Carzap HCT 16 mg+12,5 mg tabletki

1 tabl. zawiera cyleksetyl kandesartanu i hydrochlorotiazyd, odpowiednio: 8 mg+12,5 mg lub 16 mg+12,5 mg lub 32 mg+12,5 mg lub 32 mg+25 mg. Tabl. 8 mg+12,5 mg oraz tabl. 16 mg+12,5 mg zawierają laktozę.

Preparat hipotensyjny zawierający dwa składniki przeciwnadciśnieniowe o dopełniających się mechanizmach działania: antagonistę receptora angiotensyny II (kandesartan) i diuretyk tiazydowy (hydrochlorotiazyd). Cyleksetyl kandesartanu jest pro-lekiem, który podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany (na drodze hydrolizy estru) do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan jest silnym i specyficznym antagonistą receptora dla angiotensyny II. Działa wybiórczo na podtyp receptora AT₁, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT₁, nie jest też inhibitorem ACE - enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II i rozkładającego bradykininę. Z tego względu, w przeciwieństwie do inhibitorów ACE, prawdopodobieństwo wywołania kaszlu jest niewielkie. Nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych, które odgrywają rolę w regulacji układu krążenia. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorków oraz wody. Wydalanie potasu i magnezu przez nerki zwiększa się w sposób zależny od dawki, natomiast wapń podlega w większym stopniu wchłanianiu zwrotnemu. Hydrochlorotiazyd zmniejsza objętość osocza i płynów pozakomórkowych oraz zmniejsza pojemność minutową serca i obniża ciśnienie tętnicze. W trakcie długotrwałego leczenia do obniżenia ciśnienia tętniczego przyczynia się zmniejszenie oporu obwodowego. Równoczesne podanie kandesartanu i hydrochlorotiazydu nie wpływa na farmakokinetykę żadnej z tych czynnych substancji. Biodostępność kandesartanu podanego w postaci tabl. wynosi ok. 34%, C_max występuje po 3-4 h. Kandesartan silnie wiąże się z białkami osocza (>99%). Niewielka część leku jest metabolizowana w wątrobie z udziałem CYP2C9. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z moczem i żółcią. T_0,5 wynosi ok. 9 h. Hydrochlorotiazyd wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, przy czym jego całkowita biodostępność wynosi ok. 70%. Wiąże się z białkami osocza w ok. 60%. Nie jest metabolizowany, jest prawie całkowicie wydalany w niezmienionej postaci z moczem. T_0,5 wynosi ok. 8 h.

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych pacjentów, u których ciśnienie nie jest odpowiednio kontrolowane po zastosowaniu kandesartanu cyleksetylu lub hydrochlorotiazydu w monoterapii.

Nadwrażliwość na kandesartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidowe lub pozostałe składniki preparatu. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby i (lub) cholestaza. Oporna na leczenie hipokaliemia i hiperkalcemia. Dna moczanowa. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min/1,73 m² pc.). Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane. Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Kandesartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na kandesartan miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska i może powodować takie działania u płodu i noworodka, jak: zaburzenia gospodarki elektrolitowej, żółtaczka, trombocytopenia. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią.

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę. Zaleca się indywidualne dostosowanie dawki poszczególnych składników preparatu. W uzasadnionych klinicznie przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na preparat złożony. W przypadku zmiany monoterapii hydrochlorotiazydem na stosowanie preparatu złożonego zaleca się dostosowanie dawki kandesartanu. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się zazwyczaj w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z ryzykiem niedociśnienia tętniczego (np. u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową) zaleca się stopniowe zwiększanie dawki kandesartanu (w tej grupie pacjentów należy rozważyć początkową dawkę 4 mg kandesartanu). U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (CCr 30-80 ml/min/1,73 m² pc.) zalecane jest dostosowanie dawki. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min/1,73 m² pc.) stosowanie leku jest przeciwwskazane. U pacjentów z łagodną do umiarkowanej przewlekłej choroby wątroby zaleca się dostosowanie dawki kandesartanu. Stosowanie leku jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i (lub) cholestazą. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Sposób podania. Lek można przyjmować podczas posiłku lub niezależnie od posiłków. Tabletkę 8 mg+12,5 mg, 16 mg+12,5 mg oraz 32 mg+12,5 mg można podzielić na równe dawki; tabletka 32 mg+12,5 mg posiada linię, która ułatwia tylko jej rozkruszenie w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki.

Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie odpowiadają na leczenie lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi poprzez hamowanie układu renina-angiotensyna - stosowanie preparatu w tych przypadkach nie jest zalecane. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub z postępującą chorobą wątroby tiazydy należy stosować ostrożnie, ponieważ niewielkie zmiany równowagi wodno-elektrolitowej mogą doprowadzić do śpiączki wątrobowej. Brak doświadczeń klinicznych ze stosowaniem preparatu złożonego u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Podobnie jak w przypadku innych leków hamujących układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAA), podczas stosowania leku złożonego u pacjentów podatnych na tego typu reakcje można się spodziewać wystąpienia zmian w czynności nerek. Dane kliniczne dotyczące stosowania kandesartanu i hydrochlorotiazydu u pacjentów po przeszczepieniu nerki są ograniczone. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej nerki, kandesartan może zwiększać stężenie mocznika i kreatyniny we krwi. U pacjentów, u których napięcie naczyniowe i czynność nerek zależą głównie od aktywności układu RAA (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej) podanie kandesartanu może spowodować nagłe obniżenie ciśnienia krwi, azotemię, oligurię oraz rzadko - ostrą niewydolnością nerek. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. U pacjentów z hipowolemią i (lub) z niedoborem sodu, po podaniu preparatu może wystąpić objawowe niedociśnienie - stosowanie preparatu nie jest wskazane do momentu wyrównania tych zaburzeń. U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, w trakcie znieczulenia i (lub) zabiegów chirurgicznych może wystąpić niedociśnienie tętnicze spowodowane zahamowaniem układu RAA; bardzo rzadko niedociśnienie tętnicze może być na tyle ciężkie, że może być konieczne podanie dożylne płynów i (lub) leków o działaniu presyjnym. Tak jak w przypadku pozostałych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnienia krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub miażdżycą naczyń mózgowych może powodować zawał serca lub udar mózgu. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej bądź też z przerostową kardiomiopatią zawężającą. Ostrożnie stosować u pacjentów z cukrzycą - należy monitorować stężenie glukozy, może zaistnieć potrzeba dostosowania dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Hydrochlorotiazyd może przyspieszyć ujawnienie cukrzycy u pacjentów z cukrzycą utajoną; może powodować zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów we krwi; może powodować hiperurykemię i wywołać napad dny; może wywołać lub zaostrzyć objawy układowego tocznia rumieniowatego; może powodować hipokaliemię, hipomagnezemię, hiponatremię i alkalozę hipochloremiczną; może powodować nieznaczną i przemijającą hiperkalcemię - znaczna hiperkalcemia może świadczyć o nierozpoznanej nadczynności przytarczyc. Podczas leczenia preparatem należy regularnie monitorować stężenia elektrolitów we krwi. Chociaż w przypadku stosowania diuretyków tiazydowych może dojść do hipokaliemii, jednoczesna terapia kandesartanem może zmniejszyć hipokaliemię wywołaną przez diuretyki. Ryzyko hipokaliemii (ze względu na obecność hydrochlorotiazydu) jest większe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów, u których dochodzi do szybkiej diurezy lub u pacjentów, którzy przyjmują doustnie nieodpowiednią ilość elektrolitów lub są leczeni jednocześnie kortykosteroidami lub ACTH. Czynniki ryzyka związane z wystąpieniem hiperkaliemii (ze względu na obecność kandesartanu) obejmują m.in. niewydolność nerek, niewydolność serca, a także stosowanie preparatów zwiększających stężenie potasu we krwi. Hydrochlorotiazyd może powodować reakcję nadwrażliwości na światło - w takim przypadku zaleca się przerwanie podawania leku; jeśli konieczne jest wznowienie terapii lekiem moczopędnym, zaleca się ochronę ciała przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem UV. Stosowanie hydrochlorotiazydu (HCTZ) wiązało się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC), [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)] . W mechanizmie rozwoju NMSC mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ. Pacjentów przyjmujących HCTZ należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe -odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania HCTZ. Wystąpienie reakcji nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzrocznością i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oka, które zwykle występują w ciągu kilku godzin lub tygodni od rozpoczęcia stosowania leku. Nieleczona ostra jaskra z zamkniętym kątem przesączania może prowadzić do trwałej utraty widzenia. Leczenie w pierwszej kolejności polega na jak najszybszym odstawieniu hydrochlorotiazydu. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć niezwłoczne podjęcie leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS. Tabl. 8 mg+12,5 mg oraz tabl. 16 mg+12,5 mg. Ze względu na zawartość laktozy, lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. 1 tabl. zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ważne jest, aby pacjent wiedział o możliwości wystąpienia działań niepożądanych. Niektóre z działań
niepożądanych leku Carzap HCT są wywołane przez kandesartan cyleksetylu, a inne przez
hydrochlorotiazyd.

Należy natychmiast przerwać stosowanie leku Carzap HCT i zwrócić się po pomoc medyczną,
jeśli u pacjenta wystąpi którakolwiek z poniższych reakcji alergicznych:
• trudności w oddychaniu z obrzękiem lub bez obrzęku twarzy, warg, języka i (lub) gardła,
• obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła, który może powodować trudności w połykaniu,
• silny świąd skóry (z wypukłymi grudkami).

Carzap HCT może powodować zmniejszenie liczby krwinek białych. Odporność na zakażenia może
ulec osłabieniu i może wystąpić zmęczenie, zakażenie lub gorączka. Jeśli wystąpią takie objawy
należy skontaktować się z lekarzem. Lekarz może zalecić okresowe badania krwi, aby sprawdzić czy
lek Carzap HCT wywiera wpływ na skład krwi (agranulocytoza).

Inne możliwe działania niepożądane to:

Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 osoby na 10)
• Zmiany w wynikach badań krwi:
  - Zmniejszone stężenie sodu we krwi. W przypadku znacznego zmniejszenia może wystąpić
    osłabienie, brak energii lub kurcze mięśni.
  - Zwiększone lub zmniejszone stężenie potasu we krwi, szczególnie u pacjentów
    z zaburzeniami czynności nerek lub niewydolnością serca. W przypadku znacznego
    zmniejszenia lub zwiększenia mogą wystąpić zmęczenie, osłabienie, zaburzenia rytmu serca
    lub uczucie mrowienia.
  - Zwiększone stężenie cholesterolu, cukru lub kwasu moczowego we krwi.
• Obecność cukru w moczu.
• Zawroty głowy/zaburzenia równowagi lub osłabienie.
• Ból głowy.
• Zakażenie dróg oddechowych.

Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż 1 osoby na 100)
• Niskie ciśnienie tętnicze. Może powodować omdlenia lub zawroty głowy.
• Utrata apetytu, biegunka, zaparcie, podrażnienie żołądka.
• Wysypka skórna, pokrzywka, wysypka spowodowana nadwrażliwością na światło słoneczne.

Rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 osoby na 1000)
• Żółtaczka (zażółcenie skóry lub białkówek oczu). W takim przypadku należy natychmiast
  skontaktować się z lekarzem.
• Wpływ na czynność nerek, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub
  niewydolnością serca.
• Zaburzenia snu, depresja, niepokój.
• Mrowienie lub kłucie w obrębie ramion lub nóg.
• Krótkotrwałe niewyraźne widzenie.
• Zaburzenia rytmu serca.
• Trudności w oddychaniu (w tym zapalenie płuc i obecność płynu w płucach).
• Wysoka temperatura ciała (gorączka).
• Zapalenie trzustki, powodujące umiarkowany lub silny ból brzucha.
• Kurcze mięśni.
• Uszkodzenie naczyń krwionośnych, powodujące czerwone lub fioletowe plamy na skórze.
• Zmniejszenie liczby krwinek czerwonych lub krwinek białych, lub płytek krwi. Pacjent może
  odczuwać zmęczenie, może wystąpić zakażenie, gorączka lub łatwe powstawanie siniaków.
• Ciężka, szybko rozwijająca się wysypka, z pęcherzami lub łuszczeniem się skóry i możliwymi
  pęcherzami w jamie ustnej.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 osoby na 10 000)
• Obrzęk twarzy, warg, języka i (lub) gardła.
• Świąd.
• Ból pleców, ból stawów i mięśni.
• Zaburzenia czynności wątroby, w tym zapalenie wątroby. Pacjent może odczuwać zmęczenie,
  może wystąpić zażółcenie skóry i białkówek oczu oraz objawy grypopodobne.
• Kaszel.
• ostra niewydolność oddechowa (objawy obejmują ciężką duszność, gorączkę, osłabienie i
  splątanie).
• Nudności.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• Nagła krótkowzroczność.
• Nowotwory złośliwe skóry i warg (nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry).
• Osłabienie wzroku lub ból oczu na skutek podwyższonego ciśnienia (możliwe objawy
  gromadzenia się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko (nadmiernego nagromadzenia
  płynu między naczyniówką a twardówką), ostrej krótkowzroczności lub ostrej jaskry
  zamkniętego kąta).
• Układowy i skórny toczeń rumieniowaty (zaburzenie autoimmunologiczne powodującegorączkę,
  ból stawów, wysypkę skórną z zaczerwienieniem, powstawaniem pęcherzy, łuszczeniem się
  skóry i powstawaniem guzków).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych. Al. Jerozolimskie 181 C, 02 - 222 Warszawa.
Tel.: + 48 22 49 21 301; faks: + 48 22 49 21 309; strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie zaobserwowano istotnych klinicznie interakcji preparatu z: warfaryną, digoksyną, doustnymi lekami antykoncepcyjnymi (tj. etynyloestradiol/lewonorgestrel), glibenklamidem i nifedypiną. Preparat może zwiększać stężenie litu we krwi, nasilając jego toksyczność - nie zaleca się leczenia skojarzonego; jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, należy dokładnie kontrolować stężenie litu we krwi. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z  inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi.  Antagonistów receptora angiotensyny II  oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie preparatu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m²). W przypadku konieczności zastosowania preparatu i leków wpływających na stężenie potasu, konieczna jest regularna kontrola stężenie potasu we krwi. Dotyczy to następujących grup leków: diuretyki oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas i inne substancje, które mogą zwiększać stężenie potasu (np. heparyna, kotrimoksazol znany też jako trimpetoprim/sulfametoksazol) - ryzyko hiperkaliemii; diuretyki kaliuretyczne, kortykosteroidy, środki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, penicylina G, pochodne kwasu salicylowego - ryzyko hipokaliemii. Hipokaliemia po zastosowaniu hydrochlorotiazydu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu następujących leków (należy również monitorować stężenie potasu we krwi): leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne (tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) a także beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, katenseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina i.v. Wywołana tiazydami hipokaliemia lub hipomagnezemia może sprzyjać powstawaniu zaburzeń rytmu serca wywołanych glikozydami naparstnicy. W przypadku jednoczesnego podawania preparatu i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawce >3 g/dobę) może nastąpić osłabienie działania hipotensyjnego, ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia się czynności nerek i hiperkaliemii - należy zachować ostrożność (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku) i kontrolować czynność nerek na początku leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia, jak również zapewnić odpowiednie nawodnienia pacjenta. Preparat może nasilać działanie hipotensyjne innych leków. Stosowanie preparatu z baklofenem, amifostyną, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, neuroleptykami może powodować niedociśnienie. Stosowanie z barbituranami, lekami znieczulającymi oraz z alkoholem może nasilać niedociśnienie ortostatyczne. Hydrochlorotiazyd może nasilać działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryny); może osłabiać reakcję na aminy presyjne (adrenalina, noradrenalina), jednak nie w takim stopniu, aby wyeliminować działanie zwiększające ciśnienie; może zwiększać stężenie wapnia we krwi (jeśli zajdzie potrzeba stosowania suplementów wapnia lub wit. D, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i odpowiednio dostosować dawkę); może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny; może zmniejszyć wydalanie nerkowe leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamid, metotreksat) i nasilić ich mielotoksyczność; może nasilać hiperglikemię spowodowaną przez diazoksyd i β-adrenolityki. Tiazydy mogą zmniejszać tolerancję glukozy - może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Metformina powinna być ostrożnie stosowana (istnieje ryzyko kwasicy mleczanowej z powodu potencjalnej niewydolności nerek wywołanej przez hydrochlorotiazyd). Jednoczesne leczenie tiazydem i cyklosporyną może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny. Hydrochlorotiazyd może zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek, szczególnie przy stosowaniu dużych dawek środków kontrastowych zawierających jod. Żywice jonowymienne (cholestyramina i kolestypol) zmniejszają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych. Leki antycholinergiczne (np. atropina, biperyden) mogą zwiększyć biodostępność diuretyków tiazydowych poprzez zmniejszenie perystaltyki jelit i zwolnienie opróżniania żołądka.

Zentiva Polska Sp. z o.o.
ul. Bonifraterska 17
00-203 Warszawa
22-375-92-00
[email protected]
www.zentiva.pl