Egiramlon 5 mg+10 mg kapsułki twarde

1 kaps. twarda zawiera 5 mg ramiprylu i 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) lub 5 mg ramiprylu i 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) lub 10 mg ramiprylu i 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) lub 10 mg ramiprylu i 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu). Kaps. 5 mg+5 mg i kaps. 10 mg+5 mg zawierają czerwień Allura AC (E129). Kaps. 5 mg+10 mg i kaps. 10 mg+10 mg zawierają azorubinę (E122).

Połączenie inhibitora konwertazy angiotensyny z antagonistą kanału wapniowego. Ramipryl jest prolekiem, który ulega hydrolizie do aktywnego metabolitu - ramiprylatu, inhibitora ACE - enzymu, który katalizuje przekształcenie angiotensyny I do silnie zwężającej naczynia krwionośne angiotensyny II. Podanie ramiprylu prowadzi do zmniejszenia stężenia angiotensyny II w osoczu, zahamowania rozpadu bradykininy oraz zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Amlodypina jest antagonistą wapnia z grupy pochodnych dihydropirydyny. Hamuje napływ jonów wapniowych do komórek mięśnia sercowego i mięśni gładkich naczyń. Zmniejsza napięcie mięśni gładkich w tętniczkach, a tym samym opór obwodowy i ciśnienie tętnicze krwi. Wywiera działanie przeciwdławicowe poprzez rozszerzenie tętniczek obwodowych, dzięki czemu zmniejsza się obciążenie następcze serca oraz poprawę podaży tlenu w mięśniu sercowym przez rozszerzenie głównych tętnic i tętniczek wieńcowych, zarówno w obszarach prawidłowych, jak i objętych niedokrwieniem. Ramipryl szybko wchłania się z przewodu pokarmowego i w ciągu 1 h osiąga C_max, ramiprylat osiąga C_max po 2-4 h. Biodostępność ramiprylatu wynosi 45%. Około 73 % ramiprylu i 56% ramiprylatu wiąże się z białkami osocza. Ramipryl podlega intensywnemu metabolizmowi w wątrobie. Metabolity są wydalane głównie przez nerki. T_0,5 ramiprylatu po wielokrotnym podaniu dawki 5-10 mg ramiprylu wynosi 13-17 h i jest dłuższy dla dawek 12,5-2,5 mg. Po podaniu doustnym amlodypina osiąga C_max w ciągu 6-12 h. Biodostępność wynosi 64-80%. Pokarm nie wpływa na biodostępność leku. Jest metabolizowana w wątrobie. Wydala się z moczem w postaci nieaktywnych metabolitów (60%) i w postaci niezmienionej (10%) oraz z kałem (20-25%). T_0,5 wynosi 35-50 h.

Leczenie zastępcze nadciśnienia tętniczego u pacjentów, u których uzyskano odpowiednią kontrolę ciśnienia podczas jednoczesnego stosowania poszczególnych substancji czynnych w takich samych dawkach jak w tym preparacie złożonym, ale w oddzielnych produktach.

Nadwrażliwość na substancje czynne, pochodne dihydropirydyny, inhibitory ACE lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ramipryl: obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie (dziedziczny, idiopatyczny lub jeśli obrzęk naczynioruchowy wystąpił podczas wcześniejszego stosowania inhibitorów ACE lub antagonistów receptora angiotensyny II), pozaustrojowe metody leczenia powodujące kontakt krwi z powierzchniami o ujemnym ładunku elektrycznym, znaczne obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub zwężenie tętnicy jedynej czynnej nerki, II i III trymestr ciąży, pacjenci z niedociśnieniem lub niestabilni hemodynamicznie, jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m²), jednoczesne stosowanie z sakubitrylem+walsartanem, ze względu na zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Amlodypina: ciężkie niedociśnienie; wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny), zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aorty znacznego stopnia), niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego.

Nie zaleca się stosowania ramiprylu w I trymestrze ciąży (ryzyko działania teratogennego). Stosowanie ramiprylu jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Narażenie na inhibitory ACE w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeśli narażenie na inhibitory ACE wystąpiło od II trymestru ciąży zaleca się badanie usg czynności nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały inhibitory ACE należy uważnie obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego. Stosowanie amlodypiny w ciąży jest zalecane jedynie w przypadku, gdy nie można zastosować innego bezpiecznego leku lub gdy korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko dla matki i płodu. Ze względu na niewystarczające dane, nie zaleca się stosowania ramiprylu w okresie karmienia piersią, zwłaszcza w przypadku noworodka lub wcześniaka. Amlodypina przenika do mleka ludzkiego, nie jest znany jej wpływ na organizm niemowlęcia. Decyzja odnośnie kontynuacji/rezygnacji z karmienia piersią lub kontynuacji/rezygnacji z terapii amlodypiną powinna być podejmowana po ocenie potencjalnych korzyści karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści leczenia amlodypiną u matki. U niektórych pacjentów leczonych blokerami kanału wapniowego opisywano odwracalne zmiany biochemiczne w główce plemników. W badaniu na szczurach stwierdzono niekorzystny wpływ na płodność samców.

Doustnie. Dorośli: 1 kaps. raz na dobę. Preparat nie jest odpowiedni do rozpoczynania leczenia nadciśnienia. Jeśli konieczna jest modyfikacja dawki, należy określić oddzielnie odpowiednią dawkę poszczególnych substancji czynnych i dopiero po dostosowaniu dawki każdej z substancji można rozważyć zastosowanie preparatu. Lek można stosować wyłącznie u pacjentów, u których podczas dostosowywania dawki poszczególnych substancji czynnych, dawki 5 mg ramiprylu i 5 mg amlodypiny stanowiły najmniejsze skuteczne dawki. W przypadku pacjentów leczonych diuretykami zalecana jest ostrożność ze względu na możliwość nadmiernej utraty płynów i (lub) soli. Należy monitorować czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczenie ramiprylem można rozpoczynać wyłącznie pod ścisłą kontrolą lekarza, a maksymalna dawka dobowa wynosi 2,5 mg. U takich pacjentów nie należy stosować tego leku, ponieważ zawiera on dawkę ramiprylu >2,5 mg. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dawkowanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki. Aby określić optymalną dawkę początkową i podtrzymującą u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, dawki ramiprylu i amlodypiny należy dostosowywać oddzielnie. Dobową dawkę ramiprylu należy określić na podstawie klirensu kreatyniny: CCr ≥60 ml/min, dawka początkowa nie musi być dostosowana, maksymalna dawka dobowa wynosi 10 mg; CCr <60 ml/min oraz hemodializowani pacjenci z nadciśnieniem - lek jest zalecany tylko u pacjentów, u których zmieniono optymalną dawkę podtrzymującą ramiprylu na 5 mg podczas dostosowywania dawki ramiprylu. U pacjentów dializowanych preparat należy podawać kilka godzin po zakończeniu dializy. Dostosowanie dawkowania amlodypiny u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczne. Amlodypina nie ulega dializie - u pacjentów dializowanych należy stosować ją szczególnie ostrożnie. Pacjentom w podeszłym wieku można podawać zazwyczaj stosowane dawki amlodypiny, należy jednak zachować ostrożność podczas zwiększania dawki; należy podać mniejszą dawkę początkową ramiprylu oraz wolniej dostosowywać dawkę. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów bardzo osłabionych i w bardzo podeszłym wieku. Leku nie wolno podawać jednocześnie z sakubitrylem+walsartanem ze względu na potencjalne ryzyko obrzęku naczynioruchowego, w przypadku stosowania inhibitora ACE z sakubitrylem+walsartanem; nie wolno rozpoczynać leczenia ramiprylem przez co najmniej 36 h od zakończenia stosowania sakubitrylu+walsartanu oraz analogicznie po leczeniu preparatem nie wolno zaczynać leczenia sakubitrylem+walsartanem do 36 h od podania ostatniej dawki ramiprylu). Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności leku, nie zaleca się stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Sposób podania. Kapsułki należy przyjmować raz na dobę, o tej samej porze, niezależnie od posiłku. Kaps. nie wolno rozgryzać, żuć oraz popijać sokiem grejpfrutowym.

Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów ze wzmożoną aktywacją układu renina-angiotensyna-aldosteron (ryzyko nagłego obniżenia ciśnienia tętniczego i pogorszenia czynności nerek, szczególnie gdy inhibitor ACE lub jednocześnie podawany diuretyk podaje się po raz pierwszy lub po pierwszym zwiększaniu dawki). Należy spodziewać znaczącej aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron i koniecznie zastosować nadzór medyczny z monitorowaniem ciśnienia tętniczego, np. u pacjentów: z ciężkim nadciśnieniem tętniczym, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością serca, z hemodynamicznie istotnym zmniejszeniem napływu lub odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej), z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej i drugą czynną nerką, z istniejącym lub możliwym niedoborem płynów lub soli (w tym u pacjentów stosujących diuretyki), z marskością wątroby i (lub) wodobrzuszem oraz u pacjentów poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym lub znieczuleniu ogólnemu środkami powodującymi hipotensję. Zaleca się, aby przed leczeniem skorygować odwodnienie, hipowolemię i niedobór soli (u pacjentów z niewydolnością serca wdrożenie takiego działania trzeba uważnie rozważyć wobec ryzyka przeciążenia objętościowego). Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z przemijającą lub utrzymującą się niewydolnością serca po zawale mięśnia sercowego oraz u pacjentów z ryzykiem niedokrwienia sercowego lub mózgu w przypadku ostrej hipotensji (początkowa faza leczenia wymaga szczególnego nadzoru medycznego) oraz u pacjentów dializowanych. Ostrożnie stosować u pacjentów w podeszłym wieku. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Jeśli to możliwe, ramipryl należy odstawić na dzień przed operacją. Podczas leczenia preparatem należy kontrolować czynność nerek i stężenie potasu we krwi, dostosowując dawkę, zwłaszcza w pierwszych tygodniach terapii. W razie pogorszenia czynności nerek, lek należy odstawić i podawać osobno jego substancje czynne w odpowiednich dawkach. Szczególnie uważnie należy kontrolować pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Istnieje ryzyko zaburzenia czynności nerek (zwłaszcza u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca lub po zabiegu przeszczepienia nerki). Leczenie skojarzone inhibitorem ACE (np. ramiprylem) oraz sakubitrylem+walsartanem jest przeciwwskazane ze względu na zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Jednoczesne stosowanie innych inhibitorów NEP (np. racekadotrylu) i inhibitorów ACE (np. ramiprylu) może również zwiększać ryzyko obrzęku naczyniowego; konieczna jest dokładna ocena stosunku korzyści do ryzyka przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami NEP (np. racekadotrylem) u pacjentów przyjmujacych ramipryl. Ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego może się zwiększać w przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów kinazy mTOR (ssaczy cel rapamycyny), np. temsyrolimus, ewerolimus, syrolimus lub wildagliptyny. W przypadku obrzęku naczynioruchowego ramipryl należy odstawić. Należy niezwłocznie rozpocząć leczenie doraźne w warunkach szpitalnych. Pacjenta trzeba obserwować co najmniej 12-24 h i wypisać ze szpitala dopiero po całkowitym ustąpieniu objawów. Donoszono o obrzęku naczynioruchowym jelit u pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym ramiprylem. Tacy pacjenci zgłaszają się z powodu bólu brzucha (z nudnościami i wymiotami lub bez). Podczas stosowania inhibitorów u niektórych pacjentów leczonych ramiprylem obserwowano zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego i w konsekwencji hiponatremię. U osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów z ryzykiem rozwoju hiponatremii zalecane jest regularne kontrolowanie stężenia sodu w surowicy. ACE zwiększa się prawdopodobieństwo oraz nasilenie reakcji anafilaktycznych i rzekomoanafilaktycznych na jad owadów i inne alergeny. Przed odczulaniem należy rozważyć czasowe odstawienie ramiprylu. Ostrożnie stosować u pacjentów zagrożonych ryzykiem rozwoju hiperkaliemii: pacjenci z niewydolnością nerek, w wieku >70 lat, niekontrolowaną cukrzycą, stosujący sole potasu, przyjmujący leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu i inne leki, które mogą podwyższać stężenie potasu we krwi, pacjenci odwodnieni, z ostrą niewydolnością serca, z zaostrzeniem przewlekłej niewydolności serca i kwasicą metaboliczną (u tych pacjentów zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu we krwi). U pacjentów w podeszłym wieku oraz z ryzykiem rozwoju hiponatremii zalecane jest regularne kontrolowanie stężenia sodu w surowicy (ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego i w konsekwencji hiponatremii). Podczas leczenia zaleca się monitorowanie liczby leukocytów w celu wykrycia możliwej leukopenii. Częstsze wykonywanie badań kontrolnych zaleca się w początkowej fazie leczenia oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, ze współistniejącą kolagenozą (np. z toczniem rumieniowatym lub twardziną) i u wszystkich leczonych innymi lekami, które mogą zmieniać obraz krwi. Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pozostałych. Inhibitory ACE mogą być mniej skuteczne w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej niż u pozostałych. U pacjentów stosujących inhibitory ACE może wystąpić kaszel. Charakterystyczne jest, że kaszel ten jest suchy, uporczywy i ustępuje po przerwaniu leczenia. Kaszel indukowany leczeniem inhibitorami ACE należy wziąć pod uwagę w trakcie diagnostyki różnicowej kaszlu. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów otrzymujących leki moczopędne ze względu na możliwość niedoboru płynów i (lub) soli; należy kontrolować czynność nerek i stężenie potasu we krwi. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Należy zachować ostrożność podczas stosowania amlodypiny u pacjentów z niewydolnością serca (ryzyko obrzęku płuc). Amlodypinę należy stosować ostrożnie u chorych z zastoinową niewydolnością serca (podczas leczenia może zwiększyć się ryzyko późniejszych zdarzeń sercowo-naczyniowych i śmiertelności). Szczególnie ostrożnie stosować amlodypinę u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Kaps. 5 mg+5 mg i kaps. 10 mg+5 mg zawierają czerwień Allura (E129) a kaps. 5 mg+10 mg i kaps. 10 mg+10 mg zawierają azorubinę (E122), które mogą powodować reakcje uczuleniowe.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W razie zauważenia któregokolwiek z poniższych, ciężkich objawów niepożądanych należy przerwać
przyjmowanie leku Egiramlon i natychmiast zgłosić się do lekarza – konieczna może być pilna pomoc
medyczna:
- Obrzęk twarzy, warg lub gardła powodujący trudności w połykaniu lub oddychaniu oraz swędzenie
  skóry i wysypka. Mogą to być objawy ciężkiej reakcji alergicznej na lek Egiramlon.
- Ciężkie reakcje skórne, w tym nasilona wysypka, pokrzywka, zaczerwienienie skóry całego ciała, silny
  świąd, powstawanie pęcherzy, łuszczenie się i obrzęk skóry, zapalenie błon śluzowych (zespół Stevensa-
  Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka lub rumień wielopostaciowy) lub inne reakcje
  alergiczne.

Należy natychmiast powiadomić lekarza, jeśli wystąpi:
- Przyspieszona czynność serca, nierówne lub mocne bicie serca (kołatanie), ból w klatce piersiowej,
  uczucie ucisku w klatce piersiowej lub poważniejsze zaburzenia, w tym zawał serca lub udar mózgu;
- Duszność lub kaszel. Mogą to być objawy choroby płuc;
- Łatwiejsze powstawanie siniaków, przedłużony czas krwawienia, krwawienia różnego rodzaju (np.
  krwawienia z dziąseł), czerwone plamiste wybroczyny na skórze lub większa niż zwykle skłonność do
  zakażeń, ból gardła i gorączka, uczucie zmęczenia, omdlenie, zawroty głowy lub bladość skóry. Mogą to
  być objawy choroby krwi lub szpiku kostnego;
- Silny ból w nadbrzuszu mogący promieniować do pleców. Może to być objaw zapalenia trzustki;
- Gorączka, dreszcze, zmęczenie, utrata apetytu, ból żołądka, nudności, zażółcenie skóry lub oczu
  (żółtaczka). Mogą to być objawy zaburzeń wątroby, takich jak zapalenie wątroby lub uszkodzenie
  wątroby.

Inne działania niepożądane:
Jeśli którekolwiek z poniższych działań niepożądanych nasilą się lub będą utrzymywać się dłużej niż kilka
dni, należy powiedzieć o tym lekarzowi.

Bardzo często (mogą wystąpić u co najmniej 1 na 10 pacjentów)
- Obrzęk (zatrzymanie płynów)

Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 pacjentów)
- Senność (szczególnie na początku leczenia)
- Kołatanie serca (uczucie mocnego bicia serca), nagłe zaczerwienienie twarzy
- Ból głowy, uczucie zmęczenia lub osłabienia (astenia)
- Zawroty głowy - ich występowanie jest bardziej prawdopodobne na początku przyjmowania leku
  Egiramlon lub po zwiększeniu dawki
- Zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie)
- Zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie)
- Omdlenie, niedociśnienie (nieprawidłowo niskie ciśnienie tętnicze), szczególnie podczas szybkiego
  wstawania lub siadania z pozycji leżącej
- Suchy, męczący kaszel, zapalenie zatok lub zapalenie oskrzeli, duszność
- Ból żołądka lub brzucha, biegunka, niestrawność, nudności lub wymioty
- Wysypka skórna z uniesionymi wykwitami lub bez
- Ból w klatce piersiowej
- Kurcze lub ból mięśni
- Opuchnięcie okolicy kostek
- Zwiększenie stężenia potasu we krwi, stwierdzane w badaniach krwi

Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów)
- Zmiany nastroju, bezsenność
- Drżenie
- Dzwonienie w uszach
- Kichanie/ katar spowodowane zapaleniem błony wyścielającej nos (zapalenie błony śluzowej nosa)
- Pokrzywka
- Wypadanie włosów
- Wysypka
- Swędzenie skóry, odbarwienie skóry
- Oddawanie moczu w nocy, zaburzenia w oddawaniu moczu, zwiększona częstość oddawania moczu
- Pogorszenie czynności nerek (w tym niewydolność nerek)
- Ból, złe samopoczucie
- Ból pleców
- Zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała
- Dyskomfort i powiększenie piersi u mężczyzn
- Zaburzenia równowagi (zawroty głowy pochodzenia błędnikowego)
- Swędzenie lub nietypowe wrażenia czuciowe, takie jak drętwienie, mrowienie, kłucie, pieczenie lub
  cierpnięcie skóry (parestezja), zmniejszenie czucia bólu (niedoczulica)
- Utrata lub zmiana smaku
- Zaburzenia snu
- Obniżenie nastroju, lęk, zwiększona nerwowość lub niepokój ruchowy
- Niedrożność nosa lub zaostrzenie astmy
- Obrzęk jelit nazywany “obrzękiem naczynioruchowym jelit”, objawiający się bólem brzucha,
  wymiotami i biegunką
- Zgaga, suchość błony śluzowej jamy ustnej
- Wzdęcie brzucha (zapalenie żołądka)
- Oddawanie większej ilości moczu niż zwykle w ciągu dnia
- Nasilone pocenie się
- Utrata lub zmniejszenie apetytu (anoreksja)
- Przyspieszona, zwolniona lub nieregularna czynność serca
- Obrzęk rąk i nóg, mogący być objawem zatrzymywania wody w organizmie
- Niewyraźne widzenie
- Ból stawów
- Gorączka
- Impotencja u mężczyzn, zmniejszenie pożądania u mężczyzn lub kobiet
- Zwiększenie liczby pewnego rodzaju krwinek białych (eozynofilia), stwierdzone w badaniu
  laboratoryjnym krwi
- Zaburzenia czynności wątroby, trzustki lub nerek, stwierdzane w badaniach laboratoryjnych krwi
- Zawał serca

Rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1000 pacjentów)
- Uczucie niepewności lub splątania
- Zaczerwienienie i obrzęk języka
- Silne łuszczenie się skóry lub oddzielanie się płatów skóry, swędząca wysypka grudkowa
  (złuszczające zapalenie skóry)
- Zaburzenia paznokci (np. rozluźnienie lub oddzielenie się płytki paznokcia od łożyska)
- Wysypka skórna lub powstawanie siniaków
- Plamy na skórze i ziębnięcie kończyn
- Zaczerwienienie, swędzenie, opuchnięcie lub łzawienie oczu
- Zaburzenia słuchu
- Zmniejszenie liczby krwinek czerwonych, krwinek białych lub płytek krwi albo zmniejszenie stężenia
  hemoglobiny, stwierdzane w badaniach laboratoryjnych krwi
- Zwężenie naczyń krwionośnych, hipoperfuzja, zapalenie naczyń krwionośnych

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów)
- Zwiększenie stężenia cukru we krwi (hiperglikemia)
- Zapalenie trzustki
- Zapalenie wątroby, zażółcenie skóry (żółtaczka)
- Nadwrażliwość na światło słoneczne
- Rozrost dziąseł
- Zwiększenie napięcia mięśni
- Zapalenie naczyń krwionośnych

Inne zgłaszane działania niepożądane (częstość występowania nieznana, nie można oszacować na
podstawie dostępnych danych)
Jeśli którekolwiek z poniższych działań niepożądanych nasilą się lub będą utrzymywać się dłużej niż kilka
dni, należy powiedzieć o tym lekarzowi.
- Zaburzenia koncentracji
- Obrzęk jamy ustnej
- Zapalenie błony śluzowej jamy ustnej z niewielkimi owrzodzeniami
- Zmniejszenie liczby krwinek we krwi, stwierdzone w badaniach laboratoryjnych krwi
- Zmniejszenie stężenia sodu we krwi, stwierdzone w badaniach laboratoryjnych krwi
- Zmiana koloru palców rąk i stóp po zmarznięciu, a następnie mrowienie lub ból po ogrzaniu (objaw
  Raynauda)
- Spowolnienie lub zaburzenia reakcji
- Uczucie pieczenia
- Łuszczyca
- Dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych (stwierdzane w niektórych badaniach krwi)
- Stężony mocz (o ciemnym zabarwieniu), nudności lub wymioty, kurcze mięśni, uczucie splątania i
  napady drgawkowe, które mogą być wynikiem nieprawidłowego wydzielania hormonu
  antydiuretycznego (ADH, wazopresyna) - jeśli wystąpią takie objawy, należy niezwłocznie zgłosić się
  do lekarza
- Drżenie, usztywnienie postawy, maskowatość twarzy, spowolnione ruchy i pociąganie nogami w czasie
  chodzenia, chwiejny chód

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Ramipryl. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii. Stosowanie ramiprylu jest przeciwwskazane podczas leczenia pozaustrojowego z zastosowaniem metod powodujących kontakt krwi z powierzchniami o ujemnym ładunku elektrycznym, tj. dializa lub hemofiltracja przez niektóre błony wysoce przepuszczalne (np. poliakrylonitrylowe) i afereza lipoprotein małej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu, ponieważ zwiększają ryzyko ciężkich reakcji rzekomoanafilaktycznych. Jeśli takie leczenie jest konieczne, należy rozważyć zastosowanie błony dializacyjnej innego typu lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE (np. ramiprylu) z sakubitrylem+walsartanem jest przeciwwskazane, ponieważ jednoczesne zahamowanie neprylizyny (NEP) i ACE może zwiększać ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem do 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu+walsartanu oraz analogicznie po leczeniu preparatem nie wolno zaczynać leczenia sakubitrylem+walsartanem do 36 h od podania ostatniej dawki ramiprylu). Podczas jednoczesnego stosowania ramiprylu z solami potasu, heparyną, lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas i innymi lekami zwiększające stężenie potasu we krwi (w tym antagoniści angiotensyny II, takrolimus, cyklosporyna) może wystąpić hiperkaliemia, dlatego pacjent wymaga ścisłego monitorowania stężenia potasu we krwi. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE z trimetoprimem lub trimetoprimem w skojarzeniu z sulfametoksazolem (kotrimoksazol) obserwowano zwiększone ryzyko hiperkaliemii. Podczas łącznego stosowania ramiprylu z lekami przeciwnadciśnieniowymi (np. diuretyki) i innymi lekami, które mogą obniżać ciśnienie krwi (np. azotany, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki znieczulające, baklofen, alfuzosyna, doksazosyna, prazosyna, tamsulozyna, terazosyna oraz alkohol w dużych dawkach) działanie przeciwnadciśnieniowe może się nasilić. Podczas stosowania ramiprylu z sympatykomimetykami wazopresyjnymi i inne substancjami (np. izoproterenol, dobutamina, adrenalina, noradrenalina), które mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie ramiprylu zaleca się monitorowanie ciśnienia krwi. Równoczesne stosowanie ramiprylu z allopurynolem, lekami immunosupresyjnymi, kortykosteroidami, prokainamidem, cytostatykami i innymi lekami, które mogą wpływać na morfologię krwi zwiększa prawdopodobieństwo reakcji hematologicznych. Inhibitory ACE mogą zmniejszać wydalanie litu i w ten sposób nasilać jego toksyczność. Stężenie litu we krwi musi być monitorowane. Podczas jednoczesne podawania inhibitorów ACE i doustnych leków hipoglikemizujących lub insuliny może wystąpić hipoglikemia - należy monitorować glikemię. Leki z grupy NLPZ i kwas acetylosalicylowy osłabiają działanie ramiprylu. Ponadto równoczesne leczenie inhibitorami ACE i NLPZ może prowadzić do pogorszenia czynności nerek oraz hiperkaliemii. Ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego może się zwiększać w przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów kinazy mTOR, np. temsyrolimusu, ewerolimusu, syrolimusu lub wildagliptyny. Należy zachować ostrożność na początku leczenia. Opisywano zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego w przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE (np. ramiprylu) i inhibitorów NEP (racekadotrylu). Amlodypina. Podczas jednoczesnego stosowania silnych lub umiarkowanych inhibitorów CYP3A4 (inhibitory proteazy, azolowe leki przeciwgrzybicze, werapamil, diltiazem, erytromycyna, klarytromycyna) może doprowadzić do istotnego zwiększenia ekspozycji na amlodypinę i w wyniku tego do zwiększonego ryzyka niedociśnienia. Kliniczne znaczenie tych zmian w farmakokinetyce może być większe u pacjentów w starszym wieku. W związku z tym konieczna może być kontrola kliniczna i modyfikacja dawkowania. U pacjentów przyjmujących klarytromycynę (inhibitor CYP3A4) z amlodypiną zwiększa się ryzyko niedociśnienia - podczas jednoczesnego stosowania zaleca się obserwację pacjentów. Stosowanie amlodypiny jednocześnie ze znanymi induktorami CYP3A4 może zmieniać jej stężenie w osoczu. Dlatego też, zarówno podczas stosowania amlodypiny razem z induktorami CYP3A4, a szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca), jak i po jego zakończeniu, należy kontrolować ciśnienie tętnicze i rozważyć dostosowanie dawki. Amlodypina nasila działanie innych leków obniżających ciśnienie tętnicze. Nie zaleca się przyjmowania amlodypiny jednocześnie z grejpfrutami lub sokiem grejpfrutowym, ponieważ może zwiększyć się biodostępność leku. U zwierząt obserwowano zakończone zgonem migotanie komór i zapaść krążeniową, związane z hiperkaliemią po podaniu werapamilu i dożylnym podaniu dantrolenu. Z uwagi na ryzyko hiperkaliemii, należy unikać podawania amlodypiny u pacjentów zez skłonnością do hipertermii złośliwej i leczonych z powodu hipertermii złośliwej. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek 10 mg amlodypiny i 80 mg symwastatyny prowadziło do zwiększenia o 77% narażenia na symwastatynę w porównaniu do monoterapii symwastatyną. U pacjentów przyjmujących amlodypinę, maksymalna dawka dobowa symwastatyny wynosi 20 mg. Amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny. Istnieje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi w przypadku jednoczesnego podawania z amlodypiną - aby uniknąć toksyczności takrolimusu, stosowanie amlodypiny u pacjenta leczonego takrolimusem wymaga monitorowania stężenia takrolimusu we krwi i w razie potrzeby modyfikacji jego dawki. Inhibitory kinazy mTOR, np. syrolimus, temsyrolimus i ewerolimus są substratami CYP3A. Amlodypina jest słabym inhibitorem CYP3A. W przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów kinazy mTOR, amlodypina może zwiększać narażenie na te inhibitory. U pacjentów po przeszczepieniu nerki obserwowano różnego stopnia zwiększenie minimalnych stężeń cyklosporyny przed kolejną dawką (średnio 0%-40%). U pacjentów po przeszczepieniu nerki leczonych amlodypiną należy rozważyć monitorowanie stężeń cyklosporyny i w razie potrzeby zmniejszyć dawkę cyklosporyny.

Egis Polska Sp. z o.o.
ul. Komitetu Obrony Robotników 45D
02-146 Warszawa
22-417-92-00
[email protected]
www.egis.pl