnie 28 dni do ustąpienia biegunki do stopnia ≤1., a następnie wznowić podawanie kapiwasertybu w tej samej dawce lub w dawce o jeden poziom mniejszej, w zależności od wskazań klinicznych; jeśli biegunka stopnia 2. utrzymuje się lub nawraca, utrzymać odpowiednie leczenie przeciwbiegunkowe i wznowić stosowanie kapiwasertybu w dawce o jeden poziom mniejszej, w zależności od wskazań klinicznych. Stopień 3.: przerwać stosowanie kapiwasertybu; rozpocząć lub zintensyfikować odpowiednie leczenie przeciwbiegunkowe i monitorować w zależności od wskazań klinicznych; jeśli nastąpi poprawa objawów do stopnia ≤1. w ciągu 28 dni, wznowić podawanie kapiwasertybu w dawce o jeden poziom mniejszej; jeśli nie nastąpi poprawa objawów do stopnia ≤1. w ciągu 28 dni, trwale zakończyć stosowanie kapiwasertybu. Stopień 4.: trwale zakończyć stosowanie kapiwasertybu. Zalecana modyfikacja dawki w przypadku wysypki i innych polekowych reakcji skórnych. Należy rozważyć konsultację z dermatologiem w przypadku wystąpienia polekowych reakcji skórnych wszystkich stopni, niezależnie od ich nasilenia. U pacjentów z uporczywą wysypką i (lub) wcześniejszym występowaniem wysypki stopnia 3., należy rozważyć profilaktykę wtórną polegającą na kontynuowaniu podawania doustnych leków przeciwhistaminowych i (lub) steroidów miejscowych. Stopień 1.: nie ma konieczności dostosowania dawki kapiwasertybu; rozpocząć stosowanie emolientów i rozważyć włączenie doustnych niesedatywnych leków przeciwhistaminowych, w zależności od wskazań klinicznych, aby opanować objawy. Stopień 2.: rozpocząć lub zintensyfikować miejscowe leczenie steroidami i rozważyć włączenie doustnych niesedatywnych leków przeciwhistaminowych; w przypadku braku poprawy w wyniku zastosowanego leczenia przerwać stosowanie kapiwasertybu; wznowić w tej samej dawce po tym, jak wysypka stanie się tolerowana klinicznie. Stopień 3.: przerwać stosowanie kapiwasertybu; rozpocząć odpowiednie leczenie dermatologiczne steroidami do stosowania miejscowego o średniej/dużej sile działania, doustnymi niesedatywnymi lekami przeciwhistaminowymi i (lub) steroidami o działaniu systemowym; jeśli nastąpi poprawa objawów w ciągu 28 dni do stopnia ≤1., wznowić podawanie kapiwasertybu w dawce o jeden poziom mniejszej; jeśli nie nastąpi poprawa objawów do stopnia ≤1. w ciągu 28 dni, trwale zakończyć stosowanie kapiwasertybu; u pacjentów z nawrotem niemożliwej do tolerowania wysypki stopnia ≥3. rozważyć trwałe zakończenie stosowania kapiwasertybu. Stopień 4.: trwale zakończyć stosowanie kapiwasertybu. Zalecana modyfikacja dawki i postępowanie w przypadku innych działań toksycznych (z wyłączeniem hiperglikemii, biegunki, wysypki i innych polekowych reakcji skórnych). Stopień 1.: nie ma konieczności dostosowania dawki kapiwasertybu, rozpocząć odpowiednie leczenie i monitorować w zależności od wskazań klinicznych. Stopień 2.: przerwać stosowanie kapiwasertybu do czasu poprawy objawów do stopnia ≤1. Stopień 3.: przerwać stosowanie kapiwasertybu do czasu poprawy objawów do stopnia ≤1; jeśli nastąpi poprawa objawów, wznowić podawanie kapiwasertybu w tej samej dawce lub w dawce o jeden poziom mniejszej, w zależności od wskazań klinicznych. Jednoczesne podawanie z silnymi i umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4. Należy unikać jednoczesnego podawania kapiwasertybu z silnymi inhibitorami CYP3A4. Jeśli jednoczesne podanie tych leków jest konieczne, dawkę kapiwasertybu należy zmniejszyć do 320 mg 2 razy na dobę (co odpowiada całkowitej dawce dobowej 640 mg). Dawkę kapiwasertybu należy zmniejszyć do 320 mg 2 razy na dobę (co odpowiada całkowitej dawce dobowej 640 mg) podczas jednoczesnego podawania z umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4. Po odstawieniu silnego lub umiarkowanego inhibitora CYP3A4 należy wznowić dawkowanie kapiwasertybu (po upływie 3 do 5 okresów półtrwania inhibitora), które było stosowane przed rozpoczęciem podawania silnego lub umiarkowanego inhibitora CYP3A4. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Dane dotyczące pacjentów w wieku ≥75 lat są ograniczone. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Lek nie jest zalecany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, ponieważ nie badano bezpieczeństwa stosowania i farmakokinetyki u tych pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby dostępne dane są ograniczone; lek powinien być podawany pacjentom z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby tylko, jeśli korzyści przewyższają ryzyko i ci pacjenci powinni być ściśle monitorowani pod kątem objawów toksyczności. Lek nie jest zalecany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ nie badano bezpieczeństwa stosowania i farmakokinetyki u tych pacjentów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku 0-18 lat. Sposób podania. Tabletki można przyjmować z pokarmem lub bez. Należy je połykać w całości, popijając wodą i nie należy ich żuć, rozgryzać, rozpuszczać ani dzielić. Nie należy połykać tabletki, która została wcześniej połamana, rozgnieciona lub w innych sposób naruszona, ponieważ takie metody przyjmowania nie były badane w badaniach klinicznych.

Hiperglikemia. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania leku u pacjentów ze współistniejącą cukrzycą typu 1 lub cukrzycą typu 2 wymagających przyjmowania insuliny i (lub) u pacjentów z HbA1c >8,0% (63,9 mmol/mol) nie było badane, ponieważ pacjenci ci zostali wykluczeni z udziału w badaniu klinicznym III fazy. Do tego badania włączono 21 (5,9%) pacjentów w grupie otrzymującej kapiwasertyb w skojarzeniu z fulwestrantem z HbA1c ≥6,5%. Hiperglikemia była częściej zgłaszana u pacjentów z wyjściowym HbA1c ≥6,5% (33,3% pacjentów) niż u tych z wyjściowym HbA1c <6,5% (16%). Ciężka hiperglikemia, związana z cukrzycową kwasicą ketonową (DKA) zakończoną zgonem występowała u pacjentów leczonych kapiwasertybem. DKA może wystąpić w dowolnym czasie podczas leczenia kapiwasertybem. W niektórych zgłaszanych przypadkach DKA wystąpiła po upływie mniej niż 10 dni. Pacjenci z cukrzycą w wywiadzie mogą wymagać intensyfikacji leczenia przeciwcukrzycowego i powinni być ściśle monitorowani. Konsultacja z diabetologiem lub z osobą z fachowego personelu medycznego doświadczoną w leczeniu hiperglikemii jest rekomendowana u pacjentów z cukrzycą. Przed rozpoczęciem leczenia kapiwasertybem należy poinformować pacjentów o możliwości wystąpienia hiperglikemii spowodowanej przyjmowaniem tego leku oraz zalecić im natychmiastowe skontaktowanie się z osobą z fachowego personelu medycznego w przypadku wystąpienia objawów hiperglikemii (np. nadmiernego pragnienia, częstszego niż zwykle oddawania moczu lub oddawania większej niż zwykle ilości moczu bądź zwiększonego łaknienia z utratą masy ciała). U pacjentów z chorobami współistniejącymi lub stosujących jednocześnie inne leki (np. u pacjentów odwodnionych, niedożywionych, otrzymujących jednocześnie chemioterapię/steroidy, u pacjentów z posocznicą) ryzyko hiperglikemii postępującej do cukrzycowej kwasicy ketonowej może być większe. DKA należy rozważyć jako jedną z możliwości w diagnostyce różnicowej po wystąpieniu dodatkowych nieswoistych objawów, takich jak nudności, wymioty, ból brzucha, trudności z oddychaniem, oddech o owocowym zapachu, dezorientacja, nietypowe zmęczenie lub senność. U pacjentów z podejrzeniem DKA, leczenie kapiwasertybem należy natychmiast przerwać. Jeśli występowanie DKA potwierdzi się, kapiwasertyb należy odstawić i nie wznawiać. Harmonogram monitorowania stężeń glukozy na czczo i stężenia HbA1c u pacjentów leczonych kapiwasertybem. W czasie badań przesiewowych przed rozpoczęciem leczenia kapiwasertybem u wszystkich pacjentów (w tym z cukrzycą) należy oznaczyć stężenie glukozy w osoczu na czczo i stężenie HbA1c oraz zoptymalizować stężenie glukozy we krwi u pacjenta. Po rozpoczęciu leczenia kapiwasertybem u wszystkich pacjentów (w tym z cukrzycą) należy monitorować stężenie glukozy na czczo w tygodniu 1., 2., 4., 6. i 8. po rozpoczęciu leczenia, a następnie co miesiąc; zaleca się oznaczenie stężenia glukozy na czczo przed podaniem dawki w 3. lub 4. dniu w tygodniach przyjmowania leku; stężenie HbA1c należy skontrolować co 3 mies. U wszystkich pacjentów leczonych kapiwasertybem należy regularnie monitorować/pacjent powinien samodzielnie monitorować stężenie glukozy na czczo, częściej w okresie pierwszych 4 tyg., a zwłaszcza w ciągu pierwszych 2 tyg. leczenia, zgodnie z zaleceniami fachowego personelu medycznego. U pacjentów z cukrzycą należy monitorować/pacjent powinien samodzielnie monitorować stężenie glukozy na czczo codziennie w pierwszych 2 tyg. leczenia; następnie, należy kontynuować monitorowanie stężenia glukozy na czczo tak często, jak to konieczne w ramach postępowania z hiperglikemią, zgodnie z zaleceniami fachowego personelu medycznego; zaleca się wykonanie dodatkowego oznaczenia HbA1c w tygodniu 4. u pacjentów z cukrzycą, stanem przedcukrzycowym lub hiperglikemią przed rozpoczęciem leczenia. Jeśli wystąpi hiperglikemia po rozpoczęciu leczenia kapiwasertybem u wszystkich pacjentów należy monitorować stężenie glukozy na czczo zgodnie ze wskazaniami klinicznymi (co najmniej 2 razy w tyg., tj. w dni rozpoczęcia i zakończenia leczenia kapiwasertybem) do czasu obniżenia się stężenia glukozy na czczo do poziomów wyjściowych (zaleca się oznaczenie stężenia glukozy na czczo przed podaniem dawki w 3. lub 4. dniu w tygodniach przyjmowania leku). Należy rozważyć konsultację z fachowym personelem medycznym mającym doświadczenie w leczeniu hiperglikemii. W zależności od ciężkości hiperglikemii, dawkowanie kapiwasertybu można przerwać, zredukować lub trwale zakończyć (patrz Dawkowanie). W czasie stosowania leku przeciwcukrzycowego należy nadal kontrolować stężenie glukozy na czczo co najmniej raz w tygodniu przez 2 mies., a następnie raz na 2 tyg. lub zgodnie ze wskazaniami klinicznymi (zaleca się oznaczenie stężenia glukozy na czczo przed podaniem dawki w 3. lub 4. dniu w tygodniach przyjmowania leku). Częstsze badanie stężenia glukozy na czczo jest wymagane u pacjentów z cukrzycą w wywiadzie, u pacjentów bez cukrzycy w wywiadzie i wykazujących FG >GGN 160 mg/dl (>GGN 8,9 mmol/l) podczas leczenia, u pacjentów stosujących jednocześnie kortykosteroidy lub u osób ze współistniejącymi zakażeniami lub w innych stanach, które mogą wymagać wzmożonej kontroli glikemii, aby zapobiec pogorszeniu się zaburzeń metabolizmu glukozy i potencjalnym powikłaniom, jakim jest cukrzycowa kwasica ketonowa. Oprócz stężenia glukozy na czczo zaleca się monitorowanie ketonów (najlepiej we krwi) i innych parametrów metabolicznych (zgodnie ze wskazaniami), jeśli u pacjenta wystąpi hiperglikemia. Oprócz zalecanego postępowania w hiperglikemii, zaleca się zapewnienie poradnictwa w zakresie zmiany stylu życia u pacjentów z czynnikami ryzyka obecnymi przed rozpoczęciem leczenia oraz u pacjentów, u których wystąpi hiperglikemia podczas leczenia kapiwasertybem. Biegunka. Kliniczne następstwa biegunki mogą obejmować odwodnienie, hipokaliemię i ostre uszkodzenie nerek, które były zgłaszane, wraz z zaburzeniami rytmu serca (z hipokaliemią jako czynnikiem ryzyka). W zależności od nasilenia biegunki podawanie kapiwasertybu może zostać przerwane, zmniejszone lub całkowicie zakończone. Należy doradzić pacjentom, by rozpoczęli przyjmowanie leków przeciwbiegunkowych po wystąpieniu pierwszych objawów biegunki i aby zwiększyli doustną podaż płynów. U pacjentów z biegunką konieczne jest utrzymanie prawidłowej wolemii i równowagi elektrolitowej, aby uniknąć powikłań związanych z hipowolemią i małym stężeniem elektrolitów. Polekowe reakcje skórne. Należy monitorować pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów wysypki lub zapalenia skóry, a w zależności od nasilenia polekowych reakcji skórnych dawkowanie można przerwać, zmniejszyć lub trwale zakończyć. Zaleca się konsultację z dermatologiem na wczesnym etapie występowania tych reakcji, aby zwiększyć precyzję rozpoznania i ustalić odpowiednie postępowanie. Pacjenci wykluczeni z badania. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leku nie było badane u pacjentów z objawowym zajęciem narządów trzewnych. Pacjenci z występowaniem w wywiadzie klinicznie istotnej choroby serca, w tym QTcF >470 ms, wszelkich czynników zwiększających ryzyko wydłużenia QTc lub ryzyko wystąpienia arytmii bądź ryzyko zaburzeń czynności serca lub pacjenci ze współistniejącą cukrzycą typu 1 lub cukrzycą typu 2 wymagający przyjmowania insuliny oraz pacjenci z HbA1c >8,0% (63,9 mmol/mol) byli wykluczeni z badania. Należy wziąć to pod uwagę przepisując kapiwasertyb tym pacjentom. Interakcje. Jednoczesne podawanie silnych lub umiarkowanych inhibitorów CYP3A4 z kapiwasertybem może prowadzić do zwiększenia ekspozycji na kapiwasertyb, a w konsekwencji do większego ryzyka wystąpienia działań toksycznych (modyfikacja dawki - patrz "Dawkowanie"). Jednoczesne podawanie silnych i umiarkowanych induktorów CYP3A4 może prowadzić do zmniejszenia ekspozycji na kapiwasertyb - należy unikać jednoczesnego podawania silnych i umiarkowanych induktorów CYP3A4 z kapiwasertybem. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Należy
natychmiast skontaktować się z lekarzem, jeśli podczas leczenia lekiem TRUQAP wystąpią podane niżej
działania niepożądane. Lekarz może rozpocząć leczenie tych objawów, czasowo przerwać leczenie, zmniejszyć
dawkę leku lub trwale zakończyć leczenie lekiem TRUQAP.

Duże stężenie cukru we krwi (hiperglikemia)
• Nadmierne pragnienie i suchość w ustach
• Potrzeba częstszego niż zwykle oddawania moczu
• Wytwarzanie większej niż zwykle ilości moczu
• Zwiększone łaknienie z utratą masy ciała
Lekarz lub farmaceuta będzie monitorował stężenie cukru we krwi pacjenta przed rozpoczęciem i w trakcie
leczenia lekiem TRUQAP. U pacjentów z cukrzycą monitorowanie stężenia cukru we krwi będzie prowadzone
częściej.

Biegunka
• Luźne lub wodniste stolce
Lekarz lub farmaceuta zalecą pacjentowi przyjmowanie większej ilości płynów lub stosowanie leków
przeciwbiegunkowych.

Wysypka i inne polekowe reakcje skórne
• Wysypka
• Zaczerwienienie skóry
• Powstawanie pęcherzy na wargach, oczach lub w jamie ustnej
• Łuszczenie się skóry
• Suchość skóry
• Zapalenie skóry z wysypką
• Łuszczenie się powierzchni skóry

W przypadku zauważenia któregokolwiek z następujących działań niepożądanych należy powiedzieć o tym
lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce:

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 osoby na 10)
• Zakażenie części ciała, które gromadzą i wydalają mocz (zakażenie układu moczowego)
• Małe stężenie hemoglobiny we krwi
• Brak łaknienia
• Nudności
• Wymioty
• Bolesne rany lub owrzodzenia w jamie ustnej z zapaleniem dziąseł (zapalenie błony śluzowej jamy
 ustnej)
• Swędzenie (świąd)
• Zmęczenie
• Ból głowy

Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 osoby na 10)
• Dziwny posmak w ustach (zaburzenia smaku)
• Rozstrój żołądka, niestrawność
• Wykwity skórne
• Ból, zaczerwienienie i opuchnięcie błony śluzowej w różnych częściach ciała, np. błony śluzowej
 narządów płciowych (zapalenie błony śluzowej)
• Duże stężenie kreatyniny we krwi widoczne w badaniach krwi, co może być objawem
 problemów z nerkami
• Duże stężenie hemoglobiny glikowanej we krwi (markera stężenia cukru we krwi w okresie ostatnich
 8 do 12 tygodni)
• Zmniejszone stężenie potasu we krwi
• Zawroty głowy
• Omdlenia
• Ból brzucha
• Gorączka
• Choroby nerek w tym szybkie pogorszenie czynności nerek (ostre uszkodzenie nerek)
• Utrata masy ciała

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 osoby na 100)
• Nadwrażliwość
• Toksyczne wykwity skórne (wysypka alergiczna)
• Cukrzycowa kwasica ketonowa (poważne powikłanie dużego stężenia cukru we krwi)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań
niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Kapiwasertyb jest metabolizowany głównie przez enzymy CYP3A4 i UGT2B7. W warunkach in vivo kapiwasertyb jest słabym inhibitorem CYP3A zależnym od czasu. Leki, które mogą zwiększać stężenie kapiwasertybu w osoczu. Jednoczesne podawanie kapiwasertybu z silnymi inhibitorami CYP3A4 zwiększa jego stężenie, co może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań toksycznych leku. Należy unikać jednoczesnego podawania leku z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. boceprewirem, cerytynibem, klarytromycyną, kobicystatem, koniwaptanem, ensitrelwirem, idelalizybem, indynawirem, itrakonazolem, josamycyną, ketokonazolem, lonafarnibem, mibefradylem, mifepristonem, nefazodonem, nelfinawirem, pozakonazolem, rybocyklibem, rytonawirem, sakwinawirem, telaprewirem, telitromycyną, troleandomycyną, tukatynibem, worykonazolem, grejpfrutem i sokiem z grejpfruta). Jeśli jednoczesne podawanie jest konieczne, należy zmniejszyć dawkę kapiwasertybu. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek 200 mg silnego inhibitora CYP3A4, itrakonazolu zwiększyło AUC i C_max kapiwasertybu odpowiednio o 95% i 70% w porównaniu z podaniem samego kapiwasertybu. Jednoczesne podawanie kapiwasertybu z umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 zwiększa jego stężenie, co może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań toksycznych leku. Należy zmniejszyć dawkę kapiwasertybu podczas jednoczesnego podawania z umiarkowanym inhibitorem CYP3A4 (np. aprepitantem, ciprofloksacyną, cyklosporyną, diltiazemem, erytromycyną, flukonazolem, fluwoksaminą, tofizopamem, werapamilem). Leki, które mogą zmniejszać stężenie kapiwasertybu w osoczu. Należy unikać jednoczesnego podawania kapiwasertybu z silnymi induktorami CYP3A4 (np. karbamazepiną, fenytoiną, ryfampicyną, zielem dziurawca). Jednoczesne podawanie kapiwasertybu z silnym induktorem CYP3A4, enzalutamidem, zmniejszyło AUC kapiwasertybu o ok. 40-50%. Jednoczesne podawanie kapiwasertybu z umiarkowanym induktorem CYP3A4 ma potencjał zmniejszania stężenia kapiwasertybu. Może to obniżać skuteczność kapiwasertybu. Należy unikać jednoczesnego podawania leku z umiarkowanymi induktorami CYP3A4 (np. bozentanem, cenobamatem, dabrafenibem, elagoliksem, etrawiryną, lersywiryną, lesinuradem, lopinawirem, lorlatynibem, metamizolem, mitapiwatem, modafinilem, nafcyliną, peksydartynibem, fenobarbitalem, ryfabutyną, semagacestatem, sotorasibem, talwiraliną, telotristatu etylem, tiorydazyną). Leki, których stężenie w osoczu może zmienić się pod wpływem kapiwasertybu. Stężenie leków eliminowanych głównie w drodze metabolizmu CYP3A może zwiększać się, gdy są one podawane jednocześnie z kapiwasertybem, co może następnie prowadzić do nasilenia działań toksycznych, w zależności od okna terapeutycznego tych leków. Kapiwasertyb zwiększał AUC midazolamu o 15% do 77% i dlatego jest słabym inhibitorem CYP3A. Może zajść konieczność dostosowania dawki leków o wąskim oknie terapeutycznym, wydalanych głównie drogą metabolizmu CYP3A (np. karbamazepiny, cyklosporyny, fentanylu, pimozydu, simwastatyny, takrolimusu). Należy zapoznać się z ChPL innych leków, w których podano zalecenia dotyczące jednoczesnego podawania ze słabymi inhibitorami CYP3A4. Oceny in vitro wykazały, że kapiwasertyb ma potencjał hamujący aktywności CYP2D6. Kapiwasertyb należy stosować ostrożnie w kombinacji z wrażliwymi substratami enzymów CYP2D6, które charakteryzują się wąskim indeksem terapeutycznym, ponieważ kapiwasertyb może zwiększać ekspozycję ogólnoustrojową na te substraty. Oceny in vitro wykazały, że kapiwasertyb ma potencjał indukujący aktywności CYP2B6. Kapiwasertyb należy stosować ostrożnie w kombinacji z wrażliwymi substratami enzymów CYP2B6, które charakteryzują się wąskim indeksem terapeutycznym (np. bupropionem), ponieważ kapiwasertyb może zmniejszać ekspozycję ogólnoustrojową na te substraty. Oceny in vitro wykazały, że kapiwasertyb ma potencjał hamujący aktywności enzymów UGT1A1. Kapiwasertyb należy stosować ostrożnie w kombinacji z wrażliwymi substratami enzymów UGT1A1, które charakteryzują się wąskim indeksem terapeutycznym (np. irynotekanem), ponieważ kapiwasertyb może zwiększać ekspozycję ogólnoustrojową na te substraty. Ekspozycja na leki, które są wrażliwe na zahamowanie BCRP, OATP1B1 i (lub) OATP1B3, jeśli są metabolizowane przez CYP3A4, może zwiększyć się pod wpływem jednoczesnego podawania kapiwasertybu. Może to prowadzić do nasilenia działań toksycznych. W zależności od okna terapeutycznego tych leków, może zajść konieczność dostosowania ich dawki, jeśli są one wrażliwe na zahamowanie BCRP, OATP1B1 i (lub) OATP1B3, jeśli są metabolizowane przez CYP3A4 (np. simwastatyna). Należy zapoznać się z ChPL innych leków, w których podano zalecenia dotyczące jednoczesnego podawania z inhibitorami CYP3A4, BCRP, OATP1B1 i OATP1B3. Ekspozycja na leki, które są wrażliwe na zahamowanie MATE1, MATE2K i (lub) OCT2 może zwiększyć się pod wpływem jednoczesnego podawania kapiwasertybu. Może to prowadzić do nasilenia działań toksycznych. W zależności od okna terapeutycznego tych lkeów, może zajść konieczność dostosowania ich dawki, jeśli są one wrażliwe na zahamowanie MATE1, MATE2K i OCT2 (np. dofetylid, prokainamid). Należy zapoznać się z ChPL innych leków, w których podano zalecenia dotyczące jednoczesnego podawania z inhibitorami MATE1, MATE2K i (lub) OCT2. Podczas leczenia kapiwasertybem może wystąpić przejściowe zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy z powodu zahamowania OCT2, MATE1 i MATE2K przez kapiwasertyb.

AstraZeneca Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Postępu 14
02-676 Warszawa
22-245-73-00
www.astrazeneca.pl