Bupivacaine Grindeks 5 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 ml roztw. do wstrz. zawiera 5 mg chlorowodorku bupiwakainy. 1 ml zawiera 3,15 mg sodu.

Długo działający środek miejscowo znieczulający o budowie amidowej. Bupiwakaina silniej wpływa na hamowanie przewodzenia impulsów nerwowych we włóknach czuciowych niż ruchowych. W związku z tym jest szczególnie wskazana w przypadkach, kiedy konieczne jest wytworzenie skutecznej blokady czuciowej przy mniej nasilonej blokadzie ruchowej. Tak jak inne środki miejscowo znieczulające bupiwakaina powoduje odwracalną blokadę przewodzenia impulsów nerwowych, hamując kanały sodowe błony komórkowej. Bupiwakaina charakteryzuje się wysoką lipofilnością. Stopień wiązania z białkami osocza krwi wynosi 96%. Jest metabolizowana w wątrobie głównie na drodze aromatycznej hydroksylacji oraz N-dealkilacji. Mediatorem obu procesów jest cytochrom P450 3A4. Około 5-6% bupiwakainy jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej. T_0,5 bupiwakainy po całkowitym i dwufazowym wchłonięciu z obszaru nadtwardówkowego wynosi odpowiednio 7 min i 6 h. Po wstrzyknięciu dożylnym T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 2,7 h.

Znieczulenie nasiękowe, znieczulenie nerwów obwodowych, znieczulenie zewnątrzoponowe, zwłaszcza jeśli pożądany jest długi czas znieczulenia. Lek jest szczególnie zalecany w przypadku, gdy użycie adrenaliny jest przeciwwskazane lub nie jest pożądana silna blokada motoryczna, np. w znieczuleniu pooperacyjnym lub w znieczuleniu przy porodzie.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na leki miejscowo znieczulające z grupy amidów. Wstrząs kardiogenny i hipowolemiczny. Odcinkowe znieczulenie dożylne (blokada Biera). Niektóre stany chorobowe będące przeciwwskazaniem do stosowania znieczulenia zewnątrzoponowego, niezależnie od rodzaju stosowanego preparatu znieczulającego: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie istoty szarej rdzenia kręgowego, krwawienie wewnątrzczaszkowe, podostre zwyrodnienie rdzenia w przebiegu niedokrwistości złośliwej, guzy mózgu i rdzenia kręgowego, gruźlica kręgosłupa, zakażenie ropne skóry w miejscu zamierzonego podania preparatu, zaburzenia krzepnięcia lub aktualne leczenie przeciwzakrzepowe.

Nie należy stosować bupiwakainy we wczesnym okresie ciąży, o ile spodziewana korzyść nie przewyższa możliwego ryzyka. Bupiwakaina łatwo przenika przez łożysko. W przypadku pacjentek w zaawansowanej ciąży należy zmniejszyć dawkę środka znieczulającego. Skutki niepożądanego działania środków miejscowo znieczulających u płodu, takie jak bradykardia, obserwowano najczęściej podczas znieczulenia okołoszyjkowego macicy. Bupiwakaina może przenikać do mleka matki, jednak w ilościach tak małych, że nie stwarza to ryzyka dla dziecka karmionego piersią.

Nadtwardówkowo i okołonerwowo. DOROŚLI I DZIECI OD 12 LAT. W celu ustalenia dawki, lekarz powinien mieć odpowiednie doświadczenie oraz dokładne informacje na temat stanu zdrowia pacjenta. W przypadku przedłużenia znieczulenia poprzez ciągły wlew bądź przez powtarzane podawanie dużej dawki leku (bolus), należy rozważyć ryzyko toksycznego wzrostu stężenia leku w osoczu lub miejscowego uszkodzenia nerwu. Znieczulenie do zabiegu operacyjnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe lędźwiowe chirurgiczne: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 30-60 ml, dawka 75-150 mg, początek działania 10-20 min, czas trwania 3-5 h; stęż. 5 mg/ml, objęt. 15-30 ml, dawka 75-150 mg, początek działania 15-30 min, czas trwania 2-3 h. Znieczulenie zewnątrzoponowe lędźwiowe do cięcia cesarskiego: stęż. 5 mg/ml, objęt. 15-30 ml, dawka 75-150 mg, początek działania 15-30 min, czas trwania 2-3 h. Znieczulenie zewnątrzoponowe piersiowe chirurgiczne: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 5-15 ml, dawka 12,5-37,5 mg, początek działania 10-15 min, czas trwania 1,5-2 h; stęż. 5 mg/ml, objęt. 5-10 ml, dawka 25-50 mg, początek działania 10-15 min, czas trwania 2-3 h. Znieczulenie zewnątrzoponowe ogonowe: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 20-30 ml, dawka 50-75 mg, początek działania 20-30 min, czas trwania 1-2 h; stęż. 5 mg/ml, objęt. 20-30 ml, dawka 100-150 mg, początek działania 15-30 min, czas trwania 2-3 h. Znieczulenie większych nerwów (np. splot ramienny, udowy, nerw kulszowy): stęż. 5 mg/ml, objęt. 10-35 ml, dawka 50-175 mg, początek działania 15-30 min, czas trwania 4-8 h. Znieczulenie regionalne (np. znieczulenie mniejszych nerwów, znieczulenie nasiękowe): stęż. 2,5 mg/ml, objęt. <60 ml, dawka <150 mg, początek działania 1-3 min, czas trwania 3-4 h; stęż. 5 mg/ml, objęt. ≤30, dawka ≤150 mg, początek działania 1-10 min, czas trwania 3-8 h. Uśmierzenie ostrego bólu. Znieczulenie zewnątrzoponowe lędźwiowe powtarzane wstrzyknięcia (np. uśmierzenie bólu pooperacyjnego): stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 6-15 ml w odstępach 30 min, dawka 15-37,5 mg w odstępach 30 min, początek działania 2-5 min, czas trwania 1-2 h. Znieczulenie zewnątrzoponowe lędźwiowe ciągły wlew: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 5-7,5 ml/h, dawka 12,5-18,8 mg/h. Znieczulenie ciągłe podczas porodu: stęż. 1,25 mg/ml, objęt. 5-10 ml/h, dawka 6,25-12,5 mg/h. Znieczulenie zewnątrzoponowe piersiowe ciągły wlew: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 4-7,5 ml, dawka 10-18,8 mg/h. Znieczulenie wewnątrzstawowe (np. po artroskopii kolana): stęż. 2,5 mg/ml, objęt. ≤40 ml, dawka ≤100 mg, początek działania 5-10 min, czas trwania 2-4 h po okresie wypłukania. Znieczulenie regionalne (np. znieczulenie mniejszych nerwów i znieczulenie nasiękowe): stęż. 2,5 mg/ml, objęt. ≤60 ml, dawka ≤150 mg, początek działania 1-3 min, czas trwania 3-4 h. Uwagi: powyższe ilości podane są łącznie z dawką próbną. Dawki przedstawione powyżej zazwyczaj zapewniają zamierzony efekt znieczulenia. Niewielkie różnice mogą pojawić się w początkowym okresie działania znieczulenia i w czasie jego trwania. Należy unikać stosowania zbyt dużych dawek w znieczuleniu miejscowym. Zazwyczaj w celu pełniejszego znieczulenia wszystkich włókien nerwowych w większych nerwach, niezbędne jest podanie wyższego stężenia środka znieczulającego. Do znieczulenia mniejszych nerwów bądź uśmierzenia bólu (np. przy bólach porodowych), niższe stężenie będzie wystarczające. Objętość roztworu ustalana jest ze względu na obszar znieczulenia. W celu uniknięcia przypadkowego donaczyniowego podania, przed i w trakcie wstrzyknięcia zaleca się uważną aspirację. Główną dawkę należy wstrzykiwać powoli, z szybkością 25-50 mg/min, przy wzroście dawki trzeba uważnie obserwować funkcje życiowe pacjenta i utrzymywać kontakt słowny z pacjentem. Przy znieczuleniu zewnątrzoponowym, zalecane jest podanie dawki próbnej w objętości 3-5 ml roztworu bupiwakainy z adrenaliną. Niezamierzone podanie donaczyniowe może spowodować krótkotrwałe przyspieszenie akcji serca, natomiast przypadkowe podanie dooponowe - objawy znieczulenia rdzeniowego. W przypadku wystąpienia objawów toksyczności, należy natychmiast przerwać podawanie preparatu. Dotychczasowe doświadczenia wskazują, że przy średniej dawce dla dorosłego człowieka, wynoszącej 400 mg bupiwakainy na dobę nie obserwowano objawów toksyczności. 1) W przypadku blokady splotu nerwowego, należy zastosować dawkę zgodnie z miejscem wkłucia i stanem zdrowia pacjenta. Znieczulenie splotu ramiennego może wiązać się z większą częstością występowania działań niepożądanych związanych z niezamierzonym podaniem środka miejscowo znieczulającego dotętniczo. 2) Dawka maksymalna <400 mg/dobę. 3) Roztwór bupiwakainy jest często stosowany w znieczuleniu zewnątrzoponowym w połączeniu z odpowiednimi opioidami podawanymi w celu uśmierzenia bólu (w tym podczas porodu). Dawka całkowita wynosi <400 mg/dobę. 4) W przypadku, gdy pacjent stosuje równocześnie dodatkowe dawki bupiwakainy w innym celu, nie należy przekraczać limitu 150 mg pojedynczej dawki. 5) W przypadku dawek powtarzanych można podawać do 50 mg chlorowodorku bupiwakainy co 2 h. DZIECI OD 1 DO 12 LAT. Szybkie uśmierzenie ostrego bólu (przed i pooperacyjnego). Znieczulenie zewnątrzoponowe ogonowe, znieczulenie zewnątrzoponowe lędźwiowe, znieczulenie zewnątrzoponowe piersiowe: stęż. 2,5 mg/ml, objęt. 0,6-0,8 ml/kg mc., dawka 1,5-2 mg/kg mc., początek działania 20-30 min, czas trwania 2-6 h. Dawka dla dzieci wyliczana jest na zasadzie: 2 mg preparatu/kg mc. Jeżeli objętość preparatu, którą należy podać dziecku (z wyliczenia) wynosi >20 ml, należy podać roztwór o stężeniu 0,20% zamiast 0,25% w wyliczonej objętości. Powyższe dawki to dawki podstawowe do stosowania w praktyce pediatrycznej. W indywidualnych przypadkach dopuszczalne są zmiany w dawkowaniu.

Odnotowano przypadki zatrzymania akcji serca i śmierci podczas stosowania bupiwakainy do znieczulenia zewnątrzoponowego lub znieczulenia nerwów obwodowych. W niektórych przypadkach resuscytacja okazała się nieskuteczna, mimo prawidłowego sposobu jej wykonania. Bupiwakaina, jak wszystkie inne leki miejscowo znieczulające, może wywoływać objawy toksyczności w OUN oraz w układzie krążenia, w przypadku, gdy zastosowanie przy znieczuleniu miejscowym skutkuje dużym stężeniem leku we krwi. Dotyczy to zwłaszcza przypadków niezamierzonego podania donaczyniowego. Przy wysokim stężeniu bupiwakainy w krążeniu, odnotowano przypadki arytmii komór, migotania komór, zapaści sercowo-naczyniowej oraz zgonu. Znieczulenia bupiwakainą należy przeprowadzać w odpowiednio wyposażonych ośrodkach, w których jest dostępny odpowiedni sprzęt oraz leki konieczne do monitorowania i reanimacji pacjenta. Przed wykonaniem znieczulenia, należy zapewnić dostęp do żyły pacjenta. Lekarz prowadzący znieczulenie powinien zachować szczególne środki ostrożności w celu uniknięcia podania donaczyniowego oraz być odpowiednio przeszkolony oraz znać metody diagnozowania i postępowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, ogólnych objawów toksyczności i innych powikłań. Do wykonania blokady dużych pni nerwowych wymagane jest użycie dużych objętości leku miejscowo znieczulającego. Często obszary te są dobrze unaczynione bądź znieczulenie wykonuje się w okolicy dużych naczyń, w związku z tym wzrasta ryzyko donaczyniowego wstrzyknięcia preparatu i (lub) jego wchłonięcia do krążenia ogólnego. Może to prowadzić do dużego stężenia leku w osoczu. Należy zachować szczególne środki ostrożności, stosując znieczulenie miejscowe u pacjentów w ogólnym złym stanie zdrowia związanym z wiekiem bądź z zaburzeniami czynności wątroby czy nerek, mimo że znieczulenie regionalne w przypadku zabiegu jest optymalnym rozwiązaniem dla tej grupy pacjentów. Pacjenci z częściowym lub całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym wymagają szczególnej uwagi przy wykonywaniu znieczulenia miejscowego, ponieważ leki miejscowo znieczulające mogą zmniejszać przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Pacjenci stosujący leki przeciwarytmiczne III grupy (np. amiodaron) powinni być pod ścisłą obserwacją oraz monitorowani poprzez EKG, ponieważ wpływ na czynność serca może się sumować. U pacjentów z hipowolemią nie należy rozpoczynać znieczulenia preparatem do momentu wyrównania niedoboru płynów. Znieczulenie zewnątrzoponowe może powodować obniżenie ciśnienia krwi oraz bradykardię. Ryzyko wystąpienia tych objawów można zmniejszyć poprzez podanie leków wazopresyjnych. W przypadku wystąpienia hipotensji należy natychmiast podać dożylnie efedrynę w dawce 5-10 mg i w razie potrzeby powtórzyć podanie. W przypadku dzieci, efedryna powinna być podawana w dawkach dobranych do wieku i masy ciała. Blokada centralna (rdzeniowa i zewnątrzoponowa) może powodować niewydolność układu krążenia, zwłaszcza w warunkach hipowolemii. Znieczulenie zewnątrzoponowe należy ostrożnie przeprowadzać u pacjentów z niewydolnością serca. Znieczulenia miejscowe wykonywane w okolicy głowy i szyi mogą być związane ze zwiększoną częstością występowania działań niepożądanych niezależnie od podanego środka znieczulającego. Niezamierzone dotętnicze wstrzyknięcie nawet małych dawek preparatu może powodować poważne uszkodzenie mózgu. Wstrzyknięcia pozagałkowe mogą w rzadkich przypadkach dotrzeć do przestrzeni podpajęczynówkowej, powodując tymczasową ślepotę, zapaść sercowo-naczyniową, bezdech, drgawki i inne. Powyższe objawy powinny być szybko zdiagnozowane i natychmiast leczone. U pacjentów, u których wykonywano znieczulenie pozagałkowe były opisywane przypadki zatrzymania oddechu po wykonaniu znieczulenia. W związku z tym w trakcie wykonywania znieczulenia pozagałkowego, podobnie jak w przypadku innych znieczuleń regionalnych, powinien być obecny przeszkolony personel, niezbędny sprzęt i leki. Poza- i okołogałkowe znieczulenie może powodować niewielkie ryzyko trwałych zaburzeń funkcji mięśni ocznych. Głównymi przyczynami są urazy i (lub) miejscowe objawy toksyczności w mięśniach i (lub) w nerwach. Ciężkość reakcji tkanek na znieczulenie związana jest ze stopniem urazu, stężeniem bupiwakainy oraz czasem trwania narażenia tkanek na środek miejscowo znieczulający. Z tego powodu przy znieczuleniu miejscowym powinno być stosowane możliwie najmniejsze stężenie i dawka skuteczna preparatu. Leki obkurczające naczynia i inne substancje mogą zwiększać reakcję tkanek, z tego powodu powinny być stosowane tylko w razie konieczności. Znieczulenie okołoszyjkowe macicy w pewnych przypadkach może powodować bradykardię lub tachykardię, z tego powodu należy monitorować częstość akcji serca płodu. W przypadku dużego urazu wewnątrzstawowego bądź rozległej odsłoniętej powierzchni stawu po zabiegu chirurgicznym, wstrzyknięcie wewnątrzstawowe bupiwakainy wymaga specjalnej ostrożności, ponieważ może dojść do zwiększonego wchłaniania i wysokiego stężenia substancji czynnej w osoczu. W pojedynczych przypadkach opisywano reakcje alergiczne po zastosowaniu leków miejscowo znieczulających z grupy amidów (w najcięższych przypadkach wstrząs anafilaktyczny). Nie obserwowano reakcji alergicznych po podaniu leków o budowie amidowej u pacjentów, u których wystąpiły reakcje alergiczne po zastosowaniu leków miejscowo znieczulających o budowie estrowej (prokaina, tetrakaina, benzokaina). Bupiwakaina jest metabolizowana w wątrobie, w związku z tym bupiwakainę należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami wątroby lub u pacjentów ze zmniejszonym przepływem wątrobowym. 1 ml roztworu zawiera 3,15 mg sodu, należy wziąć to pod uwagę u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one
wystąpią.

Należy natychmiast poinformować lekarza w razie złego samopoczucia w trakcie wstrzykiwania
leku Bupivacaine Grindeks.

Ciężkie reakcje alergiczne (występują rzadko, nie częściej niż u 1 na 1000 pacjentów):
Jeśli u pacjenta wystąpi ciężka reakcja alergiczna, należy natychmiast powiedzieć o tym lekarzowi.
Objawy mogą obejmować nagłe wystąpienie:
- wysypki albo świądu (zwłaszcza skóry całego ciała), obrzęku twarzy, warg, języka i (lub)
  gardła, które mogą spowodować trudności w oddychaniu i mówieniu, duszność;
- reakcji anafilaktycznej (świsty podczas oddychania; trudności w przełykaniu, uczucie
  swędzenia i zarumienienia skóry, zawroty głowy);
- wstrząsu anafilaktycznego (zagrażające życiu nagłe zmniejszenie ciśnienia tętniczego, bladość,
  omdlenie lub zapaść).

Inne możliwe działania niepożądane:

Bardzo często (występują częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
- znacznie niskie ciśnienie krwi;
- nudności.

Często (występują nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
- nieprawidłowe czucie (drętwienie i mrowienie);
- zawroty głowy;
- zwolnienie rytmu serca;
- wysokie ciśnienie krwi;
- wymioty;
- zatrzymanie moczu (problemy z oddawaniem moczu).

Niezbyt często (występują nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów):
- drgawki;
- drętwienie okolic ust i języka;
- szum w uszach, wrażliwość na dźwięki;
- niewyraźne widzenie;
- utrata przytomności;
- drżenie mięśniowe
- uczucie pustki w głowie;
- zaburzenia mowy.

Rzadko (występują u maksymalnie 1 na 1000 pacjentów):
- neuropatia (uszkodzenie nerwów), uszkodzenie nerwów obwodowych (objawia się uczuciem
  osłabienia, mrowienia lub drętwienia kończyn);
- zapalenie pajęczynówki (zapalenie błony otaczającej rdzeń kręgowy);
- podwójne widzenie;
- zaburzenia rytmu serca;
- hamowanie lub zatrzymanie czynności oddechowej lub zatrzymanie akcji serca. Może to być
  zagrażające życiu.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych
Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów
Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
e-mail: [email protected]
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów, którzy otrzymują równocześnie inne leki miejscowo znieczulające lub leki o podobnej amidowej budowie, np. niektóre leki przeciwarytmiczne, takie jak lidokaina lub meksyletyna, ponieważ ogólnoustrojowe działania toksyczne tych leków mogą się sumować. Nie przeprowadzono badań interakcji bupiwakainy z lekami przeciwarytmicznymi III grupy (np. amiodaron), dlatego należy zachować ostrożność podczas równoczesnego stosowania. Rozpuszczalność chlorowodorku bupiwakainy zmniejsza się przy pH>6,5. Należy uważać przy dodawaniu roztworów o odczynie zasadowym np. węglanów, gdyż może to spowodować wytrącenie się osadu. Bupiwakaina wykazuje zgodność po zmieszaniu z buprenorfiną, diamorfiną, epinefryną, fentanylem, hydromorfonem, morfiną, sufentanylem oraz niezgodność z innymi lekami.

Grindeks Kalceks Polska sp. z o.o.
02-954 Warszawa
grindeks.pl