Cefotaxim-MIP 1 g 1 g proszek do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań i (lub) infuzji

1 fiolka zawiera 1 g lub 2 g cefotaksymu w postaci soli sodowej. 1 g proszku zawiera 48 mg sodu (ok. 2,1 mmol).

Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna III generacji o szerokim zakresie działania bakteriobójczego wskutek hamowania syntezy ściany komórkowej bakterii. Oporny na działanie β-laktamaz (z wyjątkiem enzymów o poszerzonym spektrum np. Bacteroides fragilis, Proteus vulgaris). Działa na bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus spp. (wytwarzające penicylinazy oraz niewytwarzające penicylinaz, koagulazo- dodatnie i koagulazo-ujemne szczepy), Streptococcus spp. β-hemolizujące i inne paciorkowce jak Streptococcus viridans, Enterococcus faecalis, Streptococcus pneumoniae, Clostridium spp.; Gram-ujemne: Escherichia coli, Haemophilus influenzae (w tym szczepy oporne na ampicylinę), Klebsiella spp., Proteus spp. (w tym szczepy indolo-dodatnie i indolo-ujemne), Enterobacter spp., Neisseria spp. (w tym szczepy N. gonorrhoeae wytwarzające β-laktamazy), Salmonella spp. (w tym S. typhi), Shigella spp., Providencia spp., Serratia spp., Citrobacter spp., Pseudomonas spp. i Bacteroides spp. – niektóre szczepy Bacteroides fragilis są oporne. Nie działa na Chlamydia trachomatis. Wiązanie z białkami osocza wynosi 25-40%. W zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych osiąga stężenia terapeutyczne w płynie mózgowo-rdzeniowym. Jest częściowo metabolizowany do deacetylocefotaksymu, który działa przeciwbakteryjnie. Po podaniu dożylnym stwierdzono nieco więcej niż 80% podanej dawki w moczu; niezmieniona postać cefotaksymu stanowiła 50-60%, reszta składała się z 3 metabolitów.T_0,5 we krwi wynosi 50-80 min, u pacjentów w podeszłym wieku 120-150 min.

Leczenie niżej wymienionych zakażeń, wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje. Zakażenia dolnych dróg oddechowych wywołane przez Streptococcus pneumoniae, S. pyogenes* (grupa A) i inne paciorkowce (w tym enterokoki, np. Enterococcus faecalis), Staphylococcus aureus (wytwarzające penicylinazę oraz niewytwarzające penicylinazy), Escherichia coli, Klebsiella spp., Haemophilus influenzae (w tym szczepy oporne na ampicylinę), H. parainfluenzae, Proteus mirabilis, Serratia marcescens*, Enterobacter spp., indolo-dodatnie Proteus i Pseudomonas spp. (w tym P. aeruginosa). Zakażenia dróg moczowych wywołane przez Enterococcus spp., Staphylococcus epidermidis, S. aureus* (wytwarzające penicylinazę oraz niewytwarzające penicylinazy), Citrobacter spp., Enterobacter spp., Escherichia coli, Klebsiella spp., Proteus mirabilis, Proteus vulgaris*, Providencia stuartii, Morganella morganii*, Providencia rettgeri*, Serratia marcescens i Pseudomonas spp. (w tym P. aeruginosa). Zakażenia narządów płciowych wywołane przez Staphylococcus epidermidis, Streptococcus spp., Enterococcus spp., Enterobacter spp.*, Klebsiella spp.*, Escherichia coli, Proteus mirabilis, Bacteroides spp. (w tym Bacteroides fragilis*), Clostridium spp. i beztlenowe ziarniaki (w tym Peptostreptococcus spp. i Peptococcus spp.) i Fusobacterium spp. (w tym F. nucleatum*). Także nieskomplikowane postacie rzeżączki (szyjkowa, cewkowa lub odbytnicza) wywołane przez Neisseria gonorrhoeae, w tym szczepy wytwarzające penicylinazę. Cefotaksym, podobnie jak inne cefalosporyny, nie wykazuje skuteczności wobec Chlamydia trachomatis. U pacjentów z zapalnymi chorobami miednicy, wywołanymi między innymi przez C. trachomatis, należy dodatkowo zastosować odpowiednie leczenie przeciwko chlamydiom. Posocznica wywołana przez Escherichia coli, Klebsiella spp., Serratia marcescens, Staphylococcus aureus i Streptococcus spp. (w tym S. pneumoniae). Zakażenia skóry i tkanek miękkich wywołane przez Staphylococcus aureus (wytwarzające penicylinazę oraz niewytwarzające penicylinazy), Staphylococcus epidermidis, Streptococcus pyogenes (grupa A) i inne paciorkowce, Enterococcus spp., Acinetobacter spp.*, Escherichia coli, Citrobacter spp. (w tym C. freundii*). Enterobacter spp., Klebsiella spp., Proteus mirabilis, Proteus vulgaris*, Morganella morganii, Providencia rettgeri *, Pseudomonas spp., Serratia marcescens, Bacteroides spp. i beztlenowe ziarniaki (w tym Peptostreptococcus spp.*, Peptococcus spp.). Zakażenia w obrębie jamy brzusznej, w tym zapalenie otrzewnej wywołane przez Streptococcus spp.*, Escherichia coli, Klebsiella spp., Bacteroides spp. oraz beztlenowe i tlenowe ziarniaki (w tym Peptostreptococcus spp.* i Peptococcus spp.*), Proteus mirabilis* i Clostridium spp.* Zakażenia kości i stawów wywołane przez Staphylococcus aureus (wytwarzające penicylinazę oraz niewytwarzające penicylinazy), Streptococcus spp. (w tym S. pyogenes*), Pseudomonas spp. (w tym P. aeruginosa*) i Proteus mirabilis*. Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych wywołane przez Neisseria meningitidis, Haemophilus influenzae, Streptococcus pneumoniae, Klebsiella pneumoniae*, Escherichia coli*. Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym w przypadku zwiększonego zagrożenia wystąpienia zakażenia u pacjenta. *skuteczność wykazana na niewielkiej liczbie pacjentów (<10). Podczas podejmowania decyzji o leczeniu cefotaksymem należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na cefotaksym lub inne cefalosporyny. Nie stosować u osób uczulonych na penicyliny, gdyż może u nich wystąpić reakcja alergiczna na cefalosporyny (nadwrażliwość krzyżowa).

Cefotaksym przenika przez barierę łożyska, dlatego nie należy go stosować w ciąży, zwłaszcza w I trymestrze, chyba że oczekiwane korzyści przewyższają ryzyko. Cefotaksym przenika do mleka matki. W razie stosowania cefotaksymu w czasie karmienia piersią może wystąpić u noworodków zaburzenie składu flory bakteryjnej jelit i biegunka, mogą namnożyć się drożdżaki oraz może dojść do reakcji uczuleniowej. W związku z tym należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać leczenie, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla kobiety.

Domięśniowo lub dożylnie. Dorośli i dzieci >12 lat: zazwyczaj 1-2 g na dobę, w 2 dawkach podzielonych, podawanych co 12 h; w ciężkich przypadkach dawkę dobową można zwiększyć do 12 g. Rzeżączka (z wyjątkiem rzeżączki odbytnicy u mężczyzn): 500 mg jednorazowo i.m.; rzeżączka odbytnicy u mężczyzn: 1 g jednorazowo i.m. W leczeniu rzeżączki u dorosłych kobiet należy podać pojedynczą dawkę 500 mg cefotaksymu. U mężczyzn oraz w leczeniu zakażeń wywołanych mniej wrażliwymi drobnoustrojami może być konieczne zwiększenie dawki do 1 g. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badania wykrywające ewentualne zakażenie kiłą. Zakażenia niepowikłane: 1 g co 12 h i.m. lub i.v. Zakażenia umiarkowane do ciężkich: 1 lub 2 g co 8 h i.m. lub i.v. Zakażenia ciężkie, w których konieczne jest podawanie dużych dawek (np. posocznica) 2 g co 6 lub 8 h i.v. Zakażenia zagrażające życiu: 2 g co 4 h i.v. Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym: 1 g cefotaksymu w pojedynczej dawce w odstępie 30-90 min przed planowaną operacją; w zależności od ryzyka zakażenia można kontynuować podawanie leku po zabiegu. Niemowlęta i dzieci do 12 lat. W zależności od ciężkości zakażenia 50-100 mg cefotaksymu/kg mc./dobę podzielone na 2, 3 lub 4 dawki podawane odpowiednio co 12, 8 lub 6 h. W pojedynczych przypadkach – zwłaszcza w zakażeniach zagrażających życiu – może być konieczne zwiększenie dawki dobowej do 200 mg/kg mc. Noworodki, w tym wcześniaki: ze względu na nie w pełni wykształconą czynność nerek, nie należy przekraczać dawki 50 mg cefotaksymu/kg mc./dobę, podawać w 2, 3 lub 4 dawkach odpowiednio co 12, 8 lub 6 h. Szczególne grupy pacjentów. W związku z pozanerkową eliminacją cefotaksymu, zmniejszenie dawki leku jest konieczne tylko w ciężkiej niewydolności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego <5 ml/min, stężenie kreatyniny w surowicy ok. 751 µmol/l). Po podaniu początkowej dawki nasycającej 1 g, dawkę dobową należy zmniejszyć o połowę bez zmiany częstości podawania, np. dawkę 1 g co 12 h należy zmniejszyć do dawki 500 mg co 12 h, 1 g co 8 h należy zmniejszyć do 500 mg co 8 h, 2 g co 8 h do 1 g co 8 h itd. Podobnie jak w innych grupach pacjentów może być konieczne dalsze dostosowanie dawkowania do przebiegu zakażenia i ogólnego stanu pacjenta. U pacjentów ze znacznie ograniczoną czynnością nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego <10 ml/min) obowiązują osobne zasady dawkowania. Sposób podania. Dawki dobowe do 6 g należy podzielić na co najmniej 2 dawki pojedyncze, podawane w odstępie 12 h. Większe dawki dobowe należy podzielić na co najmniej 3 do 4 dawek pojedynczych, podawanych w odstępach odpowiednio co 8 lub 6 h.

Alergia krzyżowa. Przed zastosowaniem cefalosporyn należy ustalić, czy pacjent ma nadwrażliwość na penicyliny i inne antybiotyki β-laktamowe, gdyż może występować alergia krzyżowa (5-10% przypadków). Reakcje anafilaktyczne. U pacjentów otrzymujących cefotaksym opisywano ciężkie, w tym śmiertelne, reakcje nadwrażliwości. Jeśli wystąpi reakcja nadwrażliwości, leczenie należy bezwzględnie przerwać. Zastosowanie cefotaksymu jest bezwzględnie przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na cefalosporyny typu natychmiastowego, stwierdzoną w wywiadzie. Leczenie cefalosporynami należy podejmować ze szczególną ostrożnością u pacjentów nadwrażliwych na penicylinę, ponieważ między penicylinami i cefalosporynami występuje alergia krzyżowa. Szczególną ostrożność należy zachować u osób, u których wcześniej występowała ciężka alergia lub astma. U pacjentów mających skłonność do alergii istnieje możliwość wystąpienia reakcji alergicznej. Należy wówczas przerwać stosowanie cefotaksymu. Ciężkie reakcje skórne. Zgłaszano występowanie poważnych niepożądanych reakcji skórnych (SCAR), tym ostrą uogólnioną osutkę krostkową (AGEP), zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS) mogących zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. W momencie przepisania leku należy poinformować pacjentów o objawach przedmiotowych i podmiotowych dotyczących reakcji skórnych. Jeśli pojawią się świadczące o wystąpieniu tych reakcji, należy natychmiast odstawić cefotaksym. Jeśli podczas stosowania cefotaksymu u pacjenta wystąpi AGEP, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka lub zespół DRESS nie należy rozpoczynać ponownie leczenia cefotaksymem i należy je trwale przerwać. U dzieci pojawienie się wysypki może być mylone z zakażeniem podstawowym lub alternatywnym procesem zakaźnym, a lekarze powinni rozważyć możliwość wystąpienia reakcji na cefotaksym u dzieci, u których podczas leczenia cefotaksymem występują objawy wysypki i gorączki. Niewydolność nerek.  U pacjentów z niewydolnością nerek: dawkowanie należy zmodyfikować w zależności od obliczonego klirensu kreatyniny; należy zachować ostrożność, jeśli cefotaksym jest podawany razem z aminoglikozydami lub innymi lekami nefrotoksycznymi; u tych pacjentów, osób w wieku podeszłym oraz u pacjentów z występującą wcześniej niewydolnością nerek, należy monitorować czynność nerek. Neurotoksyczność. Duże dawki antybiotyków β-laktamowych zawłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek, mogą prowadzić do encefalopatii. Należy poinformować pacjenta, że w razie wystąpienia objawów encefalopatii konieczny jest natychmiastowy kontakt z lekarzem przed kontynuacją leczenia. Choroby związane z Clostridioides difficile (np. rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego). Ciężkie i utrzymujące się biegunki mogą wskazywać na rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, które może być groźne dla życia. W pojedynczych przypadkach podczas stosowania antybiotyków o szerokim zakresie działania zaobserwowano występowanie rzekomobłoniastego zapalenia jelita cienkiego i okrężnicy. Należy wówczas zakończyć leczenie cefotaksymem i w razie konieczności natychmiast podjąć odpowiednie leczenie (np. podanie specjalnych antybiotyków lub chemioterapeutyków, których skuteczność jest potwierdzona klinicznie). Nie należy przyjmować leków hamujących perystaltykę jelit. Reakcje hematologiczne. Podczas leczenia cefotaksymem, zwłaszcza podawanym przez długi okres czasu, może rozwinąć się leukopenia, neutropenia i znacznie rzadziej, agranulocytoza. Jeśli leczenie trwa dłużej niż 7-10 dni, należy kontrolować parametry krwi i przerwać leczenie w przypadku wystąpienia neutropenii. Odnotowano kilka, szybko ustępujących po zaprzestaniu leczenia, przypadków eozynofilii i trombocytopenii. Zgłaszano również przypadki niedokrwistości hemolitycznej. Kontrola czynności wątroby i nerek. W razie stosowania leku przez dłuższy okres, należy kontrolować czynność wątroby i nerek. Nadkażenia. Każde zastosowanie antybiotyków może powodować wzrost drobnoustrojów niewrażliwych na dany antybiotyk. Należy zwrócić uwagę na objawy nowo powstałego zakażenia i odpowiednio je leczyć. Dzieci. Nie należy stosować cefotaksymu z dodatkiem lidokainy do wstrzykiwań domięśniowych u dzieci w 1. rż. Substancje pomocnicze. Lek zawiera 48 mg sodu w 1 g co odpowiada 2,4% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Środki ostrożności dotyczące podawania. Należy przestrzegać zalecanego czasu wstrzykiwań lub infuzji - jeśli cefotaksym jest zbyt szybko podawany we wstrzyknięciu przez żyły środkowe za pomocą cewnika (<1 min), może dojść do ciężkich zaburzeń rytmu serca.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy niezwłocznie przerwać stosowanie cefotaksymu i poinformować lekarza, jeśli pacjent zauważy
wystąpienie któregokolwiek z poniższych objawów:
- czerwonawe, nieuniesione, w kształcie tarczy celowniczej lub okrągłe plamy na tułowiu, często z
  centralnie położonymi pęcherzami, łuszczeniem się skóry, owrzodzeniami jamy ustnej, gardła,
  nosa, narządów płciowych i oczu. Te ciężkie wysypki skórne mogą być poprzedzone gorączką i
  objawami grypopodobnymi (zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczna nekroliza naskórka).
- Rozległa wysypka, wysoka temperatura ciała i powiększone węzły chłonne (zespół DRESS lub
  zespół nadwrażliwości na lek).
- Czerwona łuskowata rozległa wysypka ze zgrubieniami pod skórą i pęcherzami, z towarzyszącą
  gorączką. Objawy pojawiają się zazwyczaj na początku leczenia (ostra uogólniona osutka
  krostkowa).
- Reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, wstrząs anafilaktyczny.

Poniżej przedstawiono działania niepożądane i częstości ich występowania.

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
- ból w miejscu podania po podaniu domięśniowym.

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
- alergiczne reakcje skórne (pokrzywka, wyprysk), świąd, gorączka polekowa, zaburzenia
  stawów (obrzęk),
- zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika w surowicy.

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób):
- zmniejszenie liczby białych krwinek, zwiększenie liczby eozynofilów (rodzaj białych
  krwinek), zmniejszenie liczby płytek krwi, reakcja Herxheimera (objawy pojawiające się w
  ciągu kilku tygodni od rozpoczęcia leczenia boreliozy jak wysypka na skórze, świąd,
  gorączka, leukopenia, trudności w oddychaniu, dolegliwości stawowe),
- drgawki,
- biegunka, brak łaknienia,
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT, LDH, GGTP, fosfatazy
  alkalicznej) i (lub) stężenia bilirubiny,
- wysypka, świąd skóry, pokrzywka,
- pogorszenie czynności nerek i (lub) zwiększenie stężenia kreatyniny (zawłaszcza podczas
  stosowania z aminoglikozydami),
- gorączka, reakcje zapalne w miejscu podania, w tym zapalenie żył lub zakrzepowe zapalenie
  żył.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów):
- skurcze, pobudzenie ośrodkowego układu nerwowego, mioklonie (gwałtowne skurcze
  mięśni), szczególnie po podaniu dużych dawek cefotaksymu u osób z niewydolnością nerek.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- nadkażenia,
- zmniejszenie liczby neutrofilów (rodzaj białych krwinek), całkowity lub prawie całkowity
  brak granulocytów we krwi oraz w rozmazie szpiku kostnego (agranulocytoza),
  niedokrwistość hemolityczna,
- bóle i zawroty głowy, encefalopatia (np. zaburzenia świadomości, nieprawidłowe ruchy),
- arytmia spowodowana zbyt szybką infuzją leku przez cewnik do żyły centralnej,
- nudności, wymioty, bóle brzucha, rzekomobłoniaste zapalenia jelita grubego,
- zapalenie wątroby (czasami z żółtaczką),
- ciężkie reakcje skórne (rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna
  nekroliza naskórka),
- śródmiąższowe zapalenie nerek,
- reakcje ogólnoustrojowe na lidokainę po podaniu domięśniowym (jeśli roztwór zawiera
  lidokainę), nudności i uczucie gorąca po szybkim podaniu dożylnym.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do
Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie należy stosować cefotaksymu razem z innymi chemioterapeutykami o działaniu bakteriostatycznym (np. tetracykliny, erytromycyna, chloramfenikol, sulfonamidy), ze względu na działanie antagonistyczne. Z powodu niezgodności cefotaksymu nie należy podawać w jednym wstrzyknięciu lub roztworze do wlewu ze wszystkimi aminoglikozydami (w razie konieczności zastosowania obu antybiotyków, należy podać je za pomocą osobnych przyrządów i wstrzyknąć w różne miejsca). Jednoczesne podawanie probenecydu prowadzi do zahamowania wydalania cefotaksymu przez nerki, a przez to do zwiększenia jego stężenia w surowicy i wydłużenia czasu działania. Podczas jednoczesnego stosowania z cefotaksymem leków mogących uszkadzać nerki (np. antybiotyków aminoglikozydowych, polimiksyny B, kolistyny) oraz leków moczopędnych działających na pętlę Henlego może dojść do wzmocnienia toksycznego działania tych leków na nerki. Jeżeli konieczne jest jednoczesne leczenie cefotaksymem i antybiotykiem aminoglikozydowym, leki te należy podawać osobno oraz kontrolować czynność nerek.

MIP Pharma Polska Sp. z o.o.
ul. Orzechowa 5
80-175 Gdańsk
58-558-81-96
[email protected]
www.mip-pharma.pl