Wakix 18 mg tabletki powlekane

1 tabl. zawiera 4,45 mg lub 17,8 mg pitolisantu w postaci chlorowodorku.

Pitolisant jest silnie działającym, czynnym po podaniu doustnym antagonistą/odwrotnym agonistą receptora histaminowego H3, który poprzez blokadę autoreceptorów histaminowych poprawia aktywność neuronów histaminergicznych mózgu - głównego układu pobudzenia rozpowszechniającego projekcje do całego mózgu. Pitolisant moduluje również różne układy neuroprzekaźników, zwiększając uwalnianie acetylocholiny, noradrenaliny i dopaminy w mózgu. Nie stwierdzono jednak, aby pitolisant zwiększał uwalnianie dopaminy w prążkowiu, w tym w jądrze półleżącym. U pacjentów z narkolepsją z katapleksją lub bez, pitolisant poprawia jakość i wydłuża stan czuwania oraz zwiększa czujność w ciągu dnia zmierzonych przy użyciu obiektywnych skal zdolności do utrzymania stanu czuwania (np. MWT) oraz uwagi (np. test SART). Pitolisant jest dobrze i szybko wchłaniany z C_max w osoczu osiąganym ok. 3 h po podaniu. Wykazuje wysoki stopień wiązania z białkami w surowicy (>90%) i mniej więcej taką samą dystrybucją między erytrocytami a osoczem. Główne niesprzężone metabolity to pochodne hydroksylowane w kilku pozycjach oraz produkty rozszczepienia pitolisantu, prowadzącego do nieaktywnego głównego metabolitu - kwasu karboksylowego, stwierdzanego w moczu i w surowicy. Powstają one w wyniku działania CYP3A4 oraz CYP2D6. T_0,5 pitolisantu w osoczu wynosi 10-12 h. Po powtarzanym podaniu, stan stacjonarny jest osiągany po 5-6 dobach stosowania, co prowadzi do zwiększenia stężenia w surowicy o ok. 100%. Zmienność osobnicza jest raczej duża, a niektórzy ochotnicy wykazali znacznie odbiegający, wysoki profil (bez problemów związanych z tolerancją). Eliminacja następuje głównie z moczem (ok. 63%) w postaci nieaktywnego niesprzężonego metabolitu oraz metabolitu sprzężonego z glicyną. 25% dawki jest wydalana poprzez wydychane powietrze, a niewielki odsetek (<3%) w kale.

Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych, młodzieży i dzieci od 6. rż. chorujących na narkolepsję z katapleksją lub bez.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność wątroby (klasa C wg skali Childa-Pugha). Karmienie piersią.

Nie należy stosować pitolisantu w okresie ciąży, chyba że potencjalne korzyści przewyższają ryzyko dla płodu. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwe działanie na reprodukcję, w tym działanie teratogenne. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia oraz przez co najmniej 21 dni po jego zakończeniu (ze względu na okres półtrwania pitolisantu/metabolitów). Pitolisant/metabolity mogą zmniejszyć skuteczność antykoncepcji hormonalnej. Dlatego, jeżeli kobieta stosuje antykoncepcję hormonalną, powinna zastosować alternatywną, skuteczną metodę zapobiegania ciąży. W badaniach na zwierzętach stwierdzono przenikanie pitolisantu/metabolitów do mleka. Z tego względu karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas leczenia pitolisantem. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały wpływ na parametry nasienia bez znaczącego wpływu na zdolności rozrodcze samców oraz zmniejszenie odsetka żywych płodów u samic przyjmujących lek.

Doustnie. Leczenie powinien rozpocząć lekarz mający doświadczenie w leczeniu zaburzeń snu. Dorośli. Lek należy przyjmować w najniższej skutecznej dawce, w zależności od indywidualnej odpowiedzi i tolerancji danego pacjenta na lek, zgodnie ze schematem stopniowego zwiększania dawki, nie przekraczając przy tym maksymalnej dawki 36 mg/dobę: tydzień 1 - dawka początkowa 9 mg (2 tabl. 4,5 mg) na dobę; tydzień 2 - dawkę można zwiększyć do 18 mg (1 tabl. 18 mg) na dobę lub zmniejszyć do 4,5 mg (1 tabl. 4,5 mg) na dobę; tydzień 3 - dawkę można zwiększyć do 36 mg (2 tabl. 18 mg) na dobę. W każdym momencie dawka może zostać zmniejszona (do 4,5 mg na dobę) lub zwiększona (do 36 mg na dobę) zgodnie z oceną lekarza i odpowiedzią pacjenta na lek. Całkowitą dawkę dobową należy przyjmować w pojedynczej dawce rano podczas śniadania. Dane dotyczące długoterminowej skuteczności leku są ograniczone, dlatego dalsza skuteczność leczenia powinna być regularnie oceniana przez lekarza. Dzieci i młodzież. Lek należy stosować w optymalnej dawce, w zależności od indywidualnej odpowiedzi i tolerancji danego pacjenta na lek, zgodnie ze schematem zwiększania dawki, nie przekraczając dawki dobowej wynoszącej 36 mg (18 mg na dobę u dzieci o mc. mniejszej niż 40 kg). Tydzień 1: dawka początkowa 4,5 mg (1 tabl. 4,5 mg) na dobę. Tydzień 2: dawkę można zwiększyć do 9 mg (2 tabl. 4,5 mg) na dobę. Tydzień 3: dawkę można zwiększyć do 18 mg (1 tabl. 18 mg) na dobę. Tydzień 4: u dzieci o mc. większej niż 40 kg dawkę można zwiększyć do 36 mg (2 tabl. 18 mg) na dobę. W każdym momencie dawkę można zmniejszyć (do 4,5 mg na dobę) lub zwiększyć (do 36 mg na dobę u dzieci o mc. większej niż 40 kg lub 18 mg na dobę u dzieci o mc. mniejszej niż 40 kg) zgodnie z reakcją pacjenta i oceną lekarza. Całkowitą dawkę dobową należy przyjmować jednorazowo, rano podczas śniadania. Szczególne grupy pacjentów. Dane dotyczące stosowania leku u osób w podeszłym wieku są ograniczone; dawkowanie u tych pacjentów należy dostosować do stanu nerek i wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek maksymalna dawka dobowa to 18 mg. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg skali Childa-Pugha) 2 tyg. po rozpoczęciu leczenia dawkę dobową można zwiększyć do maksymalnie 18 mg. Pitolisant jest przeciwwskazany do stosowania u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (klasa C wg skali Childa-Pugha). Dostosowanie dawkowania nie jest wymagane u pacjentów z łagodnym zaburzeniem czynności wątroby. W przypadku osób wolno metabolizujących przy udziale CYP2D6 obserwuje się większe narażenie ogólnoustrojowe (do 3x) na substrat niż u osób szybko metabolizujących przy udziale CYP2D6. W schemacie zwiększania dawki należy uwzględnić zwiększoną ekspozycję. Sposób podania. Całkowitą dawkę dobową należy przyjmować w pojedynczej dawce rano podczas śniadania.

Zaburzenia psychiczne. Należy zachować ostrożność, podając pitolisant pacjentom z zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie, takimi jak poważne zaburzenia lękowe lub ciężka depresja z ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych. U pacjentów z chorobami psychicznymi w wywiadzie leczonych pitolisantem zgłaszano występowanie myśli samobójczych. Zaburzenia czynności nerek lub wątroby. Należy zachować ostrożność podając pitolisant pacjentom z zaburzeniami czynności nerek lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg skali Childa-Pugha); dawkowanie należy odpowiednio dostosować. Zaburzenia żołądka i jelit. Należy zachować ostrożność podając lek pacjentom z zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi związanymi z nadkwaśnością lub w przypadku jednoczesnego podawania środków podrażniających żołądek, takich jak kortykosteroidy lub NLPZ. Zaburzenia odżywiania. Należy zachować ostrożność, podając pitolisant pacjentom ze znaczną otyłością lub ciężką anoreksją. W przypadku znacznej zmiany masy ciała leczenie powinno być ponownie ocenione przez lekarza. Zaburzenia kardiologiczne. Należy dokładnie monitorować pacjentów z chorobą serca, przyjmujących jednocześnie inne leki wydłużające odstęp QT lub zwiększające ryzyko zaburzeń repolaryzacji, pacjentów przyjmujących jednocześnie leki znacznie zwiększające wskaźnik C_max i AUC pitolisantu oraz pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Padaczka. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężką padaczką. Interakcje. Należy unikać łączenia pitolisantu z substratami CYP3A4 oraz z lekami o wąskim marginesie terapeutycznym. Efekt z odbicia. W badaniach klinicznych nie stwierdzono efektu z odbicia. Niemniej jednak, należy monitorować pacjentów, którzy kończą leczenie. Nadużywanie leku. Zgodnie z danymi klinicznymi pitolisant wykazywał brak lub niski potencjał uzależniający.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Jeśli wystąpią jakiekolwiek działania niepożądane, należy skontaktować się z lekarzem.

Działania niepożądane występujące często (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 osób):
- Trudności w zasypianiu, zaburzenia lękowe, rozdrażnienie, przygnębienie, problemy ze snem
- Bóle głowy, uczucie „wirowania” (zawroty głowy), utrata równowagi, drżenia
- Nudności, wymioty, niestrawność
- Zmęczenie

Działania niepożądane występujące niezbyt często (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 100 osób):
- Potliwość
- Zmniejszenie lub zwiększenie apetytu
- Obrzęki
- Uczucie roztrzęsienia, nerwowość, omamy wzrokowe lub słuchowe (widzenie lub słyszenie
  rzeczy, których tak naprawdę nie ma)
- Zmienne emocje
- Nietypowe sny
- Napięcie
- Trudności w zasypianiu na początku, w środku lub pod koniec nocy, trudności w utrzymaniu
  snu, nadmierna senność, senność
- Stan zobojętnienia z brakiem emocji
- Koszmary senne
- Uczucie niepokoju i niemożność pozostawania w bezruchu
- Panika
- Myśli samobójcze
- Zmienione lub zwiększone zainteresowanie seksualne
- Nagły lub przejściowy epizod słabości mięśniowej, niekontrolowane skurcze mięśni lub
  niekontrolowany ruch jednej nogi
- Zaburzenia uwagi
- Migrena
- Padaczka
- Osłabienie
- Zaburzenia ruchowe, powolne ruchy
- Mrowienie, łaskotanie, kłucie lub pieczenie skóry
- Nagłe i nieprzewidywalne fazy ruchliwości i bezruchu
- Chwiejność
- Zmniejszona ostrość widzenia, nietypowy skurcz lub drganie powieki
- Słyszenie dźwięków w przypadku braku dźwięków z zewnątrz
- Nieprawidłowe bicie serca, wolne lub szybkie bicie serca, podwyższone lub obniżone ciśnienie
  krwi, uderzenia gorąca
- Ziewanie
- Suchość w ustach
- Biegunka, ból brzucha, dyskomfort lub ból brzucha, zaparcie, zgaga, ból i dyskomfort żołądka,
  nieżyt żołądka, nadkwasota w przewodzie pokarmowym
- Świąd, nietypowe zaczerwienienie nosa i policzków, nadmierna potliwość
- Ból stawów, ból pleców, sztywność mięśniowa, słabość mięśni, ból mięśni i kości, ból palców
- Zaburzenia oddawania moczu
- Nieregularne krwawienia z macicy
- Utrata siły lub skrajne zmęczenie, ból w klatce piersiowej, ogólne złe samopoczucie, obrzęk
- Zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała, nieprawidłowy zapis EKG, nieprawidłowe
  wyniki badania krwi związane z funkcjonowaniem wątroby.

Działania niepożądane występujące rzadko (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 1000 osób):
- Utrata apetytu, zwiększony apetyt
- Zachowanie nietypowe, stan splątania, obniżony nastrój, pobudliwość, dyskomfort emocjonalny
  i psychiczny, omamy wzrokowe i słuchowe podczas snu
- Utrata przytomności, napięciowy ból głowy, problemy z pamięcią, słaba jakość snu
- Dyskomfort w jamie brzusznej, trudność lub ból podczas połykania, wzdęcia, stan zapalny
  przewodu pokarmowego
- Zakażenie skóry, nietypowa nadmierna wrażliwość na światło słoneczne
- Ból szyi, ból w klatce piersiowej
- Poronienie
- Ból, nocne poty, poczucie ucisku
- Duże stężenie fosfokinazy kreatynowej we krwi, nieprawidłowy ogólny stan fizyczny, zmiana
  pracy serca w badaniu EKG

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Trój- lub czteropierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. imipramina, klomipramina, mirtazapina) mogą zmniejszać skuteczność pitolisantu, gdyż wykazują aktywność antagonisty receptora histaminowego H1 oraz mogą neutralizować działanie endogennej histaminy uwolnionej w mózgu w wyniku leczenia. Leki przeciwhistaminowe (antagoniści receptora H1) przenikające przez barierę krew-mózg (np. maleinian feniraminy, chlorfeniramina, difenhydramina, prometazyna, mepyramina, doksylamina) mogą wpłynąć na skuteczność pitolisantu. Należy dokładnie monitorować pacjentów z chorobą serca, przyjmujących jednocześnie inne leki wydłużające odstęp QT lub zwiększające ryzyko zaburzeń repolaryzacji, pacjentów przyjmujących jednocześnie leki znacznie zwiększające wskaźnik C_max i AUC pitolisantu. Jednoczesne podawanie pitolisantu z ryfampicyną w dawkach wielokrotnych znacząco zmniejsza średnią wartość C_max pitolisantu oraz wskaźnik AUC, odpowiednio, o ok. 39% oraz 50%. Z tego względu należy zachować ostrożność, podając pitolisant z silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyną, fenobarbitalem, karbamazepiną, fenytoiną). Należy zachować ostrożność, podając pitolisant pacjentom przyjmującym jednocześnie dziurawiec zwyczajny ze względu na jego silne działanie indukujące CYP3A4. Jednoczesne podawanie obu substancji czynnych należy monitorować klinicznie oraz ewentualnie dostosować dawkowanie podczas jednoczesnego podawania obu substancji i 1 tydz. po zakończeniu leczenia induktorem. W badaniu klinicznym z wielokrotnymi dawkami jednoczesne przyjmowanie pitolisantu z probenecydem zmniejsza wskaźnik AUC pitolisantu o ok. 34%. Jednoczesne podawanie pitolisantu z paroksetyną znacząco zwiększa średnią wartość C_max oraz wskaźnik AUC_0-72h pitolisantu, odpowiednio, o ok. 47% oraz 105%. Biorąc pod uwagę 2-krotne zwiększenie narażenia na pitolisant, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania leku z inhibitorami CYP2D6 (np. paroksetyną, fluoksetyną, wenlafaksyną, duloksetyną, bupropionem, chinidyną, terbinafiną, cynakalcetem). Podczas jednoczesnego podawania należy rozważyć dostosowanie dawki. Na podstawie danych z badań in vitro stwierdzono, iż pitolisant oraz jego główne metabolity w stężeniach terapeutycznych mogą pobudzać CYP3A4 oraz CYP2B6 oraz - przez ekstrapolację - CYP2C, UDP-glukuronylotransferazy oraz P-gp. Brak dostępnych danych klinicznych dotyczących wielkości tej interakcji. Dlatego należy unikać jednoczesnego podawania pitolisantu z substratami CYP3A4 oraz lekami o wąskim marginesie terapeutycznym (np. z lekami immunosupresyjnymi, docetakselem, inhibitorami kinazy, cyzaprydem, pimozydem, halofantryną). Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego podawania innych substratów CYP3A4, CYP2B6 (np. efawirenz, bupropion), CYP2C (np. repaglinid, fenytoina, warfaryna), P-gp (np. dabigatran, digoksyna) i UDP-glukuronylotransferazy (np. morfina, paracetamol, irynotekan) oraz monitorować ich skuteczność w warunkach klinicznych. W razie przyjmowania doustnych środków antykoncepcyjnych należy unikać stosowania pitolisantu oraz zastosować dodatkową skuteczną metodę antykoncepcyjną. Pitolisant wykazuje ponad 50% zahamowanie OCT1 (transporterów kationów organicznych 1) przy 1,33 μM, a ekstrapolowane IC50 pitolisantu wynosi 0,795 μM. Nawet jeśli nie ustalono znaczenia klinicznego tego działania, zaleca się ostrożność w razie podawania pitolisantu wraz z substratem OCT1 (np. metforminą (biguanidami)). U zdrowych ochotników oceniano jednoczesne przyjmowanie pitolisantu z modafinilem lub hydromaślanem sodu, standardowe leczenie narkolepsji, w dawkach terapeutycznych. Nie wykazano klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych typu lek-lek z modafinilem ani z hydroksymaślanem sodu.

Norameda Polska Sp. z o.o.
ul. Kilińskiego 20
05-500 Piaseczno
886-406-035
www.norameda.com/pl