Adriblastina PFS 2 mg/ml roztw. do wstrz.

Doxorubicin hydrochloride

tylko na receptę
Dodaj leki do koszyka, żeby sprawdzić ich dostępność i zamówić lub kupić z dostawą.
1

Opis

1. Co to jest lek ADRIBLASTINA PFS i w jakim celu się go stosuje

Lek ADRIBLASTINA PFS zawiera jako substancję czynną doksorubicynę, która jest cytotoksycznym
antybiotykiem z grupy antracyklin o działaniu przeciwnowotworowym. Lek ten może być podawany
w monoterapii (jako jedyny lek) lub w połączeniu z innymi lekami cytotoksycznymi.

Lek ADRIBLASTINA PFS jest wskazany w leczeniu następujących typów nowotworów:
- ostra białaczka limfoblastyczna
- ostra białaczka szpikowa
- białaczki przewlekłe
- ziarnica złośliwa
- chłoniaki nieziarnicze
- szpiczak mnogi
- mięsaki kości i tkanek miękkich
- mięsak Ewinga
- neuroblastoma
- mięsak prążkowanokomórkowy
- guz Wilmsa
- rak piersi
- rak trzonu macicy
- rak jajnika
- nienasieniakowy nowotwór jądra
- rak gruczołu krokowego
- rak pęcherza moczowego
- rak płuca
- rak żołądka
- pierwotny rak wątrobowokomórkowy
- nowotwory głowy i szyi
- rak gruczołu tarczowego.

Skład

1 ml roztworu zawiera 2 mg chlorowodorku doksorubicyny. 1 fiolka 5 ml zawiera 10 mg chlorowodorku doksorubicyny. 1 fiolka 25 ml zawiera 50 mg chlorowodorku doksorubicyny. Fiolki zawierają sód.

Działanie

Cytostatyk z grupy antybiotyków antracyklinowych. Doskorubicyna tworzy kompleks z DNA poprzez interkalację planarnych elementów cząsteczki pomiędzy pary zasad nukleinowych, co hamuje replikację nukleotydów i działanie polimeraz DNA i RNA. Interkalacja uruchamia proces rozszczepiania DNA przez topoizomerazę II. Po podaniu dożylnym stwierdza się szybki klirens osoczowy oraz znaczne wiązanie z tkankami. Doskorubicyna wiąże się z białkami osocza w 74% - 76%. Jest szybko metabolizowana w wątrobie. Głównym metabolitem jest farmakologicznie czynny doksorubicynol. Większość podanej dawki (40%) jest wydalana z żółcią, a tylko w około 5-12% z moczem, w ciągu 5 dni. T0,5 wynosi 20-48 h.

Wskazania

Ostra białaczka limfoblastyczna. Ostra białaczka szpikowa. Białaczki przewlekłe. Ziarnica złośliwa. Chłoniaki nieziarnicze. Szpiczak mnogi. Mięsaki kości i tkanek miękkich. Mięsak Ewinga. Neuroblastoma. Mięsak prążkowanokomórkowy. Guz Wilmsa. Rak piersi, również jako składnik leczenia uzupełniającego u kobiet po resekcji nowotworu piersi z zajęciem węzłów pachowych. Rak trzonu macicy. Rak jajnika. Nienasieniakowy nowotwór jądra. Rak gruczołu krokowego. Rak pęcherza moczowego. Rak płuca. Rak żołądka. Pierwotny rak wątrobowokomórkowy. Nowotwory głowy i szyi. Rak gruczołu tarczowego.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na doksorubicynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą lub inne antracykliny lub antracenodiony. Długotrwałe zahamowanie czynności szpiku kostnego. Ciężka niewydolność wątroby. Ciężka niewydolność mięśnia sercowego. Niedawno przebyty zawał serca. Ciężka arytmia. Przebyte leczenie maksymalnymi skumulowanymi dawkami doksorubicyny, daunorubicyny, epirubicyny, idarubicyny i (lub) innymi antracyklinami i antracenodionami.

Ciąża i karmienie piersią

Ciąża. Działanie embriotoksyczne preparatu zostało potwierdzone in vitro i in vivo. Podawanie doksorubicyny samicom szczura przed i w okresie parzenia, w okresie ciąży i laktacji wywierało toksyczny wpływ zarówno na matkę jak i płód. Stwierdzono, że podawanie doksorubicyny kobietom w ciąży było związane z występowaniem uszkodzeń płodu. Jeżeli kobieta otrzymuje lek w trakcie ciąży lub zachodzi w ciążę w trakcie stosowania preparatu, powinna być powiadomiona o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Karmienie piersią. Lek przenika do mleka ludzkiego. Ze względu na to, że u niemowląt karmionych piersią mogą wystąpić ciężkie działania niepożądane leku, nie należy karmić piersią podczas leczenia doksorubicyną i przez co najmniej 10 dni po przyjęciu ostatniej dawki. Kobiety w wieku rozrodczym, antykoncepcja u mężczyzn i kobiet. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, aby podczas leczenia unikać zachodzenia w ciążę oraz stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas leczenia oraz przez co najmniej 6 miesięcy i 10 dni po przyjęciu ostatniej dawki. Mężczyzn, których partnerki są w wieku rozrodczym, należy poinformować o konieczności stosowania skutecznej metody antykoncepcji podczas leczenia doksorubicyną oraz przez co najmniej 3 miesiące i 10 dni po przyjęciu ostatniej dawki. Płodność. Podczas podawania leku u kobiet może występować niepłodność. Preparat może powodować brak miesiączki. Owulacja i miesiączka zwykle wracają po zakończeniu leczenia, może jednak dojść do przedwczesnego klimakterium. U mężczyzn lek ma wpływ mutagenny i może indukować uszkodzenie chromosomów w plemnikach. Oligospermia i azoospermia może być trwała; niemniej jednak donoszono, że liczba plemników w nasieniu w niektórych przypadkach wraca do prawidłowych wartości. Może to nastąpić w okresie kilku lat po zakończeniu leczenia. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety przed rozpoczęciem leczenia powinni zasięgnąć porady na temat zachowania płodności.

Dawkowanie

Dożylnie, we wlewie. Roztwór doksorubicyny jest nieaktywny po podaniu doustnym, nie powinien być także podawany domięśniowo lub dokanałowo. Całkowita dawka doksorubicyny na cykl może się różnić w zależności od wskazania oraz zastosowanego schematu leczenia (np. lek może być podawany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami cytotoksycznymi). Doksorubicynę należy podawać we wlewie dożylnym w 0,9% roztworze NaCl lub 5% roztworze glukozy przez okres nie krótszy niż 3 min i nie dłuższy niż 10 min w celu ograniczenia ryzyka zakrzepicy lub wynaczynienia pozażylnego. Nie zaleca się podawania leku w szybkich wstrzyknięciach dożylnych (bolus) ze względu na ryzyko wynaczynienia, do którego może dojść nawet w przypadku prawidłowego wkłucia do światła naczynia żylnego potwierdzonego aspiracją krwi. Schematy ze standardową dawką początkową. W przypadku stosowania doksorubicyny w monoterapii zalecana standardowa dawka początkowa w jednym cyklu u dorosłych wynosi 60-90 mg/m2 pc. Całkowita dawka początkowa w jednym cyklu może zostać podana w postaci dawki pojedynczej lub podzielonej w ciągu 3 kolejnych dni lub w 1. i 8. dniu cyklu. W przypadku prawidłowego ustępowania objawów toksycznego działania leku (dotyczy to zwłaszcza zahamowania czynności szpiku kostnego i zapalenia błony śluzowej jamy ustnej) każdy cykl leczenia należy powtarzać co 3-4 tyg. Wykazano, że skuteczne jest również podawanie doksorubicyny według schematu 10-20 mg/m2 pc. raz na tydz. W przypadku stosowania doksorubicyny jednocześnie z innymi lekami cytotoksycznymi o potencjalnie podobnej toksyczności zalecana dawka w jednym cyklu wynosi 30-60 mg/m2 pc. Leczenie uzupełniające u pacjentek z rakiem piersi. W dużym randomizowanym badaniu przeprowadzonym w ramach Narodowego Projektu Leczenia Uzupełniającego Raka Piersi i Jelita (NSABP) B-15 z udziałem pacjentek z rakiem piersi we wczesnym stadium zaawansowania z przerzutami do węzłów chłonnych stosowano schemat leczenia skojarzonego AC (doksorubicyna 60 mg/m2 pc. i cyklofosfamid 600 mg/m2 pc.), podawanego dożylnie w 1. dniu każdego z 21-dniowych cyklów leczenia. Zastosowano 4 cykle. Modyfikacje dawki. Niewydolność wątroby: zaleca się zmniejszenie dawki u pacjentów z następującymi wynikami badań biochemicznych w osoczu: bilirubina 1,2-3 mg/dl: 50% zalecanej dawki początkowej; bilirubina >3 mg/dl: 25% zalecanej dawki początkowej. Doksorubicyny nie należy podawać u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Inne szczególne populacje. Można rozważyć zastosowanie zredukowanych dawek początkowych lub dłuższych odstępów pomiędzy cyklami u pacjentów, którzy byli poddani systemowej terapii przeciwnowotworowej lub radioterapii, dzieci, pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów otyłych lub pacjentów z naciekami nowotworowymi w szpiku kostnym.

Środki ostrożności

Preparat powinien być podawany wyłącznie pod nadzorem lekarzy posiadających doświadczenie w stosowaniu leczenia cytotoksycznego. Leczenie można rozpocząć po ustąpieniu ostrych objawów działania toksycznego leczenia cytotoksycznego zastosowanego wcześniej, takich jak: zapalenie jamy ustnej, neutropenia, małopłytkowość i uogólnione zakażenia. Klirens układowy preparatu jest zmniejszony u pacjentów otyłych (>130% prawidłowej mc.). Kardiotoksyczność stanowi ryzyko związane z leczeniem antracyklinami, które może objawiać się zdarzeniami wczesnymi (ostrymi) lub późnymi. Wczesna kardiotoksyczność doksorubicyny dotyczy głównie tachykardii zatokowej i (lub) nieprawidłowości w elektrokardiogramie (EKG), takich jak nieswoiste zmiany odcinka ST lub załamka T. Opisywano także tachyarytmie, w tym przedwczesne skurcze komorowe i częstoskurcz komorowy, bradykardię, a także blok przedsionkowo-komorowy i blok odnogi pęczka Hisa. Działania te zazwyczaj nie wiążą się z późniejszym rozwojem opóźnionej kardiotoksyczności, rzadko mają znaczenie kliniczne i zwykle nie wymagają przerwania leczenia doksorubicyną. Opóźniona kardiotoksyczność zazwyczaj rozwija się w późniejszej fazie leczenia preparatem lub w ciągu 2–3 mies. po zakończeniu leczenia. Opisywano także powikłania występujące kilka mies. lub nawet lat po zakończeniu leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność serca oraz kontrolować ją w trakcie leczenia w celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca. Ryzyko to można zmniejszyć, regularnie monitorując LVEF w trakcie leczenia i niezwłocznie przerywając leczenie po wystąpieniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Do odpowiednich metod ilościowych powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) należy angiografia bramkowana z zastosowaniem radionuklidu (MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zalecana jest wyjściowa ocena czynności serca z badaniem EKG lub badaniem MUGA lub ECHO, szczególnie w przypadku pacjentów z czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza gdy zwiększa się skumulowana dawka antracyklin. Ocenę czynności serca należy przeprowadzać z zastosowaniem tej samej techniki badania przez cały okres obserwacji. Prawdopodobieństwo wystąpienia zastoinowej niewydolności serca, szacowane na około 1%–2% przy dawce skumulowanej 300 mg/m2 pc., powoli wzrasta przy zwiększeniu całkowitej dawki skumulowanej do 450–550 mg/m2 pc. Przy dawkach większych niż 450–550 mg/m2 pc. ryzyko zastoinowej niewydolności serca wzrasta znacznie; dlatego też nie zaleca się przekraczania max. dawki skumulowanej 550 mg/m2 pc. Czynnikami zwiększającymi ryzyko kardiotoksyczności są: aktywna lub utajona choroba sercowo-naczyniowa, wcześniejsza lub stosowana równocześnie radioterapia na okolice śródpiersia i (lub) okolice osierdzia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenedionami oraz równoczesne stosowanie preparatów, które mogą upośledzać kurczliwość mięśnia sercowego lub działać kardiotoksycznie (np. trastuzumab) oraz u pacjentów w wieku powyżej 70 lat. Nie należy podawać antracyklin, w tym doksorubicyny w skojarzeniu z innymi substancjami kardiotoksycznymi, chyba że czynność serca pacjenta jest ściśle monitorowana. U pacjentów otrzymujących antracykliny po zakończeniu leczenia innymi substancjami kardiotoksycznymi, szczególnie tymi z długim T0,5, takimi jak trastuzumab, może również wystąpić zwiększone ryzyko rozwoju kardiotoksyczności. Raportowany T0,5 trastuzumabu jest zmienny i lek może utrzymywać się w krwiobiegu do 7 mies. Dlatego należy unikać terapii opartej na antracyklinie przez okres do 7 mies. od zakończenia podawania trastuzumabu. W przypadku zastosowania antracyklin przed upływem tego czasu, zaleca się ścisłe monitorowanie czynności serca. U pacjentów otrzymujących duże dawki skumulowane oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka należy uważnie kontrolować czynność serca. Kardiotoksyczność po zastosowaniu leku może wystąpić także przy mniejszych dawkach skumulowanych niezależnie od tego, czy występują czynniki ryzyka, czy też nie. Dzieci i młodzież są szczególnie narażone na podwyższone ryzyko kardiotoksyczności po podaniu preparatu. U kobiet ryzyko to może być większe niż u mężczyzn. Zaleca się okresowe wykonywanie kontrolnych badań serca w celu monitorowania tych działań. Prawdopodobnie toksyczność doksorubicyny i innych antracyklin lub antracenedionów sumuje się. Podobnie jak w przypadku innych preparatów cytotoksycznych lek może powodować supresję szpiku. Przed każdym cyklem leczenia oraz podczas każdego cyklu należy wykonywać badania hematologiczne, w tym morfologię krwi z rozmazem. Głównym hematologicznym działaniem toksycznym leku jest zależna od dawki, odwracalna leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) i jest to najczęstsze ograniczające dawkę ostre działanie toksyczne tego leku. Leukopenia i neutropenia zazwyczaj są maksymalnie nasilone od 10. do 14. dnia po podaniu. Liczba leukocytów i (lub) neutrofilów w większości przypadków wraca do normy do dnia 21. Może także wystąpić małopłytkowość i niedokrwistość. Do następstw klinicznych ciężkiej supresji szpiku należą gorączka, zakażenia, posocznica, wstrząs septyczny, krwawienia, niedotlenienie tkanek lub zgon. U pacjentów leczonych antracyklinami (w tym doksorubicyną) opisywano wtórną białaczkę z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy. Wtórna białaczka występuje częściej, gdy leki te są podawane jednocześnie ze środkami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, jednocześnie z radioterapią, gdy pacjenci byli wcześniej intensywnie leczeni lekami cytotoksycznymi lub gdy dawki antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu okres utajenia może trwać 1–3 lata. Lek może powodować wymioty. Zwykle wkrótce po podaniu występuje zapalenie błon śluzowych i (lub) zapalenie jamy ustnej, które w ciężkich postaciach po kilku dniach może przejść w owrzodzenia błon śluzowych. U większości pacjentów to działanie niepożądane ustępuje do 3. tyg. leczenia. U pacjentów z ostrą białaczką nielimfatyczną, otrzymujących polichemioterapię składającą się z doksorubicyny i cytarabiny podawanych przez trzy kolejne dni, może wystąpić owrzodzenie i martwica okrężnicy. Może prowadzić to do zagrażających życiu powikłań krwotocznych lub infekcyjnych. Główną drogą eliminacji leku jest wątroba i układ żółciowy, w związku z tym przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie należy kontrolować stężenie bilirubiny w osoczu. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny preparat może być wolniej usuwany z organizmu, czemu może towarzyszyć nasilenie jego ogólnych działań toksycznych. U pacjentów tych zaleca się stosowanie mniejszych dawek. Nie należy podawać leku pacjentom z ciężką niewydolnością wątroby. W wyniku wstrzyknięcia do niewielkiego naczynia krwionośnego lub powtarzających się wstrzyknięć do tej samej żyły może dojść do stwardnienia żyły. Przestrzeganie zalecanych procedur podawania preparatu pozwala zminimalizować ryzyko wystąpienia zapalenia żył i (lub) zakrzepowego zapalenia żył w miejscu wstrzyknięcia. Wynaczynienie preparatu podczas wstrzyknięcia dożylnego może spowodować miejscowy ból, ciężkie uszkodzenia tkanek (powstawanie pęcherzy, ciężkie zapalenie tkanki podskórnej) oraz martwicę. Jeżeli podczas podawania dożylnego wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe wynaczynienia, należy natychmiast przerwać wlew. Preparat może indukować hiperurykemię w wyniku nasilonego katabolizmu puryn, który towarzyszy szybkiemu rozpadowi komórek nowotworowych po podaniu leku (zespół lizy guza). Po leczeniu początkowym należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. Nawodnienie, alkalizacja moczu oraz profilaktyka z zastosowaniem allopurynolu w celu zapobiegania hiperurykemii mogą ograniczyć do minimum potencjalne powikłania zespołu lizy guza. Lek może zwiększać toksyczność innego leczenia przeciwnowotworowego. Opisywano zaostrzenie indukowanego cyklofosfamidem krwotocznego zapalenia pęcherza oraz nasilenie hepatotoksyczności 6-merkaptopuryny. Opisywano również działania toksyczne indukowane napromienianiem (dotyczące mięśnia sercowego, błon śluzowych, skóry i wątroby). Podobnie jak w przypadku innych preparatów cytotoksycznych, w trakcie stosowania leku zgłaszano powikłania, takie jak zakrzepica żył i powikłania zakrzepowo-zatorowe, w tym zatorowość płucna, która w niektórych przypadkach prowadziła do zgonu. Może wystąpić czerwonawe zabarwienie moczu przez 1 - 2 dni od podania. Doksorubicyna może powodować genotoksyczność. Skuteczna metoda antykoncepcji jest wymagana zarówno u pacjentów płci męskiej, jak i żeńskiej w trakcie i przez pewien okres po zakończeniu leczenia doksorubicyną. Pacjentów pragnących mieć dzieci po zakończeniu leczenia należy poinformować, aby w razie potrzeby i możliwości zasięgnęli porady genetycznej. Roztwór do wstrzykiwań 10 mg/5 ml (2 mg/ml), zawiera 17,7 mg sodu na każdą fiolkę 5 ml, a roztwór 50 mg/25 ml (2 mg/ml) 88,5mg sodu na każdą fiolkę 25 ml, co odpowiada odpowiednio 0,9% i 4,4% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

Działania niepożądane

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystapią.

Możliwe działania niepożądane określono jako występujące:

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób):
• zakażenie
• leukopenia (zmniejszona liczba krwinek białych), neutropenia (zmniejszenie liczby
  granulocytów obojętnochłonnych), niedokrwistość, małopłytkowość (zmniejszenie liczby
  płytek krwi)
• zmniejszenie łaknienia
• zapalenie błony śluzowej lub jamy ustnej, biegunka, wymioty, nudności
• erytrodystezja dłoniowo-podeszwowa (zespół ręka–stopa), łysienie
• gorączka, osłabienie, dreszcze
• zmniejszenie frakcji wyrzutowej, nieprawidłowy zapis EKG, nieprawidłowa aktywność
  aminotransferaz, zwiększenie masy ciała

Często
(mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób):
• posocznica
• zapalenie spojówek
• zastoinowa niewydolność serca, tachykardia zatokowa (przyspieszenie rytmu serca)
• zapalenie przełyku, ból brzucha
• pokrzywka, wysypka, nadmierna pigmentacja skóry, nadmierna pigmentacja paznokci
• reakcja w miejscu wstrzyknięcia

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej u 1 na 100 osób):
• zator

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• ostra białaczka limfocytarna, ostra białaczka szpikowa
• reakcja anafilaktyczna (nagła reakcja alergiczna)
• odwodnienie, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi
• zapalenie rogówki, zwiększone łzawienie
• blok przedsionkowo-komorowy, tachyarytmia, blok odnogi pęczka przedsionkowo-
  komorowego (Hisa)
• wstrząs, krwotok, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie żyły, uderzenia gorąca
• krwotok z przewodu pokarmowego, nadżerki błony śluzowej żołądka, zapalenie okrężnicy,
  odbarwienie błony śluzowej
• reakcja nadwrażliwość na światło, wystąpienie odczynu zapalnego skóry po podaniu leku
  w miejscu wcześniej naświetlanym, świąd, zaburzenia skóry
• zmiana zabarwienia moczu
• brak miesiączki, zmniejszenie liczby plemników, brak plemników w nasieniu
• złe samopoczucie.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interakcje

Doksorubicyna jest głównym substratem cytochromu P450 CYP3A4 i CYP2D6 oraz glikoproteiny-P (P-gp). Inhibitory CYP3A4, CYP2D6 i (lub) P-gp (np. werapamilem), powodują zwiększenie stężenia i klinicznego działania doksorubicyny. Induktory CYP3A4 (np. fenobarbital, fenytoina, ziele dziurawca zwyczajnego) oraz induktory P-gp mogą zmniejszać stężenie doksorubicyny. Dodanie cyklosporyny do doksorubicyny może powodować zwiększenie pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia od czasu (AUC), zarówno dla doksorubicyny jak i doksorubicynolu, prawdopodobnie ze względu na zmniejszenie klirensu leku macierzystego oraz zmniejszenie metabolizmu doksorubicynolu. Dodanie cyklosporyny do doksorubicyny powoduje zwiększenie i wydłużenie toksyczności hematologicznej, w porównaniu do tej obserwowanej po podaniu samej doksorubicyny. Po jednoczesnym podaniu cyklosporyny i doksorubicyny opisywano również przypadki śpiączki i napadu drgawek. Preparat stosuje się przede wszystkim w skojarzeniu z innymi lekami cytotoksycznymi. Może wystąpić addycyjna toksyczność, zwłaszcza pod względem wpływu na szpik kostny i (lub) elementy morfotyczne krwi i przewód pokarmowy. W przypadku stosowania preparatu jednocześnie z innymi lekami potencjalnie kardiotoksycznymi, a także jednoczesnego stosowania innych związków kardioaktywnych (np. blokerów kanału wapniowego), wymagane jest kontrolowanie czynności serca w czasie leczenia. Zmiany czynności wątroby indukowane przez jednocześnie stosowane inne preparaty mogą wpływać na metabolizm, farmakokinetykę, skuteczność terapeutyczną i (lub) toksyczność doksorubicyny. Paklitaksel podany przed doksorubicyną może powodować zwiększenie jej stężenia i (lub) jej metabolitów w osoczu. Pewne dane wskazują na to, że działanie to jest słabsze w przypadku podania antracykliny przed paklitakselem. Podczas jednoczesnego leczenia z sorafenibem w dawce 400 mg dwa razy na dobę, AUC doksorubicyny ulegało zwiększeniu o 21-47% lub pozostawało niezmienione, jednak znaczenie kliniczne tego zjawiska jest nieznane. Nie mieszać preparatu z innymi lekami. Należy unikać kontaktu z roztworami zasadowymi, gdyż może to doprowadzić do hydrolizy doksorubicyny. Nie należy mieszać doksorubicyny z heparyną ze względu na niezgodność chemiczną, która może prowadzić do wytrącania osadu. Nie należy mieszać doksorubicyny z fluorouracylem (np. w tym samym worku do infuzji dożylnej lub przez łącznik Y przewodu do infuzji dożylnej) ze względu na zgłaszaną niezgodność tych lekow, która może prowadzić do wytrącania osadu. Jeżeli zalecane jest skojarzone stosowanie doksorubicyny z fluorouracylem, zaleca się przepłukanie przewodu do infuzji dożylnej pomiędzy podaniem tych preparatów.

Podmiot odpowiedzialny

Pfizer Europe

Dodaj do koszyka

Bergamota, Monakolina K i Polikosanol jako naturalne składniki wspierające prawidłowy metabolizm cholesterolu
Bergamota, Monakolina K i Polikosanol jako naturalne składniki wspierające prawidłowy metabolizm cholesterolu

Trawienie i wątroba

Bergamota, Monakolina K i Polikosanol jako naturalne składniki wspierające prawidłowy metabolizm cholesterolu

Zaburzenia lipidowe są głównym czynnikiem ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Mimo szeroko dostępnej edukacji zdrowotnej oraz różnorodności terapii obniżających poziom lipidów, skuteczność wykrywania i leczenia dyslipidemii w Polsce pozostaje niewystarczająca. Czy istnieją naturalne sposoby na walkę z dyslipidemią? W naszym artykule przyjrzymy się trzem roślinnym ekstraktom i ich oddziaływaniu na gospodarkę lipidową. Pierwszym z nich jest ekstrakt z bergamoty, drugim – monakolina K, pozyskiwana z czerwonego fermentowanego ryżu, a trzecim – wyciąg polikosanolowy, będący mieszaniną alkoholi alifatycznych pozyskiwanych z trzciny cukrowej. Zachęcamy do zapoznania się z naszym artykułem, aby dowiedzieć się, czy warto sięgać po te naturalne rozwiązania.

Czytaj dalej
25Adamed011-NZ-Ketoangin- 368x307-v2.jpg