Cordarone 200 mg tabletki

1 tabl. zawiera 200 mg chlorowodorku amiodaronu. Preparat zawiera laktozę jednowodną.

Lek przeciwarytmiczny klasy III, przedłużający czas trwania potencjału czynnościowego i okres refrakcji w komórkach mięśnia sercowego. Działa α- i ß-adrenolitycznie, zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen i zwiększa pojemność minutową serca. Po podaniu doustnym biodostępność wynosi 30-80%. Po podaniu pojedynczej dawki maksymalne stężenie we krwi występuje po 3-7 h. Efekt terapeutyczny występuje po kilku dniach do 2 tyg. Metabolizowany głównie w wątrobie, wydalany z kałem, w niewielkiej ilości z moczem. T_0,5 wynosi 20-100 dni. Po odstawieniu leku jego resztkowa aktywność utrzymuje się przez 10-30 dni. Przechodzi przez barierę krew-łożysko i do mleka matki.

Zaburzenia rytmu w przebiegu zespołu Wolffa-Parkinsona-White`a. Migotanie i trzepotanie przedsionków, napadowe tachyarytmie nadkomorowe: częstoskurcz nadkomorowy i węzłowy, gdy inne leki nie mogą być zastosowane. Leczenie groźnych dla życia komorowych zaburzeń rytmu (częstoskurcz komorowy, migotanie komór), gdy inne leki przeciwarytmiczne są nieskuteczne.

Nadwrażliwość na jod, amiodaron lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy, zespół chorego węzła zatokowego, z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym stymulatorem serca (ryzyko zahamowania czynności węzła). Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst., z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym stymulatorem serca. Podawanie innych leków, które stosowane jednocześnie z amiodaronem mogą wywoływać zaburzenia rytmu torsades de pointes. Choroby tarczycy. Ciąża i okres karmienia piersią.

Ze względu na wpływ amiodaronu na tarczycę płodu, stosowanie preparatu w ciąży jest przeciwwskazane. Amiodaron jest wydzielany do mleka kobiecego w znaczących ilościach, dlatego stosowanie leku w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane.

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczęte w szpitalu, a następnie kontynuowane pod opieką specjalisty. Dorośli. Dawka nasycająca: 200 mg 3 razy na dobę przez tydzień. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę - lek można stosować co drugi dzień w dawce 200 mg na dobę lub codziennie w dawce 100 ma na dobę, można stosować również przerwy w przyjmowaniu leku (2 dni w tyg.); należy stosować minimalną skuteczną dawkę. Dawkowanie należy dopasować do indywidualnych potrzeb pacjenta i terapeutycznej odpowiedzi na leczenie. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci; nie zaleca się stosowania leku w tej grupie pacjentów. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Nie ma dowodów na to, że pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać dostosowania dawkowania, jednak mogą być bardziej podatni na wystąpienie bradykardii i zaburzeń przewodzenia w przypadku stosowania za dużych dawek. U tych pacjentów należy zwrócić szczególną uwagę na czynność gruczołu tarczowego.

Przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem zaleca się wykonanie badań EKG, stężenia hormonu TSH oraz stężenia potasu w surowicy. W trakcie leczenia zaleca się monitorowanie aktywności transaminaz wątrobowych i wykonywanie badań EKG. Należy stosować najmniejsza skuteczna dawkę. Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w badaniu EKG: wydłużenie odstępu QT (związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem fali U i zaburzeniem fali T. Zmiany nie powodują działania toksycznego. U pacjentów w podeszłym wieku, częstość akcji serca może się znacznie zmniejszyć. W przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego 2st. lub 3st., bloku zatokowo-przedsionkowego lub bloku dwupęczkowego leczenie należy przerwać. Amiodaron wykazuje słabe działanie proarytmiczne. Donoszono o występowaniu nowego typu zaburzeń rytmu serca lub pogorszeniu leczonych zaburzeń rytmu serca, czasami kończących się zgonem. Jest to ważne, ale trudne do rozróżnienia, czy wynika to z braku skuteczności leku, który wykazuje działanie proarytmiczne, czy jest związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Działanie proarytmiczne amiodaronu jest zwłaszcza rezultatem interakcji z innymi lekami i zaburzeń elektrolitowych. Niezależnie od wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje niską aktywność powodowania zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes. Amiodaron może podnosić próg defibrylacji i (lub) próg stymulacji u pacjentów z wszczepionym kardiowerter-defibrylatorem lub stymulatorem serca, i tym samym zaburzać skuteczność tych urządzeń. Zaleca się regularne kontrolowanie prawidłowego działania urządzenia po rozpoczęciu leczenia lub przy zmianie dawkowania. Amiodaron stosowany doustnie nie jest przeciwwskazany u osób z niewydolnością serca, jednak w czasie leczenia należy zachować ostrożność, gdyż może ją nasilać. W takich sytuacjach amiodaron może być stosowany w skojarzeniu z innymi lekami. Podczas stosowania schematów zawierających sofosbuwir jednocześnie z amiodaronem zaobserwowano zagrażające życiu przypadki bradykardii i bloku serca. Bradykardia występowała zwykle w ciągu kilku godzin do dni, ale obserwowano także przypadki, w których ten czas był dłuższy, najczęściej do 2 tyg. od rozpoczęcia leczenia HCV. Pacjentom przyjmującym schemat zawierający sofosbuwir należy podawać amiodaron wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub nie są one tolerowane. Jeśli jednoczesne stosowanie amiodaronu jest konieczne, zaleca się monitorowanie czynności serca u pacjentów w warunkach szpitalnych przez pierwsze 48 h od rozpoczęcia jednoczesnego podawania; a następnie częstość pracy serca powinna być monitorowana w warunkach ambulatoryjnych lub samodzielnie przez pacjenta, codziennie przez co najmniej pierwsze 2 tyg. leczenia. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu należy również monitorować czynność serca w sposób opisany powyżej u pacjentów, którzy przerwali stosowanie amiodaronu w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć przyjmowanie schematu zawierającego sofosbuwir. Należy powiadomić wszystkich pacjentów przyjmujących amiodaron w skojarzeniu ze schematem zawierającym sofosbuwir o ryzyku wystąpienia objawów bradykardii i bloku serca oraz o konieczności niezwłocznego zwrócenia się o pomoc lekarską w przypadku ich wystąpienia. Amiodaron może powodować niedoczynność lub nadczynność tarczycy, zwłaszcza u pacjentów z występowaniem w przeszłości zaburzeń tarczycy. Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy przeprowadzić monitoring kliniczny i biologiczny (w tym usTSH). Monitorowanie powinno być wykonywane podczas leczenia co 6 miesięcy i przez kilka miesięcy po zakończeniu leczenia. Jest to szczególnie ważne u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z wywiadem wskazującym na podwyższone ryzyko wystąpienia zaburzeń tarczycy, zalecane jest regularne kontrolowanie czynności tego narządu. W przypadku podejrzenia zaburzeń czynności tarczycy należy zbadać aktywność usTSH w surowicy. Amiodaron zawiera jod i może w ten sposób wpływać na wychwyt jodu radioaktywnego. Natomiast wyniki testów czynności tarczycy (wolna T3, wolna T4 i usTSH) pozostają wiarygodne. Amiodaron hamuje przekształcanie lewotyroksyny (T4) do trójjodotyroniny (T3) na obwodzie i może niekiedy powodować zmiany biochemiczne u pacjentów z prawidłową czynnością tarczycy (wzrost aktywności wolnej T4 w surowicy; aktywność wolnej T3 jest nieznacznie obniżona, a nawet na prawidłowym poziomie). W takich przypadkach nie ma powodu do przerywania leczenia, jeśli nie występują kliniczne lub biologiczne (usTSH) objawy choroby tarczycy. W przypadku wystąpienia niedoczynności tarczycy, prawidłową czynność tarczycy osiąga się zwykle w ciągu 1-3 miesięcy po zakończeniu leczenia. Diagnoza niedoczynności tarczycy jest oparta na zwiększeniu aktywności usTSH w surowicy i nasilonej odpowiedzi TSH na TRH. Aktywności T3 i T4 mogą być zmniejszone. W sytuacjach zagrażających życiu, leczenie amiodaronem można kontynuować, w połączeniu z lewotyroksyną. Dawkę lewotyroksyny dostosowuje się do aktywności TSH. Podczas leczenia lub do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia amiodaronem może wystąpić nadczynność tarczycy. Diagnoza jest oparta na zmniejszeniu aktywności w surowicy usTSH, zwiększeniu aktywności T3 i zmniejszeniu odpowiedzi TSH na TRH. Może wystąpić także zwiększenie aktywności rT3. W przypadku wystąpienia nadczynności tarczycy, amiodaron należy odstawić. Ustąpienie objawów występuje zwykle po kilku miesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem, chociaż zgłaszano występowanie ciężkich przypadków nadczynności tarczycy, czasami zakończonych zgonem. Kliniczną poprawę poprzedzają prawidłowe wyniki badań laboratoryjnych czynności tarczycy. Do leczenia ciężkiej nadczynności tarczycy stosuje się leki przeciwtarczycowe; na początku leczenia może być konieczne podanie dużych dawek tych leków. Nie zawsze są one skuteczne, dlatego przez kilka tygodni może być konieczne podawanie kortykosteroidów. Wystąpienie duszności i nieproduktywnego kaszlu może być związane z toksycznym działaniem amiodaronu na płuca. Objawy mogą obejmować duszność (która może być ciężka i niezwiązana z chorobą serca), nieproduktywny kaszel i pogorszenie ogólnego stanu pacjenta (zmęczenie, utrata masy ciała i gorączka). Przed rozpoczęciem leczenia pacjentów należy dokładnie zbadać i poddać badaniu radiologicznemu klatki piersiowej. Toksyczne działanie na płuca może być odwracalne (z zastosowaniem leczenia kortykosteroidami lub bez), jeżeli leczenie amiodaronem zostanie szybko zakończone. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o stosowaniu przez pacjenta amiodaronu. Zaleca się regularne, ścisłe monitorowanie czynności wątroby (oznaczenie aktywności aminotransferaz) podczas leczenia amiodaronem, począwszy od momentu rozpoczęcia leczenia. Dawkowanie amiodaronu należy zmniejszyć lub zakończyć leczenie w przypadku zwiększenia aktywności aminotransferaz 3 - krotnie powyżej górnej granicy normy, co może świadczyć o wystąpieniu ostrych, ciężkich zaburzeń czynności wątroby (w tym niewydolności wątroby, czasami prowadzącej do zgonu) lub przewlekłych zaburzeń czynności wątroby. Mogą wystąpić podczas stosowania zarówno doustnej, jak i dożylnej postaci leku, oraz w ciągu 24 h od podania amiodaronu w formie dożylnej. Amiodaron może powodować czuciowo-ruchową obwodową neuropatię i (lub) miopatię. Ustąpienie objawów występuje zwykle w ciągu kilku miesięcy po odstawieniu leczenia amiodaronem, ale czasami niektóre objawy mogą się utrzymywać. W przypadku wystąpienia niewyraźnego widzenia lub obniżenia ostrości wzroku należy niezwłocznie przeprowadzić kompletne badanie okulistyczne, w tym badanie oftalmoskopem. Wystąpienie neuropatii nerwu wzrokowego i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego wymaga zakończenia leczenia amiodaronem z powodu możliwości rozwoju ślepoty. Należy natychmiast przerwać leczenie jeśli podczas jego stosowania pojawią się reakcje skórne mogące wskazywać na wystąpienie zespołu Stevensa-Johnsona, toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka, pęcherzowego zapalenia skóry i reakcji polekowej z eozynofilią i objawami uogólnionymi (ryzyko zagrożenia życia). Należy unikać ekspozycji na światło słoneczne podczas leczenia i stosować środki chroniące przed światłem słonecznym. Amiodaron powoduje nadwrażliwość na światło, która może utrzymywać się do kilku miesięcy od zaprzestania leczenia. Najczęściej występującymi objawami są: mrowienie, oparzenia i rumień, występujące na powierzchni skóry, która poddana została działaniu promieni słonecznych. Rzadko obserwowano reakcję fototoksyczną i wysypkę. Jednoczesne stosowanie amiodaronu z lekami β-adrenolitycznymi, antagonistami kanału wapniowego zmniejszającymi czynność serca (werapamil, diltiazem), lekami przeczyszczającymi, które mogą powodować hipokaliemię nie jest zalecane. W badaniach retrospektywnych stosowanie amiodaronu przed przeszczepem serca u biorcy przeszczepu, wykazało zwiększone ryzyko wystąpienia pierwotnej dysfunkcji przeszczepu (PGD). PGD jest zagrażającym życiu powikłaniem przeszczepu serca, które charakteryzuje się zaburzeniami lewej komory, prawej komory lub zaburzeniami dwukomorowymi i występuje w ciągu pierwszych 24 h po przeszczepie, dla której nie ma możliwej do zidentyfikowania wtórnej przyczyny. Ciężka postać PGD może być nieodwracalna. U pacjentów znajdujących się na liście oczekujących na przeszczep serca należy jak najwcześniej przed przeszczepem rozważyć zastosowanie alternatywnego leku przeciwarytmicznego. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży - nie zaleca się stosowania. 1 tabletka zawiera 71 mg laktozy jednowodnej - preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy zaprzestać stosowania Cordarone i niezwłocznie zasięgnąć porady medycznej w razie
wystąpienia:
Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
• wstrząsu anafilaktycznego (zespół objawów klinicznych, gdy autoregulacyjne mechanizmy
  ustroju nie są w stanie zapewnić prawidłowego przepływu krwi przez ważne dla życia narządy
  i tkanki, spowodowany gwałtownie przebiegającą reakcją uczuleniową) objawiającego się
  splątaniem, osłabieniem, omdleniem;
• reakcji anafilaktycznych - ciężkich reakcji uczuleniowych dotyczących jednocześnie kilku
  narządów, zwykle: układu krążenia, oddechowego i skóry, występujących natychmiast po
  kontakcie z alergenem;
• obrzęku Quinckego - ciężkiej reakcji uczuleniowej powodującej obrzęk w obrębie twarzy,
  trudności w oddychaniu lub zawroty głowy;
• reakcji skórnych zagrażających życiu, charakteryzujących się występowaniem wysypki,
  pęcherzy, złuszczaniem się skóry i bólem [toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka
  (TEN), zespół Stevensa-Johnsona (SJS), pęcherzowe zapalenie skóry, reakcja polekowa z
  eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS)], zmian na błonach śluzowych (patrz też
  „Ostrzeżenia i środki ostrożności” w punkcie 2). Objawy te mogą zagrażać życiu pacjenta, a
  nawet prowadzić do zgonu;
• nieregularnego bicia serca, może to być objawem zagrażającej życiu arytmii typu torsade de
  pointes (patrz Ostrzeżenia i środki ostrożności oraz Cordarone i inne leki w punkcie 2);
• odkrztuszania z krwią jako objawu krwotoku płucnego;
• bólu brzucha i zaparcia mogącego być objawem nagłego zapalenia trzustki lub ostrego
  zapalenia trzustki.
• widzenie, słyszenie lub odczuwanie rzeczy, których nie ma (omamy);
• może wystąpić większa niż zwykle liczba zakażeń. Może to być spowodowane zmniejszeniem
  liczby białych krwinek (neutropenia);
• znaczne zmniejszenie liczby białych krwinek, co zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia
  zakażeń (agranulocytoza).
Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
• zażółcenia oczu i skóry (żółtaczki), bólów brzucha, utraty apetytu, zmęczenia, gorączki, dużej
  aktywności aminotransferaz w badaniach krwi; są to objawy zagrażającego życiu ostrego
  zaburzenia czynności wątroby lub niewydolności wątroby;
• duszności i kaszlu bez odkrztuszania; mogą to być objawy zagrażającego życiu
  śródmiąższowego zapalenia płuc lub zwłóknienia płuc, zapalenia opłucnej, zarostowego
  zapalenia oskrzelików płucnych z zapaleniem płuc (patrz Ostrzeżenia i środki ostrożności
  w punkcie 2) lub wystąpienia skurczu oskrzeli i (lub) bezdechu w przypadku ciężkiej
  niewydolności oddechowej i zwłaszcza u pacjentów z astmą oskrzelową.
• zmniejszenie popędu seksualnego.
Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów)
• zaburzeń rytmu serca lub ich zaostrzenia, czasami z zatrzymaniem czynności serca (patrz
  Ostrzeżenia i środki ostrożności oraz Cordarone i inne leki w punkcie 2), zaburzenia
  przewodzenia w mięśniu sercowym (blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-
  komorowy różnego stopnia);
• drętwienia, osłabienia mięśni, kłucia i pieczenia; mogą to być objawy czuciowo-ruchowej
  obwodowej neuropatii (choroba nerwów) i (lub) miopatii (choroba mięśni), zwykle
  przemijające po odstawieniu leku Cordarone.
Bardzo rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów)
• niewyraźnego widzenia lub pogorszenia widzenia; mogą to być objawy uszkodzenia nerwu
  wzrokowego, które może prowadzić do utraty wzroku (patrz Ostrzeżenia i środki ostrożności
  w punkcie 2);
• zawrotów głowy, zmęczenia i krótkiego oddechu; mogą to być objawy znacznego zwolnienia
  rytmu serca, zatrzymania czynności węzła zatokowego, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniem
  czynności węzła zatokowego i (lub) u pacjentów w podeszłym wieku;
• wysypki skórnej będącej objawem zapalenia naczyń krwionośnych;
• bólu głowy nasilającego się rano lub po wysiłku, nudności, drgawek, omdlenia, zaburzeń
  widzenia lub dezorientacji, mogą to być objawy zaburzeń czynności mózgu z powodu
  zwiększonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego (rzekomy guz mózgu);
• zaburzenia koordynacji ruchów.

Pozostałe działania niepożądane leku Cordarone mogą wystąpić z następującą częstością:
Bardzo często (występują u co najmniej 1 na 10 pacjentów):
• mikrozłogi w rogówce, tworzące się tuż pod źrenicą. Może im towarzyszyć widzenie
  kolorowej otoczki przedmiotów podczas patrzenia w ostrym świetle lub niewyraźne widzenie.
  Składają się one ze złożonych złogów lipidowych i przemijają po odstawieniu leczenia
  amiodaronem;
• łagodne zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, zaburzenia smaku) zwykle
  występujące podczas stosowania dawki nasycającej leku i ustępujące po zmniejszeniu dawki
  amiodaronu;
• zwiększenie aktywności aminotransferaz uwidocznione w badaniach krwi, które jest zwykle
  umiarkowanie nasilone (1,5 do 3 razy powyżej górnej granicy normy), występujące na
  początku leczenia. Te nieprawidłowości mogą powrócić do wartości prawidłowych po
  zmniejszeniu dawki leku lub samoistnie;
• nadwrażliwość na światło.

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
• zbyt wolne bicie serca (bradykardia), zazwyczaj umiarkowana i zależna od dawki leku;
• niedoczynność tarczycy (objawiająca się silnym zmęczeniem, tyciem, zaparciami i bólem
  mięśni), nadczynność tarczycy (objawiająca się pobudzeniem i niepokojem ruchowym, utratą
  masy ciała, zwiększoną potliwością), czasami zakończone zgonem;
• drżenia pochodzenia pozapiramidowego, koszmary senne, zaburzenia snu;
• ciemnoszare lub niebieskawe zabarwienie skóry podczas długotrwałego stosowania dużych
  dawek amiodaronu, które ustępuje powoli po odstawieniu leku;
• zaparcie;
• swędząca czerwona wysypka (wyprysk).

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów)
• suchość w jamie ustnej.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów)
• niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość aplastyczna (anemie objawiające się bladością
  skóry i błon śluzowych, zmęczeniem, osłabieniem i zawrotami głowy), trombocytopenia
  (zmniejszenie liczby płytek krwi, objawiające się skłonnością do siniaków i krwawień);
• zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. skrót SIADH)
  objawiający się złym samopoczuciem, osłabieniem, dezorientacją, nudnościami, utratą
  apetytu, poddenerwowaniem;
• przewlekłe choroby wątroby (pseudoalkoholowe zapalenie wątroby, marskość wątroby),
  czasami zakończone zgonem;
• zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi;
• bóle głowy;
• zapalenie najądrza, impotencja;
• skurcz oskrzeli u pacjentów z ciężką niewydolnością oddechową i zwłaszcza u pacjentów
  z astmą oskrzelową, zespołem ostrej niewydolności oddechowej typu dorosłych, czasami
  zakończone zgonem, szczególnie bezpośrednio po zabiegu operacyjnym (możliwa interakcja z
  tlenem w dużym stężeniu) (patrz Ostrzeżenia i środki ostrożności oraz Cordarone i inne leki w
  punkcie 2);
• rumień podczas zabiegu radioterapii, wysypki skórne, zwykle niespecyficzne, złuszczające
  zapalenie skóry, łysienie.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• pokrzywka;
• neutropenia, agranulocytoza;
• zapalenie trzustki, ostre zapalenie trzustki, suchość w jamie ustnej, zaparcia;
• ziarniniak, w tym ziarniniak szpiku kostnego;
• sztywność; drżenie i niepokój ruchowy (parkinsonizm); nietypowe ruchy mięśni;
• nieprawidłowe odczuwanie zapachów (parosmia);
• zmniejszenie łaknienia;
• zmniejszenie libido;
• majaczenie (w tym splątanie), halucynacje;
• zespół toczniopodobny (choroba, w której układ odpornościowy uszkadza różne części ciała
  oraz prowadzi do bólu, sztywności i obrzęku stawów a także zaczerwienienia skóry, czasem
  w kształcie skrzydeł motyla na twarzy);
• zagrażające życiu powikłanie po przeszczepie serca (pierwotna dysfunkcja przeszczepu),
  w którym przeszczepione serce przestaje działać prawidłowo (patrz Ostrzeżenia i środki
  ostrożności w punkcie 2).

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Stosowanie amiodaronu wraz z innymi lekami mogącymi spowodować zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes jest przeciwwskazane: leki przeciwarytmiczne klasy IA (np: chinidyna, dyzopiramid, prokainamid), sotalol, bretylium, bepridil; leki przeciwarytmiczne klasy IA (np: chinidyna, dyzopiramid, prokainamid), sotalol, bretylium, bepridil; leki przeciwpsychotyczne, takie jak: chloropromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd, haloperidol, amisulpiryd, sertindol; preparaty litu i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. doksepina, amitryptylina; niektóre leki przeciwhistaminowe: terfenadyna, astemizol, mizolastyna; leki przeciwmalaryczne: chinina, chlorochina, meflochina, halofantryna; winkamina; cyzapryd, niektóre leki neuroleptyczne. Należy unikać podawania fluorochinolonów u pacjentów otrzymujących amiodaron. Jednoczesne podawanie amiodaronu z lekami o znanym działaniu wydłużającym odstęp QT musi być oparte na szczególnej ocenie ryzyka i korzyści dla każdego pacjenta, ponieważ może wzrosnąć ryzyko zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes i pacjenta należy monitorować pod kątem wydłużenia odstępu QT. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z lekami zwalniającymi rytm pracy serca lub wywołującymi zaburzenia automatyzmu, lub przewodzenia serca. Leki beta-adrenolityczne oraz leki z grupy antagonistów kanałów wapniowych spowalniających rytm serca (werapamil, diltiazem), mogą spowodować zaburzenia automatyzmu węzła (znaczna bradykardia) i zaburzenia przewodzenia. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amiodaronu z sofosbuwirem w skojarzeniu z innymi lekami przeciwwirusowymi o działaniu bezpośrednim (takimi jak daklataswir, symeprewir czy ledipaswir). Jednoczesne stosowanie amiodaronu ze schematami zawierającymi sofosbuwir może prowadzić do wystąpienia ciężkiej, objawowej bradykardii. Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego stosowania amiodaronu ze schematami zawierającymi sofosbuwir, po ich podaniu zalecane jest monitorowanie pracy serca pacjenta. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z lekami drażniącymi lekami przeczyszczającymi wywołującymi hipokaliemię, co zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes, należy stosować inne grupy leków przeczyszczających. Należy zachować ostrożność podczas stosowania w połączeniu z amiodaronem leków mogących wywołać hipokaliemię i (lub) hipomagnezemię: leki moczopędne, kortykosteroidy (gluko-, mineralo-) stosowane ogólnoustrojowo, tetrakozaktyd, amfoterycyna B podawana dożylnie. Należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii, a w przypadku jej stwierdzenia, należy uzupełnić niedobór potasu; należy monitorować odstęp QT oraz w przypadku wystąpienia zaburzeń rytmu typu torsade de pointes nie należy stosować leków przeciwarytmicznych (należy wdrożyć stymulację komorową, można stosować dożylne infuzje magnezu). Obserwowano potencjalnie ciężkie powikłania u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu: bradykardia (nie odpowiadająca na atropinę), niedociśnienie, zaburzenia przewodzenia, zmniejszenie pojemności minutowej serca. Zgłaszano kilka bardzo rzadkich przypadków ciężkich powikłań oddechowych czasami prowadzących do zgonu, występujących zwykle bezpośrednio po zakończeniu zabiegu chirurgicznego (zespół ostrej niewydolności oddechowej u dorosłych). Może być to związane z interakcją z tlenem podawanym w dużym stężeniu. Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o stosowaniu amiodaronu. Amiodaron i (lub) jego metabolit, deetyloamiodaron, hamują CYP1A1, CYP1A2, CYP3A4, CYP2C9, CYP2D6 i glikoproteinę P i mogą zwiększać ekspozycję na ich substraty. Z powodu długiego okresu półtrwania amiodaronu, interakcje mogą być obserwowane nawet po kilku miesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem. Amiodaron jest inhibitorem glikoproteiny P - przypuszcza się, że jednoczesne stosowanie z substratami glikoproteiny P wiąże się ze zwiększeniem ekspozycji na te substraty. Stosowanie amiodaronu u pacjentów leczonych długotrwale digoksyną może spowodować zwiększenie stężenia digoksyny we krwi i wywołać objawy jej przedawkowania - zaburzenia czynności węzła zatokowego, zaburzenia automatyzmu (nadmierna bradykardia) oraz zwolnienie przewodzenia przedsionkowo-komorowego (działanie synergiczne): dodatkowo możliwy jest wzrost stężenia digoksyny w osoczu ze względu na spadek klirensu digoksyny. Należy monitorować EKG oraz stężenie digoksyny w osoczu. Pacjenta należy obserwować pod kątem klinicznych objawów toksyczności glikozydów naparstnicy. Może być konieczne dostosowanie dawki glikozydów naparstnicy. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amiodaronu z dabigatranem ze względu na ryzyko krwawienia - może być konieczne dostosowanie dawki dabigatranu zgodnie z jego wskazaniami. Amiodaron zwiększa stężenie substratów CYP2C9 takich jak warfaryna lub fenytoina przez hamowanie izoenzymu 2C9 cytochromu P450. Połączenie warfaryny i amiodaronu może nasilać działanie doustnego leku przeciwzakrzepowego, stąd ryzyko krwawienia. Konieczne jest ścisłe monitorowanie czasu protrombinowego (INR), aby dostosować doustne dawki leków przeciwzakrzepowych, zarówno podczas leczenia amiodaronem, jak i po zakończeniu leczenia amiodaronem. Połączenie fenytoiny i amiodaronu może prowadzić do przedawkowania fenytoiny, powodując objawy neurologiczne. Należy prowadzić ścisłe monitorowanie stanu klinicznego pacjenta i natychmiast po wystąpieniu pierwszych objawów przedawkowania zmniejszyć dawkę fenytoiny oraz oznaczyć stężenie fenytoiny w osoczu. Jednoczesne stosowanie amiodaronu i flekainidu powoduje zwiększenie stężenia flekainidu w osoczu na skutek hamowania izoenzymu 2D6 cytochromu P450. Dlatego należy dostosować dawkowanie flekainidu. Jednoczesne stosowanie leków metabolizowanych przez cytochrom CYP3A4 i amiodaronu, inhibitora CYP 3A4, może powodować zwiększenie stężenia tych leków w osoczu i wystąpienie ich toksyczności. Jednoczesne stosowanie z amiodaronem może powodować zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu; należy dostosować dawkę cyklosporyny. Jednoczesne stosowanie z amiodaronem może nasilać działanie fentanylu i zwiększać ryzyko jego toksycznego działania. Podczas jednoczesnego stosowaniu amiodaronu ze statynami metabolizowanymi przez CYP3A4, takimi jak symwastatyna, atorwastatyna i lowastatyna występuje zwiększone ryzyko toksycznego wpływu na układ mięśniowy (np. rabdomioliza). Zaleca się stosowanie statyn nie metabolizowanych przez CYP3A4 podczas leczenia amiodaronem. Jednoczesne stosowanie innych leków metabolizowanych przez CYP 3A4 (m.in. lidokaina, syrolimus, takrolimus, syldenafil, midazolam, triazolam, dihydroergotamina, ergotamina, kolchicyna) i amiodaronu, inhibitora CYP 3A4, może powodować zwiększenie stężenie tych leków we krwi i wystąpienie ich toksyczności. Inhibitory CYP3A4 oraz CYP2C8 mogą potencjalnie hamować metabolizm amiodaronu i zwiększać ekspozycję na niego - zaleca się unikanie inhibitorów CYP3A4 (np. soku z grejpfruta oraz pewnych leków) podczas leczenia amiodaronem.

Sanofi Sp. z o.o.
ul. Marcina Kasprzaka 6
01-211 Warszawa
22-280-00-00
www.sanofi.pl