Althyxin 100 µg/5 ml roztwór doustny

5 ml roztworu zawiera 25 µg, 50 µg lub 100 µg soli sodowej lewotyroksyny. Preparat zawiera parahydroksybenzoesan metylu oraz glicerol.

Syntetyczna lewotyroksyna wywierająca identyczne działanie jak występujący naturalnie główny hormon wydzielany przez gruczoł tarczycy. Ulega ona przemianie do T3 w narządach obwodowych i podobnie jak naturalny hormon, wywiera swoje specyficzne działanie na receptory T3. Lewotyroksyna sodowa jest niecałkowicie i w różny sposób wchłaniana z przewodu pokarmowego. Prawie całkowicie wiąże się z białkami osocza, głównie z globuliną wiążącą tyroksynę (ok 0,03% lewotyroksyny występuje w postaci niezwiązanej). Niezwiązana lewotyroksyna jest przekształcana w trójjodotyroninę. Lewotyroksyna jest intensywnie metabolizowana w tarczycy, wątrobie, nerkach i przednim płacie przysadki mózgowej. Występuje recyrkulacja jelitowo-wątrobowa. Część lewotyroksyny jest metabolizowana do trójjodotyroniny. Lewotyroksyna jest wydalana z moczem i kałem, częściowo w postaci wolnego leku, a częściowo w postaci koniugatów i dejodowanych metabolitów. 30-55% dawki jest wydalane z moczem, a 20-40% z kałem. T_0,5 lewotyroksyny wynosi 7 dni, ale w zależności od zaawansowania choroby może ulec skróceniu lub wydłużeniu.

Leczenie niedoczynności tarczycy (wrodzonej lub nabytej), nietoksycznego wola rozlanego, wola związanego z zapaleniem tarczycy typu Hashimoto oraz w terapii supresyjnej w raku tarczycy.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność nadnerczy bez odpowiedniego leczenia kortykosteroidami, nieleczona niewydolność przysadki i nieleczona nadczynność tarczycy. Leczenia preparatem nie należy rozpoczynać u pacjentów po świeżo przebytym ostrym zawale mięśnia sercowego, w czasie ostrego zapalenia mięśnia sercowego oraz w czasie ostrego zapalenia wszystkich warstw serca (pancarditis). Leczenie skojarzone lewotyroksyną i lekami przeciwtarczycowymi w nadczynności tarczycy nie jest wskazane w okresie ciąży.

Należy ściśle monitorować kobiety w ciąży przyjmujące dawkę podtrzymującą z powodu niedoczynności tarczycy. Lewotyroksyna sodowa nie przenika łatwo przez łożysko w II i III trymestrze, ale może przenikać przez łożysko w I trymestrze. Nie wiadomo, czy lewotyroksyna sodowa ma działanie rakotwórcze lub teratogenne. Zwiększone stężenie TSH w surowicy może wystąpić już w 4. tyg. ciąży, dlatego kobiety w ciąży przyjmujące lewotyroksynę powinny kontrolować stężenie TSH w trakcie każdego trymestru ciąży w celu potwierdzenia, że wartości TSH w surowicy matki mieszczą się w zakresie referencyjnym dla każdego trymestru ciąży. Zwiększone stężenie TSH w surowicy powinno zostać skorygowane poprzez zwiększenie dawki lewotyroksyny. Po porodzie należy bezzwłocznie przywrócić dawkowanie lewotyroksyny sprzed ciąży, ponieważ stężenie TSH po porodzie jest porównywalne do wartości sprzed ciąży. Stężenie TSH w surowicy należy zmierzyć 6-8 tyg. po porodzie. Leczenie lewotyroksyną należy prowadzić bez przerwy, szczególnie w okresie ciąży i karmienia piersią. W okresie ciąży może być konieczne zwiększenie dawki. Doświadczenie wykazało, że nie ma dowodów na teratogenne ani (lub) na toksyczne działanie leku na płód człowieka, stosując go w zalecanym zakresie dawek. Nadmiernie duże dawki lewotyroksyny w okresie ciąży mogą mieć negatywny wpływ na rozwój płodu i rozwój postnatalny. W okresie ciąży jest przeciwwskazane jednoczesne leczenie lewotyroksyną i lekami przeciwtarczycowymi w leczeniu nadczynności tarczycy. Takie leczenie skojarzone wymaga stosowania większych dawek leków przeciwtarczycowych, o których wiadomo, że przenikają przez łożysko i mogą wywołać niedoczynność tarczycy u dziecka. W okresie ciąży nie należy przeprowadzać testów diagnostycznych polegających na hamowaniu czynności tarczycy, ponieważ stosowanie substancji radioaktywnych u kobiet w ciąży jest przeciwwskazane. Lewotyroksyna przenika do mleka kobiecego, ale stężenia osiągane przy stosowaniu dawek z zalecanego zakresu nie są wystarczające, aby mogły spowodować rozwój nadczynności tarczycy lub supresję wydzielania TSH u dziecka.

Doustnie. Leczenie każdego zaburzenia czynności tarczycy powinno być ustalane indywidualnie na podstawie odpowiedzi klinicznej, wyników badań laboratoryjnych i oceny klinicznej pacjenta. Indywidualną dawkę dobową należy określić na podstawie badań laboratoryjnych i badań klinicznych. W związku z tym, że u wielu pacjentów poddawanych leczeniu występują zwiększone stężenia T4 i fT4, bardziej wiarygodnym punktem odniesienia dla dalszej terapii jest wyjściowe stężenie TSH. Należy ściśle monitorować stan pacjentów zmieniających postać roztworu doustnego na tabletkę lub tabletkę na roztwór doustny. To samo dotyczy sytuacji, gdy pacjenci zmieniają roztwór doustny zawierający lewotyroksynę na inny roztwór doustny zawierający lewotyroksynę. Niedoczynność tarczycy (wrodzona lub nabyta). Dorośli i dzieci w wieku powyżej 12 lat. Dawka początkowa 50-100 µg/dobę. Zazwyczaj stosowana dawka podtrzymująca 100-200 µg/dobę. Dawkę początkową dostosowuje się zwiększając ją o 25-50 µg w odstępach 3-4 tyg., aż odpowiedź kliniczna i oznaczenia stężenia tyroksyny w osoczu i hormonu tyreotropowego wskażą, że niedoczynność tarczycy została skorygowana, a dawka podtrzymująca została ustalona. Leczenie w przypadku niedoczynności tarczycy trwa zwykle do końca życia. Dzieci i młodzież. Dawka podtrzymująca wynosi na ogół 100-150 µg/m² pc. U noworodków i niemowląt z wrodzoną niedoczynnością tarczycy, wymagających szybkiej substytucji, zaleca się dawkę początkową od 10-15 µg/ kg mc./dobę przez pierwsze 3 mies. Następnie dawkę należy dostosować indywidualnie na podstawie odpowiedzi klinicznej oraz stężeń hormonów tarczycy i TSH. Zalecana dawka początkowa u dzieci z nabytą niedoczynnością tarczycy to 12,5-50 µg/dobę. Dawkę należy stopniowo zwiększać co 2-4 tyg. zgodnie z odpowiedzią kliniczną oraz stężeniami hormonów tarczycy i TSH aż do osiągnięcia pełnej dawki zastępczej. Niemowlętom należy podawać całkowitą dawkę dobową rano lub wieczorem, przed karmieniem lub w trakcie posiłku, ale codziennie w ten sam sposób. Nietoksyczne wole rozlane lub wole związane z zapaleniem tarczycy typu Hashimoto. Zalecana dawka to 50-200 µg/dobę. W przypadku pacjentów z nietoksycznym wolem rozlanym i prawidłowymi stężeniami T4 i TSH można rozważyć leczenie lewotyroksyną. Jeśli po 6-12 mies. nie nastąpi zauważalne zmniejszenie wielkości wola, należy przerwać terapię tyroksyną. Leczenie trwa zwykle do końca życia w przypadku wola nietoksycznego i wola związanego z zapaleniem tarczycy typu Hashimoto. Terapia supresyjna w raku tarczycy. Zalecana dawka to 150-300 µg/dobę. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z chorobą wieńcową serca i u pacjentów z ciężką bądź długotrwałą niedoczynnością tarczycy leczenie hormonami tarczycy należy rozpoczynać z zachowaniem szczególnej ostrożności. Najpierw należy podać niewielką dawkę początkową (np. 12,5 µg/dobę), a następnie zwiększać ją powoli i w dłuższych odstępach czasu (np. stopniowe zwiększanie dawki o 12,5 µg/dobę co 14 dni) z częstą kontrolą stężenia hormonów tarczycy. U tych pacjentów należy rozważyć stosowanie dawek mniejszych niż dawki zapewniające pełną substytucję, a w związku z tym niewystarczające do uzyskania pełnego wyrównania stężeń TSH. Sposób podania. Lek najlepiej przyjmować w dawce pojedynczej, na czczo, zwykle przed śniadaniem. Dawki należy podawać w kilkugodzinnych odstępach.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia hormonami tarczycy u pacjentów z zaburzeniami sercowo-naczyniowymi, w tym niewydolnością mięśnia sercowego, nadciśnieniem tętniczym, niewydolnością przysadki, niedoczynnością kory nadnerczy oraz u pacjentów w podeszłym wieku. W przypadku zaburzeń czynności kory nadnerczy przed rozpoczęciem leczenia lewotyroksyną należy zastosować odpowiednie leczenie zastępcze, aby zapobiec ostrej niewydolności nadnerczy. Należy również zachować ostrożność podczas podawania lewotyroksyny diabetykom lub pacjentom przyjmującym glikozydy. Subkliniczna nadczynność tarczycy może być związana z utratą masy kostnej. Aby zminimalizować ryzyko osteoporozy, dawkę lewotyroksyny sodowej należy dostosować do możliwie najniższego skutecznego poziomu. Należy unikać nawet nieznacznej nadczynności tarczycy wywołanej stosowaniem leku u pacjentów z niewydolnością wieńcową, niewydolnością serca lub zaburzeniami rytmu serca z tachykardią. Z tego powodu należy często kontrolować stężenia hormonów tarczycy. W przypadku wtórnej niedoczynności tarczycy należy wyjaśnić jej przyczynę przed rozpoczęciem leczenia substytucyjnego i w razie konieczności, należy wdrożyć odpowiednie leczenie substytucyjne skompensowanej niewydolności nadnerczy. W przypadku podejrzenia autonomicznej czynności tarczycy należy przeprowadzić test z TRH lub wykonać scyntygrafię supresyjną przed rozpoczęciem leczenia. Nie należy podawać lewotyroksyny pacjentom w stanie hipertyreozy poza przypadkami, w których jest ona stosowana jednocześnie z lekami przeciwtarczycowymi w trakcie leczenia nadczynności tarczycy. Nie należy podawać hormonów tarczycy w celu zmniejszenia masy ciała. U pacjentów w stanie eutyreozy podawanie fizjologicznych dawek lewotyroksyny nie powoduje zmniejszenia masy ciała. Suprafizjologiczne dawki mogą powodować ciężkie lub nawet zagrażające życiu działania niepożądane, szczególnie w skojarzeniu z niektórymi substancjami zmniejszającymi masę ciała, a zwłaszcza z aminami sympatykomimetycznymi. Istotne jest wykonanie EKG przed rozpoczęciem terapii, ponieważ zmiany wywołane niedoczynnością tarczycy mogą być mylone z objawami niedokrwienia. Jeśli dojdzie do zbyt szybkiego zwiększenia metabolizmu (powodującego biegunkę, nerwowość, szybki puls, bezsenność, drżenie i czasami ból dławicowy z utajonym niedokrwieniem mięśnia sercowego), należy zmniejszyć dawkę lub zaprzestać leczenia na 1-2 dni i ponownie rozpocząć od niższej dawki. Po ustaleniu leczenia lewotyroksyną, w przypadku zmiany stosowanego preparatu na inny, zaleca się dostosowanie dawkowania po uwzględnieniu odpowiedzi klinicznej pacjenta i badaniach laboratoryjnych. Monitorowanie równowagi terapeutycznej w przypadku zmiany na inny preparat zawierający lewotyroksynę ma szczególne znaczenie u niektórych pacjentów z grupy ryzyka z następujących kategorii: pacjenci leczeni z powodu raka tarczycy, ale także z chorobami układu krążenia (niewydolność serca lub choroba wieńcowa serca oraz zaburzenia rytmu), kobiety w ciąży, dzieci i osoby w podeszłym wieku; oraz w pewnych sytuacjach, w których równowaga terapeutyczna była szczególnie trudna do osiągnięcia. Rodziców dzieci otrzymujących leki działające na gruczoł tarczowy należy poinformować, że w ciągu pierwszych kilku miesięcy leczenia może dojść do częściowego wypadania włosów, ale efekt ten jest zwykle przemijający i zwykle występuje późniejszy odrost włosów. U wcześniaków z niską masą urodzeniową należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia lewotyroksyną. Podczas rozpoczynania leczenia lewotyroksyną u wcześniaków o bardzo małej masie urodzeniowej należy monitorować parametry hemodynamiczne, ponieważ może wystąpić zapaść krążeniowa z powodu niedojrzałej czynności nadnerczy. Preparat zawiera parahydroksybenzoesan metylu, który może powodować reakcje alergiczne (możliwe reakcje typu późnego). Preparat zawiera glicerol, który może powodować bóle głowy, zaburzenia żołądkowe i biegunkę. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w 5 ml, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Zwykle ma to miejsce wtedy, gdy przyjmowana dawka leku jest zbyt duża.

Jeśli wystąpi którykolwiek z następujących objawów, należy przerwać stosowanie leku Althyxin
i natychmiast powiadomić lekarza lub zgłosić się na izbę przyjęć najbliższego szpitala:
− obrzęk dłoni, stóp, kostek, twarzy, warg, ust lub gardła, który może powodować trudności w połykaniu
   lub oddychaniu;
− pokrzywka;
− omdlenie;
− zażółcenie skóry i białkówek oczu zwane również żółtaczką.

Są to bardzo ciężkie działania niepożądane. Jeśli wystąpią, pacjent może mieć ciężką reakcję alergiczną na
lek Althyxin. Pacjent może potrzebować pilnej pomocy lekarskiej lub hospitalizacji. Wszystkie te bardzo
ciężkie działania niepożądane występują bardzo rzadko.

W razie wystąpienia któregokolwiek z następujących objawów należy powiadomić lekarza:
Szybkie lub nieregularne bicie serca, kołatanie serca, ból w klatce piersiowej, skurcze lub osłabienie
mięśni, ból głowy, niepokój, pobudzenie, uderzenia gorąca, zapaść krążeniowa u wcześniaków z niską
masą urodzeniową (patrz punkt 2), pocenie się, biegunka, wymioty, gorączka, zaburzenia
miesiączkowania, wysokie ciśnienie wewnątrzczaszkowe, drżenie, bezsenność, nietolerancja ciepła i
nadmierna utrata masy ciała. Może również wystąpić obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka,
swędzenie i obrzęk.

Bardzo rzadko, po przyjęciu jednorazowo zbyt dużej dawki leku Althyxin lub po przyjmowaniu zbyt
dużych dawek tego leku przez wiele lat, może rozwinąć się niewydolność serca, odnotowano również
śpiączkę i śmierć.
W przypadku innego niż zazwyczaj, złego samopoczucia należy jak najszybciej powiadomić o tym lekarza.

Dodatkowe działania niepożądane występujące u dzieci
Na początku leczenia u dzieci może wystąpić wypadanie włosów, jednak jest to zwykle przejściowe i włosy
odrastają.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309,
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Działanie warfaryny, dikumarolu, acenokumarolu, fenindionu i prawdopodobnie innych antykoagulantów jest zwiększone podczas jednoczesnego stosowania z hormonami tarczycy. Zgłoszono, że lowastatyna spowodowała po jednym przypadku niedoczynności tarczycy i nadczynności tarczycy u dwóch pacjentów przyjmujących lewotyroksynę. Podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwzapalnych, takich jak fenylobutazon lub kwas acetylosalicylowy z lewotyroksyną, obserwowano fałszywie niskie całkowite stężenia w osoczu. Lewotyroksyna przyspiesza metabolizm propranololu. W przypadku rozpoczęcia leczenia lewotyroksyną u pacjentów przyjmujących digoksynę, dawka digoksyny może wymagać dostosowania, pacjenci z nadczynnością tarczycy mogą wymagać stopniowego zwiększania dawki digoksyny w trakcie leczenia, ponieważ początkowo pacjenci są stosunkowo wrażliwi na digoksynę. Leki działające na tarczycę zwiększają zapotrzebowanie metaboliczne i dlatego należy je stosować ostrożnie z innymi lekami, o których wiadomo, że wpływają na czynność serca, takimi jak sympatykomimetyki, ponieważ mogą one nasilać to działanie. Ponadto hormony tarczycy mogą zwiększać wrażliwość receptorów na katecholaminy. Amiodaron może osłabiać działanie hormonów tarczycy stosowanych w leczeniu niedoczynności tarczycy. Jednoczesne stosowanie lewotyroksyny może przyspieszyć odpowiedź na leczenie przeciwdepresyjne imipraminą, amitryptyliną i prawdopodobnie innymi trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi. Jednoczesne stosowanie sertraliny może osłabiać działanie lewotyroksyny. Zgłaszano pojedyncze przypadki znacznego nadciśnienia i tachykardii podczas jednoczesnego podawania ketaminy. Niektóre leki, takie jak lit, działają bezpośrednio na tarczycę i hamują uwalnianie hormonów tarczycy, co prowadzi do klinicznej niedoczynności tarczycy. Wchłanianie lewotyroksyny jest zmniejszane przez wiązanie w jelicie sukralfatu, polistyrenosulfonianu sodu lub kolestyraminy. W badaniu interakcji u zdrowych ochotników kolesewelam zmniejszał AUC i C_max lewotyroksyny, gdy był podawany jednocześnie lub po godzinie. Nie obserwowano interakcji, gdy kolesewelam był podawany co najmniej 4 h po przyjęciu lewotyroksyny. Cymetydyna, leki zawierające glin, leki zawierające żelazo, leki zawierające wapń również zmniejszają wchłanianie lewotyroksyny z przewodu pokarmowego. Dlatego leki zawierające lewotyroksynę należy podawać co najmniej 2 h przed podaniem tych leków. Stwierdzono, że jednoczesne stosowanie karbamazepiny, fenytoiny, fenobarbitalu, prymidonu lub ryfampicyny z lewotyroksyną zwiększa metabolizm lewotyroksyny. Istnieje możliwość interakcji z lekami hipoglikemizującymi, dlatego pacjentów z cukrzycą należy obserwować pod kątem zwiększonego zapotrzebowania na insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące. Preparaty zawierające estrogeny i doustne środki antykoncepcyjne mogą zwiększać zapotrzebowanie na dawkę hormonów tarczycy. Z drugiej strony androgeny i kortykosteroidy mogą zmniejszać stężenie globulin wiążących tyroksynę w surowicy. Podwyższone stężenie hormonu tyreotropowego obserwowano po zastosowaniu chlorochiny z proguanilem w profilaktyce malarii u chorego ustabilizowanego lewotyroksyną. Inhibitory proteazy Inhibitory proteazy (takie jak, rytonawir, indynawir, lopinawir) mogą mieć wpływ na działanie lewotyroksyny. Zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia hormonów tarczycy. W razie potrzeby należy dostosować dawkę lewotyroksyny. Sewelamer Sewelamer może zmniejszać wchłanianie lewotyroksyny. Dlatego zaleca się monitorowanie pacjentów, czy nie występują u nich zmiany czynności tarczycy na początku i na zakończenie leczenia skojarzonego tymi lekami. W razie potrzeby należy dostosować dawkę lewotyroksyny. Inhibitory kinazy tyrozynowej (np. imatynib, sunitynib) mogą zmniejszać skuteczność lewotyroksyny - zaleca się monitorowanie pacjentów czy nie występują u nich zmiany czynności tarczycy na początku i na zakończenie leczenia skojarzonego tymi lekami; w razie potrzeby należy dostosować dawkę lewotyroksyny. Propylotiouracyl, glikokortykosteroidy, leki β-sympatykolityczne, amiodaron i środki kontrastowe zawierające jod Substancje te hamują obwodową konwersję T4 do T3. Z uwagi na dużą zawartość jodu amiodaron może prowadzić zarówno do nadczynności tarczycy, jak i niedoczynności tarczycy. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku wola guzkowego z możliwą nierozpoznaną autonomiczną czynnością tarczycy. Leki, które mogą pobudzać układ enzymów wątrobowych, takie jak barbiturany, karbamazepina lub leki zawierające ziele dziurawca zwyczajnego mogą zwiększać klirens wątrobowy lewotyroksyny. Dlatego u pacjentów stosujących leczenie hormonalne w związku z chorobami tarczycy może być konieczne zwiększenie dawki hormonu tarczycy, jeśli leki te są podawane jednocześnie. Produkty zawierające soje mogą zmniejszać jelitowe wchłanianie lewotyroksyny. Szczególnie na początku lub po zakończeniu stosowania diety zawierającej produkty sojowe konieczne może być dostosowanie dawki leku. Jednoczesne stosowanie orlistatu z lewotyroksyną może prowadzić do niedoczynności tarczycy i (lub) pogorszenia kontroli niedoczynności tarczycy. Może to być skutkiem zmniejszonego wchłaniania soli jodu i (lub) lewotyroksyny. Jednoczesne podawanie z inhibitorami pompy protonowej (PPI) może spowodować zmniejszenie wchłaniania hormonów tarczycy ze względu na zwiększenie pH soku żołądkowego wywołane przez PPI. Podczas jednoczesnego leczenia zaleca się regularne kontrolowanie czynności tarczycy oraz monitorowanie stanu klinicznego pacjenta. Konieczne może być zwiększenie dawki hormonów tarczycy. Należy również zachować ostrożność podczas kończenia leczenia PPI.

Zentiva Polska Sp. z o.o.
ul. Bonifraterska 17
00-203 Warszawa
22-375-92-00
[email protected]
www.zentiva.pl