Co-Diovan 160 mg + 25 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 160 mg walsartanu i 25 mg hydrochlorotiazydu.

Preparat złożony zawierający antagonistę receptora angiotensyny II - walsartan i diuretyk tiazydowy - hydrochlorotiazyd. Walsartan jest aktywnym, silnym i specyficznym antagonistą receptora dla angiotensyny II. Działa wybiórczo na podtyp receptora AT₁, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT₁, nie jest też inhibitorem konwertazy angiotensyny (kininazy II) - enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II i rozkładającego bradykininę. Walsartan nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych, które odgrywają rolę w regulacji czynności układu sercowo-naczyniowego. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym powoduje obniżenie ciśnienia bez wpływu na częstość tętna. Początek działania występuje w ciągu 2 h, maksymalne obniżenie ciśnienia jest osiągane w ciągu 4-6 h i utrzymuje się przez 24 h. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą typu 2 oraz mikroalbuminurią zmniejsza wydalanie albumin w moczu. Walsartan po podaniu doustnym wchłania się szybko, biodostępność wynosi 23%. Silnie wiąże się z białkami osocza (94-97%), przede wszystkim z albuminami. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z żółcią (83%) i moczem (13%), w niewielkim stopniu metabolizowany jest do nieczynnego farmakologicznie hydroksymetabolitu. T_0,5 wynosi 6 h. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorków w przybliżeniu w podobnych ilościach. Działanie diuretyczne hydrochlorotiazydu powoduje zmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reniny w osoczu, zwiększenie wydzielania aldosteronu, co prowadzi do zwiększenia utraty potasu z moczem. Biodostępność hydrochlorotiazydu wynosi 70%. Wiąże się z białkami osocza w 40-70%. Ponad 95% wchłoniętej dawki jest wydalane w niezmienionej postaci z moczem. T_0,5 wynosi 6-15 h.

Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego u dorosłych pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest wystarczająco kontrolowane za pomocą monoterapii walsartanem lub hydrochlorotiazydem.

Nadwrażliwość na walsartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidowe lub pozostałe składniki preparatu. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby, cholestaza. Ciężkie zaburzenie czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min), bezmocz. Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia oraz objawowa hiperurykemia. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Nie zaleca się stosowania preparatu w I trymestrze ciąży (istnieje ryzyko działania teratogennego). W II i III trymestrze ciąży stosowanie preparatu jest przeciwwskazane. Podawanie preparatu podczas II i III trymestru ciąży powoduje działania toksyczne dla płodu (pogorszenie czynności nerek płodu, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeśli do narażenia na działanie antagonistów receptora angiotensyny II doszło od II trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki. Niemowlęta, których matki przyjmowały leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II, powinny być obserwowane w kierunku niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska i może powodować takie działania u płodu i noworodka, jak zaburzenia gospodarki elektrolitowej, żółtaczka lub trombocytopenia. Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiet karmiących. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią. W trakcie karmienia piersią, w szczególności noworodków i wcześniaków, zaleca się stosowanie innych preparatów posiadających lepszy profil bezpieczeństwa.

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę. Zaleca się indywidualne dostosowanie poszczególnych składników preparatu. Jeśli ciśnienia krwi nie udaje się kontrolować, dawkę leku można zwiększyć poprzez zwiększenie dawki każdego ze składników do uzyskania dawki maksymalnej 320 mg + 25 mg.  Działanie przeciwnadciśnieniowe jest wyraźnie zauważalne w ciągu 2 tyg. U większości pacjentów maksymalny efekt jest obserwowany w ciągu 4 tyg., u niektórych pacjentów w ciągu 4-8 tyg. Nie ma konieczności dostosowywania dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (GFR ≥30 ml/min) oraz u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby bez cholestazy, maksymalna dawka dobowa walsartanu wynosi 80 mg. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby nie ma konieczności dostosowywania dawki hydrochlorotiazydu.
Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając wodą.

Preparat nie jest zalecany w przypadku jednoczesnego stosowania suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych leków, które mogą powodować hiperkaliemię (heparyna itp.). Zaleca się częste monitorowanie stężenia potasu w surowicy. Ze względu na ryzyko niedociśnienia tętniczego, ostrożnie stosować u pacjentów z niedoborem sodu lub odwodnionych. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy wyrównać niedobór sodu i (lub) objętość krwi krążącej. Nie należy stosować preparatu u pacjentów z ciężką, przewlekłą niewydolnością serca lub innymi stanami związanymi ze stymulacją układu renina-angiotensyna-aldosteron - RAA (ryzyko zaburzenia czynności nerek; ocena pacjentów z niewydolnością serca lub pacjentów po zawale mięśnia sercowego powinna zawsze uwzględniać ocenę czynności nerek); u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę bądź zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę (ryzyko podwyższonego stężenia mocznika i kreatyniny we krwi); u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem. Należy natychmiast przerwać leczenie preparatem u pacjentów, u których wystąpił obrzęk naczynioruchowy oraz nie należy ponownie podawać preparatu u tych pacjentów. Lek może zmienić tolerancję glukozy oraz zwiększać stężenie cholesterolu, trójglicerydów i kwasu moczowego w surowicy krwi. Pacjenci z cukrzycą mogą wymagać dostosowania dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem oraz powodować nieznaczne, przemijające podwyższenie stężenia wapnia w surowicy przy braku znanych zaburzeń metabolizmu wapnia. Znaczna hiperkalcemia może świadczyć o współistniejącej nadczynności przytarczyc. Przed wykonaniem badań oceniających czynność przytarczyc należy przerwać stosowanie tiazydów. Stosowanie hydrochlorotiazydu może być związane z reakcją idiosynkrazji, powodującą ostrą przemijającą krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta (objawy obejmują ostry początek zmniejszonej ostrości widzenia lub ból oka i zazwyczaj występują w ciągu kilku godzin do tygodnia od rozpoczęcia leczenia). Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może doprowadzić do trwałej utraty wzroku. Leczenie początkowe polega na jak najszybszym przerwaniu leczenia hydrochlorotiazydem; jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć inne leczenie lub leczenie chirurgiczne. Czynniki ryzyka powstawania ostrej jaskry zamkniętego kąta mogą obejmować alergię na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub zastawki dwudzielnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory. Brak doświadczeń ze stosowaniem preparatu u pacjentów, u których niedawno przeszczepiono nerkę. Ostrożnie stosować u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby przebiegającymi bez cholestazy. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie podawania leku; jeśli konieczne jest wznowienie terapii lekiem moczopędnym, zaleca się ochronę ciała przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem UV. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem, należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Należy zachować ostrożność u pacjentów, którzy już wcześniej doświadczyli reakcji nadwrażliwości na innych antagonistów receptora angiotensyny II. Wystąpienie reakcji nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one
wystąpią.

Niektóre działania niepożądane mogą być poważne i wymagać natychmiastowej pomocy
lekarskiej:
- Należy zgłosić się do lekarza, jeśli wystąpią objawy obrzęku naczynioruchowego, takie
  jak:
- obrzęk twarzy, języka lub gardła,
- trudności z przełykaniem,
- pokrzywka i trudności z oddychaniem,
- ciężkie choroby skóry powodujące wysypkę, zaczerwienienie skóry, powstawanie
  pęcherzy na wargach, oczach lub błonie śluzowej jamy ustnej, złuszczanie się skóry,
  gorączkę (toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka),
- pogorszenie widzenia lub ból oczu z powodu podwyższonego ciśnienia (możliwe
  objawy gromadzenia się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko – nadmiernego
  gromadzenia płynu między naczyniówką a twardówką – lub ostrej jaskry zamkniętego
  kąta),
- gorączka, ból gardła, częstsze zakażenia (agranulocytoza),
- ostra niewydolność oddechowa (objawy obejmują ciężką duszność, gorączkę,
  osłabienie i splątanie).

Powyższe działania niepożądane są bardzo rzadkie lub ich częstotliwość jest nieznana.

Jeśli wystąpi którykolwiek z tych objawów, należy natychmiast przerwać stosowanie
leku Co-Diovan i skontaktować się z lekarzem (patrz także punkt 2. „Ostrzeżenia
i środki ostrożności”).

Inne działania niepożądane obejmują:

Niezbyt często (mogą dotyczyć do 1 na 100 osób):
- kaszel,
- obniżone ciśnienie krwi,
- uczucie pustki w głowie,
- odwodnienie (z uczuciem pragnienia, suchością jamy ustnej i języka, rzadkim
  oddawaniem moczu, ciemnym zabarwieniem moczu, suchą skórą),
- ból mięśni,
- uczucie zmęczenia,
- mrowienie lub drętwienie,
- nieostre widzenie,
- szumy (np. syczenie, brzęczenie) w uszach.

Bardzo rzadko ( mogą dotyczyć 1 na 10 000 osób):
- zawroty głowy,
- biegunka,
- ból stawów.

Częstość nieznana (częstość nie może być ustalona na podstawie dostępnych danych):
- trudności z oddychaniem,
- znaczne zmniejszenie ilości oddawanego moczu,
- małe stężenie sodu we krwi (które może wywołać uczucie zmęczenia, dezorientację,
  drżenie mięśni i (lub) drgawki w ciężkich przypadkach),
- niskie stężenie potasu we krwi (któremu niekiedy towarzyszy osłabienie mięśni, kurcze
  mięśni, zaburzenia rytmu serca),
- mała liczba białych ciałek krwi (z takimi objawami jak gorączka, zakażenia skórne, ból
  gardła lub owrzodzenia jamy ustnej spowodowane zakażeniami, osłabienie),
- zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi (które może, w rzadkich przypadkach,
  wywoływać zażółcenie skóry i oczu),
- zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi i zwiększenie stężenia kreatyniny
  we krwi (co może wskazywać na nieprawidłową czynność nerek),
- zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (co może, w rzadkich przypadkach,
  wywołać dnę),
- omdlenie.

Poniższe działania niepożądane zostały zgłoszone po zastosowaniu leków zawierających
sam walsartan lub hydrochlorotiazyd:

Walsartan

Niezbyt często (mogą dotyczyć do 1 na 100 osób):
- uczucie wirowania,
- ból brzucha.

Częstość nieznana (częstość nie może być ustalona na podstawie dostępnych danych):
- pęcherze na skórze (objawy pęcherzowego zapalenia skóry),
- wysypka skórna ze swędzeniem lub bez, przebiegająca z niektórymi z następujących
  objawów przedmiotowych i podmiotowych: gorączką, bólem stawów, bólem mięśni,
  obrzękiem węzłów chłonnych i (lub) objawami grypopodobnymi,
- wysypka, fioletowo-czerwone plamy, gorączka, swędzenie (objawy zapalenia naczyń
  krwionośnych),
- mała liczba płytek krwi (czasami z niewyjaśnionym krwawieniem lub powstawaniem
  sińców),
- wysokie stężenie potasu we krwi (czasami z kurczem mięśni, zaburzeniami rytmu
  serca),
- reakcje alergiczne (z takimi objawami jak wysypka, swędzenie, pokrzywka, trudności
  z oddychaniem lub obrzęk, zawroty głowy),
- obrzęk, głównie twarzy i gardła; wysypka; swędzenie,
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych,
- zmniejszenie stężenia hemoglobiny i zmniejszenie procentowej zawartości czerwonych
  krwinek we krwi (oba te czynniki w ciężkich przypadkach mogą wywołać
  niedokrwistość),
- niewydolność nerek,
- małe stężenie sodu we krwi (które może wywołać uczucie zmęczenia, dezorientację,
  drżenie mięśni i (lub) drgawki w ciężkich przypadkach).

Hydrochlorotiazyd

Bardzo często (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 osób):
- małe stężenie potasu we krwi;
- zwiększone stężenie lipidów we krwi.

Często (mogą dotyczyć do 1 na 10 osób):
- małe stężenie sodu we krwi,
- małe stężenie magnezu we krwi,
- duże stężenie kwasu moczowego we krwi,
- swędząca wysypka i inne rodzaje wysypki,
- zmniejszony apetyt,
- łagodne nudności i wymioty,
- zawroty głowy/ omdlenie po wstaniu,
- niezdolność do osiągnięcia lub utrzymania erekcji.

Rzadko (mogą dotyczyć do 1 na 1 000 osób):
- obrzęk i powstawanie pęcherzy na skórze (z powodu zwiększonej wrażliwości na
  słońce),
- duże stężenie wapnia we krwi,
- duże stężenie cukru we krwi,
- obecność cukru w moczu,
- nasilenie zaburzeń metabolicznych w przebiegu cukrzycy,
- zaparcie, biegunka, uczucie dyskomfortu w żołądku lub jelitach, zaburzenia wątroby,
  które mogą wystąpić razem z zażółceniem skóry i oczu,
- niemiarowa czynność serca,
- ból głowy,
- zaburzenia snu,
- obniżenie nastroju (depresja),
- mała liczba płytek krwi (czasami z krwawieniem lub powstawaniem sińców pod skórą)
- zawroty głowy,
- mrowienie lub drętwienie,
- zaburzenie widzenia.

Bardzo rzadko (mogą dotyczyć do 1 na 10 000 osób):
- zapalenie naczyń krwionośnych z takimi objawami jak wysypka, fioletowo-czerwone
  plamy, gorączka,
- wysypka, swędzenie, pokrzywka, trudności w oddychaniu lub połykaniu, zawroty
  głowy (reakcje nadwrażliwości),
- wysypka na twarzy, ból stawów, zaburzenia mięśni, gorączka (toczeń rumieniowaty)
- silny ból w nadbrzuszu (zapalenie trzustki),
- trudności w oddychaniu z gorączką, kaszlem, świszczącym oddechem, dusznościami
  (niewydolność oddechowa, w tym zapalenie płuc oraz obrzęk płuc),
- bladość skóry, zmęczenie, duszność, ciemne zabarwienie moczu (niedokrwistość
  hemolityczna),
- gorączka, ból gardła lub owrzodzenie jamy ustnej na skutek zakażenia (leukopenia),
- stan splątania, zmęczenie, drżenie i kurcze mięśni, przyspieszony oddech (zasadowica
  hipochloremiczna).

Nieznana (częstość nie może być oceniana na podstawie dostępnych danych):
- osłabienie, powstawanie siniaków i częste zakażenia (niedokrwistość aplastyczna),
- znaczne zmniejszenie ilości oddawanego moczu (możliwe objawy zaburzenia
  czynności nerek lub niewydolności nerek),
- wysypka, zaczerwienienie skóry, powstawanie pęcherzy na wargach, oczach lub błonie
  śluzowej jamy ustnej, złuszczanie się skóry, gorączka (możliwe objawy rumienia
  wielopostaciowego),
- kurcze mięśni,
- gorączka ,
- osłabienie (astenia),
- nowotwory złośliwe skóry i warg (nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych
Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów
Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na
temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Podczas jednoczesnego stosowania walsartanu i hydrochlorotiazydu oraz litu może wystąpić odwracalne zwiększenie stężenia litu we krwi i nasilenie jego toksyczności - nie zaleca się leczenia skojarzonego (jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, należy ściśle kontrolować stężenie litu we krwi). Preparat może nasilać działanie leków o właściwościach przeciwnadciśnieniowych (np. guanetydyny, metylodopy, leków rozszerzających naczynia krwionośne, inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny, leków β-adrenolitycznych, antagonistów kanałów wapniowych, inhibitorów wychwytu zwrotnego dopaminy) oraz osłabiać reakcję na aminy presyjne, jednak osłabienie tego efektu nie jest wystarczające, aby wykluczyć ich stosowanie. NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w dawce >3 g/dobę, nieselektywne NLPZ) mogą osłabiać hipotensyjne działanie zarówno antagonistów receptora angiotensyny II, jak i hydrochlorotiazydu. Ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia się czynności nerek i hiperkaliemii. Z tego względu zaleca się kontrolę czynności nerek na początku leczenia, jak również zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta. Walsartan. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA), np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie preparatu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR <60ml/min/1,73 m²). W razie konieczności stosowania walsartanu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, suplementami potasu, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas i innymi substancjami, które mogą powodować hiperkaliemię, zaleca się kontrolowanie stężenia potasu we krwi. Walsartan jest substratem transportera wychwytu wątrobowego OATP1B1/OATP1B3 i transportera wyrzutu wątrobowego MRP2; jednoczesne stosowanie inhibitorów transportera wychwytu (np. ryfampicyny, cyklosporyny) lub transportera wyrzutu (np. rytonawiru) może zwiększyć ogólnoustrojową ekspozycję na walsartan (należy zachować właściwą ostrożność podczas rozpoczynania lub kończenia jednoczesnej terapii tymi lekami). Nie stwierdzono interakcji walsartanu z cymetydyną, warfaryną, furosemidem, digoksyną, atenololem, indometacyną, hydrochlorotiazydem, amlodypiną i glibenklamidem. Hydrochlorotiazyd. Podczas jednoczesnego stosowania z lekami moczopędnymi zwiększającymi wydalanie potasu z moczem, kortykosteroidami, lekami przeczyszczającymi, ACTH, amfoterycyną, karbenoksolonem, penicyliną G, kwasem salicylowym i jego pochodnymi zwiększa się ryzyko hipokaliemii (zaleca się monitorowanie stężenia potasu w osoczu). Hydrochlorotiazyd podawany z lekami, które mogą wywołać częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes, należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko wystąpienia hipokaliemii, w szczególności z lekami przeciwarytmicznymi klasy Ia i klasy III oraz niektórymi lekami przeciwpsychotycznymi (np. chinidyna, hydrochinidyna, dizopiramid). Jednoczesne stosowanie leków przeciwdepresyjnych, leków przeciwpsychotycznych, leków przeciwpadaczkowych, itp. może nasilać hiponatremiczne działanie leków moczopędnych (należy zachować ostrożność podczas długotrwałego stosowania tych leków). Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z glikozydami naparstnicy może wystąpić hipokaliemia lub hipomagnezemia jako działanie niepożądane sprzyjające zaburzeniom rytmu serca spowodowanym stosowaniem glikozydów naparstnicy. Podawanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z witaminą D lub solami wapnia może spowodować hiperkalcemię, szczególnie u  pacjentów predysponowanych (np. w przypadku nadczynności przytarczyc, nowotworu złośliwego lub stanów zależnych od witaminy D) poprzez zwiększenie zwrotnego wchłaniania wapnia w kanalikach. Leczenie tiazydem może wpływać na tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Należy zachować ostrożność, podając metforminę z uwagi na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez ewentualną czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych z lekami β-adrenolitycznymi może zwiększać ryzyko hiperglikemii. Tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać hiperglikemię spowodowaną przez diazoksyd. Hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego we krwi i z tego względu może być konieczne dostosowanie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurinol. Dostępność biologiczna tiazydowych leków moczopędnych może zostać zwiększona pod wpływem leków przeciwcholinergicznych (np. atropina, biperyden), najprawdopodobniej w wyniku spowolnienia perystaltyki przewodu pokarmowego i opóźnienia opróżniania żołądka z treści pokarmowej. Natomiast leki prokinetyczne, takie jak cyzapryd, mogą zmniejszać biodostępność tiazydów. Tiazydy mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny. Żywice jonowymienne (kolestyramina i kolestypol) zmniejszają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych. Zastosowanie dawki hydrochlorotiazydu co najmniej 4 h przed lub 4-6 h po podaniu żywicy potencjalnie może zminimalizować interakcje. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamid, metotreksat) przez nerki i nasilać ich działanie supresyjne na szpik kostny. Tiazydowe leki moczopędne nasilają działanie pochodnych kurary. Jednoczesne leczenie cyklosporyną może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny. Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu z alkoholem, barbituranami lub opioidami może nasilać niedociśnienie ortostatyczne. Zgłaszano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone metyldopą i hydrochlorotiazydem. U pacjentów z odwodnieniem wywołanym lekami moczopędnymi istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza po podaniu dużych dawek środków kontrastujących zawierających jod. Przed podaniem tych leków pacjenta należy ponownie nawodnić.

Novartis Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-375-48-88
www.novartis.com/pl-pl/