Alkeran 2 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 2 mg melfalanu.

Melphalan

Melfalan jest dwufunkcyjnym związkiem alkilującym. Wchłanianie melfalanu po podaniu doustnym jest bardzo zmienne, zarówno pod względem czasu pojawienia się leku w osoczu jak i pod względem największego stężenia osiągniętego w osoczu. Średnia bezwzględna biodostępność melfalanu wynosi 56-85%. W celu uniknięcia zmienności we wchłanianiu leku podczas leczenia mieloablacyjnego można zastosować melfalan dożylnie. Podawanie leku w tabletkach bezpośrednio po posiłku opóźnia wystąpienie C_max w osoczu oraz zmniejsza pole pod krzywą stężenia leku w osoczu o 39% do 54%. Lek w ograniczonym stopniu przenika przez barierę krew-mózg. T_0,5 wynosi 90±57 min., a po upływie 24 h w moczu stwierdza się występowanie 11% podanej dawki.

Leczenie szpiczaka mnogiego.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Okres karmienia piersią.

Należy unikać, gdy tylko jest to możliwe, stosowania melfalanu w ciąży, szczególnie w I trymestrze. W każdym przypadku należy rozważyć stosunek potencjalnego zagrożenia dla płodu do spodziewanego efektu terapeutycznego u matki. Matki leczone preparatem nie powinny karmić piersią. Wobec stwierdzonych właściwości mutagennych oraz podobieństwa strukturalnego do znanych związków teratogennych, istnieje możliwość wywoływania przez melfalan wad wrodzonych u potomstwa pacjentów otrzymujących lek. Należy stosować odpowiednie środki antykoncepcyjne w przypadku stosowania preparatu przez któregokolwiek z partnerów. Pacjentki powinny stosować skuteczne i niezawodne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez 6 mies. po zakończeniu leczenia. Ze względu na zwiększone ryzyko rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, u pacjentek ze szpiczakiem mnogim nie jest zalecane stosowanie złożonych doustnych środków antykoncepcyjnych. Ryzyko to utrzymuje się jeszcze przez 4 do 6 tyg. po odstawieniu takiego środka. Pacjenci płci męskiej powinni stosować skuteczne i niezawodne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez 3 mies. po zakończeniu leczenia. Ostateczną decyzję dotyczącą dodatkowego okresu, przez który należy stosować antykoncepcję, powinien podjąć lekarz i (lub) pacjent. Melfalan hamuje czynność jajników u kobiet przed okresem menopauzy, co przejawia się brakiem miesiączki u znacznej liczby tych pacjentek. Badania na zwierzętach wykazały, że melfalan może mieć działanie niepożądane na spermatogenezę. Melfalan może powodować przemijającą lub trwałą niepłodność u mężczyzn. Mężczyźni powinni zasięgnąć porady dotyczącej przechowania nasienia przed rozpoczęciem leczenia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej niepłodności w wyniku leczenia melfalanem.

Doustnie. Szpiczak mnogi: z powodu stosowania wielu schematów leczenia, w celu uzyskania szczegółowej informacji należy korzystać z danych znajdujących się w specjalistycznym piśmiennictwie naukowym; podawanie melfalanu w skojarzeniu z prednizonem jest skuteczniejsze niż stosowanie wyłącznie melfalanu; terapię obydwoma lekami prowadzi się zwykle z przerwami; typowy schemat dawkowania leku to 0,15 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych przez 4 dni, powtarzany co 6 tyg. Podawanie leku dłużej niż rok pacjentom reagującym na leczenie nie dawało lepszych wyników terapeutycznych. Szczególne grupy pacjentów. U chorych z niewydolnością nerek należy rozważyć podawanie zmniejszonej dawki początkowej do czasu określenia tolerancji na lek. Pomimo, że melfalan często podaje się osobom podeszłym wieku, stosując konwencjonalne dawkowanie, nie ma specyficznych danych dotyczących podawania leku tym pacjentom. Preparat w konwencjonalnym zakresie dawkowania jest bardzo rzadko wskazany w leczeniu dzieci - nie istnieje możliwość podania szczegółowych wytycznych odnośnie dawkowania leku. Sposób podania. Osiągnięcie potencjalnie terapeutycznego stężenia leku w osoczu może wymagać ostrożnego zwiększania dawki aż do wystąpienia objawów zahamowania czynności szpiku kostnego. Tabletki należy połykać w całości, popijając szklanką wody. Nie należy łamać, kruszyć ani rozgryzać tabletek.

Preparat powinien być stosowany wyłącznie przez lekarzy posiadających doświadczenie w podawaniu tego rodzaju leków. Immunizacja szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje może potencjalnie spowodować infekcję u pacjenta w immunosupresji, dlatego nie zaleca się stosowania u tych pacjentów szczepionek zawierających żywe drobnoustroje. Ostrożnie podawać pacjentom poddanym w ostatnim okresie radioterapii lub chemioterapii, gdyż może ujawnić się nasilony toksyczny wpływ leku na szpik kostny. Pacjenci z niewydolnością nerek, u których może również wystąpić zahamowanie czynności szpiku kostnego spowodowane mocznicą, powinni znajdować się pod ścisłą obserwacją (może być konieczne zmniejszenie dawki). Stosowanie dużych dawek melfalanu może powodować ostre uszkodzenie nerek, zwłaszcza u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek i czynnikami ryzyka pogorszenia czynności nerek (np. jednoczesne stosowanie leków nefrotoksycznych, amyloidoza itp.). Istnieją doniesienia o występowaniu ostrej białaczki po stosowaniu leczenia melfalanem takich chorób jak: skrobiawica, czerniak złośliwy, makroglobulinemia, zespół zimnych aglutynin oraz rak jajnika. Przed zastosowaniem melfalanu należy rozważyć stosunek korzyści terapeutycznych wynikających z zastosowania leku do ryzyka wystąpienia białaczki. Wykazano związek pomiędzy stosowaniem leków alkilujących a rozwojem drugich pierwotnych nowotworów złośliwych. W szczególności, stosowanie melfalanu w skojarzeniu z lenalidomidem i prednizonem oraz, w mniejszym stopniu, z talidomidem i prednizonem było związane ze zwiększonym ryzykiem rozwoju drugich pierwotnych nowotworów złośliwych u osób w podeszłym wieku z niedawno rozpoznanym szpiczakiem plazmocytowym. Przed rozpoczęciem podawania melfalanu należy wziąć pod uwagę charakterystykę pacjenta (np. wiek, pochodzenie etniczne), główne wskazanie do stosowania, stosowane rodzaje leczenia onkologicznego (np. radioterapia, transplantacja), a także środowiskowe czynniki ryzyka (np. palenie tytoniu). Ze względu na zwiększone ryzyko rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, u pacjentek poddawanych leczeniu melfalanem w skojarzeniu z lenalidomidem i prednizonem lub w skojarzeniu z talidomidem i prednizonem lub deksametazonem stosowanie złożonych doustnych środków antykoncepcyjnych nie jest zalecane. Jeśli pacjentka stosuje obecnie złożoną antykoncepcję doustną powinna wówczas przejść na stosowanie innej skutecznej i niezawodnej metody antykoncepcji. Zwiększone ryzyko rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej utrzymuje się jeszcze przez 4 do 6 tyg. po odstawieniu złożonego doustnego środka antykoncepcyjnego. Pacjentki powinny stosować antykoncepcję w trakcie leczenia i przez 6 mies. po zakończeniu leczenia. Pacjenci płci męskiej powinni stosować skuteczne i niezawodne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez 3 mies. po zakończeniu leczenia. Mężczyźni powinni zasięgnąć porady dotyczącej przechowania nasienia przed rozpoczęciem leczenia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej niepłodności w wyniku leczenia melfalanem. Stosowanie melfalanu w skojarzeniu z lenalidomidem i prednizonem lub w skojarzeniu z talidomidem i prednizonem lub deksametazonem jest związane ze zwiększonym ryzykiem rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Profilaktykę przeciwzakrzepową należy stosować co najmniej przez pierwsze 5 mies. stosowania leczenia, szczególnie u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka zakrzepicy. Decyzję o podjęciu środków zapobiegawczych w ramach profilaktyki przeciwzakrzepowej należy podjąć po dokonaniu starannej oceny występujących u danego pacjenta czynników ryzyka. Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek zdarzenia zakrzepowo-zatorowe, należy odstawić leczenie i włączyć standardowe leczenie przeciwzakrzepowe. Po ustabilizowaniu stanu pacjenta w wyniku zastosowania leczenia przeciwzakrzepowego i zakończeniu leczenia ewentualnych powikłań stwierdzonego zdarzenia zakrzepowo-zatorowego, wówczas — w zależności do wyniku oceny stosunku korzyści i ryzyka — podawanie melfalanu w skojarzeniu z lenalidomidem i prednizonem bądź talidomidem i prednizonem lub deksametazonem może zostać wznowione w pierwotnej dawce. Pacjent powinien kontynuować leczenie przeciwzakrzepowe podczas kursu leczenia melfalanem.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, choć nie u każdego one wystąpią.

Jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów należy natychmiast zwrócić się do lekarza
specjalisty lub udać się do szpitala:
- reakcja alergiczna, objawy mogą obejmować:
  - wysypkę, guzki lub pokrzywkę na skórze,
  - obrzęk twarzy, powiek lub warg,
  - nagłą duszność i ucisk w klatce piersiowej,
  - zapaść (z powodu zatrzymania akcji serca),
- wszelkie objawy gorączki lub zakażenia (ból gardła, ból w jamie ustnej lub zaburzenia
  oddawania moczu),
- wszelkie nieoczekiwane siniaczenie lub krwawienie bądź poczucie skrajnego zmęczenia,
  zawrotów głowy lub bezdechu, ponieważ może to oznaczać, że produkowanych jest zbyt mało
  krwinek danego rodzaju,
- w razie nagłego pogorszenia samopoczucia (nawet przy normalnej temperaturze ciała).

Należy porozmawiać z lekarzem, jeśli wystąpi którekolwiek z następujących działań niepożądanych,
które również mogą wystąpić podczas przyjmowaniu tego leku:
Bardzo często (występują u więcej niż 1 na 10 osób)
- zmniejszenie liczby krwinek i płytek krwi,
- nudności, wymioty i biegunka,
- owrzodzenie jamy ustnej – przy dużych dawkach melfalanu,
- wypadanie włosów – przy dużych dawkach melfalanu.

Często (występują u mniej niż 1 na 10 osób)
- wypadanie włosów – przy normalnych dawkach melfalanu,
- duże stężenia substancji chemicznej o nazwie mocznik we krwi – u osób z zaburzeniami
  czynności nerek, które są leczone z powodu szpiczaka.

Rzadko (występują u mniej niż 1 na 1000 osób)
- choroba, w której występuje mała liczba krwinek czerwonych, ponieważ są one
  przedwcześnie niszczone – może to powodować uczucie silnego zmęczenia, duszność
  i zawroty głowy, a także bóle głowy lub zażółcenie skóry lub oczu,
- zaburzenia czynności płuc, co może powodować kaszel lub duszność i trudności w
  oddychaniu,
- zaburzenia pracy wątroby, co może być widoczne w wynikach badań krwi lub powodować
  żółtaczkę (zażółcenie białkówek oczu i skóry),
- owrzodzenie jamy ustnej – przy normalnych dawkach melfalanu,
- wysypki skórne lub swędzenie skóry.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- białaczka – nowotwór krwi,
- u kobiet: brak miesiączki, 
- u mężczyzn: brak plemników w nasieniu (azoospermia),
- zakrzepica żył głębokich (choroba, w przebiegu której dochodzi do powstania zakrzepu krwi
  w jednej z żył głębokich, głównie kończyn dolnych) i zatorowość płucna (choroba,
  w przebiegu której dochodzi do zaczopowania jednej z głównych tętnic płuc lub ich gałęzi
  przez przemieszczone do płuc fragmenty oderwanego zakrzepu krwi powstałego w innej
  części ciała),
- ostre uszkodzenie nerek – niewydolność nerek (znaczne pogorszenie czynności nerek), która
  rozwija się w krótkim czasie.

Jeżeli jakiekolwiek działanie niepożądane stanie się poważne lub wystąpią działania niepożądane
niewymienione w niniejszej ulotce, należy poinformować o tym lekarza lub farmaceutę.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181 C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu,
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Kwas nalidyksowy stosowany razem z dużymi dożylnymi dawkami melfalanu może wywołać u dzieci śmierć z powodu krwotocznego zapalenia jelita grubego. U dzieci i młodzieży leczonej schematem skojarzonym obejmującym busulfan i melfalan odnotowano, że podawanie melfalanu wcześniej niż po upływie 24 h od podania doustnego ostatniej dawki busulfanu może wpływać na wystąpienie objawów toksyczności. U pacjentów po przeszczepieniu szpiku kostnego, którym podawano dożylnie duże dawki melfalanu i którzy następnie otrzymywali cyklosporynę obserwowano zaburzenia czynności nerek. U pacjentów w immunosupresji nie jest zalecane szczepienie szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje.

Aspen Polska Sp. z o.o.