Captopril Jelfa 12,5 mg tabletki

1 tabl. zawiera 12,5 mg lub 25 mg lub 50 mg kaptoprylu. Preparat zawiera laktozę.

Kaptopryl jest wysoce wybiórczym, konkurencyjnym inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę (inhibitorem ACE). Mechanizm działania opiera się na hamowaniu układu renina-angiotensyna-aldosteron. Angiotensyna finalnie przekształcona przez reninę wykazując silne działanie kurczące naczynia, jest odpowiedzialna za zwężanie naczyń tętniczych, zwiększenie ciśnienia krwi, jak również pobudzanie nadnerczy do wydzielania aldosteronu. Zahamowanie ACE prowadzi do zmniejszenia działania zwężającego naczynia, zmniejszenia wydzielania aldosteronu oraz przyczynia się do rozszerzenia naczyń obwodowych przez aktywację układu prostaglandyn. Kaptopryl zmniejsza obwodowy opór naczyniowy i zwiększa pojemność żylną. Powoduje to zmniejszenie obciążenia wstępnego i następczego (zmniejszenie ciśnienia napełniania komory). Podczas leczenia wykazano zwiększenie pojemności minutowej serca, poprawę wskaźnika sercowego i wydolności wysiłkowej pacjentów. W badaniu kontrolnym wykazano, że kaptopryl (w przypadku rozpoczęcia podawania miedzy 3. a 16. dobą po zawale) wydłużał czas przeżycia oraz zmniejszał śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych. Wykazuje działanie kardioprotekcyjne niezależnie od wieku i płci pacjenta, lokalizacji zawału i jednoczesnego stosowania leków o potwierdzonej skuteczności w okresie po zawale (leki trombolityczne, leki β-adrenolityczne, kwas acetylosalicylowy). Kaptopryl wchłania się w około 75%; przyjęcie pokarmu zmniejsza wchłanianie o ok. 30-40%. C_max w osoczu jest osiągane w ciągu 60-90 min. Wiąże się z białkami osocza w 25-30%. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 2h. Ponad 95% wchłoniętej dawki kaptoprylu jest wydalane z moczem w ciągu 24h; 40-50% stanowi niezmieniony lek, reszta występuje w postaci nieczynnych metabolitów dwusiarczkowych.

Nadciśnienie tętnicze. Przewlekła niewydolność serca z osłabieniem czynności skurczowej komór, w skojarzeniu z lekami moczopędnymi i, jeśli jest to właściwe, z glikozydami naparstnicy i β-adrenolitykami. Zawał mięśnia sercowego: leczenie krótkotrwałe (4 tyg.) - kaptopryl zalecany jest u wszystkich pacjentów w stabilnym stanie klinicznym, w ciągu 24 h od zawału mięśnia sercowego; długotrwała profilaktyka objawowa niewydolności serca - lek zalecany jest u pacjentów w stabilnym stanie klinicznym, z bezobjawowym zaburzeniem czynności lewej komory serca (frakcja wyrzutowa ≤40%). Nefropatia w przebiegu cukrzycy typu I: leczenie nefropatii cukrzycowej przebiegającej z białkomoczem u pacjentów z cukrzycą typu I.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inny inhibitor ACE lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy związany ze stosowaniem inhibitora ACE w wywiadzie. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. II i III trymestr ciąży. Jednoczesne stosowanie preparatów zawierających aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR <60 ml/min/1,73 m²). Jednoczesne stosowanie z preparatem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan. Nie wolno rozpoczynać leczenia kaptoprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki preparatu złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan.

Nie należy rozpoczynać leczenia inhibitorami ACE podczas ciąży oraz nie zaleca się stosowania inhibitorów ACE w I trymestrze ciąży. W II i III stosowanie leku jest przeciwwskazane. Jeśli kontynuacja leczenia inhibitorem ACE nie jest niezbędna, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować leki przeciw nadciśnieniu o ustalonym profilu bezpieczeństwa w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać stosowanie leku oraz, jeśli to konieczne, zastosować inną metodę leczenia. Narażenie na inhibitory ACE w II i III trymestrze ciąży powoduje u ludzi toksyczne działanie na płód (zaburzenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia kości czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia), w związku z tym w takich przypadkach zaleca się przeprowadzenie badania USG nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały inhibitory ACE, należy ściśle monitorować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego. Nie zaleca się stosowania preparatu podczas karmienia piersią wcześniaków oraz noworodków, w okresie pierwszych kilku tyg. po porodzie, za względu na przypuszczalne ryzyko działań sercowo-naczyniowych i nerkowych oraz z powodu braku wystarczającego doświadczenia klinicznego. W przypadku starszego niemowlęcia można rozważyć stosowanie leku u matki karmiącej piersią, jeśli leczenie jest konieczne dla matki, a dziecko jest obserwowane w celu wychwycenia wszelkich działań niepożądanych.

Doustnie, indywidualnie. Dorośli. Maksymalna dawka dobowa wynosi 150 mg/dobę. Nadciśnienie tętnicze: początkowo 25-50 mg/dobę, w 2 dawkach podzielonych. Dawkę można stopniowo zwiększać, w odstępach co najmniej 2 tyg., do dawki 100-150 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych, aby osiągnąć docelowe ciśnienie krwi. Można stosować w monoterapii lub z innymi lekami przeciw nadciśnieniu, zwłaszcza z tiazydowymi lekami moczopędnym. Podawanie kaptoprylu 1 na dobę może być właściwe w przypadku leczenia skojarzonego z tiazydowymi lekami moczopędnymi. U pacjentów z dużą aktywnością układu RAA (hipowolemia, nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, niewyrównana niewydolność serca) zaleca się rozpoczęcie leczenia pod ścisłym nadzorem lekarza od pojedynczej dawki 6,25 mg lub 12,5 mg. Następnie taką dawkę należy podawać 2 razy na dobę. Dawkę można stopniowo zwiększać do 50 mg na dobę, w 1 lub 2 dawkach podzielonych, a w razie konieczności do 100 mg w 1 lub 2 dawkach podzielonych. Niewydolność serca: Należy rozpoczynać leczenie pod ścisłym nadzorem lekarza - początkowo - 12,5 mg 2 lub 3 razy na dobę. Zwiększanie dawki do dawki podtrzymującej (75 mg-150 mg na dobę) należy przeprowadzać w zależności od reakcji pacjenta, stanu klinicznego i tolerancji leku, do dawki max. 150 mg na dobę w dawkach podzielonych. Dawkę należy zwiększać stopniowo, w odstępach co najmniej 2 tyg., aby ocenić reakcję pacjenta. Zawał mięśnia sercowego: Leczenie krótkotrwałe: należy rozpocząć w warunkach szpitalnych najszybciej jak to możliwe po wystąpieniu objawów podmiotowych i (lub) przedmiotowych, u pacjentów stabilnych hemodynamicznie. Początkowo należy podać dawkę próbną 6,25 mg, po 2 h - 12,5 mg, a po 12 h - 25 mg. Jeżeli u pacjenta nie stwierdza się niepożądanych objawów hemodynamicznych, począwszy od następnego dnia kaptopryl należy podawać w dawce 100 mg na dobę, w 2 dawkach podzielonych, przez 4 tyg. Pod koniec 4. tyg. leczenia należy ponownie ocenić stan pacjenta przed podjęciem decyzji o leczeniu w okresie po przebytym zawale mięśnia sercowego. Leczenie długotrwałe: jeżeli stosowania leku nie rozpoczęto w ciągu pierwszych 24 h od wystąpienia ostrego zawału mięśnia sercowego, zaleca się rozpoczęcie leczenia między 3 a 16 dobą po zawale, o ile wyrównano zaburzenia wymagające leczenia (stabilny stan hemodynamiczny i leczenie ewentualnego utrzymującego się niedokrwienia). Leczenie należy rozpocząć w warunkach szpitalnych pod ścisłym nadzorem lekarza (szczególnie dotyczącym kontroli ciśnienia tętniczego), do osiągnięcia dawki 75 mg. Początkowa dawka musi być mała, szczególnie u pacjentów z prawidłowym lub obniżonym ciśnieniem tętniczym krwi w chwili rozpoczynania leczenia. Dawka początkowa wynosi 6,25 mg, następnie przez 2 doby podaje się 12,5 mg 3 razy na dobę, a następnie 25 mg 3 razy na dobę o ile nie stwierdza się niepożądanych objawów hemodynamicznych. Dawka zalecana w celu osiągnięcia skutecznego działania kardioprotekcyjnego w leczeniu przewlekłym wynosi 75-150 mg na dobę w 2 lub 3 dawkach podzielonych. W przypadku objawowego niedociśnienia, np. na skutek niewydolności serca, można zmniejszyć dawkę leków moczopędnych i (lub) innych podawanych jednocześnie leków rozszerzających naczynia krwionośne, w celu utrzymania stałej dawki kaptoprylu. Jeżeli jest to konieczne, dawkę należy dostosować do reakcji klinicznej pacjenta. Kaptopryl można podawać w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu zawału mięśnia sercowego, takimi jak leki trombolityczne, β-adrenolityczne i kwas acetylosalicylowy. Nefropatia w przebiegu cukrzycy typu I: Zalecana dawka dobowa wynosi 75-100 mg w dawkach podzielonych. Jeżeli wymagane jest dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego, można dodać inne leki przeciwnadciśnieniowe. Dzieci i młodzież: nie  oceniono w pełni skuteczności i bezpieczeństwa stosowania kaptoprylu, leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarza; dawka początkowa wynosi 0,3 mg/kg mc. W przypadku pacjentów wymagających szczególnych środków ostrożności (dzieci z zaburzeniami czynności nerek, wcześniaki, noworodki i niemowlęta, ponieważ ich czynność nerek jest inna niż u dzieci starszych i dorosłych) należy stosować dawkę początkową wynoszącą 0,15 mg/kg mc. Zazwyczaj podaje się 3 razy na dobę, ale dawkę i odstęp między dawkami należy określić indywidualnie w zależności od reakcji pacjenta. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę należy zmniejszyć lub wydłużyć przerwę między dawkami, gdyż lek jest wydalany głównie przez nerki. Jeżeli konieczne jest jednoczesne podawanie leków moczopędnych, u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek zaleca się stosowanie diuretyków pętlowych (na przykład furosemidu) zamiast tiazydów moczopędnych. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zaleca się następujące dawki dobowe: CCr >40 (ml/min/1,73 m²): dawka dobowa początkowa 25-50 mg, max. dawka dobowa 150 mg; CCr 21-40 (ml/min/1,73 m²): dawka dobowa początkowa 25 mg, max. dawka dobowa 100 mg; CCr 10-20 (ml/min/1,73 m²): dawka dobowa początkowa 12,5 mg, max. dawka dobowa 75 mg; CCr <10 (ml/min/1,73 m²): dawka dobowa początkowa 6,25 mg, max. dawka dobowa 37,5 mg. U pacjentów w podeszłym wieku z możliwym osłabieniem czynności nerek i zaburzeniami dotyczącymi innych narządów, należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od mniejszej dawki początkowej - 6,25 mg 2 razy na dobę. Dawkę należy dostosować w zależności od uzyskiwanych wartości ciśnienia tętniczego; należy podawać najmniejszą skuteczną dawkę. Sposób podania. Można podawać przed, podczas i po posiłku. Linia podziału na tabl. ułatwia tylko jej rozkruszenie w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki.

Inhibitory ACE mogą wykazywać nadmierne działanie hipotensyjne, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami gospodarki wodno-elektrolitowej. Objawowe niedocisnienie obserwowano u pacjentów z objawową niewydolnością serca, z lub bez towarzyszącej niewydolności nerek; u tych pacjentów oraz pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub pacjentów z zaburzeniami krążenia mózgowego należy ściśle kontrolować początkowy okres stosowania kaptoprylu oraz okresy zwiększenia dawki. W razie wystąpienia niedociśnienia tętniczego należy pacjenta położyć. Przejściowa hipotonia nie jest przeciwwskazaniem do podawania dalszych dawek kaptoprylu, w razie wystąpienia objawów hipotonii może być konieczne zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania leku. Należy zachować ostrożność u pacjentów: z zaburzeniami czynności nerek (zaleca się kontrolę stężeń potasu i kreatyniny we krwi; ze względu na ryzyko wystąpienia białkomoczu - przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie białka w moczu), z objawową niewydolnością serca (ryzyko dalszego pogorszenia czynności nerek), z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki (ryzyko zwiększenia stężenia mocznika oraz kreatyniny w surowicy), z niewydolnością wątroby (w przypadku wystąpienia żółtaczki lub zwiększenia się aktywności enzymów wątrobowych należy przerwać stosowanie inhibitorów ACE). W razie występowania jednocześnie nadciśnienia naczyniowo-nerkowego istnieje zwiększone ryzyko rozwoju ciężkiego niedociśnieniai niewydolności nerek. U pacjentów dilaizowanych z użyciem błon filtracyjnych o dużej przepuszczalności, obserwowano reakcje rzekomoanafilaktyczne (należy rozważyć zastosowanie innego rodzaju błon dializacyjnych lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy). Lek należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom ze zwężeniem zastawki mitralnej i zwężeniem drogi odpływu z lewej komory. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE obserwowano przypadki obrzęku naczynioruchowego (częściej u pacjentów rasy czarnej) oraz przypadki reakcji rzekomoanafilaktycznych (również u pacjentów jednocześnie odczulanych np. jadem owadów błonkoskrzydłych). Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z preparatem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan jest przeciwwskazane z powodu zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki kaptoprylu i analogicznie nie wolno rozpoczynać leczenia kaptoprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki leku złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimusem, ewerolimusem, temsyrolimuemu) lub wildagliptyną może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego (np. obrzęku dróg oddechowych lub języka, z zaburzeniami oddychania lub bez). Należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimusem, ewerolimusem, temsyrolimusem) lub wildagliptyną u pacjentów przyjmujących inhibitor ACE. Zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z kolagenozą naczyń, leczonych środkami immunosupresyjnymi, allopurynolem lub prokainamidem (zwłaszcza gdy uprzednio występowało zaburzenie czynności nerek); pacjenci powinni zgłaszać wszelkie objawy infekcji; zaleca się okresowe badania liczby białych krwinek). W trakcie leczenia może wystąpić suchy, uporczywy kaszel. Pacjentom poddawanym zabiegom chirurgicznym lub znieczuleniu z zastosowaniem środków powodujących niedociśnienie, podawanie leku należy przerwać na jeden dzień przed operacją. W trakcie leczenia może wystąpić hiperkaliemia (zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek, cukrzycą, hipoaldosteronizmem, przyjmujących jednocześnie suplementy potasu (w tym substytuty soli kuchennej), leki moczopędne oszczędzające potas, heparynę, trimetoprym lub kotrimoksazol (będący skojarzeniem trimetoprimu z sulfametoksazolem), a zwłaszcza leczonych antagonistami aldosteronu lub antagonistami receptora angiotensyny II. Leki moczopędne oszczędzające potas i antagonistów receptora angiotensyny II należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE oraz należy kontrolować stężenie potasu w surowicy i czynność nerek. U pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, należy ściśle kontrolować stężenie glukozy we krwi podczas pierwszego miesiąca stosowania leku. Ze względu na zawartość laktozy, lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozo-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w 1 tabl., to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli wystąpi którykolwiek z wymienionych poniżej objawów niepożądanych, lek należy niezwłocznie
odstawić i skontaktować się z lekarzem:
- obrzęk twarzy, języka i krtani;
- trudności podczas połykania;
- reakcje skórne z powstawaniem pęcherzy, owrzodzeń i pokrzywki;
- trudności w oddychaniu;
- uczucie omdlenia.

Często (u co najmniej 1 pacjenta na 100, ale mniej niż 1 na 10)
- zaburzenia snu;
- zaburzenia smaku;
- zawroty głowy;
- suchy, uporczywy kaszel i duszność;
- nudności, wymioty;
- podrażnienie błony śluzowej żołądka;
- bóle brzucha, biegunka, zaparcia;
- suchość błony śluzowej jamy ustnej;
- świąd z wysypką lub bez wysypki;
- wysypka i łysienie.

Niezbyt często (u co najmniej 1 pacjenta na 1000, ale mniej niż 1 na 100)
- tachykardia (szybka czynność serca) lub tachyarytmia (zaburzenia rytmu serca);
- dławica piersiowa (ból w klatce piersiowej);
- kołatanie serca;
- niedociśnienie tętnicze;
- zespół Raynauda (napadowe blednięcie palców rąk lub stóp pod wpływem zimna lub emocji);
- nagłe zaczerwienienie;
- bladość, obrzęk naczynioruchowy;
- zmęczenie;
- złe samopoczucie.

Rzadko (u co najmniej 1 pacjenta na 10000, ale mniej niż 1 na 1000)
- anoreksja (utrata apetytu i wagi);
- senność;
- bóle głowy i parestezje (uczucie kłucia, mrowienia);
- zapalenie jamy ustnej/owrzodzenia aftowe;
- zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek, wielomocz, skąpomocz, zwiększenie
  częstości oddawania moczu.

Bardzo rzadko (u mniej niż 1 pacjenta na 10000)
- neutropenia/agranulocytoza (zmniejszenie ilości/brak pewnego typu krwinek białych);
- pancytopenia (zmniejszenie liczby wszystkich krwinek) – szczególnie u pacjentów z zaburzeniami
  czynności nerek;
- niedokrwistość (w tym niedokrwistość aplastyczna i hemolityczna);
- małopłytkowość (zmniejszenie liczby płytek krwi);
- powiększenie węzłów chłonnych;
- eozynofilia (zwiększenie ilości pewnego typu krwinek białych);
- zaburzenia autoimmunologiczne i (lub) dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych (rodzaj
  zaburzeń układu odporności);
- hiperkaliemia (zwiększone stężenie potasu);
- hipoglikemia (zmniejszone stężenie cukru w surowicy);
- splątanie;
- depresja;
- incydenty naczyniowo-mózgowe, w tym udar, omdlenie, niewyraźne widzenie;
- zatrzymanie czynności serca;
- wstrząs kardiogenny (ostra niewydolność krążenia spowodowana chorobą serca);
- skurcz oskrzeli;
- nieżyt błony śluzowej nosa;
- alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych/eozynofilowe zapalenie płuc;
- zapalenie języka;
- wrzód trawienny;
- zapalenie trzustki;
- zaburzenia czynności wątroby i zastój żółci (w tym żółtaczka);
- zapalenie wątroby w tym martwica, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia
  bilirubiny;
- pokrzywka;
- rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona (choroby charakteryzujące się powstawaniem
  pęcherzy i następnie bolesnych nadżerek);
- nadwrażliwość na światło;
- erytrodermia (zaczerwienienie i złuszczane skóry);
- zmiany skórne podobne do pęcherzycy i złuszczające zapalenie skóry;
- bóle mięśni, bóle stawów;
- zespół nerczycowy (choroba objawiająca się znaczną utratą białka z moczem);
- impotencja;
- ginekomastia (powiększenie piersi u mężczyzny);
- gorączka;
- zmiany w wynikach badań laboratoryjnych (białkomocz, eozynofilia, zwiększenie stężenia potasu w
  surowicy, zmniejszenie stężenia sodu w surowicy, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we
  krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny i bilirubiny w surowicy, zmniejszenie stężenia hemoglobiny,
  zmniejszenie wartości hematokrytu, zmniejszenie ilości leukocytów i płytek krwi, dodatnie miano
  przeciwciał przeciwjądrowych, przyspieszone OB).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do
Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
Tel.: 22 49 21 301
Faks: 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i preparatu złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan jest przeciwwskazane (zwiększa ryzyko obrzęku naczynioruchowego). Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE: z racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimusem, ewerolimusem, temsyrolimusem) lub wildagliptyną - zwiększa ryzyko obrzęku naczynioruchowego; z kotrimoksazolem (trimetoprim+sulfametoksazol) - zwiększa ryzyko hiperkaliemii; z lekami moczopędnymi (diuretyki tiazydowe lub pętlowe) - nadmiernie zmniejsza ciśnienie tętnicze na początku leczenia inhibitorem ACE, zwłaszcza u osób z zaburzeniami gospodarki wodno-elektrolitowej. Nie zaleca się jednoczesnego przyjmowania kaptoprylu z diuretykami oszczędzającymi potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementami potasu lub substytutami soli kuchennej zawierającymi potas - ryzyko wystąpienia hiperkaliemii; w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania należy zachować ostrożność i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. Nie zaleca się skojarzonego leczenia kaptoprylem i  innymi lekami zwiększającymi stężenie potasu w surowicy, takimi jak trimetoprim i kotrimoksazol (trimetoprim z sulfametoksazolem), ponieważ trimetoprim działa tak jak lek moczopędny oszczędzający potas, jak np. amiloryd; należy zachować ostrożność i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i cyklosporyny lub heparyny może wystąpić hiperkaliemia; zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Nie zaleca się stosowania kaptoprylu z litem; jeżeli stosowanie tych leków w skojarzeniu jest konieczne, należy często oznaczać stężenia litu w surowicy. Stosowanie NLPZ może zmniejszać hipotensyjne działanie inhibitorów ACE oraz wykazuje działanie addycyjne prowadzące do zwiększenia stężenia potasu w surowicy (co może powodować pogorszenie czynności nerek). Równoczesne stosowanie z lekami przeciwnadciśnieniowymi i lekami rozszerzającymi naczynia może nasilać przeciwnadciśnieniowe działanie kaptoprylu. Jednoczesne przyjmowanie nitrogliceryny i innych azotanów lub innych leków rozszerzających naczynia może powodować dalsze zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi. Stosowanie inhibitorów ACE i leków przeciwcukrzycowych (insuliny, doustne leki przeciwcukrzycowe) może spowodować nasilone zmniejszenie stężenia glukozy we krwi, z ryzykiem wystąpienia hipoglikemii. Kaptopryl można stosować jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym (w dawkach kardiologicznych), lekami trombolitycznymi, β-adrenolitykami i (lub) azotanami. Jednoczesne stosowanie niektórych leków znieczulających ogólnie, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych oraz leków przeciwpsychotycznychz inhibitorami ACE może wzmagać działanie hipotensyjne. Leki sympatykomimetyczne mogą osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE. Jednoczesne podawanie z allopurynolem, prokainamidem, cytostatykami oraz lekami immunosupresyjnymi (zwłaszcza podawanymi w dawce większej niż zalecana), może zwiększać ryzyko wystąpienia leukopenii. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana ze zwiększoną częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek).

Bausch Health Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-627-28-88
[email protected]
www.bauschhealthpoland.pl