Cytosar 1 g proszek do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań

1 fiolka zawiera 100 mg, 500 mg lub 1 g cytarabiny.

Cytostatyk, analog 2-deoksycydyny, z grupy antymetabolitów pirymidyn. Podstawowym działaniem cytarabiny jest hamowanie syntezy deoksycytydyny, chociaż pewną rolę w jej działaniu cytostatycznym i cytobójczym może odgrywać hamowanie kinaz cytydylowych i wbudowywanie się cytarabiny w cząsteczki kwasów nukleinowych. Cytarabina wykazuje również właściwości przeciwwirusowe i immunosupresyjne. Jest metabolizowana szybko, głównie w wątrobie i być może w nerkach, przez deaminazę cytydyny do nieczynnego metabolitu. Po podaniu pojedynczych wysokich dawek dożylnych, stężenia we krwi zmniejszają się u większości pacjentów do niemierzalnych poziomów w ciągu 15 minut. U niektórych pacjentów leku nie wykrywa się już po 5 minutach od wstrzyknięcia. Jest wydalana z moczem, w 90% w postaci produktu dezaminacji i 5,8% w postaci niezmienionej w ciągu 12-24 h.

Indukcja i podtrzymanie remisji w ostrej białaczce szpikowej zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Stwierdzono również skuteczność w leczeniu innych białaczek, takich jak ostra białaczka limfoblastyczna i przewlekła białaczka szpikowa (faza blastyczna). Lek można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi. Najlepsze wyniki uzyskuje się często po zastosowaniu terapii skojarzonej. Remisje wywołane przez cytarabinę, o ile nie następowało po nich leczenie podtrzymujące, były krótkotrwałe. Preparat stosowano doświadczalnie w leczeniu wielu chorób nowotworowych. Lek rzadko był skuteczny u pacjentów z guzami litymi. Uzyskiwano poprawę u dzieci z chłoniakiem nieziarniczym, leczonych preparatem w terapii skojarzonej. Wykazano, że preparat w dużych dawkach wraz z innymi lekami przeciwnowotworowymi lub w monoterapii, jest skuteczny w leczeniu źle rokującej białaczki, białaczki opornej na leczenie i w zaostrzeniach (nawrotach) ostrej białaczki. Lek jest stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami (metotreksatem, solą sodową bursztynianu hydrokortyzonu) jest stosowany dokanałowo w zapobieganiu i leczeniu białaczki z zajęciem opon mózgowo-rdzeniowych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nie wolno stosować rozpuszczalników zawierających alkohol benzylowy do rekonstytucji preparatu w następujących przypadkach: terapia dużymi dawkami podawanymi dożylnie, podanie dokanałowe lub podanie u niemowląt i dzieci w wieku do 3 lat (można użyć pozbawionego konserwantów 0,9% roztworu sodu chlorku).

Ze względu na potencjalną genotoksyczność, pacjentkom w wieku rozrodczym należy zalecić stosowanie wysoce skutecznej antykoncepcji w trakcie leczenia oraz przez 6 miesięcy po podaniu ostatniej dawki cytarabiny, a mężczyznom, których partnerki są w wieku rozrodczym, stosowanie wysoce skutecznej antykoncepcji podczas leczenia i przez 3 miesiące po podaniu ostatniej dawki cytarabiny. Lek okazał się teratogenny w badaniach na niektórych gatunkach zwierząt. Cytarabinę można podać kobietom ciężarnym lub będącym w wieku rozrodczym wyłącznie po starannym rozważeniu stosunku potencjalnych korzyści do potencjalnego zagrożenia dla matki i płodu. Kobiety narażone podczas ciąży na działanie cytarabiny (stosowanej w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami) rodziły zdrowe niemowlęta; niektóre z tych niemowląt były wcześniakami lub miały niską masę urodzeniową ciała. Niektóre ze zdrowych niemowląt obserwowano później (do wieku od 6 tyg. do 7 lat), nie stwierdzając u nich nieprawidłowości. Jedno niemowlę zmarło w 90 dniu życia z powodu nieżytu żołądkowo-jelitowego. Donoszono o występowaniu wad wrodzonych, zwłaszcza gdy płód był narażony na działanie leku w I trymestrze ciąży (wady kończyn górnych i dolnych oraz zniekształcenia kończyn i ucha). Stwierdzono też pancytopenię, leukopenię, niedokrwistość, małopłytkowość, zaburzenia elektrolitowe, przemijającą eozynofilię, zwiększone stężenie IgM i gorączkę, posocznicę oraz zgony w okresie noworodkowym, u dzieci narażonych na działanie cytarabiny in utero. Niektóre z tych niemowląt były wcześniakami. U części kobiet otrzymujących cytarabinę przerwano ciążę. Stwierdzono, że część płodów była zdrowa, natomiast u innych obserwowano powiększenie śledziony i zaburzenia chromosomalne (trisomię w tkance kosmówkowej). Ze względu na możliwość spowodowania wad rozwojowych lekami cytotoksycznymi, zwłaszcza stosowanymi w I trymestrze ciąży, pacjentkę w ciąży lub mogącą zajść w ciążę podczas stosowania leku należy uprzedzić o potencjalnym ryzyku dla płodu oraz rozważyć utrzymanie ciąży. Jeżeli leczenie rozpocznie się w II lub III trymestrze ciąży ryzyko uszkodzeń płodu jest znacznie mniejsze. Zaleca się prowadzenie obserwacji dzieci urodzonych przez kobiety leczone cytarabiną przez wszystkie trzy trymestry ciąży. Alkohol benzylowy zawart w rozpuszczalniku może przenikać przez łożysko. Nie należy karmić piersią podczas stosowania preparatu. Nie ma wystarczających danych dotyczących przenikania leku do mleka ludzkiego. W związku z tym, iż istnieje potencjalne zagrożenie ciężkimi działaniami niepożądanymi u noworodków karmionych piersią przez matki otrzymujące cytarabinę, należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią na okres leczenia i przez co najmniej tydzień po podaniu ostatniej dawki czy przerwać stosowanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z leczenia dla matki.

Dożylnie (we wlewie lub wstrzyknięciu), podskórnie lub dokanałowo (tylko dawka 100 mg) w zależności od zastosowanego schematu leczenia. W przypadku szybkiego wstrzyknięcia dożylnego większe dawki leku są lepiej tolerowane przez pacjentów niż po podaniu w postaci powolnego wlewu dożylnego. Wiąże się to z szybką inaktywacją leku i krótką ekspozycją prawidłowych i nowotworowych komórek wrażliwych na duże stężenie leku po szybkim podaniu. Prawidłowe i nowotworowe komórki odpowiadają podobnie bez względu na sposób podania - nie wykazano wyraźnych różnic o znaczeniu klinicznym dla któregokolwiek ze sposobów podania. Jeżeli preparat jest podawany w dużych dawkach, dokanałowo lub u dzieci w wieku do 3 lat nie wolno stosować rozpuszczalników zawierających alkohol benzylowy. Do rekonstytucji preparatu należy stosować pozbawiony konserwantów 0,9% roztwór sodu chlorku do wstrzykiwań. Preparat może być stosowany wyłącznie przez lekarzy z doświadczeniem w dziedzinie chemioterapii nowotworów. Leczenie indukcyjne należy prowadzić w ośrodku wyposażonym w laboratorium i odpowiednią aparaturę podtrzymującą czynności życiowe w celu umożliwienia monitorowania reakcji na leczenie i podtrzymania parametrów życiowych w razie ich pogorszenia wskutek toksycznego oddziaływania cytarabiny. Podawanie dożylne - dawkowanie standardowe. Na początku leczenia (indukcja remisji) ostrej białaczki nielimfocytarnej dawka cytarabiny w połączeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi wynosi zwykle 100 mg/m² pc. na dobę w ciągłym wlewie dożylnym (dni od 1.do 7.) lub 100 mg/m² pc. dożylnie co 12 h (dni od 1.do 7.). Podawanie dożyIne - duże dawki. Od 2 do 3 g/m² pc., podawane we wlewie dożylnym trwającym od 1 do 3 h, stosowanym co 12 h przez 2-6 dni wraz z innymi lekami przeciwnowotworowymi lub w monoterapii. Podawanie podskórne. Zazwyczaj podaje się 20-100 mg/m² pc. w zależności od wskazania i zastosowanego schematu leczenia. Podanie dokanałowe w białaczce z zajęciem opon mózgowo-rdzeniowych. Lek podawano dokanałowo w ostrej białaczce w dawkach od 5 mg/m² do 75 mg/m² pc. z częstością od 1 dawki/dobę przez 4 dni do 1 dawki co 4 dni. Najczęściej stosowaną dawką było 30 mg/m²pc. co 4 dni do uzyskania normalizacji wyników badań płynu mózgowo-rdzeniowego, po czym następował jeden dodatkowy kurs leczenia. Schemat dawkowania na ogół zależy od rodzaju i stopnia ciężkości objawów ze strony OUN oraz od odpowiedzi na wcześniejsze leczenie. Lek podawano dokanałowo z solą sodową bursztynianu hydrokortyzonu i metotreksatem, zarówno w profilaktyce nowo rozpoznanej ostrej białaczki limfoblastycznej u dzieci, jak też w leczeniu białaczki z zajęciem opon mózgowo-rdzeniowych. Profilaktyczne leczenie tymi 3 lekami można zastosować po skutecznym leczeniu początkowym białaczki z zajęciem opon mózgowo-rdzeniowych. Przed rozpoczęciem terapii w tym schemacie lekarz powinien zapoznać się z aktualnymi wytycznymi. W przypadku ognisk nacieków białaczkowych w OUN, dokanałowe podanie leku może okazać się nieskuteczne. Korzystniejsze jest wówczas zastosowanie radioterapii. Stosowanie u dzieci i młodzieży. Dawkowanie leku jest podobne do zalecanego u dorosłych. Cytarabinę należy dawkować w ostrej białaczce limfatycznej oraz chłoniaku nieziarniczym u dzieci zgodnie z aktualnymi wytycznymi. Szczególne grupy pacjentów. Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek (jeśli to możliwe w zmniejszonej dawce) oraz u pacjentów z wcześniejszą, polekową supresją szpiku.

Lek może być stosowany wyłącznie przez lekarzy z doświadczeniem w dziedzinie chemioterapii nowotworów. Leczenie indukcyjne pacjentów należy prowadzić w ośrodku wyposażonym w laboratorium i odpowiednią aparaturę podtrzymującą czynności życiowe w celu umożliwienia monitorowania reakcji na leczenie i podtrzymania parametrów życiowych w razie ich pogorszenia wskutek toksycznego działania leku. Głównym działaniem toksycznym jest zahamowanie czynności szpiku, leukopenia, małopłytkowość i niedokrwistość. Mniej ciężkie działania toksyczne to: nudności, wymioty, biegunka i bóle brzucha, owrzodzenia jamy ustnej i zaburzenia czynności wątroby. Planując zastosowanie cytarabiny lekarz musi rozważyć stosunek korzyści dla pacjenta do ryzyka wystąpienia znanych działań toksycznych. Lek silnie hamuje czynność szpiku kostnego, stopień nasilenia zależy od dawki i schematu podawania. Leczenie należy zaczynać z zachowaniem ostrożności u pacjentów z wcześniejszą polekową supresją szpiku. Pacjenci, którym podaje się ten lek muszą pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską, przy czym w trakcie leczenia indukcyjnego należy u nich codziennie oznaczać liczbę leukocytów i płytek krwi. Należy często przeprowadzać badania szpiku kostnego, jeśli z obrazu krwi obwodowej znikną komórki blastyczne. Należy rozważyć przerwanie lub dostosowanie leczenia, gdy w wyniku polekowego zahamowania czynności szpiku liczba płytek zmniejszy się do wartości poniżej 50 000 lub liczba granulocytów zmniejszy się poniżej 1000/mm³. Liczba morfotycznych elementów krwi obwodowej może się nadal zmniejszać po przerwaniu leczenia, osiągając najmniejszą wartość po 12–24 dniach od zakończenia podawania leku. Jeżeli są wskazania, należy ponownie wdrożyć leczenie po wystąpieniu wyraźnych objawów poprawy czynności szpiku. Należy zapewnić dostęp do odpowiedniego sprzętu do leczenia potencjalnie śmiertelnych powikłań zahamowania czynności szpiku (zakażeń związanych z granulocytopenią i innego rodzaju upośledzeniem zdolności obronnych organizmu, jak też krwotoków będących skutkiem trombocytopenii). Podczas leczenia cytarabiną obserwowano reakcje anafilaktyczne. Zgłoszono wstrząs anafilaktyczny (po podaniu dożylnym), który doprowadził do ostrego zatrzymania czynności serca i czynności oddechowej i wymagał resuscytacji. Po zastosowaniu dużych dawek (2-3 g/m² pc.) leku donoszono o ciężkich i czasem śmiertelnych toksycznych uszkodzeniach OUN, przewodu pokarmowego i płuc .Te powikłania różniły się od obserwowanych w trakcie podawania leku w konwencjonalnych schematach leczenia i obejmowały: zwykle odwracalne zaburzenia czynności mózgu lub móżdżku obejmujące zmiany osobowości, drgawki, nadmierną senność lub śpiączkę, ciężkie owrzodzenia żołądka i jelit, w tym odmę śródścienną jelit prowadzącą do zapalenia otrzewnej, posocznicę, ropień wątroby, obrzęk płuc, uszkodzenie wątroby z hiperbilirubinemią, martwicę jelit, martwicze zapalenie jelita grubego, ciężkie uszkodzenia oka: odwracalne toksyczne uszkodzenie rogówki i krwotoczne zapalenie spojówek, których można uniknąć lub które można złagodzić przez profilaktyczne stosowanie steroidowych kropli do oczu. Po zastosowaniu dużych dawek cytarabiny występowały ciężkie, niekiedy śmiertelne przypadki toksycznego wpływu produktu na płuca, zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych oraz obrzęk płuc. Po eksperymentalnej terapii dużymi dawkami cytarabiny w leczeniu nawrotu białaczki, opisano nagłe wystąpienie zespołu szybko rozwijającej się niewydolności oddechowej prowadzącej do obrzęku płuc z radiologicznymi objawami kardiomegalii. Po zastosowaniu eksperymentalnej terapii skojarzonej dużymi dawkami cytarabiny z cyklofosfamidem w ramach przygotowywania pacjentów do przeszczepu szpiku kostnego, stwierdzono przypadki kardiomiopatii prowadzące do zgonu. Toksyczność ta może mieć związek z zastosowanym schematem leczenia. U dorosłych pacjentów z ostrą białaczką nielimfatyczną, po zastosowaniu terapii konsolidującej duże dawki cytarabiny, daunorubicyny oraz asparaginazy, występowały obwodowe neuropatie ruchowe oraz czuciowe. Pacjentów leczonych dużymi dawkami cytarabiny, należy obserwować w kierunku wystąpienia neuropatii; konieczne mogą się okazać zmiany schematu leczenia, aby uniknąć nieodwracalnych zaburzeń neurologicznych. Rzadko donoszono o ciężkiej wysypce skórnej prowadzącej do złuszczania skóry. Pełne wyłysienie spotykano częściej, gdy leczono dużymi dawkami, niż po zastosowaniu standardowych schematów leczenia. Po zastosowaniu szybkich wstrzyknięć dużych dawek dożylnych u pacjentów często występują nudności i wymioty, które mogą się utrzymywać do kilku godzin. Dolegliwości te na ogół są mniej nasilone, gdy lek jest podawany we wlewie. W przypadku pacjentów leczonych konwencjonalnymi dawkami cytarabiny w skojarzeniu z innymi lekami, zgłaszano tkliwość brzuszną (zapalenie otrzewnej) oraz zapalenie okrężnicy z dodatnim wynikiem próby gwajakowej, z towarzyszącą neutropenią i małopłytkowością. U pacjentów wystąpiła pozytywna odpowiedź na leczenie zachowawcze (nieoperacyjne). Wśród dzieci z ostrą białaczką szpikową (AML) po dokanałowym i dożylnym podaniu konwencjonalnych dawek cytarabiny w skojarzeniu z innymi lekami, obserwowano rozwój opóźnionego postępującego wstępującego porażenia zakończonego zgonem. Znaczna część podanej dawki cytarabiny jest neutralizowana w wątrobie. Pacjenci z zaburzeniami nerek lub wątroby są szczególnie narażeni na toksyczne uszkodzenie OUN po leczeniu dużymi dawkami preparatu. Lek należy stosować z zachowaniem ostrożności i jeśli to możliwe, w zmniejszonej dawce u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. U pacjentów otrzymujących cytarabinę należy okresowo badać szpik kostny, czynność wątroby i nerek. Przypadki ciężkich neurologicznych działań niepożądanych, od bólu głowy do porażenia, śpiączki i epizodów udaropodobnych, zgłaszano głównie u młodzieży otrzymującej cytarabinę drogą dożylną w skojarzeniu z metotreksatem podawanym dokanałowo. Lek może wywołać hiperurykemię będącą konsekwencją szybkiej lizy komórek nowotworowych. Należy kontrolować stężenie kwasu moczowego we krwi pacjenta i, jeżeli jest to konieczne, zastosować środki farmakologiczne. U osób leczonych cytarabiną w połączeniu z innymi lekami występowały przypadki ostrego zapalenia trzustki. Podawanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek pacjentom z osłabioną odpornością na skutek stosowania chemioterapii, w tym cytarabiny, może prowadzić do ciężkich infekcji, a nawet zgonu. Pacjenci przyjmujący cytarabinę nie powinni być szczepieni żywymi szczepionkami. Można podawać martwe lub inaktywowane szczepionki; jednak odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona. U niektórych pacjentów dochodziło do zakrzepowego zapalenia żyły w miejscu wstrzyknięcia lub wlewu preparatu; rzadko występował ból i zapalenie w miejscu podania pod skórę. W większości przypadków lek był dobrze tolerowany. Gdy cytarabina jest podawana zarówno dokanałowo jak i dożylnie w odstępie kilku dni, istnieje zwiększone ryzyko jej toksycznego wpływu na szpik kostny; jednak w przypadkach ciężkiej, zagrażającej życiu choroby jednoczesne stosowanie cytarabiny dożylnie i dokanałowo, pozostawia się do uznania lekarza prowadzącego. Alkohol benzylowy nie jest substancją pomocniczą tego preparatu, ale jest składnikiem rozpuszczalnika dołączonego do opakowania (dla dawki 100 mg i 500 mg); może powodować reakcje nadwrażliwości. Dożylne podawanie alkoholu benzylowego pacjentom pediatrycznym, w tym noworodkom wiąże się z ryzykiem występowania ciężkich działań niepożądanych i zgonu (zespołem niewydolności oddechowej, tzw. gasping syndrome). Chociaż standardowe dawki terapeutyczne tego leku zwykle zawierają ilości alkoholu benzylowego znacznie mniejsze niż zgłaszane w związku ze wspomnianym zespołem niewydolności oddechowej, minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której mogą wystąpić objawy toksyczności, jest nieznana. Postaci preparatów zawierających alkohol benzylowy należy stosować u noworodków wyłącznie wtedy, gdy jest to konieczne i nie ma dostępnych alternatywnych metod leczenia. U wcześniaków i noworodków o niskiej masie urodzeniowej istnieje większe prawdopodobieństwo toksycznego działania. Postaci preparatów zawierających alkohol benzylowy nie należy podawać małym dzieciom w wieku poniżej 3 lat dłużej niż przez 1 tydzień, chyba że jest to konieczne, z uwagi na zwiększone ryzyko u małych dzieci z powodu kumulacji. Jeśli zastosowanie postaci leku zawierającej alkohol benzylowy jest niezbędne, należy wziąć pod uwagę łączne dzienne obciążenie metaboliczne alkoholem benzylowym ze wszystkich źródeł, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, jak również u kobiet w ciąży lub karmiących piersią, ze względu na ryzyko kumulacji i toksycznego działania (kwasicy metabolicznej). Jeśli cytarabina jest podawana w dużych dawkach lub dokanałowo lub u niemowląt i dzieci w wieku do 3 lat, nie wolno stosować rozpuszczalników zawierających alkohol benzylowy. Do rekonstytucji preparatu należy stosować pozbawiony konserwantów 0,9% roztworu sodu chlorku do wstrzykiwań. Preparat 100mg i 500 mg zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na fiolkę - lek uznaje się za "wolny" od sodu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Bardzo często występujące działania niepożądane (mogą dotyczyć więcej niż 1 pacjenta na 10):
Posocznica (uogólnione zakażenie organizmu), zapalenie płuc, zakażenie.
Zahamowanie czynności szpiku kostnego, małopłytkowość (zmniejszenie liczby płytek krwi),
niedokrwistość, niedokrwistość megaloblastyczna (zespół objawów wynikający z mniejszych od
normy wartości hemoglobiny oraz mniejszej ilości, powiększonych czerwonych krwinek), leukopenia
(zmniejszona liczba krwinek białych), zmniejszenie liczby retikulocytów (niedojrzałych postaci
krwinek czerwonych).
Zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, owrzodzenie błony
śluzowej odbytu, zapalenie błony śluzowej odbytu, biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha.
Zaburzenia czynności wątroby.
Wypadanie włosów, wysypka.
Zespół cytarabinowy (gorączka, ból mięśni, ból kości, czasem ból w klatce piersiowej, osutka
plamisto-grudkowa, zapalenie spojówek i złe samopoczucie występujące najczęściej po 6 do 12
godzinach od podania leku).
Gorączka.
Nieprawidłowy wynik badań biopsji szpiku kostnego i rozmazu krwi.
Zaburzenia czynności mózgu i móżdżku*, senność*.
Zaburzenia rogówki*.
Zespół ostrej niewydolności oddechowej (choroba płuc)*, obrzęk płuc*.

Często występujące działania niepożądane (mogą dotyczyć 1 pacjenta na 10):
Owrzodzenie skóry.
Martwicze zapalenie jelit*.
Złuszczanie skóry*.

Częstość nieznana działań niepożądanych (nie może być określona na podstawie dostępnych
danych):
Zapalenie tkanki podskórnej w miejscu wstrzyknięcia.
Reakcja anafilaktyczna (nagła reakcja alergiczna), obrzęk alergiczny.
Zmniejszenie apetytu.
Toksyczne uszkodzenie nerwów, zapalenie nerwów, zawroty głowy, ból głowy.
Zapalenie spojówek.
Zapalenie osierdzia, bradykardia (zmniejszona częstość akcji serca) zatokowa.
Zakrzepowe zapalenie żył.
Duszność, ból gardła.
Zapalenie trzustki, owrzodzenie przełyku, zapalenie przełyku.
Żółtaczka.
Bolesne zaczerwienienie i tworzenie się pęcherzy na rękach i podeszwach stóp (zespół
erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej), pokrzywka, swędzenie, piegi.
Zaburzenie czynności nerek, zatrzymanie moczu.
Ból w klatce piersiowej, ból i zapalenie w miejscu wstrzyknięcia podskórnego.
Ropień wątroby*.
Zmiana osobowości*.
Śpiączka*, drgawki*, obwodowa neuropatia ruchowa*, obwodowa neuropatia czuciowa*.
Kardiomiopatia* (choroba serca).
Martwica żołądka lub jelit*, wrzód żołądka lub jelit*, odma jelit*, zapalenie otrzewnej*.
Uszkodzenie wątroby*, hiperbilirubinemia* (zwiększone stężenie bilirubiny we krwi).
*działania niepożądane występujące po leczeniu dużymi dawkami leku, inne niż po zastosowaniu
  standardowych dawek.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
e-mail: [email protected]
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

U pacjentów otrzymujących ß-acetylodigoksynę i chemioterapię zawierającą cyklofosfamid, winkrystynę i prednizolon zarówno z dodatkiem cytarabiny lub prokarbazyny jak i bez, obserwowano odwracalne zmniejszenie stacjonarnego stężenia digoksyny we krwi. Stacjonarne stężenie digitoksyny we krwi nie ulegało zmianom. U pacjentów otrzymujących chemioterapię o podobnym składzie wskazane jest monitorowanie stężenie digoksyny. Alternatywnie można zastosować u tych pacjentów digitoksynę. Cytarabina może osłabiać działanie gentamycyny na Klebsiella pneumoniae. Może to stanowić wskazanie do zmiany leczenia przeciwbakteryjnego. Skojarzone leczenie może osłabiać skuteczności fluorocytozyny. W trakcie terapii cytarabiną nie należy podawać żywych lub żywych atenuowanych szczepionek, ze względu na ryzyko ciężkich infekcji, a nawet zgonu. Można podawać martwe lub inaktywowane szczepionki, chociaż odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona. Jednoczesne podawanie cytarabiny drogą dożylną i metotreksatu dokanałowo może zwiększyć ryzyko ciężkich neurologicznych działań niepożądanych, takich jak ból głowy, porażenie, śpiączka i epizody udaropodobne. Cytarabina pozostaje w zgodności farmaceutycznej z następującymi lekami w określonych stężeniach w 5 % roztworze wodnym glukozy przez 8 h: cytarabina 0,8 mg/ml i cefalotyna (sodowa) 1,0 mg/ml; cytarabina 0,4 mg/ml i prednizolon (fosforan sodowy) 0,2mg/ml; cytarabina16 µg/ml i winkrystyna (siarczan) 4 µg/ml. Cytarabina jest również fizycznie zgodna z metotreksatem. Cytarabina jest fizycznie niezgodna z heparyną, insuliną, 5-fluorouracylem, solą sodową bursztynianu metyloprednizolonu, penicylinami takimi jak: oksacylina, penicylina G.

Pfizer Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16B
02-092 Warszawa