Edronax 4 mg tabletki

1 tabl. zawiera 4 mg reboksetyny (w postaci metanosulfonianu).

Lek przeciwdepresyjny. Wybiórczy i silny inhibitor wychwytu zwrotnego noradrenaliny. Wykazuje tylko niewielki wpływ na wychwyt zwrotny serotoniny i nie ma wpływu na wychwyt dopaminy. Nie wykazuje istotnego powinowactwa do receptorów adrenergicznych, histaminergicznych ani cholinergicznych. Hamując wychwyt zwrotny noradrenaliny, reboksetyna powoduje gwałtowne zwiększenie jej dostępności w szczelinie synaptycznej, a następnie zmniejszenie liczby i desensytyzację receptorów β i α₂ z jednoczesnym wzrostem reaktywności postsynaptycznych receptorów α₁. Ta modyfikacja przewodnictwa noradrenergicznego stanowi jeden z głównych mechanizmów działania leków przeciwdepresyjnych. Po podaniu doustnym pojedynczej dawki C_max leku w osoczu osiągane jest po 2 h. Całkowita biodostępność wynosi co najmniej 60%. Reboksetyna jest dystrybuowana do wszystkich płynów ustrojowych. Wiąże się z białkami osocza w 97% u osób młodych i 92% u pacjentów w podeszłym wieku (z większym powinowactwem do α1 kwaśnej glikoproteiny niż do albuminy). W moczu wydala się 78% dawki. Mimo że w krążeniu ustrojowym dominuje niezmieniona postać leku (70% całkowitej radioaktywności wyrażanej wartością AUC), to tylko 10% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem. Dowodzi to, że główną drogą wydalania jest biotransformacja, a szybkość wydalania metabolitów jest ograniczona szybkością ich powstawania. Głównymi zidentyfikowanymi szlakami metabolicznymi są 2-O-dealkilacja, hydroksylacja pierścienia etoksyfenolowego oraz oksydacja pierścienia morfolinowego, po czym następuje częściowe lub całkowite sprzęganie z kwasem glukuronowym lub grupą sulfonową. Lek dostępny jest w postaci mieszaniny racemicznej (obydwa enancjomery są aktywne w modelach doświadczalnych). Nie obserwowano inwersji chiralnej ani wzajemnych oddziaływań farmakokinetycznych między enancjomerami. Stężenia silniejszej izoformy SS w osoczu są 2 razy mniejsze, a wydalanie wraz z moczem 2-krotnie większe w porównaniu do drugiego enancjomeru. T_0,5 leku wynosi ok. 13 h. Stan stacjonarny zostaje osiągnięty w ciągu 5 dni.

Intensywne leczenie depresji (w tym ciężkiej postaci) oraz leczenie podtrzymujące u pacjentów, którzy dobrze zareagowali na leczenie początkowe.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Stosowanie reboksetyny w okresie ciąży powinno być ograniczone do przypadków, gdy spodziewane korzyści z leczenia matki przewyższają ryzyko dla rozwijającego się płodu. Dane z obserwacji bardzo małej liczby ciąż uzyskane po wprowadzeniu leku do obrotu nie wskazują, aby reboksetyna wywierała szkodliwe działanie na przebieg ciąży lub zdrowie płodu i (lub) noworodka. Reboksetyna przenika przez łożysko. W badaniach na zwierzętach obserwowano pewne zaburzenia wzrostu i rozwoju noworodków oraz długotrwałe zaburzenia behawioralne u potomstwa. Reboksetyna przenika do mleka ludzkiego. Spodziewane stężenie substancji czynnej w mleku ludzkim jest bardzo niskie; jednakże dostępne informacje nie są wystarczające, aby wykluczyć ryzyko dla dziecka karmionego piersią. Stosowanie reboksetyny podczas karmienia piersią można rozważyć, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla dziecka. W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono jednak wpływu na parametry płodności.

Doustnie. Dorośli: zalecana dawka terapeutyczna wynosi 4 mg 2 razy na dobę. Pełną dawkę terapeutyczną można zastosować już od początku leczenia. W przypadku niepełnej odpowiedzi klinicznej po 3-4 tyg. dawka ta może być zwiększona do 10 mg na dobę. Maksymalna dawka dobowa nie powinna być większa niż 12 mg. Nie ustalono minimalnej skutecznej dawki. Szczególne grupy pacjentów. W badaniach klinicznych, w których brali udział pacjenci w podeszłym wieku, stosowano dawkę 2 mg 2 razy na dobę (4 mg/dobę). Jednak bezpieczeństwo i skuteczność leku nie były oceniane w warunkach próby kontrolowanej z użyciem placebo, dlatego nie należy stosować reboksetyny w tej grupie wiekowej. Stosowanie leku u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat nie jest zalecane. Dawka początkowa u pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby powinna wynosić 2 mg 2 razy na dobę. Dawkę tę można następnie zwiększać w zależności od reakcji pacjenta na lek.

U pacjentów z napadami drgawek w wywiadzie reboksetyna powinna być stosowana z zachowaniem szczególnej ostrożności, a w razie wystąpienia drgawek, leczenie powinno być przerwane. Rozwój potencjalnie zagrażającego życiu zespołu serotoninowego zgłaszano w przypadku stosowania inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI), w tym samej reboksetyny i jednoczesnego przyjmowania innych leków serotoninergicznych (np. SSRI, innych leków SNRI, tryptanów, trójcyklicznych i tetracyklicznych leków przeciwdepresyjnych, związków litu, opioidów (np. buprenorfina), tryptofanu, buspironu, inhibitorów MAO i preparatów zawierających ziele dziurawca zwyczajnego). Pacjenci powinni być monitorowani pod kątem wystąpienia zespołu serotoninowego. Nie należy jednocześnie stosować reboksetyny i inhibitorów MAO ze względu na ryzyko związane z mechanizmem działania obu leków (efekt tyraminopodobny). W badaniach klinicznych nie oceniono wpływu jednoczesnego stosowania reboksetyny i innych leków przeciwdepresyjnych (leków trójpierścieniowych, inhibitorów MAO, selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i soli litu). Jeśli jednoczesne stosowanie reboksetyny z innymi lekami serotoninergicznymi jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważną obserwację pacjenta, zwłaszcza w początkowej fazie leczenia i podczas zwiększania dawki. Pacjenci powinni być świadomi potencjalnego ryzyka wystąpienia zespołu serotoninowego. W przypadku wystąpienia jego objawów należy natychmiast przerwać leczenie reboksetyną i innymi jednocześnie stosowanymi lekami serotoninergicznymi i rozpocząć leczenie objawowe. W trakcie badań klinicznych obserwowano przypadki przejścia depresji w stan hipomaniakalny lub maniakalny - zalecana jest dokładna obserwacja pacjentów z chorobą dwubiegunową. Reboksetyna nie powinna być stosowana w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W czasie badań klinicznych obserwowano zachowania samobójcze (próby samobójstwa oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi, niż w grupach, którym podano placebo. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany, czy nie występują u niego zachowania samobójcze. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju funkcji poznawczych i behawioralnych. Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samouszkodzeń i samobójstwa (zachowań samobójczych), które może utrzymywać się aż do czasu uzyskania remisji choroby. Istotna poprawa stanu chorego może wystąpić po kilku tygodniach leczenia lub nawet później, dlatego też w tym okresie pacjent powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą. Ryzyko samobójstwa może wzrosnąć we wczesnych etapach zdrowienia. Pacjenci, u których w przeszłości występowały zachowania samobójcze, oraz ci, u których przed rozpoczęciem leczenia wyobrażenia samobójcze były nasilone, są bardziej narażeni na ryzyko myśli i prób samobójczych. Dlatego powinni oni w trakcie terapii pozostawać pod uważną kontrolą. Pacjenci poniżej 25 lat przyjmujący leki przeciwdepresyjne są narażeni na większe ryzyko zachowań samobójczych niż pacjenci otrzymujący placebo. W chwili obecnej brak wystarczających danych, aby określić ilościowo wzrost ryzyka myśli i zachowań samobójczych w związku z leczeniem reboksetyną. Biorąc pod uwagę zastosowanie reboksetyny u młodych dorosłych, należy jednak rozważyć stosunek tego ryzyka do istniejącej potrzeby klinicznej. W trakcie leczenia, zwłaszcza we wczesnych jego etapach oraz po zmianie dawki, należy uważnie monitorować pacjentów, poświęcając szczególną uwagę osobom należącym do grupy dużego ryzyka. Pacjenci (oraz ich opiekunowie) powinni wiedzieć, że muszą szczególnie zwracać uwagę na nasilenie objawów klinicznych, pojawienie się zachowań i myśli samobójczych lub nietypowych zmian w zachowaniu, jak również, że powinni wówczas niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Doświadczenia kliniczne, dotyczące stosowania reboksetyny u pacjentów z towarzyszącymi chorobami układowymi, są ograniczone. Należy dokładnie obserwować pacjentów z objawami zatrzymania moczu, rozrostu gruczołu krokowego, jaskry i z chorobami serca w wywiadzie. Przypadki niedociśnienia ortostatycznego obserwowano częściej po zastosowaniu dawek większych niż zalecana maksymalna dawka dobowa reboksetyny. Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania reboksetyny jednocześnie z innymi lekami, które obniżają ciśnienie tętnicze. Konieczne jest zachowanie ostrożności, kiedy lekarz przepisuje reboksetynę pacjentom ze zwiększonym ciśnieniem śródgałkowym lub z ryzykiem wystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania. Doświadczenie kliniczne, dotyczące długotrwałego stosowania reboksetyny u pacjentów w podeszłym wieku, jest ograniczone. W tej populacji pacjentów obserwowano zmniejszanie średnich wartości stężenia potasu począwszy od 14. tyg. leczenia; stopień zmniejszenia nigdy nie był większy niż 0,8 mmol/l, a stężenie potasu nigdy nie zmniejszyło się poniżej wartości prawidłowych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W przypadku leku Edronax działania niepożądane są zwykle łagodnie nasilone i ustępują po kilku
tygodniach leczenia.

Jeśli nasili się którykolwiek z poniższych objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy
niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób)
- bezsenność
- zawroty głowy
- suchość błony śluzowej jamy ustnej
- zaparcia
- nadmierne pocenie się

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób)
- akatyzja (niezborność ruchów)
- zaburzenia smaku
- zaburzenia akomodacji
- przyspieszenie czynności serca
- kołatanie serca
- rozszerzenie naczyń krwionośnych
- niedociśnienie ortostatyczne
- niedociśnienie tętnicze
- brak, utrata lub zmniejszenie apetytu
- zaburzenia odczuwania potrzeby oddawania moczu
- uczucie niecałkowitego opróżnienia pęcherza
- zakażenia układu moczowego
- bolesne oddawanie moczu
- zatrzymanie moczu
- dreszcze
- zaburzenia ejakulacji i erekcji, ból przy wytrysku, opóźnienie wytrysku, zaburzenia ze strony
  jąder - przede wszystkim ból jąder

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób)
- zawroty głowy pochodzenia błędnikowego

Dodatkowo w zgłoszeniach spontanicznych zgłaszano następujące działania niepożądane:

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób)
- nudności

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób)
- pobudzenie
- lęk
- parestezje (zaburzenia czucia w postaci mrowienia i drętwienia, które mogą pojawić się na
  całym ciele)
- nadciśnienie tętnicze
- wymioty

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób)
- rozszerzenie źrenic

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- zespół serotoninowy (patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności”)
- niedobór sodu we krwi
- omamy
- agresywne zachowanie
- obwodowe oziębienie
- zespół Raynauda (słabe krążenie krwi w kończynach, zazwyczaj w obrębie palców stóp i rąk,
  choć może również dotyczyć nosa oraz uszu; skóra blednie, staje się zimna i zdrętwiała)
- ból jąder
- alergiczne zapalenie skóry
- wysypka
- drażliwość

W czasie stosowania leku Edronax lub niedługo po zaprzestaniu jego stosowania obserwowano
przypadki myśli i zachowań samobójczych (patrz punkt: Ostrzeżenia i środki ostrożności).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Reboksetyna nie hamuje aktywności: CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19 i CYP2E1. Nie powinny zatem występować interakcje farmakokinetyczne z lekami metabolizowanymi przez te enzymy. Reboksetyna, w stężeniach większych niż stężenia stosowane w badaniach klinicznych, hamuje CYP2D6 i CYP3A4, jednak, wg wyników badań in vivo, wystąpienie interakcji z innymi lekami metabolizowanymi przez te enzymy jest mało prawdopodobne. Reboksetyna jest przede wszystkim metabolizowana przez CYP3A4; nie jest metabolizowana przez CYP2D6. Można zatem spodziewać się, że silne inhibitory CYP3A4 (ketokonazol, nefazodon, erytromycyna i fluwoksamina) będą zwiększać stężenia reboksetyny w osoczu. W badaniu obejmującym zdrowych ochotników ketokonazol, silny inhibitor CYP3A4, zwiększał stężenia w osoczu enancjomerów reboksetyny o ok. 50%. Ze względu na niski indeks terapeutyczny reboksetyny, hamowanie eliminacji leku może stać się istotnym problemem. Dlatego reboksetyny nie należy stosować jednocześnie z lekami hamującymi CYP3A4, takimi jak: azolowe środki przeciwgrzybicze, antybiotyki makrolidowe np. erytromycyna lub fluwoksamina. Zgłaszano zmniejszenie stężenia reboksetyny w surowicy podczas równoczesnego podawania induktorów CYP3A4, takich jak fenobarbital i karbamazepina. Przykładami innych induktorów CYP3A4, które mogą powodować zmniejszenie stężenia reboksetyny w surowicy, są m.in. fenytoina, ryfampicyna i ziele dziurawca zwyczajnego. Nie obserwowano istotnych interakcji farmakokinetycznych pomiędzy reboksetyną i lorazepamem. Podczas jednoczesnego stosowania obu tych leków u zdrowych ochotników obserwowano objawy łagodnie lub umiarkowanie nasilonej senności i krótkotrwałego ortostatycznego przyspieszenia czynności serca. Reboksetyna nie potęguje wpływu alkoholu na zdolności poznawcze u zdrowych ochotników. Jednoczesne podawanie reboksetyny z jakimkolwiek innym lekiem, który zwiększa ilość wolnej serotoniny w synapsie, niesie ryzyko wywołania zespołu serotoninowego. Do nich należą leki, które hamują wychwyt zwrotny serotoniny (SSRI, SNRI, trójcykliczne i opioidy); hamujące katabolizm serotoniny (inhibotory MAO, tryptany, ziele dziurawca); te, które zwiększają produkcję serotoniny (L-tryptofan); te, które uwalniają serotoninę (opioidy, takie jak buprenorfina); bezpośrednio działające na receptory serotoninowe (tryptany, lit, opioidy); oraz te działające na podstawie innych mechanizmów (związki litu, trójpierścieniowe oraz czteropierścieniowe leki przeciwdepresyjne i opioidy). Najpoważniejsze działania niepożądane, a nawet śmierć, były zgłaszane po jednoczesnym stosowaniu niektórych leków serotoninergicznych z inhibitorami MAO. Dlatego inhibitory MAO należy odstawić co najmniej 2 tyg. przed ostrożnym rozpoczęciem leczenia reboksetyną. Dokładny czas może być różny i zależy od stosowanego konkretnego inhibitora MAO, czasu jego podawania oraz przyjmowanej dawki. Przed rozpoczęciem leczenia reboksetyną należy dokładnie przeanalizować dotychczasową historię leczenia oraz zapytać pacjenta o stosowanie leków dostępnych bez recepty, leków roślinnych i nielegalnych substancji. W miarę możliwości należy unikać jednoczesnego stosowania reboksetyny z innymi lekami o działaniu serotoninergicznym. Jeżeli jednoczesne podawanie jest nieuniknione, należy zastosować najmniejszą skuteczną dawkę reboksetyny, a pacjentów należy monitorować. Należy unikać jednoczesnego stosowania reboksetyny i inhibitorów MAO, ze względu na ryzyko związane z mechanizmem działania obu leków (efekt tyraminopodobny). W badaniach klinicznych nie oceniono wpływu jednoczesnego stosowania reboksetyny i innych leków: trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, inhibitorów MAO, w tym linezolidu (antybiotyku, który jest odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO) oraz błękitu metylenowego, selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i soli litu. Jednoczesne stosowanie pochodnych ergotaminy i reboksetyny może prowadzić do podwyższenia ciśnienia tętniczego. Spożywanie pokarmu opóźnia wchłanianie reboksetyny, nie wpływa natomiast istotnie na stopień wchłaniania leku. Mimo braku danych z badań klinicznych, należy rozważyć możliwość wystąpienia hipokaliemii w wypadku jednoczesnego podawania leków moczopędnych, powodujących utratę potasu. W badaniu in vivo dotyczącym podawania leku w dawkach wielokrotnych w grupie zdrowych ochotników nie zaobserwowano istotnej klinicznie interakcji pomiędzy fluoksetyną a reboksetyną. U pacjentów nie można wykluczyć odmiennych parametrów skuteczności i bezpieczeństwa jednoczesnego stosowania reboksetyny z fluoksetyną.

Pfizer Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16B
02-092 Warszawa
22-335-61-00
[email protected]
www.pfizerpro.pl