Vivacor 6,25 mg tabletki

1 tabl. zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu. Tabl. zawierają laktozę. Tabl. 6,25 mg zawierają sacharozę. Tabl. 12,5 mg i 25 mg zawierają sód.

Nieselektywny lek β-adrenolityczny, wykazujący również działanie α₁-adrenolityczne. Powoduje zmniejszenie oporu obwodowego poprzez działanie naczyniorozszerzające oraz hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron. Dochodzi do zmniejszenia aktywności reninowej osocza, rzadko obserwuje się retencję płynów. Karwedylol nie posiada wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i ma zdolność stabilizowania błon komórkowych. Karwedylol jest racemiczną mieszaniną dwóch stereoizomerów. Enancjomer S(-) posiada właściwość blokowania receptorów β-adrenergicznych, oba enancjomery wykazują podobną zdolność blokowania receptorów α₁-adrenergicznych. Karwedylol jest silnym antyoksydantem, usuwającym wolne rodniki tlenowe i mającym właściwości antyproliferacyjne. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżeniu ciśnienia tętniczego nie towarzyszy zwiększenie całkowitego oporu obwodowego, obserwowane podczas stosowania leków blokujących wyłącznie receptory β-adrenergiczne. Czynność serca ulega zwolnieniu w niewielkim stopniu. Przepływ nerkowy i czynność nerek nie ulegają zmianie. Nie zmienia się także przepływ obwodowy (rzadko obserwuje się ziębnięcie kończyn). U pacjentów ze stabilną dławicą piersiową wykazano przeciwniedokrwienne i przeciwdławicowe działanie karwedylolu (zmniejszenie obciążenia wstępnego i następczego). U pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory lub przewlekłą niewydolnością serca, stosowanie karwedylolu wpływa korzystnie na parametry hemodynamiczne, poprawia frakcję wyrzutową i wielkość komory. Całkowita biodostępność karwedylolu po podaniu doustnym wynosi ok. 25%. Maksymalne stężenie leku we krwi występuje po ok. 1 h. Pokarm nie wpływa na biodostępność leku, choć wydłuża czas osiągnięcia C_max. Karwedylol wiąże się z białkami osocza w 98-99%. Karwedylol jest intensywnie metabolizowany w wątrobie poprzez oksydację i sprzęganie, z powstaniem różnych metabolitów eliminowanych głównie z żółcią. Efekt pierwszego przejścia wynosi ok. 60-75%. W wyniku demetylacji i hydroksylacji pierścienia fenolowego powstają 3 metabolity wykazujące zdolność blokowania receptorów β. Enancjomer R jest metabolizowany głównie przez CYP2D6 i CYP1A2, natomiast enancjomer S głównie przez CYP2C9 i w mniejszym stopniu przez CYP2D6. Inne izoenzymy CYP450 uczestniczące w metabolizmie to: CYP34, CYP2E1 i CYP2C19. U osób z wolnym metabolizmem przez CYP2D6 może dochodzić do zwiększenia stężenia karwedylolu w osoczu, głównie enancjomeru R, co prowadzi do nasilenia działania α-adrenolitycznego. Średni T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 6-10 h. Lek jest wydalany głównie z żółcią w kale, jedynie niewielka jego ilość jest wydalana przez nerki w postaci metabolitów.

Leczenie stabilnej postaci łagodnej, umiarkowanej i ciężkiej przewlekłej niewydolności serca dodatkowo do leczenia standardowego tj. inhibitorami ACE, lekami moczopędnymi i digoksyną u pacjentów z prawidłową objętością wewnątrznaczyniową. Leczenie nadciśnienia tętniczego. Profilaktyczne leczenie stabilnej dławicy piersiowej. Leczenie pacjentów po zawale mięśnia serca z potwierdzonymi zaburzeniami czynności lewej komory (LVEF <40%).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niestabilna/zdekompensowana niewydolność serca. Jawne klinicznie zaburzenia czynności wątroby. Blok przedsionkowo-komorowy 2. lub 3. stopnia (z wyjątkiem pacjentów ze wszczepionym na stałe stymulatorem serca). Ciężka bradykardia (<50 uderzeń na minutę). Zespół chorej zatoki (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Wstrząs kardiogenny. Stany skurczowe oskrzeli lub astma w wywiadzie. Znaczna retencja płynów lub niewydolność serca wymagająca dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim. Kwasica metaboliczna. Guz chromochłonny (z wyjątkiem pacjentów skutecznie leczonych α-adrenolitykami).

Karwedylol nie powinien być stosowany w ciąży i podczas karmienia piersią, chyba że spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnymi zagrożeniami. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję. Potencjalne ryzyko u ludzi jest nieznane.  β-adrenolityki zmniejszają przepływ łożyskowy, co może być przyczyną wewnątrzmacicznej śmierci płodu, urodzenia niedojrzałego płodu lub porodu przedwczesnego. Dodatkowo u płodu lub noworodka mogą wystąpić objawy niepożądane (szczególnie hipoglikemia i bradykardia). U noworodka w okresie postnatalnym może istnieć zwiększone ryzyko powikłań sercowych i płucnych. Badania na zwierzętach wykazały, że karwedylol i/lub jego metabolity przenika do mleka samic szczura. Nie wiadomo, czy karwedylol jest wydzielany do mleka kobiecego. Jednak większość leków β-adrenolitycznych, w szczególności związków lipofilnych w różnym stopniu przenika do mleka kobiecego. Po podaniu karwedylolu nie zaleca się karmienia piersią.

Doustnie. Objawowa, przewlekła niewydolność serca. W momencie rozpoczynania leczenia stan pacjenta musi być stabilny, bez konieczności dożylnego podawania leków moczopędnych i bez objawów przewodnienia. Leczenie należy zaczynać od bardzo małych dawek, zwiększanych stopniowo do osiągnięcia dawki docelowej. Dawki można podwajać w odstępach czasu co 1-2 tyg., pod warunkiem, że aktualna terapia jest dobrze tolerowana. Większość chorych może być leczona w warunkach ambulatoryjnych. Dawkę preparatu należy ustalać indywidualnie. Za każdym razem decyzja o zwiększeniu dawki powinna być podejmowana przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niewydolności serca i poprzedzona staranną oceną stanu pacjenta, aby potwierdzić, że stan pacjenta jest stabilny. U pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca (NYHA III i IV) o nieznanej przyczynie, ze względnymi przeciwwskazaniami (objawowa bradykardia lub niskie ciśnienie tętnicze), podejrzeniem astmy lub ciężkiej choroby płuc oraz u pacjentów, którzy nie tolerują małych dawek leku lub u których leki beta-adrenolityczne były wcześniej odstawiane z powodu zgłaszanych objawów leczenie karwedylolem należy wprowadzać pod nadzorem specjalisty, najlepiej w warunkach szpitalnych. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE i (lub) lekami moczopędnymi i (lub) digoksyną, dawkowanie tych leków powinno zostać ustalone przed rozpoczęciem podawania karwedylolu. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tyg. W przypadku dobrej tolerancji leku dawkę należy stopniowo zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg., do dawki 6,25 mg 2 razy na dobę, następnie 12,5 mg 2 razy na dobę, aż do dawki 25 mg 2 razy na dobę. Dawka powinna być zwiększana do największej tolerowanej przez pacjenta. Zalecana dawka maksymalna u wszystkich pacjentów z ciężką niewydolnością serca, a także u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością serca, o mc. <85 kg wynosi 25 mg 2 razy na dobę. U pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością serca, o mc. >85 kg zalecana dawka maksymalna wynosi 50 mg 2 razy na dobę. U pacjentów z ciśnieniem skurczowym <100 mmHg, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić pogorszenie czynności nerek i (lub) serca. Z tego powodu przed każdym zwiększeniem dawki należy u tych pacjentów kontrolować czynność nerek, a także ocenić czy występują objawy nasilenia niewydolności serca lub związane z rozszerzeniem naczyń krwionośnych. Przejściowe nasilenie niewydolności serca, objawy związane z rozszerzeniem naczyń krwionośnych lub retencję płynów można skorygować, dostosowując dawkę leku moczopędnego lub inhibitora ACE, albo modyfikując lub czasowo przerywając leczenie karwedylolem. W omawianej grupie pacjentów dawki karwedylolu nie należy zwiększać do chwili stabilizacji stanu klinicznego. W przypadku przerwania terapii karwedylolem na okres dłuższy niż 2 tyg., leczenie należy rozpocząć ponownie od dawki 3,125 mg 2 razy na dobę, a następnie zwiększać dawkę zgodnie z przedstawionymi powyżej zaleceniami. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u  pacjentów w podeszłym wieku. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży <18 lat. Nadciśnienie tętnicze. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg raz na dobę. U większości pacjentów jest to dawka wystarczająca, jednak w razie konieczności może zostać zwiększona do zalecanej dawki maksymalnej wynoszącej 50 mg raz na dobę lub w dawkach podzielonych. Dawkę leku należy zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg. Pacjenci w podeszłym wieku: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg na dobę. W wielu przypadkach dawka ta zapewnia właściwą kontrolę ciśnienia tętniczego. W przypadku braku zadowalającego obniżenia ciśnienia tętniczego, dawkę można stopniowo zwiększać do zalecanej maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 50 mg, podawanej raz na dobę lub w dawkach podzielonych. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży <18 lat. Dławica piersiowa. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg 2 razy na dobę. Pacjenci w podeszłym wieku: zalecana maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg, podawana w dawkach podzielonych; nie ma potrzeby dostosowywania dawki początkowej. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży <18 lat. Dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca. Leczenie można rozpoczynać u pacjentów stabilnych hemodynamicznie bez retencji płynów. W badaniu klinicznym leczenie karwedylolem włączano 3-21 dni po ostrym zawale mięśnia serca. Pacjenci stabilni hemodynamicznie muszą otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 h przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem a dawka inhibitora ACE powinna pozostawać niezmieniona przez 24 h. Zalecana dawka początkowa wynosi 6,25 mg 2 razy na dobę. Po podaniu pierwszej dawki pacjent powinien być monitorowany przez 3 h. Dawkę należy zwiększać co 3-10 dni do dawki 12,5 mg 2 razy na dobę, a następnie 25 mg 2 razy na dobę. U pacjentów, którzy nie tolerują dawki 6,25 mg 2 razy dziennie, dawkę należy zmniejszyć do 3,125 mg 2 razy na dobę przez 3-10 dni. Jeśli dawka ta będzie dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do dawki 6,25 mg 2 razy na dobę, a następnie stopniowo do 25 mg 2 razy na dobę. Dawkę należy zwiększać do największej dawki tolerowanej przez pacjenta. Szczególne grupy pacjentów. Stosowanie karwedylolu jest przeciwwskazane u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów z jawnymi klinicznie zaburzeniami czynności wątroby (badanie farmakokinetyczne z udziałem pacjentów z marskością wątroby wykazało, że ekspozycja (AUC) na karwedylol zwiększała się 6,8 razy u chorych z zaburzeniami czynności wątroby w stosunku do zdrowych pacjentów). U pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek i ciśnieniem tętniczym skurczowym >100 mmHg nie jest konieczne dostosowanie dawki preparatu. Podczas długotrwałego leczenia karwedylolem zachowana jest autoregulacja przepływu krwi i filtracji kłębuszkowej w nerkach. Nie ma konieczności dostosowywania dawki karwedylolu u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek. Leki β-adrenolityczne mogą zwiększać insulinooporność i maskować objawy hipoglikemii. Liczne badania wykazały jednak, że leki β-adrenolityczne rozszerzające naczynia krwionośne, np. karwedylol, mają korzystniejszy wpływ na glukozę i lipidogram. Karwedylol może nieznacznie zwiększać wrażliwość na insulinę i łagodzić objawy zespołu metabolicznego. Sposób podania. Tabletki należy popijać odpowiednią ilością płynu. Pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca powinni przyjmować preparat z posiłkiem. Tabletki można podzielić na połowy.

U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca podczas zwiększania dawki karwedylolu może dochodzić do nasilenia objawów niewydolności serca lub retencji płynów. W przypadku wystąpienia tych objawów należy zwiększyć dawkę leku moczopędnego i nie zwiększać dawki karwedylolu, aż do uzyskania stabilizacji stanu klinicznego pacjenta. W rzadkich przypadkach konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie jego podawania. Sytuacje te nie wykluczają możliwości ponownego skutecznego zwiększenia dawki leku. Karwedylol należy stosować ostrożnie w skojarzeniu z glikozydami naparstnicy, diuretykami i (lub) inhibitorami ACE, ponieważ zarówno digoksyna jaki i karwedylol zwalniają przewodzenie przedsionkowo-komorowe. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z niskim ciśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe <100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca oraz uogólnioną miażdżycą naczyń i (lub) ze współistniejącą niewydolnością nerek, w czasie leczenia karwedylolem obserwowano odwracalne pogorszenie czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca przed rozpoczęciem terapii karwedylolem pacjent musi być klinicznie stabilny i musi otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 h, w dawce niezmienianej przez co najmniej 24 h. Należy zachowac ostrożność  u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) z komponentą bronchospastyczną, którzy nie otrzymują leków doustnych ani wziewnych, i tylko wtedy gdy potencjalne korzyści przewyższają ewentualne ryzyko. U pacjentów ze skłonnością do stanów skurczowych oskrzeli mogą wystąpić zaburzenia oddychania jako skutek zwiększenia oporu w drogach oddechowych. W czasie włączania i zwiększania dawki karwedylolu pacjentów należy starannie obserwować a w razie stwierdzenia jakichkolwiek cech skurczu oskrzeli w czasie leczenia dawkę karwedylolu należy zmniejszyć. Należy zachować ostrożność podczas podawania karwedylolu u pacjentów z cukrzycą, ponieważ stosowanie leku może się wiązać z pogorszeniem kontroli glikemii lub może maskować lub łagodzić wczesne objawy ostrej hipoglikemii. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami naczyń obwodowych (objaw Raynauda), gdyż β-adrenolityki mogą powodować wystąpienie lub nasilenie objawów niewydolności tętniczej. Karwedylol może maskować objawy tyreotoksykozy. Lek może wywołać bradykardię; w przypadku zwolnienia czynności serca do wartości <55 skurczów/min, dawkę karwedylolu należy zmniejszyć. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania karwedylolu pacjentom z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz poddawanych leczeniu odczulającemu, ponieważ leki β-adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz nasilać reakcje nadwrażliwości. W trakcie przyjmowania leku obserwowano występowanie przypadków ciężkich niepożądanych reakcji skórnych, jak np. toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka i zespół Stevensa-Johnsona; w przypadku wystąpienia takich reakcji - lek należy na stałe odstawić. Pacjentom z łuszczycą w wywiadzie karwedylol można podawać jedynie po ocenie stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów z guzem chromochłonnym, przed zastosowaniem leku β-adrenolitycznego należy rozpocząć podawanie α-adrenolityku. Mimo że karwedylol wykazuje aktywność farmakologiczną α-i β-adrenolityka, nie ma doświadczenia ze stosowaniem karwedylolu w przypadku tej choroby; karwedylol należy stosować ostrożnie u osób z podejrzeniem guza chromochłonnego. Stosowanie karwedylolu u pacjentów z podejrzeniem dławicy piersiowej typu Prinzmetala wymaga ostrożności (ryzyko wystąpienia bólu w klatce piersiowej w tej grupie pacjentów). Pacjenci noszący soczewki kontaktowe powinni mieć świadomość możliwego zmniejszenia wydzielania łez. Nie należy nagle przerywać leczenia karwedylolem, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca; odstawianie karwedylolu powinno odbywać się stopniowo (na przestrzeni 2 tyg.). Ze względu na zawartość laktozy, pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym niedoborem laktazy lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku. Tabl. 6,25 mg zawierają sacharozę - paacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozo-galaktozy lub niedoborem sacharazo-izomaltazy nie powinni przyjmować tego leku. Tabl. 12,5 mg i 25 mg zawierają sód (przy czym zawierają <1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, tzn. uznaje się je za „wolne od sodu”).

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Częstość występowania możliwych działań niepożądanych
Bardzo często (występujące u więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- zawroty głowy, ból głowy, zwykle łagodne i występujące na początku leczenia
- niewydolność serca
- zbyt niskie ciśnienie tętnicze
- zmęczenie (osłabienie)

Często (występujące u u 1 na 10 pacjentów):
- zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych
- zakażenie układu moczowego
- niedokrwistość
- zwiększenie masy ciała
- hipercholesterolemia (zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi)
- u pacjentów z cukrzycą zmniejszenie skuteczności regulacji stężenia glukozy, co może powodować
  hiperglikemię (zbyt wysokie stężenie glukozy we krwi) lub hipoglikemię (zbyt niskie stężenie
  glukozy we krwi)
- depresja, obniżenie nastroju
- stan przedomdleniowy, omdlenie
- zaburzenia widzenia
- zmniejszenie wydzielania łez (zespół suchego oka), podrażnienie oczu
- bradykardia (wolna czynność serca)
- hiperwolemia (zwiększona objętość krążącej krwi) i przeciążenie płynami
- obrzęki (w tym uogólnione, obwodowe, ortostatyczne i zlokalizowane w okolicy narządów
  płciowych, i w kończynach dolnych),
- niedociśnienie ortostatyczne (nagły spadek ciśnienia podczas zmiany pozycji)
- zaburzenia krążenia w kończynach (zimne kończyny, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie
  chromania przestankowego - ból mięśni łydek podczas chodzenia, zespół Raynauda - blednięcie i
  sinienie palców rąk i stóp, nosa lub uszu spowodowane skurczem naczyń krwionośnych)
- nadciśnienie
- duszność, obrzęk płuc, astma u podatnych pacjentów
- zaburzenia żołądkowo-jelitowe (w tym nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha),
- ból kończyn
- niewydolność nerek i pogorszenie czynności nerek u pacjentów z uogólnioną chorobą naczyniową i
  (lub) wcześniejszymi zaburzeniami czynności nerek
- ból

Niezbyt często (występujące u 1 na 100 pacjentów):
- zaburzenia snu
- parestezja (mrowienie i drętwienie kończyn)
- blok przedsionkowo-komorowy (zaburzenia przewodzenia impulsów w mięśniu sercowym)
- dławica piersiowa (ból w klatce piersiowej)
- zaparcie
- reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd skóry, zmiany skórne
  typu łuszczycy i liszaja płaskiego)
- łysienie
- zaburzenia erekcji, impotencja

Rzadko (występujące 1 na 1000 pacjentów):
- mała liczba płytek krwi (małopłytkowość)
- przekrwienie błony śluzowej nosa (obrzęk błony śluzowej nosa)
- suchość błony śluzowej jamy ustnej
- zaburzenia oddawania moczu

Bardzo rzadko (występujące najwyżej u 1 na 10 000 pacjentów):
- mała liczba krwinek białych (leukopenia)
- nadwrażliwość (reakcja alergiczna)
- nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby (zwiększenie aktywności aminotransferazy
  alaninowej (AlAT), aminotransferazy asparaginianowej (AspAT) i gammaglutamylotransferazy)
- nietrzymanie moczu u kobiet
- ciężkie reakcje skórne (np. rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne
  martwicze oddzielanie się naskórka)

U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca w czasie zwiększania dawki karwedylolu może dojść
do nasilenia niewydolności serca i zatrzymania płynów.

U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą
niedokrwienną serca, uogólnioną chorobą naczyń i (lub) współistniejącymi zaburzeniami czynności
nerek, w czasie leczenia karwedylolem obserwowano odwracalne pogorszenie czynności nerek.

Częstość występowania objawów niepożądanych nie zależy od dawki, z wyjątkiem zawrotów głowy,
zaburzeń widzenia i bradykardii.

Profil objawów niepożądanych występujących u pacjentów z nadciśnieniem i dławicą piersiową
leczonych lekiem Vivacor pokrywa się z profilem obserwowanym u pacjentów z niewydolnością
serca, choć częstość występowania tych objawów jest mniejsza.

W związku z tym, że Vivacor ma działanie beta-adrenolityczne, w czasie leczenia może dojść do
ujawnienia się utajonej cukrzycy, pogorszenia kontroli stężenia glukozy i zahamowania regulacji
stężenia glukozy.
Zgłaszano pojedyncze przypadki nietrzymania moczu u kobiet, ustępujące po przerwaniu leczenia.

U niektórych pacjentów leczonych lekiem Vivacor mogą występować inne objawy niepożądane.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do:
Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Karwedylol jest substratem i inhibitorem glikoproteiny P - może zwiększać biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P. Ponadto pod wpływem leków indukujących lub hamujących glikoproteinę P zmianom może ulegać biodostępność karwedylolu. Leki hamujące lub indukujące CYP2D6 i CYP2C9 mogą stereoselektywnie zmieniać układowy lub przedukładowy metabolizm karwedylolu, prowadząc do zwiększenia lub zmniejszenia stężenia karwedylolu R i S. U pacjentów z nadciśnieniem stężenia digoksyny mogą zwiększać się o ok. 20% przy jednoczesnym stosowaniu digoksyny i karwedylolu; istotnie silniejszy efekt obserwowano u mężczyzn. Zaleca się monitorowanie stężeń digoksyny w czasie włączania, zmieniania dawki lub odstawiania karwedylolu. Karwedylol nie miał wpływu na digoksynę podawaną dożylnie. Badania z udziałem pacjentów po przeszczepieniu serca i nerki, otrzymujących doustnie cyklosporynę, wykazały zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu o ok. 10-20% po włączeniu karwedylolu. U ok. 30% pacjentów dawka cyklosporyny musiała zostać zmniejszona w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie terapeutycznym. U pozostałych pacjentów nie było konieczności modyfikacji dawki. Średnio dawka cyklosporyny została zmniejszona o ok. 20% u tych pacjentów. W wyniku dużej zmienności pomiędzy pacjentami pod względem konieczności zmniejszenia dawki, zaleca się kontrolowanie stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem, a także zaleca się odpowiednią modyfikację dawki cyklosporyny. W przypadku dożylnego podawania cyklosporyny nie powinny występować żadne interakcje z karwedylolem. Amiodaron i deetyloamiodaron hamują utlenianie R-i S-karwedylolu, zaleca się monitorowanie działania beta-adrenolitycznego u chorych leczonych połączeniem karwedylolu i amiodaronu. Podczas jednoczesnego podawania ryfampicyny ekspozycja na karwedylol zmniejszała się o ok. 60% i obserwowano słabszy wpływ karwedylolu na skurczowe ciśnienie tętnicze, zaleca się staranne monitorowanie działania β-adrenolitycznego u pacjentów otrzymujących jednocześnie karwedylol i ryfampicynę. Pomimo istotnego zwiększenia ekspozycji na R-i S-karwedylol po podaniu fluoksetyny i paroksetyny, nie zaobserwowano żadnych efektów klinicznych. Leki o właściwościach β-adrenolitycznych mogą nasilać działanie obniżające stężenie cukru we krwi wywierane przez insulinę i doustne leki hipoglikemizujące. Objawy hipoglikemii mogą ulec zamaskowaniu lub osłabieniu (szczególnie tachykardia). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące zaleca się regularną kontrolę stężeń glukozy we krwi. Pacjentów przyjmujących jednocześnie lek o właściwościach β-adrenolitycznych i lek zmniejszający stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitory MAO) należy starannie obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia i (lub) ciężkiej bradykardii. Jednoczesne stosowanie karwedylolu i glikozydów nasercowych może spowalniać przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Niedihydropirydynowi antagoniści wapnia lub inne leki przeciwarytmiczne w połączeniu z karwedylolem mogą zwiększać ryzyko zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. W razie jednoczesnego doustnego stosowania karwedylolu z antagonistami wapnia typu werapamilu lub diltiazemu, z amiodaronem lub z innymi lekami przeciwarytmicznymi, zaleca się kontrolę EKG i ciśnienia tętniczego. Jednoczesne stosowanie klonidyny i leków o właściwościach β-adrenolitycznych może nasilać działanie obniżające ciśnienie i zwalniające czynność serca. W razie przerywania jednoczesnego leczenia lekami o właściwościach β-adrenolitycznych i klonidyną, najpierw należy odstawić lek β-adrenolityczny; leczenie klonidyną można zakończyć kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę. Karwedylol może nasilać działanie innych jednocześnie podawanych leków przeciwnadciśnieniowych (np. antagonistów receptorów α-1-adrenergicznych) lub wywołujących niedociśnienie jako działanie niepożądane. W czasie znieczulenia zaleca się staranne monitorowanie objawów życiowych z uwagi na synergistyczne działanie inotropowo ujemne i przeciwnadciśnieniowe karwedylolu i leków znieczulających. Jednoczesne stosowanie NLPZ i leków β-adrenolitycznych może prowadzić do zwiększenia ciśnienia tętniczego i gorszej kontroli ciśnienia. Nieselektywne leki β-adrenolityczne znoszą bronchodylatacyjne działanie β-agonistów rozszerzających oskrzela, zalecane jest staranne monitorowanie pacjentów.

Egis Polska Sp. z o.o.
ul. Komitetu Obrony Robotników 45D
02-146 Warszawa