Anbinex 500 j.m. proszek i rozp. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 500 j.m. lub 1000 j.m. antytrombiny pochodzącej z ludzkiego osocza. Po odtworzeniu w 10 ml (500 j.m.) lub 20 ml (1000 j.m.) wody do wstrzykiwań preparat zawiera około 50 j.m./ml antytrombiny ludzkiej. Aktywność swoista leku wynosi co najmniej 5 j.m./mg białka.

Ludzka antytrombina III. Antytrombina jest jednym z głównych naturalnych inhibitorów układu krzepnięcia krwi. Przede wszystkim, hamuje czynność trombiny i czynnika Xa, a także czynników kontaktu, system wewnątrzpochodny oraz kompleks czynnik VIIa/czynnik tkankowy. Aktywność antytrombiny jest znacznie potęgowana przez heparynę, której działanie zależy od obecności antytrombiny. Antytrombina posiada dwie ważne dla jej funkcji domeny. W pierwszej dochodzi do inaktywacji trombiny przez antytrombinę co następuje przez utworzenie nieaktywnego kompleksu tych cząsteczek. Druga, stanowi miejsce łączenia się z glikozaminoglikanami oraz współdziałania z heparyną i substancjami pokrewnymi biorącymi udział w potęgowaniu szybkości inaktywacji trombiny. Powstałe kompleksy enzymów inhibitorów krzepnięcia są następnie usuwane przez układ siateczkowo-śródbłonkowy. Aktywność antytrombiny we krwi dorosłych wynosi 80-120%, a u noworodków 40-60%. Średni biologiczny T_0,5 wynosi ok. 3 dni. Może on ulec zmniejszeniu do ok. 1,5 dnia podczas jednoczesnego stosowania heparyny, a do kilku godzin w przypadkach wzmożonego zużycia.

Pacjenci z wrodzonym niedoborem antytrombiny: zapobieganie zakrzepicy żył głębokich oraz komplikacjom zakrzepowo-zatorowym w sytuacjach klinicznych o podwyższonym ryzyku (szczególnie podczas zabiegów chirurgicznych i okresie okołoporodowym) w połączeniu z heparyną, o ile istnieją wskazania do jej podawania; zapobieganie rozwoju zakrzepicy żył głębokich lub komplikacjom zakrzepowo-zatorowym w połączeniu z heparyną jeśli jest to wskazane. Nabyty niedobór antytrombiny.

Zaleca się zachowanie ostrożności u chorych o znanej nadwrażliwości na substancję czynną lub substancje pomocnicze.

Doświadczenie dotyczące bezpieczeństwa stosowania preparatów zawierających antytrombinę ludzką podczas ciąży jest ograniczone. Lek powinien być stosowany podczas ciąży i w okresie laktacji tylko wtedy, gdy jest to jednoznacznie wskazane. Decyzję należy podjąć po uwzględnieniu faktu, że podczas ciąży istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia incydentów zakrzepowo-zatorowych.

Dożylnie. Rozpoczęcie leczenia powinno odbywać się pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z niedoborem antytrombiny. We wrodzonym niedoborze antytrombiny dawkowanie i czas trwania leczenia powinno być dostosowane indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od wyniku wywiadu rodzinnego uwzględniającego incydenty zakrzepowo-zatorowe, aktualnie występujące czynniki ryzyka klinicznego oraz wyniki badań laboratoryjnych. Dawkowanie i czas trwania leczenia substytucyjnego w nabytym niedoborze antytrombiny zależy od poziomu antytrombiny w osoczu, obecności objawów wzrastającego zużycia, choroby podstawowej oraz ciężkości objawów klinicznych. Wielkość dawek i częstotliwość ich podawania należy zawsze dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta, zgodnie z wynikami badań lekarskich i laboratoryjnych. 1 j.m. antytrombiny odpowiada przeciętnej ilości antytrombiny w 1 ml normalnego osocza ludzkiego. Obliczanie potrzebnej dawki antytrombiny, opiera się na obserwcji empirycznej, że podanie 1 j.m./kg mc. powoduje wzrost aktywności antytrombiny w osoczu o ok. 1,1-1,6%. Dawkę początkową oblicza się na podstawie następującego wzoru: wymagana liczba jednostek = masa ciała (kg) x (100 - wyjściowa aktywność antytrombiny w procentach) x 0,8. W początkowej fazie leczenia należy ustalić pożądany poziom aktywności antytrombiny w zależności od sytuacji klinicznej. Po ustaleniu wskazań do stosowania antytrombiny należy podać taką dawkę, aby uzyskać pożądany poziom aktywności antytrombiny, a następnie podtrzymywać poziom zapewniający skuteczność leczenia. Dawka powinna być obliczana i monitorowana laboratoryjnymi oznaczeniami aktywności antytrombiny osoczu. Oznaczenia powinny być przeprowadzane co najmniej 2 razy dziennie, a gdy stan pacjenta stabilizuje się - raz dziennie; zawsze tuż przed kolejnym podaniem leku. W przypadku ciężkich stanów klinicznych, takich jak zespół rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego, T_0,5 antytrombiny może być znacznie skrócony. Korekcji wielkości dawki należy dokonywać biorąc pod uwagę zarówno szybkość zużycia antytrombiny określaną na podstawie oznaczeń laboratoryjnych, jak i w oparciu o przebieg kliniczny. Aktywność antytrombiny należy utrzymywać powyżej 80% normy przez cały okres leczenia lub odpowiednio dostosować, gdy objawy kliniczne wskazują, że inny poziom może być bardziej skuteczny. W leczeniu wrodzonego niedoboru początkowa dawka wynosi 30-50 j.m/kg mc. Następnie, wielkość dawki, częstotliwość podawania i długość okresu leczenia zależy od wyników badań i stanu klinicznego pacjenta. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci poniżej 6 rż., gdyż doświadczenie dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania w tej grupie wiekowej jest ograniczone. Sposób podania. Preparat rozpuścić zgodnie z zaleceniami. Preparat podawać powoli dożylnie; szybkość podawania nie powinna przekraczać 0,08 ml/kg/min.

Podczas infuzji pacjent powinien być ściśle monitorowany ze względu na ryzyko wystąpienia reakcji alergicznej. Nie można całkowicie wykluczyć prawdopodobieństwa przeniesienia czynników zakaźnych przez podanie preparatów otrzymywanych z krwi lub osocza ludzkiego. Dotyczy to również czynników zakaźnych i patogenów dotychczas nieznanych. Ryzyko przeniesienia czynników zakaźnych może być ograniczone przez: dokonywanie właściwej selekcji dawców na podstawie wywiadu lekarskiego oraz badań przesiewowych pojedynczych donacji i pul osocza w kierunku obecności HBsAg oraz przeciwciał przeciw antygenom wirusów HIV i HCV; badanie puli osocza w kierunku obecności materiału genetycznego wirusa HCV; zastosowania podczas produkcji zwalidowanych przy użyciu wirusów modelowych metod inaktywacji/usuwania wirusów. Procesy te uważa się za skuteczne wobec wirusów HIV, HCV, HBV oraz bezotoczkowego wirusa HAV. Skuteczność metod unieczynniania i usuwania wirusów bezotoczkowych jak np. parwowirus B19 oraz innych czynników zakaźnych może być ograniczona. Zakażenie parwowirusem B19 może być szczególnie groźne u kobiet w ciąży (zakażenie płodu) oraz u osób z obniżoną odpornością lub zwiększoną erytropoezą (np. w anemii hemolitycznej). U pacjentów otrzymujących regularnie antytrombinę ludzką, należy rozważyć zastosowanie odpowiednich szczepień (przeciwko wirusowi zapalenia wątroby A i B). Kliniczne i biologiczne metody monitorowania leczenia, gdy antytrombinę stosuje się w skojarzeniu z heparyną: w celu dostosowania dawki heparyny w taki sposób aby zapobiec nadmiernemu zmniejszeniu krzepliwości należy kontrolować regularnie i w krótkich okresach czasu parametry układu krzepnięcia (APPT, i odpowiednio aktywność anty-FXa) - dotyczy to szczególnie pierwszych minut i godzin stosowania antytrombiny; należy codziennie dokonywać oznaczeń poziomu antytrombiny w celu ustalenia pojedynczej dawki ze względu na możliwość znacznego obniżenia poziomu antytrombiny wskutek jednoczesnego długotrwałego stosowania niefrakcjonowanej heparyny. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci poniżej 6 rż., gdyż doświadczenie dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania w tej grupie wiekowej jest ograniczone. Dane z badań klinicznych i z systematycznych przeglądów dotyczących stosowania antytrombiny u wcześniaków w niezatwierdzonym wskazaniu: leczenie zespołu niewydolności oddechowej noworodków (IRDS), świadczą o zwiększonym ryzyku krwawienia śródczaszkowego i zgonu, bez wykazywania korzystnego działania w tej grupie pacjentów."

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
W rzadkich przypadkach obserwowano wzrost temperatury ciała oraz reakcje alergiczne lub
anafilaktyczne takie jak zaczerwienienie twarzy, wysypka, wzrost lub spadek ciśnienia krwi,
tachykardia (przyspieszona akcja serca), dreszcze, świszczący oddech oraz obrzęki, a także reakcje
uogólnione (w tym bóle w klatce piersiowej, gorączka, bóle głowy, nudności i/lub wymioty), które w
niektórych przypadkach prowadziły do rozwoju ciężkiej reakcji anafilaksji (włączając w to wstrząs).

W rzadkich przypadkach obserwowano wzrost temperatury ciała.

Listę działań niepożądanych w układzie tabelarycznym.
Częstość występowania oceniano stosując następujące kryteria:
- bardzo często (> 1/10),
- często (> 1/100, < 1/10),
- niezbyt często (> 1/1000, < 1/100),
- rzadko (> 1/10 000, < 1/1000)
- bardzo rzadko (<1/10 000)
- częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Zaburzenia układu immunologicznego
Niezbyt często:
- Reakcje alergiczne
- nadwrażliwość

Zaburzenia psychiczne
Niezbyt często
- Niepokój

Zaburzenia układu nerwowego
Niezbyt często
- Bóle głowy, letarg

Zaburzenia układu krążenia
Niezbyt często
- Tachykardia

Zaburzenia naczyniowe
Niezbyt często
- Zaczerwienienie twarzy, spadek ciśnienia krwi, wstrząs

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Niezbyt często
- Uczucie ucisku w klatce piersiowej i świsty

Zaburzenia żołądka i jelit
Niezbyt często
- Nudności, wymioty

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Niezbyt często
- Obrzęk naczynioruchowy, uogólniona pokrzywka, wysypka

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Niezbyt często
- Ból lub uczucie pieczenia w miejscu podania, dreszcze

Rzadko
- Gorączka

Należy powiadomić lekarza, jeżeli wystąpi chociaż jeden z tych objawów.
Informacje dotyczące zabezpieczeń przed przeniesieniem czynników zakaźnych – patrz punkt 2.

Jeżeli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.

Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C,
02-222 Warszawa,
Tel.: + 48 22 49 21 301,
Faks: + 48 22 49 21 309,
e-mail: [email protected]
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podawanie antytrombiny równocześnie z terapeutycznymi dawkami heparyny zwiększa ryzyko krwawień. Efekt stosowania antytrombiny jest znacznie potęgowany przez heparynę. Równoczesne podawanie heparyny może znacznie zwiększyć zużycie i skrócić T_0,5 antytrombiny. Jednoczesne podawanie heparyny pacjentom ze zwiększonym ryzykiem krwawień powinno być starannie monitorowane pod względem klinicznym i biologicznym.

Grifols Polska Sp. z o.o.
ul. Siedmiogrodzka 9
01-204 Warszawa
22-378-85-61