Candezek Combi 8 mg+10 mg kapsułki twarde

1 kaps. zawiera: 8 mg kandesartanu cyleksetylu i 5 mg amlodypiny (co odpowiada 6,935 mg bezylanu amlodypiny); 8 mg kandesartanu cyleksetylu i 10 mg amlodypiny (co odpowiada 13,87 mg bezylanu amlodypiny); 16 mg kandesartanu cyleksetylu i 5 mg amlodypiny (co odpowiada 6,935 mg bezylanu amlodypiny) lub 16 mg kandesartanu cyleksetylu i 10 mg amlodypiny (co odpowiada 13,87 mg bezylanu amlodypiny). Preparat zawiera laktozę.

Preparat zawiera dwie substancje czynne o działaniu przeciwnadciśnieniowym o uzupełniających się mechanizmach kontroli ciśnienia tętniczego u pacjentów z samoistnym nadciśnieniem tętniczym: antagonistę receptora angiotensyny II kandesartanu cyleksetyl oraz antagonistę kanału wapniowego z grupy dihydropirydyn, amlodypinę. Połączenie tych substancji wykazuje kumulatywne działanie przeciwnadciśnieniowe, obniżając ciśnienie tętnicze w większym stopniu, niż każdy ze składników osobno. Kandesartanu cyleksetylu. Jest prolekiem przeznaczonym do stosowania doustnego. Podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego, jest on szybko przekształcany na drodze hydrolizy estru do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan jest lekiem z grupy AIIRA, działającym wybiórczo na receptory AT1, silnie wiążącym się z receptorem i powolnie dysocjującym z tego połączenia. Nie wykazuje on aktywności agonistycznej. Nie hamuje aktywności konwertazy angiotensyny, nie wpływa na aktywność konwertazy angiotensyny, nie nasila działania bradykininy ani substancji P. W nadciśnieniu tętniczym kandesartan powoduje zależne od dawki, długo utrzymujące się, obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Działanie przeciwnadciśnieniowe wynika ze zmniejszonego obwodowego oporu naczyniowego, bez odruchowej tachykardii. Biodostępność po podaniu doustnym wynosi ok. 14%. Stężenie maksymalne w surowicy osiągane jest po 3-4 h. Kandesartan wiąże się silnie z białkami osocza (w ponad 99%). T_0,5 wynosi ok. 9 h. 26% dawki jest wydalane z moczem w postaci kandesartanu, a 7% w postaci nieaktywnych metabolitów, podczas gdy około 56% dawki wykrywa się w kale w postaci kandesartanu, a 10% w postaci nieczynnych metabolitów. Amlodypina. Jest inhibitorem napływu jonów wapniowych, należącym do grupy dihydropirydyn (powolny bloker kanału wapniowego lub antagonista jonów wapniowych) i hamuje przezbłonowy przepływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i komórek błony mięśniowej naczyń. Mechanizm przeciwnadciśnieniowego działania amlodypiny wynika z bezpośredniego działania rozkurczającego na mięśnie gładkie naczyń. Redukuje następstwa niedokrwienia w dwóch mechanizmach: rozszerza obwodowe tętniczki i w ten sposób zmniejsza całkowite opory obwodowe, które muszą być pokonane przez mięsień sercowy oraz rozszerza główne tętnice wieńcowe i tętniczki wieńcowe, zarówno w obszarze zdrowym jak i niedokrwionym. Amlodypina jest dobrze wchłaniana, a maksymalne stężenie we krwi występuje po 6-12 h. Prawie 97,5% krążącej amlodypiny jest związane z białkami osocza. T_0,5 wynosi ok. 35-50 h. Amlodypina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. 10% leku w postaci niezmienionej i 60% metabolitów jest wydalane w moczu.

Lek jest wskazany w leczeniu zastępczym pierwotnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych pacjentów, u których uzyskano kontrolę ciśnienia tętniczego stosując jednocześnie kandesartan i amlodypinę, w takich samych dawkach.  

Nadwrażliwość na substancje czynne, na pochodne dihydropirydyny, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. II i III trymestr ciąży. Zaburzenia dróg żółciowych i ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny). Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. duże zwężenie zastawki aortalnej). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebytym ostrym zawale mięśnia sercowego. Jednoczesne stosowanie preparatu z lekami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²).

Ciąża: Dotyczy kandesartanu: Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II podczas I trymestru ciąży. Stosowanie antagonistów receptorów angiotensyny II jest przeciwwskazane podczas II i III trymestru ciąży. Dane epidemiologiczne, dotyczące ryzyka teratogenności w następstwie narażenia na inhibitory ACE podczas I trymestru ciąży, nie są rozstrzygające, jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. O ile kontynuacja leczenia antagonistami receptora angiotensyny II nie zostanie uznana za istotną, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na alternatywną terapię przeciwnadciśnieniową, o ustalonym profilu bezpieczeństwa w ciąży. Gdy ciąża zostanie potwierdzona, należy natychmiast przerwać stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II i, jeśli to właściwe, należy rozpocząć alternatywne leczenie. Wiadomo, że narażenie na leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II w II i III trymestrze wywołuje szkodliwe działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i na noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). W przypadku ekspozycji na antagonistę receptora angiotensyny II podczas II i III trymestru ciąży, zaleca się przeprowadzenie badania USG nerek i czaszki. Niemowlęta, których matki przyjmowały antagonistów receptora angiotensyny II, należy uważnie obserwować w kierunku wystąpienia niedociśnienia. Dotyczy amlodypiny: Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet ciąży. W badaniach na zwierzętach, po zastosowaniu dużych dawek obserwowano szkodliwy wpływ na reprodukcję. Stosowanie w ciąży zaleca się tylko wtedy, gdy nie ma bezpieczniejszego leczenia alternatywnego, oraz gdy choroba niesie ze sobą większe ryzyko dla matki i płodu. Karmienie piersią: Dotyczy kandesartanu: nie zaleca się jego stosowania; bardziej wskazane są alternatywne metody leczenia o lepszym profilu bezpieczeństwa, zwłaszcza podczas karmienia piersią noworodka lub wcześniaka. Dotyczy amlodypiny: amlodypina przenika do mleka ludzkiego. Wpływ amlodypiny na organizm niemowląt jest nieznany, należy podjąć decyzję, czy kontynuować bądź przerwać karmienie piersią czy kontynuować bądź przerwać leczenie amlodypiną, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia amlodypiną dla matki. Płodność: Dotyczy amlodypiny: u niektórych pacjentów leczonych antagonistami kanału wapniowego donoszono o przemijających zmianach biochemicznych w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego wpływu amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu przeprowadzonym na szczurach zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością u samców.

Doustnie. Dorośli. Terapia zastępcza: 1 kaps. na dobę. Pacjenci powinni stosować lek o mocy farmaceutycznej odpowiadającej ich poprzedniemu leczeniu kandesartanem i amlodypiną w postaci osobnych leków. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku nie ma potrzeby zmiany dawkowania, należy zachować ostrożność w trakcie zwiększania dawkowania. Dostępnych jest niewiele informacji dotyczących stosowania u osób w bardzo podeszłym wieku. Nie ma potrzeby zmiany dawkowania u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek zaleca się monitorowanie stężenia potasu i kreatyniny. Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami lub z krańcową niewydolnością nerek (CCr <15 ml/min), jak również u pacjentów poddawanych hemodializie. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie są powiązane ze stopniem niewydolności nerek, dlatego zaleca się stosować zwykłe dawkowanie. Amlodypiny i kandesartanu cyleksetylu nie można usunąć z organizmu za pomocą dializy. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Lek jest przeciwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i (lub) z cholestazą. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Lek można zażywać niezależnie od posiłków, popijając płynami.

Nie należy rozpoczynać stosowania antagonistów receptora angiotensyny II w okresie ciąży. O ile kontynuacja leczenia nie zostanie uznana za istotną, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na alternatywną terapię przeciwnadciśnieniową o ustalonym profilu bezpieczeństwa w ciąży. Gdy ciąża zostanie potwierdzona, należy natychmiast przerwać stosowanie leku i, jeśli to właściwe, należy rozpocząć alternatywną terapię. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby T_0,5 amlodypiny jest dłuższy, a wartości AUC są wyższe, zalecenia dotyczące dawkowania nie zostały określone, u tych pacjentów należy zachować ostrożność. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej funkcjonującej nerki, stosujących leki wpływające na układ RAA, występuje zwiększone ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego oraz niewydolności nerek. Zaburzenia czynności nerek. U podatnych pacjentów podczas stosowania kandesartanu można się spodziewać wystąpienia zmian w czynności nerek. U pacjentów z nadciśnieniem oraz z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu i kreatyniny w osoczu. Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów z bardzo ciężkimi zaburzeniami lub z krańcową niewydolnością nerek (CCr <15 ml/min). U tych pacjentów dawkę kandesartanu należy stopniowo dostosować, jednocześnie ściśle monitorując ciśnienie tętnicze. U pacjentów leczonych z powodu niewydolności serca, zwłaszcza u pacjentów w wieku ≥75 lat oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, należy okresowo kontrolować czynność nerek. Dostosowując dawkowania kandesartanu zaleca się monitorowanie stężenia kreatyniny i potasu w osoczu. Badania kliniczne dotyczące niewydolności serca nie obejmowały pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy >265 mol/1 (>3 mg/dl). U pacjentów poddawanych hemodializie dawkę kandesartanu należy ostrożnie zwiększać, przy jednoczesnym monitorowaniu ciśnienia tętniczego, ponieważ podczas dializy może występować szczególna podatność na zmiany ciśnienia tętniczego, spowodowane blokadą receptora AT1 wskutek zmniejszonej objętości osocza i aktywacji układu RAA. Brak danych dotyczącego stosowania kandesartanu u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.  Hipowolemia. U pacjentów z hipowolemią i (lub) zbyt niskim stężeniem sodu, np. w wyniku stosowania leków moczopędnych, diety ograniczającej spożycie soli, biegunki lub wymiotów, może wystąpić niedociśnienie tętnicze wtórne, szczególnie po podaniu pierwszej dawki leku (tego typu stany należy korygować przed podaniem kandesartanu). W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego podczas stosowania leku, pacjenta należy ułożyć w pozycji leżącej na plecach oraz, jeżeli jest to konieczne, podać sól fizjologiczną w postaci wlewu dożylnego, po ustabilizowaniu ciśnienia tętniczego leczenie można kontynuować. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). Nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA poprzez jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskiren (jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii i upośledza czynność nerek, z ostrą niewydolnością nerek włącznie). W przypadku konieczności zastosowania podwójnej blokady układu RAA, leczenie powinno przebiegać wyłącznie pod nadzorem lekarza specjalisty z często przeprowadzaną ścisłą kontrolą czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia tętniczego krwi. Nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Inne sytuacje wiążące się z pobudzeniem układu RAA. U pacjentów, u których napięcie naczyń oraz czynność nerek w znacznym stopniu zależą od aktywności układu RAA (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub z chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), stosowanie innych preparatów wpływających na ten układ wiązało się z wystąpieniem ostrego niedociśnienia, azotemii, skąpomoczu lub rzadko z ostrą niewydolnością nerek. Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub niedokrwieniem naczyniowo-mózgowym, może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. Hiperaldosteronizm pierwotny. Nie zaleca się stosowania kandesartanu u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem (na ogół nie odpowiadają na przeciwnadciśnieniowe leki działające poprzez blokadę układu RAA). Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej/Kardiomiopatia przerostowa. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej i mitralnej lub z kardiomiopatią przerostową. Brak danych potwierdzających korzyści z zastosowania preparatu w dusznicy bolesnej niestabilnej oraz w trakcie, jak i miesiąc po przebytym zawale mięśnia sercowego. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Pacjenci z niewydolnością serca. Należy zachować ostrożność podczas leczenia osób z niewydolnością serca. W badaniu z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (III i IV klasa wg NYHA), częstość występowania obrzęku płuc w grupie otrzymującej amlodypinę była większa, niż w grupie otrzymującej placebo. Należy zachować ostrożność stosując leki z grupy antagonistów kanału wapniowego, w tym amlodypinę, u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko wystąpienia w przyszłości zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz zgonu. Nie zaleca się również stosowania w skojarzeniu inhibitora ACE, antagonisty receptora mineralokortykosteroidowego oraz kandesartanu. Nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Hiperkaliemia. Stosowanie leków wpływających na układ RAA może powodować hiperkaliemię, która może prowadzić do zgonu w przypadku osób w podeszłym wieku, pacjentów z niewydolnością nerek, pacjentów z cukrzycą, pacjentów jednocześnie stosujących inne preparaty, które mogą zwiększać stężenie potasu, i (lub) u pacjentów ze współistniejącymi zdarzeniami. Rozważając jednoczesne stosowanie leków wpływających na układ RAA, należy dokonać oceny stosunku korzyści do ryzyka. Najistotniejsze czynniki ryzyka hiperkaliemia, które należy uwzględnić, to: cukrzyca, zaburzenia czynności nerek, wiek (>70 lat), jednoczesne stosowanie z jednym lub z kilkoma lekami wpływającymi na układ RAA i (lub) suplementami potasu (substytuty soli kuchennej zawierające potas, leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, NLPZ, w tym selektywne inhibitory COX-2, heparyna, leki immunosupresyjne- cyklosporyna lub takrolimus oraz trimetoprym), zdarzenia współistniejące, w szczególności odwodnienie, ostra niewydolność serca, kwasica metaboliczna, pogorszenie czynności nerek, nagłe pogorszenie stanu nerek (np. choroby zakaźne), liza komórek (np. ostre niedokrwienie kończyn, rabdomioliza, rozległy uraz). U tych pacjentów należy ściśle monitorować stężenie potasu w osoczu. Znieczulenie i zabiegi chirurgiczne. U pacjentów poddawanych znieczuleniu lub zabiegom chirurgicznym, u których stosowane są leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II, może wystąpić niedociśnienie tętnicze spowodowane blokadą układu renina-angiotensyna; w bardzo rzadkich przypadkach niedociśnienie może mieć ciężki przebieg i może być konieczne podanie dożylne płynów i (lub) leków obkurczających naczynia. Obrzęk naczynioruchowy jelit. U pacjentów występowały ból brzucha, nudności, wymioty i biegunka. Objawy ustąpiły po przerwaniu leczenia antagonistami receptora angiotensyny II. Jeśli u pacjenta zostanie rozpoznany obrzęk naczynioruchowy jelit, należy przerwać stosowanie kandesartanu i rozpocząć odpowiednią obserwację do czasu całkowitego ustąpienia objawów. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów niepożądanych, należy natychmiast przerwać stosowanie
leku Candezek Combi i natychmiast zwrócić się po pomoc medyczną:
- nagły, świszczący oddech, ból w klatce piersiowej, duszność lub trudności w oddychaniu;
- obrzęk powiek, twarzy lub warg;
- obrzęk języka i gardła powodujący duże trudności w oddychaniu;
- ciężkie reakcje skórne, w tym nasilona wysypka skórna, pokrzywka, zaczerwienienie skóry na
  całym ciele, silny świąd, powstawanie pęcherzy, łuszczenie i obrzęk skóry, zapalenie
  błon śluzowych (zespół Stevensa-Johnsona) lub inne reakcje alergiczne;
- atak serca, zaburzenia rytmu serca;
- zapalenie trzustki, które może powodować silny ból brzucha i pleców, czemu towarzyszy bardzo
  złe samopoczucie.

Kandesartan może spowodować zmniejszenie liczby białych krwinek. Odporność pacjenta na zakażenia
może ulec osłabieniu i może wystąpić zmęczenie, zakażenie lub gorączka. Należy wówczas skontaktować
się z lekarzem. Lekarz prowadzący może zlecić okresowe badania krwi, aby sprawdzić czy lek Candezek
Combi wpływa w jakikolwiek sposób na skład krwi (agranulocytoza).

Inne możliwe działania niepożądane
Ponieważ lek Candezek Combi zawiera dwie substancje czynne, działania niepożądane, jakie zgłaszano są
związane zarówno ze stosowaniem amlodypiny jak i kandesartanu.

Działania niepożądane związane ze stosowaniem amlodypiny
Zgłaszano następujące działania niepożądane. Jeżeli którekolwiek z niżej wymienionych działań będzie
powodowało problemy lub jeżeli będzie utrzymywało się dłużej niż przez tydzień, należy skontaktować się z
lekarzem.

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób)
- obrzęk kostek

Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób)
- ból głowy, zawroty głowy, senność (zwłaszcza na początku leczenia);
- kołatanie serca (świadomość bicia serca), zaczerwienienie twarzy;
- ból brzucha, nudności;
- zmiana rytmu wypróżnień, biegunka, zaparcia, niestrawność;
- zmęczenie, osłabienie;
- zaburzenia widzenia, podwójne widzenie;
- skurcze mięśni.

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób).
- wahania nastroju, lęk, depresja, bezsenność;
- drżenie, zaburzenia smaku, utrata przytomności;
- mrowienie w kończynach, brak odczuwania bólu;
- dzwonienie w uszach;
- niskie ciśnienie krwi;
- kichanie i (lub) katar spowodowany zapaleniem błony śluzowej nosa (katar sienny);
- kaszel;
- suchość w jamie ustnej, wymioty;
- wypadanie włosów, nadmierne pocenie, świąd skóry, czerwone plamy na skórze, przebarwienie skóry;
- zaburzenie oddawania moczu, zwiększona potrzeba oddawania moczu w nocy, zwiększona częstość
  oddawania moczu;
- niemożność uzyskania wzwodu; dyskomfort lub powiększenie piersi u mężczyzn;
- ból, złe samopoczucie;
- ból stawów lub mięśni, ból pleców;
- zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała.

Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1 000 osób)
- uczucie splątania.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 osób)
- zmniejszenie liczby białych krwinek, zmniejszenie liczby płytek krwi, co może prowadzić do
  wystąpienia nietypowych zasinień, lub do łatwiejszego krwawienia;
- zbyt wysoki poziom cukru we krwi (hiperglikemia);
- zaburzenie w obrębie nerwów, które może powodować osłabienie, uczucie mrowienia;
- obrzęk dziąseł;
- wzdęcia brzucha (nieżyt żołądka);
- nieprawidłowa czynność wątroby, stan zapalny wątroby (zapalenie wątroby), zażółcenie skóry
  (żółtaczka), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, mogące mieć wpływ na
  niektóre wyniki badań medycznych;
- zwiększone napięcie mięśniowe;
- zapalenie naczyń krwionośnych, często z towarzyszącą wysypką skórną;
- wrażliwość na światło;
- zaburzenia obejmujące sztywność mięśni, drżenie i (lub) zaburzenia ruchowe.

Częstość nieznana
- drżenie, usztywnienie postawy, maskowatość twarzy, spowolnione ruchy i pociąganie nogami w czasie
  chodzenia, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka.

Działania niepożądane związane ze stosowaniem kandesartanu
Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób)
- zawroty głowy (uczucie wirowania);
- ból głowy;
- zakażenie dróg oddechowych;
- niskie ciśnienie tętnicze krwi - może to powodować uczucie omdlewania lub zawroty głowy;
- zmiany w wynikach badań laboratoryjnych krwi:
  - zwiększenie stężenia potasu we krwi, zwłaszcza, gdy u pacjenta występują zaburzenia
    czynności nerek lub niewydolność serca - w przypadku znacznego zwiększenia stężenia,
    pacjent może odczuwać zmęczenie, osłabienie, nieregularne bicie serca lub mrowienie;
- wpływ na czynność nerek, szczególnie w przypadku pacjentów z istniejącymi już zaburzeniami nerek
  lub niewydolnością serca. W bardzo rzadkich przypadkach może wystąpić niewydolność nerek.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 osób)
- obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła;
- zmniejszenie liczby czerwonych lub białych komórek krwi – może wystąpić zmęczenie, zakażenie lub
  gorączka;
- wysypka skórna, wysypka grudkowata (pokrzywka);
- świąd;
- ból pleców, ból stawów i mięśni;
- zmiany w czynności wątroby, w tym stan zapalny wątroby (zapalenie wątroby). Może wystąpić
  zmęczenie, zażółcenie skóry i białek oczu oraz objawy grypopodobne;
- kaszel;
- nudności;
- zmiany w wynikach badań laboratoryjnych krwi;
- zmniejszenie stężenia sodu we krwi. Jeśli zmniejszenie stężenia będzie znaczne, może wystąpić
  osłabienie, brak energii lub bolesne skurcze mięśni;
- obrzęk naczynioruchowy jelit: obrzęk w jelicie z takimi objawami, jak ból brzucha, nudności,
  wymioty i biegunka.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- biegunka

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departament Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

W badaniach klinicznych nie obserwowano żadnych interakcji pomiędzy obydwoma składnikami tego preparatu. Działanie hipotensyjne leku może nasilać się podczas jednoczesnego stosowania z innymi przeciwnadciśnieniowymi lekami. Preparaty mogące nasilać działanie hipotensyjne leków przeciwnadciśnieniowych: baklofen, amifostyna leki przeciwpsychotyczne oraz leki przeciwdepresyjne. Alkohol moze nasilać niedociśnienie tętnicze ortostatyczne. Kortykosteroidy (o działaniu ogólnoustrojowym) powodują zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego. Interakcje związane z kandesartanem. Nie zidentyfikowano żadnych, istotnych klinicznie, interakcji farmakokinetycznych z hydrochlorotiazydem, warfaryną, digoksyną, złożonymi doustnymi środkami antykoncepcyjnymi (np. etynyloestradiol + lewonorgestrel), glibenklamidem, nifedypiną oraz enalaprylem. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas oraz innych preparatów (np. heparyny) może zwiększać stężenie potasu we krwi; w razie konieczności należy rozpocząć monitorowanie stężenia potasu we krwi. Nie zaleca się stosowania kandesartanu z litem (ryzyko przemijającego wzrostu stężenia osoczowego oraz nasilenia toksycznego działania litu; zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia litu we krwi). Jednoczesne stosowanie z NLPZ (np. selektywnymi inhibitorami COX-2, kwasem acetylosalicylowym (>3 g na dobę) oraz nieselektywnymi NLPZ) może spowodować osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie leków z grup AIIRA i NLPZ może prowadzić do wzrostu ryzyka pogorszenia czynności nerek (z ostrą niewydolnością nerek oraz do zwiększenia stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z grupy ryzyka). Należy zachować ostrożność stosując takie skojarzenie leków, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku; należy zapewnić właściwe nawodnienie pacjentów oraz rozważyć monitorowanie czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego, oraz co jakiś czas po zakończeniu leczenia. Podwójna blokada układu RAA, poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu, wiąże się z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia i pogorszenie czynności nerek (do ostrej niewydolności nerek włącznie). Interakcje związane z amlodypiną. Jednoczesne stosowanie amlodypiny z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole, leki przeciwgrzybicze, makrolidy, takie jak erytromycyna lub klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie ekspozycji na amlodypinę (szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, może być konieczne monitorowanie stanu klinicznego oraz dostosowanie dawkowania). Jednoczesne przyjmowanie z klarytromycyną zwiększa ryzyko niedociśnienia; zaleca się uważną obserwację pacjentów. Ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności, nie zaleca się podawania amlodypiny z grejpfrutem lub sokiem grejpfrutowym (u niektórych pacjentów może nasilać działanie hipotensyjne). Stosowanie amlodypiny jednocześnie ze znanymi induktorami CYP3A4 może zmieniać jej stężenie w osoczu; w trakcie leczenia i po jego zakończeniu, należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć konieczność modyfikacji dawki (szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 np. ryfampicyna, ziele dziurawca). Ze względu na ryzyko hiperkaliemii należy unikać jednoczesnego podawania antagonistów kanału wapniowego, takich jak amlodypina, u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej. Działanie hipotensyjne amlodypiny sumuje się z działaniem hipotensyjnym innych leków o właściwościach przeciwnadciśnieniowych. Przy jednoczesnym stosowaniu z amlodypiną istnieje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi; należy kontrolować stężenie takrolimusu we krwi. Inhibitory kinazy mTOR, np. syrolimus, temsyrolimus i ewerolimus są substratami CYP3A. Amlodypina jest słabym inhibitorem CYP3A. W przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów kinazy mTOR, amlodypina może zwiększać narażenie na te inhibitory. Podczas stosowania z cyklosporyną zauważono wzrost jej stężenia we krwi. Należy rozważyć monitorowanie stężenia cyklosporyny u pacjentów po przeszczepieniu nerki stosujących amlodypinę. W razie konieczności należy również zmniejszyć dawkę cyklosporyny. Jednoczesne wielokrotne podawanie dawek 10 mg amlodypiny z 80 mg symwastatyny skutkowało 77% zwiększeniem ekspozycji na symwastatynę, w porównaniu do symwastatyny stosowanej w monoterapii. U pacjentów leczonych amlodypiną należy ograniczyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę. Amlodypina nie zaburza farmakokinetyki atorwastatyny, digoksyny i warfaryny.

Adamed Pharma S.A.
Pieńków, ul. Mariana Adamkiewicza 6A
05-152 Czosnów k/Warszawy
22-732-77-00
[email protected]
www.adamed.com