Aldurazyme 100 j./ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml zawiera 100 j. (około 0,58 mg) laronidazy. 1 fiolka (5 ml) zawiera 500 j. laronidazy (oraz 1,29 mmol sodu).

Laronidaza jest hydrolazą lizosomalną katalizującą hydrolizę końcowych reszt α-L-iduronowych siarczanu dermatanu i siarczanu heparanu. Niedobór tego enzymu prowadzi do kumulowania się glikozoaminoglikanów w komórkach wielu tkanek. Stosowanie preparatu pozwala odtworzyć aktywność enzymatyczną, wystarczającą do hydrolizy nagromadzonego substratu i zapobieżenia jego dalszej kumulacji. Po infuzji dożylnej laronidaza jest szybko usuwana z krążenia i pobierana przez komórki do lizosomów, najprawdopodobniej za pośrednictwem receptorów mannozo-6-fosforanowych. W badaniach kontrolowanych wykazano poprawę czynności płuc, zmniejszenie przerostu lewej komory, normalizację objętości wątroby oraz zmniejszenie stężenia glikozoaminoglikanów w moczu po stosowaniu leku. Po podaniu dożylnym laronidaza jest szybko usuwana z krążenia i wychwytywana przez komórki do lizosomów. T_0,5 w stanie równowagi wynosi około 2 h.

Długotrwała substytucja enzymatyczna u pacjentów z potwierdzonym rozpoznaniem mukopolisacharydozy typu I (MPS I, niedobór α-L-iduronidazy) w celu leczenia nieneurologicznych objawów choroby.

Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) na substancję czynną lub jakąkolwiek substancję pomocniczą.

Preparatu nie należy stosować w ciąży, chyba że istnieje wyraźna konieczność. Laronidaza może być wydzielana z mlekiem. Zaleca się zaprzestanie karmienia piersią podczas leczenia preparatem. Dane przedkliniczne nie wykazały istotnych wyników niepożądanych dotyczących płodności.

Dożylnie. Leczenie powinno być prowadzone pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w leczeniu chorych na MPS I lub na inne wrodzone choroby metaboliczne. Lek należy podawać w odpowiednich warunkach klinicznych, z natychmiastowym dostępem do wyposażenia resuscytacyjnego potrzebnego do leczenia nagłych stanów zagrożenia życia. Zalecana dawka wynosi 100 j./kg mc. podawana raz w tygodniu. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma potrzeby dostosowywania dawki dla dzieci i młodzieży.  Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u pacjentów w wieku powyżej 65 lat; u tych pacjentów nie można zalecić żadnego schematu dawkowania. Bezpieczeństwo i skuteczność leku nie były oceniane u pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby; u tych pacjentów nie można zalecić żadnego schematu dawkowania. Sposób podania. Lek należy podawać w postaci wlewu dożylnego. Początkową szybkość infuzji 2 j./kg mc./h można stopniowo zwiększać, co 15 min w razie dobrej tolerancji, aż do maksymalnej szybkości 43 j./kg mc./h. Całkowitą objętość infuzji należy podać w ciągu ok. 3-4 h. Infuzja domowa. U pacjentów, którzy dobrze tolerują i u których w okresie kilku miesięcy nie wystąpiły umiarkowane lub ciężkie reakcje związane z infuzją (IAR), można rozważyć podanie wlewów w domu. Decyzja o przeprowadzeniu infuzji domowych powinna zostać podjęta zgodnie z oceną i zaleceniami lekarza prowadzącego. Konieczne jest zapewnienie fachowemu personelowi medycznemu sprzętu, zasobów i procedur, w tym przeszkolenia, niezbędnych do wykonywania infuzji domowych. Infuzje domowe należy wykonywać pod nadzorem pracownika fachowego personelu medycznego, który powinien być zawsze dostępny w trakcie infuzji domowej oraz przez określony czas po infuzji. Przed rozpoczęciem infuzji domowych lekarz prowadzący i (lub) pielęgniarka powinni udzielić pacjentowi i (lub) opiekunowi odpowiednich informacji. Dawka i szybkość infuzji w warunkach domowych powinny pozostać stałe i nie należy ich zmieniać bez nadzoru pracownika fachowego personelu medycznego. Jeżeli u pacjenta wystąpią działania niepożądane w trakcie infuzji domowych, wlew należy natychmiast przerwać i rozpocząć właściwe leczenie. Może być konieczne wykonywanie kolejnych wlewów w szpitalu lub w odpowiednich warunkach leczenia ambulatoryjnego do czasu, gdy dane działanie niepożądane nie ustąpi.

U pacjentów leczonych preparatem zgłaszano reakcje nadwrażliwości, w tym anafilaksję. Niektóre z tych reakcji zagrażały życiu i obejmowały niewydolność/ zaburzenia oddechowe, świst krtaniowy, obturacyjne zaburzenia dróg oddechowych, niedotlenienie, niedociśnienie tętnicze, bradykardię i pokrzywkę. Podczas podawania leku należy zapewnić łatwą dostępność odpowiednich leczniczych środków zapobiegawczych, w tym sprzęt do resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Jeśli wystąpi anafilaksja lub inne ciężkie reakcje nadwrażliwości, należy natychmiast przerwać infuzję preparatu. Należy zachować ostrożność, jeśli rozważa się zastosowanie epinefryny u pacjentów z MPS I ze względu na zwiększoną częstość występowania choroby wieńcowej u tych pacjentów. U pacjentów z ciężką nadwrażliwością można rozważyć odczulanie na lek. Jeśli zostanie podjęta decyzja o ponownym podaniu leku, należy zachować szczególną ostrożność, zapewniając odpowiednie środki resuscytacyjne. W przypadku wystąpienia łagodnych lub umiarkowanych reakcji nadwrażliwości, szybkość infuzji można zmniejszyć lub tymczasowo przerwać. Jeśli pacjent toleruje infuzję, dawkę można zwiększyć w celu osiągnięcia ustalonej dawki. U pacjentów leczonych preparatem zgłaszano reakcje związane z infuzją (IAR), przez które rozumie się wszelkie reakcje niepożądane występujące podczas infuzji lub przed końcem dnia, w którym przeprowadzono infuzję. ryzyko wystąpienia IAR jest większe u pacjentów obciążonych ostrymi chorobami współistniejącymi; przed rozpoczęciem infuzji należy wnikliwie ocenić stan pacjenta. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia IAR ok. 60 min przed pierwszą infuzją/ ponownym zastosowaniem po dłuższej przerwie leku zaleca się podanie leków w premedykacji (leki przeciwhistaminowe i (lub) przeciwgorączkowe). U pacjentów z występującą uprzednio ciężką chorobą obejmującą górne drogi oddechowe odnotowano ciężkie objawy IAR, należy zachować ostrożność oraz zapewnić odpowiednie warunki kliniczne z natychmiastowym dostępem do urządzeń resuscytacyjnych stosowanych w nagłych przypadkach. W przypadku pojedynczych ciężkich objawów IAR należy przerwać infuzję, aż do ustąpienia objawów i rozważyć leczenie objawowe (np. lekami przeciwhistaminowymi i przeciwgorączkowymi/ przeciwzapalnymi). Należy rozważyć korzyści i ryzyko ponownego podania leku po ciężkim IAR. Można ponownie rozpocząć infuzję z szybkością wynoszącą 1/2–1/4 szybkości, podczas której wystąpiła reakcja. W przypadku nawracających umiarkowanych objawów IAR albo ponownej próby leczenia po pojedynczych ciężkich objawach IAR należy rozważyć premedykację (lekami przeciwhistaminowymi i przeciwgorączkowymi/ przeciwzapalnymi i (lub) kortykosteroidami) i zmniejszenie szybkości infuzji do wynoszącej 1/2–1/4 szybkości, podczas której wystąpiła poprzednia reakcja. W przypadku łagodnych lub umiarkowanych objawów IAR należy rozważyć leczenie objawowe (np. lekami przeciwhistaminowymi i przeciwgorączkowymi/ przeciwzapalnymi i (lub) kortykosteroidami) i (lub) zmniejszenie szybkości infuzji do mniejszej o połowę niż ta, podczas której wystąpiła reakcja. Jeśli pacjent toleruje infuzję, dawkę można zwiększyć w celu osiągnięcia ustalonej dawki. Immunogenność. U niemal wszystkich pacjentów można spodziewać się powstawania przeciwciał klasy IgG przeciwko laronidazie, na ogół w ciągu 3 mies. od rozpoczęcia leczenia. IAR i reakcje nadwrażliwości mogą wystąpić niezależnie od rozwoju przeciwciał przeciwlekowych (ADA). W przypadku pacjentów, u których pojawiły się przeciwciała lub objawy IAR, należy zachować ostrożność podczas podawania leku. Pacjentów leczonych preparatem należy ściśle monitorować i zgłaszać wszystkie przypadki reakcji związanych z infuzją, reakcji opóźnionych i możliwych reakcji immunologicznych. Należy regularnie monitorować i zgłaszać poziom przeciwciał, w tym IgG, IgE, przeciwciał neutralizujących aktywność enzymu lub wychwyt enzymu. W badaniach klinicznych zwykle udawało się opanować objawy IAR przez zmniejszenie szybkości infuzji oraz przez (wstępne) leczenie pacjenta lekami przeciwhistaminowymi i (lub) przeciwgorączkowymi (paracetamol lub ibuprofen), co umożliwiało pacjentowi kontynuowanie leczenia. Substancja pomocnicza. Preparat leczniczy zawiera 30 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 1,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Preparat podaje się dożylnie w 0,9% roztworze chlorku sodu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane obserwowano na ogół podczas podawania leku lub krótko po jego zakończeniu
(odczyny związane z infuzją). Jeśli u pacjenta wystąpi tego typu reakcja, należy niezwłocznie
skontaktować się z lekarzem. Liczba wymienionych reakcji zmniejszała się w miarę długości
leczenia lekiem Aldurazyme. Nasilenie większości reakcji było łagodne do umiarkowanego. Jednak
w trakcie infuzji leku Aldurazyme lub do 3 godzin po niej u pacjentów obserwowano ciężkie
uogólnione reakcje alergiczne (reakcje anafilaktyczne). Niektóre z objawów takiej ciężkiej reakcji
alergicznej zagrażały życiu pacjenta i obejmowały skrajne trudności z oddychaniem, obrzęk gardła,
zmniejszone ciśnienie krwi oraz zmniejszony poziom tlenu w organizmie. U kilku pacjentów, którzy
we wcześniejszym okresie mieli dolegliwości górnych dróg oddechowych i płuc związane z chorobą
MPS I, wystąpiły silne reakcje, w tym skurcz oskrzeli (zwężenie dróg oddechowych), zatrzymanie
oddychania i opuchnięcie twarzy. Częstość występowania skurczu oskrzeli i zatrzymania oddychania
nie jest znana. Uważa się, że ciężkie reakcje alergiczne (reakcje anafilaktyczne) i opuchnięcia twarzy
występują często i mogą dotyczyć do 1 na 10 pacjentów.

Do objawów występujących bardzo często (mogących dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów), które
nie były ciężkie, należą:
- ból głowy,
- nudności,
- ból brzucha,
- wysypka,
- choroba stawów,
- bóle stawów,
- bóle pleców,
- ból rąk lub nóg,
- zaczerwienienie,
- gorączka, dreszcze,
- przyspieszony rytm serca,
- zwiększone ciśnienie krwi
- reakcja w miejscu infuzji, taka jak: opuchlizna, zaczerwienienie, gromadzenie się płynu,
  dyskomfort, swędząca wysypka, blady kolor skóry, odbarwiona skóra lub uczucie ciepła.

Inne działania niepożądane są następujące:

Często (mogą dotyczyć do 1 na 10 pacjentów)
- podwyższenie temperatury ciała
- mrowienie
- zawroty głowy
- kaszel
- niewydolność oddechowa
- wymioty
- biegunka
- nagłe opuchnięcie pod skórą w obrębie twarzy, gardła, rąk i nóg, które może zagrażać życiu,
  jeśli opuchnięcie gardła blokuje drogi oddechowe
- pokrzywka
- świąd
- utrata owłosienia
- zimne poty, nadmierna potliwość
- bóle mięśniowe
- bladość
- zimne ręce lub stopy
- uczucie gorąca, uczucie zimna
- zmęczenie
- objawy rzekomogrypowe
- ból w miejscu wstrzyknięcia
- niepokój

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- reakcja alergiczna (nadwrażliwość)
- nieprawidłowe spowolnienie rytmu serca
- podwyższone lub nieprawidłowo wysokie ciśnienie krwi
- obrzęk strun głosowych
- niebieskawe zabarwienie skóry (ze względu na mniejsze stężenie tlenu we krwi)
- szybki oddech
- zaczerwienienie skóry
- przeciekanie leku do tkanki otaczającej miejsce wstrzyknięcia, gdzie może spowodować
  uszkodzenia
- niezdolność płuc do prawidłowej pracy (niewydolność oddechowa)
- obrzęk gardła
- wysoki dźwięk przy oddychaniu
- niedrożność dróg oddechowych powodująca trudności w oddychaniu
- obrzęk warg
- obrzęk języka
- opuchnięcie, zwłaszcza kostek i stóp, spowodowane zatrzymaniem płynów
- przeciwciało specyficzne dla leku, białko krwi wytwarzane w odpowiedzi na lek
- przeciwciało, które neutralizuje działanie leku

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy zwrócić się do lekarza. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Biorąc pod uwagę metabolizm laronidazy, wydaje się, że jej wchodzenie w interakcje za pośrednictwem cytochromu P450 jest mało prawdopodobne. Z powodu ryzyka zaburzeń w wewnątrzkomórkowym wychwycie laronidazy, preparatu nie należy podawać równocześnie z chlorochiną lub prokainą.

Sanofi Sp. z o.o.
ul. Marcina Kasprzaka 6
01-211 Warszawa
22-280-00-00
www.sanofi.pl