Ceprotin 500 j.m. proszek do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 500 j.m. białka C. Roztwór sporządzony przez odtworzenie proszku w 5 ml jałowej wody do wstrzykiwań zawiera około 100 j.m./ml białka C z osocza ludzkiego. Preparat zawiera sód.

Białko C jest glikoproteiną o właściwościach antykoagulacyjnych, wytwarzaną w wątrobie przy udziale witaminy K. Otrzymywane jest z osocza ludzkiego oczyszczonego za pomocą mysich przeciwciał monoklonalnych. Pod wpływem działania kompleksu trombina/trombomodulina ulega przemianie do aktywowanego białka C (APC) - proteazy serynowej, silnie hamującej krzepnięcie krwi, zwłaszcza w obecności kofaktora - białka S. Działanie APC polega na unieczynnieniu aktywowanych form czynników krzepnięcia V i VIII, co prowadzi do zmniejszenia tworzenia trombiny. Wykazano ponadto, że APC może mieć działanie profibrynolityczne. Podanie dożylne leku powoduje natychmiastowe, ale przejściowe zwiększenie stężenia białka C w osoczu. Terapia substytucyjna u pacjentów z niedoborem białka C ma na celu opanowanie powikłań zakrzepowych lub w przypadku podawania profilaktycznego - zapobiec ich wystąpieniu. U osób z bezobjawowym niedoborem białka C, biologiczny okres półtrwania wynosił 4,4-15,8 h. U pacjentów z ostrą zakrzepicą, zwiększanie stężenia białka C i biologiczny okres półtrwania mogą być znacznie zmniejszone.

Profilaktyka i leczenie plamicy piorunującej (purpura fulminans), martwicy skóry wywołanej kumaryną oraz przypadków zakrzepicy żylnej u pacjentów z ciężkim wrodzonym niedoborem białka C.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, na białko mysie lub na heparynę, z wyjątkiem użycia w celu opanowania zagrażających życiu powikłań zakrzepowych.

Bezpieczeństwo stosowania leku w ciąży i okresie karmienia piersią nie zostało ustalone. Preparat można stosować wyłącznie w przypadku, gdy spodziewane korzyści leczenia przewyższają potencjalne ryzyko dla matki i dziecka.

Dożylnie. Leczenie powinno być rozpoczynane pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w terapii substytucyjnej czynnikami/inhibitorami krzepnięcia, w ośrodkach gdzie możliwe jest monitorowanie aktywności białka C. Dawkę należy dobrać indywidualnie w oparciu o ocenę wyników badań laboratoryjnych. Leczenie ostrych epizodów oraz profilaktyka krótkoterminowa (w tym zabiegi inwazyjne). Początkowo należy uzyskać 100% (1 j.m./ml) aktywności białka C i utrzymywać ją powyżej 25% w okresie przeprowadzanego leczenia. W celu ustalenia stopnia odzyskania i biologicznego T_0,5 zaleca się podanie dawki wstępnej wynoszącej 60-80 j.m./kg mc. Przed i podczas leczenia preparatem zaleca się ustalenie stężenia białka C w osoczu za pomocą oznaczenia aktywności białka C z wykorzystaniem chromogennego substratu. Dawkowanie należy ustalać w oparciu o laboratoryjne oznaczenie aktywności białka C. W ostrych stanach zakrzepowych oznaczenia należy wykonywać co 6 h do czasu stabilizacji stanu pacjenta, a następnie 2 razy dziennie i zawsze bezpośrednio przed kolejnym podaniem leku. Należy pamiętać, że T_0,5 białka C może być znacząco skrócony w określonych przypadkach klinicznych, takich jak ostra zakrzepica z plamicą piorunującą i martwicą skóry. Jeśli odpowiedź na wstrzyknięcie leku jest zadowalająca (mierzona testem chromogennym), dawkowanie można stopniowo zmniejszyć do podawania co 12 h, zapewniając minimalną aktywność białka C wynoszącą >25% (>0,25 j.m./ml). U pacjentów leczonych w ostrej fazie choroby może dochodzić do znacznie mniejszych przyrostów aktywności białka C. Z uwagi na duże rozbieżności w indywidualnej odpowiedzi na leczenie, wpływ preparatu na parametry krzepnięcia powinien być kontrolowany regularnie. U pacjentów, którym podaje się białko C w celach profilaktycznych, może być uzasadnione zapewnienie wyższych stężeń w przypadkach zwiększonego ryzyka zakrzepicy (takich jak zakażenie, uraz lub interwencja chirurgiczna). Profilaktyka długoterminowa. W przypadku długoterminowego leczenia profilaktycznego, zalecana dawka wynosi od 45 do 60 j.m./kg mc. co 12 h. Należy oznaczać aktywność białka C w celu zapewnienia minimalnych stężeń wynoszących 25% lub więcej. Należy odpowiednio dostosować dawkę lub częstość podawania infuzji. W rzadkich i wyjątkowych przypadkach, u pacjentów z brakiem dostępu żylnego, podskórne podanie 250–350 j.m./kg mc. prowadziło do uzyskania terapeutycznych stężeń białka C w osoczu. Leczenie skojarzone. Jeżeli pacjent jest przestawiany na stałe leczenie profilaktyczne doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, podawanie białka C można przerwać dopiero po osiągnięciu stabilnego efektu przeciwzakrzepowego ich działania. Zaleca się ponadto, aby podczas rozpoczynania leczenia doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi rozpoczynać terapię od małych dawek, a następnie zwiększać dawkę do odpowiedniego poziomu, zamiast podawać od razu standardową dawkę nasycającą. Na początku leczenia skojarzonego lekami przeciwzakrzepowymi (w szczególności antagonistami witaminy K) z białkiem C, należy utrzymać stabilny poziom aktywności białka C powyżej 0,25 j.m./ml (test chromogenny) przed rozpoczęciem leczenia przeciwzakrzepowego. Zaleca się ścisłe monitorowanie wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR). W leczeniu skojarzonym koncentratem białka C z lekami przeciwzakrzepowymi, zalecane jest utrzymywanie minimalnego stężenia białka C na poziomie 10% lub większym. Szczególne grupy pacjentów. Na podstawie ograniczonego doświadczenia klinicznego u dzieci, pochodzącego z raportów i badań obejmujących 83 pacjentów, wytyczne dotyczące dawkowania u osób dorosłych uważa się za obowiązujące dla noworodków i dzieci. Istnieją ograniczone dane kliniczne potwierdzające bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leku u pacjentów ze współistniejącym ciężkim wrodzonym niedoborem białka C i opornością na aktywowane białko C. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby. Pacjenci z takimi zaburzeniami powinni być dokładnie monitorowani. Sposób podania. Lek podaje się we wstrzyknięciu dożylnym po rozpuszczeniu proszku do sporządzania roztworu do wstrzykiwań w jałowej wodzie do wstrzykiwań. Preparat należy podawać z szybkością nie większą niż 2 ml na minutę, z wyjątkiem dzieci o masie ciała < 10 kg, kiedy szybkość podawania nie może być większa niż 0,2 ml/kg mc./min. Podobnie jak przy podawaniu innych preparatów dożylnych zawierających białko może dojść do wystąpienia reakcji nadwrażliwości typu alergicznego. Z uwagi na fakt, że objawy reakcji alergicznej mogą być ostre i groźne dla życia, preparat należy podawać w warunkach zapewniających dostęp do urządzeń podtrzymujących funkcje życiowe.

Z uwagi na możliwość wystąpienia reakcji nadwrażliwości typu alergicznego, pacjent powinien być poinformowany o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości (takich jak: wysypka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, trudności w oddychaniu, spadek ciśnienia i anafilaksja); w przypadku ich wystąpienia należy natychmiast przerwać podawanie leku. W przypadku wstrząsu należy postępować zgodnie z obowiązującym postępowaniem w leczeniu wstrząsu. Jeśli lek jest używany u pacjentów z ciężkim wrodzonym niedoborem białka C, mogą wytworzyć się przeciwciała hamujące białko C. W przypadku podawania preparatów przygotowywanych z ludzkiej krwi lub osocza nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych (dotyczy to również nieznanych lub pojawiających się od niedawna wirusów oraz innych czynników chorobotwórczych). Podejmowane środki są uważane za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, a także wirusów bezotoczkowych HAV. Podejmowane środki mogą mieć ograniczoną wartość wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19. Zakażenie parwowirusem B19 może być poważne u kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i dla osób z niedoborem odporności lub zwiększoną erytropoezą (np. anemia hemolityczna). U pacjentów otrzymujących regularnie lub w sposób powtarzany produkty z białkiem C powinno się wziąć pod uwagę przeprowadzenie odpowiednich szczepień (wirusowe zapalenie wątroby typu A i B). Z uwagi na śladową obecność heparyny w preparacie, należy liczyć się z możliwością wystąpienia małopłytkowości indukowanej heparyną (HIT) maskowanej symptomatologią ostrej fazy niedoboru białka C. W przypadku podejrzenia HIT należy oznaczyć liczbę płytek we krwi i w razie konieczności przerwać podawanie preparatu. Pacjenci z małopłytkowością indukowaną heparyną powinni w przyszłości unikać leków zawierających heparynę. W praktyce klinicznej zaobserwowano epizody krwawienia. Mogły być one wynikiem jednoczesnego podawania leków hamujących krzepnięcie krwi (np. heparyny). Tym niemniej nie można całkowicie wykluczyć, że podanie preparatu również miało wpływ na ich wystąpienie. Lek zawiera 22,5 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 1,1% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Po podaniu CEPROTIN mogą wystąpić następujące działania niepożądane:
- Jak w przypadku każdego leku podawanego w postaci infuzji dożylnej możliwe są reakcje
  alergiczne, w tym ciężkie i potencjalnie zagrażające życiu reakcje (anafilaksja).
  Pacjent powinien zostać poinformowany o wczesnych objawach reakcji alergicznych, takich jak
  pieczenie i kłujący ból w miejscu podania, dreszcze, nagłe zaczerwienienie twarzy, wysypka,
  pokrzywka, trudności w oddychaniu, nudności, ból głowy, letarg, spadek ciśnienia i ucisk
  w klatce piersiowej.
- W trakcie badań klinicznych rzadko (w mniej niż 1 przypadku na 1000 podań leku pacjentom)
  obserwowano następujące działania niepożądane: swędzenie (świąd), wysypka i zawroty głowy.
- Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano w przebiegu leczenia przypadki niepokoju,
  nadmiernego pocenia się, a także bólu i zaczerwienienia w miejscu wstrzyknięcia.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie są znane obecnie żadne interakcje z innymi lekami. U pacjentów, którzy rozpoczynają leczenie doustnymi antykoagulantami z grupy antagonistów witaminy K (np. warfaryną) może wystąpić przemijający stan nadkrzepliwości zanim pojawi się pożądany efekt przeciwzakrzepowy - w przypadku przestawiania na leczenie tymi lekami, podawanie białka C można przerwać dopiero po osiągnięciu stabilnego efektu przeciwzakrzepowego ich działania. Chociaż martwica skóry indukowana warfaryną może wystąpić u każdego pacjenta podczas wprowadzania leczenia doustnymi antykoagulantami, u osób z wrodzonym niedoborem białka C ryzyko to jest szczególnie wysokie.

Takeda Pharma Sp. z o.o.
ul. Prosta 68
00-838 Warszawa
22-608-13-00
[email protected]
www.takeda.com/pl-pl