Ebixa 10 mg tabletki powlekane

1 tabl. zawiera 10 mg chlorowodorku memantyny, co odpowiada 8,31 mg memantyny. Każde naciśnięcie pompki dozownika (jedna dawka) dostarcza 0,5 ml roztworu, który zawiera 5 mg memantyny chlorowodorku, co odpowiada 4,16 mg memantyny. 1 ml roztworu zawiera 100 mg sorbitolu (E420) i 0,5 mg potasu.

Memantyna jest napięciozależnym, o średnim powinowactwie, niekompetytywnym antagonistą receptora NMDA (kwasu N-metylo-D-asparaginowego). Modyfikuje efekty patologicznie zwiększonego stężenia glutaminianu, które mogą prowadzić do zaburzenia czynności neuronów. Wyniki badań klinicznych obejmujących populację pacjentów ze średnio ciężkim lub ciężkim stadium choroby Alzheimera, wskazują na korzystny efekt podawania memantyny w porównaniu z placebo. Stosowanie memantyny prowadzi do poprawy parametrów ogólnej oceny klinicznej, funkcji poznawczych oraz codziennego funkcjonowania. Wyniki analizy pacjentów, u których wystąpiło pogorszenie choroby wykazały statystycznie istotny lepszy efekt terapeutyczny memantyny w zakresie zapobiegania pogorszeniu, w porównaniu z placebo. Po podaniu doustnym bezwzględna biodostępność leku wynosi około 100%. Maksymalne stężenie we krwi występuje po 3-8 h od przyjęcia leku. Memantyna wiąże się z białkami osocza w około 45%. U człowieka około 80% leku występuje w krążeniu w postaci nie zmienionej. Głównymi metabolitami są N-3,5-dimetylo-gludantan, mieszanina izomerów 4- i 6-hydroksy-memantyny i 1-nitrozo-3,5-dimetylo-adamantan. Metabolity te nie wykazują działania antagonistycznego w stosunku do NMDA. Lek jest wydalany głównie z moczem. T_0,5 wynosi 60-100 h. W nerkach zachodzi również proces wchłaniania zwrotnego z kanalików, prawdopodobnie przy udziale białek uczestniczących w transporcie kationów. W przypadku alkalizacji moczu szybkość wydalania memantyny przez nerki może ulec 7-9-krotnemu zwolnieniu.

Leczenie pacjentów z chorobą Alzheimera o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu.

Nadwrażliwość na memantynę lub pozostałe składniki preparatu.

Leku nie należy stosować w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Kobiety przyjmujące memantynę nie powinny karmić piersią.

Doustnie. Dorośli. Leczenie powinien rozpocząć i nadzorować lekarz mający doświadczenie w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Leczenie można rozpocząć tylko wówczas, gdy osoba sprawująca opiekę, zapewni stały nadzór nad przyjmowaniem leku przez pacjenta. Rozpoznanie należy postawić zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Należy regularnie oceniać tolerancję i dawkowanie memantyny, z aktualnie obowiązującymi wytycznymi klinicznymi, szczególnie w ciągu 3 miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Leczenie podtrzymujące może być kontynuowane tak długo jak utrzymuje się korzystne działanie terapeutyczne i pacjent dobrze toleruje leczenie memantyną. Przerwanie leczenia należy rozważyć, gdy brak oznak działania terapeutycznego lub w przypadku złej tolerancji leczenia. Dorośli: maksymalna dawka dobowa wynosi 20 mg. W celu zredukowania ryzyka wystąpienia działań niepożądanych dawkowanie leku należy zwiększać stopniowo, o 5 mg co tydzień, według następującego schematu: w pierwszym tygodniu 5 mg raz na dobę (1/2 tabl. lub 1 naciśnięcie pompki); w drugim tygodniu 10 mg raz na dobę (1 tabl. lub 2 naciśnięcia pompki); w trzecim tygodniu 15 mg raz na dobę (1 1/2 tabl. lub 3 naciśnięcia pompki); od czwartego tygodnia zalecana dawka wynosi 20 mg raz na dobę (2 tabl. lub 4 naciśnięcia pompki). Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne modyfikowanie dawkowania u pacjentów z nieznacznym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z nieznacznie zaburzoną czynnością nerek (stężenie kreatyniny 50-80 ml/min) modyfikacja dawki nie jest konieczna; w przypadku pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 30-49 ml/min) dawkę dobową należy zmniejszyć do 10 mg, w przypadku dobrej tolerancji przez co najmniej 7 dni dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę zgodnie ze schematem. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 5-29 ml/min) dawkę należy zmniejszyć do 10 mg. U osób w podeszłym wieku: zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Sposób podania. Lek należy przyjmować raz na dobę, o tej samej porze, niezależnie od posiłków. Roztworu nie wolno wlewać ani pompować do ust bezpośrednio z butelki lub pompki dozującej; powinien być dozowany na łyżkę lub do szklanki z wodą.

Brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby - nie zaleca się stosowania leku w tej grupie pacjentów. Należy zachować ostrożność u pacjentów z padaczką, z drgawkami w wywiadzie lub u pacjentów z czynnikami predysponującymi do padaczki. Należy unikać równoczesnego stosowania antagonistów kwasu N-metylo-D-asparaginowego (NMDA), takich jak amantadyna, ketamina, dekstrometorfan. Ostrożnie stosować u pacjentów, u których występują czynniki mogące powodować zwiększenie pH moczu (np. drastyczne zmiany diety, przyjmowanie dużych dawek leków alkalizujących treść żołądkową, kwasica kanalikowo-nerkowa, ciężkie zakażenia dróg moczowych wywołane przez bakterie z rodzaju Proteus). Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania memantyny u pacjentów ze świeżo przebytym zawałem serca, niewyrównaną zastoinową niewydolnością serca (NYHA III-IV) oraz źle kontrolowanym nadciśnieniem tętniczym - lek należy stosować ostrożnie. Roztwór doustny zawiera sorbitol i potas. Roztwór zawiera 100 mg sorbitolu na każdy gram, co odpowiada 200 mg/4 naciśnięcia pompki. Pacjenci z rzadkimi wrodzonymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy nie powinni stosować tego preparatu. Roztwór zawiera potas, mniej niż 1 mmol (39 mg) na dawkę, dlatego uznaje się go zasadniczo za wolny od potasu. Tabl. zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na 1 tabl., dlatego uznaje się go zasadniczo za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Na ogół obserwowane działania niepożądane mają nasilenie od łagodnego do umiarkowanego.

Często (występują u 1 do 10 na 100 pacjentów):
- ból głowy, senność, zaparcia, podwyższone wyniki stężenia enzymów wątrobowych, zawroty
  głowy, zaburzenia równowagi, spłycenie oddechu, wysokie ciśnienie krwi i nadwrażliwość na
  lek.

Niezbyt często (występują u 1 do 10 na 1000 pacjentów):
- zmęczenie, zakażenia grzybicze, splątanie, omamy, wymioty, nieprawidłowy chód,
  niewydolność serca i wykrzepianie krwi żylnej (zakrzepica/zakrzepy z zatorami).

Bardzo rzadko (występują u mniej niż 1 na 10000 pacjentów):
- napady padaczkowe.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych);
- zapalenie trzustki, zapalenie wątroby i reakcje psychotyczne.

Choroba Alzheimera wiąże się z depresją, myślami samobójczymi i samobójstwem. U pacjentów
leczonych lekiem Ebixa raportowano takie przypadki.

Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane
nie wymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Działanie L-dopy, agonistów receptorów dopaminergicznych oraz leków przeciwcholinergicznych może być zwiększone przez równoczesne podawanie antagonistów NMDA, takich jak memantyna; natomiast działanie barbituranów i neuroleptyków może ulec osłabieniu. Podawanie memantyny może modyfikować działanie stosowanych równocześnie leków zmniejszających napięcie mięśni szkieletowych, dantrolenu i baklofenu (konieczne może być dostosowanie dawkowania tych leków). Nie należy stosować jednocześnie memantyny i amantadyny ze względu na ryzyko wystąpienia psychozy farmakotoksycznej - taka sama interakcja może wystąpić w przypadku jednoczesnego stosowania ketaminy i dekstrometorfanu. Istnieje jeden opis przypadku dotyczący potencjalnego ryzyka związanego z równoczesnym stosowaniem memantyny i fenytoiny. Ryzyko wystąpienia interakcji istnieje również w przypadku równoczesnego podawania innych leków, takich jak cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina oraz nikotyna - w procesie wydalania tych leków bierze udział ten sam nerkowy układ transportu kationów - równoczesne ich stosowanie z memantyną może prowadzić do zwiększenia stężeń tych leków we krwi. Jednoczesne podawanie memantyny i hydrochlorotiazydu może prowadzić do zmniejszenia jego stężenia we krwi. Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano pojedyncze przypadki zwiększenia wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie warfaryną. Mimo, iż nie ustalono związku przyczynowego wskazane jest ścisłe monitorowanie czasu protrombinowego lub wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. Nie obserwowano istotnych interakcji pomiędzy memantyną a gliburydem/metforminą lub donepezylem. Nie obserwowano istotnego wpływu memantyny na farmakokinetykę galantaminy. Memantyna in vitro nie hamuje aktywności enzymów cytochromu P-450 (CYP 1A2, 2A6, 2C9, 2D6, 2E1, 3A), monooksygenazy zawierającej flawinę ani hydrolazy epoksydowej i sulfationowej.

Lundbeck Poland Sp. z o.o.
ul. Marszałkowska 142
00-061 Warszawa
22-626-93-00
[email protected]
www.lundbeck.com/pl