Doxazosin XR Genoptim 4 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu

1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 4 mg doksazosyny (w postaci mezylanu doksazosyny).

Antagonista receptora α-adrenergicznego. Podanie doksazosyny pacjentom z nadciśnieniem tętniczym powoduje klinicznie istotne obniżenie ciśnienia tętniczego na skutek zmniejszenia systemowego oporu naczyniowego. Uważa się, że efekt ten jest wynikiem wybiórczego zablokowania receptorów α-1-adrenergicznych zlokalizowanych w układzie naczyniowym. Przy dawkowaniu raz na dobę klinicznie istotne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi utrzymuje się przez całą dobę (24h) po podaniu leku. Podawanie doksazosyny pacjentom z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego powoduje znaczącą poprawę parametrów urodynamicznych i złagodzenie objawów dzięki wybiórczej blokadzie receptorów α-1-adrenergicznych zlokalizowanych w warstwie mięśniowej i torebce gruczołu krokowego oraz szyi pęcherza moczowego. U większości pacjentów z rozrostem gruczołu krokowego objawy udaje się kontrolować za pomocą dawki początkowej. Po podaniu doustnym dawek terapeutycznych, doksazosyna w tabl. o przedł. uwalnianiu jest dobrze wchłaniana, a maksymalne stężenia we krwi osiągane są stopniowo w ciągu 8-9 h po podaniu dawki. C_max w osoczu stanowi ok. 1/3 stężenia uzyskiwanego po podaniu takiej samej dawki w postaci tabl. o natychmiastowym uwalnianiu. Minimalne stężenia po 24 h są jednak zbliżone. Właściwości farmakokinetyczne doksazosyny w tabl. o przedł. uwalnianiu przyczyniają się do mniejszych wahań stężenia doksazosyny w osoczu. Wskaźnik peak/trough (stosunek C_max : C_min) doksazosyny w tabl. o przedł. uwalnianiu jest o ponad połowę mniejszy niż dla tabl. o natychmiastowym uwalnianiu. W stanie stacjonarnym względna biodostępność doksazosyny w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu w porównaniu z postacią o natychmiastowym uwalnianiu wynosiła ok. 56%. Ok. 98% doksazosyny wiąże się z białkami osocza. Doksazosyna jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie (głównie przez CYP3A4, w mniejszym stopniu - przez CYP2D6 i CYP2C9) i tylko mniej niż 5% wydalane jest w postaci niezmienionej. Usuwanie doksazosyny z osocza przebiega dwufazowo, a T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosi 16-30 h, co umożliwia dawkowanie leku raz na dobę. Wydalana jest głównie z kałem.

Nadciśnienie tętnicze samoistne. Leczenie objawowe łagodnego rozrostu gruczołu krokowego.

Rozpoznana nadwrażliwość na chinazoliny (np. prazosynę, terazosynę, doksazosynę) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niedociśnienie ortostatyczne w wywiadzie. Łagodny rozrost gruczołu krokowego z występującym jednocześnie zastojem w obrębie górnych dróg moczowych, przewlekłym zakażeniem dróg moczowych lub kamicą pęcherza moczowego. Niedrożność w obrębie przewodu pokarmowego w wywiadzie, niedrożność przełyku lub dowolnego stopnia zwężenie światła przewodu pokarmowego. Niedociśnienie tętnicze (tylko w przypadku łagodnego rozrostu gruczołu krokowego). Stosowanie doksazosyny w monoterapii jest przeciwwskazane u pacjentów z nietrzymaniem moczu z przepełnienia lub z bezmoczem z postępującą niewydolnością nerek lub bez postępującej niewydolności nerek.

Doksazosynę można stosować w okresie ciąży wyłącznie wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem. Wprawdzie w badaniach na zwierzętach nie wykazano działania teratogennego, jednak po podaniu skrajnie dużych dawek obserwowano u nich zmniejszoną przeżywalność płodów. Doksazosyna przenika do mleka ludzkiego w bardzo niewielkich ilościach (dawka przyjęta przez dziecko stanowi <1% dawki stosowanej przez matkę), jednak dane uzyskane u ludzi są bardzo ograniczone. Ponieważ nie można wykluczyć ryzyka dla noworodka lub niemowlęcia, doksazosyna może być stosowana wyłącznie, jeśli w ocenie lekarza potencjalne korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla dziecka. We wskazaniu "Łagodny rozrost gruczołu krokowego" ten punkt nie ma zastosowania (lek jest przeznaczony do stosowania tylko u mężczyzn).

Doustnie. Dorośli. Samoistne nadciśnienie tętnicze. Zalecana dawka to 4 mg raz na dobę. Czas do uzyskania optymalnego efektu może wynosić do 4 tyg. W zależności od odpowiedzi klinicznej dawkę można zwiększyć do 8 mg raz na dobę. Doksazosynę można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami takimi jak tiazydowe leki moczopędne, leki β-adrenolityczne, antagoniści wapnia lub inhibitory ACE. Leczenie objawowe łagodnego rozrostu gruczołu krokowego. Zalecana dawka to 4 mg raz na dobę. W zależności od odpowiedzi klinicznej dawkę doksazosyny można zwiększyć do 8 mg raz na dobę. Doksazosynę można stosować u pacjentów z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego (BPH) i zwiększonym lub prawidłowym ciśnieniem tętniczym, gdyż lek nie powoduje klinicznie istotnych zmian ciśnienia tętniczego u pacjentów z prawidłowymi wartościami tego parametru. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obydwa stany chorobowe leczone są jednocześnie. Zalecana dawka maksymalna wynosi 8 mg raz na dobę. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku stosuje się taką samą dawkę jak u osób dorosłych. Ze względu na brak zmian w farmakokinetyce u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz brak dowodów na to, że doksazosyna nasila istniejące zaburzenia czynności nerek, u pacjentów z tej grupy można stosować zwykłą dawkę. W rzadkich przypadkach nie można wykluczyć zwiększonej wrażliwości, dlatego dla tej grupy pacjentów może być odpowiednie bardziej ostrożne podejście w zakresie rozpoczynania leczenia. U pacjentów z objawami zaburzeń czynności wątroby doksazosynę należy stosować ze szczególną ostrożnością. Ze względu na brak doświadczenia klinicznego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, stosowanie doksazosyny u tych pacjentów nie jest zalecane. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności doksazosyny u dzieci i młodzieży. Sposób podania. Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabl. połykać w całości, popijając wystarczającą ilością płynu; nie należy ich żuć, dzielić lub rozgniatać.

Podczas rozpoczynania leczenia należy kontrolować ciśnienie tętnicze pacjentów, ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego, objawiającego się zawrotami głowy, osłabieniem lub (rzadko) utratą przytomności (omdleniem). Pacjentów należy ostrzec, aby unikali sytuacji, w których zawroty głowy lub osłabienie występujące na początku leczenia doksazosyną mogłyby spowodować uraz. Ze względu na działanie rozszerzające naczynia krwionośne należy zachować ostrożność stosując doksazosynę u pacjentów z obrzękiem płuc na skutek zwężenia zastawki aortalnej lub mitralnej, niewydolnością serca z dużym rzutem serca, prawokomorową niewydolnością serca na skutek zatorowości płucnej lub płynu w osierdziu, niewydolnością lewokomorową z niskim ciśnieniem napełniania. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością wątroby, a u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby nie stosować preparatu. U niektórych pacjentów w trakcie lub po leczeniu tamsulosyną, podczas chirurgicznego leczenia zaćmy obserwowano wystąpienie śródoperacyjnego zespołu wiotkiej tęczówki (IFIS, odmiana zespołu małej źrenicy). Istnieją również pojedyncze doniesienia w związku z innymi lekami α₁-adrenolitycznymi i nie można wykluczyć, że takie działanie jest typowe dla tej klasy leków. IFIS może prowadzić do nasilonych powikłań w przebiegu operacji zaćmy, dlatego przed zabiegiem należy poinformować operującego okulistę o stosowaniu w przeszłości lub obecnie leku α₁-adrenolitycznego. W obserwacjach prowadzonych po wprowadzeniu do obrotu leków α-adrenolitycznych, w tym doksazosyny, notowano przypadki przedłużonej erekcji i priapizmu, związane ze stosowaniem tych substancji. Jeśli priapizm nie będzie natychmiast leczony, może dojść do uszkodzenia tkanki prącia i trwałej utraty potencji, dlatego pacjent powinien natychmiast skorzystać z pomocy medycznej. Jednoczesne podawanie doksazosyny z inhibitorami fosfodiesterazy typu 5 - PDE-5 (tj. syldenafil, tadalafil i wardenafil) wymaga ostrożności ze względu na wazodylatacyjne działanie obu leków i może u niektórych pacjentów powodować objawowe niedociśnienie tętnicze. W celu zmniejszenia ryzyka niedociśnienia ortostatycznego zaleca się rozpoczęcie leczenia inhibitorem fosfodiesterazy typu 5 tylko wtedy, gdy stan pacjenta został ustabilizowany lekiem α-adrenolitycznym. Ponadto zaleca się, aby leczenie inhibitorem PDE-5 rozpoczynać możliwie najmniejszą dawką i zachowywać 6h przerwę od przyjęcia doksazosyny. Nie przeprowadzono badań z zastosowaniem doksazosyny o przedłużonym uwalnianiu. W niektórych postaciach leku o przedłużonym uwalnianiu substancję czynną pokrywa obojętna, niewchłanialna otoczka, której zadaniem jest kontrolowanie uwalniania leku w dłuższym czasie. Po przejściu przez przewód pokarmowy pusty szkielet tabletki zostaje wydalony. Pacjentów należy poinformować, że w kale można sporadycznie zaobserwować taką pozostałość wyglądem przypominającą tabletkę. Nieprawidłowo krótki czas pasażu przez przewód pokarmowy (np. na skutek chirurgicznej resekcji) może spowodować niepełne wchłanianie. Wobec długiego okresu półtrwania doksazosyny kliniczne znaczenie tego faktu nie jest jasne. Rak gruczołu krokowego powoduje wystąpienie wielu objawów obserwowanych także w przypadku łagodnego rozrostu gruczołu krokowego; obie te choroby mogą występować jednocześnie. Należy zatem wykluczyć raka gruczołu krokowego przed rozpoczęciem stosowania doksazosyny w leczeniu łagodnego rozrostu gruczołu krokowego. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Niektóre działania niepożądane mogą być ciężkie:
W razie wystąpienia któregokolwiek z wymienionych działań należy przerwać stosowanie leku i
niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub udać się na oddział ratunkowy najbliższego szpitala:
• Reakcje alergiczne, takie jak świszczący oddech, duszność, bardzo silne zawroty głowy lub
  omdlenie, obrzęk twarzy lub gardła, silna wysypka skórna z czerwonymi plamami lub pęcherzami.
• Ból w klatce piersiowej, przyspieszone lub nieregularne bicie serca, zawał serca lub udar.
• Zażółcenie skóry lub białkówek oczu, świąd, utrata apetytu i ciemne zabarwienie moczu,
spowodowane zaburzeniami czynności wątroby.
• Nietypowe powstawanie siniaków lub krwawienia spowodowane zmniejszoną liczbą płytek krwi.
• Długotrwały, bolesny wzwód prącia.

Te działania niepożądane występują niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób) lub bardzo
rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 osób).

Inne działania niepożądane:

Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób):
• zakażenia dróg oddechowych i moczowych
• zawroty głowy, bóle głowy, senność
• uczucie silnego bicia serca
• niskie ciśnienie tętnicze krwi
• zmniejszenie ciśnienia tętniczego podczas wstawania, co może spowodować zawroty głowy, uczucie
  pustki w głowie lub omdlenie
• uczucie wirowania
• świąd
• duszność, obrzęk błony śluzowej nosa lub wyciek z nosa (zapalenie błony śluzowej nosa)
• zapalenie dróg oddechowych (zapalenie oskrzeli), kaszel
• ból brzucha, niestrawność, suchość w jamie ustnej, nudności
• ból pleców, bóle mięśni
• bolesne i częste oddawanie moczu, niemożność kontrolowania oddawania moczu (nietrzymanie
  moczu)
• osłabienie, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne, obrzęk rąk, kostek lub stóp

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób):
• utrata apetytu, zwiększony apetyt
• dna moczanowa (bolesne i opuchnięte stawy)
• niepokój, depresja, trudności w zasypianiu
• zmniejszona wrażliwość skóry, omdlenie, drżenie
• dzwonienie lub szum w uszach
• krwawienie z nosa
• zaparcia, biegunka, wiatry, wymioty, zapalenie żołądka i jelit
• nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby
• wysypka skórna
• bolesność stawów
• obecność krwi w moczu, utrudnione lub bolesne oddawanie moczu, nieprawidłowa częstość
  oddawania moczu
• zaburzenia lub niemożność osiągnięcia wzwodu
• ból, obrzęk twarzy
• zwiększenie masy ciała

Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 osób):
• niedrożność przewodu pokarmowego.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 osób):
• mała liczba białych krwinek
• pobudzenie, nerwowość
• mrowienie lub zmienione czucie w dłoniach i stopach
• niewyraźne widzenie
• zwolnienie czynności serca
• uderzenia gorąca
• trudności w oddychaniu lub świszczący oddech
• wypadanie włosów, purpurowe plamy na skórze, swędząca wysypka
• kurcze mięśni, osłabienie mięśni
• zaburzenia oddawania moczu, potrzeba częstego oddawania moczu, zwiększone oddawanie moczu,
  potrzeba wstawania w nocy w celu oddania moczu (tzw. nokturia)
• powiększenie piersi u mężczyzn
• uczucie zmęczenia, ogólne złe samopoczucie

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• wsteczna ejakulacja - do pęcherza moczowego zamiast do cewki moczowej (tzw. wytrysk wsteczny,
  ,,suchy orgazm”).
• pewne powikłania, które mogą wystąpić podczas operacji usunięcia zaćmy (śródoperacyjny zespół
  wiotkiej tęczówki, patrz także „Ostrzeżenia i środki ostrożności”)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie
181C, 02-222 Warszawa; tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309,
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne podawanie inhibitorów fosfodiesterazy typu 5 (np. syldenafilu, tadalafilu, wardenafilu) i doksazosyny może u niektórych pacjentów powodować objawowe niedociśnienie tętnicze. Nie przeprowadzono badań z zastosowaniem doksazosyny w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Większość doksazosyny w osoczu (98%) wiąże się z białkami. Badania in vitro wskazują, że doksazosyna nie wpływa na wiązanie z białkami digoksyny, warfaryny, fenytoiny lub indometacyny. Badania in vitro wskazują, że doksazosyna jest substratem CYP3A4. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania doksazosyny z silnymi inhibitorami CYP3A4, takimi jak: klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, ketokonazol, nefazodon, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna lub worykonazol. W badaniach klinicznych doksazosynę o natychmiastowym uwalnianiu podawano bez żadnych niepożądanych interakcji lekowych z tiazydowymi lekami moczopędnymi, furosemidem, betaadrenolitykami, NLPZ, antybiotykami, doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi, lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego i lekami przeciwzakrzepowymi. Jednak nie ma danych pochodzących z oficjalnych badań dotyczących interakcji leków. Doksazosyna zwiększa działanie hipotensyjne innych leków α-adrenolitycznych i innych leków przeciwnadciśnieniowych. W otwartym, randomizowanym, kontrolowanym placebo badaniu u 22 zdrowych ochotników płci męskiej podanie doksazosyny w pojedynczej dawce 1 mg w pierwszym dniu 4-dniowego schematu doustnego podawania cymetydyny (400 mg 2 razy na dobę) spowodowało zwiększenie średniej wartości AUC doksazosyny o 10%. Jednocześnie nie stwierdzono statystycznie znamiennych zmian średniego C_max i średniego T_0,5 doksazosyny. Zwiększenie przez cymetydynę średniej wartości AUC dla doksazosyny o 10% mieści się w ramach zmienności międzyosobniczej (27%) dla średniej wartości AUC dla doksazosyny po podaniu placebo.

Synoptis Pharma Sp z o.o.
ul. Krakowiaków 65
02-255 Warszawa
22-321-62-40
[email protected]
www.synoptispharma.pl