Verquvo 2,5 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 2,5 mg, 5 mg lub 10 mg werycyguatu. Preparat zawiera laktozę (w postaci jednowodnej).

Werycyguat jest stymulatorem rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej (sGC). Niewydolność serca wiąże się z zaburzeniami syntezy tlenku azotu (NO) i zmniejszoną aktywnością jego receptora, tj. sGC. Niedobór cyklicznego guanozyno-monofosforanu pochodzącego od sGC (cGMP) przyczynia się do zaburzeń czynności serca i naczyń. Werycyguat wyrównuje względne braki w szlaku sygnałowym NO–sGC–cGMP w wyniku bezpośredniej stymulacji sGC, niezależnie od i synergistycznie z NO, w celu zwiększenia stężenia wewnątrzkomórkowego cGMP, co może prowadzić do poprawy zarówno czynności serca jak i naczyń. Działanie farmakodynamiczne werycyguatu jest zgodne ze sposobem działania stymulatora sGC, powodującego rozluźnienie mięśni gładkich i rozszerzenie naczyń krwionośnych. Werycyguat charakteryzuje się niezależną od czasu farmakokinetyką z niewielką do umiarkowanej zmiennością w przypadku podawania go z posiłkiem. U zdrowych ochotników parametry farmakokinetyczne są proporcjonalne do dawki, a u pacjentów z niewydolnością serca nieco mniej proporcjonalne do dawki. Werycyguat kumuluje się w osoczu w 155–171% i osiąga farmakokinetyczny stan stacjonarny po około 6 dniach. Biodostępność bezwzględna werycyguatu jest duża (93%) w przypadku przyjmowania z posiłkiem. Lek należy przyjmować z posiłkiem. Wiązanie werycyguatu z białkami osocza wynosi około 98%, przy czym głównym białkiem wiążącym jest albumina osoczowa. W przypadku zaburzeń czynności nerek lub wątroby wiązanie z białkami osocza nie ulega zmianie. Glukuronidacja jest głównym szlakiem metabolicznym werycyguatu, za pośrednictwem, którego powstaje N–glukuronid, który jest farmakologicznie nieaktywny. T_0,5 wynosi około 20 h u zdrowych osób i 30 h u pacjentów z niewydolnością serca. Po podaniu doustnym [14C]-werycyguatu zdrowym osobom około 53% dawki było wydalane z moczem (głównie jako N-glukuronid), a 45% dawki było wydalane z kałem (głównie jako werycyguat, prawdopodobnie z powodu wydalania N-glukuronidu do żółci, a następnie hydrolizy z powrotem do werycyguatu przez mikroflorę jelitową).

Leczenie objawowej, przewlekłej niewydolności serca u dorosłych pacjentów z obniżoną frakcją wyrzutową, których stan jest ustabilizowany po niedawnym incydencie dekompensacji wymagającym leczenia dożylnego.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie innych stymulatorów rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej (sGC), takich jak riocyguat.

Brak danych dotyczących stosowania werycyguatu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję wynikający z toksyczności matczynej. Jako środek ostrożności, nie należy stosować werycyguatu w okresie ciąży i u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji. Brak danych dotyczących obecności werycyguatu w mleku ludzkim, wpływu na dzieci karmione piersią i wpływu na wydzielanie mleka. Werycyguat jest obecny w mleku samic szczurów w okresie laktacji. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią lub czy przerwać podawanie werycyguatu biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Brak dostępnych danych dotyczących wpływu werycyguatu na płodność u ludzi. W badaniu przeprowadzonym na samcach i samicach szczurów nie wykazano niekorzystnego wpływu werycyguatu na płodność.

Doustnie. Werycyguat jest podawany w skojarzeniu z innymi terapiami stosowanymi w leczeniu niewydolności serca. Przed rozpoczęciem stosowania werycyguatu należy dołożyć wszelkich starań, aby zoptymalizować wypełnienie łożyska naczyniowego i leczenie moczopędne w celu stabilizacji pacjentów po incydencie dekompensacji, w szczególności u pacjentów z bardzo wysokim stężeniem NT-proBNP. Zalecana dawka początkowa to 2,5 mg werycyguatu raz na dobę. Dawkę tę należy podwajać w przybliżeniu co 2 tygodnie do osiągnięcia docelowej dawki podtrzymującej 10 mg raz na dobę, zgodnie z tolerancją pacjenta. W przypadku wystąpienia u pacjenta problemów z tolerancją (objawowe niedociśnienie tętnicze lub skurczowe ciśnienie tętnicze krwi poniżej 90 mmHg) zaleca się tymczasowe zmniejszenie dawki lub przerwanie podawania werycyguatu. Leczenia nie należy rozpoczynać u pacjentów ze skurczowym ciśnieniem tętniczym krwi <100 mmHg. Pominięcie dawki. W przypadku pominięcia dawki należy przyjąć ją jak najszybciej po przypomnieniu sobie o tym tego samego dnia. Pacjenci nie powinni przyjmować 2 dawek werycyguatu tego samego dnia. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z oszacowanym współczynnikiem przesączania kłębuszkowego (eGFR) ≥15 ml/min/1,73 m² (bez dializy). Leczenia werycyguatem nie zaleca się u pacjentów z eGFR <15 ml/min/1,73 m² w momencie rozpoczynania leczenia lub poddawanych dializie. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Leczenia werycyguatem nie zaleca się u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności werycyguatu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat (dane kliniczne nie są dostępne). W badaniach nieklinicznych obserwowano działania niepożądane dotyczące rosnącej kości. Sposób podania. Lek należy przyjmować z posiłkiem. W przypadku pacjentów niezdolnych do połykania całych tabletek, lek można pokruszyć i wymieszać z wodą bezpośrednio przed podaniem.

Werycyguat może powodować objawowe niedociśnienie tętnicze. Nie przeprowadzono badań z udziałem pacjentów ze skurczowym ciśnieniem tętniczym krwi <100 mmHg lub objawowym niedociśnieniem tętniczym w momencie rozpoczynania leczenia. Należy uwzględnić możliwość wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego u pacjentów z hipowolemią, ciężkim zwężaniem drogi odpływu lewej komory, niedociśnieniem tętniczym w spoczynku, dysfunkcją autonomiczną, niedociśnieniem tętniczym w wywiadzie lub jednocześnie leczonych lekami przeciwnadciśnieniowymi lub azotanami organicznymi. W przypadku wystąpienia u pacjenta problemów z tolerancją (objawowe niedociśnienie tętnicze lub skurczowe ciśnienie tętnicze krwi poniżej 90 mmHg) zaleca się tymczasowe zmniejszenie dawki lub przerwanie podawania werycyguatu. Nie badano jednoczesnego stosowania werycyguatu i inhibitorów PDE5, takich jak syldenafil, u pacjentów z niewydolnością serca i dlatego nie jest ono zalecane z powodu możliwego zwiększenia ryzyka wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego. Nie przeprowadzono badań z udziałem pacjentów z eGFR <15 ml/min/1,73 m² w momencie rozpoczynania leczenia lub poddawanych dializie, dlatego u tych pacjentów nie zaleca się leczenia werycyguatem. Nie przeprowadzono badań z udziałem pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, dlatego u tych pacjentów nie zaleca się leczenia werycyguatem. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Ponadto lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Możliwe działania niepożądane to:

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób)
- niskie ciśnienie tętnicze krwi (niedociśnienie tętnicze)

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób)
- mała liczba czerwonych krwinek (niedokrwistość), mogąca powodować bladość skóry,
  osłabienie lub duszność
- zawroty głowy
- ból głowy
- nudności i wymioty
- niestrawność
- zgaga (choroba refluksowa przełyku)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Lek jest przeciwwskazany u pacjentów stosujących jednocześnie inne stymulatory rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej (sGC), takie jak riocyguat. Jednoczesne podawanie werycyguatu z substancjami aktywnymi hemodynamicznie prowadziło co najwyżej do działania addytywnego. Ponadto werycyguat zmniejszał skurczowe ciśnienie tętnicze krwi o około 1 do 2 mmHg w przypadku jednoczesnego podawania z innymi lekami stosowanymi u pacjentów z niewydolnością serca. Dodanie pojedynczych dawek syldenafilu (25, 50 lub 100 mg) do dawek wielokrotnych werycyguatu (10 mg) raz na dobę u zdrowych ochotników wiązało się z dodatkowym zmniejszeniem ciśnienia tętniczego krwi w pozycji siedzącej o mniej niż lub równo 5,4 mmHg (skurczowe/rozkurczowe ciśnienie krwi, średnie ciśnienie tętnicze MAP) w porównaniu z podawaniem samego werycyguatu. Nie obserwowano żadnego trendu zależności od dawki w przypadku różnych dawek syldenafilu. Jednoczesne podawanie nie wiązało się z klinicznie istotnym wpływem na ekspozycję (AUC i C_max) na żaden z tych leków. Nie badano jednoczesnego stosowania werycyguatu i inhibitorów PDE5, takich jak syldenafil, u pacjentów z niewydolnością serca i dlatego nie jest ono zalecane z powodu możliwego zwiększenia ryzyka wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego. Podanie pojedynczej dawki werycyguatu (15 mg) zdrowym ochotnikom nie zmieniało wpływu kwasu acetylosalicylowego (500 mg) na czas krwawienia lub agregację płytek krwi. Czas krwawienia lub agregacja płytek krwi nie ulegały zmianie w trakcie leczenia samym werycyguatem (15 mg). Jednoczesne podawanie kwasu acetylosalicylowego nie wiązało się z klinicznie istotnym wpływem na ekspozycję (AUC i C_max) werycyguatu. Podawanie dawek wielokrotnych werycyguatu (10 mg) raz na dobę zdrowym ochotnikom nie zmieniało wpływu pojedynczej dawki warfaryny (25 mg) na czas protrombinowy i aktywność czynnika II, VII i X. Jednoczesne podawanie nie wiązało się z klinicznie istotnym wpływem na ekspozycję (AUC i C_max) na żaden z tych leków. Dodanie dawek wielokrotnych werycyguatu (2,5 mg) do dawek wielokrotnych sakubitrylu/walsartanu (97/103 mg) u zdrowych ochotników nie prowadziło do dodatkowego działania na ciśnienie tętnicze krwi w pozycji siedzącej w porównaniu z podawaniem jedynie sakubitrylu/walsartanu. Jednoczesne podawanie nie wiązało się z klinicznie istotnym wpływem na ekspozycję (AUC i C_max) na żaden z tych leków. Jednoczesne podawanie dawek wielokrotnych werycyguatu zwiększonych do 10 mg raz na dobę nie zmieniało znacząco wpływu na wartości ciśnienia tętniczego krwi w pozycji siedzącej krótko i długo działających azotanów organicznych (nitrogliceryny w aerozolu i monoazotanu izosorbidu ISMN) u pacjentów z chorobą wieńcową. U pacjentów z niewydolnością serca jednoczesne stosowanie krótko działających azotanów było dobrze tolerowane. Doświadczenie z jednoczesnym stosowaniem werycyguatu i długo działających azotanów u pacjentów z niewydolnością serca jest ograniczone. Farmakokinetyczne interakcje. Werycyguat jest eliminowany z organizmu człowieka różnymi drogami. Główną drogą jest glukuronidacja za pośrednictwem UGT1A9 i UGT1A1, i werycyguat nie wpływa na farmakokinetykę innych leków. Werycyguat jest metabolizowany przez UGT1A9 i UGT1A1. Inhibitory tych UGT mogą wywoływać zwiększoną ekspozycję na werycyguat. Nie obserwowano istotnego klinicznie wpływu na ekspozycję na werycyguat, podczas jednoczesnego stosowania werycyguatu z kwasem mefenamowym (słaby do umiarkowanego inhibitor UGT1A9). Silne hamowanie UGT1A9 lub skojarzonych UGT1A9/1A1 nie było dotychczas badane w klinicznych badaniach interakcji leku z lekiem ze względu na brak dostępnych inhibitorów, dlatego konsekwencje kliniczne jednoczesnego stosowania tych preparatów są aktualnie nieznane. Jednoczesne stosowanie leków zwiększających pH w żołądku, takich jak inhibitory pompy protonowej (omeprazol), antagoniści receptora H2 lub zobojętniających kwas solny w żołądku (wodorotlenek glinu/wodorotlenek magnezu) nie miało wpływu na ekspozycję na werycyguat, gdy werycyguat był przyjmowany zgodnie z zaleceniami z posiłkiem przez pacjentów z niewydolnością serca. Jednoczesne podawanie leków mających wpływ na jedną lub więcej dróg eliminacji werycyguatu nie wykazuje klinicznie istotnego wpływu na farmakokinetykę werycyguatu. Nie obserwowano klinicznie istotnego wpływu na ekspozycję na werycyguat w przypadku jednoczesnego podawania werycyguatu z ketokonazolem (wieloszlakowy inhibitor CYP i transporterów) lub ryfampicyną (wieloszlakowy induktor UGT, CYP i transporterów). Nie obserwowano klinicznie istotnego wpływu na ekspozycję na midazolam (substrat CYP3A) lub digoksynę (substrat P–gp) w przypadku jednoczesnego podawania werycyguatu z tymi lekami.

Bayer Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 158
02-326 Warszawa
22-572-35-00
[email protected]
www.bayer.com/pl/pl/poland-home