Cuvitru 200 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 ml roztworu zawiera 200 mg białka osocza ludzkiego (czystość: co najmniej 98% IgG). Przybliżony rozkład podklas IgG: IgG1 – 56,9%, IgG2 – 26,6%, IgG3 – 3,4%, IgG4 – 1,7% Maksymalna zawartość IgA wynosi 280 μg/ml. 

Normalna immunoglobulina ludzka zawierająca głównie immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciwko czynnikom zakaźnym. Normalna immunoglobulina ludzka zawiera przeciwciała IgG występujące w normalnej populacji. Zwykle jest przygotowywana z puli osocza pochodzącego od co najmniej 1000 dawców. Jej rozkład podklas immunoglobuliny G jest zbliżony do występującego w osoczu zdrowego człowieka. Właściwe dawki preparatu mogą przywrócić nieprawidłowe stężenie immunoglobulin G do wartości prawidłowych. Po podskórnym podaniu preparatu szczytowe stężenia w osoczu osiągano po ok. 2 dniach. Długotrwałe stężenia minimalne (mediana 8,26 g/l) osiągane były w okresie 52 tyg. u pacjentów przyjmujących średnie dawki tygodniowe rzędu 0,125 g/kg mc. IgG i kompleksy IgG ulegają degradacji w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego.

Leczenie substytucyjne u dorosłych oraz dzieci i młodzieży (0-18 lat) z:  zespołami pierwotnego niedoboru odporności (PID) z upośledzeniem wytwarzania przeciwciał; zespołami wtórnego niedoboru odporności (SID) u pacjentów z ciężkimi lub nawracającymi zakażeniami, u których leczenie przeciwdrobnoustrojowe okazało się nieskuteczne albo potwierdzono zaburzenie produkcji swoistych przeciwciał (PSAF – brak co najmniej 2-krotnego wzrostu miana przeciwciał IgG w odpowiedzi na szczepionkę polisacharydową i polipeptydową przeciwko pneumokokom) lub stężeniem IgG w surowicy <4 g/l.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężki niedobór IgA i nadwrażliwość na leczenie immunoglobulinami ludzkimi w wywiadzie. Preparatu nie wolno podawać donaczyniowo ani domięśniowo.

Bezpieczeństwo stosowania preparatu u kobiet w ciąży nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach klinicznych. Lek powinien być podawany kobietom w ciąży i podczas laktacji ze szczególną ostrożnością. Wykazano, że preparaty lecznicze zawierające immunoglobuliny przenikają przez łożysko; zjawisko to nasila się podczas trzeciego trymestru. Kliniczne doświadczenia dotyczące stosowania immunoglobulin wskazują, że nie mają one szkodliwego wpływu na ciążę, rozwój płodu i noworodka. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka i mogą przyczyniać się do ochrony noworodka przed patogenami wnikającymi przez błony śluzowe. Doświadczenie kliniczne z immunoglobulinami wskazuje, że nie należy oczekiwać szkodliwego wpływu na płodność.

Podskórnie. Leczenie substytucyjne należy rozpoczynać i monitorować pod nadzorem lekarza specjalisty doświadczonego w leczeniu niedoborów odporności. Dorośli i dzieci. Dawka może wymagać indywidualnego ustalenia dla każdego pacjenta zależnie od odpowiedzi farmakokinetycznej i klinicznej. U pacjentów z nadwagą lub niedowagą może zaistnieć konieczność dostosowania dawki ustalanej w oparciu o masę ciała. Poniższe schematy dawkowania podane są jako ogólne wytyczne. Leczenie substytucyjne w pierwotnych zespołach niedoboru odporności. Schemat dawkowania powinien umożliwić osiągnięcie C_min IgG (mierzonego przed kolejną infuzją) wynoszącego co najmniej 5–6 g/l, znajdującego się w zakresie referencyjnym stężenia IgG w surowicy dla danego wieku. Konieczne może być zastosowanie dawki nasycającej wynoszącej co najmniej 0,2–0,5 g/kg mc. (1–2,5 ml/kg mc.). Może zaistnieć potrzeba podzielenia dawki na kilka dni, z maksymalną dawką dobową od 0,1 do 0,15 g/kg mc. Po osiągnięciu stanu stacjonarnego dla stężenia IgG podaje się dawki podtrzymujące w jednakowych odstępach czasu aż do osiągnięcia skumulowanej dawki miesięcznej rzędu od 0,3 do 1,0 g/kg mc. Każdą z pojedynczych dawek można wstrzykiwać w różne okolice anatomiczne. Stężenia minimalne należy mierzyć i oceniać w zależności od częstości występowania zakażeń. Aby obniżyć częstość występowania zakażeń, konieczne może być zwiększenie dawki w celu osiągnięcia wyższych C_min. Leczenie substytucyjne we wtórnych niedoborach odporności. Zalecana dawka podawana w jednakowych odstępach czasu powinna osiągnąć skumulowaną dawkę miesięczną rzędu 0,2–0,4 g/kg mc. Konieczne może być wstrzykiwanie pojedynczych dawek w różne okolice anatomiczne. Stężenia minimalne IgG należy mierzyć i oceniać w zależności od częstości występowania zakażeń. Dawkę należy dostosować tak, aby osiągnąć optymalną ochronę przed zakażeniami; w przypadku pacjentów z utrzymującym się zakażeniem konieczne może być zwiększenie dawki, a w czasie, gdy u pacjenta infekcja nie występuje, można rozważyć obniżenie dawki. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (w wieku 0–18 lat) nie różni się od dawkowania u dorosłych, ponieważ dawkowanie dla każdego wskazania ustala się na podstawie masy ciała i dostosowuje do skutków klinicznych dotyczących wyżej wymienionych wskazań. Nie przeprowadzono żadnych badań klinicznych preparatu u dzieci w wieku 0 < 2 lat, natomiast doświadczenie w stosowaniu immunoglobulin sugeruje, że nie oczekuje się szkodliwego wpływu leczenia w przypadku dzieci w tym wieku. Sposób podania. Preparat należy podawać wyłącznie drogą podskórną. Nie wolno go rozcieńczać. Infuzja musi się rozpocząć niezwłocznie po pobraniu preparatu do strzykawki. Przewiduje się, że podawanie trwa do 2 h. Jeśli podanie w czasie krótszym od 2 h nie jest możliwe z powodu wymaganej dawki lub szybkości podawania, wymaganą dawkę należy podzielić i podać w różnych miejscach infuzji. Pozostawienie preparatu przez ponad 2 h w strzykawkach powleczonych polimerem silikonowym może doprowadzić do powstania cząstek stałych. Nie stosować w przypadku stwierdzenia obecności cząstek stałych i (lub) zmiany zabarwienia. Leczenie metodą infuzji podskórnej w warunkach domowych powinien rozpoczynać i monitorować lekarz posiadający doświadczenie w instruowaniu pacjentów na temat leczenia w warunkach domowych. Do podawania podskórnego immunoglobulin można stosować odpowiednie pompy infuzyjne lub można je podawać ręcznie przy użyciu odpowiedniej strzykawki. Pacjenta lub opiekuna należy poinstruować w zakresie stosowania pompy strzykawkowej (podanie przy użyciu urządzenia) lub strzykawki (podanie ręczne), technik infuzji, prowadzenia dziennika leczenia i rozpoznawania objawów ciężkich działań niepożądanych oraz środków, jakie należy zastosować w przypadku ich wystąpienia. Lek można wstrzykiwać w takie miejsca jak brzuch, udo, ramię i bok biodra. Dostosowanie szybkości infuzji i objętości płynu do infuzji do danego miejsca zależy od tolerancji pacjenta. Infuzja za pomocą urządzenia infuzyjnego. Zaleca się stosowanie początkowej szybkości podawania wynoszącej 10 ml/godz./miejsce infuzji. Jeśli infuzja będzie dobrze tolerowana, szybkość podawania można zwiększać w odstępach co najmniej 10 min. do maks. szybkości 20 ml/godz./miejsce infuzji przy pierwszych dwóch infuzjach. W przypadku kolejnych infuzji szybkość infuzji może być zwiększana w zależności od tolerancji. Równocześnie można używać więcej niż jednej pompy. Ilość podawanego preparatu zależy od miejsca infuzji. W przypadku niemowląt i dzieci miejsce infuzji można zmieniać każdorazowo po podaniu 5–15 ml. W przypadku dorosłych dawki przekraczające 30 ml można podzielić stosownie do preferencji pacjenta. Nie ma ograniczeń dotyczących liczby miejsc infuzji. Podanie ręczne przy użyciu strzykawki. Lek można podawać przy użyciu strzykawki w jednym miejscu podania. Jeśli wymagane jest podanie w dodatkowych miejscach podania, należy użyć nowej jałowej igły. Sugerowana maksymalna szybkość infuzji to około 1–2 ml/min. Szybkość podania należy każdorazowo dostosować do miejscowej tolerancji pacjenta, która może zależeć od miejsca każdego podania podskórnego oraz ilości tkanki podskórnej w danym miejscu u pacjenta. Ilość preparatu podawanego w danym miejscu podania jest różna. W przypadku niemowląt i dzieci miejsce infuzji może być zmieniane co 5–15 ml. W przypadku osób dorosłych dawki powyżej 30 ml można podzielić stosownie do preferencji pacjenta.

W czasie wykonywania infuzji należy cały czas dokładnie monitorować pacjenta i uważnie obserwować pod kątem jakichkolwiek działań niepożądanych. Niektóre działania niepożądane mogą występować częściej u pacjentów, którzy przyjmują normalną immunoglobulinę ludzką po raz pierwszy, lub w rzadkich sytuacjach, kiedy zmienia się ten preparat na inny lub leczenie przerwano na dłużej. Reakcje alergiczne mogą występować w szczególności u pacjentów z przeciwciałami przeciwko IgA, których należy leczyć szczególnie ostrożnie. Pacjenci z przeciwciałami przeciwko IgA, dla których leczenie podskórne preparatami IgG pozostaje jedyną możliwością, powinni zmienić leczenie na leczenie preparatem Cuvitru tylko pod ścisłym nadzorem medycznym. W rzadkich sytuacjach normalna immunoglobulina ludzka może wywoływać spadek ciśnienia krwi połączony z reakcją anafilaktyczną, nawet u pacjentów, którzy uprzednio dobrze tolerowali leczenie normalną immunoglobuliną ludzką. Potencjalnych powikłań można często uniknąć, upewniając się, że pacjenci: nie wykazują nadwrażliwości na normalną immunoglobulinę ludzką, wstrzykując im początkowo preparat z małą szybkością; są starannie monitorowani w celu wykrycia jakichkolwiek objawów podczas całego okresu stosowania infuzji. W szczególności podczas podawania pierwszej infuzji oraz w pierwszej godzinie od jej zakończenia należy monitorować pacjentów nieleczonych uprzednio normalną immunoglobuliną ludzką, pacjentów otrzymujących dotychczas alternatywny produkt lub w razie dłuższego odstępu czasu od poprzedniej infuzji. Wszyscy inni pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 20 min po podaniu preparatu. Podejrzenie reakcji alergicznych lub anafilaktycznych wymaga natychmiastowego przerwania iniekcji. W razie wstrząsu należy zastosować standardowe leczenie. Po rozpoczęciu przez pacjentów ręcznego podawania może nastąpić zwiększenie liczby oraz ciężkości zdarzeń niepożądanych. W związku z tym pacjenci, w przypadku których rozważane jest podawanie ręczne, powinni być w stabilnym stanie medycznym oraz odpowiednio przeszkoleni w zakresie rozpoznawania ciężkich działań niepożądanych oraz środków, które należy zastosować, w przypadku ich wystąpienia. Ze stosowaniem immunoglobulin związane było występowanie tętniczych i żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych, takich jak zawał mięśnia sercowego, udar mózgu, zakrzepica żył głębokich i zatorowość płucna. Należy zachować ostrożność u pacjentów z obecnymi wcześniej czynnikami ryzyka incydentów zakrzepowych (takimi jak podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca i incydenty zakrzepowe lub choroba naczyń w wywiadzie, pacjenci z nabytą lub wrodzoną nadkrzepliwością, pacjenci unieruchomieni przez dłuższy czas, pacjenci z ciężką hipowolemią, pacjenci z chorobami, które zwiększają lepkość krwi). Pacjentów należy poinformować, o pierwszych objawach incydentów zakrzepowo-zatorowych, obejmujących duszność, ból i obrzęk kończyny, ogniskowe, ubytkowe objawy neurologiczne i ból w klatce piersiowej oraz należy im zalecić natychmiastowe zgłoszenie się do lekarza w razie wystąpienia objawów. U pacjentów leczonych immunoglobulinami zgłaszano ciężkie nerkowe działania niepożądane. Do czynników zwiększających ryzyko ich wystąpienia zalicza się między innymi istniejącą wcześniej niewydolność nerek, cukrzycę, hipowolemię, równoczesne stosowanie nefrotoksycznych produktów leczniczych, wiek powyżej 65 lat, posocznicę, nadmierną lepkość krwi i paraproteinemię. Przed otrzymaniem immunoglobulin pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni. Po podaniu immunoglobulin opisywano występowanie zespołu jałowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (AMS). Zespół zwykle rozpoczyna się kilka godzin do 2 dni po leczeniu immunoglobulinami. AMS charakteryzują następujące objawy: silny ból głowy, sztywność karku, senność, gorączka, światłowstręt, nudności i wymioty. U pacjentów z objawami AMS należy przeprowadzić pełne badanie neurologiczne, w tym badania płynu mózgowo-rdzeniowego, w celu wykluczenia innych przyczyn zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Przerwanie leczenia immunoglobulinami może doprowadzić do ustąpienia AMS w ciągu kilku dni bez żadnych następstw. Pomimo stosowania standardowych środków zapobiegania zakażeniom wynikającym z użycia preparatu przygotowanego z ludzkiej krwi lub osocza, podczas podawania tego typu preparatów nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to również nieznanych lub nowo odkrytych wirusów i innych patogenów. Podejmowane środki uważane są za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, a także wirusów bezotoczkowych HAV i parwowirusa B19. Doświadczenie kliniczne potwierdza brak przypadków przeniesienia wirusowego zapalenia wątroby (WZW) typu A lub parwowirusa B19 za pośrednictwem immunoglobulin. Ponadto przyjmuje się, że zawartość przeciwciał w znacznym stopniu przyczynia się do zapewnienia ochrony przeciwko tym wirusom.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, takie jak: dreszcze, ból głowy,
zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, uczucie mdłości (nudności), ból stawów, niskie
ciśnienie krwi oraz ból dolnego odcinka pleców o umiarkowanym nasileniu, chociaż nie u każdego one
wystąpią.
Niektóre działania niepożądane, takie jak ból głowy, dreszcze lub ból ciała, można zmniejszyć
poprzez zmniejszenie szybkości infuzji.

Poważne działania niepożądane
Infuzje leków takich jak Cuvitru mogą sporadycznie prowadzić do wystąpienia poważnych, choć
rzadkich, reakcji alergicznych. Możliwe jest wystąpienie nagłego spadku ciśnienia krwi oraz,
w pojedynczych przypadkach, wstrząsu anafilaktycznego. Lekarze są świadomi możliwości
wystąpienia tych działań niepożądanych i będą monitorowali pacjenta w trakcie pierwszych infuzji
i po ich zakończeniu.
Należy natychmiast poinformować lekarza lub pielęgniarkę w przypadku wystąpienia któregokolwiek
z następujących objawów:
- uczucie oszołomienia, zawrotów głowy lub omdlenia;
- wysypka skórna i świąd, obrzęk jamy ustnej lub gardła, trudności w oddychaniu, świszczący
  oddech;
- nieprawidłowe tętno, ból w klatce piersiowej, zasinienie warg lub palców dłoni i stóp;
- niewyraźne widzenie.

Przyjmując lek Cuvitru w domu, pacjent może wykonać infuzję w obecności opiekuna, który pomoże
pacjentowi wykryć reakcje alergiczne, przerwie infuzję i w razie potrzeby sprowadzi pomoc.
Informacje na temat ryzyka wystąpienia reakcji alergicznych i stosowania leku Cuvitru w domu
można znaleźć w punkcie 2 niniejszej ulotki.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób):
- ból głowy
- biegunka i nudności
- zaczerwienienie i ból w miejscu infuzji
- znużenie

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób):
- zawroty głowy, migrena i senność
- zmniejszone ciśnienie krwi
- ból brzucha
- świąd i wysypka
- ból mięśni
- obrzęk, świąd, wysypka i zasinienie w miejscu infuzji
- ból

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób):
- uczucie pieczenia
- ból podbrzusza
- obrzęk w miejscu infuzji
- dodatni wynik badania krwi na obecność przeciwciał

Działania niepożądane o nieznanej częstości (częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych):
- zapalenie opon mózgowych (aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych)

Działania niepożądane obserwowane w przypadku podobnych leków
Podczas podawanych podskórnie infuzji immunoglobuliny ludzkiej normalnej obserwowano
następujące działania niepożądane. Choć omawianych działań niepożądanych jak dotąd nie
zaobserwowano w związku z lekiem Cuvitru, istnieje możliwość ich wystąpienia u osób
przyjmujących ten lek.

- Mrowienie
- Drżenie
- Przyspieszony rytm serca
- Duszność
- Zaburzenia strun głosowych
- Ból w klatce piersiowej
- Stwardnienie i/lub uczucie ciepła w miejscu infuzji

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: 22 49 21 301
fax: 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podanie immunoglobuliny może zmniejszyć skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy takich, jak szczepionka przeciwko odrze, śwince, różyczce i ospie wietrznej, przez okres od co najmniej 6 tyg. do 3 mies. Po podaniu preparatu należy zachować odstęp 3 mies. przed zastosowaniem szczepionki z żywymi atenuowanymi wirusami. W przypadku szczepionki przeciwko odrze takie zmniejszenie skuteczności może utrzymywać się do 1 roku. Dlatego należy sprawdzać poziom przeciwciał u pacjentów otrzymujących szczepionkę przeciwko odrze. Ze względu na brak badań zgodności, nie należy mieszać leku z innymi preparatami leczniczymi. Nie należy podawać preparatu z innymi lekami, ani go rozcieńczać

Takeda Pharma Sp. z o.o.
ul. Prosta 68
00-838 Warszawa
22-608-13-00
[email protected]
www.takeda.com/pl-pl