Dormicum 7,5 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 7,5 mg lub 15 mg midazolamu (w postaci maleinianu). Tabletki zawierają laktozę.

Lek z grupy pochodnych imidazobenzodiazepiny. Charakteryzuje się szybkim początkiem i krótkim czasem działania. Wykazuje działanie uspokajające i nasenne, a także przeciwlękowe, przeciwdrgawkowe i zwiotczające mięśnie. Po podaniu doustnym midazolam wchłania się szybko i całkowicie (pokarm opóźnia wchłanianie leku). Ze względu na efekt pierwszego przejścia całkowita biodostępność leku podanego doustnie wynosi 30-70%. W 96-98% wiąże się z białkami osocza. W nieznacznym stopniu wolno przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego i przez barierę łożyska, niewielkie ilości leku wydzielane są do mleka kobiecego. Jest prawie całkowicie metabolizowany na drodze biotransformacji. Midazolam jest hydroksylowany przez izoenzym CYP3A4, a głównym metabolitem jest α-hydroksymidazolam, który jest związkiem czynnym farmakologicznie. Po podaniu doustnym 30-60% leku podlega metabolizmowi w wyniku efektu pierwszego przejścia. T_0,5 midazolamu wynosi 1,5-2,5 h, natomiast aktywnego metabolitu - poniżej 1 h. 60-80% dawki leku jest wydalane z moczem w postaci α-hydroksymidazolamu sprzężonego z kwasem glukuronowym. Mniej niż 1% dawki leku jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej. Midazolam zażywany raz na dobę nie kumuluje się w organizmie; wielokrotne podawanie leku nie pobudza aktywności enzymów metabolizujących lek. U mężczyzn >60 lat oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby T_0,5 ulega wydłużeniu a biodostępność zwiększa się. U pacjentów z nadwagą T_0,5 się wydłuża. Własności farmakokinetyczne midazolamu nie ulegają zmianie u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, ale metabolit glukuronid α-hydroksymidazolamu kumuluje się u tych pacjentów (może wystąpić przedłużona sedacja).

Krótkotrwałe leczenie bezsenności (stosowanie benzodiazepin jest wskazane jedynie w przypadku, gdy dolegliwości są ciężkie, uniemożliwiają normalne funkcjonowanie lub powodują znaczne wyczerpanie u pacjenta). Premedykacja przed zabiegami chirurgicznymi lub diagnostycznymi.

Nadwrażliwość na midazolam, inne benzodiazepiny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność oddechowa. Ciężka niewydolność wątroby (benzodiazepiny mogą powodować encefalopatię). Zespół bezdechu sennego. Stosowanie u dzieci  w wieku ≤12 lat i młodszych, ze względu na brak tabletek o mocach umożliwiających właściwe dawkowanie. Nużliwość mięśni (Myasthenia gravis). Jednoczesne leczenie bardzo silnymi induktorami lub inhibitorami izoenzymu CYP3A: ketokonazolem, itrakonazolem, worykonazolem, inhibitorami proteazy HIV, włącznie z pochodnymi wzmocnionymi rytonawirem oraz inhibitorami proteazy HCV: boceprewirem i telaprewirem.

Nie należy stosować benzodiazepin u kobiet w ciąży, jeżeli nie jest to bezwzględnie konieczne. Sugeruje się zwiększone ryzyko wad wrodzonych związanych ze stosowaniem benzodiazepin w I trymestrze ciąży. Jeśli zaleca się przyjmowanie leku kobiecie, która może zajść w ciążę, to należy ją ostrzec, by skontaktowała się ze swoim lekarzem w sprawie przerwania leczenia, gdyby planowała ciążę lub podejrzewała, że jest w ciąży. Podawanie leku w trakcie III trymestru ciąży lub w dużych dawkach w czasie porodu wiązało się z wystąpieniem zaburzeń rytmu serca płodu, hipotonii, osłabienia odruchu ssania, hipotermii i umiarkowanej depresji oddechowej u noworodka. U dzieci matek, które długotrwale przyjmowały benzodiazepiny w ostatnim okresie ciąży, może rozwinąć się uzależnienie fizyczne od leku i ryzyko wystąpienia w okresie pourodzeniowym objawów odstawienia. Leku nie należy podawać matkom karmiącym piersią, ponieważ midazolam przenika do mleka.

Doustnie. Dorośli. Leczenie bezsenności: 7,5-15 mg na dobę. Leczenie należy rozpoczynać od najmniejszej zalecanej dawki; nie należy przekraczać dawki maksymalnej ze względu na zwiększone ryzyko działań niepożądanych ze strony OUN. Leczenie powinno trwać jak najkrócej, zazwyczaj od kilku dni do maksymalnie 2 tyg. Sposób zmniejszania dawki w czasie odstawiania leku u poszczególnych pacjentów należy dobrać indywidualnie. Leczenia nie należy przerywać nagle. W niektórych przypadkach może być konieczne przedłużenie leczenia poza zalecany maksymalny okres terapii, decyzję tę należy podejmować wyłącznie po powtórnej ocenie stanu pacjenta. Ze względu na szybkie działanie leku, tabletki należy zażyć bezpośrednio przed spoczynkiem. Preparat można przyjmować o każdej porze dnia, pod warunkiem, że po przyjęciu leku pacjent może udać się na spoczynek na co najmniej 7-8 h (aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia niepamięci następczej). Premedykacja: 7,5-15 mg 30-60 min przed zabiegiem. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku i (lub) wyniszczonych zalecana dawka wynosi 7,5 mg na dobę; u tych pacjentów lek wywołuje silniejszy efekt sedacyjny, w związku z czym ryzyko powstania depresji układu oddechowego i (lub) krążenia jest wyższe - w tej grupie pacjentów należy zachować dużą ostrożność i w razie potrzeby zmniejszyć dawkę leku. Nie należy stosować leku u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby należy stosować najmniejszą dawkę, nie przekraczając 7,5 mg. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lek może powodować bardziej nasiloną i przedłużoną sedację oraz istotną klinicznie depresję układu oddechowego i krążenia; w tej grupie pacjentów lek należy dawkować ostrożnie i stopniowo, powoli zwiększać jego dawkę, do uzyskania pożądanego efektu. Należy stosować najmniejszą dawkę, nie przekraczając 7,5 mg. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować bez rozgryzania, popijając płynem. Linia podziału na tabletce ułatwia tylko jej przełamanie w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki.

Po wielokrotnym zażywaniu leku przez kilka tygodni, działanie nasenne krótko działających benzodiazepin może ulec osłabieniu (tolerancja). Terapia lekami nasennymi z grupy benzodiazepin powinna trwać jak najkrócej, nie dłużej niż 2 tyg. Sposób zmniejszania dawki leku przed jego odstawieniem należy dobrać indywidualnie u każdego pacjenta. Bez powtórnej oceny stanu pacjenta nie należy przedłużać leczenia poza zalecany maksymalny okres terapii. Po przerwaniu leczenia preparatem może nawrócić bezsenność, nawet silniejsza niż przed włączeniem leczenia ("bezsenność z odbicia"). Jest to objaw przemijający, któremu dodatkowo mogą towarzyszyć inne objawy, takie jak: zmiany nastroju, lęk i niepokój zwłaszcza ruchowy. Ze względu na to, że ryzyko wystąpienia objawów z odbicia jest większe w razie nagłego przerwania leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Ze względu na ryzyko wystąpienia niepamięci następczej, po zażyciu leku pacjenci powinni upewnić się, że mogą sobie pozwolić na 7-8 h nieprzerwanego snu. U pacjentów, u których stosowano preparat doustnie w postaci tabletek w dawce nie większej niż 15 mg na dobę i którzy mieli zapewnione 7-8 h niezakłóconego snu, nie obserwowano resztkowych działań leku, co potwierdzono czułymi testami farmakologicznymi. W czasie stosowania benzodiazepin obserwowano reakcje paradoksalne, takie jak: niepokój zwłaszcza ruchowy, pobudzenie, drażliwość, agresja, stany lękowe, czy dużo rzadziej urojenia, napady wściekłości, koszmary senne, omamy, psychoza, nieadekwatne zachowanie i inne zaburzenia zachowania. W razie wystąpienia tego rodzaju dolegliwości lek należy odstawić. Ryzyko wystąpienia tych objawów jest większe u pacjentów w podeszłym wieku. U osób w podeszłym wieku, osób wyniszczonych, jak również u pacjentów z zaburzeniami czynności układu oddechowego i (lub) układu krążenia zalecana dawka wynosi 7,5 mg. Pacjenci ci są narażeni na większe ryzyko rozwoju działań niepożądanych, takich jak depresja układu oddechowego i (lub) układu krążenia - należy zachować ostrożność podczas stosowania leku, a w razie potrzeby zmniejszyć dawkę leku. Benzodiazepiny nie są zalecane jako podstawowe leki w terapii zaburzeń psychotycznych. Benzodiazepin nie należy stosować w monoterapii depresji i stanów lękowych związanych z depresją, gdyż może to prowadzić do prób samobójczych. Powinno się unikać jednoczesnego przyjmowania leku z alkoholem i (lub) środkami wpływającymi depresyjnie na OUN. Takie stosowanie może doprowadzić do wystąpienia bardziej nasilonych efektów działania leku włącznie z nadmierną sedacją, mogącą prowadzić do śpiączki lub zgonu, istotną klinicznie depresją układu oddechowego i (lub) krążenia. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z nadużywaniem alkoholu i (lub) leków w wywiadzie. Stosowanie leku może prowadzić do rozwoju fizycznego i psychicznego uzależnienia. Ryzyko rozwoju uzależnienia zwiększa się wraz z dawką i czasem trwania leczenia; ponadto jest większe u osób nadużywających alkoholu i (lub) leków. Ze względu na to, że ryzyko wystąpienia zespołu abstynencyjnego jest większe w wypadku nagłego przerwania leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki leku. Na zespół abstynencyjny składają się następujące objawy: bóle głowy, biegunka, bóle mięśni, nasilony lęk, uczucie napięcia, niepokój (zwłaszcza ruchowy), splątanie i drażliwość. W ciężkich przypadkach może wystąpić: derealizacja, depersonalizacja, nadwrażliwość na dźwięki, drętwienie i  mrowienie kończyn, omamy, drgawki, nadwrażliwość na światło, hałas i dotyk. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp ani z zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W czasie stosowania leku Dormicum w tabletkach wystąpić mogą następujące działania niepożądane:
Wszystkie poniżej wymienione działania niepożądane wystąpiły z nieznaną częstością (częstość nie może
zostać określona na podstawie dostępnych danych) po doustnym podaniu midazolamu:

• u wrażliwych osób - reakcje nadwrażliwości i obrzęk naczynioruchowy (obrzęk warg, języka,
  ust, utrudnione przełykanie).
  Obserwowano ból w klatce piersiowej, będący objawem poważnej reakcji uczuleniowej
  zwanej zespołem Kounisa,
• stan splątania, dezorientacja, zaburzenia emocjonalne i zaburzenia nastroju (głównie na początku
  leczenia, przejściowe),
• zaburzenia popędu płciowego,
• w trakcie stosowania leku Dormicum może ujawnić się istniejąca przed leczeniem depresja
• niepokój zwłaszcza ruchowy, pobudzenie, nadaktywność, nerwowość, lęk, drażliwość, agresja,
  złość, koszmary nocne, nietypowe marzenia senne, omamy, nieadekwatne zachowanie i inne
  niepożądane zaburzenia zachowania, częściej u osób w podeszłym wieku. W razie wystąpienia
  takich objawów, należy przerwać stosowanie leku,
• senność w ciągu dnia, ból głowy, zawroty głowy, zmniejszona czujność, niezborność ruchów
  (głównie na początku leczenia, przemijające). Lek zastosowany w premedykacji (farmakologiczne
  przygotowanie do zabiegu), może powodować pooperacyjne uspokojenie. Po dawkach leczniczych
  leku mogą pojawić się zaniki pamięci pod postacią niepamięci następczej, częściej po przyjęciu
  większych dawek leku. Z niepamięcią może być związane nieadekwatne zachowanie,
• podwójne widzenie, głównie na początku leczenia, zwykle ustępuje po kolejnych podaniach leku,
• niewydolność serca, włącznie z zatrzymaniem czynności serca,
• depresja oddechowa (stłumienie oddychania),
• zaburzenia przewodu pokarmowego,
• reakcje skórne,
• osłabienie mięśni, głównie na początku leczenia; zwykle ustępuje po kolejnych podaniach leku,
• znużenie, głównie na początku leczenia; zwykle ustępuje po kolejnych podaniach leku,
• upadki i złamania kości - ryzyko wystąpienia tych działań jest większe u osób w podeszłym wieku i
  przyjmujących jednocześnie środki uspokajające i alkohol.

Uzależnienie: stosowanie Dormicum (nawet w dawkach leczniczych) może prowadzić do rozwoju
uzależnienia fizycznego (zwłaszcza u osób uzależnionych od innych leków). Nagłe przerwanie leczenia
może wywołać objawy odstawienia lub objawy z odbicia (czyli objawy odwrotne do działania leku),
włącznie z bezsennością z odbicia, zmianami nastroju, lękiem, niepokojem. Może także rozwinąć się
uzależnienie psychiczne.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek działania niepożądane, w tym wszelkie działania niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02 222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Metabolizm midazolamu odbywa się głównie z udziałem izoenzymu cytochromu P450 (CYP3A4 oraz CYP3A5). Inhibitory i induktory CYP3A mogą zwiększać lub zmniejszać stężenie w osoczu, a w konsekwencji efekty farmakodynamiczne midazolamu. Nie udowodniono innych niż modulacja mechanizmów aktywności CYP3A, które mogłyby powodować interakcje farmakokinetyczne midazolamu z innymi lekami. Nie stwierdzono, aby midazolam zmieniał farmakokinetykę innych leków. W wypadku jednoczesnego podawania midazolamu z inhibitorami CYP3A4, kliniczne efekty działania midazolamu mogą być silniejsze, jak również wydłużone w czasie - może być konieczne zmniejszenie dawki midazolamu. Odwrotnie, efekt działania leku może być mniej nasilony i krótszy podczas jednoczesnego stosowania z induktorami CYP3A4, w związku z tym może okazać się konieczne zwiększenie dawki. W przypadku pobudzenia lub nieodwracalnego zahamowania aktywności CYP3A, jego wpływ na farmakokinetykę midazolamu może się utrzymywać przez kilkanaście dni do kilku tygodni od momentu zastosowania modulatora CYP3A. Przykłady nieodwracalnego zahamowania dotyczą: leków przeciwbakteryjnych (np. klarytromycyny, erytromycyny, izoniazydu), leków przeciwretrowirusowych (np. inhibitorów proteazy HIV takich jak rytonawir, włączając inhibitor proteazy wzmocniony rytonawirem; delawirdyna), blokerów kanałów wapniowych (np. werapamilu, diltiazemu), inhibitorów kinazy tyrozynowej (np. imatynibu, lapatynibu, idelalizybu) lub raloksyfenu - modulatora receptora estrogenowego. Jednoczesne podawanie etynyloestradiolu z norgestrelelem lub gestodenem nie zmienia ekspozycji na midazolam w stopniu mającym znaczenie kliniczne. Substancje hamujące aktywność CYP3A. Klasyfikację inhibitorów CYP3A podawanych jednocześnie z midazolamem można przeprowadzić w zależności od nasilenia efektu hamującego jak również zmian efektu klinicznego midazolamu. Jednoczesne stosowanie midazolamu z bardzo silnymi inhibitorami CYP3A jest przeciwwskazane; bardzo silne inhibitory (zwiększają AUC midazolamu >10-krotnie). Do tej kategorii należą: ketokonazol, itrakonazol, worykonazol, inhibitory proteazy HIV (włącznie z inhibitorami proteazy HIV wzmocnionymi rytonawirem). Jednoczesne stosowanie midazolamu z silnymi i umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 wymaga starannej oceny stanu pacjenta, z powodu możliwości wystąpienia działań niepożądanych midazolamu. Silne inhibitory zwiększają AUC midazolamu 5-10-krotnie; do tej kategorii należą: np. duże dawki klarytromycyny, inhibitory kinazy tyrozynowej (takie jak idelalizyb) i inhibitory proteazy HCV boceprewir i telaprewir. Umiarkowane inhibitory - zwiększają AUC midazolamu 2-5-krotnie; do tej kategorii zaliczane są np.: flukonazol, telitromycyna, erytromycyna, diltiazem, werapamil, nefazodon, antagonisty receptora NK1 (aprepitant, netupitant, casopitant), tebimorelina, posakonazol. Słabe inhibitory - zwiększają AUC midazolamu 1,25 <2-krotnie; do tej kategorii zaliczane są leki i zioła: np. fentanyl, roksytromycyna, cymetydyna, ranitydyna, fluwoksamina, bikalutamid, propiweryna, ewerolimus, cyklosporyna, simeprewir, sok z grapefruita, Echinacea purpura, berberyna zawarta w gorzkniku kanadyjskim.  Jednoczesne stosowane leku ze słabymi inhibitorami izoenzymu CYP3A zwykle nie powoduje istotnych zmian w efekcie klinicznym midazolamu. Pacjenci leczeni jednocześnie midazolamem i induktorami CYP3A mogą wymagać zastosowania zwiększonych dawek midazolamu, szczególnie w przypadku silnych induktorów CYP3A. silnymi induktorami izoenzymu CYP3A (≥80% spadek AUC) są m.in.: ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina, enzalutamid oraz mitotan o długotrwałym efekcie pobudzającym CYP3A. Do umiarkowanych induktorów CYP3A (50-80% spadku AUC) zaliczamy ziele dziurawca, a do słabych (20-50% spadku AUC): efawirenz, klobazam, tikagrelor, wemurafenib, kwercetyna, żeń-szeń koreański. Jednoczesne podawanie midazolamu z lekami uspokajającymi i (lub) nasennymi z dużym prawdopodobieństwem prowadzi do zwiększenia efektu uspokajającego i nasennego midazolamu. Do takich substancji zaliczamy: alkohol, opiaty/opioidy (bez względu na to, czy stosowane są jako leki przeciwbólowe, przeciwkaszlowe czy w leczeniu substytucyjnym), leki przeciwpsychotyczne, inne benzodiazepiny (stosowane jako leki uspakajające lub nasenne), barbiturany, propofol, ketaminę, etomidat, uspokajające leki przeciwdepresyjne, leki przeciwhistaminowe i działające ośrodkowo leki hipertensyjne. Midazolam zmniejsza minimalne stężenie pęcherzykowe (MAC) anestetyków wziewnych. Jednoczesne stosowanie midazolamu ze środkami wpływającymi depresyjnie na OUN włącznie z alkoholem może prowadzić do nasilonych objawów niepożądanych, takich jak sedacja i depresja układu oddechowego i (lub) krążenia. Należy unikać spożywania alkoholu w czasie leczenia midazolamem. Leki pobudzające OUN, jak np. inhibitor acetylocholinoesterazy - fizostygmina, odwracają nasenne działanie midazolamu. Podobnie podanie 250 mg kofeiny częściowo odwraca efekt uspokajający midazolamu.

Roche Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 28
02-672 Warszawa
22-345-18-88
[email protected]
www.roche.pl