Velbienne mini 1 mg+2 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 1 mg walerianu estradiolu i 2 mg dienogestu. Tabletki zawierają laktozę.

Preparat złożony stosowany w hormonalnej terapii zastępczej zawierający estradiol (estrogen) oraz dienogest (progestagen). Preparat wyrównuje niedobory wytwarzania estrogenu u kobiet w okresie menopauzy oraz łagodzi objawy menopauzy. Ponieważ estrogeny pobudzają rozrost endometrium, stosowanie samych estrogenów zwiększa ryzyko wystąpienia hiperplazji i raka endometrium. Dodatek progestagenu wydatnie zmniejsza powodowane przez estrogen ryzyko wystąpienia hiperplazji endometrium u kobiet z zachowaną macicą. Przy podaniu doustnym estradiol jest szybko i całkowicie wchłaniany z układu pokarmowego. C_max występuje po 6 h. Estradiol wiąże się nieswoiście z albuminami surowicy oraz swoiście z SHBG. Jedynie ok. 1-2% krążącego estradiolu ma postać wolnego steroidu, natomiast 40-45% jest związane z SHBG. Estradiol jest metabolizowany głównie do estronu i estriolu. Metabolity są wydalane głównie z moczem, a tylko ok. 10% z kałem. Pozorny T_0,5 wynosi 20 h. Dienogest wchłania się szybko i niemal całkowicie po podaniu doustnym. C_max osiąga po 1,5 h. Biodostępność wynosi ok. 91%. Dienogest wiąże się z albuminami surowicy, nie wiąże się z SHBG i CBG. 10% występuje w osoczu w postaci niezwiązanej, a ok. 90% jest związane nieswoiście z albuminami. Jest niemal całkowicie metabolizowany. Metabolity farmakologiczne nieaktywne są wydalane bardzo szybko, a niezmieniony dienogest stanowi główną frakcję w osoczu. Dienogest jest wydalany w postaci metabolitów, głównie z moczem. T_0,5 wynosi ok. 10,5 h.

Hormonalna terapia zastępcza (HTZ) w leczeniu objawów wywołanych niedoborem estrogenu u kobiet będących ponad 1 rok po menopauzie. Doświadczenie dotyczące leczenia kobiet w wieku powyżej 65 lat jest ograniczone.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Rak piersi w wywiadzie, rozpoznany lub podejrzewany. Rozpoznane lub podejrzewane złośliwe nowotwory estrogenozależne (np. rak błony śluzowej trzonu macicy). Krwawienie z dróg rodnych o nieustalonej przyczynie. Nieleczona hiperplazja błony śluzowej trzonu macicy. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna) występująca aktualnie lub w przeszłości. Rozpoznana trombofilia (np. niedobór białka C, białka S lub antytrombiny). Czynne lub niedawno przebyte zaburzenia zakrzepowo-zatorowe tętnic (np. dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego). Ostra choroba wątroby lub choroba wątroby w wywiadzie, do czasu aż wyniki testów czynnościowych wątroby powrócą do normy. Porfiria.

Preparat nie jest wskazany w czasie ciąży. Jeśli w trakcie leczenia preparatem pacjentka zajdzie w ciążę, lek należy natychmiast odstawić. Wyniki większości dotychczas przeprowadzonych badań epidemiologicznych nad przypadkową ekspozycją płodu na połączenie estrogenów i progestagenów innych niż dienogest nie wykazują działania teratogennego lub fetotoksycznego. Lek nie jest wskazany w okresie laktacji.

Doustnie: 1 tabl. na dobę przez 28 dni. Preparat należy przyjmować w sposób ciągły, bez przerw. W celu rozpoczęcia i kontynuacji leczenia objawów pomenopauzalnych, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę przez jak najkrótszy czas. Kobiety, które dotąd nie stosowały HTZ oraz kobiety, które dotychczas stosowały ciągłą, złożoną HTZ, mogą rozpocząć leczenie w dowolnym momencie. Kobiety, które dotychczas stosowały ciągłą, sekwencyjną HTZ powinny rozpocząć leczenie w następnym dniu po zakończeniu poprzedniego cyklu. Kobiety, które dotychczas stosowały cykliczną HTZ powinny rozpocząć leczenie w następnym dniu po zakończeniu cyklu bez leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Preparat nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży. Nie ma danych sugerujących konieczność dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Stosowanie HTZ nie wpływa na poprawę funkcji poznawczych. Istnieją dane wskazujące na zwiększone ryzyko otępienia u kobiet rozpoczynających terapię ciągłą złożoną lub estrogenową HTZ w wieku powyżej 65 lat. Nie przeprowadzono specyficznych badań dotyczących stosowania preparatu u pacjentek z zaburzeniami czynności wątroby. Preparat jest przeciwwskazany u kobiet z ciężkimi chorobami wątroby. Nie przeprowadzono specyficznych badań dotyczących stosowania preparatu u pacjentek z zaburzeniami czynności nerek. Dostępne dane nie wskazują na konieczność dostosowania dawkowania w tej grupie pacjentek. Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości i popijać płynem. Zaleca się, przyjmować tabletki codziennie o tej samej porze. Jeżeli pacjentka zapomni przyjąć tabletkę, powinna ją zażyć tak szybko, jak to możliwe. Jeżeli od ustalonej pory przyjmowania preparatu upłynęło więcej niż 24 h, nie ma potrzeby przyjmowania zapomnianej tabletki. W przypadku pominięcia kilku tabletek może wystąpić krwawienie z dróg rodnych.

W leczeniu objawów pomenopauzalnych, HTZ należy stosować tylko w przypadku tych objawów, które niekorzystnie wpływają na jakość życia. We wszystkich przypadkach należy co najmniej raz w roku dokonywać starannej oceny ryzyka i korzyści, a HTZ można kontynuować dopóki korzyści przeważają nad ryzykiem. Dane dotyczące ryzyka związanego ze stosowaniem HTZ w przypadku przedwczesnej menopauzy są ograniczone, jednakże ze względu na mniejsze ryzyko bezwzględne, stosunek korzyści do ryzyka związanego ze stosowaniem HTZ u młodszych kobiet może wypaść korzystniej niż u kobiet starszych. Przed rozpoczęciem lub ponownym wprowadzeniem HTZ należy zebrać pełen wywiad lekarski, w tym rodzinny. Badanie lekarskie (także narządów miednicy mniejszej i piersi) powinno być ukierunkowane na dane z wywiadu oraz przeciwwskazania i ostrzeżenia dotyczące stosowania preparatu. W czasie leczenia zalecane są okresowe badania kontrolne. Częstość i charakter tych badań powinny być ustalone indywidualnie dla każdej pacjentki. Kobiety należy pouczyć jakie zmiany w piersiach powinny zgłaszać swojemu lekarzowi lub pielęgniarce. Badania dodatkowe, w tym mammografię, należy zlecać zgodnie z aktualnie przyjętymi regułami badań przesiewowych, modyfikując je zależnie od indywidualnych potrzeb medycznych. Jeśli którykolwiek z poniższych stanów występuje obecnie, występował w przeszłości i (lub) uległ pogorszeniu podczas ciąży albo uprzedniej terapii hormonalnej, należy ściśle nadzorować pacjentkę. Należy wziąć pod uwagę, że podczas leczenia preparatem może dojść do nawrotów lub zaostrzenia stanów klinicznych, szczególnie takich jak: mięśniaki macicy lub endometrioza, czynniki ryzyka zaburzeń zakrzepowo-zatorowych, czynniki ryzyka nowotworów estrogenozależnych, np. rak piersi u krewnych 1. stopnia, nadciśnienie tętnicze, choroby wątroby (np. gruczolak wątroby), cukrzyca z powikłaniami naczyniowymi lub bez powikłań naczyniowych, kamica żółciowa, migrena lub (nasilone) bóle głowy, toczeń rumieniowaty układowy, hiperplazja błony śluzowej trzonu macicy w wywiadzie, padaczka, astma, otoskleroza. Wskazania do natychmiastowego przerwania leczenia: żółtaczka lub pogorszenie czynności wątroby, znaczne podwyższenie ciśnienia tętniczego, bóle głowy typu migrenowego, ciąża oraz w przypadku wystąpienia któregokolwiek przeciwwskazania. U kobiet z zachowaną macicą długotrwałe przyjmowanie samych estrogenów zwiększa ryzyko hiperplazji i raka błony śluzowej trzonu macicy. Dodanie progestagenu cyklicznie przez co najmniej 12 dni w miesiącu, cykl 28-dniowy lub stosowanie ciągłej złożonej terapii estrogenowo-progestagenowej zapobiega podwyższeniu ryzyka związanego ze stosowaniem samych estrogenów w HTZ u kobiet z zachowaną macicą. W pierwszych miesiącach leczenia mogą wystąpić krwawienia międzymiesiączkowe lub plamienia. Jeżeli objawy te wystąpią po pewnym czasie trwania terapii lub po jej przerwaniu, należy zbadać przyczynę tego zaburzenia, przeprowadzając na przykład biopsję endometrium, celem wykluczenia nowotworu złośliwego błony śluzowej trzonu macicy. Istnieje zwiększone ryzyka rozwoju raka piersi u kobiet stosujących HTZ w postaci skojarzenia estrogenu i progestagenu lub samego estrogenu, co zależy od czasu trwania HTZ. Randomizowane, kontrolowane placebo badanie Women`s Health Initiative (WHI) oraz metaanaliza prospektywnych badań epidemiologicznych zgodnie potwierdzają zwiększone ryzyko raka piersi u kobiet przyjmujących skojarzoną estrogenowo – progestagenową HTZ, co uwidacznia się po około 3 (1-4) latach. Wyniki szeroko zakrojonej metaanalizy wykazały, że po zaprzestaniu terapii dodatkowe ryzyko z czasem maleje, a czas powrotu do poziomu początkowego zależy od czasu trwania HTZ. Jeśli HTZ trwała >5 lat, ryzyko może się utrzymywać przez ≥10 lat. HTZ, a zwłaszcza złożone produkty estrogenowo-progestagenowe, zwiększa gęstość obrazów mammograficznych, co może mieć negatywny wpływ na wykrycie raka piersi. U kobiet przyjmujących HTZ w postaci samych estrogenów lub skojarzenia estrogenów i progestagenów występuje nieznacznie zwiększone ryzyko raka jajnika, które uwidacznia się w ciągu 5 lat stosowania i zmniejsza się w czasie po odstawieniu tych środków. Stosowanie skojarzonej HTZ może wiązać się z podobnym lub nieznacznie mniejszym ryzykiem. HTZ wiąże się z 1,3 do 3-krotnym ryzykiem wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻCHZZ), tj. zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Bardziej prawdopodobne jest wystąpienie choroby w 1. roku stosowania HTZ niż w latach późniejszych. Pacjentki z potwierdzonymi skłonnościami do trombofilii są w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia ŻChZZ, przy czym HTZ może dodatkowo zwiększyć to ryzyko (HTZ u tych pacjentek jest przeciwwskazana). Ogólnie uznane czynniki ryzyka ŻCHZZ obejmują: przyjmowanie estrogenów, zaawansowany wiek, rozległe operacje, długotrwałe unieruchomienie, otyłość (wskaźnik masy ciała BMI >30 kg/m²), ciąża i okres po porodzie, toczeń rumieniowaty układowy i rak. Nie ma zgodności co do ewentualnej roli żylakowatości w ŻChZZ. W przypadku dłuższego unieruchomienia przewidywanego po planowanej operacji, należy rozważyć czasowe przerwanie HTZ 4 do 6 tyg. wcześniej. Leczenie można wznowić nie wcześniej niż od momentu odzyskania pełnej sprawności ruchowej przez pacjentkę. Kobietom, które dotychczas nie chorowały na ŻChZZ, lecz choroba ta wystąpiła u ich bliskich krewnych w młodym wieku, można zaproponować badanie przesiewowe, mając na uwadze ograniczenia takiego badania (w badaniu przesiewowym wykrywane są tylko niektóre zaburzenia prowadzące do zakrzepicy). W przypadku wykrycia zaburzeń wskazujących na skłonność do zakrzepicy powiązanych z występowaniem zakrzepów u bliskich krewnych lub gdy zaburzenia te są ciężkie (np. niedobór białka C, białka S, antytrombiny lub kombinacja tych zaburzeń) HTZ jest przeciwwskazana. W przypadku kobiet stale przyjmujących leki przeciwzakrzepowe należy starannie rozważyć korzyści i ryzyko związane ze stosowaniem HTZ. Jeśli po rozpoczęciu leczenia rozwinie się ŻChZZ, preparat należy odstawić. Pacjentki należy pouczyć, by w razie wystąpienia objawów choroby zakrzepowo-zatorowej natychmiast skontaktowały się z lekarzem. Badania kliniczne nie dowiodły, że stosowanie estrogenowo-progestagenowej lub estrogenowej HTZ u kobiet z chorobą wieńcową lub kobiet, u których ona nie występuje, chroni przed zawałem serca. Względne ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej podczas stosowania złożonej estrogenowo- progestagenowej HTZ jest nieznacznie podwyższone. Stosowanie złożonej terapii estrogenowo-progestagenowej lub wyłącznie estrogenowej wiąże się z 1,5-krotnym wzrostem ryzyka wystąpienia niedokrwiennego udaru mózgu. Estrogeny mogą powodować zatrzymanie płynów, stąd też pacjentki z niewydolnością serca lub nerek wymagają uważnej obserwacji. Pacjentki ze schyłkową niewydolnością nerek powinny znajdować się pod ścisłą obserwacją ze względu na ryzyko wystąpienia podwyższonego stężenia walerianianu estradiolu i dienogestu. Kobiety z występującą wcześniej hipertriglicerydemią powinny być uważnie obserwowane w trakcie terapii zastępczej estrogenami lub innej HTZ, ponieważ zgłaszano rzadko przypadki, w których znaczne zwiększenie stężenia triglicerydów w osoczu prowadziło do zapalenia trzustki po zastosowaniu terapii estrogenami. Egzogenne estrogeny mogą wywoływać lub nasilać objawy dziedzicznego lub nabytego obrzęku naczynioruchowego. Estrogeny zwiększają stężenie globuliny wiążącej tyroksynę (TBG), co prowadzi do zwiększenia całkowitej ilości tyroksyny w krwiobiegu, które można stwierdzić za pomocą pomiaru stężenia jodu związanego z białkiem (PBI), stężenia T4 (za pomocą metody kolumnowej lub radioimmunologicznej) i stężenia T3 (za pomocą metody radioimmunologicznej). Wychwyt wolnego T3 zostaje zmniejszony, wskazując na zwiększenie stężenia TBG. Stężenia wolnego T4 i wolnego T3 pozostają bez zmian. Może nastąpić zwiększenie stężenia innych białek wiążących osocza, np. globuliny wiążącej kortyzol (CBG), globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG), prowadząc odpowiednio do zwiększonego stężenia kortykosteroidow i steroidów płciowych. Stężenia wolnych i biologicznie czynnych hormonów pozostają bez zmian. Stężenia innych białek osocza mogą zwiększyć się (angiotensynogen, substrat reniny, alfa-1-antytrypsyna, ceruloplazmina). Stosowanie HTZ nie wpływa na poprawę funkcji poznawczych. Istnieją dane wskazujące na zwiększone ryzyko otępienia u kobiet rozpoczynających terapię ciągłą złożoną lub estrogenową HTZ w wieku >65 lat. W trakcie badań klinicznych u pacjentów leczonych z powodu zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV) lekami zawierającymi ombitaswir/ parytaprewir/ rytonawir w monoterapii lub w połączeniu z dasabuwirem, większe niż 5-krotne zwiększenie aktywności transaminazy (AlAT) powyżej górnej granicy normy (ULN), występowało istotnie statystycznie częściej u kobiet stosujących leki zawierające etynyloestradiol takie, jak złożone hormonalne środki antykoncepcyjne. Dodatkowo, również u pacjentek leczonych leki zawierającym glekaprewir/pibrentaswir, obserwowano zwiększenie aktywności AlAT u kobiet stosujących preparaty zawierające etynyloestradiol takie, jak złożone hormonalne leki antykoncepcyjne. U kobiet stosujących preparaty zawierające estrogeny inne niż etynyloestradiol, takie jak estradiol, częstość występowania zwiększania aktywności AlAT była podobna do częstości u kobiet nieotrzymujących estrogenów; jednak ze względu na ograniczoną liczbę danych dotyczących kobiet przyjmujących inne estrogeny niż etynyloestardiol, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z lekami zawierającymi ombitaswir/parytaprewir/rytonawir z dasabuwirem lub bez niego, a także z lekami zawierającymi glecaprewir/pibrentaswir. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Niżej wymienione choroby występują częściej u kobiet stosujących HTZ niż u tych, które z niej nie
korzystają:
• nowotwór piersi;
• nieprawidłowy rozrost lub nowotwór błony śluzowej macicy (hiperplazja endometrium lub
  nowotwór endometrium);
• nowotwór jajników;
• zakrzepy w żyłach kończyn dolnych lub płucach (zaburzenia zakrzepowo-zatorowe żył);
• choroby serca;
• udar mózgu;
• ryzyko utraty pamięci, jeżeli HTZ rozpoczęto w wieku powyżej 65 lat.

Więcej informacji dotyczących powyższych działań niepożądanych znajduje się w punkcie 2.

Poniżej wymieniono działania niepożądane związane ze stosowaniem leku Velbienne mini:

W pierwszych miesiącach terapii lekiem Velbienne mini może występować nieprawidłowe krwawienie.
Ma ono na ogół charakter tymczasowy i ustępuje w miarę trwania leczenia. Jeśli krwawienie nie ustępuje,
należy skontaktować się z lekarzem.

Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 osób):
- ból głowy,
- nudności,
- bolesność piersi, krwawienie z pochwy, uderzenia gorąca.

Niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 osób):
- zwiększenie masy ciała,
- senność, nerwowość, utrata apetytu prowadząca do zmniejszenia masy ciała, agresja, depresja,
- senność, zmniejszenie popędu płciowego, niezdolność do osiągnięcia orgazmu,
- zawroty głowy, migrena, nadaktywność, uczucie mrowienia,
- wysokie ciśnienie krwi, zakrzepica żylna (ból nogi) (patrz również punkt 2 „Zakrzepy żylne
  (zakrzepica)”), zapalenie żył, krwawienie z nosa,
- wzdęcia, ból brzucha, zaparcia, biegunka, suchość w ustach, wymioty,
- ból pęcherzyka żółciowego,
- nasilone pocenie się, trądzik, świąd skóry, sucha skóra z czerwonymi, łuszczącymi się obszarami
  (łuszczyca),
- ból mięśni, skurcze nóg,
- zaburzenia w obrębie błony śluzowej macicy, bolesne miesiączki, świąd narządów płciowych,
  drożdżyca pochwy,
- zmęczenie, uogólnione zatrzymanie płynów, obrzęk twarzy,
- obrzęk.

W przypadku innych HTZ zgłaszano następujące działania niepożądane:
• choroba pęcherzyka żółciowego
• zaburzenia skóry:
  - przebarwienie skóry, zwłaszcza na twarzy lub szyi (tzw. ostuda);
  - bolesne czerwonawe guzki na skórze (rumień guzowaty);
  - wysypka z wykwitami lub zaczerwienieniami przypominającymi tarczę strzelniczą (rumień
    wielopostaciowy).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie
181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, fax.: + 48 22 49 21 309, strona internetowa:
https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Metabolizm estrogenu i dienogestu może ulec nasileniu pod wpływem jednoczesnego stosowania substancji nasilających aktywność enzymów metabolizujących leki, w szczególności enzymów cytochromu P-450. Do takich substancji należą leki przeciwdrgawkowe (np. barbiturany, fenytoina, prymidon, karbamazepina) i leki stosowane w leczeniu zakażeń (np. ryfampicyna, ryfabutyna, newirapina, efawirenz) oraz prawdopodobnie także felbamat, gryzeofulwina, okskarbazepina, topiramat i produkty ziołowe zawierające ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). Rytonawir i nelfinawir, choć znane jako silne inhibitory enzymów, wykazują właściwości pobudzające enzymy, gdy stosuje się je jednocześnie z hormonami steroidowymi. Preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego mogą pobudzać metabolizm estrogenu i dienogestu, co może doprowadzić do osłabienia działania tych hormonów i zmian charakteru krwawień z dróg rodnych. Indukcja aktywności enzymów może być obserwowana już po kilku dniach leczenia. Maksymalna indukcja enzymów występuje zazwyczaj w ciągu kilku tygodni. Indukcja enzymów może utrzymywać się przez ok. 4 tyg. od zakończenia leczenia. Wiele skojarzeń inhibitorów proteazy HIV oraz nienukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy, w tym skojarzeń z inhibitorami HCV, może zwiększać lub zmniejszać stężenia estrogenu lub dienogestu, lub obu hormonów w osoczu, jeśli stosowane są jednocześnie z hormonami płciowymi. W niektórych przypadkach, rezultat tych zmian może być istotny klinicznie. Silne i umiarkowanie silne inhibitory CYP3A4, takie jak preparaty przeciwgrzybicze należące do grupy azoli (np. flukonazol, itrakonazol, ketokonazol, worykonazol), werapamil, makrolidy (np. klarytromycyna, erytromycyna), diltiazem i sok grejpfrutowy mogą zwiększać stężenia estrogenu lub dienogestu, lub obu tych hormonów w osoczu. Wykazano, że stosowanie hormonalnych leków antykoncepcyjnych, zawierających estrogeny jednocześnie z lamotryginą prowadzi do istotnego zmniejszenia stężenia lamotryginy w osoczu, w wyniku indukcji glukuronidacji lamotryginy. Może to prowadzić do zmniejszenia kontroli napadów drgawkowych. Nie badano interakcji między hormonalną terapią zastępczą a lamotryginą, jednak oczekuje się istnienia podobnej interakcji, która może prowadzić do pogorszenia kontroli napadów drgawkowych u kobiet przyjmujących jednocześnie oba leki. Ze względu na ograniczoną liczbę danych dotyczących kobiet przyjmujących inne estrogeny niż etynyloestardiol, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z lekami zawierającymi ombitaswir/ parytaprewir/ rytonawir z dasabuwirem lub bez niego, a także z lekami zawierającymi glecaprewir/pibrentaswir (ryzyko zwiększania aktywności AlAT). Stosowanie steroidów płciowych może wpływać na wyniki niektórych badań laboratoryjnych, w tym na parametry biochemiczne czynności wątroby, tarczycy, nadnerczy i nerek, stężenia białek (nośników) w osoczu, np. globuliny wiążącej kortykosteroidy i frakcji lipidowych/lipoproteinowych, parametry metabolizmu węglowodanów oraz parametry krzepnięcia i fibrynolizy. Zmiany zazwyczaj pozostają w zakresie norm laboratoryjnych.

Exeltis Poland Sp. z o.o.
ul. Szamocka 8
01-748 Warszawa
22-822-74-31
[email protected]
www.exeltis.pl