Xevoben 50 mg + 12,5 mg tabletki

1 tabl. zawiera 50 mg, 100 mg lub 200 mg lewodopy oraz odpowiednio 12,5 mg, 25 mg lub 50 mg benserazydu (w postaci chlorowodorku).

Lek przeciwparkinsonowski - połączenie lewodopy (prekursor dopaminy) oraz benserazydu (inhibitor dekarboksylazy o działaniu obwodowym). Lewodopa w połączeniu z inhibitorem dekarboksylazy - benserazydem, działają jako substytut w przypadku niedoboru dopaminy w OUN. Przynajmniej 95% doustnie podanej lewodopy ulega dekarboksylacji w narządach pozamózgowych (jelita, wątroba, nerki, serce, żołądek), jedynie niewielka ilości substancji dociera do OUN po podaniu lewodopy w monoterapii. Pozamózgowe gromadzenie się dopaminy i odpowiednich substancji adrenergicznych prowadzi do wystąpienia wielu działań niepożądanych ze strony układu pokarmowego i układu sercowo-naczyniowego podczas podawania lewodopy w monoterapii. W dawkach terapeutycznych, inhibitor dekarboksylazy - benserazyd nie przenika do mózgu w wystarczającej ilości (mniej niż 6% stężenia w osoczu). Jednoczesne podawanie benserazydu prawie całkowicie hamuje obwodową dekarboksylację lewodopy, zwłaszcza w błonie śluzowej jelit. W konsekwencji, dawka lewodopy konieczna do osiągnięcia podobnego efektu klinicznego jak podczas podania jej w monoterapii, może zostać zmniejszona o ok. 20%. Pozwala to również w znaczącym stopniu uniknąć działań niepożądanych ze strony układu pokarmowego i układu sercowo-naczyniowego. Benserazyd, hamując dekarboksylazę, może powodować zwiększenie stężenia prolaktyny. Lewodopa jest wchłaniana głównie w górnym odcinku jelita cienkiego, niezależnie od jego okolicy. Czas do osiągnięcia C_max lewodopy wynosi ok. 1 h po podaniu dawki zawierającej lewodopę z benserazydem o natychmiastowym uwalnianiu. Jednoczesne spożywanie pokarmu zmniejsza szybkość i stopień wchłaniania lewodopy. C_max lewodopy w osoczu jest o 30% mniejsze i występuje 2-3 razy później, gdy lek zostanie przyjęty po standardowym posiłku. Stopień wchłaniania lewodopy zmniejsza się o 15% po przyjęciu razem z jedzeniem. Na wchłanianie lewodopy wpływają zmiany czasu opróżniania żołądka. Lewodopa przenika przez błonę śluzową żołądka i barierę krew-mózg w mechanizmie nasycającego transportu. Nie wiąże się ona z białkami osocza. Wartość AUC w płynie mózgowo-rdzeniowym stanowi 12% wartości AUC w osoczu. Benserazyd w dawkach terapeutycznych nie przenika przez barierę krew-mózg. Najwyższe stężenia benserazydu występują przede wszystkim w nerkach, płucach, jelicie cienkim i wątrobie. Lewodopa jest główne metabolizowana poprzez dekarboksylację, O-metylację, transaminację i utlenianie. Główny szlak metaboliczny lewodopy to dekarboksylacja do dopaminy, która odbywa się za pośrednictwem dekarboksylazy aminokwasów aromatycznych. Głównymi produktami rozpadu są kwas homowanilinowy i kwas dihydroksyfenylooctowy. Drugi szlak metaboliczny to metylacja lewodopy do 3-O-metylodopy za pośrednictwem katecholo-O-metylotransferazy (COMT). T_0,5 w fazie eliminacji 3-O-metylodopy wynosi 15 h. Dlatego ten metabolit kumuluje się u pacjentów otrzymujących dawki terapeutyczne lewodopy z benserazydem. Jednoczesne podawanie lewodopy z benserazydem zmniejsza dekarboksylację obwodową lewodopy. Objawia się to zwiększonym stężeniem aminokwasów (lewodopa, 3-O-metylodopa) w osoczu oraz mniejszym stężeniem katecholamin (dopamina, noradrenalina) i kwasów fenylokarboksylowych (kwas homowanilinowy, kwas dihydroksyfenylooctowy) w osoczu. Benserazyd jest hydroksylowany w błonie śluzowej jelit i w wątrobie do trihydroksybenzylohydrazyny. Metabolit ten jest silnym inhibitorem dekarboksylazy aminokwasów aromatycznych. Podczas obwodowego hamowania dekarboksylacji lewodopy T_0,5 w fazie eliminacji lewodopy wynosi ok. 1,5 h. U pacjentów w podeszłym wieku z chorobą Parkinsona (65-78 lat) T_0,5 w fazie eliminacji jest dłuższy o ok. 25%. Benserazyd jest również niemal całkowicie wydalany w postaci metabolitów. Metabolity są wydalane głównie z moczem (64%), i w mniejszym stopniu, z kałem (24%).

Choroba Parkinsona (drżączka porażenna, choroba charakteryzująca się drżeniem, spowolnieniem ruchów oraz sztywnością mięśni). Objawy przypominające objawy choroby Parkinsona, ale będące wynikiem zatrucia, zapalenia mózgu i zmian w mózgu spowodowanych miażdżycą tętnic (zespół parkinsonowski). Wyjątek stanowią objawy przypominające chorobę Parkinsona wywołane przez określone leki (parkinsonizm indukowany leczeniem). Ponadto dawki 100 mg + 25 mg oraz 200 mg + 50: zespół niespokojnych nóg o nieznanej przyczynie; zespół niespokojnych nóg wynikający z niewydolności nerek wymagającej dializy. Uwaga: Przed rozpoczęciem leczenia preparatem lekarz upewni się, że objawy zespołu niespokojnych nóg nie są wywołane niedoborem żelaza. Jeśli zaistnieje taka sytuacja, należy rozpocząć leczenie polegające na suplementacji żelaza.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci w wieku poniżej 25 lat (rozwój układu kostnego musi być zakończony). Ciężkie zaburzenia metaboliczne, wątroby, nerek lub szpiku kostnego. Ciężka choroba nerek, nieleczona dializami (dotyczy pacjentów z zespołem niespokojnych nóg). Ciężka choroba serca, taka jak ciążka tachykardia, ciężkie zaburzenia rytmu serca lub niewydolność serca. Zaburzenia umysłowe (psychozy), które mają lub nie mają fizycznego pochodzenia. Jaskra z zamkniętym kątem przesączania. Jednoczesne podawanie rezerpiny lub nieselektywnych inhibitorów MAO z powodu ryzyka wystąpienia przełomu nadciśnieniowego; podawanie inhibitorów MAO należy zakończyć przynajmniej 2 tyg. wcześniej przed rozpoczęciem leczenia preparatem (jednakże, jednoczesne podawanie z selektywnymi inhibitorami MAO-B, tj. selegilina lub rasagilina, lub z selektywnymi inhibitorami MAO-A, tj. moklobemid nie jest przeciwwskazane); łączne podawanie selektywnego inhibitora MAO-A i selektywnego inhibitora MAO-B odpowiada nieselektywnemu hamowaniu MAO i dlatego nie należy stosować tego połączenia równocześnie z preparatem. Kobiety w okresie ciąży lub kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznej antykoncepcji; jeśli mimo to pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie leczenia preparatem, lekarz zaleci, jak przerwać leczenie.

Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się wykonanie testu ciążowego, aby wykluczyć ciążę. Nie należy stosować leku w okresie ciąży gdyż brak jest dostępnych badań wśród kobiet w okresie ciąży, a badania na zwierzętach wykazały, że obie substancje czynne mają szkodliwy wpływ na nienarodzone potomstwo. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia. Jeśli kobieta zajdzie w ciążę, należy odstawić lek poprzez stopniowe zmniejszanie dawki. Kobiety nie powinny karmić piersią podczas leczenia preparatem. Jeśli wymagane jest leczenie preparatem w okresie laktacji, należy przerwać karmienie piersią. Lewodopa hamuje wydzielanie prolaktyny i w konsekwencji, laktację. Nie wiadomo, czy benserazyd przenika do mleka ludzkiego, a po podaniu benserazydu obserwowano zmiany zwyrodnieniowe szkieletu u rosnących zwierząt.

Doustnie. Choroba Parkinsona. Dawka zależy od ciężkości objawów pozapiramidowych i indywidualnej tolerancji pacjenta. Należy unikać podawania dużych pojedynczych dawek. Leczenie należy rozpocząć od stopniowego zwiększania dawki. Rozpoczęcie leczenia i stopniowe zwiększanie dawki stosowane jest w celu ograniczenia wystąpienia działań niepożądanych oraz by nie zmniejszyć prawdopodobieństwa wystąpienia efektu terapeutycznego. U pacjentów, wcześniej nieleczonych lewodopą, dawka początkowa wynosi 100-200 mg lewodopy + 25-50 mg benserazydu na dobę. Co każdy 3. - 7. dzień, dawka może zostać zwiększona o 50 mg lewodopy + 12,5 mg benserazydu lub 100 mg lewodopy + 25 mg benserazydu. Zazwyczaj, dawka dobowa nie powinna przekraczać 800 mg lewodopy + 200 mg benserazydu.  Początkowo, dawka dobowa podzielona jest na 1 do 4 dawek indywidualnych. W późniejszym etapie leczenia, dawka dobowa powinna być przyjmowana w przynajmniej 4 dawkach pojedynczych. Jeśli wystąpią działania niepożądane, dawka leku nie powinna być dalej zwiększana lub może być czasowo zmniejszona, a późniejsze jej zwiększanie powinno być wolniejsze. Jeśli wystąpią działania niepożądane ze strony układu pokarmowego, można podać leki przeciwwymiotne takie jak domperidon. Jeśli nastąpiła zmiana schematu leczenia z leku zawierającego jedynie lewodopę na połączenie lewodopy z benserazydem, podobny efekt terapeutyczny można osiągnąć podając jedynie 20% poprzedniej dawki lewodopy. Przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego lewodopą i benserazydem należy zachować 12-h przerwę w leczeniu. Preparat może byś stosowany jednocześnie z innymi lekami przeciw parkinsonizmowi. Gdy tylko leczenie lekiem Xevoben przyniesie efekt terapeutyczny, dawka innego leku powinna zostać zweryfikowana, stopniowo zmniejszona, i jeśli to konieczne, odstawiona. Pacjenci, którzy odczuwają duże wahania w działaniu produktu leczniczego w ciągu dnia (zjawisko „on-off”) powinni otrzymywać mniejsze dawki częściej w ciągu dnia lub zmienić leczenie na lek w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Czas trwania leczenia. Lek jest zwykle stosowany przez długi czas (terapia zastępcza). Leczenie nie powinno być ograniczone czasowo, jeśli jest dobrze tolerowane przez pacjenta. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeń czynności nerek (CCr ≥30 ml/min) dostosowanie dawki nie jest konieczne. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. U pacjentów z zespołem niespokojnych nóg lek jest przeciwwskazany w przypadku ciężkiej choroby nerek nieleczonej dializami. U pacjentów w podeszłym wieku dawka powinna być zwiększana powoli i stopniowo. Lek jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci, młodzieży i pacjentów poniżej 25 lat. Sposób podania. W miarę możliwości, tabletki należy przyjmować na 30 min przed posiłkiem lub 1 h po posiłku, co pozwoli uniknąć kompetycyjnego wpływu białek z pokarmu na wychwyt lewodopy i ułatwi szybszy początek działania leku. Niepożądanych objawów ze strony układu pokarmowego, które występują głównie w początkowej fazie leczenia, można zazwyczaj uniknąć, przyjmując lek z niewielkim posiłkiem ubogim w białko (np. np. ciastka, sucharki lub podobne) lub popijając go napojem, bądź stopniowo zwiększając jego dawkę. Tabletki 100 mg + 25 mg oraz tabletki 200 mg + 50 mg można podzielić na równe dawki w celu łatwiejszego połknięcia lub dostosowania do indywidualnego dawkowania. Zespół niespokojnych nóg (RLS) - tylko dawki 100 mg + 25 mg oraz 200 mg + 50 mg. Dawka leku zależy od stopnia ciężkości zespołu niespokojnych nóg, najbardziej optymalną dawkę ustala się poprzez stopniowe zwiększanie dawki dobowej. Maksymalna dawka dobowa nie powinna przekraczać 200-300 mg lewodopy + 50-75 mg benserazydu. RLS z trudnościami z zasypianiem. Leczenie rozpoczyna się przyjmowaniem 100 mg lewodopy + 25 mg benserazydu na dobę. Jeśli objawy nie ustępują, zaleca się zwiększenie dawki do 200 mg lewodopy + 50 mg benserazydu. RLS z trudnościami z zasypianiem i z zaburzeniami snu w ciągu nocy. U pacjentów z RLS lub z zaburzeniami snu w ciągu nocy, u których występują trudności z zasypianiem, należy stosować połączenie tabletek oraz postaci o przedłużonym uwalnianiu. Pacjent powinien przyjąć 100 mg lewodopy + 25 mg benserazydu w postaci o przedłużonym uwalnianiu (to jest Xevoben XR 100 mg + 25 mg kaps. o przedł. uwalnianiu) razem z 100 mg lewodopy + 25 mg benserazydu w standardowej postaci 1 h przed pójściem spać. Jeżeli nie doprowadzi to do wystarczającego złagodzenia dolegliwości w drugiej części nocy, można zwiększyć dawkę leku do 200 mg lewodopy + 50 mg benserazydu w postaci o przedłużo uwalnianiu. Specjalne zalecenia dotyczące dawkowania. Nie należy przekraczać zalecanej maksymalnej dawki dobowej leku, aby uniknąć nasilenia objawów (występowanie objawów RLS wcześniej w ciągu dnia, nasilenie objawów oraz zajęcie innych części ciała). Jeśli wystąpi nasilenie objawów, ważne jest, aby nie przekraczać maksymalnej dawki dobowej. Jeśli wystąpi nasilenie lub efekt z odbicia, należy rozważyć leczenie uzupełniające ze zredukowaniem dawki lewodopy lub stopniowe odstawienie lewodopy i zastąpienie jej innym lekiem. Czas trwania leczenia. Lek jest zwykle stosowany przez długi czas, podczas którego lekarz będzie sprawdzał w regularnych odstępach czasu konieczność dalszego przyjmowania leku w celu leczenia RLS. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby lub łagodnymi do umiarkowanych zaburzeń czynności nerek (CCr ≥30 ml/min) dostosowanie dawki nie jest konieczne. U pacjentów z zespołem niespokojnych nóg lek jest przeciwwskazany w przypadku ciężkiej choroby nerek nieleczonej dializami. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Lek jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci, młodzieży i pacjentów poniżej 25 lat. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować 1 h przed pójściem spać, najlepiej popijając je napojem lub przyjmując z niewielkim posiłkiem ubogim w białko (np. ciastka, sucharki lub podobne). Tabletki 100 mg + 25 mg oraz tabletki 200 mg + 50 mg można podzielić na równe dawki w celu łatwiejszego połknięcia lub dostosowania do indywidualnego dawkowania.

U osób predysponowanych mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości. Ze względu na ryzyko zmian w liczbie krwinek należy często kontrolować morfologię krwi podczas rozpoczynania leczenia, a następnie regularnie przez cały czas trwania terapii. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których w przeszłości wystąpił zawał mięśnia sercowego, z wcześniej istniejącymi zaburzeniami tętnic wieńcowych, zaburzeniami rytmu serca lub niewydolnością serca. W tej grupie pacjentów należy często monitorować czynność serca w trakcie rozpoczynania leczenia, a następnie regularnie przez cały czas trwania terapii. Należy szczególnie uważnie kontrolować pacjentów, u których w przeszłości występowały wrzody żołądkowo-jelitowe lub demineralizacja kości. Należy regularnie mierzyć ciśnienie śródgałkowe u pacjentów z jaskrą z otwartym kątem przesączania, gdyż lewodopa teoretycznie może je podwyższać. Pacjenci, u których istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego, jak również pacjenci, u których zdiagnozowano niedociśnienie ortostatyczne, powinni być uważnie monitorowani, zwłaszcza na początku leczenia lub podczas zwiększania dawki. Jednakże, niedociśnienie ortostatyczne może być zwykle kontrolowane poprzez zmniejszenie dawki leku. Wszystkich pacjentów należy dokładnie monitorować czy nie występują u nich zmiany psychologiczne oraz depresja z myślami samobójczymi lub bez nich. Zespół dysregulacji dopaminowej (DDS): u niewielkiej liczby pacjentów występują zaburzenia poznawcze i zaburzenia zachowania, które mogą być bezpośrednio związane z przyjmowaniem większej niż zalecana przez lekarza, dawki leku. Nie wolno nagle odstawiać leku. Po długotrwałym leczeniu lekiem zawierającym lewodopę, nagłe odstawienie może prowadzić do wystąpienia złośliwego zespołu neuroleptycznego z następującymi objawami: wysoka gorączka, sztywność mięśni, możliwe zmiany psychiczne oraz zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatyninowej. W ciężkich przypadkach mogą wystąpić: mioglobinuria, rabdomioliza, ostra niewydolność nerek oraz ostry zespół akinetyczny, które mogą zagrażać życiu. W przypadku wystąpienia takich objawów pacjent powinien znaleźć się pod obserwacją lekarza, w razie konieczności w szpitalu, i szybko otrzymać odpowiednie leczenie objawowe, które po odpowiedniej ocenie przez lekarza, może obejmować wznowienie podawania lewodopy z benserazydem. Dlatego przerwa w stosowaniu lewodopy ze wskazań terapeutycznych może być przeprowadzona jedynie w szpitalu. Dyskineza (np. ruchy pląsawicze i atetotyczne) występująca w późniejszych etapach leczenia, może być zwykle kontrolowana poprzez zmniejszenie dawki. W przypadku dłuższego okresu leczenia mogą występować wahania odpowiedzi na leczenie (objawy zamrożenia, dystonie końca dawki i zespół przełączenia „on-off”). Zaburzenia te można zazwyczaj wyeliminować lub ograniczyć poprzez odpowiednie dobranie dawki lub przez podawanie mniejszych pojedynczych dawek w krótszych odstępach czasu. Można następnie podjąć próbę stopniowego zwiększenia dawki w celu uzyskania silniejszego efektu terapeutycznego. Jeśli pacjent wymaga znieczulenia ogólnego, należy kontynuować podawanie lewodopy z benserazydem przez jak najdłuższy czas do operacji, z wyjątkiem znieczulenia przy użyciu halotanu. W znieczuleniu ogólnym z użyciem halotanu, należy odstawić lewodopę z benserazydem na 12-48 h przed zabiegiem ze względu na możliwość wystąpienia wahań ciśnienia krwi i (lub) zaburzeń rytmu serca. Po zabiegu leczenie można wznowić; dawka powinna być zwiększana stopniowo, do dawki stosowanej przed operacją. Podczas stosowania lewodopy może wystąpić senność i w rzadkich przypadkach nagłe napady snu. Bardzo rzadko donoszono o przypadkach napadów snu mogących pojawiać się również podczas wykonywania codziennych czynności, w niektórych przypadkach bez wcześniejszych sygnałów ostrzegawczych, jak również bez świadomości wystąpienia napadu snu. Pacjentów należy poinformować o takim ryzyku oraz zalecić zachowanie ostrożności w przypadku prowadzenia pojazdów lub obsługi maszyn w trakcie leczenia lewodopą. Pacjenci, u których wystąpiła już przedtem senność i (lub) napady snu nie mogą prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn. W przypadku wystąpienia senności lub napadów snu należy rozważyć zmniejszenie dawki lub zakończenie leczenia. Należy regularnie monitorować pacjentów pod kątem rozwoju zaburzeń kontroli impulsów. Należy poinformować pacjentów i ich opiekunów, że u osób leczonych agonistami dopaminy i (lub) innymi lekami dopaminergicznymi zawierającymi lewodopę mogą wystąpić behawioralne objawy zaburzeń kontroli impulsów, w tym: uzależnienie od gier hazardowych, zwiększone libido, hiperseksualność, kompulsywne wydawanie pieniędzy lub kupowanie oraz kompulsywne lub napadowe objadanie się. W takich przypadkach zaleca się przeanalizowanie stosowanego leczenia. W trakcie leczenia zaleca się okresowe kontrolowanie czynności wątroby, nerek i układu krążenia oraz badanie morfologii krwi. U pacjentów z cukrzycą należy często badać stężenie glukozy we krwi i odpowiednio dostosowywać dawki leków przeciwcukrzycowych. Badania epidemiologiczne wykazały, że u pacjentów z chorobą Parkinsona jest większe ryzyko wystąpienia czerniaka w porównaniu do ogólnej populacji (ok. 2-6 razy wyższe). Nie jest jasne czy obserwowane zwiększone ryzyko wynika z choroby Parkinsona, czy z innych czynników, takich jak stosowanie lewodopy w leczeniu choroby Parkinsona. Dlatego też pacjenci i ich opiekunowie powinni być poinformowani o konieczności regularnego badania czy nie występuje czerniak podczas stosowania lewodopy z benserazydem w jakimkolwiek wskazaniu. Wskazane jest okresowe badanie skóry przez odpowiedniego specjalistę (np. dermatologa). U pacjentów z ciężkimi objawami zespołu niespokojnych nóg oraz gdy wymagana jest większa dawka lewodopy z benserazydem, wystąpienie nasilenia objawów może ograniczyć długotrwałe stosowanie lewodopy z benserazydem. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

Częstość nieznana: infekcje z gorączką, zapalenie oskrzeli, zapalenie błony śluzowej nosa, niedokrwistość hemolityczna, małopłytkowość, leukopenia, zmniejszony apetyt, zespół dysregulacji dopaminowej (DDS), stan splątania, depresja, pobudzenie, lęk, omamy, urojenia, czasowa dezorientacja, patologiczna skłonność do hazardu, zwiększone libido, hiperseksualność, kompulsywne wydawanie pieniędzy lub kompulsywne zakupy, napadowe objadanie się, kompulsywne jedzenie, brak odczuwania smaku, zaburzenia smaku, dyskinezja (ruchy pląsawicze i atetotyczne), wahania odpowiedzi terapeutycznej (zamrożenie, pogorszenie końca dawki, zespół przełączenia "on-off"), zmęczenie, nadmierna senność w ciągu dnia, nagły napad snu, zawroty głowy, ból głowy, suchość w jamie ustnej, zespół niespokojnych nóg, arytmia, niedociśnienie ortostatyczne, nudności, wymioty, biegunka, zmiana zabarwienia śliny, języka, zębów lub błony śluzowej jamy ustnej, zwiększenie aktywności transaminaz, fosfatazy alkalicznej lub GGT, skórne reakcje alergiczne (np. świąd, wysypka), zwiększenie stężenia mocznika we krwi, chromaturia. Dodatkowe działania niepożądane występujące u pacjentów z chorobą Parkinsona: zaburzenia snu, zespół niespokojnych nóg. Dodatkowe działania niepożądane występujące u pacjentów z zespołem niespokojnych nóg: zaburzenia snu niezwiązane z zespołem niespokojnych nóg, zjawisko nasilenia objawów (czasowe przesunięcie objawów z występujących wieczorem/w nocy na objawy pojawiające się wczesnym popołudniem i wieczorem, przed przyjęciem kolejnej wieczornej dawki) jest najczęściej występującym działaniem niepożądanym związanym z długotrwałym leczeniem dopaminergicznym. W późniejszym okresie leczenia mogą występować dyskinezy (np. ruchy pląsawicze i atetotyczne). Można je zazwyczaj wyeliminować lub ograniczyć poprzez zmniejszanie dawki. W przypadku dłuższego okresu leczenia mogą także występować wahania odpowiedzi na leczenie (objawy zamrożenia, dystonie końca dawki i zespół przełączenia „on-off”). Powyższe objawy można zazwyczaj wyeliminować lub ograniczyć poprzez odpowiednie dobranie dawki lub przez podawanie mniejszych pojedynczych dawek w krótszych odstępach czasu. Można następnie podjąć próbę zwiększenia dawki w celu uzyskania silniejszego efektu terapeutycznego. Przyjmowanie lewodopy z benserazydem jest związane z występowaniem zmęczenia, w bardzo rzadkich przypadkach z występowaniem epizodów nadmiernej senności w ciągu dnia oraz nagłych napadów snu. Niedociśnienie ortostatyczne można na ogół zmniejszyć przez zmniejszenie dawki. Działania niepożądane ze strony układu pokarmowego występują głównie we wczesnym okresie leczenia i można je w znacznym stopniu ograniczyć poprzez przyjmowanie lewodopy z benserazydem jednocześnie z niewielkim posiłkiem ubogim w białko (np. ciastka, sucharki lub podobne), popijanie leku płynem lub poprzez powolne zwiększanie dawki. Może wystąpić zmiana zabarwienia moczu (zwykle mocz przyjmuje odcień czerwony, a po odstaniu ciemnieje). Zmiana koloru lub zabarwienia może dotyczyć też innych płynów ustrojowych i tkanek, w tym śliny, języka, zębów i błony śluzowej jamy ustnej.

Interakcje farmakokinetyczne. W przypadku jednoczesnego stosowania lewodopy z benserazydem w standardowej postaci farmaceutycznej z działającym przeciwcholinergicznie triheksyfenidylem zmniejsza się szybkość, ale nie stopień absorpcji lewodopy. Jednoczesne podawanie triheksyfenidylu i lewodopy z benserazydem w postaci o przedł. uwalnianiu nie ma jednak wpływu na farmakokinetykę lewodopy. Siarczan żelaza zmniejsza wartość C_max w osoczu i wartość AUC lewodopy o 30-50%. Zmiany farmakokinetyki obserwowane w przypadku jednoczesnego stosowania siarczanu żelaza wydają się u niektórych, lecz nie u wszystkich pacjentów, istotne klinicznie. Metoklopramid zwiększa szybkość wchłaniania lewodopy. Domperidon może zwiększać biodostępność lewodopy w wyniku zwiększonego wchłaniania lewodopy w jelicie. Może wystąpić zwiększone ryzyko arytmii z powodu jednoczesnego stosowania lewodopy i domperidonu. Interakcje farmakodynamiczne. Opioidy, leki przeciwnadciśnieniowe zawierające rezerpinę oraz leki neuroleptyczne hamują działanie lewodopy z benserazydem. Jednoczesne podawanie leków przeciwpsychotycznych z lekami o właściwościach blokujących receptor dla dopaminy, szczególnie antagonistami receptora D2, może hamować działanie lewodopy z benserazydem. Należy zachować ostrożność w czasie jednoczesnego podawania tych leków i uważnie obserwować pacjenta, czy nie zmniejsza się działanie leków przeciw parkinsonizmowi i nie nasilają się objawy choroby Parkinsona. Lewodopy z benserazydem nie wolno jednocześnie podawać z nieodwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO. Dopuszcza się jednoczesne stosowanie z selektywnymi inhibitorami MAO-B (np. selegilina, w dawce dobowej do 10 mg lub rasagilina) lub z selektywnymi inhibitorami MAO-A (np. moklobemid). W określonych przypadkach, selegilina może zwiększyć działanie lewodopy przeciw parkinsonizmowi bez wywoływania niebezpiecznych dla pacjenta interakcji. Jednoczesne podawanie selektywnego inhibitora MAO-A i selektywnego inhibitora MAO-B odpowiada nieselektywnemu hamowaniu MAO i dlatego nie należy ich stosować jednocześnie z lewodopą z benserazydem. Jednoczesne podawanie nieodwracalnego, nieselektywnego inhibitora MAO (np. tranylcypromina) może prowadzić do wystąpienia przełomu nadciśnieniowego, prawdopodobnie do 2 tyg. po zakończeniu przyjmowania inhibitora MAO. Dlatego między zaprzestaniem stosowania inhibitora MAO a podaniem lewodopy z benserazydem powinna nastąpić 2-tyg. przerwa. Jednoczesne przyjmowanie lewodopy z benserazydem oraz leków sympatykomimetycznych, jak np. epinefryna, norepinefryna, izoproterenol lub amfetamina nie jest zalecane, ponieważ lewodopa może nasilać ich działanie. Jeżeli jednoczesne podawanie lewodopy z benserazydem i leków sympatykomimetycznych jest konieczne, należy monitorować czynności układu krążenia i ewentualne zmniejszyć dawkę leków sympatykomimetycznych. Jednoczesne stosowanie lewodopy z benserazydem z innymi lekami przeciw parkinsonizmowi (np. agonistami dopaminy, amantadyną, z lekami przeciwcholinergicznymi, selegiliną, bromokryptyną) jest dozwolone, chociaż zarówno działanie lecznicze, jak i działania niepożądane mogą ulec nasileniu. Może być konieczne zmniejszenie dawek lewodopy z benserazydem lub innych leków. W przypadku jednoczesnego stosowania leczenia uzupełniającego inhibitorem COMT (katecholo-O-metylotransferaza) może być konieczne zmniejszenie dawek lewodopy z benserazydem. Należy zwrócić uwagę, aby na początku leczenia lewodopą z benserazydem nie odstawiać nagle leków przeciwcholinergicznych, ponieważ działanie lewodopy występuje dopiero po pewnym czasie. Objawowe niedociśnienie ortostatyczne może pojawić się podczas jednoczesnego stosowania lewodopy i inhibitora dekarboksylazy u pacjentów przyjmujących uprzednio leki przeciwnadciśnieniowe. Możliwe jest nasilenie działania leków przeciwnadciśnieniowych, dlatego należy regularnie kontrolować ciśnienie krwi oraz dostosować dawkę leków, jeśli to konieczne. Jednoczesne spożywanie posiłków bogatych w białko może osłabiać działanie leku. Lewodopa należy do grupy dużych obojętnych aminokwasów (LNAA) i konkuruje z kwasami LNAA pochodzącymi z białek obecnych w diecie o transport przez błonę śluzową żołądka i przez barierę krew-mózg. Jeśli pacjent wymaga znieczulenia ogólnego, należy kontynuować podawanie lewodopy z benserazydem przez jak najdłuższy czas do operacji, z wyjątkiem znieczulenia przy użyciu halotanu. W znieczuleniu ogólnym z użyciem halotanu, należy odstawić lewodopę z benserazydem na 12-48 h przed zabiegiem ze względu na możliwość wystąpienia wahań ciśnienia krwi i (lub) zaburzeń rytmu serca. Po zabiegu leczenie można wznowić; dawka powinna być zwiększana stopniowo, do dawki stosowanej przed operacją.

SymPhar Sp. z o.o.
ul. Koszykowa 65
00-667 Warszawa
22-822-93-06
www.symphar.com