Benlysta 120 mg proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 120 mg lub 400 mg belimumabu. Po rekonstytucji 1 ml roztworu zawiera 80 mg belimumabu.

Lek immunosupresyjny, ludzkie przeciwciało monoklonalne IgG1λ, swoiste dla rozpuszczalnego ludzkiego białka stymulującego limfocyty B (BLyS, określane także jako BAFF i TNFSF13B). Blokuje wiązanie rozpuszczalnego BLyS, czynnika przeżywalności limfocytów B, z jego receptorami na tych limfocytach. Nie wiąże się bezpośrednio z limfocytami B lecz przyłączając się do BLyS uniemożliwia przeżycie limfocytom B, w tym także limfocytom B autoreaktywnym, ponadto redukuje różnicowanie limfocytów B w komórki plazmatyczne wytwarzające immunoglobuliny. Poziom BLyS jest podwyższony u pacjentów z SLE i innymi chorobami autoimmunologicznymi. Obserwowano związek pomiędzy poziomem BLyS w osoczu i aktywnością SLE. Końcowy T_0,5 belimumabu wynosi 19,4 dnia.

Terapia uzupełniająca u pacjentów w wieku 5 lat i starszych z aktywnym, seropozytywnym toczniem rumieniowatym układowym (SLE) o wysokim stopniu aktywności choroby (np. z obecnością przeciwciał przeciwko dsDNA i z niskim poziomem dopełniacza) pomimo stosowania standardowego leczenia. Lek jest wskazany w skojarzeniu z podstawowymi lekami immunosupresyjnymi w leczeniu dorosłych pacjentów z aktywnym toczniowym zapaleniem nerek.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Leku nie należy stosować podczas ciąży, chyba że potencjalne korzyści przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia preparatem oraz przez co najmniej 4 miesiące od przyjęcia ostatniej dawki leku. Ze względu na to, że przeciwciała matczyne (IgG) są wydzielane do mleka matki, należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy zrezygnować z leczenia lekiem, z uwzględnieniem korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla kobiety.

Dożylnie. Leczenie preparatem powinien rozpoczynać i nadzorować wykwalifikowany lekarz mający doświadczenie w rozpoznawaniu i leczeniu SLE. Wlewy powinny być wykonywane przez wykwalifikowany personel medyczny przeszkolony w zakresie prowadzenia terapii przy zastosowaniu wlewów. Podanie leku może spowodować ciężkie lub zagrażające życiu reakcje nadwrażliwości i reakcje na wlew dożylny. Obserwowano występowanie ciężkich reakcji ostrej nadwrażliwości u pacjentów kilka godzin po podaniu wlewu. Obserwowano też nawrót istotnych klinicznie reakcji pomimo wcześniejszego odpowiedniego leczenia tych objawów. Dlatego lek należy podawać w miejscu, gdzie natychmiast dostępne są środki niezbędne do leczenia takich reakcji. Pacjenci powinni pozostawać w szpitalu pod nadzorem klinicznym przez pewien czas (przez kilka godzin) co najmniej po pierwszych 2 wlewach, ze względu na możliwość wystąpienia opóźnionych reakcji. Pacjenci leczeni preparatem powinni zostać poinformowani o ryzyku wystąpienia ciężkich lub zagrażających życiu reakcji nadwrażliwości oraz możliwości opóźnienia ich wystąpienia oraz nawrocie objawów. Przed wlewem leku można zastosować premedykację obejmującą lek przeciwhistaminowy z lekiem przeciwgorączkowym lub bez. U pacjentów z SLE lub z aktywnym toczniowym zapaleniem nerek, zalecany schemat dawkowania: 10 mg/kg mc. podawane w dniach 0, 14. i 28., a następnie co 4 tyg. Należy stale monitorować stan pacjenta. Jeżeli u pacjenta z SLE po 6 mies. leczenia nie zaobserwuje się poprawy kontroli choroby, wówczas należy rozważyć przerwanie stosowania tego leku. U pacjentów z aktywnym toczniowym zapaleniem nerek, lek należy stosować w skojarzeniu z kortykosteroidami i mykofenolanem lub cyklofosfamidem w przypadku indukcji leczenia, lub mykofenolanem lub azatiopryną w przypadku leczenia podtrzymującego. Zmiana metody podawania z podawania donaczyniowego na podskórne. Jeśli pacjent z SLE jest przestawiany z podawania dożylnego na podawanie podskórne, pierwsze wstrzyknięcie podskórne powinno być przeprowadzone 1 do 4 tyg. po ostatnim wlewie dożylnym. Jeśli pacjent z toczniowym zapaleniem nerek jest przestawiany z podawania dożylnego leku na podawanie podskórne, pierwsze wstrzyknięcie podskórne dawki 200 mg powinno być przeprowadzone 1 do 2 tyg. po ostatnim wlewie dożylnym. Przestawienie takie powinno nastąpić w dowolnym momencie po otrzymaniu przez pacjenta dwóch pierwszych dawek w postaci wlewu dożylnego. Szczególne grupy pacjentów. Dane dotyczące pacjentów w wieku ≥65 lat są ograniczone. Należy zachować ostrożność stosując lek u osób w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowania dawki. Belimumab oceniano u ograniczonej liczby pacjentów z SLE i niewydolnością nerek. Na podstawie dostępnych informacji wiadomo, że nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u pacjentów z łagodną, umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek. Niemniej jednak, zaleca się ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek ze względu na brak danych. Nie przeprowadzono badań leku z udziałem pacjentów z niewydolnością wątroby. Jest mało prawdopodobne, aby pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby wymagali dostosowania dawek. Zalecany schemat dawkowania dla dzieci w wieku 5 lat i starszych to 10 mg/kg mc. podawane w dniach 0., 14. i 28., a następnie co 4 tyg. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 5 lat. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania produktu leczniczego Benlysta u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat w leczeniu ciężkiego aktywnego toczniowego zapalenia nerek nie zostały określone. Sposób podania. Lek podaje się dożylnie w postaci wlewów. Przed podaniem musi on zostać poddany rekonstytucji i rozcieńczeniu. Wlew powinien trwać 1 h. Nie należy podawać leku w postaci bolusu dożylnego. Jeżeli u pacjenta wystąpi reakcja na wlew dożylny, wówczas można zmniejszyć szybkość wlewu lub można go przerwać. Wlew należy natychmiast przerwać, jeżeli u pacjenta wystąpi reakcja niepożądana potencjalnie zagrażająca życiu.

Ze względu na brak badań nie zaleca się stosowania preparatu w następujących przypadkach: ciężki czynny toczeń OUN, zakażenie wirusem HIV, wirusowe zapalenie wątroby typu B lub C w wywiadzie lub obecnie, hipogammaglobulinemia (IgG <400 mg/dl) lub niedobór IgA (IgA <10 mg/dl), stan po przeszczepieniu ważnego narządu lub komórek pnia układu krwiotwórczego/szpiku kostnego lub po przeszczepieniu nerki. Stosowanie leku równocześnie z terapią celowaną ukierunkowaną na limfocyty B. Na podstawie dostępnych danych, nie można zalecić jednoczesnego stosowania rytuksymabu i belimumabu u pacjentów z SLE. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania leku równocześnie z inną terapią celowaną ukierunkowaną na limfocyty B. Nadwrażliwość. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości lub ciężkiej reakcji na wlew dożylny należy przerwać podawanie leku i zastosować odpowiednie leczenie. Ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości jest największe podczas dwóch pierwszych wlewów; jednak należy mieć je na uwadze przy każdym podaniu leku. U pacjentów z historią alergii wielolekowej lub znaczną nadwrażliwością ryzyko może być większe. Przed wlewem można zastosować premedykację obejmującą lek przeciwhistaminowy z lekiem przeciwgorączkowym lub bez. Nie ma wystarczających danych, aby określić czy premedykacja zmniejsza częstość lub nasilenie reakcji na wlew dożylny. Lek należy podawać w miejscu, gdzie natychmiast dostępne są środki niezbędne do leczenia takich reakcji. Pacjenci powinni pozostawać w szpitalu pod nadzorem klinicznym przez pewien czas (przez kilka godzin) przynajmniej po pierwszych 2 wlewach, ze względu na możliwość wystąpienia opóźnionych reakcji. Pacjenci powinni zostać poinformowani o ryzyku wystąpienia reakcji nadwrażliwości w dniu lub kilka dni po podaniu wlewu, a także otrzymać informację o możliwych sygnałach i objawach oraz możliwości wystąpienia nawrotu. Należy poinstruować pacjentów, aby w przypadku wystąpienia takich objawów natychmiast zwrócili się po pomoc medyczną. Obserwowano też reakcje nadwrażliwości typu późnego o mniejszym stopniu nasilenia, obejmujące wysypkę, nudności, zmęczenie, ból mięśni, ból głowy i obrzęk twarzy. Zakażenia. Mechanizm działania belimumabu może zwiększyć ryzyko rozwoju zakażeń u dorosłych i dzieci z toczniem, w tym zakażeń oportunistycznych, a u małych dzieci ryzyko to może być większe. W kontrolowanych badaniach klinicznych, częstość występowania ciężkich zakażeń była podobna w grupach otrzymujących belimumab i placebo; jednakże, zakażenia ze skutkiem śmiertelnym (np. zapalenie płuc i sepsa) występowały częściej u pacjentów otrzymujących belimumab niż w grupie otrzymującej placebo. Przed rozpoczęciem terapii belimumabem należy rozważyć zaszczepienie pacjenta przeciw pneumokokom. Nie należy rozpoczynać terapii belimumabem u pacjentów z aktywnymi ciężkimi zakażeniami (w tym z ciężkimi, przewlekłymi infekcjami). Rozważając zastosowanie leku u pacjentów z nawracającymi zakażeniami w wywiadzie lekarze powinni zachować ostrożność i dokładnie ocenić czy oczekiwane korzyści przewyższają ryzyko. Lekarze powinni zalecić pacjentom kontakt z ich lekarzami prowadzącymi w przypadku wystąpienia objawów infekcji. Pacjenci, u których wystąpi zakażenie w trakcie leczenia, powinni być uważnie monitorowani oraz należy dokładnie rozważyć możliwość przerwania terapii immunosupresyjnej uwzględniającej belimumab do czasu zakończenia infekcji. Ryzyko związane ze stosowaniem belimumabu u pacjentów z czynną lub utajoną gruźlicą jest nieznane. Depresja i zachowania samobójcze. Ze względu na ryzyko wystąpienia zaburzeń psychicznych (depresja, myśli i zachowania samobójcze, w tym samobójstwa). lekarze powinni oceniać ryzyko wystąpienia depresji oraz samobójstwa u pacjentów na podstawie historii choroby oraz aktualnego stanu psychicznego przed rozpoczęciem leczenia preparatem, a następnie monitorować pacjentów w trakcie leczenia. Lekarze powinni pouczać pacjentów (oraz, w stosownych przypadkach, opiekunów) aby skontaktowali się z lekarzem w przypadku wystąpienia nowych lub nasilenia się istniejących objawów psychicznych. U pacjentów, u których wystąpią takie objawy, należy rozważyć przerwanie leczenia. Ciężkie skórne reakcje niepożądane. Pacjentów należy poinformować o objawach przedmiotowych i podmiotowych SJS i TEN i należy ich ściśle obserwować w celu wykrycia reakcji skórnych. Jeśli wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe wskazujące na ciężkie skórne reakcje niepożądane, należy natychmiast odstawić lek i rozważyć wdrożenie alternatywnego sposobu leczenia. Jeśli u pacjenta rozwinął się SJS lub TEN w wyniku stosowania belimumabu, już nigdy nie wolno wznawiać u niego leczenia tym lekiem. Postępująca leukoencefalopatia wieloogniskowa (PML). Lekarze powinni zwracać szczególną uwagę na objawy mogące sugerować wystąpienie postępującej leukoencefalopatii wieloogniskowej (PML), które mogą pozostać niezauważone przez pacjenta (np. objawy przedmiotowe i podmiotowe dotyczące funkcji poznawczych, neurologicznych czy psychiatrycznych). Lekarz powinien obserwować pacjentów w celu wykrycia takich nowych lub nasilających się objawów i w przypadku ich wystąpienia zlecić konsultację neurologiczną i rozważyć przeprowadzenie diagnostyki odpowiedniej do rozpoznawania PML zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. W przypadku podejrzenia PML, leczenie immunosupresyjne, w tym podawanie belimumabu, musi być wstrzymane do czasu wykluczenia PML. W przypadku potwierdzenia PML, leczenie immunosupresyjne, w tym podawanie tego leku, musi zostać zakończone. Immunizacja. Nie należy podawać żywych szczepionek w okresie 30 dni przed podaniem belimumabu lub równocześnie z tym lekiem, gdyż nie określono bezpieczeństwa klinicznego takiego postępowania. Nie ma dostępnych danych na temat wtórnego przeniesienia zakażenia z osób otrzymujących żywe szczepionki na pacjentów leczonych belimumabem. Ze względu na swój mechanizm działania, belimumab może mieć niekorzystny wpływ na odpowiedź na szczepienie. Niemniej jednak, w niewielkim badaniu oceniającym odpowiedź na 23-walentną szczepionkę przeciw pneumokokom, ogólna odpowiedź immunologiczna w stosunku do różnych serotypów u pacjentów z SLE przyjmujących belimumab była podobna do odpowiedzi uzyskanej u pacjentów poddawanych standardowemu leczeniu immunosupresyjnemu w czasie szczepienia. Dostępne dane są niewystarczające do tego, aby wyciągnąć wnioski odnośnie odpowiedzi na inne szczepionki. Ograniczone dane sugerują, że belimumab nie wykazuje istotnego wpływu na zdolność do utrzymania ochronnej odpowiedzi immunologicznej na szczepienie wykonane przed jego zastosowaniem. W badaniu cząstkowym obserwowano, że u niewielkiej grupy pacjentów, którzy wcześniej otrzymali szczepienie przeciwko tężcowi, pneumokokom lub grypie, ochronne miana przeciwciał utrzymywały się po leczeniu belimumabem. Nowotwory złośliwe i zaburzenia limfoproliferacyjne. Leki immunomodulujące, w tym belimumab, mogą zwiększać ryzyko rozwoju nowotworów złośliwych. Należy zachować ostrożność przy rozważaniu leczenia belimumabem u pacjentów z nowotworem złośliwym w wywiadzie, jak również przy rozważaniu kontynuowania takiego leczenia u pacjentów, u których rozpoznano chorobę nowotworową. Nie badano pacjentów, u których występował nowotwór złośliwy w okresie ostatnich 5 lat, z wyjątkiem raka skóry (podstawnokomórkowego lub płaskonabłonkowego), a także raka szyjki macicy, który został całkowicie usunięty chirurgicznie lub odpowiednio leczony. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, co oznacza, że zasadniczo jest "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Reakcje alergiczne – należy niezwłocznie uzyskać pomoc medyczną
Lek Benlysta może powodować reakcje na wlew dożylny lub reakcje alergiczne (nadwrażliwości).
Są to częste działania niepożądane (mogą dotyczyć do 1 na 10 osób). Niekiedy mogą one być ciężkie
(niezbyt często, dotyczące do 1 na 100 osób) i mogą one zagrażać życiu. Te ciężkie działania
niepożądane częściej zdarzają się w dniu pierwszego lub drugiego podania leku Benlysta, ale mogą
być opóźnione i wystąpić kilka dni później.

Należy niezwłocznie powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce, lub udać się do oddziału
ratunkowego najbliższego szpitala w przypadku wystąpienia któregokolwiek z poniższych
objawów reakcji alergicznej lub reakcji na wlew dożylny:
- obrzęk twarzy, ust, jamy ustnej lub języka
- charczenie, trudności z oddychaniem lub skrócenie oddechu
- wysypka
- swędzące guzki lub pokrzywka.

Mogą również wystąpić rzadko mniej poważne opóźnione reakcje na lek Benlysta, występujące
najczęściej 5 do 10 dni po podaniu. Obejmują one objawy takie jak wysypka, nudności, zmęczenie,
ból mięśni, ból głowy lub obrzęk twarzy.
W razie wystąpienia takich objawów, zwłaszcza dwóch lub więcej w jednym czasie:
Należy poinformować lekarza lub pielęgniarkę.

Infekcje
Lek Benlysta może zwiększyć ryzyko wystąpienia infekcji, w tym infekcji dróg moczowych i dróg
oddechowych, a u małych dzieci ryzyko może być większe. Infekcje te są bardzo częste i mogą
dotyczyć więcej niż 1 na 10 osób. Niektóre infekcje mogą mieć ciężki przebieg oraz w niezbyt
częstych przypadkach powodować śmierć.

W razie wystąpienia następujących objawów infekcji:
- gorączka i (lub) dreszcze
- kaszel, trudności z oddychaniem
- biegunka, wymioty
- uczucie pieczenia podczas oddawania moczu, częste oddawanie moczu
- rozgrzana, zaczerwieniona lub bolesna skóra lub owrzodzenia na ciele.
Należy natychmiast poinformować lekarza lub pielęgniarkę.

Depresja i samobójstwo
W trakcie leczenia lekiem Benlysta zgłaszano przypadki depresji, myśli samobójczych oraz prób
samobójczych. Depresja może dotyczyć do 1 na 10 osób, myśli i próby samobójcze mogą dotyczyć
do 1 na 100 osób. Jeśli pacjent czuje przygnębienie, ma myśli o samookaleczeniu albo inne
niepokojące myśli, lub jeśli jest przygnębiony i zauważy pogorszenie swojego samopoczucia albo
pojawienie się nowych objawów:
Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do szpitala.

Zwiększone ryzyko wystąpienia infekcji mózgu
Leki osłabiające układ odpornościowy, takie jak lek Benlysta, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia
rzadkiej, ale poważnej i zagrażającej życiu infekcji mózgu nazywanej postępującą leukoencefalopatią
wieloogniskową (PML).

Objawy PML obejmują:
- zaniki pamięci
- problemy z rozumowaniem
- trudności z mową lub chodzeniem
- utratę wzroku.
Należy niezwłocznie poinformować lekarza, jeżeli u pacjenta wystąpi którykolwiek z tych
objawów lub podobne problemy trwające minimum kilka dni.

Jeśli objawy takie występowały u pacjenta jeszcze przed rozpoczęciem leczenia lekiem Benlysta:
Należy niezwłocznie poinformować lekarza, jeżeli nastąpi jakakolwiek zmiana dotycząca
tych objawów.

Inne możliwe działania niepożądane:

Bardzo częste działania niepożądane
Mogą one dotyczyć więcej niż 1 na 10 osób:
- zakażenia bakteryjne (patrz „Infekcje” powyżej).

Częste działania niepożądane
Mogą one dotyczyć do 1 na 10 osób:
- wysoka temperatura lub gorączka
- swędząca, wypukła wysypka (pokrzywka), wysypka skórna
- mała liczba białych krwinek (możliwe do zaobserwowania w badaniach krwi)
- infekcja dotycząca nosa, gardła lub żołądka
- ból rąk lub stóp
- migrena
- nudności, biegunka.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V*. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Brak badań interakcji in vivo. Formacja niektórych enzymów CYP450 jest hamowana poprzez zwiększony poziom niektórych cytokin podczas przewlekłego stanu zapalnego. Nie ustalono, czy belimumab może wpływać pośrednio na te cytokiny. Ryzyko pośredniego wpływu belimumabu na zmniejszenie aktywności CYP nie może być wykluczone. U pacjentów poddawanych leczeniu z użyciem substratów CYP o wąskim indeksie terapeutycznym, z indywidualnym doborem dawki (np. warfaryny), należy rozważyć nadzór terapeutyczny podczas rozpoczynania lub kończenia terapii belimumabem.

GSK Commercial Sp. z o.o.
ul. Rzymowskiego 53
02-697 Warszawa
22-576-90-00
pl.gsk.com