Empliciti 300 mg proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka z proszkiem zawiera 300 mg lub 400 mg elotuzumabu. Po rekonstytucji, każdy ml koncentratu zawiera 25 mg elotuzumabu. Elotuzumab jest wytwarzany przez komórki linii NS0 z wykorzystaniem technologii rekombinacji DNA.

Elotuzumab jest immunostymulującym humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym IgG1, którego działanie jest specyficznie ukierunkowane na białko należące do rodziny cząsteczek sygnalizujących aktywację limfocytów 7 (SLAMF7). Ekspresja białka SLAMF7 jest bardzo wysoka w komórkach szpiczaka mnogiego, niezależnie od nieprawidłowości cytogenetycznych. Ekspresja białka SLAMF7 jest obserwowana również w komórkach NK, prawidłowych komórkach plazmatycznych i innych komórkach układu odpornościowego, w tym w niektórych podgrupach limfocytów T, monocytach, limfocytach B, makrofagach i pDC (plazmocytoidalne komórki dendrytyczne), lecz nie jest wykrywana w prawidłowych tkankach miąższowych ani krwiotwórczych komórkach macierzystych. Elotuzumab bezpośrednio aktywuje komórki NK zarówno poprzez szlak SLAMF7, jak i receptory Fc, wzmacniając działanie przeciwszpiczakowe w warunkach in vitro. Działanie elotuzumabu jest również skierowane na białko SLAMF7 w komórkach szpiczakowych i przez interakcję z receptorami Fc na specyficznych komórkach układu immunologicznego przyczynia się do zabijania komórek szpiczakowych na drodze cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (ADCC), w której pośredniczą komórki NK i na drodze fagocytozy komórkowej zależnej od przeciwciał (ADCP), w której uczestniczą makrofagi. W modelach nieklinicznych elotuzumab wykazywał działanie synergiczne, gdy był stosowany w połączeniu z lenalidomidem, pomalidomidem lub bortezomibem. Elotuzumab jest podawany drogą dożylną i dlatego jest natychmiast i całkowicie biodostępny. Ponieważ elotuzumab jest przeciwciałem monoklonalnym IgG, oczekuje się, że będzie on rozkładany na niewielkie peptydy i aminokwasy w szlakach katabolicznych. Średnia geometryczna klirensu całkowitego w stanie stacjonarnym elotuzumabu w dawce 10 mg/kg mc. (w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem) wynosiła 0,194 L/dobę (CV: 62,9%). Po przerwaniu stosowania elotuzumabu w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem lub w skojarzeniu z pomalidomidem i deksametazonem stężenia elotuzunabu zmniejszą się do ok. 3% (ok. 97% eliminacja z organizmu oszacowana na podstawie 5 xT_0,5) przewidzianego dla populacji maksymalnego stężenia w surowicy w stanie równowagi dynamicznej przed upływem 3 mies.

W skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem w leczeniu szpiczaka mnogiego u dorosłych pacjentów, u których zastosowano wcześniej co najmniej jedną terapię. W skojarzeniu z pomalidomidem i deksametazonem w leczeniu nawrotowego i opornego szpiczaka mnogiego u dorosłych pacjentów, u których zastosowano wcześniej co najmniej 2 terapie w tym zawierające lenalidomid i inhibitor proteasomu i u których nastąpiła progresja choroby w trakcie ostatniego leczenia.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Przed rozpoczęciem terapii należy zapoznać się z treścią Charakterystyk Produktów Leczniczych lenalidomidu, pomalidomidu i deksametazonu stosowanych w skojarzeniu z elotuzumabem.

Nie należy stosować leku w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia elotuzumabem. Nie ma doświadczenia ze stosowaniem elotuzumabu u kobiet w ciąży. Elotuzumab będzie podawany w połączeniu z lenalidomidem, który jest przeciwwskazany w ciąży. Nie są dostępne dane z badań na zwierzętach dotyczące szkodliwego wpływu na reprodukcję z powodu braku odpowiedniego modelu zwierzęcego. Przed rozpoczęciem terapii należy zapoznać się z treścią ChPL wszystkich leków stosowanych w skojarzeniu z elotuzumabem. W przypadku stosowania elotuzumabu w połączeniu z lenalidomidem lub pomalidomidem istnieje ryzyko uszkodzenia płodu, w tym ciężkich, zagrażających życiu wad wrodzonych związanych ze stosowaniem tych leków. Konieczne jest przestrzeganie wymagań dotyczących zapobiegania ciąży, w tym wykonywania testów ciążowych i stosowania antykoncepcji. Lenalidomid i pomalidomid są obecne we krwi i nasieniu pacjentów przyjmujących ten lek. W ChPL można znaleźć wymagania dotyczące antykoncepcji, zdefiniowane z powodu obecności i przekazywania leku z nasieniem, a także dodatkowe informacje. Pacjenci przyjmujący elotuzumab w skojarzeniu z lenalidomidem lub pomalidomidem powinni przestrzegać zasad programu zapobiegania ciąży obowiązującego odpowiednio w przypadku leczenia lenalidomidem lub pomalidomidem. Nie przewiduje się, aby elotuzumab przenikał do mleka ludzkiego. Elotuzumab będzie podawany w połączeniu z lenalidomidem lub pomalidomidem i dlatego ze względu na stosowanie lenalidomidu lub pomalidomidu należy przerwać karmienie piersią. Nie należy stosować leku u kobiet w wieku rozrodczym, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia elotuzumabem. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i przez 120 dni po jego zakończeniu. Mężczyźni muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez 180 dni po jego zakończeniu, jeśli ich partnerka jest w ciąży lub jest w wieku rozrodczym a nie stosuje skutecznych metod antykoncepcji. Nie jest znany wpływ elotuzumabu na płodność mężczyzn i kobiet (brak badań).

Dożylnie. Leczenie elotuzumabem powinno być rozpoczynane i nadzorowane przez lekarza z doświadczeniem w leczeniu szpiczaka mnogiego. Premedykacja w celu zapobiegania reakcjom związanym z podaniem wlewu (IRR). U pacjentów należy zastosować następującą premedykację na 45–90 min przed podaniem wlewu elotuzumabu: deksametazon 8 mg dożylnie; antagonista receptora H₁: difenhydramina (25–50 mg doustnie lub dożylnie) bądź równoważną ilość innego antagonisty receptora H₁; antagonista receptora H₂: ranitydyna (50 mg dożylnie lub 150 mg doustnie) bądź równoważną ilość innego antagonisty receptora H₂; paracetamol (650–1 000 mg doustnie). Postępowanie w przypadku IRR. W przypadku wystąpienia IRR stopnia ≥2. podczas podawania elotuzumabu wlew należy przerwać. Po zmniejszeniu nasilenia reakcji do stopnia ≤1. wlew elotuzumabu należy wznowić z prędkością 0,5 ml/min i można go stopniowo zwiększać w tempie 0,5 ml/min co 30 min, monitorując jego tolerancję do prędkości wlewu, przy jakiej wystąpiła IRR. Jeśli nie nastąpi nawrót IRR, można kontynuować zwiększanie prędkości wlewu. U pacjentów, u których wystąpiła IRR, należy monitorować parametry życiowe co 30 min przez 2 h po zakończeniu wlewu elotuzumabu. W przypadku ponownego wystąpienia IRR, wlew elotuzumabu należy przerwać i nie wznawiać już tego dnia. Bardzo ciężkie IRR (stopnia ≥3.) mogą wymagać całkowitego zakończenia terapii elotuzumabem i zastosowania leczenia doraźnego. Dawkowanie w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem. Czas trwania każdego cyklu leczenia wynosi 28 dni. Leczenie należy kontynuować do czasu wystąpienia progresji choroby lub nietolerowanych objawów toksyczności. Zalecana dawka elotuzumabu wynosi 10 mg/kg mc., podawana dożylnie co tydzień w 1., 8., 15. i 22. dniu przez pierwsze 2 cykle leczenia, a następnie co 2 tyg. w 1. i 15. dniu. Zalecana dawka lenalidomidu wynosi 25 mg doustnie, raz na dobę, w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli, podawana co najmniej 2 h po zakończeniu wlewu elotuzumabu, gdy podawane są w tym samym dniu. Deksametazon należy podawać wg następującego schematu: w dni, w które elotuzumab jest podawany, deksametazon należy podawać w dawce 28 mg doustnie, raz na dobę, od 3 do 24 h przed podaniem wlewu elotuzumabu oraz w dawce 8 mg dożylnie, od 45 do 90 min przed podaniem wlewu elotuzumabu w 1., 8., 15. i 22. dniu powtarzanych 28-dniowych cykli. W dni, w które elotuzumab nie jest podawany, natomiast zaplanowane jest podanie dawki deksametazonu (8. i 22. dzień cyklu 3. i wszystkich kolejnych cykli), deksametazon należy podawać w dawce 40 mg doustnie. Dawkowanie w skojarzeniu z pomalidomidem i deksametazonem. Czas trwania każdego cyklu leczenia wynosi 28 dni. Leczenie należy kontynuować do czasu wystąpienia progresji choroby lub nietolerowanych objawów toksyczności. Zalecana dawka elotuzumabu wynosi 10 mg/kg mc., podawana dożylnie co tydzień w 1., 8., 15. i 22. dniu przez pierwsze 2 cykle, a następnie 20 mg/kg mc. podawane w 1. dniu każdego cyklu leczenia. Zalecana dawka pomalidomidu wynosi 4 mg doustnie, raz na dobę, w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli, podawana co najmniej 2 h po zakończeniu wlewu elotuzumabu, gdy podawane są w tym samym dniu. Podawanie deksametazonu u dorosłych w wieku ≤75 lat i w wieku >75 lat. W dniach, w których podawany jest elotuzumab, pacjentom w wieku ≤75 lat należy podać deksametazon w dawce 28 mg doustnie od 3 do 24 h przed podaniem wlewu elotuzumabu oraz w dawce 8 mg dożylnie, od 45 do 90 min przed podaniem wlewu elotuzumabu, a w przypadku pacjentów w wieku >75 lat należy podać deksametazon w dawce 8 mg doustnie od 3 do 24 h przed podaniem wlewu elotuzumabu oraz w dawce 8 mg dożylnie, od 45 do 90 min przed podaniem wlewu elotuzumabu. W dni, w które elotuzumab nie jest podawany, natomiast zaplanowane jest podanie dawki deksametazonu (8., 15. i 22. dzień cyklu 3. i wszystkich kolejnych cykli), deksametazon należy podawać w dawce 40 mg doustnie pacjentom w wieku ≤75 lat i w dawce 20 mg doustnie pacjentom w wieku >75 lat. Opóźnienie podania dawki, przerwanie lub całkowite zakończenie leczenia. W przypadku opóźnienia, przerwania lub całkowitego zakończenia podawania jednego leku ze schematu, leczenie pozostałymi lekami można kontynuować zgodnie ze schematem. Natomiast w przypadku opóźnienia lub odstawienia doustnego lub dożylnego deksametazonu, decyzja o dalszym podawaniu elotuzumabu powinna być oparta na ocenie klinicznej (np. ryzyka reakcji nadwrażliwości). Szczególne grupy pacjentów. Nie jest wymagane dostosowanie dawki leku u pacjentów w wieku >65 lat. Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania elotuzumabu u pacjentów w wieku ≥85 lat są bardzo ograniczone. Podczas stosowania z pomalidomidem dawkę deksametazonu należy dostosować do wieku pacjenta (informacje powyżej). Nie jest wymagane dostosowywanie dawki elotuzumabu u pacjentów z łagodnymi (CCr 60–89 ml/min), umiarkowanymi (CCr 30–59 ml/min) lub ciężkimi (CCr <30 ml/min) zaburzeniami czynności nerek bądź schyłkową, wymagającą dializy, niewydolnością nerek. Nie jest wymagane dostosowanie dawki 
elotuzumabu u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny całkowitej (TB) ≤od GGN i aktywność AspAT >GGN, bądź stężenie TB <1 do 1,5 x GGN i dowolna aktywność AspAT). Nie badano elotuzumabu u pacjentów z umiarkowanymi (stężenie TB >1,5 do 3 x GGN oraz dowolna aktywność AspAT) lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie TB >3 x GGN oraz dowolna aktywność AspAT). Nie ma uzasadnienia stosowania leku u dzieci i młodzieży we wskazaniu szpiczak mnogi. Sposób podania. Prędkość wlewu leku Empliciti 10 mg/kg mc. Podawanie roztworu po rekonstytucji i rozcieńczeniu należy rozpocząć z prędkością wlewu 0,5 ml/min. Maksymalna prędkość wlewu nie powinna być większa niż 5 ml/min. Jeśli wlew jest dobrze tolerowany, można zwiększać stopniowo prędkość podawania: Cykl 1., Dawka 1.: odstęp czasowy: 0-30 min - prędkość: 0,5 ml/min; odstęp czasowy: 30-60 min - prędkość: 1 ml/min; odstęp czasowy: ≥60 min - prędkość: 2 ml/min (taką prędkość podawania należy utrzymać do zakończenia wlewu). Cykl 1., Dawka 2.: odstęp czasowy: 0-30 min - prędkość: 3 ml/min; odstęp czasowy: ≥30 min - prędkość: 4 ml/min (taką prędkość podawania należy utrzymać do zakończenia wlewu). Cykl 1., Dawka 3. i 4. i wszystkie kolejne cykle: prędkość: 5 ml/min (taką prędkość podawania należy utrzymać do zakończenia wlewu). Prędkość wlewu leku Empliciti 20 mg/kg mc. Podawanie roztworu po rekonstytucji i rozcieńczeniu należy rozpocząć z prędkością wlewu 3 ml/min. Maksymalna prędkość wlewu nie powinna być większa niż 5 ml/min. U pacjentów, którzy osiągną szybkość 5 ml/min dla dawki 10 mg/kg mc. należy zmniejszyć szybkość wlewu do 3 ml/min podczas pierwszego wlewu dawki 20 mg/kg mc. Jeśli wlew jest dobrze tolerowany, można zwiększać stopniowo prędkość podawania: 1. dawka: odstęp czasowy: 0-30 min - prędkość: 3 ml/min; odstęp czasowy: ≥30 min - prędkość: 4 ml/min (taką prędkość podawania należy utrzymać do zakończenia wlewu). 2. dawka i kolejne: prędkość: 5 ml/min (taką prędkość podawania należy utrzymać do zakończenia wlewu).

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego leku. U pacjentów otrzymujących elotuzumab zgłaszano IRR. Przed podaniem wlewu elotuzumabu należy zastosować premedykację złożoną z deksametazonu, antagonisty receptora H₁, antagonisty receptora H₂ i paracetamolu. Częstość występowania IRR była znacznie większa u pacjentów, u których nie stosowano premedykacji. Jeśli nasilenie któregokolwiek z objawów IRR osiągnie stopień ≥2., należy przerwać podawanie pelotuzumabu i zastosować odpowiednie farmakologiczne leczenie objawowe. Należy monitorować parametry życiowe co 30 min przez 2 h po zakończeniu wlewu elotuzumabu. Po ustąpieniu reakcji (objawy stopnia ≤1.) można wznowić podawanie wlewu elotuzumabu z początkową prędkością 0,5 ml/min. Jeżeli nie nastąpi nawrót objawów, prędkość wlewu można stopniowo zwiększać co 30 min do maksymalnej prędkości 5 ml/min. Bardzo ciężkie IRR mogą powodować konieczność całkowitego zakończenia terapii elotuzumabem i zastosowania leczenia doraźnego. Pacjenci z łagodnymi lub umiarkowanymi IRR mogą przyjmować elotuzumab we wlewie ze zmniejszoną prędkością i pod starannym nadzorem. Empliciti jest stosowany w połączeniu z innymi lekami; z tego względu warunki stosowania tych leków obowiązują również w odniesieniu do terapii skojarzonej. Przed rozpoczęciem terapii należy zapoznać się z treścią ChPL wszystkich leków stosowanych w skojarzeniu z elotuzumabem. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów ze szpiczakiem mnogim częstość występowania wszystkich zakażeń, w tym zapalenia płuc, była większa w przypadku pacjentów leczonych elotuzumabem; pacjentów należy monitorować, a zakażenia leczyć zgodnie ze standardową praktyką kliniczną. Wtórne złośliwe nowotwory pierwotne (SPM). W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów ze szpiczakiem mnogim, w którym porównywano leczenie elotuzumabem w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem z terapią lenalidomidem i deksametazonem (badanie CA204004), częstość występowania SPM, a w szczególności guzów litych i nieczerniakowego raka skóry, była większa w przypadku pacjentów leczonych elotuzumabem. Wiadomo, że przypadki SPM są związane z ekspozycją na lenalidomid, która była przedłużona w przypadku pacjentów leczonych elotuzumabem w skojarzeniu z lenalidomidem i deksametazonem w porównaniu z pacjentami stosującymi lenalidomid i deksametazon. Odsetek hematologicznych nowotworów złośliwych był taki sam w obu leczonych grupach. Pacjentów należy monitorować w celu wykrycia rozwoju SPM. Lek zawiera 3,92 mg sodu w fiolce 300 mg lub 5,23 mg w fiolce 400 mg, co odpowiada 0,2% lub 0,3% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Lekarz omówi działania niepożądane oraz wyjaśni ryzyko i korzyści leczenia.

W badaniach klinicznych z zastosowaniem elotuzumabu zgłaszano następujące działania niepożądane:

Reakcje związane z podaniem wlewu
Stosowanie leku Empliciti było związane z reakcjami związanymi z podaniem wlewu (patrz punkt 2
„Ostrzeżenia i środki ostrożności”). Należy natychmiast powiadomić lekarza lub pielęgniarkę, jeśli
pacjent poczuje się źle podczas wlewu. Poniżej zamieszczono listę typowych objawów reakcji
związanych z podaniem wlewu dożylnego:
- Gorączka
- Dreszcze
- Podwyższone ciśnienie tętnicze
Mogą wystąpić również inne objawy. Lekarz może rozważyć zmniejszenie prędkości podawania
wlewu leku Empliciti lub przerwanie wlewu w celu leczenia tych objawów.

Inne działania niepożądane

Bardzo częste (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 osób)
- Gorączka
- Ból gardła
- Zapalenie płuc
- Zmniejszenie masy ciała
- Mała liczba białych krwinek
- Kaszel
- Przeziębienie
- Ból głowy
- Biegunka
- Uczucie zmęczenia lub osłabienie

Częste (mogą dotyczyć do 1 na 10 osób)
- Ból w klatce piersiowej
- Zakrzepy krwi w żyłach (zakrzepica)
- Bolesna wysypka skórna z pęcherzami (półpasiec)
- Nocne poty
- Zmiany nastroju
- Zmniejszona wrażliwość, szczególnie skóry
- Reakcje alergiczne (nadwrażliwość)
- Ból w jamie ustnej/w obrębie gardła/ból gardła

Niezbyt częste (mogą dotyczyć do 1 na 100 osób)
- Nagła zagrażająca życiu reakcja alergiczna (reakcja anafilaktyczna)

Jeżeli wystąpi którekolwiek z wymienionych powyżej działań niepożądanych, należy jak najszybciej
powiedzieć o tym lekarzowi. Nie należy leczyć objawów za pomocą innych leków.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do
„krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań
niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań interakcji farmakokinetycznych. Uważa się, że elotuzumab, jako humanizowane przeciwciało monoklonalne nie jest metabolizowany przez enzymy cytochromu P450 (CYP) ani przez inne enzymy metabolizujące leki, dlatego nie przewiduje się, aby zahamowanie lub indukowanie tych enzymów przez przyjmowane jednocześnie leki miało wpływ na farmakokinetykę preparatu. Elotuzumab może być wykrywany w oznaczeniach białek surowicy metodą elektroforezy (SPEP) i immunofiksacji u pacjentów ze szpiczakiem i może utrudniać prawidłową klasyfikację odpowiedzi na leczenie. Obecność elotuzumabu w surowicy pacjenta może przyczynić się do pojawienia się małego piku we wczesnej frakcji gamma w badaniu SPEP, który jest IgGk w immunofiksacji surowicy. To zafałszowanie wyników badań może mieć wpływ na możliwość ustalenia całkowitej remisji i możliwego nawrotu po wystąpieniu całkowitej remisji u pacjentów z białkiem szpiczakowym klasy IgG typu kappa. W przypadku wykrycia dodatkowych pików w immunofiksacji surowicy, należy wykluczyć możliwość gammapatii biklonalnej. Przed rozpoczęciem terapii należy zapoznać się z treścią ChPL lenalidomidu, pomalidomidu i deksametazonu stosowanych w skojarzeniu z elotuzumabem.

Bristol Myers Squibb Polska Sp. z o.o.
al. Armii Ludowej 26
00-609 Warszawa
22-260-64-00
www.bms.com