Darzalex 20 mg/ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml koncentratu zawiera 20 mg daratumumabu. Preparat zawiera sorbitol.

Lek przeciwnowotworowy. Daratumumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym IgG1κ, które łączy się z białkiem CD38, prezentowanym w dużej ilości na powierzchni komórek nowotworowych szpiczaka mnogiego, a także na innych rodzajach komórek i tkanek w różnych poziomach. Białko CD38 ma wiele funkcji, takich jak:receptor pośredniczący w adhezji komórek, przenoszenie sygnałów i aktywność enzymatyczna. Daratumumab wykazał w warunkach in vivo silne hamowanie wzrostu komórek nowotworowych z ekspresją CD38. Na podstawie badań in vitro stwierdzono, że daratumumab może wykorzystywać wiele funkcji efektorowych, powodując śmierć komórek nowotworowych za pośrednictwem układu immunologicznego. Daratumumab może indukować lizę komórek nowotworowych za pomocą cytotoksyczności zależnej od układu dopełniacza, cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał i fagocytozy komórek zależnej od przeciwciał w nowotworach z ekspresją CD38. Właściwości farmakokinetyczne daratumumabu po podaniu dożylnym w monoterapii oceniano u pacjentów z nawrotowym i opornym na leczenie szpiczakiem mnogim, w dawkach od 0,1 mg/kg mc. do 24 mg/kg mc. W grupach dawkowych od 1 do 24 mg/kgmc., C_max w surowicy po pierwszej dawce, zwiększające się proporcjonalnie do dawki i objętości dystrybucji, były zbieżne ze wstępną dystrybucją do kompartmentu osoczowego. Po ostatniej dawce z podawanych co tydzień, C_max zwiększało się szybciej niż proporcjonalnie do dawki, zbieżnie z docelową dystrybucją dawki. Wzrosty AUC były większe niż proporcjonalne do dawki, a klirens zmniejszał się wraz ze wzrostem dawki. Te wyniki sugerują, że CD38 może ulegać wysyceniu przy dużych dawkach, po których wpływ docelowego klirensu wiązania minimalizuje się, a klirens daratumumabu zbliża się do liniowego klirensu endogennej IgG1. Klirens zmniejszał się także po dawkach wielokrotnych, co może wynikać z obciążenia chorobą nowotworową. Końcowy T_0,5 zwiększa się wraz ze zwiększaniem dawki i powtarzaniem dawkowania. Średni  szacowany końcowy T_0,5 daratumumabu po podaniu pierwszej dawki 16 mg/kg mc. wyniósł 9 (±4,3) dni. Szacowany końcowy T_0,5 daratumumabu po podaniu ostatniej dawki 16 mg/kg mc. zwiększył się, lecz brak wystarczających danych do wiarygodnej oceny. Średni T_0,5, związany z nie-specyficzną liniową eliminacją, wyniósł ok. 18 (±9) dni; jest to końcowy T_0,5, którego należy się spodziewać po całkowitym wysyceniu docelowego klirensu wiązania i powtarzalnych dawkach daratumumabu.

Lek jest wskazany: w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem lub z bortezomibem, melfalanem i prednizonem, w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy nie kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych; w skojarzeniu z bortezomibem, talidomidem i deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych; w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem lub bortezomibem i deksametazonem, w leczeniu dorosłych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, którzy otrzymali co najmniej jedną wcześniejszą terapię; w monoterapii u dorosłych pacjentów z nawrotowym i opornym na leczenie szpiczakiem mnogim, których wcześniejsze leczenie obejmowało inhibitor proteasomu i lek immunomodulujący i u których nastąpiła progresja choroby w trakcie ostatniego leczenia.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie zaleca się stosowania leku w okresie ciąży i u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia oraz przez 3 mies. od zakończenia stosowania daratumumabu. Nie wiadomo, czy daratumumab przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków/niemowląt. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy też przerwać/wstrzymać podawanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Dożylnie. Lek powinien być podawany przez wykwalifikowanego pracownika opieki zdrowotnej, w warunkach umożliwiających wykonanie resuscytacji. Przed i po infuzji daratumumabu należy podać leki w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji związanych z infuzją (IRR). Schemat dawkowania w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem (schemat cyklu 4-tyg.) i w monoterapii. Zalecana dawka wynosi 16 mg/kg mc., podawana w dożylnym wlewie, zgodnie z następującym schematem dawkowania: tygodnie 1. do 8. - raz w tygodniu (w sumie 8 dawek); tygodnie: 9. do 24. - co 2 tyg. (w sumie 8 dawek) - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 9. tyg.; od 25. tygodnia do progresji choroby -  co 4 tyg. - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg. podaje się w 25. tyg. Deksametazon należy podawać w dawce 40 mg/tydz. (lub w zmniejszonej dawce 20 mg/tydz. u pacjentów w wieku >75 lat). Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem, melfalanem i prednizonem (schemat z cyklami 6-tyg.). Zalecana dawka wynosi 16 mg/kg mc., podawana w dożylnym wlewie, zgodnie z następującym schematem dawkowania: tygodnie 1. do 6. - co tydzień (w sumie 6 dawek); tygodnie 7. do 54. -  co 3 tyg. (w sumie 16 dawek) - pierwsza dawka w schemacie co 3 tyg. podawana jest w 7. tyg.; od tygodnia 55. do progresji choroby -  co 4 tyg. - pierwsza dawka w schemacie co 4 tyg. podawana jest w 55. tyg. Bortezomib podaje się 2 razy w tygodniu w tygodniach 1., 2., 4. i 5. w pierwszym cyklu 6-tygodniowym, następnie raz w tygodniu w tygodniach 1., 2., 4. i 5. przez 8 kolejnych cykli 6-tygodniowych. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem, talidomidem i deksametazonem (schemat z cyklami 4-tyg.), w leczeniu dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych (ASCT). Zalecana dawka wynosi 16 mg/kg mc., podawana w dożylnym wlewie, zgodnie z następującym schematem: indukcja: tygodnie 1. do 8. - co tydzień (w sumie 8 dawek); tygodnie 9. do 16. - co 2 tyg. (w sumie 4 dawki) - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 9. tyg.; przerwa w czasie chemioterapii wysokodawkowej i ASCT; konsolidacja: tygodnie 1. do 8. - co 2 tyg. (w sumie 4 dawki) - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 2 tyg. podaje się w 1. tyg. po wznowieniu leczenia po ASCT. Deksametazon należy podawać w dawce 40 mg w dniach 1., 2., 8., 9., 15., 16., 22. i 23. w cyklach 1. i 2. oraz w dawce 40 mg w dniach 1.-2. i 20 mg w kolejnych dniach dawkowania (dniach 8., 9., 15., 16.) w cyklach 3.-4. Deksametazon w dawce 20 mg powinien być podawany w dniach 1., 2., 8., 9., 15., 16. w cyklach 5. i 6. Schemat dawkowania w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem (schemat cyklu 3-tyg.). Zalecana dawka wynosi 16 mg/kg mc., podawana we wlewie dożylnym, zgodnie z następującym schematem dawkowania:  tygodnie 1. do 9. - raz w tygodniu (w sumie 9 dawek); tygodnie 10. do 24. - co 3 tyg. (w sumie 5 dawek) - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 3 tyg. podaje się w 10. tyg.; od 25. tygodnia do progresji choroby - co 4 tyg. - pierwszą dawkę schematu dawkowania co 4 tyg. podaje się w 25. tyg. Deksametazon należy podawać w dawce 20 mg w dniach 1., 2., 4., 5., 8., 9., 11 i 12. pierwszych 8 cykli leczenia bortezomibem lub w dawce zmniejszonej do 20 mg/tydz. u pacjentów w wieku >75 lat, z niedowagą (BMI <18,5), źle kontrolowaną cukrzycą lub wcześniejszą nietolerancją terapii steroidami. Szybkości infuzji. Po rozcieńczeniu lek należy podać w infuzji dożylnej z szybkością początkową przedstawioną poniżej. Można rozważyć stopniowe zwiększanie szybkości infuzji tylko przy braku reakcji związanych z infuzją. Aby ułatwić podanie, pierwsza zalecona dawka 16 mg/kg mc. w tygodniu 1. może zostać rozdzielona na dwa kolejne dni tj. 8 mg/kg mc., odpowiednio, w dniu 1. i dniu 2. Infuzja w tygodniu 1. Opcja 1 (infuzja pojedynczej dawki): tydzień 1., dzień 1. (16 mg/kg mc.): objętość rozcieńczenia - 1000 ml, wstępna szybkość (1. godzina) - 50 ml/h, szybkość zwiększania (stopniowe zwiększanie szybkości infuzji można rozważyć tylko przy braku reakcji związanych z infuzją) - 50 ml/h, co godzinę, maksymalna szybkość - 200 ml/h. Opcja 2 (infuzja rozdzielonej dawki): tydzień 1. dzień 1. (8 mg/kg mc.): objętość rozcieńczenia - 500 ml, wstępna szybkość (1. godzina) - 50 ml/h, szybkość zwiększania (stopniowe zwiększanie szybkości infuzji można rozważyć tylko przy braku reakcji związanych z infuzją) - 50 ml/h, co godzinę, maksymalna szybkość - 200 ml/h; tydzień 1. dzień 2. (8 mg/kg mc.): objętość rozcieńczenia - 500 ml, wstępna szybkość (1. godzina) - 50 ml/h, szybkość zwiększania (stopniowe zwiększanie szybkości infuzji można rozważyć tylko przy braku reakcji związanych z infuzją) - 50 ml/h, co godzinę, maksymalna szybkość - 200 ml/h. Infuzja w tygodniu 2. (16 mg/kg mc.). Objętość rozcieńczenia - 500 ml, wstępna szybkość (1. godzina) - 50 ml/h, szybkość zwiększania (stopniowe zwiększanie szybkości infuzji można rozważyć tylko przy braku reakcji związanych z infuzją) - 50 ml/h, co godzinę, maksymalna szybkość - 200 ml/h. Kolejne infuzje od tygodnia 3. (16 mg/kg mc.). Objętość rozcieńczenia - 500 ml, wstępna szybkość (1. godzina) - 100 ml/h, szybkość zwiększania (stopniowe zwiększanie szybkości infuzji można rozważyć tylko przy braku reakcji związanych z infuzją) - 50 ml/h, co godzinę, maksymalna szybkość - 200 ml/h. Rozcieńczenie w 500 ml dla dawki 16 mg/kg mc. można zastosować tylko przy braku IRR w 1. tygodniu. W przeciwnym razie, należy stosować rozcieńczenie w 1000 ml. Zmodyfikowane początkowe szybkości (100 ml/h) kolejnych infuzji (tj. od trzeciej infuzji) można stosować tylko przy braku IRR podczas poprzednich infuzji. W przeciwnym razie, należy kontynuować postępowanie wskazane dla szybkości infuzji w tygodniu 2. Postępowanie w przypadku wystąpienia reakcji związanych z infuzją. Przed infuzją leku należy podać leki mające zmniejszyć ryzyko wystąpienia reakcji związanych z infuzją (IRR). W razie wystąpienia IRR o jakimkolwiek stopniu/nasileniu, należy natychmiast przerwać infuzję leku i podjąć leczenie objawów. W postępowaniu w przypadku wystąpienia IRR może być niezbędne zmniejszenie szybkości infuzji lub przerwanie leczenia daratumumabem, w sposób opisany poniżej. Stopień 1-2 (łagodny do umiarkowanego): gdy objawy ustąpią, można wznowić infuzję z szybkością nie większą niż połowa szybkości podawania, przy której wystąpiła IRR; jeśli u pacjenta nie wystąpią żadne dalsze objawy IRR, można stopniowo zwiększać szybkość, wg odpowiednich stopni i przedziałów czasowych opisanych powyżej, uzasadnionych klinicznie, do maksymalnej szybkości 200 ml/h. Stopień 3 (ciężki): gdy objawy ustąpią, można rozważyć wznowienie infuzji z szybkością nie większą niż połowa szybkości podawania, przy której wystąpiła IRR; jeśli u pacjenta nie wystąpią żadne dalsze objawy, można stopniowo zwiększać szybkość, wg odpowiednich stopni i przedziałów czasowych opisanych powyżej; powyższą procedurę należy powtórzyć w razie powrotu objawów stopnia 3; w razie wystąpienia po raz trzeci objawów związanych z infuzją o nasileniu ≥ 3stopnia, należy trwale odstawić daratumumab. Stopień 4 (zagrażający życiu): należy trwale odstawić daratumumab. Pominięcie dawki. W razie pominięcia zaplanowanej dawki, należy podać ją tak szybko jak to możliwe, a schemat dawkowania należy odpowiednio dostosować, utrzymując odstępy pomiędzy dawkami. Modyfikacje dawki. Nie zaleca się zmniejszania dawki daratumumabu. W razie toksyczności hematologicznej może być konieczne opóźnienie podania dawki, by umożliwić powrót liczby krwinek do normy. Zalecane towarzyszące leki. Leki podawane przed infuzją. W celu zmniejszenia ryzyka IRR należy wszystkim pacjentom, na 1-3 h przed każdą infuzją daratumumabu, podać następujące leki. 1. Kortykosteroid (długodziałający lub o średnim czasie działania). Monoterapia: metyloprednizolon 100mg lub równoważną dawkę innego kortykosteroidu, podawaną dożylnie; po drugiej infuzji można zmniejszyć dawkę kortykosteroidu (60mg metyloprednizolonu, podawanego doustnie lub dożylnie). Terapia skojarzona: deksametazon 20 mg (lub odpowiednik), podawany przed każdą infuzją daratumumabu; gdy w schemacie podstawowym znajduje się deksametazon, jego dawka terapeutyczna będzie zastępować premedykację w dniach infuzji daratumumabu; deksametazon podaje się dożylnie przed pierwszą infuzją daratumumabu, a przed kolejnymi infuzjami można rozważyć podanie doustne; nie należy podawać dodatkowych kortykosteroidów wchodzących w skład schematu podstawowego (np. prednizonu), w dniach infuzji daratumumabu, gdy pacjent otrzymał deksametazon w premedykacji. 2. Leki przeciwgorączkowe (doustny paracetamol 650-1000 mg). 3. Leki przeciwhistaminowe (doustnie lub dożylnie difenhydramina 25-50 mg lub lek równoważny). Leki podawane po infuzji. W celu zmniejszenia ryzyka późnych IRR należy podać następujące leki. Monoterapia: przez 2 dni po każdej infuzji (zaczynając od dnia po infuzji) należy podawać doustny kortykosteroid (20 mg metyloprednizolonu lub równoważną dawkę kortykosteroidu o średnim czasie działania lub długodziałającego, zgodnie z lokalnymi standardami). Terapia skojarzona: należy rozważyć podanie małej dawkidoustnej metyloprednizolonu (≤20 mg) lub odpowiednika dzień po infuzji daratumumabu; jednakże, jeśli dzień po infuzji podawany jest kortykosteroid wchodzący w skład schematu podstawowego (np.deksametazon, prednizon), podawanie dodatkowych leków po infuzji może nie być konieczne. Ponadto, u pacjentów z przewlekłą chorobą obturacyjną płuc w wywiadzie, należy rozważyć zastosowanie po infuzji krótko- i długodziałających leków rozszerzających oskrzela oraz wziewnych kortykosteroidów. Wg uznania lekarza, po pierwszych czterech infuzjach, jeśli pacjent nie doświadcza istotnych IRR, można rozważyć odstawienie leków wziewnych. Zapobieganie reaktywacji wirusa półpaśca. Należy rozważyć profilaktykę przeciwwirusową zapobiegającą reaktywacji wirusa półpaśca. Szczególne grupy pacjentów. Na podstawie populacyjnych analiz farmakokinetyki nie wymaga się dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma potrzeby dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Lek jest podawany w dożylnej infuzji po rozcieńczeniu w 9 mg/ml (0,9%) roztworze NaCl do wstrzykiwań.

Wszystkich pacjentów należy obserwować w trakcie infuzji pod kątem występowania ciężkich reakcji związanych z infuzją (IRR). Reakcje te mogą zagrażać życiu. U pacjentów, u których wystąpią IRR jakiegokolwiek stopnia, należy po infuzji kontynuować obserwację, aż do ustąpienia objawów. W badaniach klinicznych u ok. połowy pacjentów zgłaszano IRR. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia IRR, należy przed rozpoczęciem leczenia daratumumabem, premedykować pacjentów z zastosowaniem leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i kortykosteroidów. Należy przerwać infuzję w razie wystąpienia IRR o jakimkolwiek nasileniu i w razie potrzeby należy wdrożyć odpowiednie postępowanie medyczne/leczenie wspomagające w celu zminimalizowania IRR. U pacjentów z IRR stopnia 1., 2. lub 3. szybkość infuzji należy zmniejszyć przy jej wznowieniu. W razie wystąpienia reakcji anafilaktycznej lub zagrażającej życiu reakcji związanej z infuzją (stopnia 4.), należy natychmiast rozpocząć odpowiedną akcję resuscytacyjną. Należy natychmiast i trwale przerwać leczenie daratumumabem. By zmniejszyć ryzyko późnych IRR, należy po infuzjach daratumumabu podawać wszystkim pacjentom doustne kortykosteroidy. Ponadto, u pacjentów z przewlekłą chorobą obturacyjną płuc w wywiadzie, aby zapobiec ewentualnym powikłaniom oddechowym, należy rozważyć zastosowanie po infuzji np. wziewnych kortykosteroidów, krótko-i długodziałających leków rozszerzających oskrzela. Daratumumab może nasilić neutropenię i trombocytopenię indukowaną schematem podstawowym terapii. Należy okresowo w trakcie terapii badać całkowitą liczbę krwinek, zgodnie z ChPL leków stosowanych w schemacie podstawowym. Należy obserwować pacjentów z neutropenią, czy nie występują objawy zakażenia. Może być konieczne opóźnienie podania daratumumabu, by umożliwić powrót liczby krwinek do normy. Nie zaleca się zmniejszania dawki daratumumabu. Można rozważyć leczenie wspomagające z zastosowaniem przetoczeń krwi lub podaniem czynników wzrostu. Daratumumab wiąże się z CD38, występującym w małych ilościach na erytrocytach, co może skutkować dodatnim wynikiem pośredniego testu Coombs`a. Ten dodatni wynik może utrzymywać się nawet przez 6 mies. od ostatniej infuzji daratumumabu. Daratumumab związany z erytrocytami, może maskować wykrywanie przeciwciał na słabsze antygeny w surowicy pacjenta. Oznaczanie grupy krwi pacjenta - AB0 i Rh nie jest zaburzone. Przed rozpoczęciem leczenia daratumumabem należy przeprowadzić typowanie i skrining pacjentów. Można rozważyć badanie fenotypu przed rozpoczęciem leczenia, zgodnie z lokalną praktyką. Daratumumab nie wpływa na wyniki badań genotypu erytrocytów, więc można je wykonać w dowolnym czasie. W razie planowanego przetoczenia krwi, należy poinformować ośrodek krwiodawstwa o zaburzonych wynikach testów antyglobulinowych. W razie konieczności natychmiastowego przetoczenia krwi można podać bez próby krzyżowej erytrocyty AB0/RhD - zgodnie z lokalną praktyką. Daratumumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym IgG kappa, które jest wykrywalne za pomocą zarówno elektroforezy białek surowicy (SPE) oraz immunofiksacji (IFE), stosowanych w monitorowaniu klinicznym endogennej M-proteiny. Ta interakcja może wpływać na ocenę odpowiedzi całkowitej progresji choroby u niektórych pacjentów z białkiem szpiczakowym IgG kappa. U pacjentów leczonych daratumumabem stwierdzano reaktywację wirusa zapalenia wątroby typu B, w niektórych przypadkach zakończoną zgonem. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia daratumumabem, należy wykonać badanie przesiewowe na obecność HBV. U pacjentów z pozytywnymi wynikami badań serologicznych na obecność HBV należy monitorować kliniczne i laboratoryjne objawy reaktywacji HBV, w trakcie i przez co najmniej 6 mies. po zakończeniu leczenia daratumumabem. Należy postępować zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi, a w razie potrzeby klinicznej rozważyć konsultację ze specjalistą z dziedziny chorób wątroby. U pacjentów, u których wystąpiła reaktywacja HBV, należy wstrzymać leczenie daratumumabem i wdrożyć odpowiednie leczenie. Wznowienie leczenia daratumumabem u pacjentów, u których reaktywacja HBV jest odpowiednio kontrolowana, należy omówić z lekarzami posiadającymi doświadczenie w leczeniu WZW B. Preparat zawiera sorbitol - pacjentom z wrodzoną nietolerancją fruktozy (HFI) nie należy podawać tego leku, o ile nie jest to bezwzględnie konieczne; przed podaniem leku należy zebrać szczegółowy wywiad dotyczący objawów HFI u każdego pacjenta.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Reakcje związane z infuzją
Należy niezwłocznie powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce, jeśli wystąpią jakiekolwiek
z następujących objawów reakcji związanych z infuzją w trakcie lub w ciągu 3 dni od infuzji. Mogą
być potrzebne dodatkowe leki lub spowolnienie infuzji lub jej przerwanie.

Te reakcje obejmują następujące objawy:

Bardzo częste (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób):
- dreszcze
- ból gardła, kaszel
- nudności
- wymioty
- swędzący, zakatarzony lub zatkany nos
- uczucie skrócenia oddechu lub inne problemy oddechowe.

Częste (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób):
- dyskomfort w klatce piersiowej
- zawroty głowy i zamroczenie (niedociśnienie)
- swędzenie
- świszczący oddech.

Rzadkie (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1000 osób):
- ciężka reakcja alergiczna, która może obejmować obrzęk twarzy, warg, jamy ustnej, języka lub
  gardła, trudności z przełykaniem lub oddychaniem lub swędzącą wysypkę (pokrzywkę). Patrz
  punkt 2
- ból oczu
- niewyraźne widzenie.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek z powyższych reakcji związanych z infuzją, należy niezwłocznie
powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce.

Inne działania niepożądane

Bardzo częste (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób):
- gorączka
- uczucie silnego zmęczenia
- biegunka
- zaparcia
- zmniejszony apetyt
- ból głowy
- uszkodzenie nerwów, które może objawiać się: mrowieniem, drętwieniem lub bólem
- wysokie ciśnienie tętnicze krwi
- skurcze mięśni
- obrzęk dłoni, kostek lub stóp
- uczucie osłabienia
- ból pleców
- dreszcze
- zapalenie płuc
- zapalenie oskrzeli
- zakażenie dróg oddechowych – tj. nosa, zatok lub gardła
- mała liczba czerwonych krwinek przenoszących tlen (niedokrwistość)
- mała liczba białych krwinek zwalczających zakażenia (neutropenia, limfopenia, leukopenia)
- mała liczba płytek krwi odpowiedzialnych za krzepnięcie krwi (trombocytopenia)
- niezwykłe uczucie na skórze (takie jak mrowienie lub pełzanie).

Częste (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób):
- nieregularny rytm serca (migotanie przedsionków)
- gromadzenie się płynu w płucach skutkujące dusznością
- grypa
- zakażenie dróg moczowych
- ciężkie zakażenie całego organizmu (posocznica - sepsa)
- odwodnienie
- omdlenie
- duże stężenie cukru we krwi
- małe stężenie wapnia we krwi
- mała ilość przeciwciał zwanych „immunoglobulinami” we krwi, które pomagają zwalczać
  zakażenia (hipogammaglobulinemia)
- zapalenie trzustki
- zakażenie wirusem typu opryszczki (zakażenie cytomegalowirusem)
- COVID-19.

Niezbyt częste (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 osób):
- zapalenie wątroby.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Jest mało prawdopodobne by dla daratumumabu wydalanie nerkowe i metabolizm przy udziale enzymów wątrobowych były głównymi drogami eliminacji. W związku z tym nie oczekuje się, by zmiany aktywności enzymów metabolizujących leki mogły wpływać na eliminację daratumumabu. Ponieważ daratumumab ma duże powinowactwo do unikalnego epitopu na CD38, nie należy spodziewać się także, by wpływał on na aktywność enzymów metabolizujących leki. Badania farmakokinetyki klinicznej daratumumabu w skojarzeniu z lenalidomidem, pomalidomidem, talidomidem, bortezomibem i deksametazonem wykazały brak istotnych klinicznie interakcji pomiędzy daratumumabemi tymi lekami małocząsteczkowymi.

Janssen-Cilag Polska Sp. z o.o.
ul. Iłżecka 24
02-135 Warszawa
22-237-60-00
[email protected]
www.janssen.com/poland/