Victoza 6 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 wstrzykiwacz (3 ml) zawiera 18 mg liraglutydu.

Analog ludzkiego glukagonopodobnego peptydu 1 (GLP-1) otrzymywany w wyniku rekombinacji DNA drożdży Saccharomyces cerevisiae. Wykazuje 97% homologii sekwencji z ludzkim GLP-1, który wiąże się z receptorem GLP-1, aktywując go. Na receptor GLP-1 działa natywny GLP-1, endogenny hormon należący do inkretyn, który wzmacnia glukozozależne wydzielanie insuliny w komórkach beta trzustki. W przeciwieństwie do natywnego GLP-1 liraglutyd ma profil farmakokinetyczny i farmakodynamiczny odpowiedni do podawania raz na dobę. Po podaniu podskórnym profil wydłużonego działania leku opiera się na trzech mechanizmach: wiązaniu pomiędzy cząsteczkami, które skutkuje powolnym wchłanianiem; wiązaniu z albuminą oraz większą stabilnością enzymatyczną wobec enzymów: peptydazy dipeptydylowej IV (DPP-IV) i neutralnej endopeptydazy, co skutkuje długim okresem półtrwania w osoczu. Działanie liraglutydu jest wywoływane specyficzną interakcją z receptorami GLP-1, w wyniku której następuje wzrost cAMP. Liraglutyd stymuluje wydzielanie insuliny w sposób zależny od stężenia glukozy. Jednocześnie zmniejsza nieprawidłowo duże wydzielanie glukagonu, również w sposób zależny od stężenia glukozy. Tym samym, kiedy stężenie glukozy we krwi jest duże, następuje stymulacja wydzielania insuliny i hamowanie wydzielania glukagonu. W odwrotnej sytuacji, podczas hipoglikemii liraglutyd zmniejsza wydzielanie insuliny, nie osłabiając wydzielania glukagonu. Mechanizm zmniejszenia stężenia glukozy we krwi obejmuje również niewielkie opóźnienie w opróżnianiu żołądka. Liraglutyd zmniejsza masę ciała i masę tłuszczową poprzez zmniejszenie łaknienia i podaży kalorii. Liraglutyd działa 24 h i poprawia kontrolę glikemii poprzez zmniejszenie stężenia glukozy we krwi na czczo i po posiłku u pacjentów z cukrzycą typu 2. Po podaniu podskórnym wchłanianie jest powolne i stężenie maksymalne występuje po 8-12 h po podaniu. Całkowita biodostępność liraglutydu po podaniu podskórnym wynosi ok. 55%. Lek w znacznym stopniu wiąże się z białkami osocza (>98%). Metabolizowany jest w podobny sposób jak duże białka i nie zidentyfikowano konkretnego organu będącego główną drogą eliminacji. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 13 h.

Do stosowania u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku ≥10 lat z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą typu 2 jako uzupełnienie odpowiedniej diety i wysiłku fizycznego: w monoterapii, u pacjentów, u których stosowanie metforminy jest niewskazane ze względu na nietolerancję lub istniejące przeciwwskazania; jako leczenie dodane do terapii cukrzycy innymi lekami.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Leku nie należy stosować w okresie ciąży, a zamiast niego zaleca się stosowanie insuliny. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozrodczość. Jeśli pacjentka planuje zajść lub zajdzie w ciążę, należy zaprzestać stosowania leku. Nie stosować w okresie karmienia piersią. Badania na zwierzętach wykazały małe przenikanie do mleka liraglutydu i metabolitów. Badania niekliniczne wykazały zmniejszenie wzrostu u osesków szczurzych pod wpływem leczenia. Oprócz nieznacznego zmniejszenia liczby zagnieżdżonych zarodków, badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na płodność.

Podskórnie. Dorośli, młodzież i dzieci w wieku ≥10 lat. Aby zwiększyć tolerancję w żołądku i jelitach dawka początkowa wynosi 0,6 mg na dobę. Po upływie co najmniej tygodnia dawkę należy zwiększyć do 1,2 mg. Dla części pacjentów korzystne może okazać się zwiększenie dawki z 1,2 mg do 1,8 mg i w zależności od odpowiedzi klinicznej, po upływie minimum jednego tygodnia dawkę można zwiększyć do 1,8 mg w celu dodatkowej poprawy kontroli glikemii. Dobowe dawki większe niż 1,8 mg nie są zalecane. W celu zmniejszenia ryzyka hipoglikemii należy rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny w przypadku dołączenia  liraglutydu do pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny. Leczenie skojarzone z pochodną sulfonylomocznika dotyczy jedynie pacjentów dorosłych. Nie jest konieczne samodzielne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi w celu skorygowania dawki liraglutydu. Samodzielne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi jest konieczne w celu skorygowania dawki pochodnej sulfonylomocznika i insuliny, zwłaszcza gdy rozpoczęto leczenie liraglutydem i zmniejszono dawkę insuliny. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki insuliny. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowywania dawki w związku z wiekiem pacjenta. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie ma doświadczenia w stosowaniu u pacjentów z chorobą nerek w stadium końcowym, dlatego lek nie jest zalecany w tej grupie pacjentów. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Lek nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby. Nie ma dostępnych danych na temat stosowania u dzieci w wieku <10 lat. Sposób podania. Leku nie wolno podawać dożylnie ani domięśniowo. Lek podawany jest raz na dobę o dowolnej porze, niezależnie od posiłków i może być wstrzykiwany podskórnie w okolicę brzucha, udo lub ramię. Miejsce wstrzyknięcia i porę podania można zmienić bez dostosowywania dawki. Lepiej jest jednak wstrzykiwać lek w przybliżeniu o tej samej porze dnia, po wybraniu najbardziej dogodnej pory.

Leku nie należy stosować u pacjentów z cukrzycą typu 1 lub w leczeniu cukrzycowej kwasicy ketonowej. Lek nie jest zamiennikiem insuliny. U pacjentów zależnych od insuliny notowano występowanie cukrzycowej kwasicy ketonowej po gwałtownym przerwaniu podawania lub zmniejszeniu dawki insuliny. Nie ma doświadczenia w stosowaniu u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca klasy IV według NYHA - nie zaleca się stosowania liraglutydu w tej grupie pacjentów. Doświadczenie w stosowaniu u pacjentów z nieswoistym zapaleniem jelit oraz gastroparezą cukrzycową jest ograniczone i w związku z tym nie zaleca się u tych pacjentów stosowania leku. U pacjentów poddanych znieczuleniu ogólnemu lub głębokiej sedacji i przyjmujących agonistów receptora GLP-1 występowały przypadki zachłystowego zapalenia płuc; przed procedurą znieczulenia ogólnego lub głębokiej sedacji należy wziąć pod uwagę zwiększone ryzyko występowania zawartości resztkowej w żołądku spowodowane opóźnionym opróżnianiem żołądka. Podczas stosowania agonistów receptora GLP-1 zaobserwowano wystąpienie ostrego zapalenia trzustki. Pacjentów należy poinformować o charakterystycznych objawach ostrego zapalenia trzustki. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki, należy zaprzestać stosowania leku, po potwierdzeniu ostrego zapalenia trzustki nie powinno się wznawiać leczenia liraglutydem. W badaniach klinicznych, szczególnie u pacjentów z istniejącymi wcześniej chorobami tarczycy, odnotowane były działania niepożądane dotyczące tarczycy, takie jak powiększenie tarczycy, dlatego w tej grupie pacjentów należy zachować ostrożność podczas stosowania liraglutydu. U pacjentów przyjmujących liraglutyd w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika lub insuliną może wystąpić zwiększone ryzyko hipoglikemii. Ryzyko hipoglikemii można zmniejszyć, zmniejszając dawkę pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny. Obserwowano przedmiotowe i podmiotowe objawy odwodnienia, w tym zaburzenia czynności nerek i ostrą niewydolność nerek. Pacjenci leczeni liraglutydem powinni zostać poinformowani o ryzyku odwodnienia w związku z działaniami niepożądanymi ze strony żołądka i jelit i o konieczności zapobiegania odwodnieniu. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, to znaczy, że uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, choć nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie działania niepożądane
Często: mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów
- Hipoglikemia (małe stężenie cukru we krwi). Objawy zapowiadające małe stężenie cukru
  we krwi mogą się pojawić nagle i mogą zaliczać się do nich: zimne poty, chłodna blada skóra,
  ból głowy, kołatanie serca, nudności, uczucie silnego głodu, zaburzenia widzenia, senność,
  uczucie osłabienia, nerwowość, niepokój, stan splątania, zaburzenie koncentracji, drżenie.
  Lekarz udzieli informacji na temat, jak leczyć objawy spowodowane małym stężeniem cukru
  we krwi i jak się zachować w przypadku pojawiania się objawów zapowiadających ten stan.
  Wystąpienie powyższych objawów jest bardziej prawdopodobne, jeżeli stosowana jest
  równocześnie pochodna sulfonylomocznika lub insulina. Lekarz może zmniejszyć dawkę tych
  leków przed zastosowaniem leku Victoza.

Rzadko: mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1 000 pacjentów
- Ciężka reakcja uczuleniowa (reakcja anafilaktyczna), w tym dodatkowe objawy, takie jak:
  trudności z oddychaniem, obrzęk gardła i twarzy, przyspieszone bicie serca, itd. Jeśli wystąpią
  jakiekolwiek z tych objawów, natychmiast należy zwrócić się o pomoc medyczną
  i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
- Niedrożność jelita – ciężka postać zaparcia, któremu towarzyszą takie objawy jak ból brzucha,
  wzdęcia, wymioty, itd.

Bardzo rzadko: mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów
- Stany zapalne trzustki (zapalenie trzustki). Zapalenie trzustki może mieć poważny przebieg,
  potencjalnie zagrażający życiu. Należy zaprzestać stosowania leku Victoza i natychmiast
  skontaktować się z lekarzem w przypadku wystąpienia któregokolwiek z poniżej wymienionych
  ciężkich działań niepożądanych:
  silne i uporczywe bóle brzucha (w okolicy żołądka) mogące promieniować do pleców, a także
  nudności i wymioty, ponieważ mogą to być objawy zapalenia trzustki.

Inne działania niepożądane
Bardzo często: mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 pacjentów
- Nudności. Zwykle przemijające.
- Biegunka. Zwykle przemijająca.

Często
- Wymioty.

W początkowym okresie stosowania leku Victoza można niekiedy doświadczyć utraty płynów
(odwodnienia), np. w przypadku wymiotów, nudności i biegunki. Należy pić dużo płynów,
aby uniknąć odwodnienia.
- Ból głowy
- Niestrawność
- Zapalenie żołądka (nieżyt żołądka). Do objawów należą: ból brzucha, nudności i wymioty.
- Refluks żołądkowo-przełykowy. Do objawów należy zgaga.
- Bolesny lub wzdęty brzuch
- Uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej
- Zaparcie
- Wzdęcia z oddawaniem wiatrów
- Zmniejszenie apetytu
- Zapalenie oskrzeli
- Przeziębienie
- Zawroty głowy
- Przyspieszenie tętna
- Zmęczenie
- Ból zęba
- Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (takie jak zasinienie, ból, podrażnienie, swędzenie i wysypka)
- Zwiększone stężenie enzymów trzustkowych (takich jak lipaza i amylaza).

Niezbyt często: mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów
- Reakcje uczuleniowe takie jak świąd (swędzenie) i pokrzywka (rodzaj skórnej wysypki)
- Odwodnienie, niekiedy z zaburzeniami czynności nerek
- Złe samopoczucie
- Kamienie żółciowe
- Zapalenie pęcherzyka żółciowego
- Zmiana odczuwania smaku
- Opóźnienie opróżniania żołądka.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

W badaniach in vitro liraglutyd wykazał bardzo mały potencjał wejścia w interakcje farmakokinetyczne związane z cytochromem P450 oraz wiązaniem z białkami osocza. Niewielkie opóźnienie w opróżnianiu żołądka wywołane działaniem liraglutydu może wpływać na wchłanianie jednocześnie podawanych leków doustnych. Badania interakcji nie wykazały żadnego klinicznie istotnego opóźnienia wchłaniania i dlatego też nie ma konieczności dostosowywania dawki. Lek może powodować biegunkę, co może wpłynąć na wchłanianie jednocześnie podawanych leków doustnych. Nie można wykluczyć klinicznie istotnej interakcji z substancjami czynnymi o słabej rozpuszczalności lub wąskim indeksie terapeutycznym, takimi jak warfaryna. Po rozpoczęciu leczenia liraglutydem u pacjentów przyjmujących warfarynę lub inne pochodne kumaryny zaleca się częstsze monitorowanie INR. Liraglutyd nie zmienił całkowitej ekspozycji na paracetamol po podaniu pojedynczej dawki 1000 mg - nie ma konieczności dostosowywania dawki w przypadku jednoczesnego stosowania paracetamolu. Liraglutyd nie zmienił całkowitej ekspozycji na atorwastatynę po podaniu pojedynczej dawki 40 mg atorwastatyny do klinicznie istotnego poziomu - nie ma konieczności dostosowywania dawki atorwastatyny podczas podawania jej razem z liraglutydem. Liraglutyd nie zmienił całkowitej ekspozycji na gryzeofulwinę po podaniu pojedynczej dawki 500 mg gryzeofulwiny - nie ma konieczności dostosowywania dawki gryzeofulwiny i innych leków o niskiej rozpuszczalności i wysokiej przenikalności. Badania wykazały, że nie ma konieczności dostosowywania dawek przy jednoczesnym stosowaniu lizynoprylu i digoksyny oraz liraglutydu. Po podaniu pojedynczej dawki doustnego preparatu antykoncepcyjnego nie było klinicznie istotnego wpływu na całkowitą ekspozycję zarówno na etynyloestradiol, jak i lewonorgestrel - nie spodziewa się pogorszenia działania antykoncepcyjnego podczas jednoczesnego stosowania z liraglutydem. Nie zaobserwowano farmakokinetycznych lub farmakodynamicznych interakcji pomiędzy liraglutydem i insuliną detemir podczas podawania pojedynczej dawki insuliny detemir 0,5 j./kg mc. w skojarzeniu z liraglutydem 1,8 mg u pacjentów z cukrzycą typu 2 w stanie równowagi.

Novo Nordisk Pharma Sp. z o.o.
ul. Krakowiaków 46
02-255 Warszawa
22-444-49-00
[email protected]
www.novonordisk.pl