Diprivan 200 mg/20 ml emulsja do wstrzykiwań

1 ml emulsji zawiera 10 mg propofolu; lek zawiera olej sojowy.

Propofol

Krótko działający anestetyk dożylny. Początek działania jest szybki i wynosi około 30 s; wybudzenie po znieczuleniu jest zwykle szybkie. Mechanizm działania sedatywnego/anestetycznego propofolu polega na pozytywnej modulacji hamującej funkcji neurotransmitera GABA, wywieranej przez bramkowany ligandem receptor GABA-A. Farmakokinetykę propofolu po wstrzyknięciu pojedynczej dawki (bolus) lub po zakończeniu wlewu dożylnego opisuje trójkompartmentowy model otwarty. W pierwszej fazie charakterystyczna jest bardzo szybka dystrybucja (T_0,5 2-4 min), następnie zachodzi szybka eliminacja (T_0,5 30-60 min) i wolniejsza faza końcowa, w której następuje uwalnianie propofolu ze słabo ukrwionych tkanek. Wydalanie następuje głównie w wyniku procesów metabolicznych zachodzących w wątrobie, zależnych od przepływu krwi: sprzęgania propofolu i chinolu do nieaktywnych metabolitów, które są wydalane z moczem. Średni klirens propofolu jest znacząco niższy u noworodków <1 mies. (20 ml/kg/min), w porównaniu ze starszymi dziećmi (wiek od 4 mies. do 7 lat). Średni klirens propofolu u starszych dzieci po pojedynczym wstrzyknięciu 3 mg/kg mc wynosi: 37,5 ml/min/kg (wiek 4-24 mies.); 38,7 ml/min/kg (wiek 11-43 mies.); 48 ml/min/kg (wiek 1-3 lat); 28,2 ml/min/kg (wiek 4-7 lat), w porównaniu do 23,6 ml/min/kg u pacjentów dorosłych.

Wprowadzenie i podtrzymanie znieczulenia ogólnego u dorosłych i dzieci w wieku >1 mż. Wywołanie uspokojenia z zachowaniem świadomości u pacjentów dorosłych i dzieci w wieku >1 mż. poddawanych zabiegom diagnostycznym i chirurgicznym jako pojedynczy lek lub w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w celu wywołania znieczulenia miejscowego lub regionalnego. Sedacja pacjentów w wieku >16 lat podczas oddychania kontrolowanego, leczonych w oddziale intensywnej terapii.

Nadwrażliwość na propofol, na soję lub orzeszki ziemne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Lek jest przeciwwskazany w celu wywołania uspokojenia podczas intensywnej terapii u pacjentów w wieku ≤16 lat. Nie ma danych z badań klinicznych uzasadniających stosowanie do wywołania uspokojenia u dzieci chorych na podgłośniowe zapalenie krtani (krup) lub zapalenie nagłośni, otrzymujących intensywną terapię.

Nie stosować w ciąży, chyba że jest to absolutnie konieczne. Jednakże lek może być stosowany podczas zabiegu przerwania ciąży. Nie zaleca się stosowania propofolu w anestezjologii położniczej, chyba że jest to konieczne. Niewielka ilość leku przenika do mleka kobiecego - nie należy karmić piersią przez 24 h po zastosowaniu propofolu.

Dożylnie. Dorośli. Wprowadzenie do znieczulenia ogólnego. Pacjentom z premedykacją lub bez niej zaleca się podawanie propofolu w dawkach podzielonych (ok. 40 mg, czyli 4 ml co 10 s u przeciętnie zdrowego człowieka) w postaci pojedynczego wstrzyknięcia lub wlewu dożylnego, w zależności od reakcji, aż do wystąpienia klinicznych cech znieczulenia. Dla większości dorosłych pacjentów w wieku < 55 lat wystarczającą dawką propofolu jest 1,5-2,5 mg/kg mc. Dawkę całkowitą, konieczną do znieczulenia, można zmniejszyć wydłużając czas podawania i zmniejszając szybkość wlewu do około 20-50 mg/min. U pacjentów >55 lat
zapotrzebowanie na propofol jest mniejsze. U pacjentów z III lub IV grupy wg klasyfikacji ASA należy stosować mniejsze dawki (ok. 20 mg, czyli 2 ml co 10 s). Podtrzymywanie znieczulenia ogólnego. W celu utrzymania pożądanej głębokości znieczulenia propofol można podawać we wlewie albo w powtarzanych wstrzyknięciach (bolus). Szybkość wlewu konieczna do zapewnienia właściwej głębokości znieczulenia znacznie się różni u poszczególnych pacjentów i mieści się zwykle w zakresie od 4-12 mg/kg mc./h. Lek można również podawać w powtarzanych wstrzyknięciach. W zależności od zapotrzebowania klinicznego, dawka wynosi 25-50 mg (2,5-5 ml). Wywołanie uspokojenia z zachowaniem świadomości podczas zabiegów diagnostycznych i chirurgicznych. Dawkę należy ustalić indywidualnie, w zależności od reakcji pacjenta. Do wywołania wstępnego uspokojenia u większości pacjentów konieczne jest podanie dawki od 0,5-1,0 mg/kg mc. w czasie 1-5 min. Podtrzymanie żądanej głębokości uspokojenia osiąga się, dobierając odpowiednio szybkość wlewu. Szybkość wlewu wynosi zwykle 1,5-4,5 mg/kg mc./h. Jeśli jest konieczne szybkie pogłębienie uspokojenia, można dodatkowo podać pojedyncze wstrzyknięcia (bolus) propofolu w dawce 10-20 mg. U pacjentów z III lub IV grupy wg klasyfikacji ASA może być konieczne zmniejszenie szybkości wlewu oraz dawki propofolu. Wywołanie uspokojenia podczas intensywnej opieki medycznej u pacjentów w wieku >16 lat. W przypadku konieczności uspokojenia dorosłych pacjentów, u których stosuje się oddychanie wspomagane, zaleca się podawanie propofolu w ciągłym wlewie dożylnym. Szybkość wlewu należy dostosować do pożądanego stopnia sedacji. Zwykle skuteczne są dawki w zakresie 0,3-4,0 mg/kg mc./h. Nie stosować propofolu w celu wywołania uspokojenia podczas intensywnej terapii u pacjentów <16 lat. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w wieku >55 lat, zarówno podczas wprowadzenia do znieczulenia jak i podczas sedacji z zachowaniem świadomości w trakcie zabiegów diagnostycznych lub chirurgicznych, może być konieczne podanie mniejszej dawki propofolu. U pacjentów z III lub IV grupy wg klasyfikacji ASA należy stosować mniejsze dawki i rzadziej je podawać. Nie należy podawać pojedynczych lub powtarzanych wstrzyknięć (bolus) ze względu na możliwość zatrzymania czynności serca i oddechu. Dzieci > 1 mż. Wprowadzenie do znieczulenia ogólnego. Propofol u dzieci należy podawać powoli, aż do wystąpienia klinicznych cech znieczulenia. Dawkę należy dostosować do wieku i (lub) masy ciała dziecka. U większości dzieci w wieku >8 lat do indukcji znieczulenia wystarcza dawka około 2,5 mg/kg mc. U dzieci młodszych, szczególnie w wieku od 1 mż. do 3 lat, wymagana dawka może być większa (2,5-4 mg/kg mc.). Mniejsze dawki zaleca się u dzieci z III lub IV grupy wg klasyfikacji ASA. Podtrzymywanie znieczulenia ogólnego. Propofol można podawać w ciągłym wlewie dożylnym lub w pojedynczych powtarzanych wstrzyknięciach. Szybkość wlewu konieczna do zapewnienia odpowiednio głębokiego znieczulenia może znacznie się różnić między poszczególnymi pacjentami, przy czym zwykle mieści się w zakresie 9-15 mg/kg mc./h. U młodszych dzieci, szczególnie w wieku od 1 mż. do 3 lat, wymagane może być zastosowanie większej dawki. Mniejsze dawki zaleca się u dzieci z III lub IV grupy wg klasyfikacji ASA. Uspokojenie z zachowaniem świadomości podczas zabiegów diagnostycznych i chirurgicznych. Dawkowanie i schemat dawkowania zależą od oczekiwanej głębokości uspokojenia oraz odpowiedzi klinicznej. Do wywołania sedacji u większości pacjentów pediatrycznych wymagane jest podanie dawki od 1-2 mg/kg mc. Podtrzymanie efektu uspokojenia jest osiągane poprzez podawanie propofolu dożylnie aż do uzyskania odpowiedniego poziomu uspokojenia. Dla większości pacjentów niezbędna dawka wynosi 1,5-9 mg/kg mc./h. Wlew może być uzupełniony przez pojedyncze wstrzyknięcia do 1 mg /kg mc., jeśli konieczne jest szybko pogłębiające się uspokojenie. Mniejsze dawki zaleca się u dzieci z III lub IV grupy wg klasyfikacji ASA. Uspokojenie podczas intensywnej opieki medycznej u dzieci. Stosowanie propofolu jest przeciwwskazane u dzieci <16 lat. Sposób podania. Lek należy stosować wyłącznie w oddziałach, w których jest dostępny system ciągłego monitorowania pacjenta, sprzęt do zapewnienia drożności dróg oddechowych, oddychania kontrolowanego, podawania tlenu oraz resuscytacji. Osoba przeprowadzająca zabieg diagnostyczny lub chirurgiczny nie powinna podawać pacjentowi propofulu. Propofol nie ma właściwości analgetycznych, dlatego podczas jego podawania zaleca się stosowanie dodatkowo leków znieczulających. Do wlewów można używać nierozcieńczony propofol. Lek można także podawać w postaci rozcieńczonej. Rozpuszczalnikiem może być wyłącznie 5% roztwór glukozy. Propofol można mieszać z roztworem alfentanylu w stężeniu 500 mg/ml, w stosunku objętościowym od 20:1 do 50:1. Ból podczas pierwszego wstrzyknięcia propofolu można zmniejszyć dodając lidokainę. Lek może być podawany za pomocą systemu Diprifusor TCI, zawierającego komputerowe oprogramowanie przeznaczone do tego celu. Podawanie leku za pomocą pompy Diprifusor z systemem TCI stosuje się do indukcji i podtrzymywania znieczulenia ogólnego wyłącznie u dorosłych; nie zaleca się stosowania tej metody w celu wywołania uspokojenia u pacjentów na OIOM, w celu wywołania uspokojenia z zachowaniem świadomości, a także podczas zabiegów chirurgicznych u dzieci. Szczegółowe informacje dotyczące sposobu podawania propofolu - patrz ChPL leku Diprivan.

Zastosowanie propofolu bez kontroli układu oddechowego może prowadzić do poważnych komplikacji oddechowych. Jeśli preparat jest stosowany w celu uspokojenia z zachowaniem świadomości w trakcie zabiegów diagnostycznych i chirurgicznych, należy zapewnić ciągłe monitorowanie pacjenta w celu wykrycia wczesnych objawów hipotensji, niedrożności dróg oddechowych lub desaturacji. Ostrożnie stosować w zabiegach wymagających całkowitego unieruchomienia pacjenta (np. okulistycznych), ze względu na możliwość wystąpienia ruchów mimowolnych podczas znieczulenia. Zachować szczególną ostrożność podczas podawania leku pacjentom z niewydolnością układu krążenia, układu oddechowego, nerek, wątroby, pacjentom z hipowolemią, pacjentom osłabionym. Klirens propofolu zależy od przepływu krwi, dlatego też ulega on zmniejszeniu po jednoczesnym zastosowaniu leków zmniejszających pojemność minutową serca. Należy zachować szczególną ostrożność stosując propofol w pojedynczych wstrzyknięciach dożylnych (bolus) u chorych z ostrą niewydolnością układu oddechowego lub depresją oddechową. Podczas wprowadzania do znieczulenia u części pacjentów może wystąpić niedociśnienie tętnicze i przemijający bezdech; bardzo rzadko, z powodu niedociśnienia tętniczego, konieczne jest dożylne podanie płynów i zmniejszenie szybkości podawania propofolu w trakcie podtrzymywania znieczulenia. Propofol nie ma działania blokującego czynność nerwu błędnego i może wywoływać bradykardię (czasami ciężką), a nawet asystolię; podczas wprowadzenia lub podtrzymywania znieczulenia ogólnego należy rozważyć konieczność dożylnego podania leku antycholinergicznego, zwłaszcza gdy może przeważać napięcie nerwu błędnego lub gdy propofol stosuje się z innymi środkami, które mogą wywołać bradykardię. Ostrożnie stosować u pacjentów z padaczką (ryzyko wystąpienia drgawek). Nie zaleca się stosowania preparatu łącznie z leczeniem elektrowstrząsami. Przed rozpoczęciem wielokrotnego lub długotrwałego (powyżej 3 h) podawaniu propofolu u małych dzieci (w wieku poniżej 3 lat) i u kobiet w ciąży, należy rozważyć korzyści i ryzyko związane z proponowanym zabiegiem, ponieważ w badaniach przedklinicznych zgłaszano działanie neurotoksyczne. Stosowanie u noworodków nie jest zalecane, ponieważ nie prowadzono odpowiednich badań w tej grupie wiekowej. Podawanie niemowlętom dawek stosowanych u starszych dzieci może prowadzić do relatywnego przedawkowania i powodować ciężką niewydolność sercowo-naczyniową. Propofolu nie wolno stosować u pacjentów w wieku do 16 lat w celu sedacji podczas intensywnej terapii, ponieważ bezpieczeństwo i skuteczność propofolu do sedacji w tej grupie wiekowej nie zostało określone. Ze względu na ryzyko wystąpienia tzw. "zespołu propofolowego" (objawy to m.in.: kwasica metaboliczna, rabdomioliza, hiperkaliemia, hepatomegalia, niewydolność nerek, hiperlipidemia, arytmia serca, zmiany w obrazie EKG typu Brugada i szybko nasilająca się niewydolność serca zwykle niereagująca na wspomagające leczenie inotropowe), należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z czynnikami ryzyka, takimi jak: zmniejszona objętość tlenu dostarczanego do tkanek; ciężkie obrażenia neurologiczne i (lub) sepsa; stosowanie dużych dawek jednego lub więcej leków - środki zwężające naczynia krwionośne, steroidy, inotropy i (lub) propofol (zwykle dla dawek większych od zalecanej 4 mg/kg mc./h podawanych dłużej niż 48 h). Należy rozważyć niezwłoczne zmniejszenie dawki lub odstawienie propofolu, gdy wystąpią objawy "zespołu propofolowego". Wszystkie środki uspokajające i terapeutyczne stosowane na OIOM należy dawkować w sposób właściwy dla utrzymania optymalnej dostawy tlenu i parametrów hemodynamicznych. Podczas zmiany leczenia u pacjentów ze zwiększonym ciśnieniem śródczaszkowym należy zastosować właściwe leczenie w celu zapewnienia odpowiedniego przepływu mózgowego. Nie należy podawać dawki propofolu >4 mg/kg mc./h w celu uzuskania sedacji na OIOM, jeśli jest to możliwe. Lek należy podawać szczególnie ostrożnie pacjentom z zaburzeniami metabolizmu tłuszczów oraz pacjentom z innymi chorobami, wymagającymi szczególnej uwagi podczas stosowania emulsji tłuszczowych. Zaleca się monitorowanie stężenia tłuszczów we krwi w przypadku podawania propofolu pacjentom zagrożonym przeładowaniem tłuszczami. Ilość podawanego propofolu należy odpowiednio skorygować, jeżeli monitorowanie wskazuje na niedostateczne wydalanie tłuszczu z organizmu. Jeżeli pacjent równocześnie otrzymuje dożylnie tłuszcze, ich ilość należy zmniejszyć (1,0 ml preparatu zawiera około 0,1 g tłuszczu). Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z chorobami mitochondrialnymi (ryzyko zaostrzeń choroby); zaleca się utrzymywanie u tych pacjentów normotermii, podawanie węglowodanów oraz przestrzeganie właściwego nawodnienia organizmu; wczesne oznaki zaostrzenia choroby mitochondrialnej oraz "zespołu propofolowego" mogą być podobne. Preparat zawiera 0,0018 mmol sodu w 1 ml. Preparat nie zawiera środków konserwujących. Preparat zawiera edetynian disodu (EDTA), który chelatuje kationy metali, np. cynk, i zmniejsza odsetek przyrostu drobnoustrojów; podczas przedłużonego stosowania może być konieczne podawanie cynku, dotyczy to zwłaszcza pacjentów ze zwiększonym ryzykiem niedoboru cynku, np. pacjentów poparzonych, pacjentów z biegunką i (lub) uogólnionymi zakażeniami.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Poniżej wymieniono działania niepożądane obserwowane u pacjentów, którym podawano propofol.

Wprowadzenie do znieczulenia i jego podtrzymanie lub uspokojenie przebiega zazwyczaj łagodnie
z niewielkimi objawami pobudzenia. Najczęściej występujące działania niepożądane,
np. niedociśnienie tętnicze, są znanymi działaniami środków anestetycznych i uspokajających.

Rodzaj, nasilenie i częstość występowania działań niepożądanych obserwowanych u pacjentów
otrzymujących lek Diprivan mogą być związane ze stanem pacjenta oraz procedurami zabiegowymi
i leczniczymi, którym pacjent był poddawany. 

Bardzo często (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów)
- ból w miejscu wstrzyknięcia

Często (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 pacjentów)
- ból głowy podczas wybudzania
- niskie ciśnienie tętnicze krwi
- przemijający bezdech podczas wprowadzenia do znieczulenia
- wolne bicie serca
- nudności i wymioty podczas wybudzania

Niezbyt często (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 100 pacjentów)
- obrzęk i zaczerwienienie wzdłuż żyły lub zakrzepica

Rzadko (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów)
- drgawki i drżenia

Bardzo rzadko (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów)
- ciężkie reakcje alergiczne, takie jak: obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, rumień
  i niedociśnienie tętnicze
- obrzęk płuc
- wydłużony czas do wybudzenia
- zapalenie trzustki
- zmiana zabarwienia moczu
- pobudzenie seksualne podczas wybudzania
- gorączka pooperacyjna
- martwica tkanek po przypadkowym podaniu pozanaczyniowym

Lekarz anestezjolog lub lekarz w oddziale intensywnej terapii nadzorują stosowanie leku Diprivan
u pacjenta. W razie wystąpienia działań niepożądanych zostanie wdrożone właściwe postępowanie.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- zwiększenie kwasowości krwi (kwasica metaboliczna), co może powodować przyspieszenie
  oddechu
- podwyższone stężenie potasu we krwi
- wysokie stężenie lipidów (tłuszczów) we krwi
- euforia
- nadużywanie i uzależnienie od leku
- mimowolne ruchy
- arytmia serca
- niewydolność serca
- zatrzymanie pracy serca
- powiększenie wątroby
- niewydolność nerek
- rozpad komórek mięśniowych (rabdomioliza)
- zmiany w zapisie EKG
- wstrząs anafilaktyczny
- kłopoty z oddychaniem
- przedłużona, często bolesna, erekcja (priapizm)
- miejscowa bolesność po przypadkowym podaniu pozanaczyniowym
- obrzmienie w miejscu podania po przypadkowym podaniu pozanaczyniowym
- zapalenie wątroby, ostra niewydolność wątroby [objawy mogą obejmować zażółcenie skóry
  i oczu, świąd, ciemne zabarwienie moczu, ból brzucha i wrażliwość wątroby na dotyk
  (wskazywane jako ból pod przednią częścią klatki piersiowej, po prawej stronie ciała),
  czasami z utratą apetytu].

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: +48 22 49 21 301, fax.: +48 22 49 21 309,
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Propofol może być stosowany w skojarzeniu ze znieczuleniem podpajęczynówkowym lub zewnątrzoponowym, lekami używanymi do premedykacji, lekami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Jednoczesne podawanie preparatu i substancji działających hamująco na układ nerwowy (np. silnych leków przeciwbólowych, narkotycznych leków przeciwbólowych, alkoholu, środków stosowanych do znieczulenia ogólnego) może zwiększać działanie uspokajające propofolu oraz zwiększyć ryzyko niewydolności układu oddechowego i (lub) układu krążenia - w związku z tym zaleca się podawanie propofolu po podaniu leków przeciwbólowych, a jego dawka powinna być dostosowana do reakcji pacjenta. Zaleca się podawanie mniejszych dawek propofolu, jeśli stosuje się go jako uzupełnienie znieczulenia regionalnego. U pacjentów leczonych ryfampicyną po indukcji znieczulenia propofolem może wystąpić ciężkie niedociśnienie tętnicze. Pacjentom przyjmującym walproinian należy podawać mniejsze dawki propofolu. Nie wolno spożywać alkoholu co najmniej 8 h przed podaniem propofolu i 8 h po jego podaniu.

Aspen Polska Sp. z o.o.