Aclasta 5 mg/100 ml roztwór do infuzji

1 butelka (100 ml) zawiera 5 mg kwasu zoledronowego (jednowodnego).

Kwas zoledronowy należy do grupy bisfosfonianów zawierających azot i działa głównie na kości. Jest inhibitorem zależnej od osteoklastów resorpcji kości. Selektywne działanie bisfosfonianów na kości polega na ich znacznym powinowactwie do zmineralizowanej kości. Głównymi cząsteczkami docelowymi dla leku w obrębie osteoklastu są cząsteczki enzymu syntazy pirofosforanu farnezylu. Długi czas działania kwasu zoledronowego przypisuje się jego znacznemu powinowactwu do wiązania z aktywną częścią syntazy pirofosforanu farnezylu (FPP) oraz jego dużemu powinowactwu do wiązania ze składnikami mineralnymi kości. Leczenie preparatem gwałtownie zmniejszało zwiększoną w okresie pomenopauzalnym szybkość obrotu kostnego. Maksymalne stężenie substancji czynnej w osoczu występuje pod koniec infuzji, a następnie obserwuje się szybkie zmniejszenie stężenia do wartości <10% wartości maksymalnych po 4 h oraz <1% po 24 h. Wydalanie przebiega trójfazowo: szybkie dwufazowe wydalanie z T_0,5α- 0,24 h i T_0,5β - 1,87 h, a następnie długa faza eliminacji z T_0,5γ - 146 h. Stopień wiązania z białkami osocza jest niewielki, wynosi 43-55%. Lek nie podlega przemianom metabolicznym, wydalany jest przez nerki w postaci niezmienionej.

Leczenie osteoporozy u kobiet po menopauzie oraz u dorosłych mężczyzn, u których występuje zwiększone ryzyko złamań kości, w tym pacjentów, którzy przebyli ostatnio niskoenergetyczne złamanie szyjki kości udowej. Leczenie osteoporozy związanej z długotrwałą terapią glikokortykosteroidami stosowanymi ogólnoustrojowo u kobiet po menopauzie oraz u dorosłych mężczyzn, u których występuje zwiększone ryzyko złamań. Leczenie choroby Pageta kości u dorosłych.

Nadwrażliwość na substancję czynną, którykolwiek z bisfosfonianów lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Hipokalcemia. Ciężkie zaburzenia czynności nerek z klirensem kreatyniny <35 ml/min. Ciąża i okres karmienia piersią.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania kwasu zoledronowego u kobiet w ciąży. Lek jest przeciwwskazany do stosowania w ciąży i podczas karmienia piersią. Nie zaleca się stosowania leku u kobiet w wieku rozrodczym. Potencjalny niekorzystny wpływ kwasu zoledronowego na płodność w pokoleniu rodziców i pokoleniu F1 oceniano u szczurów. Objawiał się on nadmiernym działaniem farmakologicznym, którego występowanie kojarzono z hamowaniem przez związek procesu uwalniania wapnia z kości. Skutkowało to hipokalcemią okołoporodową, efektem wspólnym dla całej grupy bisfosfonianów, trudnym porodem oraz wczesnym zakończeniem badania. Wyniki te uniemożliwiły określenie ostatecznego wpływu leku na płodność u ludzi.

Dożylnie. Przed podaniem leku pacjenci muszą być odpowiednio nawodnieni. Jest to szczególnie ważne u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat) oraz u pacjentów przyjmujących leki moczopędne. Podczas leczenia preparatem zaleca się przyjmowanie odpowiednich dawek wapnia i witaminy D. Osteoporoza. W leczeniu osteoporozy u kobiet po menopauzie, osteoporozy u mężczyzn oraz w leczeniu osteoporozy związanej z długotrwałą terapią glikokortykosteroidami stosowanymi ogólnoustrojowo, zalecana dawka leku to podawana raz na rok, pojedyncza infuzja dożylna 5 mg. Nie ustalono optymalnego czasu trwania leczenia bisfosfonianami. Należy okresowo oceniać konieczność dalszego leczenia u każdego pacjenta indywidualnie w oparciu o korzyści i potencjalne ryzyko związane ze stosowaniem preparatu, zwłaszcza po upływie co najmniej 5 lat terapii. U pacjentów z ostatnio przebytym niskoenergetycznym złamaniem szyjki kości udowej zaleca się podanie infuzji preparatu po co najmniej 2 tyg. od wygojenia złamania szyjki kości udowej. U pacjentów z ostatnio przebytym niskoenergetycznym złamaniem szyjki kości udowej zaleca się podanie doustnie lub domięśniowo nasycającej dawki witaminy D wynoszącej od 50 000 do 125 000 j.m. przed pierwszą infuzją preparatu. Choroba Pageta. Lek powinien być przepisywany jedynie przez lekarzy, którzy posiadają doświadczenie w leczeniu choroby Pageta kości. Zalecana dawka to pojedyncza infuzja dożylna 5 mg. Szczególnie zaleca się, by pacjenci z chorobą Pageta przynajmniej przez pierwszych 10 dni po podaniu preparatu otrzymywali 2 razy na dobę odpowiednie preparaty uzupełniające stężenie wapnia w organizmie, zawierające co najmniej 500 mg wapnia. Ponowne leczenie choroby Pageta: po początkowym zastosowaniu preparatu w chorobie Pageta obserwowano wydłużony okres remisji u pacjentów, u których wystąpiła reakcja na leczenie. Ponowne leczenie obejmuje dodatkową infuzję dożylną w dawce 5 mg po upływie 1 roku lub dłużej od początkowego leczenia u pacjentów, u których wystąpił nawrót choroby. Istnieje ograniczona ilość danych dotyczących ponownego leczenia choroby Pageta. Szczególne grupy pacjentów. Stosowanie leku jest przeciwwskazane u pacjentów z klirensem kreatyniny <35 ml/min. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów z klirensem kreatyniny ≥35 ml/min. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat). Leku nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Brak dostępnych danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 5 lat. Sposób podawania. Lek jest podawany dożylnie przez wentylowany zestaw do powolnej infuzji ze stałą szybkością. Czas infuzji nie powinien być krótszy niż 15 min. Pacjenci, którym podano lek powinni otrzymać ulotkę dla pacjenta oraz kartę przypominającą dla pacjenta.

Należy zachować ostrożność podając preparat razem z innymi lekami, które mogą w sposób istotny wpływać na czynność nerek (np. aminoglikozydami lub diuretykami, które mogą spowodować odwodnienie). Istniejąca wcześniej hipokalcemia lub inne zaburzenia przemiany mineralnej wymagają wyrównania zanim rozpocznie się leczenie preparatem. U pacjentów z chorobą Pageta kości może rozwinąć się przemijająca, czasami objawowa hipokalcemia, zwykle największa przez pierwszych 10 dni od infuzji preparatu (należy monitorować pacjentów w okresie ryzyka i stosować preparaty uzupełniające stężenie wapnia). Przed rozpoczęciem leczenia u chorych, u których występują równocześnie czynniki ryzyka (np. nowotwór, chemioterapia, radioterapia, kortykosteroidy, zła higiena jamy ustnej), należy rozważyć wykonanie badania stomatologicznego oraz zastosowanie właściwej profilaktyki stomatologicznej, ze względu na ryzyko martwicy kości żuchwy. W tej grupie chorych, jeżeli to możliwe, należy unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych w trakcie leczenia. U chorych, u których dojdzie do martwicy kości szczęki w trakcie leczenia bisfosfonianami, chirurgiczne zabiegi stomatologiczne mogą nasilić to powikłanie. W przypadku chorych wymagających zabiegów dentystycznych, brak jest danych sugerujących, czy zakończenie leczenia bisfosfonianami zmniejsza ryzyko wystąpienia martwicy kości szczęki. Postępowanie z każdym pacjentem powinno być oparte na podstawie klinicznej oceny przeprowadzonej przez lekarza prowadzącego, w oparciu o indywidualną ocenę stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów przyjmujących bisfosfoniany, u których występują objawy związane z uchem, w tym przewlekłe zakażenia ucha, należy rozważyć możliwość wystąpienia martwicy kości przewodu słuchowego zewnętrznego. Zgłaszano przypadki nietypowych złamań podkrętarzowych i trzonu kości udowej u osób stosujących bisfosfoniany, głównie u pacjentów długotrwale leczonych z powodu osteoporozy. Do tego typu złamań dochodzi po minimalnym urazie lub bez urazu, a niektórzy pacjenci odczuwają ból uda lub ból w pachwinie. W badaniach obrazowych często na kilka tygodni lub miesięcy przed całkowitym złamaniem kości udowej widoczne są cechy złamań z przeciążenia. Złamania często występują obustronnie, dlatego u pacjentów leczonych bisfosfonianami, u których stwierdzono złamanie trzonu kości udowej, należy zbadać kość udową w drugiej kończynie. Zgłaszano również słabe gojenie się tych złamań. Na podstawie indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka u pacjentów, u których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, należy rozważyć odstawienie bisfosfonianów do czasu przeprowadzenia oceny. Należy zalecić pacjentom, żeby zgłaszali pojawienie się jakiegokolwiek bólu w obrębie uda, biodra lub pachwiny występującego w trakcie leczenia bisfosfonianami, a każdy pacjent zgłaszający się z takimi objawami powinien być zbadany pod względem obecności niecałkowitego złamania kości udowej. Obserwowano reakcje ostrej fazy (APR) lub objawy, takie jak gorączka, ból mięśni, objawy grypopodobne, bóle stawów i ból głowy, z których większość występowała w ciągu trzech dni po podaniu leku. Objawy APR mogą czasami być ciężkie lub długotrwałe. Częstość występowania działań niepożądanych związanych z przyjęciem preparatu można zmniejszyć podając pacjentowi paracetamol lub ibuprofen wkrótce po podaniu leku. Zaleca się także odroczenie leczenia u pacjentów w niestabilnym stanie klinicznym z powodu ostrych schorzeń, gdy APR mogłyby stanowić problem. U pacjentów leczonych bisfosfonianami stosowanymi we wskazaniach onkologicznych nie należy stosować preparatu. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w 100 ml roztworu, tzn., że zasadniczo jest „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane związane z pierwszą infuzją są bardzo częste (występują u więcej niż 30%
pacjentów) jednakże po podaniu kolejnych infuzji są mniej częste. Większość z działań
niepożądanych, takich jak gorączka i dreszcze, ból mięśni lub stawów, oraz ból głowy występuje w
ciągu pierwszych trzech dni po przyjęciu dawki leku Aclasta. Objawy mają zazwyczaj charakter
łagodny do umiarkowanego i ustępują w ciągu trzech dni. W celu zmniejszenia tych działań
niepożądanych, lekarz może zalecić łagodny lek przeciwbólowy, taki jak ibuprofen lub paracetamol.
Prawdopodobieństwo wystąpienia tych działań niepożądanych zmniejsza się po przyjęciu kolejnych
dawek leku Aclasta.

Niektóre działania niepożądane mogą być poważne
Często (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 10)
U pacjentek otrzymujących lek Aclasta w leczeniu osteoporozy pomenopauzalnej obserwowano
nieregularny rytm serca (migotanie przedsionków). W chwili obecnej nie wiadomo czy Aclasta
powoduje ten nieregularny rytm serca, jednakże pacjent powinien powiadomić lekarza jeśli po
przyjęciu leku Aclasta wystąpią u niego takie objawy.

Niezbyt często (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 100)
Obrzęk, zaczerwienienie, ból i swędzenie oczu lub wrażliwość oczu na światło.

Bardzo rzadko (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 10 000)
Jeśli u pacjenta wystąpi ból ucha, wydzielina z ucha i (lub) zakażenie ucha, należy powiedzieć o tym
lekarzowi. Mogą to być objawy uszkodzenia tkanki kostnej w uchu.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Ból w obrębie jamy ustnej i (lub) szczęki, obrzmienie lub niegojące się owrzodzenia jamy ustnej lub
szczęki, wydzielina, drętwienie lub uczucie ciężkości szczęki bądź poczucie obluzowania się zębów.
Mogą to być objawy uszkodzenia kości szczęki (martwicy kości szczęki). Jeśli u pacjenta wystąpią
takie objawy w trakcie podawania leku Aclasta lub po zakończeniu leczenia, powinien natychmiast
poinformować o tym swojego lekarza i dentystę.

Mogą wystąpić zaburzenia czynności nerek (np. zmniejszenie ilości wydalanego moczu). Przed
podaniem każdej dawki leku Aclasta lekarz powinien zlecić badanie krwi w celu sprawdzenia
czynności nerek. Ważne jest, by w ciągu kilku godzin przed podaniem leku Aclasta pacjent wypił co
najmniej 2 szklanki płynu (np. wody), zgodnie ze wskazówkami personelu medycznego.

Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z wyżej wymienionych objawów, należy natychmiast
skontaktować się z lekarzem.

Aclasta może powodować również inne działania niepożądane
Bardzo często (może dotyczyć więcej niż 1 pacjenta na 10)
Gorączka

Często (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 10)
Ból głowy, zawroty głowy, nudności, wymioty, biegunka, ból mięśni, ból kości i/lub stawów, ból
pleców, ramion lub nóg, objawy grypopodobne (np. zmęczenie, dreszcze, ból stawów i mięśni),
dreszcze, uczucie zmęczenia i braku zainteresowania, osłabienie, ból, złe samopoczucie, obrzęk i (lub)
ból w miejscu podania infuzji.

U pacjentów z chorobą Pageta, zgłaszano objawy spowodowane małym poziomem wapnia we krwi,
takie jak kurcze mięśni lub drętwienie lub uczucie mrowienia, zwłaszcza w okolicy ust.

Niezbyt często (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 100)
Grypa, zakażenie górnych dróg oddechowych, zmniejszenie ilości czerwonych krwinek, utrata
apetytu, bezsenność, senność (która może obejmować zaburzenia uwagi i świadomości), uczucie
mrowienia lub drętwienie, drżenie, częściowa utrata świadomości, zakażenie oka lub podrażnienie lub
stan zapalny z bólem i zaczerwienieniem, uczucie wirowania, zwiększone ciśnienie tętnicze krwi,
nagłe zaczerwienienie twarzy, kaszel, duszność, rozstrój żołądka, ból brzucha, zaparcie, suchość błony
śluzowej jamy ustnej, zgaga, wysypka skórna, nadmierne pocenie się, świąd, zaczerwienienie skóry,
ból szyi, sztywność mięśni, kości i (lub) stawów, obrzęk stawów, skurcze mięśni, ból barku, ból
mięśni w klatce piersiowej i klatki piersiowej, zapalenie stawów, osłabienie mięśni, nieprawidłowe
wyniki badań czynności nerek, nieprawidłowo częste oddawanie moczu, opuchlizna rąk, kostek lub
stóp, uczucie pragnienia, ból zęba, zaburzenia smaku.

Rzadko (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 1 000)
Nietypowe złamania kości udowej szczególnie u pacjentów długotrwale leczonych z powodu
osteoporozy. Należy zwrócić się do lekarza w przypadku pojawienia się bólu, osłabienia lub uczucia
dyskomfortu w okolicy uda, biodra lub w pachwinie, ponieważ może to już wcześniej wskazywać na
prawdopodobieństwo wystąpienia złamania kości udowej. Małe stężenie fosforanu we krwi.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Ciężkie reakcje alergiczne w tym zawroty głowy i trudności w oddychaniu, obrzęk głównie twarzy i
gardła, obniżone ciśnienie tętnicze krwi, odwodnienie wtórne do reakcji ostrej fazy (objawów
pojawiających się po podaniu leku, takich jak gorączka, wymioty lub biegunka).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielegniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji z innymi lekami. Kwas zolendronowy nie podlega przemianom układowym i nie ma wpływu in vitro na aktywność enzymów cytochromu P450 u ludzi. Kwas zoledronowy nie wiąże się w znacznym stopniu z białkami osocza (wiązanie w około 43-55%) i z tego względu występowanie interakcji wynikających z ewentualnego wyparcia z miejsca wiązania innych preparatów silnie związanych z białkami jest raczej mało prawdopodobne. Kwas zoledronowy jest wydalany przez nerki. Należy zachować ostrożność podając kwas zoledronowy w połączeniu z lekami, które mogą mieć istotny wpływ na czynność nerek (np. aminoglikozydami lub diuretykami mogącymi spowodować odwodnienie). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ekspozycja układowa na równocześnie przyjmowane leki, które wydalane są przez nerki, może się zwiększyć.

Sandoz Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 50 C
02-672 Warszawa
22-209-70-00
www.sandoz.pl