Carboplatin Pfizer 450 mg/45 ml roztwór do wstrzykiwań

1 ml roztworu zawiera 10 mg karboplatyny.

Lek przeciwnowotworowy, pochodna platyny. Karboplatyna, podobnie jak cisplatyna, indukuje wytwarzanie wiązań krzyżowych między obydwoma nićmi DNA, które modyfikują strukturę i zaburzają syntezę DNA. Po podaniu dożylnym stężenie leku we krwi zmienia się dwufazowo: okres półtrwania w fazie początkowej wynosi 90 min, w fazie drugiej - około 6 h. Karboplatyna w mniejszym stopniu niż cisplatyna wiąże się z białkami osocza. Początkowe wiązanie z białkami jest niewielkie, w ciągu pierwszych 4 h wiąże się do 29% leku; po 24 h wiąże się 85-89% leku. Karboplatyna jest wydalana głównie przez nerki. Większa część leku jest wydalana w trakcie pierwszych 6 h po podaniu. W ciągu 24 h jest wydalane 50-70% leku, 32% leku jest wydalane w postaci niezmienionej. U chorych z zaburzeniami czynności nerek dawki leku należy zmniejszyć.

Zaawansowany rak jajnika (w tym leczenie drugiego rzutu u pacjentek, które wcześniej otrzymywały schematy leczenia zawierające cisplatynę). Drobnokomórkowy rak płuc.

Nadwrażliwość na karboplatynę, inne związki zawierające platynę lub substancje pomocnicze preparatu. Ciężka niewydolność nerek przed rozpoczęciem terapii. Ciężka mielosupresja. Jednoczesne podanie ze szczepionką przeciw żółtej febrze. Istotne kliniczne krwawienie. Ciąża i okres karmienia piersią.

Karboplatyna ma działanie embriotoksyczne i mutagenne, dlatego nie należy jej stosować u kobiet w ciąży. Kobiety oraz mężczyźni w wieku rozrodczym powinni stosować odpowiednie metody antykoncepcji w trakcie leczenia oraz co najmniej 6 mies. po zakończeniu terapii. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych w wyniku podawania karboplatyny należy zaprzestać karmienia piersią podczas leczenia oraz przez 1 mies. po podaniu ostatniej dawki lub przerwać leczenie preparatem, biorąc pod uwagę znaczenie leku dla matki. Leczenie karboplatyną może mieć wpływ na płodność kobiet i mężczyzn; przed rozpoczęciem leczenia należy zasięgnąć porady w sprawie możliwości zachowania płodności. U pacjentów otrzymujących leczenie przeciwnowotworowe może wystąpić supresja gonad objawiająca się brakiem miesiączki lub azoospermią. Wydaje się, że działania te związane są z dawką i czasem trwania leczenia i mogą być nieodwracalne. Stopień zaburzenia czynności jąder lub jajników jest trudny do przewidzenia, w związku z powszechnym stosowaniem skojarzonego schematu leczenia różnymi lekami przeciwnowotworowymi, co utrudnia ocenę wpływu poszczególnych produktów. Mężczyźni posiadający partnerki w wieku rozrodczym powinni zostać poinformowani o konieczności stosowania skutecznej metody antykoncepcji w trakcie leczenia karboplatyną oraz przez co najmniej 4 mies. po jego zakończeniu. Należy poinformować mężczyzn o możliwości przechowania nasienia zebranego przed rozpoczęciem terapii, ze względu na możliwość nieodwracalnej niepłodności spowodowanej leczeniem karboplatyną.

Dożylnie, we wlewie, trwającym 15-60 min. Dorośli: 400 mg/m² pc. Leczenia nie należy powtarzać wcześniej niż po upływie 4 tyg. od poprzedniego kursu leczenia i (lub) dopóki liczba neutrofili nie wyniesie co najmniej 2 000 komórek/mm³, a liczba płytek krwi co najmniej 100 000 komórek/mm³. U pacjentów z czynnikami ryzyka, takimi jak uprzednie leczenie o działaniu mielosupresyjnym i (lub) radioterapia, zaawansowany wiek lub znacznie obniżony stopień sprawności zaleca się zredukowanie podstawowej dawki o 20-25% . Należy cotygodniowo monitorować parametry hematologiczne, aby ustalić czas wystąpienia największej supresji (nadir) czynności szpiku i w razie potrzeby zmodyfikować dawkowanie. Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Optymalne dawkowanie powinno być ustalone na podstawie częstych kontroli parametrów hematologicznych i parametrów czynności nerek. Zalecane dawkowanie u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek jest uzależnione od wartości klirensu kreatyniny i powinno być obliczane według wzoru Calverta. Początkowa dawka karboplatyny jest obliczana przy pomocy wzoru Calverta, opartego na wyjściowej ocenie czynności nerek i docelowym AUC: Dawka (mg) = docelowy AUC (mg/ml) x [GFR(ml/min) +25]. Docelowe AUC 5-7 mg/ml min, karboplatyna w monoterapii, pacjent dotychczas nieleczony; docelowe AUC 4-6 mg/ml min, karboplatyna w monoterapii, pacjent wcześniej leczony; docelowe AUC 4-6 mg/ml min, karboplatyna + cyklofosfamid, pacjent dotychczas nieleczony. Dawka obliczana przy pomocy wzoru Calverta jest podana w mg, a nie w mg/m². Dawkowanie u pacjentów z zahamowaną czynnością szpiku. W celu dostosowania dawki zaleca się określanie nadiru parametrów hematologicznych podczas leczenia karboplatyną. W przypadku pacjentów, u których wystąpi umiarkowana lub nasilona toksyczność hematologiczna, należy rozważyć zredukowanie dawki o 25% lub przerwanie leczenia – zarówno w monoterapii, jak i w schematach leczenia skojarzonego. U pacjentów w wieku powyżej 65 rż. konieczne jest dostosowanie dawki karboplatyny do ogólnego stanu pacjenta, zarówno podczas pierwszego kursu leczenia, jak i w kolejnych kursach. Zastosowanie u dzieci. Nie ma dostatecznej ilości danych, aby ustalić bezpieczny zakres dawek u dzieci. Leczenie skojarzone. Karboplatyna jest stosowana w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi w dawkowaniu zależnym od wybranego schematu leczenia. Dawkowanie należy modyfikować w zależności od przyjętego schematu leczenia oraz wyników badań laboratoryjnych krwi. Sposób podania. Do przygotowania/ podawania karboplatyny nie należy używać igieł oraz zestawów do wlewów dożylnych zawierających części z aluminium (aluminium powoduje strącanie osadu i (lub) utratę mocy preparatu).

Lek należy stosować wyłącznie w wyspecjalizowanych oddziałach onkologicznych; lek powinien być podawany pod nadzorem doświadczonego lekarza onkologa. Należy regularnie wykonywać badania krwi oraz czynności nerek i wątroby. Leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia zahamowania czynności szpiku kostnego lub nieprawidłowej czynności nerek lub wątroby. Należy często kontrolować morfologię krwi obwodowej podczas leczenia karboplatyną, a w przypadku wystąpienia działania toksycznego, do czasu powrotu do wartości prawidłowych. Nadir występuje w dniu 21. (mediana) u pacjentów otrzymujących karboplatynę w monoterapii i w dniu 15. (mediana)u pacjentów otrzymujących karboplatynę w leczeniu skojarzonym. Leczenia nie należy powtarzać wcześniej niż po upływie 4 tyg. od poprzedniego kursu leczenia i (lub) dopóki liczba neutrofili nie wyniesie co najmniej 2000 komórek/mm³, a liczba płytek krwi co najmniej 100 000 komórek/mm³. Niedokrwistość występuje często i kumuluje się. Bardzo rzadko konieczna jest transfuzja krwi. Nasilenie mielosupresji jest większe u pacjentów uprzednio otrzymujących chemioterapię (zwłaszcza cisplatynę) i (lub) z zaburzeniami czynności nerek. W tych grupach pacjentów należy odpowiednio zmniejszyć dawkę początkową karboplatyny i ściśle monitorować parametry krwi pomiędzy kursami. Odnotowano przypadki choroby zarostowej żył wątrobowych (zespołu niedrożności zatokowej wątroby), przy czym niektóre z nich były śmiertelne. Zaleca się obserwowanie, czy u pacjentów nie występują objawy przedmiotowe lub podmiotowe zaburzeń czynności wątroby lub nadciśnienia wrotnego, niewynikające w oczywisty sposób z przerzutów do wątroby. Zespół hemolityczno-mocznicowy jest działaniem niepożądanym zagrażającym życiu. Karboplatynę należy odstawić w przypadku wystąpienia pierwszych objawów mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej, takich jak nagłe zmniejszenie stężenia hemoglobiny z jednoczesnym wystąpieniem małopłytkowości, zwiększeniem stężenia bilirubiny w surowicy, kreatyniny w surowicy, azotu mocznikowego we krwi lub dehydrogenazy mleczanowej (LDH). Niewydolność nerek może być nieodwracalna po zakończeniu terapii i mogą być konieczne dializy. Karboplatyna jest wydalana głównie z moczem, w związku z czym, u pacjentów otrzymujących lek należy monitorować czynność nerek. W przeciwieństwie do terapii cisplatyną, nie jest wymagane stosowanie nawadniania przed leczeniem i po leczeniu. W grupie pacjentów z uszkodzeniem nerek w wyniku wcześniejszej chemioterapii częściej zdarzają się zaburzenia czynności nerek po karboplatynie. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek wpływ karboplatyny na system krwiotwórczy jest bardziej nasilony i trwa dłużej niż w przypadku pacjentów z prawidłową czynnością nerek. W tej grupie ryzyka leczenie karboplatyną należy prowadzić szczególnie ostrożnie. Należy regularnie przeprowadzać badania neurologiczne, szczególnie u pacjentów w wieku >65 lat i (lub) u pacjentów uprzednio leczonych cisplatyną. Szczególnie u pacjentów uprzednio leczonych cisplatyną i pacjentów w wieku >65 lat, wskazane jest rutynowe badanie neurologiczne. W trakcie leczenia karboplatyną zgłaszano zaburzenia słuchu; przed rozpoczęciem leczenia, w jego trakcie i w razie wystąpienia objawów pogorszenia słuchu należy wykonać badanie słuchu. Ryzyko ototoksyczności może być zwiększone przez jednoczesne podawanie innych leków ototoksycznych (np. aminoglikozydów). W grupie dzieci i młodzieży zgłaszano przypadki utraty słuchu z opóźnionym wystąpieniem, zaleca się długoterminowe badania słuchu po zakończeniu leczenia w tej populacji pacjentów. Ototoksyczność jest zależna od dawki skumulowanej. Istotne pogorszenie słuchu może wymagać modyfikacji dawek lub odstawienia preparatu. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, po podaniu karboplatyny w dawkach większych niż zalecane zgłaszano zaburzenia widzenia, w tym utratę wzroku. W ciągu kilku tygodni od zaprzestania stosowania dużych dawek następuje całkowite odzyskanie wzroku lub w znacznej części. W obserwacjach po wprowadzeniu leku do obrotu notowano przypadki zespołu rozpadu guza. Pacjentów w grupie wysokiego ryzyka, np. pacjentów ze zwiększoną proliferacją guza i wysoką podatnością na działanie środków cytotoksycznych, należy dokładnie obserwować oraz zastosować odpowiednie środki ostrożności. Pacjentów otrzymujących karboplatynę należy monitorować w kierunku potencjalnych reakcji rzekomoanafilaktycznych. Notowano przypadki reakcji nadwrażliwości, prowadzące do zespołu Kounisa (ostrego skurczu tętnic wieńcowych w przebiegu reakcji alergicznej, co może spowodować zawał mięśnia sercowego). Zespół Kounisa może występować u pacjentów z kardiologicznymi czynnikami ryzyka lub bez nich, a objawy tego zespołu są powiązane z reakcjami alergicznymi wraz z jednoczesnymi objawami kardiologicznymi lub występować samodzielnie. Skurcz naczyń wieńcowych można leczyć kortykosteroidami i lekami przeciwhistaminowymi jako uzupełnienie leczenia spazmolitycznego. Karboplatyna może powodować wymioty. Częstość występowania i stopień nasilenia wymiotów można zredukować poprzez premedykację z zastosowaniem leków przeciwwymiotnych lub podanie karboplatyny w ciągłym wlewie dożylnym w okresie 24 h bądź podawanie tego leku dożylnie w dawkach podzielonych przez 5 kolejnych dni zamiast jednego wlewu dożylnego. Szczególnie skutecznymi lekami przeciwwymiotnymi mogą być selektywne inhibitory receptorów serotoninowych typu 3 (5-HT3) (np. ondansetron), a także antagoniści receptorów dopaminowych (np. metoklopramid); a u pacjentów z nasilonymi lub nawracającymi wymiotami można rozważyć leczenie skojarzone. W badaniach dotyczących podawania karboplatyny w skojarzeniu z cyklofosfamidem u pacjentów w podeszłym wieku leczonych karboplatyną, istniało większe prawdopodobieństwo wystąpienia ciężkiej małopłytkowości niż w przypadku młodszych pacjentów. U osób w podeszłym wieku często występuje zmniejszenie wydolności nerek, dlatego przy określaniu dawki należy wziąć to pod uwagę. Należy unikać szczepienia żywymi szczepionkami pacjentów przyjmujących karboplatynę. Można podawać zabite lub inaktywowane szczepionki, jednak odpowiedź na nie może być zmniejszona.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli wystąpi którekolwiek z poniższych działań niepożądanych, należy natychmiast
skontaktować się z lekarzem:
- nietypowe siniaki, krwawienie lub objawy zakażenia, takie jak ból gardła i wysoka
  temperatura.
- ciężka reakcja alergiczna – może wystąpić nagła swędząca wysypka (pokrzywka),
  zaczerwienienie skóry (rumień), obrzęk rąk, stóp, kostek, twarzy, warg, jamy ustnej lub gardła
  (co może powodować trudności w połykaniu lub oddychaniu). Może wystąpić uczucie
  omdlenia oraz ból w klatce piersiowej, mogący być objawem potencjalnie ciężkiej reakcji
  alergicznej o nazwie zespół Kounisa.
- zapalenie błon śluzowych/zapalenie jamy ustnej (np. owrzodzenie warg lub jamy ustnej).
Są to ciężkie działania niepożądane. Może być potrzebna pilna pomoc medyczna.

Działania niepożądane obejmują:

Bardzo częste (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób):
- małopłytkowość (zmniejszenie liczby płytek krwi)
- neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów we krwi)
- leukopenia (zmniejszenie liczby białych krwinek we krwi)
- niedokrwistość
- subkliniczne zmniejszenie ostrości słuchu w zakresie wysokich częstotliwości
  (4000–8000 Hz)
- wymioty
- nudności
- ból i skurcze brzucha
- ból
- zmniejszenie klirensu kreatyniny
- zwiększenie stężenia mocznika we krwi
- zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej we krwi
- zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej we krwi
- nieprawidłowe wyniki testu czynności wątroby
- zmniejszenie stężenia sodu we krwi
- zmniejszenie stężenia potasu we krwi
- zmniejszenie stężenia wapnia we krwi
- zmniejszenie stężenia magnezu we krwi.

Częste (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób):
- zakażenia (prowadzące do zgonu w <1% przypadków)
- krwotok (prowadzące do zgonu w <1% przypadków)
- nadwrażliwość
- reakcje rzekomoanafilaktyczne
- neuropatia obwodowa (zapalenie nerwów obwodowych)
- parestezja (zaburzenia czucia)
- zmniejszenie odruchów ścięgnistych
- zaburzenia czucia
- zaburzenia smaku
- zaburzenia widzenia
- rzadkie przypadki utraty wzroku
- szum w uszach
- utrata słuchu
- zaburzenia sercowo-naczyniowe (prowadzące do zgonu w <1% przypadków)
- zaburzenia oddechowe
- śródmiąższowa choroba płuc
- skurcz oskrzeli
- biegunka
- zaparcia
- zapalenie błon śluzowych
- zapalenie przełyku
- zaburzenia czynności wątroby
- łysienie
- zaburzenia skóry
- zaburzenia mięśniowo-szkieletowe
- ból mięśni i stawów
- zaburzenia układu moczowo-płciowego
- astenia (osłabienie)
- gorączka
- dreszcze
- zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi
- zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi
- zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi.

Niezbyt częste (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób):
- przejściowa utrata wzroku
- odczyny w miejscu wstrzyknięcia (zaczerwienienie, obrzęk i ból)
- zespół grypopodobny.

Bardzo rzadkie (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 000 osób):
- posocznica (ciężka ogólnoustrojowa reakcja na zakażenie)
- ślepota korowa (zaburzenie zdolności rozpoznawania przedmiotów w wyniku uszkodzenia
  kory wzrokowej)
- zaburzenia rytmu serca
- ostra niewydolność nerek.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- zapalenie płuc
- wtórne nowotwory złośliwe związane z leczeniem
- zahamowanie czynności szpiku kostnego
- gorączka neutropeniczna
- zespół hemolityczno-mocznicowy
- niedokrwistość hemolityczna (czasami śmiertelna)
- odwodnienie
- jadłowstręt
- hiponatremia (zmniejszenie stężenia sodu we krwi)
- skurcze mięśni, osłabienie mięśni, splątanie, utrata wzroku lub zaburzenia widzenia,
  nieregularne bicie serca, niewydolność nerek lub nieprawidłowe wyniki badań krwi (objawy
  zespołu rozpadu guza, które mogą być spowodowane szybkim obumieraniem komórek guza)
  (patrz punkt 2)
- udar mózgu (prowadzący do zgonu w <1% przypadków)
- zespół objawów obejmujący ból głowy, zaburzenia świadomości, drgawki oraz zaburzenia
  widzenia od niewyraźnego widzenia po utratę wzroku (objawy rzadkiego zaburzenia
  neurologicznego - zespołu odwracalnej tylnej leukoencefalopatii)
- niewydolność serca (prowadząca do zgonu w <1% przypadków)
- zaburzenia niedokrwienne serca (np. zawał mięśnia sercowego, zatrzymanie czynności serca,
  dławica piersiowa, niedokrwienie mięśnia sercowego)
- ból w klatce piersiowej, mogący być objawem potencjalnie ciężkiego alergicznego skurczu
  naczyń wieńcowych powodującego dławicę piersiową lub zawał mięśnia sercowego (zespół
  Kounisa)
- zator (prowadzący do zgonu w <1% przypadków)
- nadciśnienie tętnicze
- niedociśnienie tętnicze
- zapalenie błony śluzowej jamy ustnej
- zapalenie trzustki
- pokrzywka
- wysypka
- rumień
- świąd
- martwica w miejscu wstrzyknięcia
- reakcja w miejscu wstrzyknięcia
- wynaczynienie w miejscu wstrzyknięcia
- rumień w miejscu wstrzyknięcia
- złe samopoczucie.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne stosowanie karboplatyny oraz innych leków upośledzających czynność szpiku kostnego może spowodować konieczność modyfikacji dawki w celu ograniczenia kumulacyjnego efektu toksycznego. Karboplatyna wchodzi w interakcję z aluminium, co przejawia się strącaniem czarnego osadu. Z tego względu, igły, strzykawki, cewniki i inne elementy zestawów do wlewów dożylnych zawierające aluminium nie powinny być używane do podawania karboplatyny. Ze względu na zwiększone ryzyko zakrzepowe w przypadku chorób nowotworowych, często stosuje się leczenie przeciwzakrzepowe. Duża zmienność krzepliwości u danego pacjenta w trakcie choroby oraz możliwość wystąpienia interakcji pomiędzy doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi i przeciwnowotworową chemioterapią wymaga, w przypadku podjęcia decyzji o leczeniu pacjenta doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, zwiększenia częstości kontrolowania wskaźnika INR. Przeciwwskazane jest stosowanie karboplatyny równocześnie ze szczepionką przeciw żółtej febrze. Niezalecane jest stosowanie karboplatyny jednocześnie z: innymi żywymi atenuowanymi szczepionkami, fenytoiną, fosfenytoiną (ze względu na ryzyko nasilenia drgawek wynikające ze zmniejszenia stężenia fenytoiny w surowicy). Należy zachować ostrożność przy równoczesnym stosowaniu karboplatyny z: cyklosporyną (oraz przez ekstrapolację z takrolimusem i syrolimusem) ze względu na nadmierną immunosupresję z ryzykiem choroby limfoproliferacyjnej; aminoglikozydami lub diuretykami pętlowymi (ze względu na kumulacyjną nefrotoksyczność i ototoksyczność, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek).

Pfizer Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16B
02-092 Warszawa
22-335-61-00
[email protected]
www.pfizerpro.pl