Tysabri 150 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 ml koncentratu zawiera 150 mg natalizumabu.

Natalizumab jest rekombinowanym humanizowanym przeciwciałem przeciwko integrynie α4 wytwarzanym w mysich liniach komórkowych metodą rekombinacji DNA. Lek jest selektywnym inhibitorem molekuł adhezyjnych wiążącym się z podjednostką α4 integryny ludzkiej, która ulega znacznej ekspresji na powierzchni wszystkich leukocytów, z wyjątkiem neutrofili. Natalizumab wiąże się swoiście z integryną α4β1, blokując interakcję z jej receptorem, cząsteczką adhezji międzykomórkowej naczyń 1 (VCAM-1) i ligandami - osteopontyną oraz alternatywnie uformowaną domeną fibronektyny - segmentem łączącym 1 (CS-1). Natalizumab blokuje interakcję integryny α4β7 z adresyną - cząsteczką adhezyjną błon śluzowych 1 (MadCam-1). Zakłócenie tych interakcji molekularnych zapobiega przenikaniu limfocytów jednojądrowych przez śródbłonek do zapalnej tkanki śródmiąższowej. Dalszy mechanizm działania natalizumabu może obejmować supresję reakcji zapalnych toczących się w zmienionych chorobowo tkankach w wyniku hamowania interakcji pomiędzy leukocytami wykazującymi ekspresję α4 z ich ligandami w macierzy pozakomórkowej i komórkach śródmiąższowych. W ten sposób lek może działać supresyjnie na proces zapalny trwający w miejscu objętym chorobą i hamować dalszą rekrutację komórek zapalnych w tkance objętej zapaleniem. Zablokowanie interakcji molekularnych pomiędzy α4β1 i elementami docelowymi zmniejsza aktywność zapalną w mózgu u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym i hamuje dalszą rekrutację komórek odpornościowych do tkanki zapalnej, zmniejszając w ten sposób tworzenie lub powiększanie się ognisk chorobowych w stwardnieniu rozsianym. Wchłanianie z miejsca wstrzyknięcia do krążenia ogólnoustrojowego po podaniu podskórnym opisano za pomocą wchłaniania pierwszego rzędu z szacowanym na podstawie modelu 3-godzinnym opóźnieniem. Po podskórnym podaniu natalizumabu 300 mg C_max uzyskano po około 1 tyg. (t_max: 5,8 dni; przedział od 2 do 7,9 dni). Przewidywany czas do osiągnięcia stanu stacjonarnego wyniósł 24 tyg. U pacjentów, u których stwierdzono obecność przetrwałych przeciwciał przeciw natalizumabowi klirens leku był zwiększony ok. 2,54-krotnie.

Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych pacjentów w monoterapii do modyfikacji przebiegu choroby w ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego (RRMS) o dużej aktywności w następujących grupach pacjentów: pacjenci z wysoce aktywną chorobą mimo pełnego i właściwego cyklu leczenia co najmniej jednym produktem leczniczym modyfikującym jej przebieg (DMT) (informacje dotyczące odstępstw od tej zasady oraz przerw w leczeniu, mających na celu eliminację leku z organizmu - patrz środki ostrożności) lub pacjenci z szybko rozwijającą się, ciężką RRMS, definiowaną jako 2 lub więcej rzutów powodujących niesprawność w ciągu jednego roku oraz 1 lub więcej zmian ulegających wzmocnieniu po podaniu gadolinu w obrazowaniu metodą rezonansu magnetycznego (MRI) mózgu lub znaczące zwiększenie liczby zmian T2 w porównaniu z wcześniejszym, ostatnio wykonanym badaniem MRI.

Nadwrażliwość na natalizumab lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia (PML). Pacjenci ze zwiększonym ryzykiem zakażeń oportunistycznych, w tym pacjenci z upośledzeniem odporności (obejmującym pacjentów aktualnie leczonych lekami immunosupresyjnymi lub z upośledzoną odpornością spowodowaną poprzednio stosowaną terapią). Leczenie skojarzone z innymi preparatami modyfikującymi przebieg choroby. Potwierdzone aktywne złośliwe procesy nowotworowe, z wyjątkiem pacjentów z rakiem podstawnokomórkowym skóry.

Lek może być stosowany w okresie ciąży tylko w razie wyraźnej potrzeby. Jeżeli kobieta zajdzie w ciążę podczas przyjmowania natalizumabu, należy rozważyć przerwanie stosowania natalizumabu. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Dane pochodzące z badań klinicznych po wprowadzeniu leku do obrotu oraz dostępnego piśmiennictwa nie wskazują, aby ekspozycja na preparat miała wpływ na wynik ciąży. Brak odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań dotyczących stosowania natalizumabu u kobiet w ciąży. Po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano małopłytkowość i niedokrwistość u niemowląt, których matki przyjmowały natalizumab w okresie ciąży. Zaleca się monitorowanie liczby płytek krwi, stężenia hemoglobiny i hematokrytu u noworodków, których matki leczono natalizumabem w okresie ciąży. Jeśli kobieta leczona natalizumabem zajdzie w ciążę, należy rozważyć przerwanie leczenia. Ocena stosunku korzyści do ryzyka związanego ze stosowaniem podczas ciąży powinna uwzględnić stan kliniczny pacjentki i możliwy nawrót aktywności choroby po odstawieniu leku. Natalizumab przenika do mleka ludzkiego. Wpływ na organizm noworodków/dzieci jest nieznany. Podczas leczenia należy przerwać karmienie piersią. W jednym badaniu wykazano zmniejszenie płodności samic świnek morskich, którym podawano dawki przekraczające dawki stosowane u ludzi; natalizumab nie wpływał na płodność samców. Przy stosowaniu zalecanej maksymalnej dawki leku mało prawdopodobne jest, aby wpływał na płodność u ludzi.

Podskórnie. Leczenie należy rozpocząć i kontynuować bez przerwy pod kontrolą lekarzy mających doświadczenie w rozpoznawaniu i leczeniu chorób neurologicznych, w ośrodkach z bezpośrednim dostępem do obrazowania metodą rezonansu magnetycznego. Pacjentów należy monitorować pod kątem wczesnych objawów przedmiotowych i podmiotowych postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML). Niektórzy pacjenci mogli otrzymywać w przeszłości leki immunosupresyjne (np. mitoksantron, cyklofosfamid, azatioprynę), które mogą wywoływać przedłużony stan immunosupresji nawet po zaprzestaniu ich podawania. Z tego względu, przed rozpoczęciem leczenia natalizumabem, należy potwierdzić brak upośledzenia odporności u tych pacjentów. Dorośli: zalecana dawka do podania podskórnego to 300 mg natalizumabu (2 amp.-strzyk.) co 4 tyg. Kontynuację leczenia należy ostrożnie ponownie rozważyć u pacjentów, u których korzyści terapeutyczne nie trwały dłużej niż 6 mies. Kontynuację leczenia dłużej niż 2 lata można rozważać jedynie po dokonaniu ponownej oceny potencjalnych korzyści i ryzyka. Każda zmiana drogi podania leku powinna być dokonywana po 4 tyg. od podania poprzedniej dawki. Szczególne grupy pacjentów. Stosowanie preparatu nie jest zalecane u pacjentów w wieku >65 lat – brak danych. Nie przeprowadzono badań oceniających wpływ na czynność nerek lub wątroby, jednak nie przewiduje się konieczności modyfikacji dawkowania. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat. Sposób podania. Lek nie jest przeznaczony do podawania we wlewie dożylnym (i.v.). Należy podać 2 amp.-strzyk. we wstrzyknięciu (łączna dawka 300 mg), jedną po drugiej bez większego odstępu czasu między wstrzyknięciami. Drugie wstrzyknięcie należy wykonać nie później niż 30 min po pierwszym. Wstrzyknięcia podskórne należy wykonywać w udo, brzuch lub tylną część ramienia. Nie wstrzykiwać leku w miejsce, gdzie skóra jest podrażniona, bolesna, zaczerwieniona lub występuje siniak, zakażenie czy blizna. Podczas wyjmowania amp.-strzyk. z miejsca wstrzyknięcia należy puścić tłok i wyciągnąć igłę prosto ze skóry. Puszczenie tłoka umożliwi osłonięcie igły osłoną zabezpieczającą igłę. Drugie wstrzyknięcie należy wykonać w odległości większej niż 3 cm od miejsca wykonania pierwszego wstrzyknięcia. Podając pierwsze 6 dawek natalizumabu, pacjentów, którzy nie przyjmowali wcześniej natalizumabu, należy obserwować podczas wstrzyknięcia oraz przez 1 h po jego wykonaniu pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów reakcji związanych ze wstrzyknięciem, w tym nadwrażliwości. W przypadku pacjentów aktualnie leczonych natalizumabem, którzy otrzymali już co najmniej 6 dawek, niezależnie od drogi podania pierwszych 6 dawek natalizumabu, 1 h obserwację po wstrzyknięciu można skrócić lub jej zaniechać dla kolejnych wstrzyknięć podskórnych na podstawie oceny klinicznej, jeśli u pacjentów nie występowały żadne reakcje związane ze wstrzyknięciem/wlewem. Można rozważyć podawanie natalizumabu we wstrzyknięciach przez osobę należącą do fachowego personelu medycznego w warunkach pozaszpitalnych (np. w domu) u pacjentów, którzy wcześniej dobrze tolerowali co najmniej 6 dawek natalizumabu, tj. u których nie wystąpiły reakcje nadwrażliwości.

Wszyscy lekarze, którzy zamierzają przepisywać preparat muszą zapoznać się z dokumentem „Informacje dla lekarza o produkcie TYSABRI". Należy przedyskutować z pacjentami korzyści i ryzyko związane z leczeniem i wydać kartę ostrzegawczą pacjenta. Pacjentów należy poinstruować, że jeśli wystąpią zakażenia, powinni powiadomić lekarza, iż są leczeni preparatem TYSABRI. Pacjenci powinni zostać poinformowani jak ważne jest nieprzerywanie przyjmowania leku, szczególnie w pierwszych miesiącach leczenia. Stosowanie preparatu wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML), oportunistycznego zakażenia wywoływanego przez wirusa JC, które może doprowadzić do zgonu lub ciężkiej niesprawności. Pacjenci powinni być regularnie monitorowani przez cały czas trwania leczenia. Pacjentom i ich opiekunom należy wyjaśnić, na jakie wczesne objawy przedmiotowe i podmiotowe PML powinni zwracać uwagę. Wirus JC powoduje także neuronopatię komórek ziarnistych (GCN), którą zgłaszano u pacjentów leczonych natalizumabem. Objawy JCV GCN są podobne do objawów PML (tj. zespół móżdżkowy). Czynniki związane z podwyższonym ryzykiem PML to: obecność przeciwciał anty – JCV, czas trwania leczenia (szczególnie dłużej niż 2 lata), stosowanie leków immunosupresyjnych przed rozpoczęciem leczenia natalizumabem. Pacjenci, u których ryzyko ocenia się jako duże, tylko wtedy mogą kontynuować leczenie preparatem, jeżeli korzyści przeważają nad ryzykiem. Zaleca się przeprowadzenie testu na obecność przeciwciał anty-JCV w surowicy przed rozpoczęciem leczenia oraz u pacjentów przyjmujących natalizumab o nieznanym statusie tych przeciwciał. U pacjentów z ujemnym mianem przeciwciał anty-JCV może jednak nadal występować ryzyko PML z powodów takich jak nowa infekcja JCV, wahania poziomu przeciwciał lub fałszywie ujemny wynik badania - zaleca się powtarzanie testu co 6 mies. U pacjentów z niskim wskaźnikiem przeciwciał, którzy nie przyjmowali wcześniej leków immunosupresyjnych, zaleca się po dwóch latach leczenia powtarzanie testu co 6 mies. Test (ELISA) na obecność przeciwciał anty-JCV nie może posłużyć do zdiagnozowania PML. Nie należy badać pacjenta na obecność przeciwciał anty-JCV w ciągu 2 tyg. od plazmaferezy (PLEX) ze względu na usunięcie przeciwciał z surowicy lub przez 6 mies. od dożylnego podania immunoglobulin (iv. Ig). Przed rozpoczęciem leczenia wymagane jest niedawne (zwykle z okresu ostatnich 3 mies.) badanie MRI, jako obraz odniesienia, a następnie powtarzanie tego badania co najmniej raz w roku. W przypadku pacjentów z wyższym ryzykiem wystąpienia PML należy rozważyć częstsze badania MRI (np. co 3-6 mies.), z zastosowaniem skróconej sekwencji. PML należy brać pod uwagę w diagnostyce różnicowej u każdego pacjenta z SM stosującego natalizumab, jeśli wystąpią objawy neurologiczne i (lub) nowe zmiany w mózgu, uwidocznione w badaniu MRI. Zgłaszano przypadki bezobjawowego PML stwierdzonego na podstawie MRI i dodatniego wyniku badania na obecność wirusa JC w płynie mózgowo-rdzeniowym. W przypadku podejrzenia PML lub JCV GCN należy wstrzymać dalsze podawanie leku do czasu wykluczenia PML. Zgłaszano przypadki PML następującej po zaprzestaniu leczenia u pacjentów, którzy w momencie przerwania leczenia nie wykazywali objawów sugerujących tę chorobę. Pacjenci i lekarze przez około 6 mies. po zaprzestaniu leczenia natalizumabem powinni kontynuować monitorowanie zgodnie z przyjętym protokołem i nadal zwracać uwagę na każdy nowy przedmiotowy czy podmiotowy objaw sugerujący PML. Jeśli u pacjenta rozwinie się PML, podawanie preparatu trzeba przerwać na stałe. Zespół IRIS (zapalny zespół rekonstrukcji immunologicznej) występuje u prawie wszystkich pacjentów z PML leczonych preparatem po odstawieniu lub usunięciu preparatu z ustroju np. poprzez wymianę osocza. Należy obserwować rozwój zespołu IRIS, który wystąpił w ciągu kilku dni do kilku tyg. po wymianie osocza u pacjentów z PML leczonych preparatem oraz wdrożyć odpowiednie leczenie towarzyszącego zapalenia w trakcie powrotu do zdrowia po PML. U pacjentów leczonych preparatem istnieje zwiększone ryzyko zakażeń oportunistycznych, głównie u pacjentów z chorobą Crohna i z upośledzeniem odporności lub z istotną chorobą współistniejącą. Preparat zwiększa ryzyko wystąpienia zapalenia mózgu i zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych spowodowanych wirusem opryszczki pospolitej i wirusem ospy wietrznej-półpaśca (odnotowano przypadki śmiertelne). Jeśli wystąpi któraś z powyższych chorób należy przerwać podawanie preparatu i wdrożyć odpowiednie leczenie. ARN (ostrą martwicę siatkówki) obserwowano u pacjentów przyjmujących natalizumab. ARN może prowadzić do ślepoty. Pacjentów zgłaszających objawy, takie jak zmniejszona ostrość widzenia, zaczerwienienie i ból oka, należy skierować na badanie siatkówki w kierunku ARN, a w przypadku klinicznego potwierdzenia choroby należy rozważyć zakończenie leczenia preparatem. W razie podejrzewania jakiegokolwiek zakażenia oportunistycznego należy wstrzymać podawanie preparatu do czasu przeprowadzenia dalszych badań i wykluczenia takiego zakażenia. Jeśli u pacjenta rozwinie się zakażenie oportunistyczne, podawanie preparatu musi zostać przerwane na stałe. Osoby należące do fachowego personelu medycznego podające natalizumab we wstrzyknięciu podskórnym w warunkach pozaszpitalnych np. w domu pacjenta, powinny przed każdym takim zabiegiem wypełnić dla każdego pacjenta Listę kontrolną przed podaniem produktu w warunkach pozaszpitalnych. Podawanie preparatu (we wlewie dożylnym) wiązało się z wystąpieniem reakcji nadwrażliwości, w tym ciężkich reakcji systemowych. Reakcje te występowały zwykle w trakcie podawania lub do 1 h po jego zakończeniu. Należy przerwać podawanie preparatu i rozpocząć odpowiednie leczenie, jeśli wystąpią pierwsze objawy przedmiotowe lub podmiotowe nadwrażliwości. Leczenie natalizumabem musi zostać przerwane na stałe u pacjentów, u których wystąpiła reakcja nadwrażliwości. Jednoczesne stosowanie innych leków immunosupresyjnych i przeciwnowotworowych może zwiększać ryzyko zakażeń, w tym zakażeń oportunistycznych, i z tego względu jest przeciwwskazane. Dozwolone jest jednoczesne stosowanie z krótkimi cyklami kortykosteroidów. Należy zachować ostrożność u pacjentów leczonych wcześniej produktami immunosupresyjnymi, aby zapewnić wystarczający czas do powrotu prawidłowej odpowiedzi immunologicznej. Przed rozpoczęciem leczenia natalizumabem zaleca się wykonanie pełnej morfologii krwi (w tym oznaczenia limfocytów), aby upewnić się, że działanie na układ odpornościowy poprzedniego leczenia ustąpiło (np. cytopenia). Pacjentów można przestawić bezpośrednio z leczenia interferonem-beta lub octanem glatirameru na natalizumab, jeśli nie wystąpiły istotne zaburzenia związane z leczeniem, np. neutropenia ani limfopenia. W przypadku zmiany leczenia z fumaranu dimetylu, przerwa w leczeniu, mająca na celu eliminację leku z organizmu, powinna być na tyle długa, aby przed rozpoczęciem preparatu liczba limfocytów wróciła do normy. Po zakończeniu leczenia fingolimodem liczba limflimfocytów stopniowo wraca do normy w okresie 1 do 2 mies. - przerwa w leczeniu powinna być odpowiednio długa. Teriflunomid jest wolno eliminowany z osocza - od kilku mies. do 2 lat. Zalecane jest zastosowanie procedury przyspieszonej eliminacji, lub, alternatywnie, przerwy w leczeniu, mającej na celu eliminację leku z organizmu, nie krótszej niż 3,5 mies. Alemtuzumab wykazuje rozległe i długotrwałe działanie immunosupresyjne. Ponieważ rzeczywisty czas trwania tego działania nie jest znany, nie zaleca się rozpoczynania leczenia natalizumabem po zakończeniu leczenia alemtuzumabem, chyba że korzyści wynikające z leczenia dla indywidualnego pacjenta jednoznacznie przewyższają ryzyko. Zaostrzenie choroby lub zdarzenia związane z podaniem preparatu mogą wskazywać na rozwój przeciwciał przeciwko natalizumabowi. Należy ocenić obecność przeciwciał i jeśli wynik testu po 6 tyg. jest dodatni, leczenie należy przerwać, ponieważ obecność przetrwałych przeciwciał wiąże się ze znacznie zmniejszoną skutecznością preparatu i zwiększoną częstością występowania reakcji nadwrażliwości. Pacjenci, którzy otrzymywali preparat krótkotrwale, a następnie przez dłuższy czas nie byli poddawani leczeniu są bardziej narażeni na ryzyko wystąpienia nadwrażliwości w przypadku ponownego podania dawki; należy zbadać ich na obecność przeciwciał i jeżeli w teście potwierdzającym po 6 tyg. wyniki są pozytywne, leczenie nie powinno być wznowione. Pacjenci powinni być odpowiednio monitorowani pod względem zaburzenia czynności wątroby i poinstruowani o konieczności skontaktowania się ze swoim lekarzem, gdy zaobserwują objawy przedmiotowe lub podmiotowe sugerujące uszkodzenie wątroby, takie jak żółtaczka lub wymioty. Preparat odstawić w przypadku wystąpienia znacznego uszkodzenia wątroby. Stężenie leku we krwi jak również jego działanie farmakodynamiczne utrzymuje się ok. 12 tyg. po podaniu ostatniej dawki - zastosowanie leków immunosupresyjnych w tym czasie może spowodować addycję działania immunosupresyjnego. Podczas stosowania natalizumabu zgłaszano przypadki małopłytkowości, w tym immunologiczną plamicę małopłytkową (ITP). Opóźnienie w rozpoznaniu i leczeniu małopłytkowości może mieć poważne i zagrażające życiu następstwa. Pacjentów należy poinstruować, aby natychmiast zgłosili się do lekarza, jeśli wystąpią u nich jakiekolwiek objawy nietypowego lub długotrwałego krwawienia, wybroczyny lub samoistne siniaczenie. W razie stwierdzenia małopłytkowości należy rozważyć przerwanie leczenia natalizumabem. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę (300 mg natalizumabu), to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy niezwłocznie poinformować lekarza lub pielęgniarkę w przypadku wystąpienia
którejkolwiek z poniższych dolegliwości.

Objawy zakażenia mózgu
  • zmiany osobowości i zachowania, takie jak splątanie, majaczenie lub utrata przytomności
  • napady padaczkowe (drgawki)
  • bóle głowy
  • mdłości/wymioty
  • sztywność karku
  • skrajna nadwrażliwość na jasne światło
  • gorączka
  • wysypka (gdziekolwiek na ciele)
Objawy te mogą być spowodowane zakażeniem mózgu (zapalenie mózgu lub PML) lub
pokrywających go błon (zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych).

Objawy innych poważnych zakażeń
• niewyjaśniona gorączka
• ciężka biegunka
• zadyszka
• przedłużające się zawroty głowy
• ból głowy
• utrata masy ciała
• apatia
• zaburzenia widzenia
• ból i zaczerwienienie oka (oczu)

Objawy reakcji alergicznej
• swędząca wysypka (pokrzywka)
• obrzęk twarzy, warg lub języka
• trudności w oddychaniu
• ból lub uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej
• podwyższenie lub obniżenie ciśnienia tętniczego krwi (lekarz lub pielęgniarka zauważą to,
  mierząc ciśnienie krwi pacjenta)

Wystąpienie tych objawów jest najbardziej prawdopodobne podczas wstrzyknięcia lub wkrótce
po jego wykonaniu.

Objawy zaburzenia czynności wątroby
• zażółcenie skóry lub białkówki oczu
• ciemniejsza niż zazwyczaj barwa moczu.
• nieprawidłowe wyniki prób wątrobowych

W razie wystąpienia u pacjenta któregokolwiek z wyżej wymienionych objawów lub jeśli pacjent
uważa, że wystąpiło u niego zakażenie, należy natychmiast poinformować o tym lekarza lub
pielęgniarkę. Każdemu lekarzowi lub pielęgniarce, którzy są zaangażowani w leczenie pacjenta (nie
tylko neurologowi) należy pokazać Kartę ostrzegawczą pacjenta oraz tę ulotkę dla pacjenta.

Inne działania niepożądane
Bardzo często (mogą występować u więcej niż 1 na 10 pacjentów)
• zakażenie dróg moczowych
• ból gardła i katar
• ból głowy
• zawroty głowy
• nudności
• ból stawów
• zmęczenie

Często (mogą występować u 1 na 10 pacjentów)
• niedokrwistość (zmniejszenie liczby krwinek czerwonych, które może objawiać się bladością
  skóry i może powodować uczucie duszności lub braku energii)
• alergia (nadwrażliwość)
• dreszcze
• swędząca wysypka (pokrzywka)
• wymioty
• gorączka
• trudności w oddychaniu (duszność)
• zaczerwienie twarzy lub ciała (uderzenia gorąca)
• zakażenie wirusem opryszczki
• dyskomfort w miejscu wstrzyknięcia; może wystąpić ból, siniak, zaczerwienienie, swędzenie
  lub obrzęk

Niezbyt często (mogą występować u 1 na 100 pacjentów)
• ciężka alergia (reakcja anafilaktyczna)
• postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia (PML)
• stan zapalny po odstawieniu leku
• obrzęk twarzy
• zwiększona liczba krwinek białych (eozynofilia)
• zmniejszenie liczby płytek krwi
• łatwe siniaczenie (plamica)

Rzadko (mogą występować u 1 na 1000 pacjentów)
• półpasiec oczny
• ciężka niedokrwistość (zmniejszenie liczby krwinek czerwonych, które może objawiać się
  bladością skóry i może powodować uczucie duszności lub braku energii)
• silny obrzęk tkanki podskórnej
• wysokie stężenie bilirubiny we krwi (hiperbilirubinemia), które może wywołać takie objawy,
  jak zażółcenie gałek ocznych lub skóry, gorączkę i zmęczenie

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
• nietypowe zakażenia mózgu i oczu
• uszkodzenie wątroby

W przypadku podejrzewania zakażenia, należy jak najszybciej porozmawiać z lekarzem.
Informacje te znajdują się również w otrzymanej od lekarza karcie ostrzegawczej pacjenta.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Przeciwwskazane jest leczenie skojarzone z innymi lekami modyfikującymi przebieg choroby. W randomizowanym otwartym badaniu 60 pacjentów z nawracającym stwardnieniem rozsianym, którzy otrzymywali preparat przez 6 mies., nie było znaczącej różnicy w porównaniu do nieleczonej grupy kontrolnej w zakresie odpowiedzi humoralnej na antygen przypominający (szczepionka tężcowa) i obserwowano jedynie nieznacznie wolniejszą i zmniejszoną odpowiedź humoralną na neoantygen (keyhole limpet haemocyanin). Nie badano żywych szczepionek.

Biogen Poland Sp. z o.o.
ul. Prosta 18
00-850 Warszawa
22-351-51-00
www.biogen-poland.pl