Duloxetine Sandoz 60 mg kapsułki dojelitowe, twarde

1 kaps. zawiera 30 mg lub 60 mg duloksetyny (w postaci chlorowodorku); kapsułki zawierają laktozę i czerwień Allura (E129); ponadto kaps. 60 mg zawierają żółcień pomarańczową (E110).

Lek przeciwdepresyjny - inhibitor zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Słabo hamuje zwrotny wychwyt dopaminy, nie wykazuje istotnego powinowactwa do receptorów histaminowych, dopaminergicznych, cholinergicznych i adrenergicznych. Duloksetyna powodowała normalizację progu bólowego w badaniach nieklinicznych z wykorzystaniem różnych modeli bólu neuropatycznego i bólu wywołanego procesem zapalnym oraz zmniejszała nasilenie zachowań związanych z bólem w modelu ciągłego bólu. Uważa się, że mechanizm hamowania bólu przez duloksetynę polega na wzmaganiu aktywności zstępujących szlaków hamowania bólu w ośrodkowym układzie nerwowym. Duloksetyna dobrze wchłania się po podaniu doustnym, osiągając C_max w ciągu 6 h. Biodostępność wynosi 32-80% (średnio 50%). Pokarm wydłuża T_max do 10 h oraz nieznacznie zmniejsza stopień wchłaniania (o ok. 11%). Duloksetyna wiąże się z białkami osocza w ok. 96%. Jest w znacznym stopniu metabolizowana, z udziałem CYP2D6 i CYP1A2, do nieaktywnych metabolitów. Metabolity są wydalane głównie z moczem. T_0,5 duloksetyny wynosi 8-17 h (średnio 12 h). Farmakokinetyka duloksetyny wskazuje na dużą zmienność osobniczą (ogólnie 50-60%), częściowo ze względu na płeć, wiek, palenie tytoniu i aktywność enzymu CYP2D6.

Leczenie dużych zaburzeń depresyjnych. Leczenie bólu w obwodowej neuropatii cukrzycowej. Leczenie zaburzeń lękowych uogólnionych. Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (CCr <30 ml/min). Choroba wątroby powodująca zaburzenia czynności wątroby. Stosowanie z nieselektywnymi, nieodwracalnymi inhibitorami MAO. Stosowanie z fluwoksaminą, cyprofloksacyną lub enoksacyną (tj. silnymi inhibitorami CYP1A2), ponieważ jednoczesne podawanie tych leków powoduje zwiększenie stężenia duloksetyny we krwi. Przeciwwskazane jest rozpoczynanie stosowania duloksetyny u pacjentów z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, ze względu na potencjalne ryzyko przełomu nadciśnieniowego.

W ciąży stosować tylko wtedy, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne zagrożenie dla płodu (nie można wykluczyć ryzyka przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodków - PPHN). U noworodków, których matki przyjmowały duloksetynę w okresie przedporodowym mogą wystąpić objawy odstawienia, w tym: hipotonia, drżenie, drżączka, trudności w przyjmowaniu pokarmu, zaburzenia oddechowe i drgawki (obserwowane głównie w chwili urodzenia lub w ciągu kilku dni po urodzeniu). Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję po ekspozycji układowej (AUC) na duloksetynę mniejszej niż maksymalna ekspozycja kliniczna. Wyniki dwóch dużych badań obserwacyjnych (jedno przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej z udziałem 2500 kobiet przyjmujących duloksetynę w I trymestrze ciąży, a drugie w UE z udziałem 1500 kobiet przyjmujących duloksetynę w I trymestrze ciąży) nie wskazują na zwiększenie ogólnego ryzyka wystąpienia poważnych wrodzonych wad rozwojowych. Analiza poszczególnych wad rozwojowych, takich jak wady rozwojowe serca, nie dała jednoznacznych wyników. W badaniu przeprowadzonym w UE, stosowanie duloksetyny przez pacjentki w zaawansowanej ciąży (w dowolnym czasie od 20 tyg. ciąży do porodu) było związane ze zwiększeniem ryzyka przedwczesnego porodu (<2-krotne, co odpowiada około 6 dodatkowym przedwczesnym porodom na 100 kobiet leczonych duloksetyną w późnym okresie ciąży). Większość przedwczesnych porodów nastąpiła między 35. a 36. tyg. ciąży. Takich zależności nie zaobserwowano w badaniu przeprowadzonym w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Dane z obserwacji w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej wskazują na zwiększenie ryzyka (<2-krotne) krwotoku poporodowego w przypadku stosowania duloksetyny w ciągu miesiąca poprzedzającego poród. Duloksetyna bardzo słabo przenika do mleka kobiecego (ok. 0,14% dawki stosowanej u matki), jednak nie zaleca się stosowania leku w okresie karmienia piersią, ponieważ nie jest określone bezpieczeństwo stosowania duloksetyny u niemowląt. W badaniach na zwierzętach stosowanie duloksetyny nie miało wpływu na płodność samców, natomiast u samic skutki były widoczne tylko w przypadku stosowania dawek, które powodowały toksyczność u matek.

Doustnie. Dorośli. Duże zaburzenia depresyjne. Dawka początkowa oraz zalecana dawka podtrzymująca wynoszą 60 mg raz na dobę. Oceniano bezpieczeństwo stosowania dawek większych niż 60 mg raz na dobę, aż do maksymalnej dawki 120 mg na dobę; nie uzyskano jednak dowodów klinicznych, które wskazywałyby na korzyść ze zwiększania dawki u pacjentów, u których nie uzyskano odpowiedzi na leczenie zalecaną dawką początkową. Odpowiedź na leczenie obserwuje się zwykle po 2-4 tyg. terapii. Po utrwaleniu odpowiedzi zaleca się kontynuowanie terapii przeciwdepresyjnej przez kilka mies., aby zapobiec nawrotom. U pacjentów, u których uzyskano odpowiedź na leczenie duloksetyną z nawracającymi epizodami dużej depresji w wywiadzie można rozważyć dalsze długotrwałe leczenie dawką 60-120 mg na dobę. Zaburzenia lękowe uogólnione. Zalecana dawka początkowa wynosi 30 mg raz na dobę. W przypadku braku odpowiedzi na leczenie, należy zwiększyć dawkę do 60 mg, czyli zazwyczaj stosowanej dawki podtrzymującej u większości pacjentów. U pacjentów ze współistniejącymi dużymi zaburzeniami depresyjnymi zaleca się stosowanie dawki początkowej i podtrzymującej 60 mg raz na dobę. Wykazano skuteczność i bezpieczeństwo dawek do 120 mg na dobę. Dlatego, u pacjentów, u których nie uzyskano wystarczającej odpowiedzi na leczenie dawką 60 mg, można rozważyć zwiększenie dawki do 90 mg lub 120 mg, biorąc pod uwagę tolerancję leku przez pacjenta. Po utrwaleniu odpowiedzi, zaleca się kontynuowanie leczenia przez kilka mies. w celu zapobiegania nawrotom. Ból w obwodowej neuropatii cukrzycowej. Dawka początkowa oraz zalecana dawka podtrzymująca wynoszą 60 mg raz na dobę. Oceniano bezpieczeństwo stosowania dawek większych niż 60 mg raz na dobę, aż do maksymalnej dawki 120 mg na dobę, podawanej w równych dawkach podzielonych. U niektórych pacjentów, u których nie uzyskano wystarczającej odpowiedzi na leczenie dawką 60 mg, korzystne może być zwiększenie dawki. Odpowiedź kliniczną należy ocenić po 2 mies. leczenia. Po tym okresie u pacjentów z niewystarczającą początkową odpowiedzią kliniczną mało prawdopodobne jest osiągnięcie lepszych wyników. Należy regularnie (nie rzadziej niż co 3 mies.) oceniać korzyści z leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie zaleca się modyfikacji dawkowania u osób w podeszłym wieku, jednakże należy zachować ostrożność, szczególnie u pacjentów z dużymi zaburzeniami depresyjnymi lub zaburzeniami lękowymi uogólnionymi w przypadku podawania dawki 120 mg na dobę, dla której istnieją ograniczone dane. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 30-80 ml/min); nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min). Preparatu nie wolno stosować u pacjentów z chorobami wątroby, które powodują zaburzenia czynności wątroby. Duloksetyny nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat w leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych ze względu na bezpieczeństwo stosowania i skuteczność. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności duloksetyny w leczeniu zaburzeń lękowych uogólnionych u dzieci i młodzieży w wieku od 7 do 17 lat. Nie badano bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności duloksetyny w leczeniu bólu w obwodowej neuropatii cukrzycowej (nie ma dostępnych danych). Przerwanie leczenia. Należy unikać nagłego przerwania stosowania leku. Podczas odstawiania duloksetyny należy stopniowo zmniejszać jej dawkę przez okres co najmniej 1 do 2 tyg. w celu zmniejszenia ryzyka objawów odstawienia. Jeśli po zmniejszeniu dawki lub podczas odstawiania duloksetyny wystąpią u pacjenta trudne do zniesienia objawy, można rozważyć wznowienie stosowania wcześniejszej dawki, a następnie dalsze stopniowe, ale wolniejsze zmniejszanie dawki. Sposób podania. Lek należy przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku.

Mania i napady padaczkowe. Duloksetynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z epizodami manii w wywiadzie lub z rozpoznaniem choroby afektywnej dwubiegunowej i (lub) napadów padaczkowych. Rozszerzenie źrenic. Zgłaszano przypadki rozszerzenia źrenic podczas stosowania duloksetyny, dlatego należy zachować ostrożność przepisując duloksetynę pacjentom ze zwiększonym ciśnieniem śródgałkowym lub z ryzykiem ostrej jaskry z wąskim kątem. Ciśnienie tętnicze i częstość akcji serca. U niektórych pacjentów stosowanie duloksetyny powodowało zwiększenie ciśnienia tętniczego i klinicznie istotne nadciśnienie tętnicze. Przyczyną może być noradrenergiczne działanie duloksetyny. Zgłaszano przypadki przełomu nadciśnieniowego podczas stosowania duloksetyny, zwłaszcza u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym przed rozpoczęciem leczenia duloksetyną. Dlatego u pacjentów ze stwierdzonym nadciśnieniem i (lub) innymi chorobami serca zaleca się kontrolowanie ciśnienia tętniczego, zwłaszcza w pierwszym miesiącu leczenia. Duloksetynę należy stosować ostrożnie u pacjentów, których stan może się pogorszyć w następstwie przyspieszenia akcji serca lub zwiększenia ciśnienia tętniczego. Ostrożność należy zachować również podczas stosowania duloksetyny z lekami, które mogą powodować zaburzenia metabolizmu. U pacjentów z utrzymującym się wysokim ciśnieniem tętniczym podczas stosowania duloksetyny należy rozważyć zmniejszenie dawki lub stopniowe odstawienie preparatu. U pacjentów z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym krwi nie należy rozpoczynać leczenia duloksetyną. Zaburzenia czynności nerek. U poddawanych hemodializie pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min) stwierdza się zwiększone stężenie duloksetyny w osoczu. Zespół serotoninowy i (lub) złośliwy zespół neuroleptyczny. Tak jak w przypadku innych leków serotoninergicznych, zespół serotoninowy lub złośliwy zespół neuroleptyczny (stan potencjalnie zagrażający życiu) może wystąpić podczas stosowania duloksetyny, zwłaszcza razem z innymi lekami serotoninergicznymi [w tym z selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI), trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi lub tryptanami], z lekami zaburzającymi metabolizm serotoniny, takimi jak inhibitory monoaminooksydazy (IMAO), lekami przeciwpsychotycznymi lub innymi antagonistami dopaminy, które mogą wpływać na neuroprzekaźnictwo serotoninergiczne lub z buprenorfiną. Objawami zespołu serotoninowego mogą być: zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie, omamy, śpiączka), niestabilność układu autonomicznego (np. tachykardia, zmienne ciśnienie krwi, hipertermia), zaburzenia nerwowo-mięśniowe (np. hiperrefleksja, zaburzenia koordynacji) i (lub) objawy żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka). Zespół serotoninowy w najcięższej postaci może przypominać złośliwy zespół neuroleptyczny, którego objawami są: hipertermia, sztywność mięśni, zwiększona aktywność kinazy kreatynowej w surowicy, niestabilność układu autonomicznego z możliwymi szybkimi zmianami parametrów życiowych i zmianami stanu psychicznego. Jeśli klinicznie uzasadnione jest jednoczesne stosowanie duloksetyny i innych leków serotoninergicznych i (lub) neuroleptycznych, które mogą wpływać na neuroprzekaźnictwo serotoninergiczne i (lub) dopaminergiczne, zaleca się uważną obserwację pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i podczas zwiększania dawki. Ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). Podczas jednoczesnego stosowania duloksetyny z lekami ziołowymi zawierającymi ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) mogą częściej występować działania niepożądane. Zaburzenia czynności seksualnych. Inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych. Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SNRI. Samobójstwo. Duże zaburzenia depresyjne i zaburzenia lękowe uogólnione. Depresja wiąże się ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, chęci samookaleczenia i samobójstw (zachowania samobójcze). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania znaczącej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia. Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest duloksetyna, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń związanych z samobójstwem. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci wykazujący przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi w zaburzeniach psychicznych wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u stosujących leki przeciwdepresyjne pacjentów w wieku poniżej 25 lat. Odnotowano przypadki myśli i zachowań samobójczych u pacjentów podczas leczenia duloksetyną lub wkrótce po jego zakończeniu. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy zwiększonego ryzyka. Pacjentów (i ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, pojawienie się zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia - o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. Ból w obwodowej neuropatii cukrzycowej. Tak jak w przypadku innych preparatów o podobnym profilu farmakologicznym (leki przeciwdepresyjne), odnotowano pojedyncze przypadki myśli i zachowań samobójczych podczas leczenia duloksetyną lub wkrótce po jego zakończeniu. Czynniki ryzyka zachowań samobójczych w depresji. Lekarze powinni zachęcać pacjentów do zgłaszania każdego przypadku wystąpienia u nich niepokojących myśli lub uczuć. Duloksetyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Zachowania samobójcze (próby samobójcze oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży otrzymujących leki przeciwdepresyjne niż otrzymujących placebo. Jeśli na podstawie istniejącej potrzeby klinicznej podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany, czy nie występują u niego objawy samobójcze. Ponadto brak danych dotyczących bezpieczeństwa długotrwałego stosowania duloksetyny u dzieci i młodzieży oraz jej wpływu na wzrastanie, dojrzewanie, rozwój poznawczy i behawioralny. Krwotok. Podczas stosowania leków z grupy SSRI i SNRI, w tym duloksetyny, opisywano nieprawidłowe krwawienia, takie jak wybroczyny, plamica i krwawienia z przewodu pokarmowego. Duloksetyna może zwiększać ryzyko krwotoku poporodowego. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i (lub) leki wpływające na czynność płytek krwi [np. niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) lub kwas acetylosalicylowy (ASA)] oraz u pacjentów ze stwierdzoną skłonnością do krwawień. Hiponatremia. Podczas stosowania duloksetyny zgłaszano występowanie hiponatremii, w tym przypadki ze stężeniem sodu w surowicy poniżej 110 mmol/l. Hiponatremia może być spowodowana zespołem nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). Większość przypadków hiponatremii dotyczyła osób w podeszłym wieku, zwłaszcza z niedawnymi zaburzeniami równowagi płynów lub z chorobami predysponującymi do takich zaburzeń. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem hiponatremii, takich jak pacjenci w podeszłym wieku, z marskością wątroby, odwodnieni lub otrzymujący leki moczopędne. Przerwanie leczenia. Objawy odstawienia po zakończeniu leczenia występują często, zwłaszcza po nagłym przerwaniu leczenia. Podczas badań klinicznych działania niepożądane po nagłym przerwaniu leczenia wystąpiły u około 45% pacjentów leczonych duloksetyną i u 23% pacjentów otrzymujących placebo. Ryzyko objawów odstawienia w przypadku stosowania selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) może zależeć od kilku czynników, w tym od czasu trwania leczenia i stosowanej dawki, a także od tempa zmniejszania dawki. Objawy te są na ogół łagodne lub umiarkowane, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Występują zazwyczaj w ciągu pierwszych kilku dni po przerwaniu leczenia, ale istnieją bardzo rzadkie zgłoszenia o wystąpieniu takich objawów u pacjentów, którzy nieumyślnie pominęli dawkę produktu leczniczego. Na ogół objawy te ustępują samoistnie, zwykle w ciągu 2 tygodni, chociaż u niektórych pacjentów mogą utrzymywać się dłużej (2 do 3 miesięcy lub dłużej). Dlatego w razie przerywania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki duloksetyny w czasie nie krótszym niż 2 tygodnie, zależnie od potrzeb pacjenta. Akatyzja, niepokój psychoruchowy. Stosowanie duloksetyny związane jest z wystąpieniem akatyzji, która charakteryzuje się subiektywnie nieprzyjemnym lub niepokojącym pobudzeniem psychoruchowym z koniecznością poruszania się i niemożnością spokojnego siedzenia lub stania. Objawy te najczęściej występują w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Zwiększenie dawki u pacjentów z objawami akatyzji może być szkodliwe. Leki zawierające duloksetynę. Duloksetyna jest stosowana pod innymi nazwami handlowymi w różnych wskazaniach (w leczeniu bólu neuropatycznego w przebiegu cukrzycy, leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych, leczeniu zaburzeń lękowych uogólnionych i wysiłkowego nietrzymania moczu). Należy unikać jednoczesnego stosowania więcej niż jednego z tych preparatów. Zapalenie wątroby i (lub) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Podczas stosowania duloksetyny zgłaszano przypadki uszkodzenia wątroby, w tym znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (>10-krotnie przekraczające górną granicę normy), zapalenie wątroby i żółtaczkę. Większość z tych zdarzeń wystąpiła w pierwszych miesiącach leczenia. Uszkodzenie wątroby dotyczyło głównie hepatocytów. Duloksetynę należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących inne produkty lecznicze, które mogą powodować uszkodzenie wątroby. Osoby w podeszłym wieku. Liczba danych dotyczących stosowania duloksetyny w dawce 120 mg u osób w podeszłym wieku z dużymi zaburzeniami depresyjnymi i uogólnionymi zaburzeniami lękowymi jest ograniczona. Dlatego należy zachować ostrożność podczas stosowania maksymalnej dawki u osób w podeszłym wieku. Substancje pomocnicze. Lek zawiera laktozę, nie należy go stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera barwnik czerwień Allura AC (E 129), który może wywoływać reakcje alergiczne. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na kaps., to znaczy preparat uznaje się za „wolny od sodu”. Lek zawiera dodatkowo barwnik żółcień pomarańczową FCF (E 110), który może wywoływać reakcje alergiczne - kaps. 60 mg.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Działania te są zwykle łagodne lub umiarkowane i często ustępują po kilku tygodniach.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób)
- ból głowy
- senność
- nudności
- suchość w jamie ustnej

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 osób)
- brak apetytu
- zaburzenia snu
- pobudzenie
- zmniejszenie popędu płciowego, lęk, trudność lub niemożność osiągnięcia orgazmu
- nietypowe sny
- zawroty głowy
- uczucie spowolnienia
- drżenie mięśni
- drętwienie, uczucie kłucia lub mrowienie skóry
- niewyraźne widzenie
- szumy uszne (słyszenie dźwięku w uszach bez jego zewnętrznego źródła)
- odczucie kołatania serca
- zwiększenie ciśnienia tętniczego, nagłe zaczerwienienie skóry
- wzmożone ziewanie
- zaparcie
- biegunka
- ból brzucha
- wymioty
- zgaga lub niestrawność, gazy
- zwiększone pocenie się, wysypka (swędząca)
- ból mięśni, skurcze mięśni
- bolesne oddawanie moczu, częste oddawanie moczu
- zaburzenia wzwodu, zmiany w ejakulacji
- upadki (zwłaszcza u osób w podeszłym wieku), zmęczenie
- zmniejszenie masy ciała

U otrzymujących duloksetynę dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z depresją obserwowano na
początku leczenia zmniejszenie masy ciała. Po 6 miesiącach leczenia masa ciała zwiększała się
i wyrównywała z występującą u innych dzieci i nastolatków w tym samym wieku i tej samej płci.

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 osób)
- zapalenie gardła powodujące chrypkę
- myśli samobójcze
- trudności w zasypianiu
- zgrzytanie lub zaciskanie zębów
- dezorientacja
- brak motywacji
- nagłe mimowolne ruchy lub drganie mięśni
- uczucie niepokoju lub niemożność spokojnego siedzenia lub stania
- zdenerwowanie
- zaburzenia koncentracji
- zaburzenia smaku
- trudności w kontrolowaniu ruchów, np. brak koordynacji lub mimowolne ruchy mięśni, zespół
  niespokojnych nóg, pogorszona jakość snu
- rozszerzenie źrenic (ciemna środkowa część oka), zaburzenia widzenia
- zawroty głowy lub odczucie wirowania
- ból ucha
- szybkie i (lub) niemiarowe bicie serca
- omdlenie, zawroty głowy
- uczucie pustki w głowie lub omdlenie przy wstawaniu
- odczucie zimna w palcach rąk i (lub) stóp
- ucisk w gardle
- krwawienie z nosa
- wymioty z krwią lub czarne, smoliste stolce
- zapalenie żołądka i jelit, odbijanie
- trudności w połykaniu
- zapalenie wątroby, które może powodować ból brzucha i zażółcenie skóry lub białkówek oczu
- nocne poty, pokrzywka, zimne poty
- wrażliwość na światło słoneczne
- zwiększona skłonność do powstawania siniaków
- sztywność i drganie mięśni
- trudność lub niemożność oddania moczu
- trudność w rozpoczęciu oddawania moczu
- potrzeba oddawania moczu w nocy
- potrzeba oddawania większej niż zwykle ilości moczu
- zmniejszenie ilości wydzielanego moczu
- nieprawidłowe krwawienie z pochwy
- zaburzenia miesiączkowania, w tym nasilone, bolesne, nieregularne lub przedłużające się
  miesiączki
- nietypowo skąpe miesiączki lub brak miesiączki
- ból jąder lub moszny
- ból w klatce piersiowej
- uczucie zimna, pragnienie, dreszcze, uczucie gorąca
- zaburzenia chodu
- zwiększenie masy ciała

Lek Duloxetine Sandoz może wywoływać działania, których pacjent może nie być świadomym, takie
jak zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych lub:
- zwiększenie stężenia potasu we krwi
- zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej
- zwiększenie stężenia glukozy
- zwiększenie cholesterolu we krwi.

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1000 osób)
- kaszel, świsty oddechowe i duszność, z mogącą wystąpić jednocześnie gorączką
- ciężka reakcja alergiczna powodująca trudności w oddychaniu lub zawroty głowy z obrzękiem
  języka lub warg, reakcje alergiczne
- zmniejszenie czynności tarczycy, które może powodować zmęczenie lub zwiększenie masy ciała
- odwodnienie
- małe stężenie sodu we krwi (głównie u osób w wieku podeszłym; objawami mogą być zawroty
  głowy, osłabienie, splątanie, senność lub silne zmęczenie, nudności lub wymioty; cięższymi
  objawami są omdlenia, drgawki lub upadki)
- zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH)
- zachowania samobójcze
- mania (nadmierna aktywność, gonitwa myśli i zmniejszona potrzeba snu)
- omamy, agresja i złość
- „zespół serotoninowy” (rzadko występująca reakcja - wrażenie nadmiernego zadowolenia, senność,
  zaburzenia koordynacji ruchowej, niepokój, zwłaszcza ruchowy, wrażenie upojenia alkoholowego,
  gorączka, pocenie się lub sztywność mięśni)
- drgawki
- zwiększenie ciśnienia w oku (jaskra)
- zapalenie jamy ustnej
- jasnoczerwona krew w kale, nieprzyjemny oddech, zapalenie jelita grubego (prowadzące do
  biegunki)
- niewydolność wątroby, zażółcenie skóry lub białkówek oka (żółtaczka)
- zespół Stevensa-Johnsona (ciężka choroba z powstawaniem pęcherzy na skórze, w obrębie jamy
  ustnej, oczu i narządów płciowych)
- ciężka reakcja alergiczna powodująca obrzęk twarzy lub gardła (obrzęk naczynioruchowy)
- skurcz mięśni żuchwy
- nieprawidłowy zapach moczu
- objawy menopauzy
- nieprawidłowa mleczna wydzielina z piersi u mężczyzn lub kobiet
- nadmierne krwawienie z pochwy krótko po porodzie (krwotok poporodowy)

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 000 osób)
- zapalenie naczyń krwionośnych skóry

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301/faks: + 48 22 49 21 309/ strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Należy unikać jednoczesnego stosowania kilku preparatów zawierających duloksetynę, stosowanych w różnych wskazaniach (w leczeniu bólu neuropatycznego w przebiegu cukrzycy, leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych, leczeniu zaburzeń lękowych uogólnionych i wysiłkowego nietrzymania moczu). Ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego, przeciwwskazane jest stosowanie duloksetyny jednocześnie z nieselektywnymi, nieodwracalnymi inhibitorami MAO oraz w okresie przynajmniej 14 dni po zakończeniu ich stosowania. Stosowanie nieselektywnych, nieodwracalnych inhibitorów MAO można rozpocząć nie wcześniej niż 5 dni od odstawienia duloksetyny. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania duloksetyny i selektywnych, odwracalnych inhibitorów MAO, takich jak moklobemid. Antybiotyk linezolid jest odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO i nie należy go stosować jednocześnie z duloksetyną. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania duloksetyny i leków serotoninergicznych, takich jak: selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TLPD) -np. klomipramina i amitryptylina; preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), tryptany, tramadol, petydyna, buprenorfina, tryptofan oraz leki przeciwpsychotyczne lub antagoniści dopaminy, które mogą wpływać na neuroprzekaźnictwo serotoninergiczne. Fluwoksamina (silny inhibitor CYP1A2) zmniejsza klirens osoczowy duloksetyny o ok. 77% i zwiększa 6-krotnie jej AUC - nie należy podawać duloksetyny w skojarzeniu z silnymi inhibitorami CYP1A2, takimi jak: fluwoksamina, cyprofloksacyna lub enoksacyna. Duloksetynę należy stosować ostrożnie z innymi lekami lub substancjami działającymi na OUN, w tym lekami uspokajającymi, benzodiazepinami, barbituranami, opioidowymi lekami przeciwbólowymi, lekami przeciwpsychotycznymi, lekami przeciwhistaminowymi o działaniu uspokajającym oraz z alkoholem. Duloksetyna jest umiarkowanym inhibitorem CYP2D6. Powoduje ok. 3-krotne zwiększenie AUC dezypraminy (substrat CYP2D6). Zwiększa AUC tolterodyny w stanie równowagi o 71%, lecz nie wpływa na farmakokinetykę jej aktywnego metabolitu 5-hydroksylowego; nie jest zalecane dostosowanie dawki. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania duloksetyny i leków metabolizowanych głównie przez CYP2D6, takich jak: rysperydon, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. nortryptylina, amitryptylina i imipramina) oraz inne, w szczególności gdy mają wąski indeks terapeutyczny (np. flekainid, propafenon i metoprolol). Duloksetyna nie wpływa istotnie na farmakokinetykę teofiliny (substrat CYP1A2). Nie przeprowadzono szczegółowych badań interakcji in vivo z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi i innymi lekami steroidowymi, jednak duloksetyna nie pobudza katalitycznej aktywności CYP3A. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania duloksetyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych lub przeciwpłytkowych, ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia wynikającego z interakcji farmakodynamicznej. Jednoczesne stosowanie duloksetyny z lekami zobojętniającymi zawierającymi glin i magnez lub z famotydyną (antagonista receptora H₂) nie wpływa w sposób istotny na szybkość ani na stopień wchłaniania duloksetyny po doustnym. Palenie tytoniu (indukcja CYP1A2) zmniejsza stężenie duloksetyny o ok. 50% w stosunku do osób niepalących.

Sandoz Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 50 C
02-672 Warszawa
22-209-70-00
www.sandoz.pl