Candepres HCT 32 mg+25 mg tabletki

1 tabl. zawiera cyleksetyl kandesartanu i hydrochlorotiazyd, odpowiednio: 8 mg+12,5 mg lub 16 mg+12,5 mg lub 32 mg+12,5 mg lub 32 mg+25 mg. Preparat zawiera laktozę.

Preparat hipotensyjny zawierający dwa składniki przeciwnadciśnieniowe o dopełniających się mechanizmach działania: antagonistę receptora angiotensyny II (kandesartan) i diuretyk tiazydowy (hydrochlorotiazyd). Cyleksetyl kandesartanu jest pro-lekiem, który podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany (na drodze hydrolizy estru) do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan jest silnym i specyficznym antagonistą receptora dla angiotensyny II. Działa wybiórczo na podtyp receptora AT₁, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT₁, nie jest też inhibitorem ACE - enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II i rozkładającego bradykininę. Z tego względu, w przeciwieństwie do inhibitorów ACE, prawdopodobieństwo wywołania kaszlu jest niewielkie. Nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych, które odgrywają rolę w regulacji układu krążenia. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorków oraz wody. Wydalanie potasu i magnezu przez nerki zwiększa się w sposób zależny od dawki, natomiast wapń podlega w większym stopniu wchłanianiu zwrotnemu. Hydrochlorotiazyd powoduje zmniejszenie objętości osocza i płynu pozakomórkowego oraz zmniejszenie pojemności minutowej serca i obniżenie ciśnienia tętniczego. W trakcie długotrwałego leczenia do obniżenia ciśnienia tętniczego przyczynia się zmniejszenie oporu obwodowego. Równoczesne podanie kandesartanu i hydrochlorotiazydu nie wpływa na farmakokinetykę żadnej z tych czynnych substancji. Biodostępność kandesartanu podanego w postaci tabl. wynosi ok. 34%, C_max występuje po 3-4 h. Kandesartan silnie wiąże się z białkami osocza (>99%). Niewielka część leku jest metabolizowana w wątrobie z udziałem CYP2C9. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z moczem i żółcią. T_0,5 wynosi ok. 9 h. Hydrochlorotiazyd wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, przy czym jego całkowita biodostępność wynosi ok. 70%. Wiąże się z białkami osocza w ok. 60%. Nie jest metabolizowany, jest prawie całkowicie wydalany w niezmienionej postaci z moczem. T_0,5 wynosi ok. 8 h.

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane kandesartanem cyleksetylu lub hydrochlorotiazydem w monoterapii.

Nadwrażliwość na kandesartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min/1,73 m² pc.). Ciężkie zaburzenia czynności wątroby i (lub) cholestaza. Oporna na leczenie hipokaliemia i hiperkalcemia. Dna moczanowa. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane (istnieje ryzyko działania teratogennego). Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Kandesartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na kandesartan miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska i może powodować takie działania u płodu i noworodka, jak: zaburzenia gospodarki elektrolitowej, żółtaczka, trombocytopenia. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią.

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę. Zaleca się indywidualne dostosowanie dawki poszczególnych składników preparatu. W uzasadnionych klinicznie przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na preparat złożony. W przypadku zmiany monoterapii hydrochlorotiazydem na stosowanie preparatu złożonego zaleca się dostosowanie dawki kandesartanu. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się zazwyczaj w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z ryzykiem niedociśnienia tętniczego (np. u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową) zaleca się stopniowe zwiększanie dawki kandesartanu (w tej grupie pacjentów należy rozważyć początkową dawkę 4 mg kandesartanu). U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (CCr 30-80 ml/min/1,73 m² pc.) lub lekką do umiarkowanej przewlekłą chorobą wątroby zaleca się stopniowe dostosowywanie dawki. Nie stosować preparatu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min/1,73 m² pc.) lub ciężkimi zaburzeniami wątroby i (lub) cholestazą. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Sposób podania. Lek można przyjmować podczas posiłku lub niezależnie od posiłków. Linia podziału na tabletce tylko ułatwia rozkruszenie w celu ułatwienia połknięcia, a nie podział na równe dawki.

Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie odpowiadają na leczenie lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi poprzez hamowanie układu renina-angiotensyna (RAA) - stosowanie preparatu w tych przypadkach nie jest zalecane. Tak jak po zastosowaniu leków hamujących układ RAA, u wrażliwych pacjentów otrzymujących ten lek można spodziewać się zmian czynności nerek. Istnieją ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania leku u pacjentów po przeszczepieniu nerki. Leki wpływające na układ RAA, w tym antagoniści receptora angiotensyny II (AIIRA), mogą zwiększać stężenie mocznika we krwi i stężenie kreatyniny w surowicy u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej nerki. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub z postępującą chorobą wątroby tiazydy należy stosować ostrożnie, ponieważ niewielkie zmiany równowagi wodno-elektrolitowej mogą doprowadzić do śpiączki wątrobowej. Brak doświadczeń klinicznych ze stosowaniem preparatu złożonego u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów, u których napięcie naczyniowe i czynność nerek zależą głównie od aktywności układu RAA (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej) podanie kandesartanu może spowodować nagłe obniżenie ciśnienia krwi, azotemię, oligurię oraz rzadko - ostrą niewydolnością nerek. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, należy kontrolować czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. U pacjentów z hipowolemią i (lub) z niedoborem sodu, po podaniu preparatu może wystąpić objawowe niedociśnienie - zaburzenia te należy wyrównać przed podaniem preparatu. U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, w trakcie znieczulenia i (lub) zabiegów chirurgicznych może wystąpić niedociśnienie tętnicze spowodowane zahamowaniem układu RAA; bardzo rzadko niedociśnienie tętnicze może być na tyle ciężkie, że może być konieczne podanie dożylne płynów i (lub) leków o działaniu presyjnym. Tak jak w przypadku pozostałych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnienia krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub ze zmianami miażdżycowymi naczyń mózgowych może powodować zawał serca lub udar mózgu. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej bądź też z kardiomiopatią przerostową z zawężeniem drogi odpływu. Podczas leczenia preparatem należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów we krwi; istnieje ryzyko wystąpienia hipokaliemii, hiponatremii, zasadowicy hipochloremicznej, hipomagnezemii i nieznacznej hiperkalcemii, związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu (znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc); z drugiej strony istnieje ryzyko hiperkaliemii związane ze stosowaniem kandesartanu. Chociaż hipokaliemia może wystąpić podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, to leczenie skojarzone z kandesartanem może zmniejszyć hipokaliemię wywołaną lekami moczopędnymi. Ryzyko hipokaliemii jest największe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów ze wzmożoną diurezą, u pacjentów przyjmujących doustnie nieodpowiednią ilość elektrolitów i u pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami lub ACTH. Natomiast ryzyko hiperkaliemii jest większe, gdy występuje zaburzenie czynności nerek i (lub) niewydolność serca. Należy ostrożnie stosować z inhibitorami ACE, aliskirenem, lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, suplementami potasu, substytutami soli kuchennej zawierającymi potas oraz innymi lekami, które mogą powodować hiperkaliemię (np. heparyną sodową, kotrimoksazolem znanym również jako trimetoprym/sulfametoksazol). Zaleca się odpowiednie monitorowanie stężenia potasu w surowicy krwi u pacjentów z grupy ryzyka. Wykazano, że tiazydowe leki moczopędne zwiększają wydalanie magnezu w moczu, co może prowadzić do hipomagnezemii. Ostrożnie stosować lek u pacjentów z cukrzycą, gdyż leczenie tiazydem może zaburzać tolerancję glukozy - może zaistnieć potrzeba dostosowania dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Tiazydy mogą przyspieszyć ujawnienie cukrzycy u pacjentów z cukrzycą utajoną; mogą powodować uczynnienie lub zaostrzenie układowego tocznia rumieniowatego; mogą powodować hiperurykemię i wywołać napad dny u podatnych pacjentów. Ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych może być związane zwiększenie stężenia cholesterolu i trójglicerydów. Wystąpienie reakcji nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie podawania leku; jeśli konieczne jest wznowienie terapii lekiem moczopędnym, zaleca się ochronę ciała przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem UVA. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC: raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)) należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oka i zazwyczaj pojawiają się w ciągu kilku godzin do tygodni od rozpoczęcia leczenia. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowe leczenie polega na jak najszybszym odstawieniu produktu leczniczego. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć natychmiastowe leczenie zachowawcze lub chirurgiczne. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS. Ze względu na zawartość laktozy, nie należy stosować preparatu u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Ważne, aby pacjent wiedział o możliwości wystąpienia tych działań. Niektóre z nich mogą być
wywołane przez kandesartan cyleksetylu, a niektóre przez hydrochlorotiazyd.

W razie wystąpienia którejkolwiek z wymienionych reakcji alergicznych należy natychmiast
przerwać stosowanie leku Candepres HCT i zwrócić się o pomoc medyczną:
- trudności w oddychaniu z obrzękiem twarzy, warg, języka i (lub) gardła, albo bez takiego obrzęku;
- obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła, który może spowodować trudności w połykaniu;
- silny świąd skóry (z wypukłymi wykwitami na skórze).

Należy także natychmiast odstawić lek i zwrócić się o pomoc medyczną, jeśli u pacjenta wystąpi
ostra niewydolność oddechowa (objawy obejmują ciężką duszność, gorączkę, osłabienie i splątanie).
To działanie niepożądane występuje bardzo rzadko (może występować rzadziej niż u 1 na 10 000
osób).

Candepres HCT może spowodować zmniejszenie liczby krwinek białych. Możliwe jest osłabienie
odporności pacjenta na zakażenie oraz wystąpienie zmęczenia, zakażenia lub gorączki. W takim
przypadku należy skontaktować się z lekarzem. Lekarz może zalecić wykonywanie badań krwi, aby
sprawdzić czy lek Candepres HCT nie spowodował zmian składu krwi (agranulocytoza).

Inne możliwe działania niepożądane:
Często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób)
• Zmiany wyników badań krwi:
   - zmniejszone stężenie sodu we krwi. Jeśli jest ono znaczne, pacjent może odczuwać osłabienie,
     brak energii lub kurcze mięśni.
   - zwiększone lub zmniejszone stężenie potasu we krwi, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami
     czynności nerek lub niewydolnością serca. Jeśli zaburzenia te są znaczne, pacjent może
     odczuwać zmęczenie, osłabienie, nieregularne bicie serca lub mrowienie.
   - zwiększone stężenie cholesterolu, cukru lub kwasu moczowego we krwi.
• Obecność cukru w moczu.
• Odczucie zawrotów głowy/wirowania lub osłabienia.
• Ból głowy.
• Zakażenie dróg oddechowych.

Niezbyt często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób)
• Niskie ciśnienie tętnicze, które może spowodować uczucie omdlewania lub zawroty głowy.
• Utrata apetytu, biegunka, zaparcie, podrażnienie żołądka.
• Wysypka skórna, pokrzywka, wysypka w wyniku nadwrażliwości na światło słoneczne.

Rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób)
• Żółtaczka (zażółcenie skóry lub białkówek oczu). W takim przypadku należy niezwłocznie
  skontaktować się z lekarzem.
• Wpływ na czynność nerek, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub
  niewydolnością serca.
• Zaburzenia snu, depresja, niepokój ruchowy.
• Mrowienie lub kłucie w rękach lub nogach.
• Krótkotrwałe nieostre widzenie.
• Zaburzenia rytmu serca.
• Trudności w oddychaniu (w tym zapalenie płuc, obecność płynu w płucach).
• Wysoka temperatura (gorączka).
• Zapalenie trzustki, które powoduje umiarkowany lub silny ból brzucha.
• Kurcze mięśni.
• Uszkodzenie naczyń krwionośnych, które powoduje wystąpienie czerwonych lub fioletowych
  plamek na skórze.
• Zmniejszenie liczby krwinek czerwonych lub białych albo płytek krwi, z możliwością wystąpienia
  zmęczenia, zakażenia, gorączki lub łatwego powstawania siniaków.
• Ciężka, szybko rozwijająca się wysypka z powstawaniem pęcherzy lub łuszczeniem się skóry,
  a także możliwością powstawania pęcherzy w jamie ustnej.

Bardzo rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób)
• Obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła.
• Świąd.
• Ból pleców, ból stawów i mięśni.
• Zmiany czynności wątroby, w tym zapalenie wątroby. Możliwe jest wystąpienie zmęczenia,
  zażółcenia skóry i białkówek oczu oraz objawów przypominających grypę.
• Kaszel.
• Nudności.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
• Nagła krótkowzroczność.
• Osłabienie wzroku lub ból oczu na skutek podwyższonego ciśnienia (możliwe objawy gromadzenia
  się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko — nadmiernego nagromadzenia płynu między
  naczyniówką a twardówką — lub ostrej jaskry zamkniętego kąta).
• Uogólniony i skórny toczeń rumieniowaty (zaburzenie alergiczne, które powoduje gorączkę, ból
  stawów, wysypkę, np. z zaczerwienieniem, powstawaniem pęcherzy, złuszczaniem się skóry
  i powstawaniem guzków).
• Nowotwory złośliwe skóry i warg (nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie zaobserwowano istotnych klinicznie interakcji preparatu z: warfaryną, digoksyną, doustnymi lekami antykoncepcyjnymi (tj. etynyloestradiol/lewonorgestrel), glibenklamidem i nifedypiną. Preparat może zwiększać stężenie litu we krwi, nasilając jego toksyczność - nie zaleca się leczenia skojarzonego; jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, należy dokładnie kontrolować stężenie litu we krwi. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie preparatu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m²). W przypadku konieczności zastosowania preparatu i leków wpływających na stężenie potasu, konieczna jest regularna kontrola stężenie potasu we krwi. Dotyczy to następujących grup leków: diuretyki oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas i inne substancje, które mogą zwiększać stężenie potasu (np. heparyna sodowa, kotrimoksazol znany również jako trimetoprym/sulfametoksazol) - ryzyko hiperkaliemii; diuretyki kaliuretyczne, kortykosteroidy, środkam przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, penicylina G, kwas salicylowy i jego pochodne - ryzyko hipokaliemii. Hipokaliemia po zastosowaniu hydrochlorotiazydu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu następujących leków (należy również monitorować stężenie potasu we krwi): leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne (tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) a także beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, katenseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina i.v. Wywołana tiazydami hipokaliemia lub hipomagnezemia może sprzyjać powstawaniu zaburzeń rytmu serca wywołanych glikozydami naparstnicy. W przypadku jednoczesnego podawania preparatu i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawce >3 g/dobę) może nastąpić osłabienie działania hipotensyjnego, ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia się czynności nerek i hiperkaliemii - należy zachować ostrożność (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku) i kontrolować czynność nerek na początku leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia, jak również zapewnić odpowiednie nawodnienia pacjenta. Preparat może nasilać działanie hipotensyjne innych leków. Stosowanie preparatu z baklofenem, amifostyną, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, neuroleptykami może powodować niedociśnienie. Stosowanie z barbituranami, lekami znieczulającymi oraz z alkoholem może nasilać niedociśnienie ortostatyczne. Hydrochlorotiazyd może nasilać działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryny); może osłabiać reakcję na aminy presyjne (adrenalina, noradrenalina), jednak nie w takim stopniu, aby wyeliminować działanie zwiększające ciśnienie; może zwiększać stężenie wapnia we krwi (jeśli zajdzie potrzeba stosowania suplementów wapnia lub wit. D, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i odpowiednio dostosować dawkę); może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny; może zmniejszyć wydalanie nerkowe leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamid, metotreksat) i nasilić ich mielotoksyczność; może nasilać działanie hiperglikemizujące β-adrenolityków i diazoksydu. Jednoczesne leczenie cyklosporyną może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny. Tiazydy mogą zmniejszać tolerancję glukozy - może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Metformina powinna być ostrożnie stosowana (istnieje ryzyko kwasicy mleczanowej z powodu potencjalnej niewydolności nerek wywołanej przez hydrochlorotiazyd). Hydrochlorotiazyd może zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek, szczególnie przy stosowaniu dużych dawek środków kontrastowych zawierających jod. Żywice jonowymienne (cholestyramina i kolestypol) zmniejszają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych. Leki antycholinergiczne (np. atropina, biperyden) mogą zwiększyć biodostępność diuretyków tiazydowych poprzez zmniejszenie perystaltyki jelit i zwolnienie opróżniania żołądka.

Sandoz Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 50 C
02-672 Warszawa
22-209-70-00
www.sandoz.pl