Abelcet 5 mg/ml konc. do sporz. zaw. do infuzji

1 ml koncentratu do sporządzania zawiesiny do infuzji zawiera 5 mg amfoterycyny B w postaci kompleksu lipidowego. 1 ml koncentratu do sporządzania zawiesiny zawiera 3,6 mg sodu (0,156 mmol), czyli 72 mg sodu (3,128 mmol) w fiolce 20 ml.

Makrocykliczny, polienowy antybiotyk przeciwgrzybiczy w postaci kompleksu fosfolipidowego o zmniejszonej nefrotoksyczności. Amfoterycyna B może działać grzybostatycznie lub grzybobójczo, zależnie od jej stężenia i od wrażliwości grzybów. Działanie leku polega prawdopodobnie na wiązaniu ergosterolu zawartego w błonach komórkowych grzybów, powodując ich uszkodzenie. Wskutek tego następuje wyciek zawartości komórek, a następnie ich obumieranie. Równoczesne wiązanie się leku ze sterolami komórek człowieka może powodować toksyczność, chociaż amfoterycyna B ma większą zdolność wiązania ergosterolu komórek grzybów niż cholesterolu komórek ludzkich. Amfoterycyna B działa in vitro na grzyby chorobotwórcze, w tym Candida spp., Cryptococcus neoformans, Aspergillus spp., Mucor spp., Sporothrix schenckii, Blastomyces dermatitidis, Coccoidioides immitis oraz Histoplasma capsulatum. Amfoterycyna B działa słabo lub nie działa wcale na bakterie i wirusy. Amfoterycyna B zawarta w preparacie jest związana z fosfolipidami. Właściwości farmakokinetyczne amfoterycyny B w kompleksie lipidowym oraz niezwiązanej amfoterycyny B są różne. Badania farmakokinetyczne przeprowadzone na zwierzętach wykazały, że po podaniu leku Abelcet stężenie amfoterycyny B było najwyższe w wątrobie, śledzionie i w płucach. Amfoterycyna B w postaci kompleksu lipidowego szybko przenika do tkanek. Stosunek stężenia leku w tkankach do stężenia we krwi zwiększał się nieproporcjonalnie do dawki, co świadczy o tym, że eliminacja leku z tkanek była opóźniona. C_max amfoterycyny B we krwi było mniejsze po podaniu leku Abelcet niż po podaniu równoważnej ilości amfoterycyny B niezwiązanej. Poziom leku w tkankach był znacznie niższy po podawaniu amfoterycyny B niezwiązanej niż podczas stosowania amfoterycyny w postaci kompleksu lipidowego. Jednak doświadczenia na psach wykazały, że amfoterycyna B osiągała 20-krotnie wyższe stężenia w nerce, jeśli była podana w postaci niezwiązanej niż po podaniu w porównywalnych dawkach w postaci kompleksu lipidowego.

Leczenie ciężkiej inwazyjnej kandydozy. Lek jest również wskazany jako lek drugiego rzutu w leczeniu ciężkich grzybic układowych u pacjentów nie reagujących na amfoterycynę B w postaci niezwiązanej lub inne leki przeciwgrzybicze o działaniu ogólnym, u pacjentów z niewydolnością nerek lub z innymi przeciwwskazaniami do stosowania amfoterycyny B w postaci niezwiązanej oraz u pacjentów, u których stwierdzono uszkodzenie nerek wywołane przez amfoterycynę B. Preparat jest zalecany jako lek drugiego rzutu w inwazyjnej postaci aspergilozy, kryptokokowym zapaleniu opon mózgowych oraz rozsianej kryptokokozie u pacjentów z HIV, fuzariozie oraz kokcydioidomikozie, zygomikozie i blastomikozie.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, chyba że w opinii lekarza korzyści ze stosowania leku przewyższają ryzyko związane z nadwrażliwością.

Podawanie leku kobietom ciężarnym należy ograniczyć wyłącznie do przypadków, gdy korzyści z leczenia matki są wyższe od ryzyka dla płodu lub dziecka. Amfoterycynę B w postaci konwencjonalnej stosowano z powodzeniem w leczeniu grzybic układowych u kobiet ciężarnych, bez wpływu na płód, ale opisano tylko niewielką liczbę przypadków. Badania dotyczące wpływu leku na płodność szczurów i królików nie wykazały embriotoksyczności, fetotoksyczności ani teratogenności. Jednak nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amfoterycyny B w postaci kompleksu lipidowego u kobiet ciężarnych. Nie wiadomo, czy lek przenika do mleka matki. Należy dokładnie przemyśleć decyzję czy kontynuować, czy przerwać karmienie piersią, czy leczenie amfoterycyną, biorąc pod uwagę potencjalne korzyści karmienia piersią dla dziecka oraz potencjalne korzyści terapii lekiem dla karmiącej matki.

Dożylnie. Dorośli. W leczeniu ciężkich grzybic układowych zwykle zaleca się podawanie 5 mg/kg mc. przez co najmniej 14 dni. Lek należy podawać w postaci infuzji dożylnej z szybkością 2,5 mg/kg mc./h. Lek był podawany przez okres 28 mies., w dawce skumulowanej 73,6 g bez istotnej toksyczności. Lek może być podawany pacjentom z cukrzycą. Dzieci i młodzież. W leczeniu grzybic układowych u dzieci (w wieku od 1 miesiąca do 16 lat) lek jest skuteczny w dawkach porównywalnych do dawek zalecanych dla dorosłych, proporcjonalnych do masy ciała pacjenta. Nie ma dostatecznych danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa leku u dzieci w wieku poniżej 1 miesiąca. Nie ma dostępnych danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa leku u wcześniaków chorych na grzybice wywołane gatunkami rodzaju Aspergillus. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku nie ma konieczności zmiany dawkowania leku; lek stosuje się w dawkach proporcjonalnych do masy ciała pacjenta. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z chorobami nerek lub wątroby. Lek może być stosowany do leczenia grzybic układowych u pacjentów z ciężką postacią neutropenii, będącej skutkiem chorób nowotworowych układu krwiotwórczego lub stosowania leków cytotoksycznych i immunosupresyjnych. Sposób podania. Lek jest jałową, apirogenną zawiesiną, przeznaczoną tylko do infuzji dożylnych; przed podaniem zawiesinę należy rozcieńczyć; podawać w postaci infuzji dożylnej z szybkością 2,5 mg/kg mc./h. Stosując preparat po raz pierwszy, zaleca się podanie dawki testowej bezpośrednio przed pierwszą infuzją. Pierwszą dawkę 1 mg należy przygotować zgodnie z instrukcją i podać w infuzji trwającej ok. 15 min. Po podaniu takiej dawki należy zakończyć infuzję i uważnie obserwować pacjenta przez 30 min. Jeżeli nie występują objawy nadwrażliwości, infuzję można kontynuować. W czasie podawania leku po raz pierwszy należy dysponować aparaturą do resuscytacji na wypadek wystąpienia reakcji rzekomoanafilaktycznej. W czasie infuzji dożylnych preparatu można stosować filtr typu "in-line" o średniej średnicy porów w filtrze nie mniejszej niż 5 mikronów.

Reakcje nadwrażliwości związane z infuzją. Reakcje związane z infuzją (takie jak dreszcze i gorączka) odnotowane po podaniu leku były zazwyczaj lekkie lub umiarkowane i występowały głównie w czasie pierwszych 2 dni podawania. Tolerancję leku można zwiększyć poprzez zastosowanie przed infuzją leków przeciwgorączkowych (np. paracetamol). Układowe zakażenia grzybicze. Leku nie należy stosować w leczeniu pospolitych lub powierzchownych zakażeń grzybiczych bez objawów klinicznych, rozpoznanych jedynie na podstawie testów skórnych lub serologicznych.  Pacjenci z niewydolnością nerek. Ze względu na potencjalną nefrotoksyczność leku należy kontrolować czynność nerek przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie leczenia. Jest to szczególnie istotne u pacjentów z chorobami nerek w wywiadzie, u których wcześniej stwierdzono niewydolność nerek, lub u pacjentów otrzymujących leki o działaniu nefrotoksycznym. Przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie leczenia należy regularnie oznaczać stężenie elektrolitów w surowicy, zwłaszcza potasu. Zgłaszano przypadki hiperkaliemii (niektóre z nich prowadzące do arytmii serca i zatrzymania akcji serca). Niektóre z nich wystąpiły u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub po suplementacji potasu u pacjentów z hipokaliemią w wywiadzie. Pacjenci z niewydolnością wątroby. Lek stosowany był z powodzeniem u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby powstałymi na skutek zakażenia, osób z procesem odrzucania przeszczepu oraz z innymi chorobami wątroby lub leczonych równocześnie lekami hepatotoksycznymi. Zwiększone stężenie bilirubiny lub aktywności fosfatazy alkalicznej czy aminotransferaz u pacjentów leczonych lekiem stwierdzono tylko wówczas, gdy występowały u nich inne czynniki wpływające na czynność wątroby (zakażenia, hiperalimentacja, jednoczesne stosowanie leków hepatotoksycznych lub proces odrzucania przeszczepu). Substancje pomocnicze. Lek zawiera 3,6 mg sodu w 1 ml, czyli 72 mg sodu w 20 ml (w jednej fiolce) co odpowiada 3,6 % zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Ze względu na zawartość sodu, preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie, np. u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, niewydolnością nerek, zespołem nerczycowym.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, Abelcet może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one
wystąpią.

Podczas podawania leku Abelcet mogą wystąpić reakcje związane z infuzją, tj. dreszcze, gorączka,
nudności, wymioty, wysypka, drgawki, ból w klatce piersiowej oraz u niektórych pacjentów
zmniejszenie ilości tlenu we krwi i sinica, które występują głównie tylko w pierwszych dwóch
dniach stosowania leku. Lekarz lub pielęgniarka mogą zastosować proste leczenie w celu
osłabienia tych działań niepożądanych.

Abelcet może wpływać na czynność nerek, wątroby i wyniki testów krwi. Lekarz może zalecić
przeprowadzenie odpowiednich badań, np. sprawdzających stężenie potasu we krwi.

Bardzo częste działania niepożądane (występujące częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
- dreszcze, gorączka
- zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi.

Częste działania niepożądane (występują u 1 do 10 na 100 pacjentów):
- zwiększenie częstości pracy serca, nieregularny rytm serca,
- wysokie lub niskie ciśnienie krwi,
- zbyt mała liczba płytek krwi, niedokrwistość (zmniejszenie stężenia hemoglobiny i (lub) ilości
  krwinek czerwonych, skutkujące niedotlenieniem),
- duszność, astma,
- nudności, wymioty, ból brzucha,
- ból głowy, drżenie,
- nieprawidłowe wyniki testów czynności nerek (zwiększenie we krwi aktywności fosfatazy
  zasadowej i stężenia mocznika),
- zaburzenie czynności nerek,
- zaburzenia równowagi elektrolitowej, wysokie stężenie potasu we krwi, niskie stężenie potasu
  we krwi, zmniejszone stężenie magnezu we krwi,
- zwiększone stężenie bilirubiny we krwi,
- nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby,
- wysypka.

Niezbyt częste działania niepożądane (występują u 1 do 10 na 1000 pacjentów):
- zatrzymanie akcji serca,
- wstrząs,
- reakcje anafilaktyczne (z nadwrażliwości),
- reakcje w miejscu podania, świąd,
- drgawki, neuropatia (choroba nerwów obwodowych),
- ból mięśni,
- zaburzenia oddychania.

Działania niepożądane o nieznanej częstości ( częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych):
- encefalopatia (choroba mózgu),
- skurcz oskrzeli,
- złuszczające zapalenie skóry,
- kwasica kanalikowo-nerkowa, zmniejszona zdolność zagęszczania moczu, moczówka prosta
  pochodzenia nerkowego (rzadka choroba, która charakteryzuje się wytwarzaniem bardzo
  dużych ilości niezagęszczonego moczu na dobę oraz nadmiernym pragnieniem).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych
Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów
Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Amfoterycyna B w postaci kompleksu lipidowego jest lekiem potencjalnie nefrotoksycznym, dlatego też należy szczególnie dokładnie kontrolować czynność nerek u pacjentów przyjmujących jednocześnie inne nefrotoksyczne leki. W przypadku konieczności równoczesnego podawania zydowudyny, należy starannie kontrolować czynność nerek i układu krwiotwórczego. U pacjentów otrzymujących amfoterycynę B równocześnie z dużymi dawkami cyklosporyny stwierdzono zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, jednakże lek wykazywał mniejszą nefrotoksyczność niż amfoterycyna B w postaci niezwiązanej. Interakcje amfoterycyny B w postaci kompleksu lipidowego z innymi lekami nie zostały dotychczas zbadane. Interakcje odnotowano po zastosowaniu niezwiązanej amfoterycyny B z lekami przeciwnowotworowymi, z kortykosteroidami i kortykotropiną (ACTH), z glikozydami naparstnicy, flucytozyną oraz z lekami zwiotczającymi mięśnie szkieletowe - należy zachować ostrożność, jeśli lek podaje się jednocześnie z tymi preparatami. Donoszono o ostrym działaniu toksycznym na płuca u pacjentów otrzymujących dożylnie niezwiązaną amfoterycynę B i u których przetaczane są leukocyty - nie należy podawać równocześnie amfoterycyny B i leukocytów.

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z.o.o.
ul. Osmańska 12
02-823 Warszawa
22-345-93-00
[email protected]
www.teva.pl