Biotrakson 1 g proszek do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań i (lub) infuzji

1 fiolka zawiera 1 g lub 2 g ceftriaksonu w postaci soli sodowej. 1 g preparatu zawiera 83 mg sodu (3,6 mmol).

Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna III generacji. Gatunki zwykle wrażliwe na ceftriakson - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), gronkowce koagulazo-ujemne (wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pyogenes (grupa A), Streptococcus agalactiae (grupa B), Streptococcus pneumoniae, paciorkowce zieleniące; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Borrelia burgdorferi, Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoea, Neisseria meningitidis, Proteus mirabilis, Providencia spp., Treponema pallidum. Gatunki, w przypadku których może wystąpić problem oporności nabytej: Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Staphylococcus hominis, Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Klebsiella oxytoca, Morganella morganii, Proteus vulgaris, Serratia marcescens, Bacteroides spp., Fusobacterium spp., Peptostreptococcus spp., Clostridium perfringens. Drobnoustroje o oporności wrodzonej: Enterococcus spp., Listeria monocytogenes, Acinetobacter baumannii, Pseudomonas aeruginosa, Stenotrophomonas maltophilia, Clostridium difficile, Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Mycoplasma spp., Legionella spp., Ureaplasma urealyticum. Po wstrzyknięciu domięśniowym średnie maksymalne stężenie ceftriaksonu we krwi jest w przybliżeniu o połowę mniejsze od stężenia obserwowanego po dożylnym podaniu równoważnej dawki. C_max po jednorazowym domięśniowym podaniu jest osiągane po 2-3 h. AUC po podaniu domięśniowym jest takie samo, jak obserwowane po dożylnym podaniu równoważnej dawki. Po wielokrotnym podaniu obserwuje się zwiększenie C_max o 8-15%; w większości przypadków stan stacjonarny osiągany jest w czasie 48-72 h, w zależności od drogi podania. Stężenia ceftriaksonu większe niż MIC dla większości odpowiednich patogenów wykrywalne są w tkankach, w tym w płucach, sercu, drogach żółciowych lub wątrobie, migdałkach, uchu środkowym i błonie śluzowej nosa, kościach oraz w płynie mózgowo-rdzeniowym, opłucnowym, maziówkowym i w wydzielinie gruczołu krokowego. Ceftriakson przenika przez opony mózgowo-rdzeniowe; stopień przenikania jest największy, gdy opony objęte są stanem zapalnym. Maksymalne stężenie ceftriaksonu w płynie mózgowo-rdzeniowym osiągane jest w czasie 4-6 h po wstrzyknięciu dożylnym i wynosi ok. 25% stężenia osoczowego (u pacjentów z bakteryjnym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych). Ceftriakson przenika przez barierę łożyskową i jest wydzielany do mleka matki w małym stężeniu. Ceftriakson wiąże z białkami osocza w ok. 95%; wiązanie się ulega nasyceniu i związany odsetek zmniejsza się wraz ze wzrostem stężenia. Nie jest metabolizowany w organizmie, ale ulega przekształceniu w nieaktywne metabolity przez florę jelitową. 50-60% ceftriaksonu wydalane jest w postaci niezmienionej z moczem, głównie na drodze przesączania kłębuszkowego, natomiast 40-50% wydalane jest w postaci niezmienionej z żółcią. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 8 h u osób dorosłych. T_0,5 ceftriaksonu jest wydłużony u noworodków (w czasie od urodzenia do ukończenia 14. dnia życia stężenie wolnego ceftriaksonu może być dodatkowo zwiększone przez takie czynniki, jak zmniejszone przesączanie kłębuszkowe i zmienione wiązanie się z białkami). W okresie dzieciństwa T_0,5 jest krótszy niż u noworodków i dorosłych. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub wątroby farmakokinetyka ceftriaksonu jest tylko nieznacznie zmieniona, z nieznacznym wydłużeniem okresu półtrwania.

Leczenie niżej wymienionych zakażeń u dorosłych i dzieci, w tym noworodków urodzonych o czasie (od urodzenia): bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; pozaszpitalne zapalenie płuc; szpitalne zapalenie płuc; ostre zapalenia ucha środkowego; zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek); zakażenia kości i stawów; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; rzeżączka; kiła; bakteryjne zapalenie wsierdzia. Ceftriakson można stosować w: leczeniu zaostrzeń przewlekłej obturacyjnej choroby płuc u dorosłych; leczeniu rozsianej postaci boreliozy - wczesnej (stadium II) i późnej (stadium III) u dorosłych i dzieci, w tym noworodków od 15. dnia życia; przedoperacyjnym zapobieganiu zakażeniom miejsc operowanych; leczeniu pacjentów z neutropenią, u których wystąpiła gorączka prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym; leczeniu pacjentów z bakteriemią, która przebiega w powiązaniu z zakażeniami wymienionymi wyżej lub podejrzewa się, że przebiega w powiązaniu z tymi zakażeniami. Ceftriakson należy podawać w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi zawsze, gdy spektrum jego działania nie obejmuje wszystkich bakterii, które mogą wywoływać dane zakażenie. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na ceftriakson lub inne cefalosporyny. Ciężka reakcja nadwrażliwości (np. reakcja anafilaktyczna) na jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy (penicyliny, monobaktamy lub karbapenemy) w wywiadzie. Wcześniaki w wieku do 41 tygodni licząc od ostatniej miesiączki (wiek ciążowy + wiek chronologiczny) - ceftriakson może wypierać bilirubinę z jej miejsc wiązania z albuminami surowicy, stwarzając w ten sposób ryzyko encafalopatii bilirubinowej; noworodki urodzone o czasie (w wieku do 28 dni) z hiperbilirubinemią, żółtaczką lub z hipoalbuminemią lub kwasicą - ceftriakson może wypierać bilirubinę z jej miejsc wiązania z albuminami, stwarzając w ten sposób ryzyko encefalopatii bilirubinowej. Noworodki urodzone o czasie (w wieku do 28 dni), u których jest konieczne (lub oczekuje się, że będzie konieczne) dożylne leczenie preparatami wapnia lub infuzjami zawierającymi wapń - ryzyko wytrącenia się soli wapniowej ceftriaksonu. Przed domięśniowym wstrzyknięciem ceftriaksonu rozpuszczonego w roztworze lidokainy należy upewnić się, że pacjenta nie dotyczą przeciwwskazania do stosowania lidokainy (patrz ChPL lidokainy). Roztworów ceftriaksonu zawierających lidokainę nie wolno podawać dożylnie.

Ceftriakson przenika przez barierę łożyska. Dane o stosowaniu ceftriaksonu u kobiet ciężarnych są ograniczone. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu, poród czy rozwój noworodka. Lek może być podawany w ciąży (zwłaszcza w I trymestrze) tylko wtedy, gdy korzyści przeważają nad ryzykiem. Ceftriakson przenika w niewielkich ilościach do mleka kobiecego. Podczas stosowania dawek leczniczych u matki, nie przewiduje się żadnego wpływu ceftriaksonu na karmionego piersią dziecko, ale nie można wykluczyć ryzyka biegunki i zakażenia grzybiczego błon śluzowych. Należy wziąć pod uwagę możliwość uczulenia. Należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub przerwaniu stosowania ceftriaksonu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania wpływu na rozrodczość nie wykazały niekorzystnego wpływu na płodność kobiet i mężczyzn.

Domięśniowo lub dożylnie. Dorośli i dzieci w wieku >12 lat (mc. ≥50 kg). Pozaszpitalne zapalenie płuc; zaostrzenia POChP; zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek): 1-2 g raz na dobę. Szpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; zakażenia kości i stawów: 2 g raz na dobę. Gorączka neutropeniczna prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym; bakteryjne zapalenie wsierdzia; bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2-4 g raz na dobę. Ostre zapalenia ucha środkowego: 1-2 g w pojedynczej dawce domięśniowej; w przypadku, gdy pacjent jest ciężko chory lub początkowe leczenie nie przynosi poprawy, lek może być skuteczny podawany domięśniowo w dawce 1-2 g na dobę przez 3 dni. Przedoperacyjne zapobieganie zakażeniom miejsc operowanych: 2 g w pojedynczej dawce, 30-90 min przed zabiegiem chirurgicznym. Rzeżączka: 500 mg w pojedynczej dawce domięśniowej. Kiła: 500 mg do 1 g raz na dobę, w kile układu nerwowego do 2 g raz na dobę przez 10-14 dni (należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne). Rozsiana postać boreliozy - wczesna (stadium II) i późna (stadium III): 2 g raz na dobę przez 14-21 dni (należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne). W potwierdzonej bakteriemii lub szczególnie ciężkich przypadkach należy rozważyć zastosowanie dawek z górnej granicy zalecanego zakresu. Podawanie 2 razy na dobę (co 12 h) można rozważyć, jeśli stosuje się dawki dobowe >2 g. Noworodki, niemowlęta i dzieci w wieku od 15. dnia życia do 12 lat (mc. <50 kg). Zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek); pozaszpitalne zapalenie płuc; szpitalne zapalenie płuc: 50-80 mg/kg mc. raz na dobę. Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; zakażenia kości i stawów; gorączka neutropeniczna prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym: 50-100 mg/kg mc. raz na dobę (maksymalnie 4 g). Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 80-100 mg/kg mc. raz na dobę (maksymalnie 4 g). Bakteryjne zapalenie wsierdzia: 100 mg/kg mc. raz na dobę (maksymalnie 4 g). Ostre zapalenia ucha środkowego: 50 mg/kg mc. w pojedynczej dawce domięśniowej; w przypadku, gdy dziecko jest ciężko chore lub początkowe leczenie nie przynosi poprawy, lek może być skuteczny podczas podawania domięśniowego w dawce 50 mg/kg mc. na dobę przez 3 dni. Przedoperacyjne zapobieganie zakażeniom miejsc operowanych: 50-80 mg/kg mc. w pojedynczej dawce, 30-90 min przed zabiegiem chirurgicznym. Kiła: 75-100 mg/kg mc. raz na dobę (maksymalnie 4 g) przez 10-14 dni (należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne). Rozsiana postać boreliozy - wczesna (stadium II) i późna (stadium III): 50-80 mg/kg mc. raz na dobę przez 14-21 dni (należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne). W potwierdzonej bakteriemii lub szczególnie ciężkich przypadkach należy rozważyć zastosowanie dawek z górnej granicy zalecanego zakresu. Podawanie 2 razy na dobę (co 12 h) można rozważyć, jeśli stosuje się dawki dobowe >2 g. Noworodki w wieku 0-14 dni. Zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek); pozaszpitalne zapalenie płuc; szpitalne zapalenie płuc; zakażenia kości i stawów; gorączka neutropeniczna prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym: 20-50 mg/kg mc. raz na dobę. Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; bakteryjne zapalenie wsierdzia: 50 mg/kg mc. raz na dobę. Ostre zapalenia ucha środkowego: 50 mg/kg mc. w pojedynczej dawce domięśniowej. Przedoperacyjne zapobieganie zakażeniom miejsc operowanych: 20-50 mg/kg mc. w pojedynczej dawce, 30-90 min przed zabiegiem chirurgicznym. Kiła: 50 mg/kg mc. raz na dobę przez 10-14 dni (należy wziąć pod uwagę krajowe lub lokalne wytyczne). W potwierdzonej bakteriemii należy rozważyć zastosowanie dawki z górnej granicy zalecanego zakresu. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki wynoszącej 50 mg/kg mc./dobę. Nie stosować u wcześniaków w wieku do 41 tygodni licząc od daty ostatniej miesiączki (wiek ciążowy + wiek chronologiczny). Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku nie jest konieczna modyfikacja zalecanej dawki, pod warunkiem zadowalającej czynności wątroby i nerek. Dostępne dane nie wskazują na konieczność dostosowania dawki w lekkich lub umiarkowanych zaburzeniach czynności wątroby pod warunkiem, że czynność nerek nie jest zaburzona; brak danych dotyczących pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek nie ma konieczności zmniejszania dawki pod warunkiem, że czynność wątroby nie jest zaburzona. W schyłkowej niewydolności nerek (CCr <10 ml/min) dawka ceftriaksonu nie powinna być większa niż 2 g na dobę. U pacjentów dializowanych nie ma konieczności stosowania dawek uzupełniających po dializie, ponieważ ceftriakson nie jest usuwany podczas hemodializy ani dializy otrzewnowej. Sposób podania. Lek można podawać w infuzji dożylnej trwającej co najmniej 30 min (zalecany sposób podania) lub w powolnym wstrzyknięciu dożylnym trwającym 5 min lub w głębokim wstrzyknięciu domięśniowym. W dożylnym przerywanym wstrzyknięciu preparat należy podawać przez 5 min, najlepiej do dużej żyły. Dawki >2 g należy podawać dożylnie. U niemowląt i dzieci w wieku <12 lat dawki dożylne wynoszące ≥50 mg/kg mc. należy podawać w postaci infuzji. U noworodków dawki dożylne należy podawać w czasie dłuższym niż 60 min, aby zmniejszyć ryzyko encefalopatii bilirubinowej. Wstrzyknięcia domięśniowe należy wykonywać w obrębie względnie dużego mięśnia; nie podawać w jedno miejsce więcej niż 1 g. Podawanie domięśniowe należy rozważyć wtedy, gdy podanie dożylne nie jest możliwe lub jest mniej odpowiednie dla danego pacjenta. Nigdy nie podawać dożylnie roztworów, w których zastosowano jako rozpuszczalnik roztwór lidokainy. Ze względu na ryzyko wytrącenia się osadu, nie wolno używać rozcieńczalników zawierających wapń (np. roztworu Ringera lub roztworu Hartmanna) do rozpuszczenia ceftriaksonu (proszku) ani do dalszego rozcieńczania przygotowanego roztworu do podania dożylnego. Sól wapniowa ceftriaksonu może się także wytrącić w razie zmieszania ceftriaksonu z roztworem zawierającym wapń w tym samym zestawie do podawania dożylnego - leku nie wolno mieszać ani podawać jednocześnie z roztworami zawierającymi wapń.

Podobnie jak w przypadku wszystkich antybiotyków beta-laktamowych, obserwowano ciężkie i niekiedy prowadzące do zgonu reakcje nadwrażliwości. Reakcje nadwrażliwości mogą również prowadzić do rozwoju zespołu Kounisa - ciężkiej reakcji alergicznej, której skutkiem może być zawał mięśnia sercowego. Jeśli wystąpi ciężka reakcja nadwrażliwości, należy natychmiast przerwać leczenie ceftriaksonem i zastosować odpowiednie leczenie ratunkowe. Przed rozpoczęciem leczenia należy ustalić, czy pacjent nie przebył w przeszłości ciężkiej reakcji nadwrażliwości na ceftriakson, inne cefalosporyny lub jakikolwiek inny antybiotyk beta-laktamowy. Należy zachować ostrożność podczas stosowania ceftriaksonu u pacjentów z nieciężką reakcją nadwrażliwości na inne antybiotyki beta-laktamowe w wywiadzie. W związku z leczeniem ceftriaksonem obserwowano ciężkie działania niepożądane w obrębie skóry [zespół Stevensa-Johnsona (pęcherzowy rumień wielopostaciowy) lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (zespół Lyella) oraz reakcje polekowe z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (zespół DRESS)], mogące zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. U niektórych pacjentów z zakażeniem wywołanym krętkami, krótko po rozpoczęciu leczenia ceftriaksonem może wystąpić reakcja Jarischa-Herxheimera. Reakcja ta zwykle ma przebieg samoograniczający się lub można ją leczyć objawowo. W razie wystąpienia takiej reakcji nie należy odstawiać antybiotykoterapii. Interakcja z preparatami zawierającymi wapń. Opisano przypadki zgonów w wyniku wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu w płucach i nerkach u wcześniaków i urodzonych o czasie noworodków w 1. mies. życia. Co najmniej jedno z dzieci otrzymywało ceftriakson i wapń w różnym czasie i przez różne zestawy do podawania dożylnego. W dostępnych danych naukowych nie ma potwierdzonych doniesień o wewnątrznaczyniowych strątach u pacjentów innych niż noworodki, leczonych ceftriaksonem i roztworami zawierającymi wapń lub innymi preparatami zawierającymi wapń. W badaniach in vitro wykazano, że u noworodków występuje zwiększone, w porównaniu do innych grup wiekowych, ryzyko wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu. U pacjentów, niezależnie od wieku, nie wolno mieszać ani podawać ceftriaksonu jednocześnie z roztworami do podawania dożylnego zawierającymi wapń, nawet jeśli stosuje się różne linie infuzyjne lub podaje się w różne miejsca. Jednak w celu uniknięcia wytrącenia osadu, u pacjentów w wieku powyżej 28 dni ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeżeli linie infuzyjne są wkłute w różne miejsca lub są wymienione, lub pomiędzy infuzjami zostaną starannie przepłukane fizjologicznym roztworem soli. Jeśli u pacjentów konieczne jest podawanie w ciągłej infuzji roztworów do całkowitego żywienia pozajelitowego zawierających wapń (TPN), osoba z fachowego personelu medycznego może rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia przeciwbakteryjnego, które nie wiążą się z takim ryzykiem wytrącania się osadu. Jeżeli zastosowanie ceftriaksonu u pacjentów, u których konieczne jest ciągłe żywienie pozajelitowe, zostanie uznane za niezbędne, ceftriakson i roztwory do TPN można podawać jednocześnie, ale przez różne linie infuzyjne wkłute w różne miejsca. Inna możliwość to przerwanie podawania TPN na czas infuzji ceftriaksonu i przepłukanie linii infuzyjnej pomiędzy podaniem roztworów). Ze względu na ryzyko wystąpienia autoimmunologicznej niedokrwistości hemolitycznej (obserwowano ciężkie przypadki zakończone zgonem, zarówno u dorosłych, jak i u dzieci), u każdego pacjenta, u którego wystąpi niedokrwistość podczas leczenia ceftriaksonem, należy wziąć pod uwagę możliwość niedokrwistości związanej z cefalosporyną i przerwać leczenie ceftriaksonem do czasu określenia etiologii niedokrwistości. W trakcie długotrwałego leczenia należy regularnie oznaczać morfologię krwi. Obserwowano występowanie zapalenia jelita grubego i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego związanego ze stosowaniem leków przeciwbakteryjnych. Może ono mieć przebieg od postaci lekkiej do zagrażającej życiu. Dlatego ważne jest, aby wziąć pod uwagę takie rozpoznanie u pacjentów z biegunką, która wystąpiła podczas lub po zakończeniu stosowania ceftriaksonu. Należy rozważyć przerwanie leczenia ceftriaksonem i podanie leków działających swoiście na Clostridium difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę. Podobnie jak podczas stosowania innych leków przeciwbakteryjnych, może dojść do nadkażenia niewrażliwymi drobnoustrojami. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek i wątroby zaleca się ścisłą obserwację kliniczną w celu oceny bezpieczeństwa i skuteczności. Ceftriakson ma ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego i może nie nadawać się dostosowania w monoterapii niektórych rodzajów zakażeń, chyba że zidentyfikowany został drobnoustrój odpowiedzialny za zakażenie. W zakażeniu kilkoma drobnoustrojami, gdy wśród podejrzewanych drobnoustrojów są oporne na ceftriakson, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego antybiotyku. Jeżeli jako rozpuszczalnik stosowany jest roztwór lidokainy, otrzymany roztwór ceftriaksonu może być użyty tylko do wstrzyknięć domięśniowych. Przed użyciem należy wziąć pod uwagę przeciwwskazania do stosowania lidokainy, ostrzeżenia i inne istotne informacje wymienione w ChPL lidokainy. Roztworów zawierających lidokainę nie wolno nigdy podawać dożylnie. Kamica żółciowa. W razie zaobserwowania cieni w badaniu USG, należy wziąć pod uwagę możliwość wytrącenia się soli wapniowej ceftriaksonu. W badaniach USG pęcherzyka żółciowego uwidoczniono cienie omyłkowo wzięte za kamienie żółciowe, które były obserwowane częściej podczas stosowania ceftriaksonu w dawkach ≥1 g na dobę. Szczególną ostrożność należy zachować u dzieci i młodzieży. Takie strąty zanikają po zakończeniu leczenia ceftriaksonem. Rzadko strąty soli wapniowej ceftriaksonu powodują objawy. Jeśli wystąpią objawy, zaleca się leczenie zachowawcze, niechirurgiczne; lekarz powinien rozważyć przerwanie leczenia ceftriaksonem na podstawie oceny stosunku korzyści do ryzyka u konkretnego pacjenta. U pacjentów leczonych ceftriaksonem obserwowano przypadki zapalenia trzustki, spowodowane prawdopodobnie niedrożnością dróg żółciowych. U większości pacjentów występowały czynniki ryzyka zastoju żółci i powstawania szlamu żółciowego, np. przebyte poważne leczenie, ciężka choroba i całkowite żywienie pozajelitowe. Nie można wykluczyć, że ceftriakson jest czynnikiem wyzwalającym lub sprzyjającym powstawaniu osadów żółciowych. Obserwowano przypadki kamicy nerkowej, która ustępowała po przerwaniu leczenia ceftriaksonem. Jeśli wystąpią objawy, należy przeprowadzić badanie USG. Stosowanie u pacjentów z kamicą nerkową w wywiadzie lub z hiperkalciurią powinno być rozważone przez lekarza na podstawie oceny stosunku korzyści do ryzyka u konkretnego pacjenta. W związku ze stosowaniem ceftriaksonu notowano przypadki encefalopatii, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku z ciężką niewydolnością nerek lub z zaburzeniami OUN. Jeśli podejrzewa się, że występujące objawy encefalopatii (np. obniżenie poziomu świadomości, zmiany w stanie psychicznym, mioklonie, drgawki) są związane ze stosowaniem ceftriaksonu, należy rozważyć odstawienie ceftriaksonu. Substancje pomocnicze. Lek zawiera 83 mg sodu (3,6 mmol) w 1 g, co odpowiada 4,15% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Lek podaje się wyłącznie po rekonstytucji. Przy obliczaniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu leku należy brać pod uwagę ilość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia leku, należy zapoznać się z ChPL stosowanego rozcieńczalnika.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podczas stosowania tego leku mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

Ciężkie reakcje alergiczne (częstość nieznana - nie może być określona na podstawie dostępnych
danych)
W razie wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej należy niezwłocznie powiedzieć o tym lekarzowi.
Objawami mogą być:
- nagły obrzęk twarzy, gardła, warg lub jamy ustnej; może to utrudniać oddychanie lub
  przełykanie;
- nagły obrzęk dłoni, stóp i kostek (stawów skokowych);
- ból w klatce piersiowej związany z reakcją alergiczną, mogący być objawem zawału serca
  wywołanego alergią (zespół Kounisa).

Ciężkie reakcje skórne (częstość nieznana - nie może być określona na podstawie dostępnych
danych)
W razie wystąpienia ciężkiej reakcji skórnej należy niezwłocznie powiedzieć o tym lekarzowi.
Objawami takiej reakcji mogą być:
- szybko rozwijająca się ciężka wysypka, z pęcherzami lub łuszczeniem się skóry i możliwymi
  pęcherzami w jamie ustnej (zespół Stevensa-Johnsona (pęcherzowy rumień wielopostaciowy)
  i zespół Lyella (toksyczna nekroliza naskórka), znane również jako SJS i TEN);
 
- którekolwiek z następujących objawów: rozprzestrzeniająca się wysypka, wysoka temperatura
  ciała, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, nieprawidłowości w wynikach badań
  krwi (eozynofilia), powiększone węzły chłonne i zajęcie innych narządów (reakcja polekowa
  z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi, znana również jako zespół DRESS lub zespół
  nadwrażliwości na leki);
- reakcja Jarischa-Herxheimera powodująca gorączkę, dreszcze, ból głowy, ból mięśni i wysypkę
  skórną, zwykle samoograniczającą się; reakcja ta występuje krótko po rozpoczęciu leczenia
  lekiem Biotrakson zakażeń wywołanych przez krętki, na przykład boreliozy.

Inne możliwe działania niepożądane

Występujące często (maksymalnie u 1 na 10 pacjentów)
- nieprawidłowości dotyczące białych krwinek (takie jak zmniejszenie liczby leukocytów
  i zwiększenie liczby eozynofili) i płytek krwi (zmniejszenie liczby płytek),
- luźne stolce lub biegunka,
- zmiany w wynikach badań krwi oceniających czynność wątroby,
- wysypka.

Występujące niezbyt często (maksymalnie u 1 na 100 pacjentów)
- zakażenia grzybicze (na przykład pleśniawki),
- zmniejszenie liczby białych krwinek (granulocytopenia),
- zmniejszenie liczby czerwonych krwinek (niedokrwistość),
- problemy z krzepnięciem krwi; objawy takiego działania mogą obejmować łatwe powstawanie
  siniaków oraz ból i obrzęk stawów,
- ból głowy,
- zawroty głowy,
- nudności i (lub) wymioty,
- świąd (swędzenie),
- ból lub pieczenie wzdłuż żyły, do której podano Biotrakson; ból w miejscu wstrzyknięcia leku,
- wysoka temperatura ciała (gorączka),
- nieprawidłowy wynik badania czynności nerek (zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi).

Występujące rzadko (maksymalnie 1 na 1 000 pacjentów)
- zapalenie jelita grubego (okrężnicy); objawy obejmują biegunkę, zwykle z zawartością krwi
  i śluzu, ból brzucha i gorączkę,
- trudności w oddychaniu (skurcz oskrzeli),
- wypukła wysypka (pokrzywka), która może obejmować dużą część ciała, swędzenie i obrzęk,
- krew lub cukier w moczu,
- obrzęk (zatrzymanie wody w organizmie),
- dreszcze.
Leczenie ceftriaksonem – zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku z poważnymi zaburzeniami
czynności nerek lub układu nerwowego – może rzadko powodować obniżenie poziomu świadomości,
nieprawidłowe ruchy, pobudzenie i drgawki.

O nieznanej częstości (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- zakażenie wtórne, które nie daje się leczyć poprzednio przepisanymi antybiotykami,
- pewien rodzaj niedokrwistości, w którym dochodzi do niszczenia czerwonych krwinek
  (niedokrwistość hemolityczna),
- znaczne zmniejszenie liczby białych krwinek (agranulocytoza),
- drgawki,
- silne zawroty głowy (uczucie wirowania),
- zapalenie trzustki; objawy obejmują silny ból brzucha, który promieniuje do pleców,
- zapalenie błony śluzowej wyścielającej jamę ustną,
- zapalenie języka; objawy obejmują obrzęk, zaczerwienienie i bolesność języka,
- problemy dotyczące pęcherzyka żółciowego i (lub) wątroby, mogące powodować ból, nudności,
  wymioty, zażółcenie skóry, swędzenie, niezwykle ciemne zabarwienie moczu i stolce o barwie
  gliny,
- stan neurologiczny, który może wystąpić u noworodków z ciężką żółtaczką (żółtaczka jąder
  podkorowych mózgu),
- problemy z nerkami spowodowane odkładaniem się soli wapniowej ceftriaksonu; mogą
  objawiać się bólem przy oddawaniu moczu lub wytwarzaniem małej ilości moczu,
- fałszywie dodatni wynik testu Coombsa (testu wykrywającego pewne zaburzenia krwi),
- fałszywie dodatni wynik testu na galaktozemię (nieprawidłowego nagromadzenia się
  w organizmie cukru zwanego galaktozą),
- Biotrakson może wpływać na wyniki niektórych testów oznaczających glukozę we krwi -
  należy to sprawdzić z lekarzem prowadzącym.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Ze względu na ryzyko wytrącenia się osadu nie wolno używać rozcieńczalników zawierających wapń, takich jak roztwór Ringera lub roztwór Hartmanna do rekonstytucji preparatu ani do dalszego rozcieńczania przygotowanego roztworu do podania dożylnego. Wytrącanie się soli wapniowej ceftriaksonu może wystąpić także w razie zmieszania ceftriaksonu z roztworem zawierającym wapń w tym samym zestawie do podawania dożylnego. Ceftriaksonu nie wolno podawać jednocześnie przez trójnik z zawierającymi wapń roztworami dożylnymi, w tym zawierającymi wapń infuzjami dożylnymi, np. do żywienia pozajelitowego. Noworodki są narażone na zwiększone ryzyko wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu. U pacjentów innych niż noworodki, ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeżeli linie infuzyjne zostaną starannie przepłukane pomiędzy infuzjami odpowiednim, zgodnym farmaceutycznie roztworem. Nie ma żadnych doniesień na temat interakcji pomiędzy ceftriaksonem a doustnymi lekami zawierającymi wapń ani pomiędzy ceftriaksonem podawanym domięśniowo a lekami zawierającymi wapń (dożylnymi lub doustnymi). Stosowanie ceftriaksonu z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi może zwiększać ryzyko krwawienia - należy monitorować współczynnik INR oraz odpowiednio dostosować dawkę antagonisty witaminy K do jego wartości, zarówno podczas leczenia ceftriaksonem, jak i po jego zakończeniu. Cefalosporyny, w tym ceftriakson mogą nasilać nefrotoksyczność amoniglikozydów - jeżeli takie skojarzenie jest stosowane należy monitorować stężenie aminoglikozydu (i czynność nerek). Nie obserwowano zaburzenia czynności nerek po jednoczesnym podawaniu dużych dawek ceftriaksonu i silnych leków moczopędnych (np. furosemidu). Jednoczesne podawanie probenecydu nie spowalnia eliminacji ceftriaksonu. Obserwowano antagonistyczne działanie podczas stosowania skojarzenia chloramfenikolu z ceftriaksonem.

Zakłady Farmaceutyczne "Polpharma" S.A.
ul. Pelplińska 19
83-200 Starogard Gdański
58-563-16-00
[email protected]
www.polpharma.pl