Dacepton 5 mg/ml roztwór do infuzji

1 ml roztworu zawiera 5 mg apomorfiny (w postaci chlorowodorku półwodnego). Preparat zawiera sód.

Apomorfina bezpośrednio pobudza receptory dopaminowe; jakkolwiek ma właściwości agonistyczne wobec receptorów D1 i D2, nie podziela z lewodopą szlaków transportu ani metabolicznych. Chociaż podawanie apomorfiny u zdrowych zwierząt doświadczalnych zmniejsza szybkość uwalniania impulsów z komórek nigrostriatalnych, a w przypadku małej dawki stwierdzono, że zmniejsza aktywność lokomotoryczną (uważa się, że oznacza to presynaptyczne hamowanie endogennego uwalniania dopaminy), jej działanie w przypadku utraty zdolności ruchowych w parkinsonizmie może wynikać z działania na receptory postsynaptyczne. Takie działanie dwufazowe stwierdza się także u ludzi. Zachowanie apomorfiny po podaniu podskórnym można opisać za pomocą modelu dwukompartmentowego, z okresem półtrwania dystrybucji 5 (±1,1) min i okresem półtrwania eliminacji 33 (±3,9) min. Odpowiedź kliniczna jest dobrze skorelowana ze stężeniem apomorfiny w płynie mózgowo-rdzeniowym; dystrybucję substancji czynnej najlepiej opisuje model dwukompartmentowy. Apomorfina jest szybko i całkowicie wchłaniana z tkanki podskórnej, co pozostaje skorelowane z szybkim zapoczątkowaniem działania klinicznego (4-12 min), a szybki klirens wyjaśnia krótki czas działania klinicznego substancji czynnej (ok. 1h). Apomorfina jest metabolizowana przez glukuronidację i sulfonowanie co najmniej 10% całkowitej ilości; innych szlaków nie opisano.

Leczenie obniżających sprawność fluktuacji ruchowych (zjawisk "on-off") u pacjentów z chorobą Parkinsona, które utrzymują się pomimo stosowania doustnych leków przeciw chorobie Parkinsona.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Depresja oddechowa. Otępienie. Choroby psychiczne. Niewydolność wątroby. Apomorfiny nie wolno stosować u pacjentów, u których występuje odpowiedź "on" na lewodopę, zakłócona ciężkimi dyskinezami lub dystonią. Dzieci i młodzież w wieku <18 lat.

Nie ma doświadczenia ze stosowaniem apomorfiny u kobiet w ciąży. Nie należy stosować leku, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy apomorfina przenika do mleka kobiecego. Decyzję, czy kontynuować lub przerwać karmienie piersią bądź kontynuować lub odstawić apomorfinę, należy podjąć uwzględniając korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z podawania leku dla kobiety.

Podskórnie. Pacjenci, zakwalifikowani do leczenia za pomocą roztworu do infuzji powinni potrafić rozpoznawać u siebie początek objawów stanu „off”, oraz wykonywać sobie wstrzyknięcia bądź mieć odpowiedzialnego opiekuna, który w razie potrzeby potrafiłby wykonywać im wstrzyknięcia. U pacjentów leczonych apomorfiną, zazwyczaj na co najmniej 2 dni przed rozpoczęciem leczenia konieczne będzie podanie domperydonu. Dawkę domperydonu należy dobrać tak, aby była to najmniejsza skuteczna dawka i należy ją odstawić tak szybko, jak to możliwe. Przed podjęciem decyzji o rozpoczęciu leczenia domperydonem i apomorfiną, u indywidualnego pacjenta należy ocenić dokładnie czynniki ryzyka, takie jak wydłużenie odcinka QT i upewnić się, iż korzyści wynikające z zastosowania takiego połączenia przewyższają ryzyko. Apomorfinę należy wprowadzać w kontrolowanym otoczeniu specjalistycznej kliniki. Pacjent powinien być kontrolowany przez lekarza z doświadczeniem w leczeniu choroby Parkinsona (np. neurolog). Leczenie pacjenta lewodopą, z agonistami receptorów dopaminowych lub bez nich, należy zoptymalizować przed rozpoczęciem podawania apomorfiny. Ciągła infuzja. W przypadku pacjentów, u których odpowiedź w okresie „on” podczas etapu rozpoczynania dawkowania apomorfiny jest dobra, lecz u których podczas leczenia za pomocą przerywanych iniekcji ogólny stopień opanowania objawów pozostawał niewystarczający lub wymagających wielu i częstych iniekcji (ponad 10 na dobę) można rozpocząć lub przejść na ciągłą infuzję podskórną za pomocą minipompy i (lub) pompy strzykawkowej w następujący sposób: wybór minipompy i (lub) pompy strzykawkowej oraz warunków dawkowania określi lekarz zależnie od indywidualnych potrzeb pacjenta. Wyznaczenie dawki progowej. Infuzję ciągłą rozpoczyna się z szybkością 1 mg chlorowodorku apomorfiny (0,2 ml)/h, a następnie zwiększa każdego dnia zależnie od odpowiedzi pacjenta. Zwiększenie szybkości infuzji nie powinno przekraczać 0,5 mg/h w odstępach nie mniejszych niż 4 h. Dawka podawana w infuzji w ciągu 1 h może wynosić w zakresie 1-4 mg (0,2-0,8 ml), czyli 0,014-0,06 mg/kg mc./h. Infuzję należy podawać wyłącznie w czasie czuwania. Jeśli pacjent nie odczuwa silnych dolegliwości w nocy, nie zaleca się infuzji 24-godzinnych. Wydaje się, że tolerancja na leczenie nie występuje, jeśli okres bez leczenia w nocy wynosi co najmniej 4 h. W każdym razie, miejsce infuzji należy zmieniać co 12 h. Pacjenci mogą uzupełniać infuzję ciągłą przerywanymi bolusami, jeśli konieczne i jak zalecił lekarz. Podczas ciągłej infuzji można rozważyć zmniejszenie dawkowania innych agonistów dopaminy. Ustalenie leczenia. Dawkowanie można zmieniać stosownie do odpowiedzi pacjenta na leczenie. Optymalna dawka chlorowodorku apomorfiny różni się u indywidualnych pacjentów, natomiast po ustaleniu pozostaje ono względnie stałe u danego pacjenta. Ostrzeżenia dotyczące stosowania ciągłego. Dobowa dawka apomorfiny różni się znacznie pomiędzy pacjentami, zazwyczaj znajduje się w zakresie od 3-30 mg. Zaleca się, aby całkowita dobowa dawka apomorfiny chlorowodorku półwodnego nie przekraczała 100 mg. W badaniach klinicznych zazwyczaj możliwe było pewne zmniejszenie dawki lewodopy; efekt ten różni się znacznie u poszczególnych pacjentów i musi być uważnie kontrolowany przez doświadczonego lekarza. Po ustaleniu leczenia u niektórych pacjentów można stopniowo zmniejszyć dawkę domperydonu, jednak jedynie u niewielu udało się go skutecznie odstawić bez wymiotów lub hipotonii. Szczególne grupy pacjentów. Postępowanie w przypadku pacjentów w podeszłym wieku leczonych apomorfiną nie różni się od pacjentów młodszych; zaleca się zachowanie ostrożności podczas rozpoczynania leczenia (ryzyko wystąpienia hipotonii ortostatycznej). U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek można zastosować schemat dawkowania podobny do zalecanego u dorosłych i pacjentów w podeszłym wieku. Stosowanie leku jest przeciwwskazane u pacjentów z niewydolnością wątroby. Lek jest przeciwwskazany u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Sposób podania. Lek podaje się bez rozcieńczania w ciągłej infuzji podskórnej za pomocą minipompy i (lub) pompy strzykawkowej. Lek nie jest przeznaczony do podawania w postaci pojedynczych powtarzanych wstrzyknięć. Apomorfiny nie wolno podawać drogą dożylną. Nie stosować, jeśli roztwór zmienił barwę na zieloną. Przed zastosowaniem należy sprawdzić roztwór wzrokowo. Można stosować jedynie roztwory przezroczyste i bezbarwne do żółtawych, bez cząstek stałych.

Podawać ostrożnie pacjentom z chorobami nerek, płuc lub układu krążenia oraz osobom ze skłonnością do nudności i wymiotów. Szczególną ostrożność zaleca się podczas rozpoczynania leczenia u pacjentów w podeszłym wieku i (lub) osłabionych. Ponieważ apomorfina może powodować niedociśnienie, nawet w przypadku wcześniejszego podawania domperydonu, należy zachować ostrożność u pacjentów ze współistniejącą chorobą serca lub przyjmujących preparaty wazoaktywne, takie jak leki przeciwnadciśnieniowe, szczególnie u pacjentów ze współistniejącą hipotonią ortostatyczną. Ponieważ apomorfina, szczególnie w dużych dawkach, może wydłużać odstęp QT, należy zachować ostrożność w przypadku leczenia pacjentów z ryzykiem niemiarowości typu torsade de pointes. Podczas jednoczesnego stosowania z domperydonem należy uważnie ocenić czynniki ryzyka u indywidualnego pacjenta. Należy to zrobić przed rozpoczęciem oraz podczas leczenia. Ważne czynniki ryzyka obejmują istniejące ciężkie choroby serca jak, zastoinowa niewydolność krążenia, ciężkie zaburzenia czynności wątroby lub istotne zaburzenia elektrolitowe. Należy także ocenić leczenie aktualnie stosowane, które może wpływać na równowagę elektrolitową, metabolizm cytochromu CYP3A4 lub wydłużenie odcinka QT. Zaleca się monitorowanie wpływu leczenia na długość odcinka QT. Badanie EKG należy wykonać: przed rozpoczęciem leczenia domperydonem, podczas fazy rozpoczynania leczenia, następnie w zależności od wskazań klinicznych. Należy poinformować pacjenta o konieczności zgłaszania jakichkolwiek objawów ze strony serca w tym, kołatania serca, omdlenia lub stanów jak przed zasłabnięciem. Pacjenci powinni zgłaszać również wszelkie zmiany kliniczne, które mogą powodować hipokaliemię jak, nieżyt żołądka i jelit lub rozpoczęcie leczenia lekami moczopędnymi. U pacjentów leczonych apomorfiną donoszono o przypadkach niedokrwistości hemolitycznej i trombocytopenii. Jeśli jednocześnie z apomorfiną podaje się lewodopę, należy w regularnych odstępach czasu wykonywać badania hematologiczne. U niektórych pacjentów apomorfina może zaostrzyć zaburzenia neuropsychiczne. Należy zachować szczególną ostrożność, jeśli tym pacjentom podaje się apomorfinę. U pacjentów, u których występuje senność należy rozważyć zmniejszenie dawki lub zakończenie leczenia. Pacjentów należy regularnie obserwować pod kątem występowania zaburzeń kontroli zachowań impulsywnych. Należy rozważyć zmniejszenie dawkowania lub stopniowe zakończenie leczenia, jeśli pojawią się objawy patologicznego uzależnienia od hazardu, hiperseksualności, kompulsywnej potrzeby zakupów lub kompulsywnego jedzenia. Zespół dysregulacji dopaminowej (DDS) to rodzaj uzależnienia powodujący nadużywanie preparatu obserwowany u niektórych pacjentów leczonych apomorfiną. Pacjentów i opiekunów należy ostrzec o możliwym ryzyku wystąpienia DDS przed wdrożeniem leczenia. Substancja pomocnicza. Preparat zawiera pirosiarczyn sodu, który może rzadko powodować ciężkie reakcje alergiczne i skurcz oskrzeli. Lek zawiera 3,4 mg sodu w 1 ml roztworu. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Należy skontaktować się z lekarzem, jeśli pacjent czuje się gorzej po zastosowaniu leku lub występują
następujące objawy:

Bardzo częste działania niepożądane (występują częściej niż u 1 pacjenta na 10):
- Guzki pod skórą w miejscu wstrzyknięcia, które są bolesne, uciążliwe oraz mogą być
  zaczerwienione i swędzące. Aby uniknąć wystąpienia tych guzków, zaleca się za każdym razem,
  gdy wkłuwa się igłę zmieniać miejsce wstrzyknięcia.
- Omamy (widzenie, słyszenie lub czucie rzeczy, które nie są realne)

Częste działania niepożądane (występują 1 do 10 pacjentów na 100):
- Nudności lub wymioty, szczególnie na początku stosowania apomorfiny. Domperydon należy
  przyjmować przez co najmniej 2 dni przed rozpoczęciem przyjmowania leku Dacepton, aby
  zapobiec nudnościom lub wymiotom.
- Jeśli pacjent przyjmuje domperydon i nadal odczuwa nudności lub jeśli nie stosuje
  domperydonu i odczuwa nudności, należy jak najszybciej poinformować lekarza lub
  pielęgniarkę.
- Uczucie zmęczenia lub silnej senności
- Splątanie lub omamy
- Ziewanie
- Zawroty głowy lub oszołomienie przy wstawaniu

Niezbyt częste działania niepożądane (występują u 1 do 10 pacjentów na 1 000):
- Nasilone mimowolne ruchy lub zwiększone drżenie w okresach stanu „on”
- Niedokrwistość hemolityczna, nieprawidłowy rozpad czerwonych ciałek krwi w naczyniach
  krwionośnych lub w innych miejscach organizmu. Jest to niezbyt częste działanie niepożądane,
  które może wystąpić u pacjentów, którzy stosują także lewodopę.
- Nagłe zasypianie
- Wysypka
- Trudności w oddychaniu
- Owrzodzenie w miejscu wstrzyknięcia
- Zmniejszenie liczby czerwonych ciałek krwi, wskutek czego skóra może przebarwić się na
  bladożółto i może wystąpić osłabienie lub zadyszka
- Zmniejszenie liczby płytek krwi, wskutek czego zwiększa się ryzyko krwawienia lub
  siniaczenia

Rzadkie działania niepożądane (występują 1 do 10 pacjentów na 10 000):
- Reakcja alergiczna taka jak trudności w oddychaniu lub duszność, opuchnięcie powiek, twarzy
  lub ust, obrzęk lub zaczerwienienie języka
- Eozynofilia – nieprawidłowo duża liczba białych krwinek w krwi lub innych tkankach
  organizmu

Działania niepożądane występujące u nieznanej liczby użytkowników:
- Opuchnięcie nóg, stóp lub palców u rąk
- Omdlenie
- Ból głowy
- Niemożność oparcia się impulsowi, potrzebie lub pokusie pewnego postępowania, które może
  być szkodliwe dla pacjenta lub jego otoczenia, do których mogą należeć:
- niemożność powstrzymania chęci uprawiania hazardu mimo poważnych konsekwencji
  osobistych lub rodzinnych;
- zmiany zainteresowań i zachowań seksualnych o dużym znaczeniu dla pacjenta lub innych
  osób, na przykład nasilony popęd płciowy;
- niekontrolowane nadmierne kupowanie lub wydawanie pieniędzy;
- obżarstwo (spożywanie dużych ilości pokarmów w krótkim czasie) lub kompulsywne
  jedzenie (spożywanie większej ilości pokarmu niż zwykle i więcej niż potrzeba, aby
  zaspokoić głód).
- Agresja, pobudzenie.

Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli pacjent doświadcza któregokolwiek z tych zachowań. Lekarz
pomoże jak postępować lub jak zmniejszyć objawy.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Pacjenci zakwalifikowani do leczenia apomorfiną prawie na pewno przyjmują też inne leki na chorobę Parkinsona. W początkowym etapie leczenia apomorfiną należy obserwować pacjenta, czy nie występują nietypowe działania niepożądane lub objawy nasilenia działania. Leki z grupy neuroleptyków mogą mieć działanie antagonistyczne, jeśli stosuje się je z apomorfiną. Istnieje możliwość interakcji między klozapiną a apomorfiną, jednak klozapinę można także stosować w celu złagodzenia objawów powikłań neuropsychicznych. Jeśli u pacjentów z chorobą Parkinsona leczonych agonistami receptorów dopaminowych wystąpi konieczność stosowania leków neuroleptycznych, można rozważyć stopniowe zmniejszenie dawki apomorfiny, jeśli dawkowanie następuje za pomocą minipompy lub pompy strzykawkowej (w przypadku nagłego odstawienia leków dopaminergicznych rzadko opisywano objawy przypominające złośliwy zespół neuroleptyczny). Nawet podczas jednoczesnego stosowania z domperydonem, apomorfina może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe leków z tej grupy. Zaleca się unikanie podawania z innymi lekami, o znanych właściwościach wydłużających odstęp QT. Nie badano możliwego wpływu apomorfiny na stężenie w osoczu innych leków. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego podawania innych leków, szczególnie tych z wąskim indeksem terapeutycznym. Stosowanie apomorfiny jednocześnie z ondansetronem może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia tętniczego i utraty przytomności, dlatego jednoczesne stosowanie tych leków jest przeciwwskazane. Takie działanie może również wystąpić w przypadku innych antagonistów 5-HT3.

EVER Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Barcicka 45/1
01-839 Warszawa
https://www.everpharma.com