Tygacil 50 mg proszek do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka (5 ml) zawiera 50 mg tygecykliny.

Antybiotyk glicylocyklinowy o budowie chemicznej zbliżonej do tetracyklin. Działa bakteriostatycznie. Zaburza syntezę białka bakteryjnego w wyniku wiązania się z rybosomem 30S, co prowadzi do zahamowania procesu translacji. Drobnoustroje zwykle wrażliwe na tygecyklinę - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Enterococcus spp., Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Streptococcus agalactiae, grupa Streptococcus anginosus (w tym S. anginosus, S. intermedius, S. constellatus), Streptococcus pyogenes, paciorkowce grupy viridans; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Citrobacter koseri, Escherichia coli; bakterie beztlenowe: Clostridium perfringens, Peptostreptococcus spp., Prevotella spp. Bakterie, u których może wystąpić oporność nabyta: Acinetobacter baumannii, Burkholderia cepacia, Enterobacter cloacae, Klebsiella aerogenes, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Stenotrophomonas maltophilia, grupa Bacteroides fragilis. Nie działa na Pseudomonas aeruginosa, Morganella morganii, Proteus spp., Providencia spp., Serratia marcescens. W około 71-89% wiąże się z białkami osocza. Charakteryzuje się dobrą dystrybucją do tkanek. Brak danych potwierdzających przenikanie tygecykliny przez barierę krew-mózg. Mniej niż 20% dawki jest metabolizowane. Wydalana jest z żółcią i kałem (59%) oraz z moczem (33%). T_0,5 wynosi średnio 42 h.   

Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich (wyłączając zakażenia stopy cukrzycowej) oraz powikłane zakażenia wewnątrzbrzuszne, u pacjentów dorosłych i dzieci w wieku od 8 lat. Stosować jedynie wtedy, gdy zastosowanie alternatywnych antybiotyków nie jest właściwe. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania preparatów przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. U pacjentów z nadwrażliwością na tetracykliny może wystąpić uczulenie na tygecyklinę.

Tygecykliny nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga podawania tygecykliny (ryzyko opóźnienia procesu kostnienia u płodu i trwałego uszkodzenia zębów). Ponieważ nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci, należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać leczenie tygecykliną, biorąc pod uwagę korzyści wynikające z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. W badaniach na szczurach (po podaniu dawki 4,7-krotnie większej niż dobowa dawka stosowana u ludzi) nie stwierdzono wpływu na skuteczność krycia i płodność; u samic szczura nie stwierdzono wpływu leku na jajniki i cykl płodności.

Dożylnie. Czas trwania leczenia dobiera się w zależności od nasilenia objawów, lokalizacji zakażenia oraz klinicznej reakcji pacjenta na leczenie. Dorośli: dawka początkowa 100 mg, a następnie 50 mg co 12 h przez 5-14 dni. Dzieci i młodzież w wieku 8-17 lat: Tygecyklinę stosuje się wyłącznie w leczeniu pacjentów w wieku 8 lat i starszych, po konsultacji z lekarzem mającym odpowiednie doświadczenie w leczeniu zakażeń. Młodzież w wieku od 12 do <18 lat: 50 mg tygecykliny co 12 h przez 5-14 dni. Dzieci w wieku od 8 do <12 lat: 1,2 mg/kg mc. tygecykliny podawanej dożylnie co 12 h do maksymalnej dawki 50 mg co 12 h przez 5-14 dni. Dzieci poniżej 8 lat: nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku w tej grupie wiekowej. Nie należy stosować ze względu na ryzyko przebarwienia zębów. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby (stopień A i B w skali Child-Pugh) oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (również u pacjentów poddawanych hemodializie) nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. U pacjentów (w tym dzieci i młodzieży) z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (C wg Child-Pugh) należy zmniejszyć dawkę tygecykliny o 50%. U dorosłych należy zmniejszyć dawkę podtrzymującą do 25 mg co 12 h, następującą po dawce nasycającej (100 mg). Podczas leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stopień C w skali Child-Pugh) należy zachować ostrożność i monitorować odpowiedź na leczenie. Sposób podania. Wyłącznie we wlewie dożylnym trwającym od 30 do 60 min. U dzieci i młodzieży zalecany czas podawania tygecykliny we wlewie wynosi 60 min.

W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z powikłanymi zakażeniami skóry i tkanek miękkich, powikłanymi zakażeniami wewnątrzbrzusznymi, zakażeniami stopy cukrzycowej, szpitalnymi zapaleniami płuc oraz w badaniach nad opornymi patogenami, stwierdzono większą liczbę zgonów wśród pacjentów leczonych tygecykliną w porównaniu z grupą kontrolną, leczoną aktywnym lekiem porównawczym. Przyczyny tych wyników pozostają niewyjaśnione, nie można jednak wykluczyć słabszej skuteczności i mniejszego bezpieczeństwa stosowania tygecykliny, niż badanych leków porównawczych. Ze względu na bardzo ograniczone doświadczenie kliniczne związane ze stosowaniem tygecykliny w leczeniu zakażeń u dzieci i młodzieży w wieku 8 lat i starszych, stosowanie leku w tej grupie wiekowej należy ograniczyć do sytuacji klinicznych, w których nie jest dostępne alternatywne leczenie przeciwbakteryjne. Doświadczenia dotyczące leczenia zakażeń tygecykliną u pacjentów z ciężkimi współistniejącymi chorobami są ograniczone. Do badań klinicznych dotyczących powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich nie zakwalifikowano pacjentów z ciężkimi współistniejącymi chorobami, jak choroby powodujące osłabienie odporności, pacjentów z zakażonymi owrzodzeniami odleżynowymi lub pacjentów z zakażeniami wymagającymi leczenia dłużej niż 14 dni (np. z martwiczym zapaleniem powięzi); zakwalifikowano jedynie ograniczoną liczbę pacjentów z dodatkowymi czynnikami obciążającymi, jak cukrzyca, choroba naczyń obwodowych, nadużywanie dożylnych substancji psychoaktywnych oraz zakażenie wirusem HIV; doświadczenia dotyczące leczenia pacjentów ze współistniejącą bakteriemią są również ograniczone - należy zachować ostrożność podczas leczenia tych grup pacjentów. Tygecyklina nie jest wskazana do stosowania u pacjentów z zakażeniem stopy cukrzycowej. Do badań klinicznych dotyczących powikłanych zakażeń wewnątrzbrzusznych zakwalifikowano niewielką liczbę pacjentów z ciężkimi współistniejącymi chorobami, jak osłabienie odporności, pacjentów z wynikiem >15 w skali APACHE II lub pacjentów z mnogimi ropniami wewnątrzbrzusznymi, u których konieczne jest leczenie chirurgiczne; doświadczenia dotyczące leczenia pacjentów ze współistniejącą bakteriemią są również ograniczone - należy zachować ostrożność podczas leczenia tych grup pacjentów. Należy rozważyć zastosowanie skojarzonej terapii przeciwbakteryjnej w przypadku podawania tygecykliny pacjentom w stanie ciężkim, u których doszło do powikłanych zakażeń wewnątrzbrzusznych wskutek jawnej klinicznie perforacji ściany jelit, u pacjentów z rozwijającą się posocznicą lub wstrząsem septycznym. Należy prowadzić ścisłą obserwację pacjentów z zastojem żółci. U pacjentów, u których wystąpią objawy niewydolności wątroby podczas leczenia, należy rozważyć możliwy wpływ tygecykliny. U pacjentów, u których podejrzewa się zapalenie trzustki należy rozważyć przerwanie leczenia tygecykliną. Tygecyklina może wydłużać zarówno czas protrombinowy (PT) oraz czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (aPTT). U pacjentów, u których stosowano tygecyklinę, zgłaszano przypadki hipofibrynogenemii. Przed rozpoczęciem leczenia tygecykliną i regularnie podczas jego trwania u pacjentów należy monitorować parametry krzepliwości krwi, takie jak PT, lub inne parametry pozwalające określić krzepliwość krwi, w tym stężenie fibrynogenu. Szczególną ostrożność zaleca się u pacjentów ciężko chorych oraz u pacjentów stosujących leki przeciwzakrzepowe. Należy kontrolować, czy w trakcie leczenia tygecykliną u pacjenta nie występuje nadkażenie; w przypadku rozpoznania ogniska zakażenia innego niż powikłane zakażenie skóry i tkanek miękkich czy powikłane zakażenie wewnątrzbrzuszne, należy rozważyć wdrożenie alternatywnej antybiotykoterapii, o wykazanej skuteczności. Pacjentów stosujących preparat należy obserwować pod kątem nadkażenia drobnoustrojami niewrażliwymi na antybiotyk, zaleca się staranne monitorowanie stanu pacjenta. U każdego pacjenta, u którego wystąpiła biegunka związana ze zastosowaniem antybiotyku, należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego. Stosowanie tygecykliny w okresie rozwoju zębów może powodować ich trwałe uszkodzenie (przebarwienie i ubytek szkliwa). Podczas leczenia występujący u dzieci ból brzucha może wskazywać na zapalenie trzustki. Jeśli rozwinie się zapalenie trzustki, należy przerwać leczenie tygecykliną. Przed rozpoczęciem leczenia tygecykliną oraz regularnie w trakcie leczenia należy wykonywać badania czynności wątroby, oznaczenia parametrów krzepnięcia, parametrów hematologicznych oraz aktywności amylazy i lipazy. Po zastosowaniu leku donoszono o wystąpieniu mogących zagrażać życiu reakcji anafilaktycznych lub rzekomoanafilaktycznych. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na 5 ml roztworu, zatem lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W trakcie stosowania większości antybiotyków, w tym również leku Tygacil, może wystąpić
rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Przejawia się ono ciężką, utrzymującą się lub krwawą
biegunką, przebiegającą z bólem brzucha lub gorączką, co może być oznaką ciężkiego zapalenia jelit,
mogącego wystąpić w trakcie lub po zakończeniu leczenia.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób):
- nudności, wymioty, biegunka.

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób):
- ropień (gromadzenie się ropy), zakażenia,
- wyniki badań laboratoryjnych wskazujące na zmniejszenie krzepliwości krwi,
- zawroty głowy,
- podrażnienie żył po wstrzyknięciu, mogące powodować ból, odczyn zapalny, obrzęk oraz
 zakrzepy krwi,
- ból brzucha, niestrawność (ból żołądka), jadłowstręt (utrata apetytu),
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, hiperbilirubinemia (nadmierna ilość barwnika
 żółci we krwi),
- świąd (swędzenie), wysypka,
- słabe lub powolne gojenie się ran,
- ból głowy,
- zwiększenie aktywności amylazy (enzymu znajdującego się w gruczołach ślinowych i trzustce),
 zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi,
- zapalenie płuc,
- małe stężenie cukru we krwi,
- posocznica (ciężkie zakażenie organizmu i krwi) lub wstrząs septyczny (ciężki stan będący
 skutkiem posocznicy, mogący prowadzić do zaburzenia funkcjonowania wielu narządów
 i zgonu),
- reakcja w miejscu wstrzyknięcia (ból, zaczerwienienie, stan zapalny),
- małe stężenie białek we krwi.

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób):
- ostre zapalenie trzustki (stan zapalny trzustki, mogący powodować silny ból brzucha, nudności
 i wymioty),
- żółtaczka (żółte zabarwienie skóry), zapalenie wątroby,
- mała liczba płytek krwi (co może prowadzić do zwiększonej skłonności do krwawień oraz
 powstawania siniaków lub krwiaków).

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1 000 osób):
- małe stężenie we krwi fibrynogenu (białka biorącego udział w krzepnięciu krwi).

Działania niepożądane o nieznanej częstości (częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych):
- reakcje anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne (o przebiegu od łagodnego do ciężkiego,
 w tym nagła, uogólniona reakcja uczuleniowa, mogąca prowadzić do wstrząsu zagrażającego
 życiu [np. trudności w oddychaniu, spadek ciśnienia krwi, szybkie tętno]),
- niewydolność wątroby,
- wysypka skórna, która może prowadzić do tworzenia się rozległych pęcherzy oraz łuszczenia
 się skóry (zespół Stevensa-Johnsona),

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

U pacjentów przyjmujących tygecyklinę i doustne leki przeciwzakrzepowe należy ściśle monitorować parametry krzepnięcia (obserwowano zmniejszenie klirensu warfaryny oraz wydłużenie PT i aPTT). Warfaryna nie wpływa na profil farmakokinetyczny tygecykliny. Tygecyklina stosowana z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi może zmniejszać ich skuteczność. Nie obserwowano interakcji z digoksyną. Nie stwierdzono antagonizmu pomiędzy tygecykliną a innymi powszechnie stosowanymi grupami antybiotyków. Leki hamujące lub indukujące aktywność CYP450 nie wpływają na klirens tygecykliny; tygecyklina nie jest inhibitorem CYP450. Jednoczesne stosowanie tygecykliny i inhibitorów kalcyneuryny, np. takrolimus lub cyklosporyna, może prowadzić do zwiększenia najmniejszych stężeń tych inhibitorów w surowicy; podczas leczenia tygecykliną u pacjentów należy monitorować stężenie inhibitora kalcyneuryny w surowicy, aby nie dopuścić do toksycznego działania preparatu. Tygecyklina jest substratem glikoproteiny P (P-gp) - inhibitory P-gp (np. ketokonazol lub cyklosporyna) lub induktory P-gp (np. ryfampicyna) mogą wpływać na farmakokinetykę tygecykliny. Następujących substancji czynnych nie należy podawać równocześnie z tygecykliną przez ten sam łącznik typu Y: amfoterycyna B, kompleks lipidowy amfoterycyny B, diazepam, ezomeprazol, omeprazol i roztwory dożylne, których zastosowanie może prowadzić do podwyższenia pH powyżej 7.

Pfizer Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16B
02-092 Warszawa
22-335-61-00
[email protected]
www.pfizerpro.pl