Bendamustine Glenmark 2,5 mg/ml proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 25 mg lub 100 mg chlorowodorku bendamustyny (po rekonstytucji 1 ml koncentratu roztworu do infuzji zawiera 2,5 mg chlorowodorku bendamustyny).

Lek przeciwnowotworowy, cytostatyk alkilujący. Działanie przeciwnowotworowe i cytobójcze chlorowodorku bendamustyny wynika przede wszystkim z tworzenia wiązań krzyżowych w pojedynczej i podwójnej nici DNA na drodze alkilacji. W wyniku tego działania dochodzi do zaburzenia czynności macierzy DNA, syntezy DNA i jego naprawy. T_0,5 w fazie eliminacji po 30 min wlewu dożylnego dawki 120 mg/m² pc. wynosił 28,2 min. Ponad 95% substancji występuje w postaci związanej z białkami osocza (przede wszystkim z albuminami). Główną drogą metabolizmu bendamustyny jest hydroliza do monohydroksy- i dihydroksybendamustyny. N-desmetylobendamustyna i gamma-hydroksybendamustyna powstają w wyniku metabolizmu wątrobowego z udziałem CYP1A2. Inna ważna droga metabolizmu bendamustyny obejmuje sprzęganie z glutationem. Ok. 20% podanej dawki było wydalane z moczem w ciągu 24 h. Eliminacji z żółcią podlegają przede wszystkim polarne metabolity.

Leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową (stadium choroby B lub C według klasyfikacji Bineta), u których chemioterapia skojarzona z fludarabiną nie jest zalecana. Monoterapia u pacjentów z chłoniakami nieziarniczymi o powolnym przebiegu, u których progresja choroby nastąpiła w trakcie lub przed upływem 6 mies. od zakończenia leczenia rytuksymabem lub schematem zawierającym rytuksymab. Leczenie pierwszego rzutu szpiczaka mnogiego (stadium II z progresją lub stadium III według klasyfikacji Durie-Salmona) w skojarzeniu z prednizonem u pacjentów w wieku >65 lat, którzy nie kwalifikują się do zabiegu autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych oraz którzy w momencie rozpoznania mają objawy istotnej klinicznie neuropatii, uniemożliwiającej zastosowanie leczenia talidomidem lub bortezomibem.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy >3 mg/dl). Żółtaczka. Ciężkie zaburzenie czynności szpiku kostnego i duże zmiany liczby komórek krwi (zmniejszenie liczby leukocytów i (lub) płytek krwi odpowiednio do wartości <3000/μl lub <75 000/μl). Duże zabiegi chirurgiczne w okresie krótszym niż 30 dni od rozpoczęcia leczenia. Zakażenia, zwłaszcza przebiegające z leukopenią. Szczepienie przeciw żółtej febrze. Okres karmienia piersią.

Leku nie należy stosować w czasie ciąży, jeżeli nie jest to bezwzględnie konieczne (bendamustyna wykazuje działanie embrio-/fetoletalne, teratogenne i genotoksyczne). Matka powinna zostać poinformowana o istnieniu ryzyka dla płodu. Jeśli leczenie preparatem jest bezwzględnie konieczne w czasie ciąży lub gdy pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie stosowania leku, powinna być poinformowana o ryzyku dla nienarodzonego dziecka oraz należy ściśle monitorować jej stan. Należy rozważyć konsultację genetyczną. Kobiety w okresie rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji zarówno przed, jak i w trakcie leczenia bendamustyną. Mężczyźni leczeni chlorowodorkiemi bendamustyny nie powinni poczynać dziecka w trakcie leczenia oraz przez 6 mies. po zakończeniu leczenia. Należy doradzić pacjentowi pobranie i przechowanie nasienia przed rozpoczęciem leczenia ze względu na możliwość nieodwracalnej bezpłodności spowodowanej terapią bendamustyną. Lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. Karmienie piersią musi być przerwane podczas leczenia.

Dożylnie. Monoterapia przewlekłej białaczki limfocytowej: 100 mg/m² pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 4 tyg., do 6 razy. Monoterapia chłoniaka nieziarniczego o powolnym przebiegu opornego na rytuksymab: 120 mg/m² pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 3 tyg., co najmniej 6 razy. Szpiczak mnogi: 120-150 mg/m² pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia, prednizon w dawce 60 mg/m² pc. podawany dożylnie lub doustnie w dniach od 1. do 4.; co 4 tyg., co najmniej 3 razy. Zalecenia dotyczące stosowania. Leczenia nie należy rozpoczynać, jeśli liczba leukocytów i (lub) płytek krwi jest mniejsza niż, odpowiednio 3000/μl lub 75 000/μl. Leczenie należy przerwać lub wstrzymać, jeżeli liczba leukocytów i (lub) płytek krwi zmniejszy się odpowiednio poniżej 3000/μl lub 75 000/μl. Leczenie można kontynuować, gdy liczba leukocytów zwiększy się powyżej 4000/μl, a płytek krwi powyżej 100 000/μl. Najmniejszą liczbę leukocytów i płytek krwi obserwuje się po 14-20 dniach. Regeneracja następuje zazwyczaj po 3-5 tyg. Zaleca się ścisłe kontrolowanie morfologii krwi w trakcie przerw między kolejnymi podaniami leku. W przypadku wystąpienia toksyczności niehematologicznej, dawka leku powinna być zmniejszona w oparciu o najwyższy stopień toksyczności w skali CTC osiągnięty w poprzednim cyklu leczenia. W przypadku wystąpienia toksyczności 3. stopnia, zalecane jest zmniejszenie dawki o 50%. W przypadku wystąpienia toksyczności 4. stopnia, zalecane jest przerwanie leczenia. Jeśli konieczna jest modyfikacja dawki leku, należy podać obliczoną indywidualnie, zredukowaną dawkę 1. lub 2. dnia odpowiedniego cyklu leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z łagodną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny we krwi <1,2 mg/dl); zmniejszenie dawki o 30% jest zalecane u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny we krwi 1,2-3,0 mg/dl); brak danych dotyczących stasowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny we krwi >3,0 mg/dl). Nie jest konieczna zmiana dawkowania leku u pacjentów z klirensem kreatyniny >10 ml/min; doświadczenie dotyczące stosowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek jest ograniczone. Nie jest konieczna zmiana dawkowania leku u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ustalono jeszcze bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności chlorowodorku bendamustyny u dzieci. Sposób podania. Wlew dożylny trwający 30-60 min. Podawanie leku musi odbywać się pod nadzorem lekarza przeszkolonego i doświadczonego w stosowaniu leków cytostatycznych. Proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji należy rozpuścić w wodzie do wstrzykiwań, rozcieńczyć 0,9% roztworem chlorku sodu do infuzji, a następnie podać we wlewie dożylnym. Należy stosować techniki aseptyczne.

W przypadku wystąpienia mielosupresji wywołanej leczeniem należy przynajmniej raz w tygodniu monitorować liczbę leukocytów, płytek krwi stężenie hemoglobiny i liczbę neutrofilów. Zalecana liczba leukocytów i (lub) płytek krwi przed rozpoczęciem kolejnego cyklu leczenia wynosi odpowiednio >4000/μ lub >10 0000/μl. U pacjentów otrzymujących chlorowodorek bendamustyny występowały ciężkie i kończące się zgonem zakażenia, w tym zakażenia bakteryjne (posocznica, zapalenie płuc) i oportunistyczne, takie jak zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci (PJP), zakażenie wirusem ospy wietrznej i półpaśca (VZV) oraz zakażenie wirusem cytomegalii (CMV). Po zastosowaniu bendamustyny, głównie w skojarzeniu z rytuksymabem lub obinutuzumabem, donoszono o przypadkach postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML), w tym zakończonych zgonem. Rozpoznanie to należy uwzględnić w diagnostyce różnicowej u pacjentów z nowymi lub pogarszającymi się podmiotowymi lub przedmiotowymi objawami neurologicznymi, poznawczymi lub behawioralnymi. W przypadku podejrzewania PML należy przeprowadzić odpowiednie badania diagnostyczne i wstrzymać leczenie do momentu upewnienia się, że PML nie występuje. Stosowanie chlorowodorku bendamustyny może spowodować długotrwałą limfopenię (<600/μl) i małą liczbę limfocytów T CD4-dodatnich (pomocniczych komórek T) (<200/μl) przez co najmniej 7-9 mies. po zakończeniu leczenia. Zmiany te są większe, gdy bendamustyna podawana jest razem z rytuksymabem. Pacjenci z limfopenią i małą liczbą limfocytów T CD4-dodatnich w wyniku leczenia chlorowodorkiem bendamustyny są bardziej podatni na (oportunistyczne) zakażenia. U pacjentów z małą liczbą (<200/μl) limfocytów T CD4+ należy rozważyć zapobieganie zapaleniu płuc wywołanemu przez Pneumocystis jiroveci (PJP). U wszystkich pacjentów w trakcie leczenia bendamustyną należy obserwować, czy nie występują przedmiotowe lub podmiotowe objawy ze strony układu oddechowego. Należy pouczyć pacjenta o konieczności niezwłocznego zgłaszania nowych objawów zakażenia, w tym gorączki lub objawów ze strony układu oddechowego. W razie wystąpienia objawów zakażeń (oportunistycznych) należy rozważyć przerwanie leczenia chlorowodorkiem bendamustyny. Po wdrożeniu leczenia chlorowodorkiem bendamustyny u pacjentów będących nosicielami wirusa przewlekłego zapalenia wątroby typu B następowała reaktywacja tego zakażenia, co w niektórych przypadkach powodowało ostrą niewydolność wątroby lub zgon. Przed rozpoczęciem leczenia chlorowodorkiem bendamustyny należy zbadać, czy u pacjenta nie występuje zakażenie HBV. Jeśli przed rozpoczęciem lub w trakcie leczenia bendamustyną wykryto u pacjenta zakażenie HBV (w tym czynną postać choroby), należy skonsultować się z hepatologiem i specjalistą w leczeniu zakażenia WZW typu B. Nosicieli HBV, u których konieczne jest leczenie chlorowodorkiem bendamustyny, należy przez cały okres leczenia oraz kilka miesięcy po jego zakończeniu uważnie obserwować w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów czynnego zakażenia WZW typu B. Pacjenci powinni zostać poinformowani przez lekarza prowadzącego o możliwości wystąpienia ciężkich reakcji skórnych oraz o konieczności natychmiastowego zgłoszenia się do lekarza w przypadku wystąpienia ich objawów. Jeśli reakcje skórne wystąpią, to mogą postępować, a ich ciężkość może się nasilać w trakcie dalszego leczenia. Jeśli reakcje skórne będą się nasilać, podawanie chlorowodorku bendamustyny należy przerwać lub zakończyć. Leczenie należy przerwać w przypadku podejrzenia, że obserwowane ciężkie reakcje skórne mają związek z podawaniem chlorowodorku bendamustyny. W badaniach klinicznych obserwowano zwiększone ryzyko nieczerniakowych raków skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy) u pacjentów, u których stosowano leczenie obejmujące bendamustynę. U każdego pacjenta, zwłaszcza z czynnikami ryzyka raka skóry, zaleca się okresowe badanie skóry. U pacjentów z zaburzeniami serca należy podczas leczenia chlorowodorkiem bendamustyny dokładnie monitorować stężenie potasu we krwi i stosować suplementację potasu, gdy jego stężenie zmniejszy się poniżej 3,5 mEq/l. Należy wykonać badanie EKG. Podczas leczenia chlorowodorkiem bendamustyny notowano śmiertelne przypadki zawału mięśnia sercowego i niewydolności serca. Należy ściśle kontrolować stan pacjentów z chorobami serca występującymi obecnie lub w wywiadzie. Można podawać leki przeciwwymiotne w objawowym leczeniu nudności i wymiotów. Ze względu na ryzyko zespołu rozpadu guza należy rozważyć zastosowanie środków zapobiegawczych, takich jak odpowiednie nawodnienie i dokładne monitorowanie parametrów biochemicznych krwi, a w szczególności stężenia potasu i kwasu moczowego oraz zastosowanie związków hipourykemizujących (allopurynol i rasburykaza). Zgłoszono kilka przypadków zespołu Stevensa-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka po jednoczesnym podaniu bendamustyny i allopurynolu. Po pierwszym cyklu leczenia należy zapytać pacjentów o objawy wskazujące na wystąpienie reakcji związanych z infuzją. U pacjentów, u których wystąpiły reakcje związane z infuzją, to w trakcie kolejnych cykli leczenia należy rozważyć zastosowanie środków zapobiegających wystąpieniu ciężkich reakcji, takich jak podanie leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i glikokortykosteroidów. Pacjentom, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości stopnia 3. lub wyższego, zazwyczaj nie podawano ponownie leku. Podanie pozanaczyniowe należy natychmiast przerwać. Należy wycofać igłę po krótkiej aspiracji. Następnie okolice objęte wynaczynieniem należy schłodzić. Ramię należy unieść. Nie ma wyraźnych korzyści wynikających z dodatkowego leczenia, takiego jak zastosowanie glikokortykosteroidów.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Niektóre z działań niepożądanych opisanych poniżej mogą zostać rozpoznane dopiero po ocenie
przeprowadzonej przez lekarza.

W ocenie działań niepożądanych stosuje się następujące definicje częstości występowania:
Bardzo często:        u więcej niż 1 osoby na 10
Często:                  u mniej niż 1 osoby na 10
Niezbyt często:       u mniej niż 1 osoby na 100
Rzadko:                 u mniej niż 1 osoby na 1000
Bardzo rzadko:       u mniej niż 1 osoby na 10 000
Częstość nieznana: częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych

Bardzo rzadko po niezamierzonym wycieku leku do tkanki poza naczyniem krwionośnym (podanie
pozanaczyniowe) obserwowano zanik tkanki (martwicę). Objawem wycieku leku poza naczynie krwionośne
może być uczucie pieczenia w miejscu wprowadzenia igły. Konsekwencją wycieku leku może być ból i
trudno gojąca się rana.

Działaniem niepożądanym leku Bendamustine Glenmark, po wystąpieniu którego należy zmniejszyć
wielkość dawki, jest zaburzenie czynności szpiku kostnego, który zwykle powraca do normalnej czynności
po zakończeniu leczenia. Zahamowanie czynności szpiku kostnego może prowadzić do zmniejszenia liczby
krwinek, co z kolei może prowadzić do zwiększenia ryzyka zakażenia, niedokrwistości lub krwawień.

Bardzo często: może dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów
- zmniejszenie liczby krwinek białych (komórek, które biorą udział w zwalczaniu chorób),
- zmniejszenie zawartości czerwonego barwnika (hemoglobiny: białka czerwonych krwinek
  odpowiedzialnego za transport tlenu do komórek) we krwi,
- zmniejszenie liczby płytek krwi (komórek krwi odpowiedzialnych za krzepnięcie krwi),
- zakażenia,
- mdłości (nudności),
- wymioty,
- zapalenie błony śluzowej,
- ból głowy,
- zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy (produkt przemiany materii, który powstaje w
  mięśniach),
- zwiększenie stężenia mocznika w surowicy (produkt przemiany materii),
- gorączka,
- zmęczenie.

Często: może dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 pacjentów
- krwawienie (krwotok),
- zaburzenia metabolizmu związane z uwolnieniem zawartości komórek nowotworowych do krwi,
- zmniejszenie liczby krwinek czerwonych, które może spowodować bladość skóry i osłabienie lub
  duszność (niedokrwistość),
- zmniejszenie liczby neutrofili (rodzaj białych krwinek, które biorą udział w zwalczaniu zakażeń),
- reakcje nadwrażliwości, takie jak alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka,
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych AspAT/AlAT (co może wskazywać na stan zapalny
  lub uszkodzenia komórek wątroby),
- zwiększenie aktywności enzymu fosfatazy zasadowej (enzym wytwarzany głównie w wątrobie oraz
  kościach),
- zwiększenie stężenia barwnika żółci (który powstaje podczas rozpadu czerwonych krwinek),
- zmniejszenie stężenia potasu we krwi (jest on potrzebny do prawidłowego działania komórek
  nerwowych oraz mięśni, w tym mięśnia sercowego),
- zaburzenia czynności serca,
- zaburzenia rytmu serca (arytmia),
- niskie lub wysokie ciśnienie tętnicze krwi (niedociśnienie lub nadciśnienie),
- zaburzenia czynności płuc,
- biegunka,
- zaparcia,
- ból w jamie ustnej (zapalenie jamy ustnej),
- utrata apetytu,
- wypadanie włosów,
- zmiany skórne,
- brak miesiączek (zanik miesiączki),
- ból,
- bezsenność,
- drżenie,
- odwodnienie,
- zawroty głowy,
- swędząca wysypka (pokrzywka).

Niezbyt często: może dotyczyć nie więcej niż 1 na 100 pacjentów
- nagromadzenie płynu w worku osierdziowym otaczającym serce (wyciek płynu do przestrzeni
  osierdziowej),
- nieskuteczne wytwarzanie wszystkich komórek krwi w szpiku kostnym (gąbczastej strukturze
  wewnątrz kości, która wytwarza komórki krwi),
- ostra białaczka,
- zawał serca, ból w klatce piersiowej,
- niewydolność serca.

Rzadko: może dotyczyć nie więcej niż 1 na 1 000 pacjentów
- zakażenie krwi (sepsa),
- ciężkie reakcje nadwrażliwości (reakcje anafilaktyczne),
- osłabienie czynności szpiku kostnego, prowadzące do złego samopoczucia i widoczne w wynikach
  badań krwi,
- objawy podobne do reakcji anafilaktycznych (reakcje anafilaktoidalne),
- senność,
- utrata głosu (afonia),
- ostra zapaść krążeniowa (zatrzymanie przepływu krwi, głównie pochodzenia sercowego, co
  prowadzi do niedotlenienia i niedożywienia komórek i niemożności wydalenia toksyn),
- zaczerwienienie skóry (rumień),
- zapalenie skóry,
- swędzenie (świąd),
- wysypka skórna (osutka plamista),
- nadmierne pocenie się.

Bardzo rzadko: mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów
- pierwotne atypowe zapalenie płuc,
- rozpad krwinek czerwonych,
- gwałtowny spadek ciśnienia krwi czasami z reakcjami skórnymi lub wysypką (wstrząs
  anafilaktyczny),
- zaburzenie zmysłu smaku,
- zmiana czucia (parestezje),
- złe samopoczucie i ból kończyn (neuropatia obwodowa),
- ciężki stan wynikający z zablokowania pewnych receptorów w układzie nerwowym,
- zaburzenia układu nerwowego,
- brak koordynacji ruchów (ataksja),
- zapalenie mózgu,
- przyspieszenie czynności serca (tachykardia),
- zapalenie żył,
- tworzenie innej tkanki w płucach (zwłóknienie płuc),
- krwawienie i zapalenie przełyku (krwotoczne zapalenie przełyku),
- krwawienie z żołądka lub jelit,
- niepłodność,
- niewydolność wielonarządowa.

Nieznana: częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych
- niewydolność wątroby,
- niewydolność nerek,
- nieregularne i często przyspieszone bicie serca (migotanie przedsionków),
- bolesna czerwona lub fioletowawa rozprzestrzeniająca się wysypka z pęcherzami i (lub) inne zmiany
  w obrębie błony śluzowej (np. w ustach i na wargach), szczególnie jeśli uprzednio u pacjenta
  stwierdzono wrażliwość na światło, zakażenie układu oddechowego (np. zapalenie oskrzeli) i (lub)
  gorączkę,
- wysypka lekowa w terapii skojarzonej z rytuksymabem,
- zapalenie płuc,
- krwawienie z płuc,
- nadmierne oddawanie moczu, także w nocy i nadmierne pragnienie nawet po wypiciu płynów
  (nerkowa moczówka prosta).

Istnieją doniesienia o rozwoju wtórnych nowotworów (zespołu mielodysplastycznego, ostrej białaczki
szpikowej, raka płuc) u pacjentów stosujących lek Bendamustine Glenmark. Jednak związek pomiędzy ich
wystąpieniem, a zastosowaniem leku nie został jednoznacznie ustalony.

Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, jeśli wystąpią którekolwiek z poniższych działań
niepożądanych (częstość nieznana):

Ciężkie wysypki skórne, w tym zespół Stevensa-Johnsona oraz toksyczne martwicze oddzielanie się
naskórka. Mogą one występować jako czerwone lub okrągłe plamki na skórze, często z centralnymi
pęcherzami na tułowiu, łuszczeniem skóry, owrzodzeniami jamy ustnej, gardła, nosa, narządów płciowych i
oczu oraz może je poprzedzać gorączka i objawy grypopodobne.

Rozległa wysypka, wysoka temperatura ciała, powiększenie węzłów chłonnych i objawy obejmujące różne
narządy (osutka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi, zwana też zespołem DRESS lub zespołem
nadwrażliwości na leki).

Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiadomić lekarza.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: +48 22 49 21 301, faks: +48 22 49 21 309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podczas podawania chlorowodorku bendamustyny w skojarzeniu z lekami o działaniu mielosupresyjnym może dojść do nasilenia działania chlorowodorku bendamustyny i (lub) jednocześnie stosowanych leków na szpik kostny. Każdy rodzaj leczenia wpływającego na pogorszenie stanu ogólnego pacjenta lub zahamowanie czynności szpiku może nasilać toksyczność bendamustyny. Jednoczesne stosowanie bendamustyny z cyklosporyną lub takrolimusem może spowodować nadmierne działanie immunosupresyjne obarczone ryzykiem wystąpienia zespołu limfoproliferacyjnego. Leki cytostatyczne mogą powodować zmniejszenie zdolności wytwarzania przeciwciał po podaniu szczepionek zawierających żywy materiał wirusowy i zwiększenie ryzyka zakażeń prowadzących do śmierci. Ryzyko to jest większe u pacjentów, u których czynność układu odpornościowego jest zaburzona w związku z chorobą podstawową. Bendamustyna jest metabolizowana z udziałem CYP1A2. W związku z tym możliwa jest interakcja z inhibitorami CYP1A2, takimi jak fluwoksamina, cyprofloksacyna, acyklowir i cymetydyna.

Glenmark Pharmaceuticals Sp. z o.o.
ul. Dziekońskiego 3
00-728 Warszawa
22-351-25-00