Veletri 1,5 mg proszek do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 0,531 mg lub 1,593 mg epoprostenolu sodowego, co odpowiada 0,5 mg lub 1,5 mg epoprostenolu. 1 ml roztworu po rekonstytucji zawiera 0,1 mg lub 0,3 mg epoprostenolu (w postaci epoprostenolu sodowego).

Jednosodowa sól epoprostenolu, naturalnie występującej prostaglandyny produkowanej przez błonę wewnętrzną naczyń krwionośnych. Epoprostenol jest najsilniejszym ze znanych inhibitorów agregacji płytek krwi. Jest także silnym lekiem rozszerzającym naczynia. Większość swych działań epoprostenol wywiera przez stymulację cyklazy adenylowej, co prowadzi do zwiększenia wewnątrzkomórkowego stężenia cyklicznego 3`5` adenozynomonofosforanu (cAMP). Zwiększone stężenie cAMP reguluje wewnątrzkomórkowe stężenie wapnia poprzez stymulację jego usuwania, co ostatecznie prowadzi do zahamowania agregacji płytek krwi przez zmniejszenie stężenia wapnia w cytoplazmie, od którego zależą zmiany kształtu płytek, agregacja i reakcje uwalniania. Tętnicze nadciśnienie płucne. Stwierdzono, że dożylna infuzja epoprostenolu w czasie do 15 min. wywołuje zależne od dawki zwiększenie wskaźnika sercowego i pojemności wyrzutowej oraz zależne od dawki zmniejszenie naczyniowego oporu płucnego, całkowitego oporu płucnego i średniego układowego ciśnienia tętniczego. Wpływ epoprostenolu na średnie ciśnienie w tętnicy płucnej u pacjentów z samoistnym lub wrodzonym nadciśnieniem płucnym był zmienny i niewielki. Hemodializa. Wpływ epoprostenolu na agregację płytek jest zależny od dawki po dożylnym podawaniu leku w dawkach od 2 do 16 nanogramów/kg mc./min. Przy podawaniu epoprostenolu w dawkach równych bądź większych niż 4 nanogramy/kg mc./min. obserwuje się znaczące zahamowanie agregacji płytek krwi indukowanej przez adenozynodifosforan. Stwierdzono, że wpływ epoprostenolu na płytki krwi zanika po 2 h od zakończenia infuzji. Parametry hemodynamiczne powracają do wartości sprzed podania leku w czasie 10 min. od zakończenia 60-minutowej infuzji epoprostenolu w dawkach od 1 do 16 nanogramów/kg mc./min. Epoprostenol podany dożylnie ulega szybkiej dystrybucji z krwi do tkanek. W warunkach fizjologicznego pH i temperatury epoprostenol rozkłada się samoistnie do 6-oksoprostaglandyny F₁ α, chociaż zachodzi również niewielki enzymatyczny rozkład do innych produktów. Po podaniu ludziom znakowanego radioaktywnie epoprostenolu wykryto co najmniej 16 metabolitów, z których 10 zostało zidentyfikowanych pod względem budowy chemicznej. W odróżnieniu od wielu innych prostaglandyn, epoprostenol nie jest metabolizowany w czasie przejścia przez krążenie płucne. Szacuje się, że okres półtrwania u ludzi jest nie dłuższy niż 6 min., a wyniki badań degradacji epoprostenolu w warunkach in vitro w pełnej ludzkiej krwi wskazują, że może osiągać wartości zaledwie 2-3 minut. Po podaniu ludziom znakowanego epoprostenolu wykrywano w moczu i kale dawkę promieniowania stanowiącą odpowiednio 82% i 4% podanej dawki.

Tętnicze nadciśnienie płucne. Leczenie tętniczego nadciśnienia płucnego (samoistnego lub wrodzonego, a także związanego z chorobami tkanki łącznej) u pacjentów w klasie czynnościowej III-IV według WHO, w celu poprawy wydolności wysiłkowej. Hemodializa. Stosowanie podczas hemodializy w sytuacjach nagłych, w których zastosowanie heparyny obarczone jest wysokim ryzykiem wywołania lub nasilenia krwawienia lub jeśli stosowanie heparyny jest przeciwwskazane z innych przyczyn.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zastoinową niewydolność serca spowodowana ciężką dysfunkcją lewej komory. Preparatu nie wolno stosować długotrwale u pacjentów, u których w czasie określania zakresu dawek wystąpił obrzęk płuc.

Dostępne są tylko ograniczone dane dotyczące stosowania epoprostenolu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na reprodukcję. Wobec braku alternatywnych leków epoprostenol może być stosowany u kobiet, które zdecydują się na kontynuację ciąży, pomimo znanego zagrożenia związanego z tętniczym nadciśnieniem płucnym w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy epoprostenol lub jego metabolity przenikają do mleka matki. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dziecka karmionego piersią. Podczas leczenia należy przerwać karmienie piersią.

Dożylnie. Dorośli. Zakres dawek w podawaniu krótkotrwałym. W celu określenia szybkości długotrwałej infuzji należy dokonać oceny zakresu dawek w trakcie krótkotrwałego podawania leku przez obwodowe lub centralne dojście żylne. Infuzję należy rozpocząć od dawki 2 nanogramów/kg mc./min. i zwiększać o 2 nanogramy/kg mc./min. co 15 minut lub więcej, aż do uzyskania maksymalnego korzystnego efektu hemodynamicznego lub wystąpienia działania farmakologicznego ograniczającego dalsze zwiększanie dawki. Jeśli stosowana początkowo dawka 2 nanogramy/kg mc./min nie jest tolerowana przez pacjenta, należy określić mniejszą tolerowaną przez pacjenta dawkę. Długotrwała ciągła infuzja. Długotrwała ciągła infuzja powinna być podawana przez centralny dostęp dożylny. Dopuszczalne jest czasowe podawanie poprzez obwodowe wkłucie żylne, przez czas niezbędny do założenia dostępu centralnego. Długotrwała infuzja powinna być rozpoczęta od dawki mniejszej o 4 nanogramy/kg mc./min. od maksymalnej tolerowanej dawki, która została ustalona wcześniej, podczas określania zakresu dawek w trakcie krótkotrwałego podawania. Jeżeli maksymalna tolerowana dawka jest mniejsza niż 5 nanogramów/kg mc./min, długotrwałą infuzję należy rozpocząć od połowy wartości maksymalnej tolerowanej dawki. Dostosowanie dawki. Zmiany szybkości długotrwałej infuzji powinny być dokonywane w oparciu o utrzymywanie się, nasilenie bądź ponowne wystąpienie objawów tętniczego nadciśnienia płucnego, lub w oparciu o wystąpienie działań niepożądanych spowodowanych stosowaniem nadmiernych dawek produktu. Należy rozważyć zwiększenie dawki, jeżeli objawy tętniczego nadciśnienia płucnego utrzymują się lub wystąpiły ponownie po początkowej poprawie. Szybkość infuzji należy zwiększać jednorazowo o 1 do 2 nanogramów/kg mc./min. w odstępach czasu wystarczających dla oceny odpowiedzi klinicznej pacjenta; odstępy takie powinny wynosić co najmniej 15 minut. Po ustaleniu nowej szybkości infuzji należy obserwować pacjenta i monitorować jego ciśnienie krwi w pozycji stojącej i leżącej oraz częstość akcji serca przez kilka godzin, aby upewnić się, że nowa dawka jest tolerowana. Wystąpienie zależnych od dawki objawów farmakologicznych (podobnych do objawów obserwowanych w czasie krótkotrwałego podawania w celu określenia zakresu dawek) może wymagać zmniejszenia szybkości infuzji. Jednakże objawy niepożądane mogą czasami ustąpić bez zmiany dawkowania. Dawkowanie powinno być zmniejszane stopniowo, o 2 nanogramy/kg mc./min, w odstępach 15-minutowych lub dłuższych, aż do ustąpienia objawów ograniczających dawkę. Należy unikać nagłego odstawienia produktu lub gwałtownego, znacznego zmniejszenia szybkości infuzji z uwagi na ryzyko ostrego nawrotu objawów (efektu odbicia), który może prowadzić do zgonu pacjenta. Z wyjątkiem sytuacji zagrożenia życia pacjenta (np. utrata świadomości, zapaść itp.) szybkość infuzji powinna być zmieniana wyłącznie na polecenie lekarza. Hemodializa. Przed dializą: 4 nanogramy/kg mc./min. dożylnie przez 15 min. Podczas dializy: 4 nanogramy/kg mc./min. do wejścia tętniczego dializatora. Infuzję należy przerwać jednocześnie z zakończeniem dializy. Zalecane dawkowanie podczas hemodializy może być zwiększone wyłącznie, jeśli jednocześnie uważnie monitorowane jest ciśnienie tętnicze krwi pacjenta. Specjalne grupy pacjentów. Brak informacji na temat stosowania produktu u pacjentów w wieku powyżej 65 lat podczas hemodializy lub w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego. Generalnie, w przypadku pacjentów w podeszłym wieku dawkę należy dobierać bardzo ostrożnie z uwagi na większą częstość występowania zaburzeń czynności wątroby, nerek (w przypadku tętniczego nadciśnienia płucnego) lub serca oraz ze względu na choroby towarzyszące lub stosowanie innych leków. Proszek do sporządzania roztworu do infuzji musi być rekonstytuowany przy użyciu jałowej wody do wstrzykiwań lub 0,9% roztworu chlorku sodu do wstrzykiwań. Do dalszego rozcieńczenia należy użyć tego samego rozcieńczalnika, który został użyty do rekonstytucji.

Wartość pH rozcieńczonego, gotowego do podania roztworu maleje wraz z rozcieńczeniem, i wynosi od 12,0 dla stężenia 90 000 ng/ml przez 11,7 dla stężenia 45 000 ng/ml do 11,0 dla stężenia 3000 ng/ml. W związku z tym podawanie do żył obwodowych powinno być ograniczone do krótkiego okresu, z zastosowaniem małego stężenia. Z powodu wysokiego pH końcowego roztworu do infuzji podczas podawania leku należy zachować szczególną ostrożność, aby uniknąć podania leku poza światło naczynia, co grozi uszkodzeniem otaczających tkanek. Lek silnie rozszerza naczynia krwionośne, zarówno krążenia płucnego jak i systemowego. Działanie leku na układ krążenia zanika w ciągu 30 minut od zakończenia infuzji. Produkt jest silnym inhibitorem agregacji płytek, dlatego należy brać pod uwagę zwiększone ryzyko powikłań krwotocznych, w szczególności u pacjentów z innymi czynnikami ryzyka krwawienia. W przypadku nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi podczas podawania produktu należy zmniejszyć dawkę lub przerwać infuzję. Podczas leczenia należy monitorować ciśnienie tętnicze krwi i częstość akcji serca. Lek może spowodować zarówno spowolnienie jak i przyspieszenie rytmu serca. Uważa się, że zmiany te zależą zarówno od początkowej częstości akcji serca, jak i od szybkości infuzji. Wpływ na częstość akcji serca może być maskowany przez równoczesne stosowanie leków wpływających na odruchy sercowo-naczyniowe. Należy zachować wyjątkową ostrożność u pacjentów z chorobą wieńcową. Zgłaszano przypadki zwiększenia stężenia glukozy w surowicy. Należy unikać nagłego odstawienia leku lub przerwania infuzji, z wyjątkiem sytuacji zagrożenia życia pacjenta. Działanie produktu obniżające ciśnienie tętnicze krwi może być nasilone przez zastosowanie buforu octanowego w płynie dializacyjnym podczas hemodializy. Podczas hemodializy z zastosowaniem produktu należy upewnić się, że pojemność minutowa serca utrzymywana jest na poziomie zapewniającym niezmniejszony transport tlenu do tkanek obwodowych. Epoprostenol był z powodzeniem stosowany zamiast heparyny podczas hemodializy, jednakże w niewielkim odsetku dializ nastąpiło krzepnięcie krwi w obiegu dializatora, wymagające przerwania dializy. Podczas stosowania samego epoprostenolu, pomiary takich parametrów jak aktywowany czas krzepnięcia krwi, mogą być mało wiarygodne. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u dzieci.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Bardzo częste działania niepożądane
Mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów:
• ból głowy,
• ból szczęki,
• ból,
• wymioty,
• mdłości (nudności),
• biegunka,
• zaczerwienienie twarzy (uderzenia gorąca).

Częste działania niepożądane
Mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów:
• zakażenie krwi (posocznica),
• przyspieszone bicie serca,
• wolne bicie serca,
• niskie ciśnienie krwi,
• łatwiejsze niż zwykle krwawienie z różnych miejsc (np. z nosa, z dziąseł) i powstawanie
  sińców,
• dyskomfort w jamie brzusznej lub ból brzucha,
• ból w klatce piersiowej,
• bóle stawów,
• uczucie lęku, nerwowość,
• wysypka,
• ból w miejscu wstrzyknięcia.

Częste działania niepożądane, które mogą być wykryte w badaniach krwi
• zmniejszenie liczby płytek krwi (komórek uczestniczących w krzepnięciu krwi).

Niezbyt częste działania niepożądane
Mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów:
• pocenie się,
• suchość w ustach.

Rzadkie działania niepożądane
Mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1 000 pacjentów:
• zakażenie w miejscu wkłucia.

Bardzo rzadkie działania niepożądane
Mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów:
• uczucie ucisku w klatce piersiowej,
• uczucie zmęczenia, osłabienia,
• uczucie pobudzenia,
• bladość skóry,
• zaczerwienienie w miejscu wstrzyknięcia,
• nadczynność tarczycy,
• zablokowanie cewnika do podawania leku.

Inne działania niepożądane
Nie wiadomo, u ilu pacjentów występuje:
• powiększona lub nadczynna śledziona,
• gromadzenie płynu w płucach (obrzęk płuc),
• zwiększenie stężenia cukru (glukozy) we krwi,
• wodobrzusze (nagromadzenie się płynu wewnątrz brzucha),
• pompowanie zbyt dużej ilości krwi z serca, powodujące duszność, uczucie zmęczenia, obrzęk
  nóg i brzucha z powodu nagromadzenia płynów, uporczywy kaszel

Zgłaszanie działań niepożądanych
Należy natychmiast poinformować lekarza lub pielęgniarkę, ponieważ poniższe objawy mogą
świadczyć o zakażeniu krwi, obniżeniu ciśnienia krwi lub o ciężkim krwawieniu:
• pacjent czuje szybsze bicie serca, albo ból w klatce piersiowej lub duszność;
• pacjent ma zawroty głowy lub uczucie oszołomienia, zwłaszcza podczas wstawania;
• pacjent ma gorączkę lub dreszcze;
• pacjent ma częstsze lub dłuższe incydenty krwawienia.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do
Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Zaleca się standardowe monitorowanie parametrów krzepnięcia krwi u pacjentów, którzy otrzymują równocześnie leki przeciwkrzepliwe. Rozszerzające naczynia działanie może nasilać lub ulegać nasileniu przez równoczesne stosowanie innych produktów rozszerzających naczynia. Lek może zmniejszać skuteczność trombolityczną tkankowego aktywatora plazminogenu (t-PA) poprzez zwiększenie jego klirensu wątrobowego. W razie równoczesnego stosowania z NLPZ lub innych leków wpływających na agregację płytek, może dojść do zwiększenia ryzyka krwawienia. U pacjentów otrzymujących digoksynę po rozpoczęciu stosowania produktu może dojść do zwiększenia stężenia digoksyny, które, chociaż przemijające, może mieć znaczenie kliniczne u pacjentów podatnych na toksyczne działanie digoksyny.

Janssen-Cilag Polska Sp. z o.o.
ul. Iłżecka 24
02-135 Warszawa
22-237-60-00
[email protected]
www.janssen.com/poland/