Comtess 200 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 200 mg entakaponu. Tabl. zawierają lecytynę sojową i sód.

Entakapon należy do grupy inhibitorów katecholo-O-metylotransferazy (COMT). Jest to inhibitor enzymu COMT działający wybiórczo, w sposób odwracalny i głównie obwodowo, przeznaczony do równoczesnego podawania z preparatami zawierającymi lewodopę. Poprzez hamowanie działania enzymu COMT entakapon zmniejsza przemianę metaboliczną lewodopy do 3-O-metyldopy (3-OMD), co prowadzi do zwiększenia wartości AUC lewodopy. W ten sposób stężenie lewodopy w tkance mózgowej ulega zwiększeniu. W wyniku stosowania entakaponu uzyskuje się przedłużenie trwania odpowiedzi klinicznej na lewodopę. W zakresie wchłaniania entakaponu istnieje duża zmienność między- i wewnątrzosobnicza. C_max w osoczu po podaniu dawki 200 mg entakaponu jest zwykle osiągane po około 1 h. Lek podlega w znacznym stopniu efektowi pierwszego przejścia. Po podaniu doustnym biodostępność entakaponu wynosi około 35%. Nie stwierdzono istotnego wpływu pokarmu na wchłanianie entakaponu. Po wchłonięciu z przewodu pokarmowego entakapon szybko przenika do tkanek obwodowych. Około 92% dawki jest eliminowane podczas fazy ß z krótkim okresem półtrwania eliminacji wynoszącym 30 minut. Entakapon wiąże się w znacznym stopniu z białkami osocza. Niewielka ilość podanego entakaponu, składającego się głównie z (E)-izomeru, podlega przemianie do (Z)-izomeru. Entakapon jest eliminowany głównie na drodze metabolizmu pozanerkowego. 80-90% dawki wydalane jest z kałem, a około 10-20% dawki jest wydalane z moczem. Jedynie śladowe ilości entakaponu znajdują się w moczu w postaci nie zmienionej. Przeważająca część (95%) wydalana jest w moczu w postaci związanej z kwasem glukuronowym. Jedynie 1% metabolitów entakaponu wydalanych w moczu powstaje w wyniku utleniania.

Wspomagająco w leczeniu standardowymi preparatami lewodopy z benserazydem lub lewodopy z karbidopą u dorosłych pacjentów z chorobą Parkinsona i fluktuacjami ruchowymi końca dawki, których nie można opanować stosując te preparaty.

Nadwrażliwość na entakapon, orzeszki ziemne lub soję lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zaburzenie czynności wątroby. Guz chromochłonny. Jednoczesne stosowanie entakaponu z nieselektywnymi inhibitorami MAO (MAO-A i MAO-B) np. fenelzyną, tranylcyprominą. Jednoczesne podawanie selektywnego inhibitora MAO-A z selektywnym inhibitorem MAO-B i entakaponem. Stwierdzony w wywiadzie złośliwy zespół neuroleptyczny i (lub) bezurazowy rozpad mięśni poprzecznie prążkowanych (rabdomioliza).

W badaniach przedklinicznych, w których zwierzętom podawano entakapon w dawkach znacznie większych niż dawki terapeutyczne, nie zaobserwowano działania teratogennego ani toksycznego na płód. Ze względu na brak doświadczenia dotyczącego stosowania u kobiet ciężarnych, lek nie powinien być podawany w okresie ciąży. W badaniach na zwierzętach wykazano, że entakapon przenika do mleka. Bezpieczeństwo stosowania leku u niemowląt nie jest znane. Kobiety przyjmujące entakapon nie powinny karmić piersią.

Doustnie. Entakapon może być stosowany tylko w skojarzeniu z preparatami złożonymi: lewodopy z benserazydem lub lewodopy z karbidopą (wszystkie informacje dotyczące tych preparatów złożonych mają zastosowanie w przypadku ich skojarzonego użycia z entakaponem). Dorośli: 1 tabl. 200 mg przyjmowana z każdą dawką preparatu zawierającego lewodopę z inhibitorem dopa-dekarboksylazy. Maksymalna zalecana dawka wynosi 200 mg 10 razy na dobę, czyli 2000 mg entakaponu. Entakapon wzmaga działanie lewodopy, dlatego w pierwszych dniach lub tygodniach po rozpoczęciu leczenia entakaponem jest często niezbędne dostosowanie dawek lewodopy, w celu zmniejszenia związanych z jej podawaniem działań niepożądanych o charakterze dopaminergicznym, takich jak: dyskinezy, nudności, wymioty i omamy. Należy zmniejszyć dobową dawkę lewodopy o ok. 10-30%, poprzez zwiększenie odstępów między dawkami i (lub) zmniejszenie pojedynczej dawki lewodopy, w zależności od stanu klinicznego pacjenta. W przypadku przerwania leczenia entakaponem, konieczne jest dostosowanie dawkowania innych leków stosowanych w chorobie Parkinsona, w szczególności lewodopy, w celu osiągnięcia wystarczającego opanowania objawów parkinsonizmu. Entakapon zwiększa dostępność biologiczną lewodopy zawartej w preparatach zawierających lewodopę z benserazydem nieco bardziej (o 5-10%) niż w przypadku preparatów lewodopy z karbidopą - z tego względu, chorzy przyjmujący standardowe preparaty lewodopy z benserazydem mogą wymagać znaczniejszego zmniejszenia dawki lewodopy na początku stosowania entakaponu. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Jednak w przypadku chorych dializowanych, można rozważyć wydłużenie odstępów między kolejnymi dawkami. Lek jest przeciwskazany u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie jest wymagane dostosowanie dawek u pacjentów w podeszłym wieku. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu dzieci w wieku do 18 lat. Sposób podania. Doustnie, jednocześnie z każdą dawką preparatu zawierającego lewodopę z karbidopą lub lewodopę z benserazydem. Można przyjmować wraz z posiłkami lub niezależnie.

U pacjentów z chorobą Parkinsona istnieje możliwość wystąpienia rozpadu mięśni poprzecznie prążkowanych, wtórnego do ciężkich dyskinez, lub złośliwego zespołu neuroleptycznego (NMS), zwłaszcza po nagłym zmniejszeniu dawki lub odstawieniu entakaponu i innych towarzyszących dopaminergicznych preparatów. NMS, przebiegający z rozpadem mięśni poprzecznie prążkowanych oraz hipertermią, charakteryzuje się objawami motorycznymi (sztywnością, skurczami klonicznymi mięśni, drżeniem), zmianami stanu psychicznego (np. pobudzeniem, splątaniem, śpiączką), hipertermią, zaburzeniami czynności wegetatywnych (przyspieszoną czynnością serca, chwiejnym ciśnieniem tętniczym) oraz zwiększoną aktywnością fosfokinazy kreatynowej. W poszczególnych przypadkach mogą być zauważalne tylko niektóre objawy i (lub) zmiany. Jeśli odstawienie entakaponu i innych leków dopaminergicznych jest konieczne, powinno ono następować powoli, a w razie wystąpienia objawów podmiotowych i (lub) przedmiotowych pomimo powolnego odstawiania leku, konieczne może okazać się zwiększenie dawki lewodopy. Terapia entakaponem powinna być stosowana ostrożnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Ze względu na swój mechanizm działania, lek może wpływać na metabolizm oraz nasilać działanie leków zawierających grupę katecholową - dlatego należy zachować szczególną ostrożność stosując entakapon u pacjentów otrzymujących leki metabolizowane przy udziale katecholo-O-metylotransferazy (COMT), np.: rymiterolu, izoprenaliny, adrenaliny, noradrenaliny, dopaminy, dobutaminy, α-metyldopy i apomorfiny. Ze względu na skojarzone stosowanie z lewodopą stosując entakapon, należy zachować środki ostrożności odnoszące się do stosowania lewodopy. Preparat zwiększa dostępność biologiczną lewodopy zawartej w standardowych preparatach lewodopy z benserazydem o 5-10% w porównaniu do standardowych preparatów lewodopy z karbidopą. Z tego względu, niepożądane działania dopaminergiczne mogą występować z większą częstotliwością, gdy entakapon jest dodany do leczenia preparatem lewodopy z benserazydem. W celu zmniejszenia dopaminergicznych działań niepożądanych, związanych z podawaniem lewodopy, często konieczne jest dostosowanie dawki lewodopy w czasie pierwszych dni lub tygodni po wprowadzeniu leczenia entakaponem, do stanu klinicznego pacjenta. Entakapon może nasilać niedociśnienie ortostatyczne wywołane podawaniem lewodopy, dlatego należy ostrożnie stosować u chorych przyjmujących inne leki, które mogą wywołać niedociśnienie ortostatyczne. Ze względu na większą częstość występowania działań niepożądanych np. dyskinezy, u chorych leczonych entakaponem oraz agonistami dopaminy (takimi jak bromokryptyna), selegiliną lub amantadyną, w porównaniu do pacjentów otrzymujących te leki i placebo, na początku leczenia entakaponem może być konieczne skorygowanie dawek innych preparatów stosowanych w chorobie Parkinsona. Entakapon podawany w skojarzeniu z lewodopą może powodować u pacjentów z chorobą Parkinsona senność oraz epizody nagłego zaśnięcia. Dlatego należy zachować ostrożność w czasie prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Zaleca się kontrolę masy ciała, aby zapobiec jej nadmiernemu zmniejszeniu, u pacjentów, u których występuje biegunka, gdyż przedłużająca się lub uporczywa biegunka występująca podczas leczenia entakaponem, może być oznaką zapalenia jelita grubego. W razie przedłużającej się lub uporczywej biegunki należy przerwać stosowanie preparatu oraz rozważyć odpowiednie leczenie i badania. Podczas leczenia agonistami dopaminy i (lub) innymi lekami dopaminergicznymi w skojarzeniu z lewodopą mogą wystąpić objawy behawioralne zaburzeń kontroli impulsów, w tym patologiczna skłonność do gier hazardowych, wzrost popędu płciowego (libido), zwiększenie aktywności seksualnej, kompulsywne wydawanie pieniędzy lub kupowanie, napadowe objadanie się oraz jedzenie kompulsywne, w związku z tym należy uważnie obserwować czy nie występują u pacjentów zaburzenia kontroli impulsów a w razie wystąpienia powyższych objawów zaleca się dokonanie oceny prowadzonego leczenia. U pacjentów z postępującą anoreksją, astenią i zmniejszeniem masy ciała w stosunkowo krótkim czasie, należy rozważyć przeprowadzenie ogólnej oceny lekarskiej włączając ocenę czynności wątroby. Lek zawiera olej sojowy i nie należy go stosować w razie stwierdzonej nadwrażliwości na orzeszki ziemne lub soję. Lek zawiera 7,9 mg sodu na tabletkę. Maksymalna zalecana dawka dobowa (10 tabletek) zawiera 79 mg sodu, co odpowiada 4% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Zwykle działania niepożądane spowodowane przez Comtess są łagodne do umiarkowanych.

Niektóre działania niepożądane są często spowodowane przez nasilenie skutków leczenia lewodopa i
występują najczęściej na początku leczenia. Jeśli u pacjenta wystąpią takie działania na początku
leczenia lekiem Comtess, powinien skontaktować się z lekarzem, który może zdecydować o
dostosowaniu dawki lewodopy.

Bardzo częste (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 osób):
- Ruchy mimowolne z trudnością wykonywania ruchów dowolnych (dyskinezy);
- złe samopoczucie (nudności);
- nieszkodliwe czerwonawo-brązowe zabarwienie moczu.

Częste (mogą dotyczyć do 1 na 10 osób):
- Nadmierne ruchy (hiperdyskinezy), nasilenie objawów choroby Parkinsona, długotrwałe skurcze
  mięśni (dystonia);
- złe samopoczucie (wymioty), biegunka, bóle brzucha, zaparcia, suchość w jamie ustnej;
- zawroty głowy, zmęczenie, wzmożone pocenie się, upadki;
- omamy (widzenie/słyszenie/czucie/czucie zapachu rzeczy, których w rzeczywistości nie ma),
  bezsenność, wyraziste sny i dezorientacja;
- przypadki chorób serca lub tętnic (np. ból w klatce piersiowej).

Niezbyt częste (mogą dotyczyć do 1 na 100 osób):
- Zawał mięśnia sercowego.

Rzadkie (mogą dotyczyć do 1 na 1 000 osób):
- Wysypki;
- nieprawidłowe wartości wyników testów wątrobowych.

Bardzo rzadkie (mogą dotyczyć do 1 na 10 000 osób):
- Pobudzenie;
- zmniejszony apetyt, zmniejszenie masy ciała;
- pokrzywka.

Nieznane (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- Zapalenie jelita grubego (colitis), zapalenie wątroby z zażółceniem skóry i białkówek oczu;
- odbarwienie skóry, włosów, zarostu i paznokci.

U pacjentów przyjmujących lek Comtess w większych dawkach:
Przy dawkach na poziomie 1 400 do 2 000 mg na dobę następujące działania niepożądane występują
częściej:
- Ruchy mimowolne;
- nudności;
- bóle brzucha.

Inne działania niepożądane, które mogą wystąpić:
- Comtess przyjmowany jednocześnie z lewodopa może niekiedy powodować uczucie wzmożonej
  senności w ciągu dnia oraz spowodować nagłe zaśnięcie;
- Złośliwy zespół neuroleptyczny (NMS) jest rzadko występującą ciężką reakcją na leki stosowane
  w leczeniu chorób układu nerwowego. Charakteryzuje się sztywnością, skurczami mięśni,
  drżeniem, pobudzeniem, splątaniem, śpiączką, wysoką temperaturą ciała, przyspieszoną
  czynnością serca, niestabilnym ciśnieniem tętniczym;
- rzadka, ciężka choroba mięśni (rabdomioliza), która powoduje ból, tkliwość i osłabienie mięśni
  oraz może prowadzić do problemów z nerkami.

U pacjenta mogą wystąpić następujące działania niepożądane:
- niezdolność do powstrzymania się przed wykonaniem czynności, które mogą być szkodliwe, np.:
- silny pęd do hazardu pomimo poważnych konsekwencji osobistych lub rodzinnych;
- zmiana lub zwiększenie zainteresowań o charakterze seksualnym oraz zachowania
  powodujące znaczące problemy dla pacjenta lub innych osób, np. wzrost popędu seksualnego;
- niekontrolowane, nadmierne wydawanie pieniędzy lub kupowanie;
- napadowe objadanie się (spożywanie dużych ilości pokarmów w krótkim czasie) lub jedzenie
  kompulsywne (spożywanie większej ilości pokarmów, niż normalnie oraz niż potrzeba do
  zaspokojenia głodu).

W razie wystąpienia któregokolwiek z wymienionych zachowań należy porozmawiać z lekarzem.
Lekarz omówi z pacjentem sposoby postępowania oraz łagodzenia tych objawów.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie obserwowano żadnych interakcji pomiędzy entakaponem i karbidopą przy zachowaniu zalecanego schematu dawkowania. Nie badano oddziaływania farmakokinetycznego z benserazydem. Nie obserwowano interakcji między entakaponem i imipraminą oraz między entakaponem i moklobemidem. Nie obserwowano interakcji zachodzących między entakaponem i selegiliną u pacjentów z chorobą Parkinsona, którym podawano wielokrotnie dawkę leku. Doświadczenie dotyczące klinicznego stosowania entakaponu z wieloma preparatami, w tym inhibitorami MAO-A, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, inhibitorami wychwytu zwrotnego noradrenaliny, takimi jak: dezypramina, maprotylina i wenlafaksyna oraz lekami metabolizowanymi z udziałem COMT (np. leki zawierające grupę katecholową: rymiterol, izoprenalina, adrenalina, noradrenalina, dopamina, dobutamina, alfa-metyldopa, apomorfina i paroksetyna) jest nadal ograniczone, w związku z tym należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania entakaponu z tymi lekami. Entakapon może być stosowany z selegiliną (selektywny inhibitor MAO-B), ale jej dobowa dawka nie powinna być większa niż 10 mg. W przewodzie pokarmowym entakapon może tworzyć związki chelatowe z żelazem, dlatego należy zachować przynajmniej 2-3 h odstępu między przyjmowaniem entakaponu i preparatów żelaza. Entakapon wiąże się z albuminą ludzką w miejscu wiązania II, do którego przyłączają się również inne leki, między innymi diazepam oraz ibuprofen. Nie przeprowadzono badań klinicznych dotyczących interakcji z udziałem diazepamu i NLPZ, jednak zgodnie z badaniami in vitro, nie należy oczekiwać istotnego wypierania z połączeń z albuminą w zakresie terapeutycznych stężeń leków. Ze względu na powinowactwo entakaponu do cytochromu P450 2C9 w warunkach in vitro można spodziewać się jego wpływu na preparaty z metabolizmem zależnym od tego izoenzymu, takie jak S-warfaryna. Jednakże, w badaniach interakcji u zdrowych ochotników entakapon nie zmieniał stężenia S-warfaryny w osoczu, podczas gdy wartość AUC dla R-warfaryny zwiększyła się średnio o 18% (CI₉₀ 11-26%). Wartości INR zwiększyły się średnio o 13% (CI₉₀ 6-19%). W związku z tym u pacjentów otrzymujących warfarynę zaleca się kontrolę INR w początkowym okresie leczenia entakaponem.

Orion Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Fabryczna 5A
00-446 Warszawa
22-833-31-77
[email protected]
www.orionpharma.info.pl